ৱিকিউৎস:GLAM/GLAM Project with Nanda Talukdar Foundation/সদস্য

<mediawiki xmlns="http://www.mediawiki.org/xml/export-0.11/" xmlns:xsi="http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance" xsi:schemaLocation="http://www.mediawiki.org/xml/export-0.11/ http://www.mediawiki.org/xml/export-0.11.xsd" version="0.11" xml:lang="as">
  <siteinfo>
    <sitename>ৱিকিউৎস</sitename>
    <dbname>aswikisource</dbname>
    <base>https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A7%87%E0%A6%9F%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A6%BE%E0%A6%A4</base>
    <generator>MediaWiki 1.45.0-wmf.4</generator>
    <case>first-letter</case>
    <namespaces>
      <namespace key="-2" case="first-letter">মাধ্যম</namespace>
      <namespace key="-1" case="first-letter">বিশেষ</namespace>
      <namespace key="0" case="first-letter" />
      <namespace key="1" case="first-letter">বাৰ্তা</namespace>
      <namespace key="2" case="first-letter">সদস্য</namespace>
      <namespace key="3" case="first-letter">সদস্য বাৰ্তা</namespace>
      <namespace key="4" case="first-letter">ৱিকিউৎস</namespace>
      <namespace key="5" case="first-letter">ৱিকিউৎস বাৰ্তা</namespace>
      <namespace key="6" case="first-letter">চিত্ৰ</namespace>
      <namespace key="7" case="first-letter">চিত্ৰ বাৰ্তা</namespace>
      <namespace key="8" case="first-letter">মিডিয়াৱিকি</namespace>
      <namespace key="9" case="first-letter">মিডিয়াৱিকি আলোচনা</namespace>
      <namespace key="10" case="first-letter">সাঁচ</namespace>
      <namespace key="11" case="first-letter">সাঁচ বাৰ্তা</namespace>
      <namespace key="12" case="first-letter">সহায়</namespace>
      <namespace key="13" case="first-letter">সহায় বাৰ্তা</namespace>
      <namespace key="14" case="first-letter">শ্ৰেণী</namespace>
      <namespace key="15" case="first-letter">শ্ৰেণী বাৰ্তা</namespace>
      <namespace key="102" case="first-letter">লেখক</namespace>
      <namespace key="103" case="first-letter">লেখক আলোচনা</namespace>
      <namespace key="104" case="first-letter">পৃষ্ঠা</namespace>
      <namespace key="105" case="first-letter">পৃষ্ঠা আলোচনা</namespace>
      <namespace key="106" case="first-letter">সূচী</namespace>
      <namespace key="107" case="first-letter">সূচী আলোচনা</namespace>
      <namespace key="710" case="first-letter">TimedText</namespace>
      <namespace key="711" case="first-letter">TimedText talk</namespace>
      <namespace key="828" case="first-letter">Module</namespace>
      <namespace key="829" case="first-letter">Module talk</namespace>
    </namespaces>
  </siteinfo>
  <page>
    <title>ৱিকিউৎস:GLAM/GLAM Project with Nanda Talukdar Foundation/সদস্য</title>
    <ns>4</ns>
    <id>72792</id>
    <revision>
      <id>203696</id>
      <parentid>201462</parentid>
      <timestamp>2025-06-11T05:13:14Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>JyotiPN</username>
        <id>1603</id>
      </contributor>
      <origin>203696</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="531" sha1="rpv2dn0c6xotehokdw7i5lj99mo3is8" xml:space="preserve">;মেণ্টৰ

;মূল দায়িত্বত
{{Div col|cols=2}}
# [[m:User:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথ]]
{{Div col end}}
;কাৰিকৰী সহায়
{{Div col|cols=2}}
# [[সদস্য:-chanakyakdas|চাণক্য কুমাৰ দাস]]
{{Div col end}}

;আগ্রহী
&lt;noinclude&gt;&lt;big&gt;&lt;center&gt;&lt;code&gt;# [[সদস্য:সদস্য নাম|সদস্য নাম]]&lt;/code&gt; যোগ কৰক&lt;/center&gt;&lt;/big&gt;&lt;/noinclude&gt;
{{Div col|cols=2}}
# 
{{Div col end}}</text>
      <sha1>rpv2dn0c6xotehokdw7i5lj99mo3is8</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>203701</id>
      <parentid>203696</parentid>
      <timestamp>2025-06-11T05:32:02Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>JyotiPN</username>
        <id>1603</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>added [[Category:GLAM]] using [[Help:Gadget-HotCat|HotCat]]</comment>
      <origin>203701</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="560" sha1="h70k8wbbvty5zwjqaedy7nnvnp1tpgw" xml:space="preserve">;মেণ্টৰ

;মূল দায়িত্বত
{{Div col|cols=2}}
# [[m:User:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথ]]
{{Div col end}}
;কাৰিকৰী সহায়
{{Div col|cols=2}}
# [[সদস্য:-chanakyakdas|চাণক্য কুমাৰ দাস]]
{{Div col end}}

;আগ্রহী
&lt;noinclude&gt;&lt;big&gt;&lt;center&gt;&lt;code&gt;# [[সদস্য:সদস্য নাম|সদস্য নাম]]&lt;/code&gt; যোগ কৰক&lt;/center&gt;&lt;/big&gt;&lt;/noinclude&gt;
{{Div col|cols=2}}
# 
{{Div col end}}

[[শ্ৰেণী:GLAM]]</text>
      <sha1>h70k8wbbvty5zwjqaedy7nnvnp1tpgw</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ৱিকিউৎস:GLAM/GLAM Project with Nanda Talukdar Foundation/সময়ক্ৰম</title>
    <ns>4</ns>
    <id>72795</id>
    <revision>
      <id>203700</id>
      <parentid>201684</parentid>
      <timestamp>2025-06-11T05:31:06Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>JyotiPN</username>
        <id>1603</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>added [[Category:GLAM]] using [[Help:Gadget-HotCat|HotCat]]</comment>
      <origin>203700</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2424" sha1="t7ev0cf4o5y1yadukjytup67ezk8zrh" xml:space="preserve">* ১৫ জানুৱাৰী, ২০২৫ তাৰিখে [https://ntfghy.org/ নন্দ তালুকদাৰ ফাউণ্ডেচনৰ] স্বত্বাধিকাৰী [https://as.wikipedia.org/wiki/মৃণাল_তালুকদাৰ মৃণাল তালুকদাৰৰ] সৈতে যোগাযোগ।
* ১৮ জানুৱাৰী, ২০২৫ তাৰিখে '''নন্দ তালুকদাৰ ফাউণ্ডেচন'''ৰ স্বত্বাধিকাৰী [https://as.wikipedia.org/wiki/মৃণাল_তালুকদাৰ মৃণাল তালুকদাৰৰ] '''অসমীয়া ৱিকিমিডিয়া সমাজ'''ৰ সেচ্ছাসেৱক [[m:User:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথৰ]] সৈতে চুক্তিপত্ৰত চহী।
* ১০ ফেব্ৰুৱাৰী তাৰিখে নন্দ তালুকদাৰ ফাউণ্ডেচনৰ কিতাপৰ তালিকা প্ৰদান।
* ২০ মাৰ্চ তাৰিখে প্ৰাণজ্যোতি নাথৰ গুৱাহাটীৰ পূৱ শৰণীয়াস্থিত নন্দ তালুকদাৰ ফাউণ্ডেচন পৰিদৰ্শন আৰু মৃণাল তালুকদাৰৰ সৈতে প্ৰকল্প সম্পৰ্কে মুখা-মুখি বাৰ্তালাপ।
* ১ এপ্ৰিল, ২০২৫ তাৰিখে অসমীয়া ৱিকিমিডিয়া সমাজৰ হৈ [[সদস্য:-chanakyakdas|চাণক্য কুমাৰ দাস]] আৰু [[m:User:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথ]]ৰ [https://ntfghy.org/ নন্দ তালুকদাৰ ফাউণ্ডেচনৰ] স্বত্বাধিকাৰী [https://as.wikipedia.org/wiki/মৃণাল_তালুকদাৰ মৃণাল তালুকদাৰ] আৰু কাৰিকৰী সহায়ক অভিজিৎ ভূঞাৰ সৈতে প্ৰকল্প সম্পৰ্কে বুজা-বুজি আৰু অসম সাহিত্য সভা,যোৰহাট ৰাধাকান্ত সন্দিকৈ ভৱনত প্ৰকল্পৰ আৰম্ভণি।

[[শ্ৰেণী:GLAM]]</text>
      <sha1>t7ev0cf4o5y1yadukjytup67ezk8zrh</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ৱিকিউৎস:GLAM/GLAM Project with Jagannath Barooah College, Jorhat/সময়ক্ৰম</title>
    <ns>4</ns>
    <id>73571</id>
    <revision>
      <id>203697</id>
      <parentid>203572</parentid>
      <timestamp>2025-06-11T05:24:37Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>JyotiPN</username>
        <id>1603</id>
      </contributor>
      <origin>203697</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3313" sha1="bkbku0ki3naote2z0tu1lhcykoojutn" xml:space="preserve">* ২৪ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখে, [https://jbu.ac.in/ জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ৰ] [https://jbu.ac.in/index.php/facilities/krishna-kanta-handiqui-central-library কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ কেন্দ্ৰীয় পুথিভঁৰালৰ] কপিৰাইট মুক্ত কিতাপসমূহ অসমীয়া ৱিকিউৎসলৈ প্ৰদান কৰিবলৈ অনুৰোধ জনাই [https://en.wikipedia.org/wiki/Jorhat_district যোৰহাটৰ] এগৰাকী সক্ৰিয় সমাজ কৰ্মী তথা উদ্যোগী গোপাল দত্ত আৰু অসমীয়া ৱিকিমিডিয়া সমাজৰ সেচ্ছাসেৱী [[m:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথে]] মহাবিদ্যালয়ৰ বৰ্তমানৰ অধ্যক্ষ [https://jbu.ac.in/index.php/administration/principal উৎপল জ্যোতি মহন্তৰ] সৈতে সাক্ষাৎ কৰি এখন আবেদন পত্ৰ দাখিল কৰে।
* সন্মতি জনাই একেদিনাই অধ্যক্ষ শ্ৰীযুত [https://jbu.ac.in/index.php/administration/principal উৎপল জ্যোতি মহন্তই] আবেদন পত্ৰত চহী কৰে আৰু ভৱিষ্যত কাম-কাজ আগবঢ়াই নিবলৈ বিষয়টো মহাবিদ্যালয়ৰ কেন্দ্ৰীয় গ্ৰন্থাগাৰৰ মূল গ্ৰন্থাগাৰিক দিগবিজয় দাসলৈ হস্তান্তৰ কৰে।
* ২৭ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখে পুথিভঁৰালত থকা কপিৰাইটমুক্ত কিতাপৰ তালিকা প্ৰস্তুত কৰিবলৈ অনুমতি বিচাৰি পুনৰ মূল গ্ৰন্থাগাৰিক দ্বিগবিজয় দাসক পত্ৰ দাখিল আৰু অনুমতি পত্ৰত চহী।
* ২৭ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখৰপৰা ২০২৫ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ প্ৰথম সপ্তাহলৈকে প্ৰায় মহাবিদ্যালয়ৰ গ্ৰন্থাগাৰত [[m:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথৰ]] দ্বাৰা ২০০খন কপিৰাইট মুক্ত কিতাপৰ তালিকা প্ৰস্তুত।
* ২০২৫ চনৰ ৭ মে' তাৰিখে জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ৰ কেন্দ্ৰীয় পুথিভঁৰালৰ গ্ৰন্থাগাৰিক দ্বিগবিজয় দাসে মহাবিদ্যালয়ে নিজাববীয়াকৈ সম্পন্ন কৰা ডিজিটাইজেচন প্ৰকল্পৰ স্কেন হৈ থকা কিতাপৰ পেন ড্ৰাইভ প্ৰদান।</text>
      <sha1>bkbku0ki3naote2z0tu1lhcykoojutn</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>203698</id>
      <parentid>203697</parentid>
      <timestamp>2025-06-11T05:28:12Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>JyotiPN</username>
        <id>1603</id>
      </contributor>
      <origin>203698</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3574" sha1="aqket0hc0a7nz0zu5pkmt8qcz10whp1" xml:space="preserve">* ২৪ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখে, [https://jbu.ac.in/ জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ৰ] [https://jbu.ac.in/index.php/facilities/krishna-kanta-handiqui-central-library কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ কেন্দ্ৰীয় পুথিভঁৰালৰ] কপিৰাইট মুক্ত অসমীয়া কিতাপসমূহ অসমীয়া ৱিকিউৎসলৈ প্ৰদান কৰিবলৈ অনুৰোধ জনাই [https://en.wikipedia.org/wiki/Jorhat_district যোৰহাটৰ] এগৰাকী সক্ৰিয় সমাজ কৰ্মী তথা উদ্যোগী গোপাল দত্ত আৰু অসমীয়া ৱিকিমিডিয়া সমাজৰ সেচ্ছাসেৱী [[m:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথে]] মহাবিদ্যালয়ৰ বৰ্তমানৰ অধ্যক্ষ [https://jbu.ac.in/index.php/administration/principal উৎপল জ্যোতি মহন্তৰ] সৈতে সাক্ষাৎ কৰি এখন আবেদন পত্ৰ দাখিল কৰে।
* সন্মতি জনাই একেদিনাই অধ্যক্ষ শ্ৰীযুত [https://jbu.ac.in/index.php/administration/principal উৎপল জ্যোতি মহন্তই] আবেদন পত্ৰত চহী কৰে আৰু ভৱিষ্যত কাম-কাজ আগবঢ়াই নিবলৈ বিষয়টো মহাবিদ্যালয়ৰ কেন্দ্ৰীয় গ্ৰন্থাগাৰৰ মূল গ্ৰন্থাগাৰিক দিগবিজয় দাসলৈ হস্তান্তৰ কৰে।
* ২৭ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখে [https://jbu.ac.in/index.php/facilities/krishna-kanta-handiqui-central-library কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ কেন্দ্ৰীয় পুথিভঁৰালত] উপলব্ধ কপিৰাইটমুক্ত অসমীয়া কিতাপসমূহৰ তালিকা প্ৰস্তুত কৰিবলৈ অনুমতি বিচাৰি পুনৰ মূল গ্ৰন্থাগাৰিক দ্বিগবিজয় দাসক পত্ৰ দাখিল আৰু দাসৰ দ্বাৰা অনুমতি পত্ৰত চহী।
* ২৭ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখৰপৰা ২০২৫ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ প্ৰথম সপ্তাহলৈকে প্ৰায় মহাবিদ্যালয়ৰ গ্ৰন্থাগাৰত [[m:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথৰ]] দ্বাৰা ২০০খন কপিৰাইট মুক্ত কিতাপৰ তালিকা প্ৰস্তুত।
* ২০২৫ চনৰ ৭ মে' তাৰিখে জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ৰ কেন্দ্ৰীয় পুথিভঁৰালৰ গ্ৰন্থাগাৰিক দ্বিগবিজয় দাসে মহাবিদ্যালয়ে নিজাববীয়াকৈ সম্পন্ন কৰা ডিজিটাইজেচন প্ৰকল্পৰ স্কেন হৈ থকা কিতাপৰ পেন ড্ৰাইভ প্ৰদান।</text>
      <sha1>aqket0hc0a7nz0zu5pkmt8qcz10whp1</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>203699</id>
      <parentid>203698</parentid>
      <timestamp>2025-06-11T05:28:38Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>JyotiPN</username>
        <id>1603</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>added [[Category:GLAM]] using [[Help:Gadget-HotCat|HotCat]]</comment>
      <origin>203699</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3603" sha1="irj1bz05hebrxdjwmh74vqck8pn0ot6" xml:space="preserve">* ২৪ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখে, [https://jbu.ac.in/ জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ৰ] [https://jbu.ac.in/index.php/facilities/krishna-kanta-handiqui-central-library কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ কেন্দ্ৰীয় পুথিভঁৰালৰ] কপিৰাইট মুক্ত অসমীয়া কিতাপসমূহ অসমীয়া ৱিকিউৎসলৈ প্ৰদান কৰিবলৈ অনুৰোধ জনাই [https://en.wikipedia.org/wiki/Jorhat_district যোৰহাটৰ] এগৰাকী সক্ৰিয় সমাজ কৰ্মী তথা উদ্যোগী গোপাল দত্ত আৰু অসমীয়া ৱিকিমিডিয়া সমাজৰ সেচ্ছাসেৱী [[m:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথে]] মহাবিদ্যালয়ৰ বৰ্তমানৰ অধ্যক্ষ [https://jbu.ac.in/index.php/administration/principal উৎপল জ্যোতি মহন্তৰ] সৈতে সাক্ষাৎ কৰি এখন আবেদন পত্ৰ দাখিল কৰে।
* সন্মতি জনাই একেদিনাই অধ্যক্ষ শ্ৰীযুত [https://jbu.ac.in/index.php/administration/principal উৎপল জ্যোতি মহন্তই] আবেদন পত্ৰত চহী কৰে আৰু ভৱিষ্যত কাম-কাজ আগবঢ়াই নিবলৈ বিষয়টো মহাবিদ্যালয়ৰ কেন্দ্ৰীয় গ্ৰন্থাগাৰৰ মূল গ্ৰন্থাগাৰিক দিগবিজয় দাসলৈ হস্তান্তৰ কৰে।
* ২৭ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখে [https://jbu.ac.in/index.php/facilities/krishna-kanta-handiqui-central-library কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ কেন্দ্ৰীয় পুথিভঁৰালত] উপলব্ধ কপিৰাইটমুক্ত অসমীয়া কিতাপসমূহৰ তালিকা প্ৰস্তুত কৰিবলৈ অনুমতি বিচাৰি পুনৰ মূল গ্ৰন্থাগাৰিক দ্বিগবিজয় দাসক পত্ৰ দাখিল আৰু দাসৰ দ্বাৰা অনুমতি পত্ৰত চহী।
* ২৭ নৱেম্বৰ, ২০২৪ তাৰিখৰপৰা ২০২৫ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ প্ৰথম সপ্তাহলৈকে প্ৰায় মহাবিদ্যালয়ৰ গ্ৰন্থাগাৰত [[m:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথৰ]] দ্বাৰা ২০০খন কপিৰাইট মুক্ত কিতাপৰ তালিকা প্ৰস্তুত।
* ২০২৫ চনৰ ৭ মে' তাৰিখে জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ৰ কেন্দ্ৰীয় পুথিভঁৰালৰ গ্ৰন্থাগাৰিক দ্বিগবিজয় দাসে মহাবিদ্যালয়ে নিজাববীয়াকৈ সম্পন্ন কৰা ডিজিটাইজেচন প্ৰকল্পৰ স্কেন হৈ থকা কিতাপৰ পেন ড্ৰাইভ প্ৰদান।

[[শ্ৰেণী:GLAM]]</text>
      <sha1>irj1bz05hebrxdjwmh74vqck8pn0ot6</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ৱিকিউৎস:GLAM/GLAM Project with Jagannath Barooah College, Jorhat/সদস্য</title>
    <ns>4</ns>
    <id>73572</id>
    <revision>
      <id>203702</id>
      <parentid>203573</parentid>
      <timestamp>2025-06-11T05:33:11Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>JyotiPN</username>
        <id>1603</id>
      </contributor>
      <origin>203702</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="510" sha1="pkgta1onx69pwth9n3m3yexrfpgfy7g" xml:space="preserve">;মূল দায়িত্বত
{{Div col|cols=2}}
# [[m:User:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথ]]
{{Div col end}}
;কাৰিকৰী সহায়
{{Div col|cols=2}}
# [[সদস্য:-chanakyakdas|চাণক্য কুমাৰ দাস]]
{{Div col end}}

;আগ্রহী
&lt;noinclude&gt;&lt;big&gt;&lt;center&gt;&lt;code&gt;# [[সদস্য:সদস্য নাম|সদস্য নাম]]&lt;/code&gt; যোগ কৰক&lt;/center&gt;&lt;/big&gt;&lt;/noinclude&gt;
{{Div col|cols=2}}
# 
{{Div col end}}</text>
      <sha1>pkgta1onx69pwth9n3m3yexrfpgfy7g</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>203703</id>
      <parentid>203702</parentid>
      <timestamp>2025-06-11T05:33:26Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>JyotiPN</username>
        <id>1603</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>added [[Category:GLAM]] using [[Help:Gadget-HotCat|HotCat]]</comment>
      <origin>203703</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="539" sha1="lv22jsdogxog9mmr0dh3o58nv0ju531" xml:space="preserve">;মূল দায়িত্বত
{{Div col|cols=2}}
# [[m:User:JyotiPN|প্ৰাণজ্যোতি নাথ]]
{{Div col end}}
;কাৰিকৰী সহায়
{{Div col|cols=2}}
# [[সদস্য:-chanakyakdas|চাণক্য কুমাৰ দাস]]
{{Div col end}}

;আগ্রহী
&lt;noinclude&gt;&lt;big&gt;&lt;center&gt;&lt;code&gt;# [[সদস্য:সদস্য নাম|সদস্য নাম]]&lt;/code&gt; যোগ কৰক&lt;/center&gt;&lt;/big&gt;&lt;/noinclude&gt;
{{Div col|cols=2}}
# 
{{Div col end}}

[[শ্ৰেণী:GLAM]]</text>
      <sha1>lv22jsdogxog9mmr0dh3o58nv0ju531</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১১</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73673</id>
    <revision>
      <id>203675</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:38:59Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১০৪ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি বিপদ-আপদ, অপায়-অমঙ্গল দূব কবিবলৈকেও বাজহুৱা আৰু, ঘব,ৱা, উভয়ভাৱে ভালেমান পূজা-পাৰ্ব্বর্ণব প্রচলন হয়। নৱগ্ৰহ-পূজা, মনসা বা মাবৈ পূজা...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203675</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4142" sha1="j3y3pisg8u54tvs8c3h2j439hxtvams" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১০৪
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
বিপদ-আপদ, অপায়-অমঙ্গল দূব কবিবলৈকেও বাজহুৱা আৰু, ঘব,ৱা,
উভয়ভাৱে ভালেমান পূজা-পাৰ্ব্বর্ণব প্রচলন হয়। নৱগ্ৰহ-পূজা, মনসা বা মাবৈ
পূজা, সবচনী পূজা, শীতলা-পজা, বঢ়ো-ডাঙৰীয়া আদি অপদেৱতাৰ অৰ্থে
কৰা পূজা উল্লেখনীয়।
ঋতু আৰু, শস্য সম্বন্ধীয় উৎসৱৰ ভিতৰত বিহ, প্রধান। আহোমসকলৰ
দিনতে বিহু, জাতীয় উৎসৱ স্বৰূপে পৰিগণিত হয়।
ধানব আগ অনা, লখিমী আদবা, ন-খোৱা আদি ঘৰৱা শস্য উৎসৱ ।
লখিমী উৎসৱ আহোম সকলে বিশেষ ধৰণে পালন করে। তেওঁলোকে অকলে
ভাঁড়ালৰ আগত আব্দ, সমহীয়াকৈ কোনো কলি ঠাইত এই উৎসৱ পালন
কৰে। বাঁহব খাটাবে টকৌ পাতবে এটা চাংঘৰ সাজি তাক আহ, লখিমী বদলি
কুকুৰা, ফল, তামোল, মদ, পিঠা, ফল আদি দি পূজা কৰে। তাৰ ওচৰত
এটা নগা হোবা সাজি এডাল নল-খাগবীব লাটি দি হচুংখোড়াক পূজা কৰে।
ভ’বালৰ ভিতৰত শালি-লখিমী ঝুলি কুকুৰা আদি দি পূজা কৰে। পানী
তুলিবলৈ যাওঁতে খাওখাম বা বৰুণদেৱতাক ফল পিঠা আদিবে পূজা দিয়ে।
লখিমী আদবা গীতসমূহত দেৱ-দেৱীব উল্লেখ পোৱা যায়—
লক্ষক্ষ্মী আই সন্দী
খোড়া হচুঙবে জী এ
দলৰ কাণেমাৰি
মৰাণৰ জীয়ৰী
বজালব লাটি
আহা ভৈয়ামলৈ নামি এ ॥
থিয় পৰেতত
আছিলা লক্ষ্মীআই
মনিচৰ ৰাজ্যলৈ
কচ, কোমৰা খাই এ।
কলে পিঠাগুৰি পায় এ ॥
আহিলা লক্ষ্মীআই
অতি কুলক্ষণী
দবিদ্ৰ জীয়ৰী
দিলা থুবি পোকে মেলি এ।
ছাৰি পোক মেলিলা
শনার্থী মেলিলা
ৰাইজৰ কি গতি হব এ
খাওথাম দেৱতাক
দিব বলি পূজা
শনাহী ভটিয়াই যাব এ। —ইত্যাদি
(শ্রীযোগেন চেতিয়াৰ “লখিমী আদৰা উছব আৰু তাৰ গীত&quot; প্ৰৱন্ধৰপৰা উদ্ধৃত)
মহন্তৰ দুয়ো ভায়েক সেইবেলা উজনিফালে কলাপাতত বহিছিল। কালীস ১টা,
ভালকে ১টা, হাতী ১ যোৰ উলিয়াইছিল। আনো ছো ভাৱৰ দৰে ওলাইছিল।” সেই একে
জন স্বৰ্গদেৱৰ দিনতে অক্স বাগমন ভাৱনা পতাৰ উল্লেখ আছে। এই ভাওনাত “বহুৱা
নাই, ভাৱ ঠিক নহৈছিল।” এনেবোৰ বিৱৰণৰপৰা সেই যুগৰ ভাওনা আৰু, নাটঘৰ
সম্পর্কে বহু, তথ্য উদ্ধাৰ কৰিব পাৰি।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>j3y3pisg8u54tvs8c3h2j439hxtvams</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১২</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73674</id>
    <revision>
      <id>203676</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:39:26Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;৬। আহোমৰ দিনত অসমীয়া সাহিত্য আহোম যুগৰ পৰ্ব্বে অসমৰ ৰজাসকলে ৰজাঘৰীয়া বিষয়ত সংস্কৃত ভাষা ব্যৱহাৰ কৰিছিল। অসমৰ পুৰণি শিলালিপি আৰু, তামৰ ফলিস,হে এই কথা প্রমাণ কর...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203676</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4697" sha1="smyt5tdnegrdgjyfqkyvgd9hx7yq48w" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;৬। আহোমৰ দিনত অসমীয়া সাহিত্য
আহোম যুগৰ পৰ্ব্বে অসমৰ ৰজাসকলে ৰজাঘৰীয়া বিষয়ত সংস্কৃত
ভাষা ব্যৱহাৰ কৰিছিল। অসমৰ পুৰণি শিলালিপি আৰু, তামৰ ফলিস,হে
এই কথা প্রমাণ করে। আহোমৰ দিনতে অসমীয়া ভাষা বাজকাৰ্য্যত ব্যৱহাৰ
করা হয়। কছাৰী, কোচ, দবং, জয়ন্তীয়া আদি বাজদববাবতো অসমীয়া
ভাষাই প্রাধান্য লভিছিল। পৰণি অসমীয়া সাহিত্য এই ৰাজ-দৰবাৰৰ সহায়তে
বিশেষভাৱে পৰিপুষ্ট হয়। প্রথম অৱস্থাত আহোমসকলে ৰাজ-সভাত, উচ্চ
সমাজত, বিচাৰালয়ত আহোম ভাষাকে চলাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। কিন্তু লাহে
লাহে যেতিয়া আহোমসকলে অসমীয়াৰ লগত বৈবাহিক সম্বন্ধ স্থাপন কৰিলে,
অসমীয়াৰ ৰীতি নীতি গ্রহণ কৰিলে, তেতিয়া তেওঁলোকে নিজৰ ভাষা এৰি
অসমীয়া ভাষা গ্রহণ করিবলৈ বাধ্য হ'ল। এই সংমিশ্ৰণৰ ফলত অসমীয়া
ভাষাত আহোম ভাষাৰ শব্দ সোমাল; আহোমৰ মানসিক চিন্তা-ধাৰাই অসমীয়া
সাহিত্যৰ ওপৰত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰিলে। পূৰ্ব্বৰ অসমীয়া বৈষ্ণৱ সাহিত্যৰ
ভগৱত-ভক্তি, শান্তি-প্রিয়তা, অদৃষ্টবাদত বিশ্বাস, উদাসীনতা আদিৰ ঠাইত
আহোমসকলৰ আত্মনিৰ্ভৰতা, বীৰত্ব, নির্ভীকতা, দঃসাহসিক জীৱনৰ কল্পনা
আদি ভাৱে অসমীয়া সাহিত্যত ঠাই ললে।
আহোমৰ ৰাজত্বকালত মছলমানসকলে অসমদেশ আক্ৰমণ কৰা আহোম-
বৰঞ্জীৰ ডাঙৰ ঘটনা। মাছলমানসকলৰ অসম আক্ৰমণৰ ফলত আওপকীয়া-
ভাৱে অসমৰ কেইবাটাও উপকাৰ সাধিত হয়। মছলমানসকলব আক্ৰমণৰ ঠিক
পূৰ্ব্বে অসমত সম্পূৰ্ণ সংঘ আৰু, ঐক্যবদ্ধ জাতীয় জীৱন আছিল বুলি কব
নোৱাৰি। সমূহীয়া বিপদে অসমীয়া মান্দহৰ একত্ৰীকৰণত সহায় কৰিলে ।
কোচ, কছাৰী, আহোম, অসমীয়া, সকলোৱে নিজ জাতি-উপজাতিৰ কথা পাহৰি
এক শক্তিমন্ত বজাৰ ছত্ৰৰ তলত সমবেত হ'ল। এই সন্মিলনৰ ফলত ক্ষুদ্র
স্বাৰ্থ পাহৰি এক জাতীয় চিত্তৰ সৃষ্টি হ'ল; এক অসমীয়া সংস্কৃতিব সচেনা
হ'ল। এই সমহীয়া বিপদে এক অসম দেশৰ প্ৰতি দেশবাসীৰ অসীম প্রীতি-
ভাৱ জন্মালে। দেশৰ স্বাধীনতা ৰক্ষার্থে মোগলৰ বিপক্ষে যুদ্ধ কৰি ভালেমান
অসমীয়া পুৰুষ-মহিলাই খ্যাতি ৰাখি গৈছে। সেই চৰিত্ৰ আৰু, ঘটনাসমূহে
অসমীয়া মান হক আজিও দেশ-প্ৰেমৰ উদ্দীপনা দিছে; আৰু, অসমীয়া সাহিত্য
দেশ প্রেম-প্রধান কৰিছে। এইখিনিতে এটি কথা মন কৰিবলগীয়া যে-&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>smyt5tdnegrdgjyfqkyvgd9hx7yq48w</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১৩</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73675</id>
    <revision>
      <id>203677</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:39:51Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১০৬ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি আহোমসকলৰ আক্ৰমণৰ সময়ত অসমীয়া ৰাষ্ট্ৰীয় পৰিস্থিতি যিদৰে অনিশ্চিত আছিল সেইদবে সামাজিক আব, ধাৰ্ম্মিক অৱস্থাও শৃঙ্খলাবিহীন আব্দ,...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203677</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5587" sha1="cqs91oxhcp0r67qjoe38ejzvla8va8h" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১০৬
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
আহোমসকলৰ আক্ৰমণৰ সময়ত অসমীয়া ৰাষ্ট্ৰীয় পৰিস্থিতি যিদৰে অনিশ্চিত
আছিল সেইদবে সামাজিক আব, ধাৰ্ম্মিক অৱস্থাও শৃঙ্খলাবিহীন আব্দ, শিথিল
হৈ পৰিছিল। মান,হে নিজব শৌর্য্য-বীৰ্য্য-কৰ্ম্মশক্তিৰ ওপৰত বিশ্বাস এৰি
তন্ত্র-মন্ত্র আব, যাদ, বিদ্যাৰ ওচৰত আত্ম-সমর্পণ কৰিছিল। শক্তিশালী আহোম
ৰজাব লগত যোগ হৈ শত্ৰুৰ বিপক্ষে থিয় হোৱাত অসমীয়া মানুহৰ অন্তবলৈ
পৰ্ব্বৰ সাহ-তেজ আৰু, আত্মপ্রত্যয়ৰ ভাৱ ঘূবি আহিল।
মোগল আক্রমণব অন্য এটি সফলৰ ভিতৰত অসম দেশৰ লগত সৰ্ব্ব-
ভাৰতৰ পুনব সংযোগ স্থাপন। খৃষ্টীয় একাদশ আব, দ্বাদশ শতিকাত
অসমদেশে সৰ্ব্ব-ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ লগত সংযোগ সূত্ৰ হেৰুৱাইছিল। মহুল-
মানব আক্ৰমণৰ লগে লগে অন্য জাতি আৰু, অন্য ধৰ্মাৱলম্বী, বিশেষকৈ
ইছলামধৰ্মী সকলৰ ভাৱ-চিন্তা, চিত্র-শিল্প, সঙ্গীত অসমলৈ আহিল।
ইছলামৰ চুফী মত পোষণকাৰী ধৰ্ম্মপদ পীৰ-ফকিৰসকলৰ প্ৰভাৱত ইছলাম
ধৰ্ম্মৰ লগত সম্বন্ধ থকা একেশ্বরবাদ বিষয়ক জিকিব আৰু, জাবি নামৰ
ভালেমান গীত ৰচনা হ'ল। লগে লগে আবৱী আৰু, ফাৰ্চী ভাষাৰ ভালেমান
শব্দও অসমীয়া ভাষাত ঠাই ললেহি।
এই
যুদ্ধ-বিগ্রহ কবি বিদেশীবপবা দেশ ৰক্ষা কৰাৰ বাহিৰেও আহোম ৰজা-
সকলে নানা ভাৱে অসম দেশৰ উন্নতি সাধিছিল। দেশব বিভিন্ন অঞ্চলব
লগত সংযোগ স্থাপন কবিবলৈ, চিঠি-পত্র অনা-নিয়া কবিবলৈ ডাঙৰ ডাঙৰ
আলিবাট সজাইছিল। বেহা-বেপাৰৰ চেলার্থে হাট-বজাৰ পাতিছিল। ঠায়ে
ঠায়ে নগৰ আৰু, শৃঙ্খলাৱদ্ধভাৱে গাওঁ স্থাপন কৰিছিল। এই, আটাইবোৰে
জাতীয়তাৰ বান্ধোন দৃঢ় কৰিলে। আহোমসকলে দেশত শাক্ত-শৈৱ-বৈষ্ণৱ আদি
সৰ্ব্ব সম্প্রদায়ৰ ধৰ্ম্মৰ লগত জড়িত দেৱ-দেৱীৰ মন্দিৰ সজাইছিল।
মন্দিৰবোব জাতিব সাংস্কৃতিক মিলনক্ষেত্ৰত পৰিণত হৈছিল। এইবোৰত
সংস্কৃত আৰু, অসমীয়া শাস্ত্ৰৰ পঠন-পাঠন, কা গীতৰ চৰ্চ্চা হোৱাত অসমীয়া
সাহিত্যৰ প্ৰচাৰ বাঢ়িছিল। দেশ-শাসনত শান্তি-শৃঙ্খলা বিরাজ কৰাত সঙ্গীত-
শিল্প আব বিবিধ কুমাৰ কলাব উন্নতি হৈছিল। ঘটনা-বহুল যূগ হোৱাৰ
হেতু এই সময়তে জনা গাভব,, বাখৰবৰা, পদম-কুঁৱৰী আদি বঞ্জীমূলক
গীতৰ ( historical ballad) উদ্ভৱ হৈছিল। মঠৰ ওপৰত আহোম যুগটো
বহুমুখী কৰ্ম্ম প্রেৰণাৰ যগ । আহোমসকল কার্যক্ষম আব, বস্তু-ধর্মী
মনোবৃত্তিৰ আছিল । এই আটাইবোৰ কাৰণৰ হেতু বৈষ্ণৱ যুগৰ সাহিত্যৰ
লগত আহোম যুগৰ সাহিত্যৰ ভালেমান পার্থক্য হ'ল। আহোম যুগৰ
সাহিত্যত ধৰ্ম্ম-সাধনাৰ ভাৱ আৰু, কল্পনা-প্ৰৱণতা হ্রাস পালে ; তাৰ ঠাইত
মানহ বাস্তৱম,খী হ'ল। এই কাৰণেই আহোম যগত ধর্ম সাধনাৰ ভাৱ
থকা কাব্যৰ সৃষ্টি কম হ'ল। এই যগত গদ্যব সৃষ্টি প্রধান হ'ল । আনকি&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>cqs91oxhcp0r67qjoe38ejzvla8va8h</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১৪</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73676</id>
    <revision>
      <id>203678</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:40:17Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;আহোমৰ দিনত অসমীয়া সাহিত্য ১০৭ যি কাব্য ৰচনা হৈছিল সিয়ো নীবস, প্রাণহীন আৰু, গদ্যময়ী হ'ল ৷ মন কৰিব- লগীয়া কথা যে এই যুগত ৰঞ্জীও কবিতাত বচা হৈছিল । আহোমসকলৰ কোনো বিশ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203678</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5650" sha1="5xc9l4f1d9kwvw9d6r9ks0bvb8cid8r" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;আহোমৰ দিনত অসমীয়া সাহিত্য
১০৭
যি কাব্য ৰচনা হৈছিল সিয়ো নীবস, প্রাণহীন আৰু, গদ্যময়ী হ'ল ৷ মন কৰিব-
লগীয়া কথা যে এই যুগত ৰঞ্জীও কবিতাত বচা হৈছিল ।
আহোমসকলৰ কোনো বিশিষ্ট ধর্মমত নাছিল। সেইহেতু তেওঁলোক প্ৰথম
অৱস্থাত সকলো ধৰ্ম্মৰ প্ৰতি উদাৰ আছিল।
কালক্ৰমত আহোম ৰজাসকল
হিন্দ, ধৰ্ম্মত দীক্ষিত হ'ল । আহোম বিষয়াসকলেও হিন্দ, ধৰ্ম্ম গ্রহণ কৰিলে ৷
তেওঁলোকৰ কোনো কোনোৱে বৈষ্ণৱ ধৰ্ম্ম ললে ; আব, কোনো কোনোৱে শাক্ত
ধৰ্ম্ম গ্রহণ কৰিলে। ইয়াৰ ফলত ৰজাই পৃষ্ঠপোষকতা কৰা আৰু, নকৰা
সম্প্রদায়ৰ মাজত লাহে লাহে অৰিয়া-অৰিৰ সৃষ্টি হ'ল। শিৱসিংহ ৰজাই
(১৬৩৬-৬৬) শাক্ত গত শৰণ লৈ শাক্ত সম্প্রদায়ক অধিক ৰাজ-সম্মান আৰু,
প্রাধান্য দিয়াত বৈষ্ণৱসকল বিদ্ৰোহী হৈছিল। শিৱসিংহৰ পত্নী ফলেশ্বৰী
কু’ৱবীয়ে দেৱীপূজা পাতি তালৈ বৈষ্ণৱসকলৰ মোৱামৰীয়া নামৰ সম্প্ৰদায়ক
নিমন্ত্ৰণ কৰি অপমান কৰাত বৈষ্ণৱসকলে আহোম ৰজাৰ বিপক্ষি বিদ্রোহ
কৰে। এই ধৰ্ম্ম-বিদ্রোহ আহোম ৰাজ্য ধ্বংসব অন্য এটি কারণ। আহোম
সকলে বৈষ্ণৱ আব, শাক্ত ধৰ্ম্মৰ সকলো সম্প্রদায়কে সহায় কৰাত অসমীয়া
সাহিত্যৰ প্ৰচাৰ আৰু সৃষ্টিত কিছু, আহোম প্ৰভাৱ পৰিছিল ।
এই হেতু
আহোম যুগত সাহিত্য বহুমুখী আৰু, উদাৰ হ'ল। তেতিয়াৰপৰা কবিসকলে
শাক্ত শাস্ত্রও অনুবাদ কৰিবলৈ ললে। শাক্ত সম্বন্ধীয় ভালেমান গীত ৰচনা
কৰা হ'ল। দুই-চাৰিজন আহোমৰ বজায়ো শাক্ত গীত-পদ ৰচনা কৰাৰ পৰিচয়
পোৱা গৈছে।
আহোম যুগ বিরাট জাগৰণৰ যুগ। কেৱল যুদ্ধ-বিগ্ৰহৰ জয়তে আহোম-
সকলৰ কীৰ্ত্তি প্ৰকাশ পোৱা নাছিল ; তেওঁলোকে শিক্ষা-সংস্কৃতিৰ উন্নতিতো
উৎসাহী আছিল। ৰাজ পৰিয়ালৰ আৰু বিষয়াসকলৰ পত্রাদিক বাবানসী
আদি শিক্ষা-কেন্দ্ৰত বিবিধ শাস্ত্র অধ্যয়ন কৰিবলৈ পঠোৱা হৈছিল। প্ৰত্যেক
সম্ভ্রান্ত পৰিয়ালৰ লৰা-ছোৱালীক পঢ়োৱা ব্যৱস্থা আছিল । ৰজা আৰু, ৰাজ-
বিষয়া সকলে কবি আৰু, শিল্পীসকলক মাটি বাৰী দি সহায় কৰিছিল। সংস্কৃত
শাস্ত্ৰৰ অনবাদ আৰু, মৌলিক কাব্য ৰচনাত কবিসকলক ৰজা আৰু ৰাজবিষয়াই
কিদৰে সহায় কৰিছিল সেই কথা এই যুগৰ কবিসকলে তেওঁলোকৰ কাব্যৰ
ভণিতাত উল্লেখ কৰি গৈছে। অৱশ্যে সাহিত্যিকসকলৰ ওপৰত ৰাজ অনগ্ৰহ
পৰাত সাহিত্যৰ ভাৱ আৰু, বিষয়-বস্তু পৰিবৰ্ত্তন নোহোৱাকৈ থকা নাছিল।
ৰজা-বাণীসকলৰ গণ বর্ণনা কৰি ভালেমান বন্দনা-গীত ৰচিত হৈছিল। আহোম
বাজ-দৰবাৰ জাক-জমক আৰু, ধন-বত্নেৰে শোভিত হৈ আছিল। এই পাৰি-
পার্শ্বিক অৱস্থাই কবিৰ কল্পনাৰ ওপৰত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰিছিল। গতিকে
আহোম যুগৰ কবিতাত বৈষ্ণৱ যুগৰ austerity আৰু, sincerity ৰ ঠাইত arti-
ficiality প্রধান হ'ল। বৈষ্ণৱ-সাহিত্যত স্বাভাৱিক সংখ-স্বচ্ছন্দতাক দমন কৰা&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>5xc9l4f1d9kwvw9d6r9ks0bvb8cid8r</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১৫</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73677</id>
    <revision>
      <id>203679</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:51:22Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি হৈছিল; আহোম যগৰ সাহিত্যই সেই বন্ধনপৰা মুক্তি লাভ কৰিলে। বিশেষতঃ ৰাজ-দৰবাৰ প্ৰেম আৰ, ৰোমাঞ্চৰ কেন্দ্ৰ। ৰজা-বাণীসকলেও আনন্দ-বিনোদনব কাৰণে...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203679</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4992" sha1="jqt7vxoyihgyj2xyy0ht42glrsnfj3d" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
হৈছিল; আহোম যগৰ সাহিত্যই সেই বন্ধনপৰা মুক্তি লাভ কৰিলে। বিশেষতঃ
ৰাজ-দৰবাৰ প্ৰেম আৰ, ৰোমাঞ্চৰ কেন্দ্ৰ। ৰজা-বাণীসকলেও আনন্দ-বিনোদনব
কাৰণে ধৰ্ম্ম-আখ্যানতকৈ প্রেম আখ্যানকে বিচাৰে। গতিকে কবিসকলে বহুতো
প্ৰেমৰ আখ্যান লৈ কাব্য ৰচনা কৰিলে, অথবা ধৰ্ম্ম-আখ্যানসমূহকে প্রেম-
আখ্যানলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিলে। পুরাণসমূহত ভালেমান প্রেম-মূলক আখ্যান
থকা হেতু আহোম ৰজাসকলে এই পৰোণসমূহে অসমীয়াত অনুবাদ কৰিবলৈ
কবিসকলক সহায় আৰু, উদগনি দিছিল। আৰু এটা কথা মন কৰিব লগীয়া
যে বৈষ্ণৱ যুগৰ সাহিত্যত সাধাৰণতে দেৱ-দেৱীৰ মহিমা কীৰ্ত্তন কৰা হৈছে ৷
অৱশ্যে কোনো কোনো ক্ষেত্ৰত দেৱ-দেৱীব চরিত্র চিত্রনত মান হবে জীৱন
প্রকাশ পাইছে। কিন্তু আহোম যুগত মান,হ সাহিত্যৰ বিষয়-বস্তু হ'ল।
মানহৰ জীৱনৰ লগত জড়িত লৌকিক-অলৌকিক কাহিনী লৈ কাব্য ৰচনা
কৰা হ'ল। কিন্তু কাব্যতকৈ গদ্যত ই অধিক প্রকাশ লাভ কৰিছে।
এই সকলোবোৰৰ ভিতৰত আহোমসকলব অসমীয়া সাহিত্যলৈ সৰ্ব্বশ্ৰেষ্ঠ
দান হৈছে বৰঞ্জী। ৰজা-ঘৰীয়া সকলো বিষয় লিপিবদ্ধ কৰা আহোমসকলৰ
নীতি আছিল। অসমীয়া সাহিত্যক বঞ্জীবাজিয়ে অপূর্ব্ব ভাৱে মহীয়ান
আৰু, গৌববান্বিত কৰি ৰাখিছে। বঞ্জী সাহিত্যব বিষয়ে উল্লেখ কবি
Sir G. A. Grierson-য়ে লিখিছে—
&quot;The Assamese are justly proud of their National
Literature. In no department have they been more successful
than in a branch of study in which India as a rule is curiously
deficient. The historical works or Buranjis are numerous and
voluminous. A knowledge of the Buranjis was an indispens-
able qualification to an Assamese gentleman.&quot;
বৰঞ্জী অসমীয়াৰ মানত জ্ঞানব ভ’বাল। দেশ শাসনব পদ্ধতি, ৰজা-
ঘৰীয়া কাৰ্য্য, সাময়িক ঘটনাৰ বিবৃতি আৰু, দেশব ডা-ডাঙৰীয়াৰ বিষয়ে
জন-শিক্ষিত সমাজে শিক্ষাৰ এটি অপরিহার্য্য অঙ্গ বলি বিবেচনা কৰিছিল।
বঞ্জী প্রণয়ন অতি পৱিত্ৰ কাম। সেয়েহে ৰচনাব আবভতে দেৱতাৰ প্ৰতি
প্রণতি জনাই লেখনী হাতত লোৱা হৈছিল। বৰঞ্জীসমূহ সাধাৰণতে ৰাষ্ট্ৰৰ
সকলো বিষয়তে জ্ঞান থকা লোকৰ হতুৱাই যগত কৰোৱা হৈছিল। বৰঞ্জী
লিখকক ৰজা-ঘৰব পৰা প্রয়োজনীয় সকলো কাকত-পত্র, আহিলা-পাতি দি
সহায় কৰা হৈছিল। ৰজাঘৰীয়া ওখ পদবীৰ বিষয়াই বচনা করা কেইবাখনো
ব্ৰঞ্জী পোৱা গৈছে। এই কাৰণ সমূহৰ নিমিত্তে ব্ৰঞ্জীৰ ভাষা গাম্ভীৰ্যপূৰ্ণ
আৰু, সম্ভ্রমস,চক। বিশেষতঃ বিষয়-বস্তু সত্য ঘটনাৰ বিকৃতি হোৱাত ভাষাই
ভাৱ-প্রবণতা আব্দ, অত্যধিক বাক্যালঙ্কাৰৰ পৰা অব্যাহতি লভিছে। সহজ&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>jqt7vxoyihgyj2xyy0ht42glrsnfj3d</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১৬</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73678</id>
    <revision>
      <id>203680</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:51:47Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;আহোমৰ দিনত অসমীয়া সাহিত্য ১০৯ সবলভাৱে বৰ্ণনা কৰাত আৰু, দ্বিভাৱ ব্যঞ্জক প্রকাশ-ভঙ্গিমার অনুপস্থিতিত লেখনী হৃদয়গ্রাহী আৰু সৌষ্ঠৱপূৰ্ণ হৈছে। বৰঞ্জী ৰচনাৰ মাজেদ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203680</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5564" sha1="l4r7xbshrbjs0qgwzi54tvrg37lh3ky" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;আহোমৰ দিনত অসমীয়া সাহিত্য
১০৯
সবলভাৱে বৰ্ণনা কৰাত আৰু, দ্বিভাৱ ব্যঞ্জক প্রকাশ-ভঙ্গিমার অনুপস্থিতিত
লেখনী হৃদয়গ্রাহী আৰু সৌষ্ঠৱপূৰ্ণ হৈছে। বৰঞ্জী ৰচনাৰ মাজেদিয়েই
অসমীয়াৰ ঐতিহাসিক চেতনা আৰু, বিচাৰশীল মনৰ উন্মেষ হয়।
বিবাট ব্যবঞ্জী-সাহিত্যৰ সামান্য অংশহে বৰ্ত্তমান প্রকাশ হৈছে। ড°
সূৰ্য্যকুমাৰ ভূঞাদেৱে অসম গৱৰ্ণমেণ্টৰ বৰঞ্জী আৰু পুৰাতত্ত্ব বিভাগৰ পৰা
এই জাতীয় সম্পদ পোহৰলৈ আনিছে। গদ্য-পদ্যত ৰচিত এই প্রকাশিত
বৰঞ্জীৰ ভিতৰত প্ৰধান হৈছে হৰকান্ত বৰুৱাব অসম বুৰঞ্জী (প্রকাশ ১৯৩০),
দেওধাই অসম বুৰঞ্জী (কেইবাখনো বঞ্জীব পৰা সংগ্রহ, ১৯৩২), শ্রীনাথ
বৰবৰুৱাৰ তুংখঙ্গীয়া বৰঞ্জী (১৯৩২), কছাৰী বৰঞ্জী (১৯৩৬), জয়ন্তীয়া
ব,বঞ্জী (১৯৩৭), ত্ৰিপুৰা বৰঞ্জী (১৯৩৮), অসম বৰঞ্জী (১৯৪৫), আব্দ
পদ্যত ৰচিত ‘কলি ভাৰত' আৰু 'বেলিমাৰৰ বৰঞ্জী'। কামৰূপে অনসন্ধান
সমিতিৰ পৰাও পৰণি অসম বুৰঞ্জী আৰু, পাদ,শ্যাহ বৰঞ্জী নামৰ দুখন
প্রখ্যাত বৰঞ্জী প্রকাশ হৈছে ।
এই বৰঞ্জীসমূহত ৰজা-ঘবীয়া ঘটনাৰ বাহিৰেও আহোম যুগৰ সামাজিক,
ধাৰ্ম্মিক আব্দ, শিক্ষা-সম্বন্ধীয় ভালেমান তথ্য-পাতি সন্নিহিত হৈ আছে।
মাজে মাজে প্রাচীন কাহিনী, কিম্বদন্তী আৰু, সাধকথাও সি’চৰতি হৈ থকা
পোৱা গৈছে।
ব্যবঞ্জীসমূহত অলেখ প্ৰৱচন আব, মনোৰম প্রাজ্ঞ বাণীও আছে। সেই
দেখিয়েই ড° সৰ্য্যকুমাৰ ভূঞাদেৱে মন্তব্য কৰিছে—“বৰঞ্জীব কথা শকান
হাড়-ছাল নহয়; তাত ভাৱৰ সমাবেশ আৰু, আবেগৰ সৌৰভ লক্ষ্য কৰিব পাৰি।
সেই দেখি এই বঞ্জীসমূহক বৰঞ্জীৰ শাৰীৰ পৰা বিশুদ্ধ সাহিত্যৰ অঙ্গী-
ভূত কৰা হৈছে। বৰঞ্জী আৰু, সাহিত্যৰ এনে অপৰ্ব্ব ত্রিবেণী সঙ্গম বৃটিছৰ
পৰ্ব্ব যুগৰ কোনো ভাবতীয় প্রাদেশিক সাহিত্যতে দেখিবলৈ পোৱা নাযায়
বালি কলেও সত্যর অপলাপ নহয়।”
আহোমৰ দিনত ৰজাঘৰীয়া চিঠি-পত্ৰ, ভূমি-দান-পত্র, মামলা মোকদ্দমাৰ
সিদ্ধান্ত-পত্ৰত অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰচলন হৈছিল। তাৰে ফলত বিভিন্ন বিষয়
প্ৰকাশৰ নিমিত্তে ভিন ভিন সাঁচৰ অসমীয়া গদ্য-ৰীতিৰ উদ্ভৱ হ'ল; নানা
বিষয়ৰ শব্দই অসমীয়া শব্দ-সম্ভাৰ বৃদ্ধি কৰিলে। এই চিঠি-পত্ৰসমূহৰ
ভিতৰত ১৫৫৫ খৃষ্টাব্দত কোচবিহাৰৰ নৰনাৰায়ণ বজাই আহোম স্বৰ্গদেউ
স্বর্গ'নাৰায়ণলৈ দিয়া চিঠিয়েই প্রথম। ·
সাহিত্য আৰু ধৰ্ম্ম সম্বন্ধীয় পার্থিব বাহিৰেও আহোম ৰজাসকলৰ পৃষ্ঠ-
পোষকতাত নানা বিষয়ৰ ব্যৱহাৰিক জ্ঞানৰ পাখি অসমীয়ালৈ অনূদিত হৈছিল।
ইয়াৰ ভিতৰত আয়ুৰ্ব্বেদশাস্ত্র, নিদান, জ্যোতিষ, অঙ্কৰ আৰ্য্যা, নৃত্য-গীতৰ
পার্থি, গৃহ-নিৰ্ম্মাণ আদি বিষয়ব পার্থি প্রধান। এনেবিধ বিজ্ঞান সম্বন্ধীয়&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>l4r7xbshrbjs0qgwzi54tvrg37lh3ky</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১৭</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73679</id>
    <revision>
      <id>203681</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:53:41Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১১০ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি পার্থিব ভিতৰত সকুমাৰ বৰকাঠৰ 'হস্তী-বিদ্যাৰ্ণৱ' উল্লেখ কৰিবলগীয়া । চিত্র-বক্ত এই পার্থিখনি মহাবাজ শিৱসিংহ আব্, তেওঁৰ কুঁৱৰী অম্বিক...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203681</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4034" sha1="2hgmpogjaredea0jwqrdudak7p5l5rr" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১১০
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
পার্থিব ভিতৰত সকুমাৰ বৰকাঠৰ 'হস্তী-বিদ্যাৰ্ণৱ' উল্লেখ কৰিবলগীয়া ।
চিত্র-বক্ত এই পার্থিখনি মহাবাজ শিৱসিংহ আব্, তেওঁৰ কুঁৱৰী অম্বিকাদেৱীৰ
নিৰ্দ্দেশত ১৭৩৪ খৃষ্টাব্দত যগত কৰা হয়। পার্থিব চিত্রসমূহ আঁকিছিল
দিলবৰ আৰু, দোচাই নামব দুজন শিল্পীয়ে।
আহোম স্বৰ্গদেৱসকল কেৱল সাহিত্যিকৰ পৃষ্ঠপোষকেই নাছিল, তেওঁ-
লোকে নিজেও সাহিত্য সেৱা কৰিছিল। বদ্ৰসিংহ আব্দ শিৱসিংহৰ ভণিতা
থকা ভালেমান গীত বৰ্ত্তমানে সংগৃহীত হৈছে। বৰগীতৰ আৰ্হিত দেৱগান্ধাব
বাগত ৰচিত শিৱসিংহ বজাব-
“শাৰদ পূর্ণিমা হিমকৰ বদনী।
চঞ্চল নীল নলিনीদল নয়ন ॥
চঞ্চল লোচনে কাজৰ ৰঙ্গি।
ভাবকে মনে কুটিলতর ভঙ্গি।”—গীত উল্লেখযোগ্য।
- আহোম ৰজাসকলৰ সভা-কবিৰ ভিতৰত কবিরাজ চক্রবর্ত্তী প্রধান।
শিৱসিংহ আৰু, তেওঁৰ কুঁৱৰী ফুলেশ্ববীব নিদের্শ মতে কবিরাজ চক্ৰৱৰ্ত্তীয়ে
‘শঙ্খচূৰ বধ' কাব্য আব, ‘গীত-গোবিন্দ’ব অসমীয়া অনুবাদ কৰে। ৰাণী
প্রমথেশ্বৰী আৰু, ৰজা শিৱসিংহৰ আদেশত অনন্ত আচার্য্য নামে অন্য এজন
কবিয়ে ‘আনন্দ লহৰী' নামে শান্ত কাব্য ৰচনা কৰে। ৰজা-বাণী আৰু নিজৰ
বিষয়ে করিয়ে ভণিতাত লিখিছে,—
সৌমাৰ গাঁঠৰ সম নাহি আন।
সততে থাকত যাত ভৱানী ঈশান ৷৷
সেহি পীঠ মধ্যে আছে পৰী নানা খান।
কেহো নোহে ৰঙ্গপৰ নগৰী সমান ॥
সেহিসে নগৰী জানা দুতি অম্ৰাৱতী।
তাতে শিৱসিংহ ভৈলা দূতি সৰগতি ॥
প্রমথেশ্বৰী ভৈলা তান পটেশ্বৰী।
ৰূপে-গুণে কোঁতো যাব নাহি সৰিবাৰ ।।
তাসম্বাৰ সঙ্গে থাকি ম‍ই বিদ্যাহীন।
ৰাজা দুজনাৰ হিত বাঞ্ছো নিতে নিত৷
অনন্ত আচার্য্যে ভণে এৰি আন বাণী।
নিৰন্তৰে বোলা নৰে শঙ্কৰ ভৱানী ৷৷
বাদ্ৰসিংহৰ অনাগ্রহত দুচিনাথ কন্দলিয়ে মার্কণ্ডেয় চণ্ডী আৰু, কল্কি
পৰাণ নামৰ দুখন কাব্য ৰচনা কৰে। তেওঁ ৰাজ-অনাগ্রহৰ বিষয়ে লিখিছে,-
বাসর বংশত জাত
বদ্রসিংহ নামে খ্যাত
সৌমাৰ পাঁঠৰ অধিপতি।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>2hgmpogjaredea0jwqrdudak7p5l5rr</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১৮</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73680</id>
    <revision>
      <id>203682</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:54:03Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;কামৰূপে অধিকাৰী আহোমৰ দিনত অসমীয়া সাহিত্য গদাধৰ সিংহৰ সন্ততি ৷৷ ১১১ দৰ্জ্জনৰ দণ্ডকাৰী বঙ্গপৰ নামে এক তেহে পৰ কৰিলেক থাপিলেক তৈতে বিপ্রগণ। নানা স্থান হতে নিয়া...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203682</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4255" sha1="mxn41g16wp59mtxcw9cvre5i8mf134c" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;কামৰূপে অধিকাৰী
আহোমৰ দিনত অসমীয়া সাহিত্য
গদাধৰ সিংহৰ সন্ততি ৷৷
১১১
দৰ্জ্জনৰ দণ্ডকাৰী
বঙ্গপৰ নামে এক
তেহে পৰ কৰিলেক
থাপিলেক তৈতে
বিপ্রগণ।
নানা স্থান হতে নিয়া
বৃত্তি-বিধানক দিয়া
আনিলেক অনেক ব্রাহ্মণ ॥
সি স্থানত বিপ্লব
নানা গুণে গুণাকৰ
ভৈল কৃষ্ণাচাৰ্য্য শদ্ধ মতি।
তান পত্র চিনাথে
দাক সেবিয়া মাথে
চণ্ডিপদ ৰচিলা সম্প্রতি ৷
বাজেশ্বৰ সিংহ স্বৰ্গদেৱৰ পাতেক চা, সিংহ আৰু, বোৱাৰীয়েক প্রেমদাৰ
আজ্ঞা অনসাবে বিদ্যাচন্দ্ৰ কবিশেখৰে হৰিবংশৰ অসমীয়া পদ কবে। আহোম
তিবোতাসকলে সাহিত্য-শিল্পত কিদৰে পৃষ্ঠপোষকতা কৰিছিল সেইকথা
বিদ্যাচন্দ্র কবিশেখৰৰ পদৰ পৰাই প্রমাণিত হয়। কবিয়ে ভণিতা কৰিছে, –
তাহান তনয় চাদসিংহ মহামতি।
গণীগণ মধ্যে শ্রেষ্ঠ বিপুল শকতি ॥
তান পত্নী প্রেমদা নামত মনোনীতা।
সৰ্ব্ব গণৱতী যেন দ্রুপদা দুহিতা।
তাসম্বাৰ আজ্ঞা মামালা শিৰে ধৰি ।
শ্ৰীকবি শেখৰ ভট্টাচার্য্য দ্বিজ হরি ৷
ভাষা বন্ধে নিবন্ধিত হৰি বংশ পদ ।
শনা নিশৱদে শদ্ধ বদ্ধ সভাসদ ৷৷
হিতোপদেশ আৰু, পঞ্চতন্ত্ৰৰ সাধকথাসমূহ এই যগত অসমীয়ালৈ
অনুবাদ কৰা হয়। ‘মৃগাৱতী চৰিত' নামৰ মনোহৰ কাব্য এখনো আহোম
যাগেতে অসমীয়াত অনূদিত হয়।
আহোম ৰজাসকলে পৰাণসমূহো অসমীয়াত অনুবাদ কৰিবলৈ কবি-
সকলক সহায় কৰিছিল। স্বৰ্গদেৱ শিৱসিংহ আৰু, অম্বিকাদেৱীৰ নিৰ্দ্দেশত
কবিচন্দ্র দ্বিজে ধর্ম-পৰাণ অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰিছিল। আগতে উল্লেখ
কৰা কবিৰাজ চক্ৰৱৰ্ত্তীয়ে শিৱসিংহ আৰু, প্রমথেশ্বৰীৰ অনগ্ৰহত ব্ৰহ্মবৈৱৰ্ত্ত
পরাণ অনুবাদ কৰিছিল। এইজনা কবিয়ে পদ্ম-পৰাণবো কিছু অংশ অনবাদ
কৰিছিল বুলি অনুমান কবিব পাৰি। ঘনশ্যাম খাৰঘৰীয়া ফকনে ঊনৈশ
শতিকাত কল্কি-পৰাণৰ কিছু অংশ অনুবাদ কৰে।
আহোমসকলৰ দিনতে মহাভাৰতৰো কেইবাটাও পৰ্ব্ব অসমীয়ালৈ অনুবাদ
হয়। শান্তিপৰ্ব্বৰ পদকর্তা লক্ষ্মীনাথ জিক আহোম ৰজা ৰুদ্ৰসিংহই অনগ্রহ
কৰাৰ উল্লেখ আছে। শম্ভুনাথ দ্বিজে মহাভাৰতৰ অশ্বমেধ পৰ্ব্বৰ আখ্যান&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>mxn41g16wp59mtxcw9cvre5i8mf134c</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১১৯</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73681</id>
    <revision>
      <id>203683</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:54:31Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১১২ অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি লৈ ধৰ্ম্ম-সংবাদ নামৰ কাব্য ৰচিছিল। সেই কাব্যৰ ভণিতাত কবিয়ে শিৱসিংহ বজাৰ বিষয়ে বৰ্ণাইছে— শিৱসিংহ ধৰ্ম্মৰাজা গণে নাবায়ণ। কবত ভকতি...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203683</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1087" sha1="5me4f6q5jcqdvcuy2leeenr1nnln57b" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১১২
অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
লৈ ধৰ্ম্ম-সংবাদ নামৰ কাব্য ৰচিছিল। সেই কাব্যৰ ভণিতাত কবিয়ে শিৱসিংহ
বজাৰ বিষয়ে বৰ্ণাইছে—
শিৱসিংহ ধৰ্ম্মৰাজা গণে নাবায়ণ।
কবত ভকতি সদা কৃষ্ণৰ চৰণ ৷৷
তাহান আদেশ পাই দ্বিজ শম্ভুনাথে।
ৰচিলা পয়াৰ হৰি পদ ধৰি মাথে ॥
আহোমৰ দিনতে ভালেমান সন্ত-মহান্তব চর্বিত আব, সত্ৰসমূহৰ বিৱৰণ
সঙ্কলিত হয়।
আহোমৰ ছশ বছৰীয়া শাসন কালত অসমীয়া সাহিত্যই এই দবেই গদ্য-
পদ্য উভয়তে বিশেষ সমৃদ্ধি লাভ কৰিছিল।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>5me4f6q5jcqdvcuy2leeenr1nnln57b</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২০</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73682</id>
    <revision>
      <id>203684</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:56:10Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;৭। মুছলমানৰ আগমন যি জনসমষ্টিয়ে অসমীয়াক মাতৃভাষা স্বৰূপে গ্ৰহণ কৰিছে—তেওঁলোকৰ দ্বাবাই অসমীয়া জাতি আৰু, সংস্কৃতি সৃষ্টি হৈছে। অসমীয়া সংস্কৃতি কোনো এক বিশেষ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203684</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4151" sha1="jbwatxb83o3blaprfj8njlnwzmup8dj" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;৭। মুছলমানৰ আগমন
যি জনসমষ্টিয়ে অসমীয়াক মাতৃভাষা স্বৰূপে গ্ৰহণ কৰিছে—তেওঁলোকৰ
দ্বাবাই অসমীয়া জাতি আৰু, সংস্কৃতি সৃষ্টি হৈছে। অসমীয়া সংস্কৃতি কোনো
এক বিশেষ ফৈদ বা খেলব সকীয়া বস্তু নহয়। অসমীয়া সংস্কৃতি গভীৰ
সমন্দ্র। নানা জাতি আৰু, উপজাতিৰ ভাৱ-চিন্তা, নীতি-নিয়মৰ সোঁতেৰে ই
গঢ়ি উঠিছে। অসমবাসী আৰু, অসমীয়া ভাষা কওঁতা হিন্দু-মুছলমান সকলো
সম্প্রদায়ে এই সংস্কৃতিৰ সৃষ্টিত আৰু, পৰিপাষ্টিত শক্তি অনুসৰি সহায়
কবিছে। কল আৰু, ডিল সংযোগ হৈ সহজ সৰল অসমীয়া শব্দ কল-ডিল সৃষ্টি
হোৱাৰ দৰে হিন্দ-মাছলমান বিভিন্ন সম্প্ৰদায়ৰ মিলনত অসমীয়া সভ্যতা আৰু
সংস্কৃতিৰ উদ্ভৱ হৈছে ।
জাতিব সংস্কৃতিৰ মূল ভেটি হৈছে ভাষা। অসমীয়া ভাষাৰ মূল সংস্কৃত,
পালি, প্রাকৃত, যি কোনো ভাৰতীয় আৰ্য্য ভাষাই নহওক, সি কিন্তু আজি-
কোপতি মূল ভাষাৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰ কৰি থকা নাই। আধুনিক অসমীয়া
ভাষাৰ ওপৰত দেশী-বিদেশী ভাষাৰ প্রভাৱ বিশেষ ভাৱে পৰিলক্ষিত হৈছে।
অকল আধুনিক নহয়, পাৰণি অসমীয়া ভাষাৰ ওপৰতো ইচলামিক ভাষাৰ
প্ৰভাৱ লক্ষ্য কৰিব পাৰি। ত্ৰয়োদশ শতিকাৰ অসমীয়া সাহিত্যৰ আদি কবি
হেম সৰস্বতীয়ে তেওঁৰ হিন্দ,-আখ্যান-মূলক কাব্যত ‘নফৰ’ শব্দ ব্যৱহাৰ কবি
বহল মনৰ পৰিচয় দি গৈছে। শঙ্কৰদেৱেও তেওঁৰ সাহিত্যত ফমান, জান,
চাহাব আদি ইচলামিক শব্দ ব্যৱহাৰ কৰিছে। মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱৰ সম-
সাময়িক অন্যান্য বৈষ্ণৱ কবিবর্গব লেখনীতো ইচলামিক শব্দ পৰিত্যক্ত হোৱা
নাই ।
আধুনিক অসমীয়া ভাষাত ব্যৱহৃত ভালেমান শব্দ ইচলামিক ভাষাৰ
পৰা চয়ন কৰা। অসমীয়া ভাষাত সোমোৱা এই আৰৱী আৰ, ফাৰ্চী শব্দ-
সমূহ পাঁচ শ্ৰেণীত ভগাব পাৰি। যথা-
(১) ৰজা, বাজ-সন্মান, যদ্ধ বিষয়ক শব্দ ।
(২) খাজানা, শাসন আৰু, আইন সম্বন্ধীয় শব্দ।
(৩) ইছলাম ধৰ্ম্ম সম্বন্ধীয় শব্দ।
(৪) মানসিক, সংস্কৃতিমূলক শব্দ।
(৫) বিলাসৰ সামগ্ৰী আৰু, ব্যৱসায় বিষয়ক শব্দ :
(অসমীয়া ভাষাৰ শব্দ প্ৰৱন্ধ)&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>jbwatxb83o3blaprfj8njlnwzmup8dj</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২১</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73683</id>
    <revision>
      <id>203685</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:56:46Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১১৪ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি এইবোৰ শব্দ ব্যৱহাৰ কৰি অসমীয়া ভাষা কেৱল শক্তিশালীয়েই হোৱা নাই, ইয়াক বাদ দিলে অসমীয়া ভাষা নিৰ্জ্জীৱ আৰু, বহু, পৰিমাণে প্ৰকাশ- শক্...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203685</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5267" sha1="kdhq7z2h4iq2juxyd5m0fl9075y34mj" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১১৪
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
এইবোৰ শব্দ ব্যৱহাৰ কৰি অসমীয়া ভাষা কেৱল শক্তিশালীয়েই হোৱা
নাই, ইয়াক বাদ দিলে অসমীয়া ভাষা নিৰ্জ্জীৱ আৰু, বহু, পৰিমাণে প্ৰকাশ-
শক্তি বহিত হব। অসমীয়া জাতিব দৈনন্দিন জীৱনৰ সুখ-দুখ, কাৰ্য্য-ক্ৰম
আদি প্ৰকাশত এই শব্দসমূহ অপৰিহাৰ্য্য।
আবৱী-ফাৰ্চী ভাষাই অসমীয়া ভাষাক যিদৰে সহায় কৰিছে ইছলাম-
ধৰ্মী সকলেও তেনেদৰে অসমীয়া সাহিত্যব যোগান ধৰি আহিছে। অসমীয়া
পৰণি কথা-সাহিত্যও বঞ্জী প্রধান। অসমীয়া কথা-সাহিত্যৰ প্ৰাণ-প্রতিষ্ঠা
হল বৰঞ্জী বচনা দিনৰ পৰাহে। বৰ সুখৰ বিষয় যে এই বঞ্জীবচনা
কৰোঁতে মছলমানসকলৰ দান নগণ্য নহয়। কামৰূপ অনুসন্ধান সমিতিৰ
তৰফৰ পৰা ড° সৰ্য্যকুমাৰ ভূঞাদেৱে যি &quot;পাদশ্যাহ বঞ্জী” প্রকাশ কৰিছে,
সেই পথিয়েই এই কথাৰ সত্যতা প্ৰমাণ কৰিছে। এই বঞ্জী ১৬৭০-১৬৮২
খৃষ্টাব্দৰ ভিতৰত লিখা হৈছিল আৰু, এই পাখি মহম্মদ আলিয়ে নিজে
নিলিখিলেও, ইয়াৰ সকলো সমল সংগ্ৰহ কৰি দিছিল বলি নিঃসঙ্কোচে কব
পাবি। ড° সূৰ্য্যকুমাৰ ভূঞাদেৱে এই সম্পর্কে পাদশ্যাহ ৰঞ্জীৰ পাতনিত
ইঙ্গিত কৰিছে—
“In our opinion some of the chapters were compiled by
a Mohommadan author.&quot;
জিকিৰ আৰু, জাৰি গীতসমূহ মুছলমানসকলৰ অসমীয়া সাহিত্যলৈ
অমূল্য দান। জিকিব আৰু, জাবি গীতসমূহে অসমীয়াৰ আধ্যাত্মিক জীৱনত
কিদৰে প্রভাৱ বিস্তাৰ কৰিছে সি তত্ত্বগ্রাহীসকলৰ সক্ষম বিচাৰৰ বিষয়। জাবি
গীত কাৰবালাত ইমাম হোছেনৰ মৃত্যু-কাহিনী সম্বন্ধীয়; এই গীত মহম
উৎসৱত গোৱা হয়। জাবি গীত কৰণবস-সিক্ত ; অন্যায় অত্যাচাৰ নিষ্ঠুৰতাব
প্রতিবাদ বিষয়ক সাহিত্যৰ ভিতৰত জাবি গীত অন্যতম।
তিৰোতাই ৰচনা কৰা প্ৰাচীন অসমীয়া সাহিত্যৰ ভিতৰত বিয়ানাম উল্লেখ-
যোগ্য; বিয়ানামত অসমীয়া তিৰোতাৰ আশা-আকাঙ্ক্ষা সংৰক্ষিত হৈ আছে।
হিন্দৰ অনুকৰণত মছলমান নাৰীয়েও বিয়ানাম ৰচনা কৰিছে। এই শাৰী
বিয়ানামত ইছলামীয় শব্দ, ইচলাম ধৰ্ম্মৰ কথা, আব, মুছলমান তিৰোতাই
পিন্ধা কানি-কাপোৰ অলঙ্কাৰ-পাতিৰ পৰিচয় পোৱা যায়।
আবৱী-ফাৰ্চী শব্দৰ লগত ইচলামী ভাৱধাৰায়ো অসমীয়া সাহিত্যত
প্রৱেশ কৰিলে। অসমীয়া সাহিত্য ঘাইকৈ ৰামায়ণ, মহাভাৰত আৰু, পৰাণ-
সমূহৰ বিষয়বস্তুৰে পৰিপুষ্ট আছিল। পূৰ্ব্বেৰ এক আধ্যাত আহোমৰ দিনত
মানৱ-প্রেমমূলক দই এখন কিতাপ ফাৰ্চী-হিন্দীৰ পৰা অনূদিত হৈছিল
জ্বলি উল্লেখ কৰা হৈছে। ভক্ত-ভগৱানৰ মাজত যে প্রেমিক-প্রেমিকাব সম্বন্ধ
সেই কথা চুফিসকলে বিশেষকৈ প্ৰচাৰ কৰিলে। চুফিসকলে মৃত্যুকো কমনীয়&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>kdhq7z2h4iq2juxyd5m0fl9075y34mj</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২২</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73684</id>
    <revision>
      <id>203686</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:57:06Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;ম,ছলমানৰ আগমন ১১৫ আৰু, বৰণীয় বদলি কল্পনা কৰিছিল। লাহে লাহে এই ভাৱে অসমীয়া সাহিত্যত বিস্তাৰ লভিলে ৷ আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ বিভিন্ন শ্রেণীত মাছলমান লিখকসকলব বি...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203686</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5279" sha1="9ap01zitvbdeatdn98cm8ergs5cp8nw" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;ম,ছলমানৰ আগমন
১১৫
আৰু, বৰণীয় বদলি কল্পনা কৰিছিল। লাহে লাহে এই ভাৱে অসমীয়া
সাহিত্যত বিস্তাৰ লভিলে ৷
আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ বিভিন্ন শ্রেণীত মাছলমান লিখকসকলব
বিশিষ্ট দান আছে। বৃটিছ যুগৰ প্ৰাৰম্ভতে অসমীয়া কবিতাত মিষ্টিক ভাৱ
সংযোগ কৰিছে মৌলবী মফিজদ্দিন আহম্মদ হাজৰিকাৰ 'জ্ঞান-মালিনী'য়ে,
বীৰবলৰ হাঁহি দিছে 'মজাৰ গল্প'ৰ লিখক মছলেদ্দিন আহমদে আৰু, সহজ-
সৰল কবিতাব যোগে নৈতিক শিক্ষা দিছে মহম্মদ চুলেমান খাঁর 'কবিতা পাঠে'।
এসময়ত চুলেমান খাঁৰ কবিতাৰ লগত পৰিচিত নহলে অসমীয়া ছাত্ৰৰ প্ৰাথমিক
শিক্ষা অসম্পূৰ্ণ হৈছিল।
আধ্যাত্মিক জীৱন আৰু, বাস্তৱ সভ্যতাৰ লগত জাতীয় সংস্কৃতিব
অঙ্গাগী সম্বন্ধ। ইচলাম ধৰ্ম্ম আৰু, আধ্যাত্মিকতাই অসমীয়া ভাৱধাৰাব
ওপৰতো পোহৰ পেলাইছে। ইচলামৰ লগত অসমৰ সম্বন্ধ মোগল সংঘৰ্ষৰ
পৰাই বালি বহুতৰে ধাৰণা। দৰাচলতে মোগল আক্ৰমণৰ পৰ্ব্ব বেপৰা ইলাম
ধৰ্ম্মৰ লগত অসমব পরিচয় ঘটিছিল। মুছলমান পীৰ, উলেমা, দৰবেশ আদি'
ধর্ম-প্রচাবকসকল একাদশ-দ্বাদশ শতিকাতে অসমলৈ অহা বুলি প্ৰমাণ পোৱা
গৈছে। দুটো কাৰণৰ হেতু ইচলাম ধৰ্মই আৰু, ইচলামীয় অধ্যাত্মাতত্ত্বই
অসমত প্ৰচাৰ লাভৰ সবিধা পালে বুলি ইঙ্গিত কবিব পাৰি। তাৰে ভিতৰত
প্ৰথম হৈছে আহোম স্বৰ্গদেৱসকলৰ পৃষ্ঠপোষকতা। আহোম ৰজাসকল
সকলো ধৰ্ম্মৰ প্রতি উদাৰ আছিল। মুছলমান পীৰ আৰু, ফকিৰসকলক তেওঁ-
লোকে সমাদৰ কৰিছিল, মাটি-বৃত্তি দি থাপিছিল; দর্গা, মছজিদ আৰু, মক্কাব
সাজিবলৈ অৰ্থ সাহায্য দিছিল। হাজোৰ পোৱামক্কা নিৰ্ম্মাণতে এই কথাৰ প্ৰমাণ ৷
দ্বিতীয়তে, অসম দেশ বৈষ্ণৱ ধৰ্ম্ম-প্রধান হোৱাত ইচলামৰ চুফিবাদ প্ৰচাৰৰ
ই উপযুক্ত ক্ষেত্ৰ হৈ উঠিছিল। চুফিমতৰ কেইটিমান প্রধান বৈশিষ্ট্য হৈছে :
জগতৰ সকলো পদার্থ পৰমাত্মাব প্রকাশ; মানহৰ সকলো ক্রিয়া-কৰ্ম্ম, সংকল্প
পৰমাত্মাই নিয়ন্ত্রিত কৰে; মানহৰ প্ৰধান কৰ্ত্তব্য ধ্যান আৰু, সমাধি, প্রার্থনা
আৰু, নাম স্মৰণ ; সকলো ধাৰ্ম্মিক আৰু নৈতিক অনভূতিৰ মূলতে সৰ্ব্বজীৱব
প্রতি প্রেম আৰু, দয়া। এইবোৰৰ লগত বৈষ্ণৱ বিশ্বাসৰ মিল থকাত অসম-
দেশত চুফিবাদ নিৰ্ব্বিবাদে প্ৰচাৰ হল; আৰ, হিন্দু-মুছলমান ঐক্যৰ প্ৰথম
চেষ্টা চলিল। খৃষ্টীয় চতুৰ্দ্দশ শতাব্দীত প্ৰচাৰ হোৱা চুফিবাদে গোটেই
ভাৰততে হিন্দৰ মন আকৃষ্ট কৰিছিল। এই বিষয়ে ফার্কুহাৰে তেওঁৰ
Outline of Religious Literature in India গ্রন্থত লিখিছে, – “It was
through the teachings of Sufis that Islam found entrance to
Hindu hearts. They fraternised with Hindu ascetics and gurus ;
and each learned to respect the other's religious faith and life.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>9ap01zitvbdeatdn98cm8ergs5cp8nw</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২৩</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73685</id>
    <revision>
      <id>203687</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:57:28Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১১৬ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি But not until the last quarter of the fifteenth century did the movement show any notable force. Kavir was the man through whom the leading ideas were popularised. From this time the condemnation of idolatry and polytheism became frequent.&quot; কবিবৰ দোঁহাব লগতে হিন্দুৰ বেদান্ত আব্দ ই...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203687</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4081" sha1="phkuq238f6ho8r5u3mriccsjz1yj9yl" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১১৬
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
But not until the last quarter of the fifteenth century did the
movement show any notable force. Kavir was the man through
whom the leading ideas were popularised. From this time the
condemnation of idolatry and polytheism became frequent.&quot;
কবিবৰ দোঁহাব লগতে হিন্দুৰ বেদান্ত আব্দ ইছলামব একে বাদ মিলি
গ'ল। কবিবৰ সময় খৃষ্টীয় পঞ্চদশ শতাব্দী—এই সময়ৰ ভিতৰতে মহাপ
শঙ্কৰদেৱে তীর্থ ভ্রমণ কৰিছিল। চরিত্র-পথিত আছে যে শঙ্কৰদেৱে উক্ত
কবিবর সাক্ষাৎ পাবৰ নিমিত্তে তেওঁৰ ঘৰত উপস্থিত হৈছিল। তেওঁৰ
পৰিয়ালৰ লগত মহাপুৰুষে আলাপ আলোচনা কৰিছিল। কবিৰ ভক্তি-
পথ&quot; আব, একেশ্বরবাদ সেই সময়ত গোটেই ভাৰততে প্রচাৰ হৈছিল। কবিৰ
দোহাই একেশ্ববাদ প্রতিষ্ঠা কৰাৰ বাহিৰেও ভাৰতত হিন্দ, আৰু ইচলাম
ধৰ্মৰ মিলন ঘটৱাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল।
শঙ্কৰদেৱৰ প্রচারিত ধৰ্ম্মৰ ওপৰতো কবিৰ মতবাদৰ প্ৰভাৱ পৰিলক্ষিত
হৈছে। শংকৰী ধৰ্ম্মৰ &quot;একদেৱ একসের&quot; আদর্শবাদ পিও তেখেতৰ গীত-
পদত কবিবৰ দোহার ভাব-ভাষার প্রভার দেখা যায়। কৰদেৱৰ চতিহা আব,
দিহা নামবোৰ কবিৰ চৌতিশা আৰু দোহাব আদর্শত ৰচনা কৰা হৈছে।
অসমীয়া সাধ্য-সন্ত, ভিক্ষাৰী-বৈৰাগীয়ে ৰচনা কৰা দেহ-বিচাবৰ গীতবোৰৰো
মূল হৈছে জিকিবসমূহ ।
আজান ফকিৰৰ নামত চলা তলৰ জিকিৰ কেইটিৰ লগত বৈষ্ণৱ যুগৰ
গীত-পদৰ ভাৱ-ভাষা আৰু গৰৱাদৰ লগত সাদৃশ্য লক্ষ্য কৰিব লগীয়া—
যোৱা বহসব গিবিহ
তুমি আল্লা চাহাব ঐ
যদি কৰা দরিয়াব পাব।
পদ—চিন্তো হেৰা মোৰ মন আল্লাৰ নামত।
ভজো হেবা মোৰ মন গৰৰে পাৱত ৷
পানী মৰে পিয়াহত, অগ্নি মৰে প্ৰাৰত ।
খোদা-ছেলে লাকাই আছে মোমিনৰ আঁৰত ৷৷
খোদা-ছেলে লকাই আছে নকৰা বিচাব।
মক্কাৰ দুৱাৰৰ বান্দা মাবিলা সঞ্চার !!
মক্কাৰ দুৱাৰত চাহাব জীৱই মাৰে তালি।
যেনে শালে-শলৰ লগত দৰিকাৰ উপালি ৷৷
মক্কার সভারত চাহেৰ তিবনীৰ ঘাট।
বেহাব নোৱাৰে তাত মায়াই ভেটে বাট ৷৷
আচমানৰ কুটব তৰা আদমৰ জাত।
সজাত মইনা আছে, ঘনে লগায় মাত ৷৷
* অসমীয়াত বিশেষ অৰ্থত ব্যৱহৃত হোৱা পথ আর পথীয়া শব্দ কবিব পথৰ
পৰাই উদ্ভূত।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>phkuq238f6ho8r5u3mriccsjz1yj9yl</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২৪</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73686</id>
    <revision>
      <id>203688</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:57:51Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মাছলমানৰ আগমন সজাব মইনাটির অনেক গতি। দেও মাৰি পাৰ হলে এৰিলে পিৰীতি ৷৷ দেও মাৰি পাৰ হৈ জীৱই আছে চাই। ঢোৱা চোৱা জীৱসকল ভেলৰে বিলাই ঘোষা— নাম ভাল, নাম ভাল, হয় চাহেব হয়...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203688</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2999" sha1="422exvoo75qn71t028jyw113xs6m8ew" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মাছলমানৰ আগমন
সজাব মইনাটির অনেক গতি।
দেও মাৰি পাৰ হলে এৰিলে পিৰীতি ৷৷
দেও মাৰি পাৰ হৈ জীৱই আছে চাই।
ঢোৱা চোৱা জীৱসকল ভেলৰে বিলাই
ঘোষা— নাম ভাল, নাম ভাল, হয় চাহেব হয়।
পদ আল্লা কাদিব কামাল, চাহেব কাদিৰ কামাল।
মাজ সাগৰত পৰিছো বান্দাক কৰিবা আচান।
মাৱৰ চাৰি, ৰাপৰ চাবি, আল্লাৰ লোৱা দহ ।
ওঠৰ মোকামৰ মাজে পিয়ে মধ, বহু (বস)
ওঠৰ মোকামৰ মাজে কোন কোন মোকাম জলে।
তেল নাই, শলিতা নাই, সদায় প্রদীপ জলে ৷
লাহতৰ দৰিয়াৰ মাজে ঘনে পেলায় জাল।
যহৰ দৰিয়াৰ মাজে বহি আছে কাল ॥
জবৰদত মোকামৰ মাজে জলে দুই তাৰা ।
সেই তনা দেখাকিলে দুনিয়া আবা
বৰ ঘৰ, বৰ বাৰী, থাকিব পৰিয়া।
গৃহস্থৰ বৰ পত্ৰ যায় ফকিৰ হৈৱা ৷
বৰ বৰ আউলীয়া বৰ বৰ পীৰ।
বৰ বৰ দখত ভাগি বাগৰি পৰিম ৷
অপাৰ সাগৰৰ মাজে পলেচেৰাতৰ পাৰ ৷
চুল হব কাণ্ডাৰী উম্মত হৈব পাৰ ৷৷
আল্লা নামৰ ওপৰেদি (সিপাৰেদি) মোহম্মদ চাহাৰা।
সেই নামে কৰিব বান্দাক পলেচেৰাতৰ পাৰ ৷৷
১১৭
অসমীয়া বন-গীত, বিহু গীত আদিৰ অনুকৰণত জিকিব সাহিত্য কেনেকৈ
গঢ়ি উঠিছিল তাৰ নিদৰ্শন তলৰ জিকিৰটোৱেই দিব—
ঘোষা—উ আল্লা হে।
গদ—দনীয়াই এদিনৰ
দুনিয়াই দুদিনৰ
কতক চলে বলে
কৰ ইয়াই
চিকনিতে ধৰি
ছাই আলি
ধৰিব খেৱালী মাৰি ।
খেৱালী জানৰে
পাহৰে লেখে জোথে নাই,
সবাকো একে ঠাই পাই ।
বৰষুণৰ টোপালত ভাগে,
বা বাবে খি
চোচানি মাৰিব
কি কৈ বগাবি
শিলৰ আলি বাধি
বগাব জানিলে
তেহে গিৰিহ'তে ৰাখে ।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>422exvoo75qn71t028jyw113xs6m8ew</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২৫</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73687</id>
    <revision>
      <id>203689</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:58:16Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১১৮ ববাকৈ আদমে অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি চৌপাশে বান্ধিলে পাব। পথৱী খনালে এরা পুষ্পবীত চিত হৈ বিলে মলিও ডিল গান | পথী ইচনে পৰী বিচনে পানীত পোনাবাঁহি চৰে, পানীত পোনাব...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203689</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2167" sha1="irtznsxgjempnzwlujyaebym2ax8h6q" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১১৮
ববাকৈ আদমে
অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
চৌপাশে বান্ধিলে পাব।
পথৱী খনালে
এরা পুষ্পবীত
চিত হৈ বিলে
মলিও ডিল গান |
পথী ইচনে
পৰী বিচনে
পানীত পোনাবাঁহি চৰে,
পানীত পোনাবাঁহি
বামলৈ উঠিলে
সাধবে গণে বিলাপ কৰে ৷৷
নামবে ডাঙৰ
চাবিটি কলিমা
চিত্ৰৰে ডাঙৰ জাত
ডাকে নেখালে
পামব, নবহে
নোলায় শবীলৰ মাত ।
আকাশত ফলিলে
আকাশী চা
তাত পৰে সোণৰ ভোমোৰা ৷
আপোনাৰ শৰীলক
আপনি নিচিন
হৈ আছ জীয়াতে মৰা।
বনি আদমে
এই আলি বালে
হাৱা ও আদমে
পুখুৰী বনালে
দীঘলী এখনি থল ।
সৰিয়হ নগলে ভল
এই দুনীয়ালৈ
সৰাতে নগলো মৰি,
গোব আজাবব
কেলেই আহিলো
আগলৈ নচলে ভৰি ৷৷
কি কাম কৰিলো
ৰাতৰি শুনি মোৰ
কি বধি কবিলো
বাৰীত ডানে কলে বই,
আগেয়ে নেজানো
এতিয়া জানিলো
শৰীলত একুৰা জুই।
সৰুৰে পৰা
গৰ ৰাখিছিলো
পামৰ মনায়ে
এই বৰ ঘৰ
জপাৰ বৰে কাপোৰ
মাথাবো পকালো চুলি
নামেহে সাব কথা বলি ।
কেলেই সাঁচিলা ধন ।
. হাড়তো গজিব বন ৷৷
ববে ঘৰ ভাগিলে
সাজিম ভালো কৰি
কালতকৈ ৰূপহী কৰি,
নোৱাৰে
কেলেই সজালা
জপাতে পচিব&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>irtznsxgjempnzwlujyaebym2ax8h6q</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২৬</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73688</id>
    <revision>
      <id>203690</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:58:40Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মুছলমানৰ আগমन ১১৯ দেহা কঢ়া হলে ৰাখিম কেনে কবি যাব নিজ ঘৰে চলি । ঘৰো ভাগিব মাড়লি হালিব চাতিত ধৰিব ঘুণে, মৌৱতৰ টেকেলাই ধৰি লৈ যাব জামিন হৈ ৰাখিব কোনে ৷৷ ঘৰো ভাগিব মাড...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203690</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2938" sha1="9wrwajje2sp7kmgof4l8mv73sxvbk3p" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মুছলমানৰ আগমन
১১৯
দেহা কঢ়া হলে
ৰাখিম কেনে কবি
যাব নিজ ঘৰে চলি ।
ঘৰো ভাগিব
মাড়লি হালিব
চাতিত ধৰিব ঘুণে,
মৌৱতৰ টেকেলাই
ধৰি লৈ যাব
জামিন হৈ ৰাখিব কোনে ৷৷
ঘৰো ভাগিব
মাড়লি হালিব
ৰাতিৰ নহব পৰা
দীঘলে দুমাবি
পথালি এমাবি
লবা বাৰী চুকত ঘৰ ৷
কাৰ্যবি নেযাবা
বাগাব পাৰিবা
আচল দৰিয়াৰে কোল,
ধনো এৰিলো
জানা এবিলো
মোল্লা হাতত ধৰি তোল ৷ *
বৈষ্ণৱ ধৰ্ম্ম'ৰ ভাৱধাৰাৰ লগত কিছ, সামঞ্জস্য থকা কাৰণেই অসমত ইচলাম
ধর্মই প্ৰচাৰ লভিছে আৰু, এই কারণেই অসমবাসী হিন্দ, আৰু, হলমান
পথীয়ে সমিল-মিল ভাৱে দেশৰ আব, জাতিৰ উন্নতিত লাগিব পাৰিছে।
চান্দসায় আদি মাছলমান সাধকসকল মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱৰ ধৰ্ম্মৰ প্ৰতি
আকৃষ্ট হোৱাৰো মূল কারণ এয়ে। চান্দসায়ে হিন্দু-মছলমানৰ মাজত
সভাৱ-সম্প্ৰীতি স্থাপনৰ চেষ্টা কৰাব উপবিও বৌদ্ধ চৰ্যাপদৰ সদৃশ দ্বি-
অর্থব্যঞ্জক মনোৰম ফকবা-গীত ৰচনা কৰি গৈছে—
চান্দৰে বৰাই
-
ঘোষা — কিনো গীত গাইলি
কিনো গীত গাইলি চান্দে।
পদ-বহিনে আগতে
গতুৱা এদুৰেৰ
বোন্দা বিড়ালীয়ে কাদে ॥
চিলনী কি খাই জীয়।
পাৱত পৰিয়া
বেলি চিকেমিকায়
বেজীৰে আগতে
বাধন বাড়ন
উধানে কি কাপোৰ সিয়ে ॥
আমৰ গছত
তামোল নাৰিকল
কঠালৰ গছত বেল ।
কবিৰাৰ চাৰি ভাই
ৰজাৰ হাতীৰীত
এশবের গীতত মেলা ।।
* ওপৰৰ জিকিৰ কেইটা বিশ্ববিদ্যালয়ৰ হৈ সংগ্ৰহ কৰা অধ্যাপক আব্দুল
মালিকৰ সংগ্ৰহৰ পৰা উতে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>9wrwajje2sp7kmgof4l8mv73sxvbk3p</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২৭</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73689</id>
    <revision>
      <id>203691</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:59:01Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১২০ অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি গায়ে গোহালি গিলিলে ববাই পঘাই গিলিলে গব হাতত টা, লৈ বাধনী পলাই গ'ল খেদি লৈ গ'ল চ ৷৷ বেবে বাৰী গিলিলে বৰাই দভাবে গিলিলে ঘৰ। হাতত জপা লৈ চোৰ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203691</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4214" sha1="o14wjdsjzw1sv98wozzksvf84dw7mps" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১২০
অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
গায়ে গোহালি
গিলিলে ববাই
পঘাই গিলিলে গব
হাতত টা, লৈ
বাধনী পলাই গ'ল
খেদি লৈ গ'ল চ ৷৷
বেবে বাৰী
গিলিলে বৰাই
দভাবে গিলিলে ঘৰ।
হাতত জপা লৈ
চোৰে খেদি নিলে
গিৰিহ'তে মাবিলে লৰ ৷
চাউলে খুবলি
গিলিলে বৰাই
তু হে উৰুঙালে কুলা।
ৰজাৰ হাতীদাঁত
বিচুটি চিঙিলে
কুঠাবে কাটিলে মূলা ॥
সাগৰৰ মাজত
ঘোঁৰাৰ ঠকঠকি
নগৰত কৰালে নাও।
কহতু চালসাই
এই গীত ৰচিলে
বুজা ভকতিৰ ভাও ৷৷
বাস্তৱ সভ্যতালৈ মন কৰিলেও ইচলামব দান অসমীয়া সংস্কৃতিত ধৰিব
পাৰি। গুৱালপাৰা, ‘হাজো আদি ঠাইব মছজিদ ইছলামীয় কাৰুকাৰ্য্যৰ
নিদর্শন, আহোম ৰজাৰ গড়গাৱ'ৰ কাৰেংঘৰ আৰু, ৰংপুৰৰ ৰংঘৰৰ ওপৰত
মোগল শিল্প-বীতিৰ সাঁচ পৰিছে। প্ৰতি কাৰেংঘৰৰ চৌপাশে মছজিদব চড়াৰ
দৰে থকা চূড়াই ইয়াৰ প্রমাণ। মোগল শিল্পীয়ে এই ৰাজপ্রাসাদ নির্মাণ
কৰিছে বুলি কোনো কোনোৱে মত প্রকাশ কৰে।
মোগল চিত্রাঙ্কনবো উৎকৃষ্ট নিদর্শন অসমত আছে। শিৱসিংহ বজাৰ
নিৰ্দ্দেশত (১৭৩৪ খৃঃ) হস্তী-বিদ্যার্ণর নামব পার্থিত সন্দব চিত্রপট অ'কা
হৈছিল। দিলবৰ আৰু, দোচাই নামৰ দজন মোগল শিল্পীয়ে এই পার্থিব
চিত্ৰপটসমূহ আঁকিছিল। চিত্ৰসমূহৰ লক্ষণ আৰু বীতিলৈ লক্ষ্য কৰিলেই
এই পাথিৰ চিত্ৰসমূহে মোগল শিল্পীয়ে অ'কা বুলি অনুমান কৰিব পাৰি।
ইয়াৰ বাহিৰেও প্রাচীন অসমীয়া থিত অ'কা ক্ষুদ্র প্রতিকৃতিও (miniature,
art) মোগল শিল্প-বীতিৰ আৰ্হিত অ'কা হৈছিল।
মোগল চিত্ৰত প্রধান হৈছে ব্যক্তি; বহু কাৰ্য্য আৰু, বিষয়ৰ মাজত ব্যক্তিব
চিত্ৰকে বাস্তৱৰূপে দিয়া হয়। মোগলৰ চিত্ৰত ঘাইকৈ জীৱনব আনন্দ উল্লাস,
দৰবাৰ, চিকাৰ, যুদ্ধ, গছ, ফল আদি উজ্জ্বল বহনেবে কলি কৰা হয়। এই-
বোৰৰ সবহখিনি প্রাচীন পথি-পত্ৰত অঙ্কিত কৰা হৈছিল। আহোমৰ গৰ
সাচিপতীয়া পার্থি যেনে ভাগৱত, গীতগোবিন্দ, দৰং ৰাজবংশাৱলী, ধৰ্ম্ম পৰাণ
আদিত এনে সাদৃশ্যব চিত্র দেখা যায়। অসমীয়া সঙ্গীতৰ ওপৰতো মুছলমান-
সকলৰ কিছু, প্ৰভাৱ আছে; তাৰ ভিতৰত গজল আৰু, ভাটিয়ালী সব প্রধান।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>o14wjdsjzw1sv98wozzksvf84dw7mps</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২৮</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73690</id>
    <revision>
      <id>203692</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:59:21Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মুছলমানৰ আগমন ১২১ ৰবাব, সৰোদ, তবলা, তাৰা, চেতাব প্রভৃতি বাদ্যযন্ত্র মুছলমান সকলৰ লগে লগেহে অসমত সববহী হয়। ইলাম বা মোগলৰ সৌন্দৰ্যমূলক সংস্কৃতি কেৱল কাৰ কাৰ্য্য আৰ,...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203692</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5056" sha1="hw3g684zpflp8khkm6918am6t5nic5q" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মুছলমানৰ আগমন
১২১
ৰবাব, সৰোদ, তবলা, তাৰা, চেতাব প্রভৃতি বাদ্যযন্ত্র মুছলমান সকলৰ লগে
লগেহে অসমত সববহী হয়।
ইলাম বা মোগলৰ সৌন্দৰ্যমূলক সংস্কৃতি কেৱল কাৰ কাৰ্য্য আৰ,
চিত্রাঙ্কনতে পৰ্যবসিত হোৱা নাই। আহোম স্বৰ্গদেৱসকলৰ পোছাক -
পৰিচ্ছদৰ কিছু, পৰিবৰ্ত্তনো মোগল দৰবাৰৰ অগ্ৰহতে হৈছিল। আহোম
ৰজাসকলে জামা, পাগইজাৰ, ফতুৱৈ আদি পিন্ধিবলৈ লোৱাৰ বিষয়ে তুংখ ঙ্গীয়া
ব্যবঞ্জীত উল্লেখ আছে – “তাত পাছে বঙ্গালব হাতে ৰংপুৰত হেৱালীঘৰ
সাজিলে, টেঙ্গাবাৰীত তলাতল ঘৰ সজালে। বঙ্গনাথ গোসাঁইৰ দ'ল বন্ধালে।
ফাকু যাত্ৰাব দ'ল বন্ধাই তাতে ১৬২৬ শকত ফাকুযাত্ৰা কৰি বজাদেৱে জাম,
পাগইজাব পিন্ধিলে । সকলোকে সেইৰূপ দিলে মুছলমানৰ পায়জামা আব্দ
লঙি. হিন্দ,-মছলমান উভয়ে, পিন্ধে।” ইছলামৰ চাৰ্ব শিল্পৰ অন্যান্য নিদৰ্শনৰ
ভিতৰত নানাবিধ অলঙ্কাৰ নিৰ্ম্মাণ, * সোণ-ৰূপে-মিনাৰৰ কাম, কাপোৰত
বেজীব কাম আদিব উল্লেখ কৰিব পাৰি। দৰ্জ্জী অর্থাৎ কানি-কাপোৰ সিয়া
ব্যৱসায়ৰ তেওঁলোকেই প্রৱৰ্ত্তক। ( India through the Ages by J. N.
Sarkar)।
ইয়াতে উল্লেখ কৰা উচিত যে শিল্পনিপুণতাৰ হেতু মুছলমানসকলক
আহোমৰ দিনত নানা কাৰুকাৰ্য্যত নিয়োগ কৰা হৈছিল। মদ্ৰাত সাঁচমৰা,
শিলত আখৰ কটা (আখৰ কটীয়া), গণাকটা, জলমবটা আদি কামবোৰ
ঘাইকৈ মাছলমান সকলেই কৰিছিল। মুছলমান তিৰোতাসকল তাঁতবোৱাত
বিশেষকৈ ফল-বছা দহি-বটা আদি কামত পাকৈত। মৰীয়া সকলে পিতলৰ
টো-চৰিয়া, গাগবি আদি ৰাণ্ডুনি ঘৰত লগা বাচোন বৰ্ত্তনৰ বাহিৰেও হিন্দুব
ধর্ম আৰু, মাঙ্গলিক অনুষ্ঠানত প্রয়োজন হোৱা বনৰাই, দুলড়ি আদিও
মনোৰম ভাৱে আজিকোপতি তৈয়াৰ কৰি আছে। ইয়াৰ বাহিৰেও আহোমৰ
দিনত মছলমান সকলে খাৰঘৰৰ আৰু, লোনচোৱাৰ কামো দক্ষতাৰে চলাইছিল।
অসমীয়া জাতিৰ সৌন্দৰ্য্যমূলক আৰু, বাপায়ণিক প্রতিভা মোগলৰ
বিলাসৰ সামগ্ৰীয়ে বিশেষভাৱে বঢ়াইছিল। আইনা, আঁতৰ, আৰক, মিছিৰি,
হোকা, পিকদান, বমাল আদি বিলাসব সামগ্রী আৰু, গোলাপ, হাচনাহানা
আদি সগন্ধি ফল মাছলমানসকলৰ লগে লগেই অসমলৈ আহে। কাগজৰো
প্রচলন মুছলমানসকলৰ অনগ্রহতে হয়। অসমীয়া আহাৰ-বিহাৰেও মুছলমান-
সকলৰ অনগ্ৰহত আভিজাত্য লাভ কৰিছে। পোলাও, কোর্মা, খিচুৰি (ভাত),
* কোনো কোনোৰ মতে নথ বা নাকফুল (লংফলৰ সাদৃশ্য দেখি অন্য নাম লঙ )
মাছলমানৰ অলঙ্কাৰ। — “There is no reference to Naths or nose ornaments in the
pre-Muslim literature. All paintings and sculptures of the Hindu period
totally ignore this ornaments.&quot; J.P.A.S.B. (N.S.), xxiii, 1927, pp. 295-96.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>hw3g684zpflp8khkm6918am6t5nic5q</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১২৯</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73691</id>
    <revision>
      <id>203693</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:59:39Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১২২ অসমীয়া ভাষা আব্দ, সংস্কৃতি আচাৰ (pickle), কিচমিচ আদিয়ে আজিব অসমীয়া সম্ভ্রান্ত পৰিয়ালব পৰ্ব্ব-উৎসৱত ভোজনৰ সামগ্ৰীত প্রধান স্থান লভিছে। ধপাত, হোক, নলিচা, ধপাতখোৱ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203693</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1429" sha1="ke4bbaurdtx5qh1he3wfuvfjhmz42nt" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১২২
অসমীয়া ভাষা আব্দ, সংস্কৃতি
আচাৰ (pickle), কিচমিচ আদিয়ে আজিব অসমীয়া সম্ভ্রান্ত পৰিয়ালব
পৰ্ব্ব-উৎসৱত ভোজনৰ সামগ্ৰীত প্রধান স্থান লভিছে। ধপাত, হোক, নলিচা,
ধপাতখোৱা অভ্যাস সম্ভৱতঃ মছলমানৰ লগতে অসমলৈ আহিছে। (সম্ভৱতঃ
১৬০৫ খৃষ্টাব্দত পর্তুগীজে ভাবতলৈ ধপাত, tobacco আমদানি করে)।
আভিজাত্যৰ অন্য উপাদান পদা-প্রথাও মোগলৰ লগতে অসমৰ অন্তঃপৰত
প্রৱেশ লভে। তাজিয়া, মহম, ইদ-উল-জহা, ইদ-উল-ফিটৰ আদি পৰ্ব্ব-
উৎসৱে অসমীয়া জনসাধাৰণক আনন্দ বৰ্দ্ধনত বিশেষ সহায় কৰিছে।
মোগলব শাসন ব্যৱস্থা, ৰাজহ আৰু ভূমি সংক্রান্ত নিয়ম, বিচার-পদ্ধতি
অসমত আজিও কিছু পৰিমাণে চলি আছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ke4bbaurdtx5qh1he3wfuvfjhmz42nt</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩০</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73692</id>
    <revision>
      <id>203694</id>
      <timestamp>2025-06-11T03:59:56Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;৮। বিহুগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্র (ক) প্রাকৃতিক চিত্র জাতিৰ সংস্কৃতি আৰু সাহিত্যৰ দৃষ্টিত ভৌগোলিক অৱস্থিতিয়ে কিদৰে সহায় কৰে সেই কথা, W. Schimdt য়ে “The Culture — Historical Method of Ethnology” ন...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203694</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4612" sha1="qs3m7ssmwr47atg6s9by7vugrwxhf26" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;৮। বিহুগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্র
(ক) প্রাকৃতিক চিত্র
জাতিৰ সংস্কৃতি আৰু সাহিত্যৰ দৃষ্টিত ভৌগোলিক অৱস্থিতিয়ে কিদৰে
সহায় কৰে সেই কথা, W. Schimdt য়ে “The Culture — Historical
Method of Ethnology” নামৰ গ্ৰন্থত বিশ্লেষণ কৰিছে। সকলো জাতিব
ধৰ্ম্ম-কৰ্ম্ম, ধ্যান-ধারণা, ৰীতি-নীতি, আচাৰ-ব্যৱহাৰ, শিল্প-সাহিত্য, সমাজ-
ব্যৱস্থা, দেহব গঠন, ভৌগোলিক অৱস্থাৰ ওপৰত ভালেখিনি নির্ভৰ কৰে।
অতুল সৌন্দর্য্য-মণ্ডিত বিস্ময়-বিজড়িত অত্যুচ্চ হিমালয় পৰ্ব্বতৰাজিয়ে বৈদিক
ধৰ্ম্ম আৰু, সাহিত্যৰ সৃষ্টিত বিশেষভাৱে প্ৰেৰণা যোগাইছিল। সেইদৰে
বহল লাইতৰ পাব, শ্যামল পৰ্ব্বতমালা, চকু জবোৱা ধাননি পথাৰে সৰ্ব্ব-
ভাৰতীয় পটভূমিত অসমীয়া জাতিৰ সকীয়া বৈশিষ্ট্য গঢ়িবলৈ সমৰ্থ হৈছে।
কেৱল আমাব জাতীয় কানন-কবিতাসমূহেই নহয়, পৰণি সাধকথা, প্রবচন,
লোক-গীত, কিম্বদন্তি—এই সকলোৰেই জন্মনীড় হৈছে অসমৰ প্ৰকৃতি আৰু,
ভূগোল। অসমীয়া ভাষাৰ ওপৰতো প্ৰকৃতিৰ চাপ নপৰাকৈ থকা নাই।
সংস্কৃতৰ ভালেমান কঠিন ধ্বনি অসমীয়াত কোমল ধ্বনিলৈ পৰিৱৰ্ত্তন হোৱাৰ
মূলতো প্রকৃতিৰ প্রভাৱ পৰিলক্ষিত হৈছে। অসমীয়া ধ্বন্যাত্মক শব্দব ভালে-
খিনি মাধৰ্য্য প্ৰকৃতিৰ অনুকৰণত গঢ়ি উঠিছে।
অসমৰ জলবায়, অতি শীত অথবা অসহ্য তাপৰ পৰা আঁতৰত। অসমীয়া
মানহে সেইকাৰণে বছৰৰ বাৰ মাহতে পথাবে-পৰ্ব্বতে, নৈয়ে-বিলে, হাবিয়ে-
বননিয়ে জীৱন নিৰ্ব্বাহৰ নানা কাৰ্য্যত সহজভাৱে ওলাই সোমাই ফাৰিব
পাবে। বাৰমাহী গীতত বর্ণোৱাৰ দৰে প্ৰতি ঋতুৱেই অসমৰ প্ৰকৃতিক নতুন
আভবণেৰে অলঙ্কৃত কৰে। সেয়েহে উন্মুক্ত প্রকৃতিত কলিমৰীয়াভাৱে
বিহাৰ সম্ভৱ আৰু, অসমীয়া মানুহৰ প্ৰাণত ঋতুয়ে ঋতুয়ে নতুন উৎসাহ
নতুন উদ্দীপনা, নৱীন কল্পনাৰ উদয় হয়। প্রকৃতিৰ অনুৰাগত অৰঞ্জিত
হোৱাৰ হেতু অসমীয়া মানুহ অহম্, ভাবৰ পৰাও ভালেখিনি মক্ত হৈছে।
প্ৰকৃতিৰ লগত আত্মীয়তাৰ সংস্পৰ্শত অহাত যুগে যুগে অসমীয়া মানহৰ
মনত বিচিত্ৰ ভাৱ অনভূতিৰ জন্ম হৈছে। সেই বাঙ্ময় প্রকাশৰ ফলত অসমীয়া
ভাষাত অলেখ অলিখিত লোকগীত বিহু গীতৰ জন্ম। প্ৰকৃতিৰ লগত এই
ঘনিষ্ঠতা হেতু প্রকৃতিৰ সৰু-বৰ, ৰমণীয়-বৰ্ণীয়, ভয়-ভয়ঙ্কৰ সকলো ৰূপেৰে&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>qs3m7ssmwr47atg6s9by7vugrwxhf26</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩১</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73693</id>
    <revision>
      <id>203695</id>
      <timestamp>2025-06-11T04:00:22Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১২৪ অসমীয়া ভাষা আব্দ, সংস্কৃতি সক্ষক্ষ্ম নিৰীক্ষণ সচল হৈছে। সেই কারণেই মেঘব গাজনি, বিজুলীব চমকনি, বাবিষাৰ বাঢ়নী পানী, লাইতৰ ঢৌ, বনগীতত মনোৰম আৰু, প্রীতিকর । দিনৰ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203695</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5543" sha1="bd2ucc8929woqhermrmvr03vkjh2twe" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১২৪
অসমীয়া ভাষা আব্দ, সংস্কৃতি
সক্ষক্ষ্ম নিৰীক্ষণ সচল হৈছে। সেই কারণেই মেঘব গাজনি, বিজুলীব চমকনি,
বাবিষাৰ বাঢ়নী পানী, লাইতৰ ঢৌ, বনগীতত মনোৰম আৰু, প্রীতিকর ।
দিনৰ সৰহখিনি সময় মকেলি পথাবত, নৈব শীতল বুকুত, অথবা
সেউজীয়া বননিত কটাব লগীয়া হোৱাত প্ৰকৃতিৰ ৰূপ-বস-বর্ণ-গন্ধ-শব্দব
প্রতি অসমীয়া মাহে সকলো নহওঁতে সচেতন। চকুৰ আনন্দ আৰু, ভয়-
শঙ্কা জন্মোৱা মনোবম আব, বিবাট দৃশ্য, জিভাব আস্বাদিত মিঠা, তিতা,
কে'হা আবাদ, স্পৰ্শৰ অনুভৱ-গোচৰীয় শীত-উষ্ণ পদার্থ, নাকে অনুভৱ
করা বিবিধ গন্ধবাজি, কাণত মধব বা কর্কশ লগা ধ্বনি—এই সকলোবোবেই
প্রকৃতিৰ দান। প্রকৃতিব পৰশত স্পন্দিত হোৱা অনুভূতির বহিঃপ্রকাশৰ
কাৰণেই বিহু গীত অসমীয়া মান,হৰ মনৰ আৰু অসমৰ প্ৰকৃতিৰ প্ৰতিচ্ছবি
ছবলৈ সক্ষম হৈছে।
বিহু গীতসমূহ বিশ্লেষণ কবিলে তাত অসমব প্রকৃতির প্রধান চাৰিটা
চিত্র ৰূপায়িত দেখা যায়। সেয়ে হৈছে অসমব নদ-নদী, গৰু,-মহ চৰণীয়া
উদং চাপৰি আৰু, জীৱন ধাৰণত সমল যোগোৱা বহল পথাৰ, প্ৰকৃতিৰ সঞ্চয়-
ভড়াল পৰ্ব্বতবাজি আৰু, বিচিত্র বর্ণ আব্দ মধৰ সঙ্গীত সৃষ্টি কৰা পশ
পক্ষীসমূহ। অসমীয়া সভ্যতা কৃষি জীৱনৰ সভ্যতা; কৃষি-জীৱন সহজ নদীব
পাৰত। সেইদেখি সাধারণ মানহৰ প্রাচীন প্রজ্ঞাব ওপবত ভেটি কৰি অসমীয়াত
“কুল ল কুল ল নদীব কুল ল” প্রবচনব সৃষ্ট হৈছে। অসমীয়া সভ্যতা
যুগ যুগ ধৰি লইত ব্ৰহ্মপুত্রৰ পাৰতে বৰ্দ্ধিত হৈছে। এই নদ অসমৰ
অধিষ্ঠাতা দেৱতা, (উটৱাই নিনিবা ব্ৰহ্মপুত্ৰ দেৱতা, তামোল দি মাতোঁতা
নাই)। লাইতৰ পানীয়ে অসমৰ পথাৰ শ্যামল কৰাৰ উপৰিও চিবি লাইতৰ
বুকুত পাবি দিয়েই সতী বেউলাৰ দৰে অসমীয়া জীয়ৰীয়ে অসীমৰ পথত
উজাই গৈছিল। পবৰাম কুণ্ডকে আৰম্ভ কৰি মাজুলীৰ চাবি সত্ৰক বকুত
লৈ অসমীয়াৰ ধ্যান-ধাৰণাৰ তীৰ্থক্ষেত্ৰসমূহ লাইতৰ পাৰতে অৱস্থিত। লাইতৰ
বাঢ়নী ঢল, পাৰৰ চাপৰি, কহুৱা বন, ৰূপালী বালি, কুকুৰ শিহ-ঘড়িয়ালে
অসমীয়াৰ অনুভূতিক যুগে যুগে উদ্দীপ্ত আৰু, বিস্ময়ান্বিত কৰি আহিছে।
“ল,ইতবে বালি, বগী ধকে ধকি, কাছই কণী পাৰে লেখি,” “চিৰিপ চিৰিপ
কৰি কাপোৰ ধুই আছিলোঁ চিবি লাইতলৈ চাই”— আদি ৰমণীয় চিত্রই ল,ইতক
অধিক আকর্ষণীয় কৰিছে। অসমৰ শিৰা-উপশিৰা—নদী কেইখনক অসমীয়া
মানদহে প্রাণ দি ভাল পায়। যি দেশত জলসিঞ্চনৰ ব্যৱস্থা নাই, সেই দেশত
ভ'বালৰ সঞ্চয় নদীব প্রসাদতে; ববর্ণ দেৱতাৰ কৃপাৰপৰা বঞ্চিত হলেও
কলং, কপিলী, দিখৌ, ডিবৰ, ধনশিৰী, সোৱনশিৰীৰ কৰণো-ধাৰাৰ পৰা
অসম বঞ্চিত নহয়। “দিখৌ নৈ এবিব পাবো মই লাহৰী, জাঁজী নৈ এৰিব
পাৰো,” এইবোৰতে জাতিৰ নদী-প্রীতি সন্দেভাৱে প্ৰকাশ পাইছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>bd2ucc8929woqhermrmvr03vkjh2twe</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩২</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73694</id>
    <revision>
      <id>203704</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:01:31Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;বিহুগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ ১২৫ লাইতৰ পাৰৰ চাপৰি (লাইতবে শুৱনি ববেকৈ চাপবি) আৰু, বছৰি লুইতৰ পানীয়ে ৰীপিঠা কৰা পথাৰ কেইখন অসমীয়াৰ অৱসব বিনোদনৰ ক্রীড়া-ভূমি আৰু,...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203704</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4259" sha1="fjfzwmdj969t4pp6187qiutcp133g04" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;বিহুগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ
১২৫
লাইতৰ পাৰৰ চাপৰি (লাইতবে শুৱনি ববেকৈ চাপবি) আৰু, বছৰি
লুইতৰ পানীয়ে ৰীপিঠা কৰা পথাৰ কেইখন অসমীয়াৰ অৱসব বিনোদনৰ
ক্রীড়া-ভূমি আৰু, জীৱন বৰ্দ্ধনৰ প্ৰধান সম্বল। এই চাপবিতে সৰুৰেপৰা
গব,-ম'হ চৰাই অসমীয়া ল'ৰা-ছোৱালীয়ে (সব, হৈ আছিলোঁ গৰু, চৰাইছিলোঁ)
ল,ইতক ভাল পাবলৈ শিকে। যৌৱনত লইতৰ চাপৰিৰ কহুৱা ফলৰ
সৌবভে ডেকা-গাভৰ “ঘৰতো নবহে মন সমনীয়া, পথাৰত নবহে মন”ৰ
অৱস্থা কৰে। “মহ মেলি গৱালটি চাপৰি পালেগৈ, বাটত ছিঙি খালে
জৰা। পিছবটি গৱালে উকিটি মারিছে নৰে য'তৰত শলা”—আদি বিহ্ন-
গীতত সেই ভাৱেই প্ৰতিভাত।
অসমলৈ ম'হ শ্যামদেশৰ পৰা আহিছে; শ্যাম-থাই সংস্কৃতিৰ লগত ই
জড়িত। সেই সূত্ৰে অসমীয়াৰ লগতো ম'হৰ সম্বন্ধ আছে। ম'হ শক্তি,
সৌন্দৰ্য্য আৰু, যৌৱনব প্রতীক। বিহুগীতত তাৰ পৰিচয় আছে : “কিনো
খাৱাই বঢ়ালে, মতা ম'হৰ গলধন; ও দালৰ তলতে নাকীজৰী বাটোতে ম'হ
বনৰীয়া হল'—ইত্যাদি।
কলি
বহল পথাবে অসমীয়াক কেৱল জীৱনধাৰণৰ সমলকে যোগোৱা নাই,
পথাৰৰ পৰশত অসমীয়া ডেকা-গাভৰ অন্তৰত প্ৰেমৰো উন্মেষ হয়। ধানৰ
পথাবে মানহৰ মনলৈ সন্তুষ্টি, সঞ্চয় আৰু, সম্ভোগৰ কল্পনা আনে।
পথাৰ আদিম যুগৰেপৰা প্ৰেমৰ বেদী স্বৰূপে ব্যৱহৃত হৈ আহিছে। আদিম
যাগত ডেকা-গাভৰ প্ৰথম প্ৰেম, বিবাহ-মিলন, মান-অভিমান, পথাৰৰ উৰ্ব্বৰ
বুকুতে মৰ্ত্ত হৈ উঠিছিল। অসমীয়া ডেকা-গাভৰুৰ ধাননি পথাৰত উদয়
হোৱা জীৱনব চলন্ত স্বর্ণময় মূহুৰ্ত্তৰ অলেখ চিত্র বিহুগীতত আছে ঃ—
দকৈ পথাৰত ধান দাই আছিলো
ঘিলা চকলিয়া মাি
সকলোকে দেখো লাহৰীক নেদেখো
ঢাপৰে ওপৰত উঠি ।
আকৌ—দবেতে ঐ নাবা ভূই ঐ ম‍ইনা
দৰেতে ঐ নব,বা ভূই।
যাওঁতে বিষাব ককাল ঐ লাহৰী
অথবা—তোকে চাই বাঙলি
আহোঁতে বিযাব ভৰি ৷৷
বান্ধি যাওঁ ডাঙৰি।... ইত্যাদি।
কোনো কোনো পণ্ডিতৰ মতে অসমৰ প্ৰাচীনতম অধিবাসীসকলে আদিতে
পৰ্বতত বাস কৰিছিল। অসমীয়া ভাষাত থকা পৰ্ব্বত বজোৱা ‘পাহাৰ, '
'তুল' আদি দেশজ শব্দই আৰু, পৰ্ব্বতৰ ভালেমান জন্তুৰ নাম আৰ্য্য-পৰ্ব্ব&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>fjfzwmdj969t4pp6187qiutcp133g04</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩৩</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73695</id>
    <revision>
      <id>203705</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:01:51Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১২৬ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি ভাষাৰপৰা অহায়েই এই মতটি সমর্থন কৰে। গতিকে পৰ্ব্বতৰ প্ৰতি অসম- বাসীৰ এটি স্বাভাৱিক সম্বন্ধ আছে। মনোম প্ৰকাৰী পৰ্ব্বতৰ সৌন্দৰ্য্যই...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203705</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4915" sha1="sdpbejf4jc6te378o6th152alwk9kkq" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১২৬
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
ভাষাৰপৰা অহায়েই এই মতটি সমর্থন কৰে। গতিকে পৰ্ব্বতৰ প্ৰতি অসম-
বাসীৰ এটি স্বাভাৱিক সম্বন্ধ আছে। মনোম প্ৰকাৰী পৰ্ব্বতৰ সৌন্দৰ্য্যই
অসমীয়া মানুহক যগে যুগে মুগ্ধ কৰি আহিছে। কামাখ্যা, বশিষ্ঠ, শৰণীয়া
আদি ধৰ্ম্মক্ষেত্ৰ পৰ্ব্বতৰ ওপৰত প্রতিষ্ঠিত হোৱাব কাবণো মন কৰিব লগীয়া।
“পৰ্ব্বতে পৰ্ব্বতে খালো নগা টেঙ্গা,” “বনে গৈ আছে গৈ মিছিমি দেশত, ”
“পৰ্ব্বতত একুবা জ্বই,” আদি বিহুগীতত থকা পদবোবে অসমীয়া মাহব
পৰ্ব্বতৰ লগত পৰিচয়ব চিত্র প্রকাশ কৰিছে। কৃষিৰ বাহিৰে অসমীয়া মানুহৰ
অন্য উপজীব্য মৃগয়া। “পৰ্ব্বতত মাৰিলো নোদোকা গাহবি,” “পৰ্ব্বতত
মাৰি যাওঁ বাঙলি হৰিণা,” পদসমূহ শাৰীৰিক ক্লিয়াব পিনবপবাও উল্লেখনীয়।
মাকব কোলা শুৱনি কৰা সন্তানৰ দৰে অসমৰ পৰ্ব্বত শৱাই থকা পাহাৰৰ
ভাই-ভনী সকলোবে উল্লেখ বিহুগীতত আছে।
বনদেৱতা আৰু, বৃক্ষ-পূজা অসমত এতিয়াও প্রচলিত । পৰ্ব্বতীয়া ভাই-
ভনীসকলৰ বাহিৰেও ভৈয়ামৰ লোকৰ মাজতো বৃক্ষপূজা নানা ৰূপত বিদ্যমান।
পূজা শব্দটো আৰু, পূজা প্রথা দুয়োটা আৰ্য-পৰ্ব্ব সংস্কৃতিৰ বদলি বৰ্ত্তমান
প্রতীয়মান হৈছে। হোম-প্রথা চলা আৰ্যসকলৰ মাজত পূজা-পদ্ধতি পিছৰ
যগতহে প্ৰচলন হৈছিল। সৰ্ব্বভাৰতীয় পটভূমিত পৰিপাষ্ট হোৱা অসমীয়া
সংস্কৃতিত গছ-গছনি, পত্র-পল্প বিশেষ সমাদৃত। বিয়াত কল গছব বেই,
পজাত কল গছব মণ্ডপ, পদলিত কল গছব বোপণ, সকলো মাঙ্গলিক
কাৰ্য্যত কলপাত আমপাতৰ ব্যৱহাৰ বৃক্ষ-পূজাৰ অন্য ৰূপ। হাউলিব চৌদিশে
বিবিধ গছ ৰোৱা, বাৰীৰ পিচ পিনে বাঁহৰ জোপা, আগবাৰী শৱনি তামোল
—এই সকলোবোৰৰ মূলতো গছৰ প্রতি প্রগাঢ় শ্রদ্ধায়ে ৰূপায়িত হৈছে।
গছৰ ছাঁ গৰখীয়াৰ বিশ্রাম বিনোদনৰ থান ; ডেকা-গাভদৰ প্ৰেমৰ কুঞ্জ । এই
সম্পর্কে ইঙ্গিত বিহুগীতত আছে—
আহোঁ বৰৰ তলে যাওঁ বৰৰ তলে
বৰৰে চপলা পাত।
বৰৰ তলতে মোকে নোজোকাবি
ওলাব ম‍ইনা মাত৷
“বিৰিণাৰ আগতে তামোল থৈ আহিছো, হেৰা পালো বালি খাবি,”
“আহোঁ কেঞাবনে যাওঁ কেঞাবনে, কেঞাবনে কাটিলে গা,” “আঠিয়া কলবে
দাড়ালি ঠাবি ঐ” “ছাঁ পাই তৰিলো তাঁত,” “হাতত ধৰি ধৰি দিহিং পাব
হলো, জিৰাই যাওঁ খাগৰিব তলত” – আদি মনোৰঞ্জক প্ৰেমৰ কাহিনী - গছ-
গছনিৰ আঁৰতেই ঘটে।
ফলব প্রতি আগ্রহ অসমীয়া জাতিৰ সৌন্দৰ্য-স্পৃহাৰ অন্য এটি নিদর্শন।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>sdpbejf4jc6te378o6th152alwk9kkq</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩৪</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73696</id>
    <revision>
      <id>203706</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:06:32Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;বিহুগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ ১২৭ পূজা উৎসৱত ফলৰ ব্যৱহাৰৰ বাহিৰেও ই শৰীৰ প্ৰসাধনতো অপৰিহাৰ্য্য। ফলৰ দৰে নিজকে ৰমণীয় কৰিবলৈ অসমীয়া ছোৱালীয়ে ফলৰ নামেৰে নিজৰ না...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203706</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3747" sha1="7xvyfypg79s5y74i1jypqxnzlf3im0x" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;বিহুগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ
১২৭
পূজা উৎসৱত ফলৰ ব্যৱহাৰৰ বাহিৰেও ই শৰীৰ প্ৰসাধনতো অপৰিহাৰ্য্য।
ফলৰ দৰে নিজকে ৰমণীয় কৰিবলৈ অসমীয়া ছোৱালীয়ে ফলৰ নামেৰে
নিজৰ নাম তবে ; বিয়া নামত ফলৰ নামেৰে পদ পূৰণ কৰে। বিহুগীতৰপৰা
অসমীয়া ফলব এখনি মনোমোহা তালিকা ৰচিব পাৰি ৷
অসমীয়া মানদহে
ফলক ভাল পায় দেখিয়েই মাধৱ কন্দলি আৰু, শঙ্কৰদেৱে সাধাৰণৰ মন
তুষ্টিৰ কাৰণে অসংখ্য ফলৰ বৰ্ণনাৰে তেওঁলোকৰ ৰচনাৱলী জাতিষ্কাৰ কৰি
গৈছে। প্রাচীন ভাৰতীয় শিল্প আৰু সাহিত্যত নাৰী আৰু, ফলৰ সম্বন্ধৰ
বিষয়ে এটি মনোৰম আখ্যান আছে-
স্ত্রীণাং স্পর্শাৎ প্রিয়ঙ্গ বিকশতি
বকুলং শীধ গণ্ডুষ সেকাং।
পদাঘাতাদশোকস্তিলককুৰবকৌ
বীক্ষণালীঙ্গনাভ্যাম্ ॥
মন্দাবো মৃদ বাক্যাৎ পট, মন্দ-হাসনা-
চম্পকো বক্ত বাতাৎ ।
চড়তো গীতান্নমেৰ,ৰ্ব্বিকশতি চ
পৰোনৰ্ত্ত 'নাৎ কর্ণিকাৰঃ ৷৷
সন্দবী নাৰীৰ আলিঙ্গন-স্পৰ্শত পুষ্প বিকশিত হোৱা কল্পনাটো সংস্কৃত
সাহিত্যত আৰ্য্য-পৰ্ব্ব সংস্কৃতিৰপৰা গ্ৰহণ কৰা হৈছে বালি কোনো কোনোৱে
বিশ্বাস করে। এই কল্পনাৰ লগত অসমীয়া মান হবো যে ঘনিষ্ঠ পৰিচয়
ঘটিছিল তার আভাস প্রাচীন গীতৰ বহু ঠাইত দেখা গৈছে—
ফলৰ বাতৰি পালো মই আইটি
ভবিতে মাৰিলো টিপা।
বাৰ বছৰীয়া নফলা ফলেও
আপনি ধৰিলে শিপা ৷৷
ফলৰ বাতৰি পালো মই ম‍ইনা
চৌপাশে মেলিলো হাত।
সেউতী, মালতী, তগৰ, গুৱামালী
সবেও মেলিলে পাত ৷৷
ফলৰ বাতৰি পালো মই মইনা
মিচিকাই মাৰিলো হাঁহি ।
সেউতী, মালতী, তগৰ, গুৱামালী
সবেও মেলিলে পাহি ৷
প্ৰকৃতিৰ বৰ্ণ, গন্ধ আৰু, শব্দৰ প্ৰতি সচেতন অসমীয়া মনৰ বিষয়ে পূর্ব্বে
উল্লেখ কৰা হৈছে। বিহুগীতত সন্ধিয়াৰ শিমলফুলীয়া বৰণ, পকা ধানৰ
পথাৰত দপবৰ ব'দে স্বৰ্ণময়ী কৰা দাৱনীৰ ৰূপ (বহলকৈ পথাৰত ধান&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>7xvyfypg79s5y74i1jypqxnzlf3im0x</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩৫</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73697</id>
    <revision>
      <id>203707</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:06:56Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি দাই আছিলো, হাতত সোণোৱালী কাচি), বিবিখৰ সেউজীয়া কুমলীয়া পাতব বৰণৰ মনোবম বর্ণনা আছে। “পানীৰ জিকমিক পানীৰে পৰুৱা,” “ওপৰত উৰিলে কালিন্দী...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203707</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4656" sha1="azsn8xvtmxl44bveqc2t2hwo041x32k" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
দাই আছিলো, হাতত সোণোৱালী কাচি), বিবিখৰ সেউজীয়া কুমলীয়া পাতব
বৰণৰ মনোবম বর্ণনা আছে। “পানীৰ জিকমিক পানীৰে পৰুৱা,” “ওপৰত
উৰিলে কালিন্দী ভোমোৰা,” “চৰাই হালধীয়া পাখি বিনন্দীয়া,” “আলি ঢাকি
পৰিলে হালধীয়া চৰাই”—পদবোৰে বিচিত্র বর্ণ-গৌৰৱৰ চৰাই-পখিলাব দবেই
সন্দেৰ আৰু, মনোমোহা অসমৰ ৰূপে প্রকাশ কৰিছে। নদী নিজবাব কুল, কুল,
বৱে, বতাহৰ বিব-বিব সাবে অসমীয়া ডেকা-গাভৰ,ৰ প্ৰাণত সহজ সঙ্গীত
সৃষ্টি কৰিবলৈও সমৰ্থ হৈছে। “ফেচাই কুৰ্ব্বলিয়াই, কুহ, কুহ, কৰি,”
“কপোটি বিনালে,” “কি চৰাই বিনালে হেতুল কা,” “বৈ নো বৈ কান্দিলে
চুঙাবে বাদলি,” “এবা গছত মাতিলে জিলী”—এই সব লহবত অসমীয়া
জীৱন স্বাভাৱিকতে গীতিধর্মী হৈছে।
(খ) গৃহস্থালিৰ চিত্ৰ
জাতীয় সংস্কৃতি এদিনতে গঢ়ি নাঠে। যুগ যুগ ধৰি জাতিৰ যি জীৱন
মন্দাকিনী বৈ গৈছে তার ওপৰত নির্ভৰ কৰিহে জাতিব সংস্কৃতিয়ে স্বকীয়
ৰূপ লয়। প্রাচীন কালৰেপৰা যিবোৰ ক্রিয়া-কাৰ্য্য, অনষ্ঠান-উৎসৱৰ মাজেদি
অসমীয়াৰ জীৱন-যাত্ৰা আৰম্ভ হৈছে, সেই সকলোবোৰৰ সঙ্গমতহে জাতীয়
সংস্কৃতিৰ জন্ম। বিহু গীতসমূহত অসমীয়া জীৱনৰ বাস্তৱ আৰ, চলন্ত
ইতিহাস সংৰক্ষিত হৈছে। পূৰ্ব্বেই কোৱা হৈছে যে অসমীয়া সংস্কৃতি
গাৱ'লীয়া সংস্কৃতি। গাওঁ আৰু, গাৱলীয়া জীৱনক দীর্ঘ-বাণি লৈ অসমীয়া
সংস্কৃতিৰ ফুলাম গামোচা বোৱা হৈছে। প্রাচীন কাশী, কাঞ্চী অথবা মধ্য-
যযুগৰ আগ্ৰা, মাদবাব দবে নগৰ অসমত নিৰ্ম্মাণ হোৱা নাছিল। অথবা
মহাবলিপ্‌ৰম-কোনার্ক'ৰ দৰে স্থপতি শিল্পবো প্রাচুর্য্য অসমত নাই । আমাৰ
দেশ কাঠ-বাঁহ-বেত আব্বু, মাটিৰ দেশ। এতিয়াও অসমীয়া মানদহে কাঠ-বেত-
বাঁহবেই ঘৰ-দুৱাব সাজে ; নিত্য-প্রয়োজনীয় সা-স'ালি গঢ়ে। মূন্নয়েই
আমাৰ মাঙ্গলিক আৰু পৱিত্ৰ পাত্ৰ। মাধৱদেৱে ডাঙৰ ঘৰ নিৰ্ম্মাণ কৰিবলৈ
নিষেধ দিয়াব সম্বন্ধে ৰামচৰণ ৰচিত চৰিতত আছে—
মাধৱে বোলন্ত আৱে কি করিবো আমি।
একখানি কথা কহো শুনিয়োক তুমি ॥
বৰ ঘৰ বৰ মেলা নকৰিবা তুমি।
নটৱাক ননচাৱা হাক দেওঁ আমি৷৷
এটি বিৰাট ঘৰৰ সলনি অসমীয়া মানহে বৰ ঘৰ, মাৰল ঘৰ, চ’বা ঘব,
ৰান্ধনি ঘৰ, গোসাঁই ঘৰ, ভ'বাল ঘৰ, বাট চৰা, গোহালি ঘব আদি বিভিন্ন&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>azsn8xvtmxl44bveqc2t2hwo041x32k</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩৬</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73698</id>
    <revision>
      <id>203708</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:07:16Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;বিহ,গীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ ১২৯ প্রয়োজনৰ কাৰণে সব, সব, কীয়া ঘব সাজে। কোনো কোনো জাতিৰ মানহে একেটা চাং ঘবকে আহাৰ আৰু, শয়নৰ নিমিত্তে ব্যৱহাৰ কৰে; চাঙৰ তলত জন্তু পোহ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203708</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5564" sha1="5epphs8fod66jq3fpulw2ptfarrk84c" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;বিহ,গীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ
১২৯
প্রয়োজনৰ কাৰণে সব, সব, কীয়া ঘব সাজে। কোনো কোনো জাতিৰ
মানহে একেটা চাং ঘবকে আহাৰ আৰু, শয়নৰ নিমিত্তে ব্যৱহাৰ কৰে; চাঙৰ
তলত জন্তু পোহে (ই প্রধানতে মঙ্গোলীয় প্রথা)। গৃহ-নিৰ্ম্মাণ প্রথা, গৃহব
আকাৰ, প্ৰকৃতি আৰু, ভিতৰৰ আহিলা-পাতিব ব্যৱহাৰত দেশৰ সভ্যতা আৰু,
জাতির মনোবৃত্তি প্রকাশ পায়। পূৰ্ব্বৰ মহেঞ্জোদাৰ'ৰ আৰু, আজিব মার্কিন
সভ্যতাৰ স্বৰূপে গৃহ-নিৰ্ম্মাণৰ কৌশলত ধৰিব পাৰি। কেইবাটাও ক্ষুদ্র ক্ষুদ্র
গৃহ-নিৰ্ম্মাণৰ মূলত প্রকাশ পাইছে অসমীয়া জাতিৰ আচাৰ-নীতি, সমাজ-
ব্যৱস্থা আৰু, জীৱন যাপনৰ আদৰ্শ। বৃহৎ পৰিয়ালৰ সৈতে একেলগে বাস
কৰাৰ হেতু অসমীয়া গৃহস্থৰ কেইবাটিও ঘৰৰ প্রয়োজন। মতা-তিৰোতা
বিশেষে শোৱনিঘৰ বেলেগ (এই ৰীতিৰ লগত পৰ্ব্বতীয়া জাতিসকলৰ চাংঘৰ
অথবা মৰঙৰ সাদৃশ্য তুলনীয়)। ল'ৰা-ছোৱালী ডাঙৰ নোহোৱালৈকে মাকৰ
লগত শোৱা ব্যৱস্থা (সব্দ হৈ আছিলি, মাৰৰ লগত শাইছিলি)। আলহী
অতিথি আহিলে শোৱা ঠাইৰ অভাৱৰ কথাও বিহগীতে উল্লেখ কৰিছে (কালি
যে নাহিলা ভালকে কৰিলা, শবলৈ নাছিলে ঠাই)। ঘৰ সজা পদ্ধতি, ঘৰত
ব্যৱহৃত মাবলি, ফল-চতি, বৰুৱা-কাঠীৰ বহল বর্ণনা বিহুগীতত দিয়া হৈছে।
অসমীয়া মাহে অৱস্থা বিশেষে বাঁহৰ বা কাঠৰ খাট-পালেং চাম পীৰা,
ঢাবি-পাটী (ফ,লাম), তুলি-তলিচা (শিল-তুলাবে তুলি), গাত লোৱা তিনি-
কঠীয়া, গাব, মোদ,লি তুলাবে গাব,) ব্যৱহাৰ কৰে। পহ,-শিঙ্গৰ হাঁকোটাত
বস্তু আঁৰি থয়, (ধনব চেওমণি, বটীয়া পৰণি, পহ,-শিঙ্গৰ হাকোটাত থলোঁ);
বন্ধা-বঢ়া মাটিৰ চৰ-হাড়িত কৰে; খোৱা-লোৱাৰ পৰিবেশন কাঁহৰ কাঁহী-
বাটি, পান-ধোৱাত হয়, লোটা-ঘটীবে মুখ ধোৱে৷ মাটিৰ কলহ আব্দ পিতলব
গাগবিত পানী খায়। চাকী আৰু, গছাৰ বহল ব্যৱহাৰৰ উল্লেখ বিহুগীতত
আছে। ঘৰৰ ভিতৰ আৰু, বাহিৰত মৰণা মাৰিবলৈ আৰু, ধান শুকুৱাবলৈ
চোতাল থাকে। চৌহদৰ চাৰিওকাষ তামোল-পাণ, আম-কঠালৰ গছে শৱনি
কবে। কোনো কোনোৱে পদলিৰ ঢাপত তিতাফলে আৰু, সিজ, গছ ৰোৱাৰ
উল্লেখ আছে। (তিতাফল ফলিলে ঢাপত; ঢাপত নবৱা সিজ)।
প্রাচীন যুগৰেপৰা অসমীয়াৰ প্ৰধান উপজীৱ্য কৃষি আৰু, এই খিনিতে
অসমীয়া সংস্কৃতি সৰ্ব্বভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ লগত ওতঃপ্রোতভাবে জড়িত।
কৃষি সম্বন্ধীয় অসমীয়া শব্দমালা বিচাব কৰিলে সেই সকলোবোৰ আৰ্য্য
ভাষাৰপৰা আহিছে বলি নিসন্দেহে নির্ণয় কৰিব পাৰি। কৃষি-জীৱনৰ লগত
জড়িত কৃষক, খেতিয়ক (ক্ষত্র+অক), হালোৱা (হাল+ৱাহক); খেতিৰ মাটিৰ
লগত সম্বন্ধ থকা খেত, খেতি (ক্ষেত্র), পথাৰ (প্ৰহাৰ), খোলা, খেল (খল্যা),
মথাউৰি মেথৰ অপৰ); মাটিৰ পৰিমাণ আৰু, গণ বজৱা হালিচা (হাল+
ত্য=চ্চ), দোন (ডোন), উখৰ (ঊষৰ); সা-স'ালিব নাম হাল, ঈহ (ঈষা),&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>5epphs8fod66jq3fpulw2ptfarrk84c</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩৭</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73699</id>
    <revision>
      <id>203709</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:07:40Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৩০ অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি ফাল, যৱলি, যোত (যোত্র, যোক্ত), ববতি (ববত্রা), ওখোন (আখান, আখন); কৃষি-কৰ্ম্ম বজ্ৰৱা হাল (হাল), চহ (ক.), সিচা (সিএন), সমাব (সম্পাকাব), মৰণা (মৃণস্তব); শস্...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203709</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4839" sha1="kiz8eth78g340ljc4vr6ch4ucwcauy3" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৩০
অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
ফাল, যৱলি, যোত (যোত্র, যোক্ত), ববতি (ববত্রা), ওখোন (আখান, আখন);
কৃষি-কৰ্ম্ম বজ্ৰৱা হাল (হাল), চহ (ক.), সিচা (সিএন), সমাব (সম্পাকাব),
মৰণা (মৃণস্তব); শস্য আৰু শাক-পাচলিৰ নাম ধান, মাহ, তিল, কুহিয়াব
(কোষকাব), সৰিয়হ (সপ), লাই (ৰাজিক), চাঙ্গেরী (চাঙ্গ), বাবীব (বৰবটী),
ভেদালি (ভদ্রালি), শং (ধানৰ) আদি সংস্কৃত ভাষাব প্রসাদ।
মাক-বাপেক, ককাই-ভাই, জীয়ৰী-বোৱাৰীৰ সৈতে অসমীয়াৰ ভৰপৰ
গৃহস্থালি। অসমব গাৱ'ব কোনো কোনো অঞ্চলত জোঁৱাইৰ সম্মুখত শাহৱে
মুখে দেখুৱাবৰ নিয়ম নাই। এই সম্পর্ক'ৰ বিষয়ে দুই-এটি ধেমালীয়া পদ
আমার বিহ-গীতত পোৱা যায়—
বাঁহৰ তলে তলে বাঁহীটো বজালো
শাহৱে শুনেকাহ বলি ।
শাহ, আয়ে শনিলে মিচিকাই হাঁহিলে
জোৱাই ধেমেলিয়া বলি।”
সাধাৰণতে ভূ'ই বোৱা, ধান দোৱা, মৰণা মৰা আৰু, ম'হ চবোৱা, মাছ
মবা, চিকাৰ কৰা আদি খাদ্য সংগ্ৰহৰ (food collecting) কাম পৰিয়ালৰ
সকলোৱে মিলি-জ্বলি কৰাব প্রথা। তিৰোতাৰ দৈনন্দিন কাৰ্যাৱলীৰ ভিতৰত
চোতাল-সবা, উই মাটিৰে ঠাই মছা (পানী আনি আনি ঘৰকে মচিলা, পথাবৰ
হাফল, মাটি), পানী অনা, ধান বনা, ভাত বন্ধাই প্রধান। ইয়াৰ ভিতৰত
কেচা খৰিৰে ভাত বন্ধা ঘৰুৱা জীৱনৰ দুৰ্ব্বহ যাতনা! (কোঁচা আমখৰি
ফালিম কেনে কৰি জলাম কেনে কবি জ্বই; কেচা খবি বুলি আফালি-
সাফালি ধোঁৱাই খাব বলি কান্দো)।
বছৰৰ পিন্ধা কাপোৰ খিনি জীয়ৰী-বোৱাৰীয়ে বৈ-কাটি উলিয়ায়।
বাতিটোৰ ভিতৰতে গাঁজী কাটি কাপোৰ বোৱাব উল্লেখ আছে (বাতিটোৰ
ভিতৰত কাটে পাঁজি-তো পৱালৈ তৰিলে তাঁত)। সন্তান জন্ম দিয়াও
তিৰোতাৰ প্রধান কৰ্ত্তব্যৰ ভিতৰত (প,বৰ্ষৰ ৰণ, তিবিৰ বিয়ন)।
গৃহস্থালিব উৎসৱৰ ভিতৰত বিয়া-বাৰ, প্ৰধান। ল'বালৈ ছোৱালী,
ছোৱালীলৈ ল'বা খোজা-বঢ়া সাধাৰণতে মাক-বাপেকেই কৰে। বিবাহৰ কথা-
বতৰা হোৱাৰ লগে লগে বাহি-জোবা চাই (তোমার মোবে চাই বাহি-জোবা,
মাৰে বাপেবে হেনো), বাম,ণ-গণকৰ হতুৱাই চোৱাই-চিতাই বিয়াৰ দিন
নির্ধারিত কবে (বামণক চোৱালো, গণকক চোৱালো, হব মোৰ বহাগত বিয়া)।
বিবাহৰ বাবে বহাগ মাহটো প্রশস্ত। কোনো কোনো ক্ষেত্ৰত বিহতলীৰ পৰা
ছোৱালী পলৱাই অথবা বাটৰপৰা ধৰি নি পিছত ধন ভবি বিয়া কৰোৱা হয়
(বিহু মাৰি থাকোঁতে পলৱাই নিনিবা ভৰিব লাগিব ধন)। কোনো কোনোৱে
ধন লৈ ছোৱালী বিয়া দিয়ে (আয়ে বোপায়ে আলচখন পাতিছে আমাক বেচি&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>kiz8eth78g340ljc4vr6ch4ucwcauy3</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩৮</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73700</id>
    <revision>
      <id>203710</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:08:00Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;বিহগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ ১৩১ খাবৰ মন; ধনীয়া, পিঙ্গলা মোকে নিব খোজ, কিমান দিব পাৰ ধন? তোমাৰনো বাপেবে লব কেইকুৰি ছাগলী বেচাবে ধন)। কেতিয়াবা আকৌ ঔষধ-আহদি কবিও ছোৱা...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203710</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3407" sha1="6nid8fqxrr6x9xr2u9z8kk6htjnufi3" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;বিহগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ
১৩১
খাবৰ মন; ধনীয়া, পিঙ্গলা মোকে নিব খোজ, কিমান দিব পাৰ ধন?
তোমাৰনো বাপেবে লব কেইকুৰি ছাগলী বেচাবে ধন)।
কেতিয়াবা আকৌ ঔষধ-আহদি কবিও ছোৱালীৰ মন ঘূৰোৱা হয় (ঘৰতে
বন কৰি থাকিব নোৱাবো কোনোবাই খুৱালে কিবা)। ল'ৰা-ছোৱালী সমান
জাতৰ নহলে বিয়া হোৱাত বিঘিনি ঘটে (তোমাৰ লগত দেহা দিলোহেতেন,
তুমি হলা অজাতি কুল)। ৰূপহী ছোৱালী বিয়া কৰিবলৈ বিচাৰি বিদ্ধ প
হাঁহিয়াতৰ পাত্ৰ হোৱা বঢ়াৰ গাৱত আকাল নাই (ঢ়াটো বঢ়াটো....... চকুৰে
নেদেখে, কাণেবে নশনে, ছোৱালী বিচাৰি ফৰ)। কানীয়ালৈ আৰু, সতিনী
থকালৈ বিয়া সোমাবলৈ অসমীয়া গাভৰ চিৰকালে আপত্তি (কানীয়ালৈ
নেযাবি, কানি দিব লাগিব, বাটি দিব লাগিব মাজি, কানি-তিতা মাৰোতে পিঠা
দিব লাগিব, তাকো দিব লাগিব ভাঁজি; সতিনী লগলৈ যাববে সলনি
কটনা কাটিয়ে খাওঁ)।
অসমীয়া গাৱলীয়া জীৱনত শ্ৰী-পুৰুষৰ অবাধ আৰু, অসংকোচ মিলন
লক্ষ্য কৰিবলগীয়া। বিবাহৰ পূৰ্ব্বে ডেকা-গাভৰ মাজত হোৱা গোপন
মিলনৰো বাস্তৱ চিত্ৰ বিহুগীতত আছে—
আজি গধূলি যাম ঐ মইনা
বাটবে নঙলা খুলি ।
কুকুৰে ভুকিলে ওলাই তই আহিবি
ক'ত কি দেখিছে বলি ॥
আজি গধূলিকৈ নাহিবা সোণাই
নোপোৱা পদুলিত মোক।
পৰহিলৈ গধূলি আহিবা লাহৰি
ফালি থম বেবৰে চুক ৷
আজি গধূলিকৈ আহিবা সোণাই
নোপোৱা পদদলিত মোক ;
পৰহিলৈ গধূলি আহিবা লাহৰী
ফালি থম বেবৰে চুক।
কুকুৰা কুকুৰা অজাতি কুকুৰা
ভুকুৱাই মাৰিছে তোক ;
ৰাতি নৌপৱাওঁতেই কিয় ডাকে দিলি
ধনে এৰি যায় মোক।
বহ, গীতত গাৱ'ব ডেকাই ডেকাই আৰু, গাভৰুৱে গাভৰুৱে উৎসৱ
অনুষ্ঠানৰ মাজেদি সখি ( Sacramental friendship )
পতাৰ উল্লেখ&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>6nid8fqxrr6x9xr2u9z8kk6htjnufi3</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৩৯</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73701</id>
    <revision>
      <id>203711</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:08:25Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৩২ অসমীয়া ভাষা আব্দ, সংস্কৃতি আছে। এই বন্ধুত্ব বিশেষ দায়িত্বৰ; ইয়াৰ লগত ভালেমান কৰ্ত্তব্যও জড়িত আছে। উৎসৱ, ব্যসন, বিবাহ, গ,ঘৰ আনকি শ্মশানতো বন্ধুৰ পালিব আব্ মা...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203711</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5561" sha1="0j4erzwf4zgxi8yf79r157pmqqcthfe" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৩২
অসমীয়া ভাষা আব্দ, সংস্কৃতি
আছে। এই বন্ধুত্ব বিশেষ দায়িত্বৰ; ইয়াৰ লগত ভালেমান কৰ্ত্তব্যও জড়িত
আছে। উৎসৱ, ব্যসন, বিবাহ, গ,ঘৰ আনকি শ্মশানতো বন্ধুৰ পালিব আব্
মানিব লগা আচাৰৰ নিৰ্দ্দেশ আছে। নৃতাত্ত্বিকসকলৰ মতে এই বন্ধুত্ব সমাজ-
সংগঠনব আদিম অনুষ্ঠান।
তাঁত-শাল সম্বন্ধে বিহ-গীতত বিস্তৃত বর্ণনা আছে। সেই প্রসঙ্গত
হাতী-দাঁতৰ মাকোব ব্যৱহাৰ পদ-ফাঁকি উল্লেখনীয়। অলপ দিনৰ আগলৈকে
অসমীয়া মানুহে ব্যৱহাৰ কৰা বসন-ভূষণ সম্পর্কেও বিহ-গীতৰপৰা এটি
সম্পূর্ণ চিত্র আঁকিব পাবি। সাধাৰণ মানুহে শালে-কটা চুবিয়া, চাদৰ, চেলেং,
বঙা শেলব ম'বা-নেজীয়া গামোচা মত মৰাব বর্ণনা আছে। মতা-তিবোতা
উভয়ে হাতত গাঁৰিফলব হাঁচতি ব্যৱহাৰ কৰিছিল। হাঁচতি অসমীয়া ডেকা-
গাভৰুদৰ প্ৰিয় আৰু, প্রেম নিদর্শনৰ প্ৰতীক (আগেয়ে খুজিলো গাঁবি ফলব
হাঁচতি; এখনি হাঁচতি খাজিব খুজিছো দিয়া কি নিদিয়া বৈ)। কপাহী,
এবী, মগা কাপোৰ ব্যৱহাৰৰ প্ৰাচুৰ্য্য আছিল। এই কথাই সমাজব স্বচ্ছল
অৱস্থা সোঁৱৰায়। তিৰোতাই বিহা-মেখেলা, চেলেং-চাদব, গুণা-কটা খনীয়া
লোৱাৰ বাহিৰেও জাবকালিব কাপোৰৰ উল্লেখ আছে।
অসমীয়া তিৰোতাই বিশেষকৈ গাভৰু, ছোৱালীয়ে ডিঙিত মাছব চকু যেন
বিবী, গেজেবা, সোণ-পোৱালৰ মণি, কাণত পনিয়লী বাখব খটোৱা কে,
বীয়া জাংফাই (জাংফাই কেব,জোৰ, পনীয়লী বাখবজোব, কাণত জিকেমিকে
কৰে), হাতত খাব,, দহো আঙুলিত আঙঠি পিন্ধিছিল। হাতত ৰঙাকৈ
বিচনী, বাটত ওলালে বোৱাৰীয়ে মৰত বিজলী-বাঁহৰ বালিচন্দাৰ টপ-লগোৱা
জাপি, (জাপি হেঙ্গলীয়া বিজলী বাঁহৰে দৈ) লয়। বৰষুণৰ বতৰত ওলাই
সোমাই ফাবিবলৈ ববকচুব পাতবো ব্যৱহাৰৰ উল্লেখ আছে। (বৰষুণ দিছিলে,
মবত বব কচুর পাত)। প্রসাধনত হালধি, তেল, জেতুকা ব্যৱহাৰ কৰে (হাতবে
কিনো চাই থাক জিলিকে জেতুকাৰ বোল); সেন্দবৰ জোৰ ফোঁট মাৰে। কেশ-
বিন্যাসৰ বিভিন্ন প্ৰথাৰ বৰ্ণনা পোৱা গৈছে। চুলি দীঘল কৰিবলৈ গাভৰুৱে
বাঁহৰ কাকৈ আৰু, হাতীদাঁতৰ ফণী (ব্দকুৰ নমলীয়ে যে খুজি পঠিয়াইছে
এখন হাতীদাঁতৰ ফণী) ব্যৱহাৰ কৰে। মৰে বিঢ়া ওকণী লেখি মাৰি চুলি -
কোছা কিছুকিছীয়া কলা কৰিবলৈ ছোৱালী সদায় তৎপর। (বিব দি মাৰি
যাওঁ বিবা ওকণী, খেপিয়াই মাবি যাওঁ লেখি); গলধনত পৰাকৈ খোপা বান্ধে।
এহাত এমঠন বহল খোপাই আছিল সৌন্দৰ্যৰ আদর্শ (গলধনত পেলাই
খোপাটি বান্ধিলা এহাত এমঠন কবি)। সৌন্দর্য্য সাধনৰ কাৰণে গাভৰুৱে
খোপাত মালা আবু, ফল পিন্ধা সম্বন্ধে ভালেমান পদ আছে। অসমীয়া
মানহৰ ফলব প্রীতি প্রাচীন অসমীয়া সাহিত্যত উল্লেখ থকা ফলনি-বাৰি,
মালিনী, মালাকাবৰ বৰ্ণনাৰপৰাই কল্পনা কৰিব পাৰি। দুৰ্ভাগ্যবশতঃ মালিনী&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>0j4erzwf4zgxi8yf79r157pmqqcthfe</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪০</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73702</id>
    <revision>
      <id>203712</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:08:47Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;বিহুগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ ১৩৩ আৰু, মালাকাৰৰ বৃত্তি বৰ্ত্তমান অসমত লোপ পাইছে। পাদদ্কাৰ ব্যৱহাৰ সৰ্ব্বজনৰ মাজত প্ৰচলিত নাছিল যদিও কোনো কোনো গীতত কাঠৰ খৰম পিন্ধ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203712</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5222" sha1="010yk1y56a2cxm07lsrdxji7rrv8577" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;বিহুগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ
১৩৩
আৰু, মালাকাৰৰ বৃত্তি বৰ্ত্তমান অসমত লোপ পাইছে। পাদদ্কাৰ ব্যৱহাৰ
সৰ্ব্বজনৰ মাজত প্ৰচলিত নাছিল যদিও কোনো কোনো গীতত কাঠৰ খৰম
পিন্ধাৰ উল্লেখ আছে (ভৰি ধই পিন্ধিলে খৰম)।
অসমীয়া মানহব প্রধান আহাৰ ভাত, শাক-পাচলি আৰু, মাছ-মঙহ ৷
মাগ,বি, আমনা, জহা আদি নানাবিধ ধান-চাউলৰ নামৰ উল্লেখ বিহুগীতত
পোৱা গৈছে। ইয়াৰ বাহিৰেও আহ, শালি দুয়োবিধ ধানব নামো আছে ;
শালি ধানৰ চাউল অধিক প্রীতিকৰ । শালি ঘাইকৈ ভাৰতৰ পূব অঞ্চলৰ
ধান; পতঞ্জলিয়ে মগধত উৎপন্ন শালিধানৰ বিশেষ প্রশংসা কৰি গৈছে।
হিউয়েন চাঙৰ জীৱনীলেখক হাইলিয়ে শালিধান কেৱল মগধতহে হৈছিল বুলি
মন্তব্য কৰিছে। নলন্দাত থকা কালত হিউয়েন চাঙে শালি ধানব চাউলৰ
ভাতহে খাইছিল বুলিও জানিব পৰা গৈছে। প্রাচীন অসমীয়া গীতত উল্লেখ
থকা শালিব ভিতৰত অগ্নিশালি প্রখ্যাত। কোনো কোনো গীতত ক'লা জহা
চাউলৰ সংস্বাদ, আব, সগন্ধি ভাতৰ ইঙ্গিত আছে (আপনি নেখায় মোলৈ
সাঁচিছিলা ক'লা জহা চাউলৰ ভাত)। গৰম ভাত (বঢ়া ভাত) খোৱায়ে সাধাৰণ
ৰীতি। কিন্তু কৰকৰা আৰু, পইতা ভাতো প্রিয় (আইৰে শপনি পইতা
পোতনি চাঙৰে আঠিয়া কল)। ভাজীতকৈ ভোজী খোৱা প্ৰথা ভাৰতত অতি
প্রাচীন; পাণিনিতো তাৰ উল্লেখ আছে) পোৰা বস্তু খোৱাৰ ব্যৱহাৰ অধিক
প্রচলিত।
নিচুকনি গীততো প’ইতা ভাত আৰু, পোৰা মাছ খোৱা সম্বন্ধীয় পদ
আছে। মাঘৰ বিহুত মেজিৰ কাষত পোৰা আল, নেখালে বৰাহ জন্ম পায়
বুলি সাধাৰণৰ বিশ্বাস। জা-জলপানৰ ভিতৰত বকুলবৰা ধানৰ কৰাই, চিৰা
সান্দহ, দোৱা-ভজা চিৰা (গেলা পইতা নিবলৈ আহোঁতে পালো দোৱা ভজা
চিবা), বোকা চাউল আৰু, পিঠাগুৰি (ভোকৰ তিনি মাঠি শকান পিঠাগুৰি
কিনো গাৱালৰ দৈ; ধনলৈ বলি খুন্দো পিঠাগুৰি পৰৱা-পিপৰাই খায়
আৰু, নানাবিধ পিঠা-পনাই প্রধান। বোকা চাউল আৰু পিঠাগুৰি অসমীয়া
জাতীয় আহাৰ। গৰুৰ দৈতকৈ ম'হৰ দৈ সাধাৰণ মানুহৰ প্ৰীতিকৰ খাদ্য।
সৰিয়হৰ পথাৰ গাৱৰ মনোম, শ্বকৰ ছবি। সৰিয়হ তেলৰ ব্যৱহাৰ অসমত
অতি প্রাচীন। গছৰ গতি খোৰোং কাটি তাত ঢোঁকী সমোৱাই তেল পেৰাৰ
বিশেষ প্রথা কোনো কোনো অঞ্চলত এতিয়াও আছে। (সৰিয়হ জনম লৈ
বেটেৰি চেপালৈ কেলৈ কৰিছ ভয়)।
যোগিনী-তন্ত্ৰত অসমত নিৰামিষ আহাৰ আৰু, সন্ন্যাস ধৰ্ম্ম নিষেধ বলি
কোৱা হৈছে। আমাৰ অসমৰ ব্ৰাহ্মণ, বৈষ্ণৱ সকলো সম্প্রদায়ৰ মাজত মাছ-
মাংসৰ প্ৰচলন আছে। গুৰু চৰিত পাথিত মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱে আৰু,
মাধৱদেৱে মাছ-পাঠীব সচল ঠাইতহে সত্ৰ স্থাপন কৰিছিল বুলি কোৱা হৈছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>010yk1y56a2cxm07lsrdxji7rrv8577</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪১</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73703</id>
    <revision>
      <id>203713</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:09:09Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৩৪ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি নদীত কাষত মান হব বসতি হোৱাব সিও এটি কারণ। হৰিণ, ছাগলী, শব, গড় (পবর্তত মাৰিলো নোদোকা গাহৰি ভৈয়ামত মাৰিলো গড়), গই, কাছ, হাঁহ, পাব, কপৌ আদি...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203713</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5596" sha1="17sgg4xclfu5clox3d1q3gm3ie9sz56" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৩৪
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
নদীত কাষত মান হব বসতি হোৱাব সিও এটি কারণ। হৰিণ, ছাগলী,
শব, গড় (পবর্তত মাৰিলো নোদোকা গাহৰি ভৈয়ামত মাৰিলো গড়),
গই, কাছ, হাঁহ, পাব, কপৌ আদি বিবিধ চৰাইৰ মাংস অসমীয়াৰ প্রিয়
খাদ্য। চৰাই-চিৰিকতি আব, বন্য-জন্তু ধৰিবলৈ ফাদ-চিটিকা আদি তৈয়াব
কৰে। অসমৰ নদ-নদী, বিল-খাল, মাছ-পাঠীৰে পৰিপূর্ণ। বিহ-গীতত
শাল, শ'ল, শিঙ্গি, চেঙ্গা, বামী, বৰালী, বালিচন্দা, এলেং, দড়িকণা, নাব-বাট,
ৰৌ, চিতল আদি অসংখ্য মাছব নাম আছে। কোনো কোনো পদত গাভৰুৰ
দেহব লাৱণ্য আব্দ, সৌন্দৰ্যৰ লগত মাছব তুলনা দিয়া হৈছে। এই কথাই
অসমীয়া মান,হৰ মাছ-প্ৰীতিৰ পৰিচয় দিয়ে। মাছক অসমীয়া মানুহে প্ৰজননৰ
প্রতীক আব, মাঙ্গলিক বদলি বিশ্বাস করে। সেই কাৰণে কন্যাৰ ঘৰলৈ নিয়া
জোৰোণৰ বস্তুৰ লগত মাছ অপৰিহাৰ্য্য। গামোচা আব, চাদৰত মাছব চিত্র
বছা হয়। প্রজননৰ প্রতীক হেতু মাছ মাৰিবলৈ যাওঁতে অসমীয়া ডেকা-
গাভৰুৰ প্ৰথম প্ৰেমৰ উন্মেষ। মাছ মাৰিবৰ অনেক দধি অসমীয়া মান্দহে
জানে। জাকৈ, জাল, পল, খোকা, দলঙাব বাহিরেও নৈৰপৰা জান কাটি মাছ
ধৰে (মাছ মাৰিববে অনেক কৈয়ে দুধি দীঘলী কাটিবৰ লোব)। মাছ আব্দ
কাছৰ কণীও অসমীয়াৰ প্রিয় খাদ্য। লাইতব বালিত কাছৰ কণী বিচৰা
এটি আমোদী ক্রীড়া-কৌতুক। শাক-পাচলিৰ ভিতৰত চুকা, কচু, ঢেকীয়া,
কেবেলা, বাববি, ভেদাই লতা, খুতবা শাকব বিশেষ উল্লেখ আছে। জিকা,
বেঙেনা, ঔ টেঙ্গাবো নাম পোৱা যায়। গাজ টেঙ্গা, কাহদি-খাবলি বিশেষ
প্রিয় খাদ্য। অসম দেশ বহুতো টেঙ্গার কারণে প্রখ্যাত। বিহু গীতত সৰবৰাহী
হোৱা টেঙ্গা হৈছে—জবা, জেনেব,, চকলা, থেকেবা, নবা-সমথিৰা। ফল-মূলৰ
ভিতৰত বিভিন্ন শ্রেণীর ফল, আম, কঠাল, তেতেলি, পনিয়ল, তিয়'হ-চিড়াল,
বগী জাম,, বগৰী, আমলখি, শিলিখাব উল্লেখ আছে। বগৰী, কোট-কোৰা,
থেকেবা আদি ফলমল শকুৱাই ভবিষ্যতৰ ব্যৱহাৰৰ উপযোগী কৰি ৰখাৰ
বিবিধ প্রণালী অসমীয়া নিহ-তিৰোতাই জানে। এই সংরক্ষণ প্রথাসমূহে
জাতিৰ ব্যৱহাৰিক জীৱনৰ কৰ্ম্মকুশলতা আৰু সঞ্চয় মনোবৃত্তিৰ পৰিচয় দিয়ে।
অসমীয়া মানহৰ প্ৰাচীন খাদ্যৰ তালিকাত ডাইলৰ স্থান নাছিল যদিও
বিহ-গীতে মাটি আব, লেছেৰা মাহৰ ব্যৱহাৰ উল্লেখ কৰিছে। কুহিয়াৰৰ
ভিতৰত বগী কুহিয়াৰৰ নাম প্রসিদ্ধ। তামোল পাণব ব্যৱহাৰৰ বিষয়ে আগতে
বহলাই আলোচনা কৰা হৈছে। তামোলব লগত চণ-ধপাত আৰু, লং-জাইফল
খোৱা হয় জ্বলিও কেতবোৰ গীতত কোৱা হৈছে। মন কৰিবলগীয়া যে সৰ্ব্ব-
ভাৰতীয় তামোল খোৱা প্ৰণালীৰ লগত অসমীয়াৰ তামোল কটা আৰু, খোৱা
প্রথাব কিছু পার্থক্য আছে। অসমীয়াই কেচা তামোল আনকি কুমলীয়া
তামোল (কুমলীয়া তামোলে কোঁচ নভবিলে খোপাই নধৰিলে ফল) খায়।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>17sgg4xclfu5clox3d1q3gm3ie9sz56</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪২</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73704</id>
    <revision>
      <id>203714</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:09:30Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;বিহগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ ১৩৫ বিয়া তামোলতকৈ পাণ ভাজ কবি খোৱাহে সাধাৰণ নিয়ম। যাবে তাৰে হাতৰ কটা তামোল খালে জাত যোৱা প্ৰথাটোও লক্ষ্য কৰিবলগীয়া (তোমাৰ কটা তামো...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203714</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5313" sha1="aeqzy6n981j6ui02bthqhnnjkphxysj" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;বিহগীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ
১৩৫
বিয়া তামোলতকৈ পাণ ভাজ কবি খোৱাহে সাধাৰণ নিয়ম। যাবে তাৰে
হাতৰ কটা তামোল খালে জাত যোৱা প্ৰথাটোও লক্ষ্য কৰিবলগীয়া (তোমাৰ
কটা তামোল নেখাওঁ লাহৰী আমাৰে মৰিব কুল) ।
যান-বাহনৰ ভিতৰত নাৱৰ উল্লেখ বিহ-গীতত আছে। হেঙুলীয়া নাও,
পানচৈ নাও, শিমলৰ চেঙ্গেলী নাও, চৰা-নাওৰ উল্লেখে নৌ-যানৰ প্ৰাধান্য
স চাইছে। গৰু, গাড়ী, ঘোঁৰা, দোলা আৰু, হাতী অন্যান্য বাহন স্বৰূপে
ব্যৱহাৰ হয়।
সামাজিক উৎসৱ-আনন্দৰ ভিতৰত বিয়া আৰু, বিহুৱেই প্ৰধান। বিবাহ
উৎসৱ সমজনুৱাভাৱে পালন করা হয় । গাৱ'ব ল'ৰা-বঢ়া, ধনী-দুখীয়া
নিৰ্ব্বিশেষে সকলোৱে, গাৱৰ যি কোনো ঘৰতে বিয়া নহওক, লাগি-ভাগি
দিয়ে। বিয়াৰ দিনা দৰা-কন্যাক পিন্ধিবলৈ কানি-কাপোৰ, গহনা-গাঁথৰি দি
ওচৰ-চুব,বিয়াই সহায় কৰে (তহ'তৰ গাৱলৈ ছোৱালী নিদিওঁ ঐ, লোকৰ ধাৰে
কৰা মণি)। এঘৰৰ বিহু,-উৎসৱত সমগ্ৰ গঞাব সহায় আৰু, আনন্দ ই প্রকৃত
সামাজিক প্ৰীতিৰ পৰিচয়। বহাগ বিহু-উৎসৱ নাচ আব্দ, গীতেৰে পালন
করা হয়। বিহু নাচ আৰু, বিহু, গীত, বিহ,-উৎসৱৰ আচাৰ-অঙ্গ জ্বলি অন্য
প্রসঙ্গতে মন্তব্য কৰা হৈছে। বিহু গীত নেলাগে ভালেমান প্রাচীন অসমীয়া
গীত-পদ মন্ত্র-সাহিত্যব অঙ্গ। বহাগ বিহৃত নৈত গৰক গা ধুৱাবলৈ নিওঁতে
গোৱা 'লাও খা, বেঙেনা খা, বছৰে বছৰে বাঢ়ি যা'—গীত অথবা লৰা
নিচুকাবলৈ আওৰোৱা, – “আমাৰ মইনা শালে, বাৰীতে বগৰী ৰুলে' নাম
ফাঁকিও মন্ত্ৰৰ পৰ্য্যায়ৰহে। মন্ত্ৰৰ দৰে কোনো এক বিশেষ কাৰ্য্য সম্পন্ন কৰা
এই গীতবোৰৰ মুখ্য উদ্দেশ্য।
বিহ-গীত আৰু বিহু,-নাচ অসমীয়াৰ জাতীয় ঐতিহ্য। উভয়তে অসমীয়া
জাতিৰ চাৰ,-শিল্পৰ প্ৰতি স্বাভাৱিক স্পৃহা প্ৰকাশিত হৈছে। বাঁহৰ টকা,
ম'হৰ শিঙৰ পেপা, আগলি বাঁহৰে লাহবি গগনা, ঢোল, বীণ, টোকাৰী আদি
জনসাধাৰণৰ মাজত বিশেষ ভাৱে প্ৰচলিত বাদ্য-যন্ত্র।
অসমীয়া মানুহৰ ধ্যান-ধাৰণা, আচাৰ-অনুষ্ঠান সম্বন্ধেও অ'ত ত'ত দুই
চাৰি ফাঁকি পদ সি’চৰতি হৈ আছে। অসমীয়া জাতিৰ ধৰ্ম্ম বিশ্বাসৰ
ইতিহাসত এই পদবোৰ বিশেষ মূল্যৱান। ঈশ্বৰত পৰম আথা, (বিধিহৈ
স্ৰজোঁতা, তেৱে পালোঁতা, তেওঁৰ ওপৰতে ভব), ভাগ্যত প্ৰৱল বিশ্বাসেই
(কি কৰে ঈশ্বৰ, কি কৰে বিধিয়ে নিজ কপালৰ দঃখ; চাৰি আঙুল কপালত
বিধাতাই লিখিলে, চাচিনো গুচাব কোনে ?) অসমীয়া ধৰ্ম্মৰ মূল। দেৱ-
দেৱীৰ ভিতৰত মহাদেউ আৰু, আই গোসানীৰ পূজাৰ বহল উল্লেখ পোৱা
গৈছে। শিৱ পূজাত ছাগলীৰ ভোগ-বলি অসমৰ শৈৱ-ধৰ্ম্মৰ এটি উল্লেখনীয়
অঙ্গ (ছাগে কিনি আনি কাটি চৰাও মহেশ্বৰৰ ভোগ)। উমানন্দ দেৱালয়ত&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>aeqzy6n981j6ui02bthqhnnjkphxysj</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪৩</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73705</id>
    <revision>
      <id>203715</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:09:52Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৩৬ অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি শিরবাহিত এতিয়াও ডিঙ্গি মাছৰি ছাগলী বলি দিয়া হয় (এইটো অৱশ্যে বৈদিক নিয়ম)। ইয়াৰ বাহিৰেও বৃক্ষ আদিব পূজাৰ ইঙ্গিত পোৱা যায়। পূবেণ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203715</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5711" sha1="3g3d2brpl9cc3spfpry67o97rrvbfv5" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৩৬
অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি
শিরবাহিত এতিয়াও ডিঙ্গি মাছৰি ছাগলী বলি দিয়া হয় (এইটো অৱশ্যে
বৈদিক নিয়ম)। ইয়াৰ বাহিৰেও বৃক্ষ আদিব পূজাৰ ইঙ্গিত পোৱা যায়।
পূবেণি গছ মাত্রে শ্রদ্ধা আৰু, ভয়ৰ স্থান। সাধাৰণতে বট, আঁহত (অশ্বত্থ),
সিজ, বাঁহব জোপাত দেৱতা-অপদেৱতা, যখ-যখিনী বাস কৰে বুলি সাধাৰণৰ
বিশ্বাস। নানা বিহংগীতত এই বিশ্বাসে আত্মপ্রকাশ কৰিছে। মনৰ কামনা
সিদ্ধির কারণে দেৱ-দেৱীলৈ টোপোলা আগবঢ়োৱা সৰ্ব্বসাধাৰণ অনুষ্ঠান
(দেৱীলৈ বান্ধি যাওঁ কলাকে ছাগলী, দেৱতালৈ টোপোলা বান্ধো) ৷ ঘটনাৰ
সত্যাসত্য নিৰূপণ কবিবলৈ দেৱতাক বা চন্দ্ৰ-সৰ্য্যক সাক্ষী কৰা অথবা
তেওঁলোকৰ নামত শপত গ্রহণ প্রথা প্রাচীন গবেপৰা চলি আহিছে। গ
বা গৰু-থানৰ পিনে মুখে কবি শপত খোৱা বীতি এতিয়াও বিদ্যমান।
প্রতিজ্ঞা পালনব কাবণে ইজনে সিজনৰ গালৈ চায়ো শপত খায় (এইবাৰ লাহৰী
মোলৈ আহিম বদলি গালৈ চাই শপত খা)। ভূত, ভবিষ্যত, বৰ্ত্তমান জানিবলৈ
মানহৰ মনত অনন্ত কৌতূহল। এই কাৰণে হোবা শাস্ত্র, জ্যোতিষ, প্রাকৃতিক
দৃশ্যত গূঢ় তত্ত্ব দর্শন আদিম যুগৰপৰা চলি আহিছে। কুকুৰা কাটি মঙ্গল
চোৱা অসমৰ এটি অভিনৱ প্ৰথা। মাটিত মঙ্গল লেখা, খৰিকাৰে মঙ্গল
চোৱা, আদি ভূত-ভবিষ্য গণনাৰ অন্যান্য বীতি। চৰাই-চিৰিকতিৰ, বিশেষকৈ
কোৱা আৰ, ফেচাৰ মাত আৰু উৰণৰ পৰাও শুভোশ্চভ গণনা কৰা হয়
(কোৱাত কৈ বাতবি দিলা ঐ আইটি চিলাত কৈ বাতৰি দিলা)।
বিহ,-গীতবোৰত অসমীয়া ডেকা-গাভৰুৰ দৈহিক বর্ণনাব চিত্র পোৱা
যায়। অসমীয়া মান হব সৌন্দর্য্য-স্পৃহা, চিন্তা-ধারণা, আশা-আকাঙ্ক্ষার ছবিও
মাজে মাজে প্রকাশ পাইছে। সেইবোৰ বিশ্লেষণ কবি অসমীয়া জাতীয়
চৰিত্ৰবো এটি ৰূপৰেখা আঁকিব পাবি। প্রফল্ল চিত্ত, প্রকৃতিৰ মাজত সহজ
আনন্দ লাভ, শিল্পী মন, জীৱন যাপনব সৰল পদ্ধতি, ভাগ্যত অটল বিশ্বাস,
সামাজিক প্রীতি—এইবোৰেই অসমীয়া জাতীয় চৰিত্রৰ বিশিষ্ট লক্ষণ।
অন্য প্রসঙ্গত বিহ-গীতৰ ভাষাৰ বিষয়ে আলোচনা কৰোঁতে ইয়াৰ ভাষাক
অসমীয়া সাধাৰণ মানুহৰ সহজ ভাষা বুলি আখ্যা দিয়া হৈছে। সাধারণ
মান,হৰ ভাষাত উপমা, দৃষ্টান্ত, ৰূপকৰ স্বাভাৱিক সমাবেশ হয়। বিহ-
গীতৰ প্ৰতিটো চিত্র, প্রতিটো অনুভূতি সহজ সরল উপমাবে প্রকাশ কৰা
হৈছে। যিবোৰ উপমা সততে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে সেই সমূহ অসমীয়া জাতীয়
জীৱনৰ প্ৰতীক। মানুহৰ দেহৰ বৰ্ণনাত প্রাকৃতিক উপমা গ্রহণ প্রাচীন
সাহিত্যৰ লক্ষণ। অসমীয়া বৈষ্ণৱ সাহিত্যত সেই বীতি গ্রহণ কৰা হৈছে ।
কিন্তু বিহ-গীতৰ উপমা শাস্ত্ৰৰ ঋণ নহয়; সেইবোৰ অসমৰ প্ৰকৃতিৰ প্ৰত্যক্ষ
দৰ্শনত সৃষ্টি হৈছে। পোৱালি হাতীৰ দৰে পদৰ ৰূপ, পোন বাঁহ
পালিটিব দবে উচ্চতা, সৰগৰ নেজাল তৰাৰ দৰে মুখ আৰু, বামী মাছৰ দৰে&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>3g3d2brpl9cc3spfpry67o97rrvbfv5</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪৪</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73706</id>
    <revision>
      <id>203716</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:10:15Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;বিহ,গীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ ১৩৭ তিৰোতাৰ দীঘল চুলি, সৰিয়হ ফলব দবে 'দেহৰ লাৱণ্য আদি উপমাত এপিনে যেনেকৈ বচকৰ সক্ষ্ম দৃষ্টির পরিচয় ওলাইছে আনপিনে ইয়াত অসমীয়া জাতী...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203716</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2895" sha1="p8dy8b64coq919qqxj3snsrrqmfnbuc" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;বিহ,গীতত অসমীয়া জীৱনৰ চিত্ৰ
১৩৭
তিৰোতাৰ দীঘল চুলি, সৰিয়হ ফলব দবে 'দেহৰ লাৱণ্য আদি উপমাত এপিনে
যেনেকৈ বচকৰ সক্ষ্ম দৃষ্টির পরিচয় ওলাইছে আনপিনে ইয়াত অসমীয়া
জাতীয়তা প্রকাশ পাইছে। বিবহৰ বৰ্ণনাত 'দেহ হল দিহিঙৰ গড়া,’ ‘জাল,কে
পোৰাদি পোৰে,' 'খে শকুৱাদি শকোৱা' উপমা কেৱল মনোগ্ৰাহীয়েই নহয়,
তাৰ মাজত অসমীয়াৰ গ্ৰামীণ জীৱন সজীৱ হৈ উঠিছে।
বিহগীতসমূহ ঘাইকৈ ডেকা-গাভৰুৰ প্রেম নিবেদনৰ গীত। সেই
কাৰণে এই গীতৰ বাক্য আৰু, শব্দবাজিয়ে বিশেষ সঙ্কেতপূর্ণ অর্থ লাভ
কৰিছে। ডেকা-গাভব প্রেম বিনিময়ত ব্যৱহৃত সাংকেতিক ভাষা, বিশেষকৈ
শানজাতিৰ মাজত প্রচলিত বলি Mrs. Leslie Milne তেওঁৰ শান
আৰু, পালেং সম্বন্ধে লিখা পথিত উল্লেখ কৰিছে। এজন পালোং ডেকাই
কি খালা ঝুলি সাধিলে গাভৰুৱে ‘সৰিয়হ গছৰ পাত' খালো বুলি যদি উত্তৰ
দিয়ে তেন্তে তাব অর্থ হয় ‘তোমাৰ লগত মোৰ মেল মাৰিবৰ মন'। গাভৰুৱে
সোধা সেই একে প্রশ্নৰ উত্তৰত যদি ডেকাই ‘কপাহৰ গুটি খালো' বলি
কয় তাৰ অর্থ হয় 'ম‍ই তোমাক নিবলৈ আহিছোঁ। অসমীয়া বিহুগীতত
গছ, ফল, পশু-পক্ষী, নদ-নদীৰ অসংখ্য নাম আছে। ওপৰে ওপৰে চালে
এইবোৰৰ উল্লেখ অর্থহীন আৰু, পদ পৰেণ কৰিবলৈ সংযোগ কৰা যেন লাগে।
কিন্তু দেখাত অপ্রয়োজনীয় এই শব্দসমূহ দ্ব্যর্থবোধক আব্, ইয়াৰ লগত
বহু দিনীয়া জাতীয় কল্পনা ওতঃপ্ৰোতভাৱে জড়িত আছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>p8dy8b64coq919qqxj3snsrrqmfnbuc</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪৫</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73707</id>
    <revision>
      <id>203717</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:10:43Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;৯। নামঘৰ : জাতীয় নাটশাল জাতীয় জীৱনত নৃত্য আৰু, অভিনয়ৰ অভিন্ন সম্বন্ধ। কেৱল অৱসৰ বিনোদনব কারণেই নহয়, জাতিৰ সাংস্কৃতিক জীৱনৰ উৎসৱ, অনষ্ঠান, পূজা- পাৰ্ব্বণ সকলোৰে...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203717</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4463" sha1="g6osfu251xxvgqokyc41f8g4tqe27ax" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;৯। নামঘৰ : জাতীয় নাটশাল
জাতীয় জীৱনত নৃত্য আৰু, অভিনয়ৰ অভিন্ন সম্বন্ধ। কেৱল অৱসৰ
বিনোদনব কারণেই নহয়, জাতিৰ সাংস্কৃতিক জীৱনৰ উৎসৱ, অনষ্ঠান, পূজা-
পাৰ্ব্বণ সকলোৰে লগত এই দুই চা-শিল্প জড়িত। পৃথিবীব সকলো
দেশতে ধৰ্ম্মোৎসৱৰ পৰাই নাচ, নাটক, অভিনয়ৰ উৎপত্তি হৈছে৷ পাশ্চাত্ত্য
নাটক অভিনয়ৰ জন্ম হৈছিল, গ্ৰীচ দেশব দাইচিচ ( Dinysios )
দেৱতাৰ মন্দিৰত। দাইন চিৱচব পূজাৰ উপলক্ষে তেওঁৰ বিগ্ৰহ অতি
সমাৰোহেৰে শোভাযাত্রা কবি ফবোৱা হৈছিল। শোভাযাত্ৰাৰ সন্মুখ ভাগত
ফালেবে সজ্জিত এদল কুমাৰী গৈছিল, তাৰ লগতে আছিল মুখাপিন্ধা প্রেত
দল। শোভাযাত্রা পূজাস্থলত উপস্থিত হোৱাৰ পিচত বলিদানৰ সময়ত
চাটাব সকলে ( Satyr) নাচি, গাই, বাঁহী বজাই বেদীৰ চাৰিওকাষে
প্রদক্ষিণ কৰিছিল। এই নৰ্ত্তকসকলৰ নাম আছিল কোবাছ ( Chorus ) ।
তেওঁলোকে দাইন, চিৱচৰ গুণানকীৰ্ত্তন কৰি যি গীত গাইছিল তাক ঝুলিছিল
ডিথিৰাম্ব ( Ditthyramb ) । কিন্তু নৰ্ত্তকসকল ছাগবেশী আছিল কাৰণে
জনসাধাৰণে তেওঁলোকক Tragos অর্থাৎ ছাগলী আৰু, গীতসমূহক
Tragic বুলিছিল। পিছৰ যুগত এই গীতৰ লগত যেতিয়া সংলাপ হল
তাৰ নাম হ'ল Tragedy অর্থাৎ নাটক ।
ভাৰতবৰ্ষতো সেই একে পদ্ধতিৰে নাটক আৰু অভিনয়ৰ জন্ম হৈছে।
বহতে অনুমান কবে যে ভাৰতবৰ্ষত নাচ আৰু অভিনয় আৰ্য-পৰ্ব্বসকলৰ
দান, আৰু, ই মূলতে আৰ্য্য-পূৰ্ব্ব দেৱতা শিৱ পূজাব লগত জড়িত আছিল!
সংস্কৃত অভিনয় যে আৰ্য-পূর্ব্ব-সকলৰপৰা আহিছে তার সঙ্কেত ভবতনিব
নাট্য-শাস্ত্ৰতে আছে। চতুৰ্ব্বেদ ৰচনাৰ পিছত ব্ৰহ্মাই শিৱৰ ওচৰত নাট্য-শাস্ত্ৰ
শিক্ষা কৰি পঞ্চম বেদ ৰচনা কৰিলে; ভবত নিয়ে ব্ৰহ্মাৰ ওচৰত সেই নাট্য
শিক্ষা লভি প্রসিদ্ধ নাট্যশাস্ত্র বচনা করে। এই আখ্যানৰপৰাই ধৰিব পাৰি
যে নাট্যকলা বিষয়ত অনাৰ্যসকল আৰ্য্যসকলৰ শিক্ষাগব্দ আছিল, আৰু,
দ্বিতীয়তে শিৱপজোক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই নাট্যাভিনয় গঢ়ি উঠিছিল।
আৰ্য্যসকলৰ আগমনৰ পূৰ্ব্বে অসমতো শিৱপূজাব প্রাধান্য আছিল ।
পূৰণি অসমৰ শিৱ মন্দিৰত দেৱদাসীৰ নৃত্যৰ প্ৰচলনৰ প্ৰমাণ আছে। সেই
কালত অসমব ঘাইকৈ মন্দিবব প্রাঙ্গণেই আছিল নৃত্য-গীতৰ ৰঙ্গমঞ্চ।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>g6osfu251xxvgqokyc41f8g4tqe27ax</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪৬</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73708</id>
    <revision>
      <id>203718</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:11:11Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;নামঘৰ : জাতীয় নাটশাল ১৩৯ মন্দিবব নৃত্যই ক্রমবিকাশৰ ফলত অভিনয়ত পৰিণত হ'ল। নাট্যশাস্ত্রকাব- সকলৰ মতেও নাট-অভিনয়ৰ জন্মৰ আদিতে আছিল নৃত্য, অর্থাৎ তাল-লয়- আশ্রিত অঙ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203718</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5516" sha1="4g1zx6n546eq8abrtfjtsbiek29kxfq" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;নামঘৰ : জাতীয় নাটশাল
১৩৯
মন্দিবব নৃত্যই ক্রমবিকাশৰ ফলত অভিনয়ত পৰিণত হ'ল। নাট্যশাস্ত্রকাব-
সকলৰ মতেও নাট-অভিনয়ৰ জন্মৰ আদিতে আছিল নৃত্য, অর্থাৎ তাল-লয়-
আশ্রিত অঙ্গ-সঞ্চালন; তাৰ পিছত হল নৃত্য অর্থাৎ বিবিধ মুদ্রাসহ মক
অভিনয়। সৰ্ব্বশেষত হল নাট্য বা নাট অর্থাৎ নৃত্য-গীতসহ বাচিক আৰু,
কায়িক অভিনয়।
নৃত্যৰ দৰে গীতেও নাট বা অভিনয়ৰ উদ্ভৱত সহায় কৰিছে। আদি
অৱস্থাত মানদহে মন্দিৰ-প্ৰাণত দেৱতাৰ পূজাৰ অর্থে স্‌ব-তাল-লয়েৰে
পদাৱলী কীৰ্ত্তন কৰিছিল। গীত কীৰ্ত্তনৰ লগে লগে গায়কসকলে নাচ আৰু,
অঙ্গ-ভঙ্গিমাৰে শ্ৰোতাসকলৰ আগত আখ্যানবস্তু ব্যাখ্যা কৰিবলৈ চেষ্টা
কবিলে। প্রয়োজন অননুসৰি কেতিয়াবা মা,খাও পিন্ধিছিল; দর্শকক বুজাবলৈ
কথা আৰু, কথোপকথনবো সহায় লৈছিল।
অসমীয়া নাট আৰু, অভিনয়ৰ প্ৰথম স্তৰৰ নিদর্শন ওজা-পালি অনানুষ্ঠানত
এতিয়াও সংৰক্ষিত হৈ আছে। মূল গায়কে পালিসকলৰ সহায়ত গীতটোৰ
আখ্যান ভাগটো নাচ আব্দ, অঙ্গি-ভঙ্গিৰে বুজাবলৈ চেষ্টা কবে। এই ওজা-
পালিব অন্য নাম পাঁচালি বা পাঞ্চালি। এই শব্দটো সংস্কৃত পাঞ্চালিক বা
পঞ্চলিকা শব্দৰপৰা আহিছে। পূৰ্ব্বত ইয়াব অর্থ আছিল নাচৰ পাতলা;
এই গীতবোৰ আদিতে পুতলা নাচৰ লগত গোৱা হৈছিল; কিন্তু সময়ৰ লগে
লগে পাতলা-নাচ আৰু, পাঁচালি দুই ভিন্ন অনুষ্ঠানত পৰিণত হল। অৱশ্যে
কোনো কোনোৰ মতে পাঞ্চাল দেশৰপৰা আহিছিল বুলি ইয়াৰ নাম পাঞ্চালি
বা পাঁচালি। কারো মতে এই নৃত্য-গীত অনুষ্ঠানত পাঁচোটি ভাগ আছে
দেখি ইয়াব নাম পাঞ্চালি। যেনে, পা-চাল অর্থাৎ ভবি চালনা কৰি এই গীত
গোৱা হয়; নাচাবি অর্থাৎ নাচি নাচি গোৱা হয় ইত্যাদি। তদুপৰি ওজা আৰু,
পালিৰ মাজত প্রশ্ন সমর্থনৰ ৰূপত সংলাপ সন্নিবেশ করা হয়। মহাপৰষ
শঙ্কৰদেৱৰ পৰ্ব্বেও আমাৰ দেশত ওজা-পালিব বিশেষ প্রচলন আছিল ।
মন্দিৰৰ প্রাঙ্গণৰ বাহিৰেও সামাজিক উৎসৱ অনুষ্ঠানত ওজা-পালি গীত
গোৱাৰ প্ৰথা এতিয়াও প্রচলন আছে। বিশেষকৈ বেউলা-লখিন্দৰৰ আখ্যান
ওজাপালি গীতৰ প্রধান উপজীৱিকা । দেৱতাৰ মহিমা বৰ্ণোৱাৰ চলেৰে
অসমীয়া সমাজব বাস্তব চিত্র ফটোই তোলাতে এই গীতসমূহৰ বৈশিষ্ট্য।
সাধাৰণ মানুহৰ সখ-দুঃখ বর্ণনা কৰাৰ হেতু ওজাপালিৰ গীত আজিলৈকে
জনপ্ৰিয় হৈ জীয়াই আছে। এই আখ্যানত গাৱলীয়া মনিহ-তিৰোতাই
নিজৰ জীৱনকে প্রতিফলিত দেখিছে; আখ্যানৰ চৰিত্ৰৰ দুখ-বেজাৰ নিজৰ
দঃখ-বেজাৰৰ ৰূপেই অনুভৱ কৰিছে। সাধাৰণ লোকৰ হৃদয় আকৰ্ষণ আৰু,
স্পৰ্শ কৰিব পাৰিছে দেখি ওজা-পালি পৰণি হৈও পৰিবৰ্জ্জিত হোৱা নাই।
অসমত নাটক, ভাওনা প্ৰথমে মহাপষে শঙ্কৰদেৱে প্ৰৱৰ্ত্তন কৰে বুলি&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>4g1zx6n546eq8abrtfjtsbiek29kxfq</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪৭</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73709</id>
    <revision>
      <id>203719</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:11:32Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৪০ অসমীয়া ভাষা আ, সংস্কৃতি প্রসিদ্ধি আছে। মহাপ,বষে প্রথমে বচনা কৰা নাটখনিব নাম চিহ্নযাত্ৰা আছিল। চিহ্ন আব, যাত্রা এই দুয়োটা শব্দৰে তাৎপৰ্য আছে। ই পূর্বণি অসমৰ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203719</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5340" sha1="adi0j88u3fpj227gpv3qr8sq88obc6m" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৪০
অসমীয়া ভাষা আ, সংস্কৃতি
প্রসিদ্ধি আছে। মহাপ,বষে প্রথমে বচনা কৰা নাটখনিব নাম চিহ্নযাত্ৰা আছিল।
চিহ্ন আব, যাত্রা এই দুয়োটা শব্দৰে তাৎপৰ্য আছে। ই পূর্বণি অসমৰ
দু,বিধ অভিনয়ব ইঙ্গিত দিয়ে। প্রথম হৈছে চিহ্ন আঁকি আখ্যান বুজে ৱা,
ই জানিবা আজি-কালিৰ মেজিক লেন্টাৰ যোগে চিত্ৰ দৰ্শোৱা। ছবি দেখুৱাব
লগে লগে গীত-মাতেবে ছবিৰ বিষয় ব্যাখ্যা কৰা হৈছিল। ইয়েই পাতলা
নাচৰ অন্য এটি ৰূপ। পাতলা-নাচত পুতলাৰ সহায়েবে অভিনয় দেখুৱা
হৈছিল; অভিনয় অংশ গীত-পদতে আৱদ্ধ আছিল। যাত্রা, সেই যুগৰ অন্য
এটা অভিনয় অনষ্ঠান। যাত্রার প্রচলন বহুদিনৰে পৰা আছিল। তাৰ স্মৃতি
বৰ্ত্তমান জগন্নাথ-যাত্রা, দোল-যাত্রা, ঝুলন- যাত্রা, বাস-যাত্রা আদি উৎসৱত
সংবক্ষিত হৈছে। দেৱতাৰ পূজা উৎসৱত নাচ-গান আৰু শোভা-যাত্ৰা কৰায়ে
“এই যাত্ৰা অনুষ্ঠানৰ প্ৰধান অঙ্গ আছিল। যাত্রা এক প্ৰকাৰ পথৰ সঙ্গীত
(Street singing) |
মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱে নাচ, ওজাপালি, চিহ্নযাত্রা, অভিনয়, এই সকলো
অঙ্গকে সামৰি সম্পূৰ্ণ অৱয়বব নাট আৰু, ভাওনাৰ সৃষ্টি কবিলে। শঙ্কব-
দেৱব অঙ্কীয়া নাটসমূহ ভাৰতীয় সাহিত্যতে অনির্বচনীয় দান। কেৱল
সময়ৰ পিনৰপৰাই অঙ্কীয়া নাট ভাৰতত অগ্ৰগণী নহয়, নাটকীয় বীতি আব
পদ্ধতিৰ পিনৰ পৰাও ই একক আব, অতুলনীয়। অসমীয়াৰ গৌৰৱব কথা
যে একালত এই নাটসমূহ নেপালৰ ৰাজদরবারতো অভিনীত হৈছিল।
ভাওনাতে অভিনয়ে সম্পূর্ণতা লাভ কৰিছে। দেশ ভ্ৰমণত পোৱা
অভিজ্ঞতাৰে মহাপুৰুষে ভাওনাক মনোহৰকৈ সজাই-পৰাই ললে। ভাওনা
শব্দৰ সাদৃশ্য কিছু, গজবাটব 'ভাৱই’ৰ লগত আছে। নৃত্য আৰু, ভাৱ-প্ৰকাশৰ
ভঙ্গিমাৰ লগত কেবলাত প্রচলিত নৃত্যৰ লগত বিজনি দিব পাৰি। দাক্ষিণাত্যৰ
‘কথাকলি’ৰ লগত সত্ৰধাবী নৃত্যর মিল আৰু চাওতালীব চোঁ অভিনয়ৰ লগত
অসমীয়াৰ চোঁ বা মুখাপিন্ধা বীতিৰ সাদৃশ্য মন কৰিবলগীয়া। সৰ্ব্বভাৰতীয়
সকলোবোৰ উপাদান সংগ্ৰহ কৰি মহাপুৰুষে অসমীয়া জাতিক অনবদ্য ভাওনা
অনুষ্ঠান দান দি গ'ল ।
মলতে ধৰ্ম্ম' প্রচাৰৰ কাৰণেই ভাওনাৰ সৃষ্টি হৈছিল যদিও সময়ত ই
জন-শিক্ষাৰ বাহনত পৰিণত হ'ল গৈ। এলিজাবেথীয় যাগৰ ইংৰাজী নাট-
শালব 'আলোচনা প্রসঙ্গত এজন সমালোচকে লেখিছিল— “Elizabethan
stage was made to serve a pulpit for a sermon, a platform for
a lecture and singing gallery for ballad.” অসমীয়া ভাওনা সম্বন্ধেও
কব পাবি যে ভাওনা গব্দ-গোসাঁইৰ ধৰ্ম্ম-উপদেশৰ বেদী, সাহিত্য চর্চ্চাব
চ'বা আব্বু, নৃত্য, গীত, বাদ্যৰ অনুশীলন-ক্ষেত্ৰ। পৰণিৰ ওপৰতে নতুনৰ
পাতনি; অসমীয়া জাতীয় জীৱনৰ বহুখিনি আনন্দ উৎসৱ, চিন্তাধাৰা ভাওনা&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>adi0j88u3fpj227gpv3qr8sq88obc6m</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪৮</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73710</id>
    <revision>
      <id>203720</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:11:51Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;নামঘৰ : জাতীয় নাটশাল ১৪১ অনষ্ঠানৰ মাজতে সন্নিহিত হৈ আছে। এই অনষ্ঠানব সংস্কাৰ, উন্নতি আৰু, উপলব্ধিৰ ওপৰতে অসমীয়াৰ সাংস্কৃতিক জীৱনব ভবিষ্যত নিৰ্ভৰ কৰিছে। মহাপুৰ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203720</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4738" sha1="fw3ukqgjz5vgqwxpsjljoukrrszqqdd" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;নামঘৰ : জাতীয় নাটশাল
১৪১
অনষ্ঠানৰ মাজতে সন্নিহিত হৈ আছে। এই অনষ্ঠানব সংস্কাৰ, উন্নতি আৰু,
উপলব্ধিৰ ওপৰতে অসমীয়াৰ সাংস্কৃতিক জীৱনব ভবিষ্যত নিৰ্ভৰ কৰিছে।
মহাপুৰুষে ভাওনাক যেনেকৈ নৃত্য-গীত সংলাপেবে সম্পূর্ণ কৰিলে
সেইদৰে নামঘৰতেই তেখেতে অসমীয়া জাতীয় ৰঙ্গালয়ৰ ভেটি বান্ধিলে।
অসমীয়া সামাজিক, ধাৰ্ম্মিক আব, সাংস্কৃতিক জীৱনত নামঘৰৰ ছপোন
ছবাৰি অৱদানৰ পুনৰাবৃত্তিৰ প্ৰয়োজন নাই। নামঘৰ অসমীয়া জাতীয়
সংস্কৃতিৰ যাদুঘর। কিন্তু জাতীয় বঙ্গালয় স্বৰূপে নামঘৰে এতিয়ালৈকে
অসমীয়া জাতিব কি হিত সাধিছে তাক বিশ্লেষণ কৰা উচিত। নামঘৰেই
জাতীয় ভাওনা-ঘর ( National Theatre )। এই ভাওনা-ঘৰত সকলো
সম্প্রদায়বে বিনামূল্যে প্ৰৱেশ অধিকার আছে; ধনী, দুখীয়া সকলোৰে নিমিত্তে
একে কঠ-কু”হিলাৰ আসন। উপযুক্ত সকলো বর্ণৰ লোকেই ভাওনাত ভাও
লব পাবে, সূত্ৰধাৰ হৈ ব্যাখ্যা কৰিব পাৰে, নটৱা হৈ নাচিব পাবে, গায়ন
হৈ খোল মৃদঙ্গ বজাব পাবে। ভাওনা-ঘৰে এনেদৰে অসমীয়াৰ সামাজিক
সমতা সংৰক্ষণ কৰি আছে।
নামঘৰৰ কাৰ্যৰ মাজেদি গণতান্ত্রিক চিন্তাধাৰা কেনেকৈ প্ৰকাশ পাইছে
সেই কথাও ভাবি চাবলগীয়া । ভাওনাব লগত জড়িত থকা বিবিধ বিষয়-বাব,
যথা—স,ত্ৰধাৰ, গায়ন-বায়ন, খনিকব, ঢুলীয়াখালীয়াৰ নিৰ্বাচন পৰ্ব্বৰেপৰা
গণতান্ত্ৰিকভাৱে চলি আহিছে। জাতি-বর্ণ-নিৰ্বিশেষে গাৱৰ ভিতৰত যিসকল
আনতকৈ পাৰ্গত তেওঁলোককেই এইবোৰ বাব দিয়া হয়। এনে প্ৰথাৰ পৰা
প্রতিযোগিতাৰ ভাৱ বাঢ়ে; লগে লগে নৃত্য-গীত চর্চ্চাৰ উন্নতি হয় । গাৱ'ৰ
লবাহ“তক নৃত্য-গীত-বাদ্যত শিক্ষা দিয়াও এই বিষয়া সকলৰ কৰ্ত্তব্য। আন
কথাৰে কবলৈ গলে, নামঘৰকে কেন্দ্র কৰি অসমীয়া চাদশিল্পৰ প্রতিষ্ঠান
গঢ়ি উঠিছে। আজিকালি শিল্পবিদসকলে নাট আৰু, অভিনয় শিক্ষাৰ প্ৰধান
অঙ্গ হব লাগে বুলি কৈছে। ইউৰোপ আমেৰিকা আদি দেশত এই হেতু
Theatre of Education for Children আদি অনুষ্ঠান স্থাপন কৰা
হৈছে। নাটক আৰু, অভিনয়ত যোগ দিয়াত লৰা-ছোৱালীৰ বসান, ভৱতা,
কল্পনা শক্তি বাঢ়ে, স্বৰসাধন হয় আৰু, ভাও লোৱাৰ হেতু সৌন্দৰ্য্যবোধ,
উচ্চাৰণৰ স্পষ্টতা, বাক পট,তা আব, স্মৃতি-শক্তি বাঢ়ে। নামঘৰ আব, ভাওনাই
অসমীয়া গাৱ'লীয়া ডেকাক এনে শিক্ষাকে যুগ যুগ ধৰি দি আহিছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>fw3ukqgjz5vgqwxpsjljoukrrszqqdd</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৪৯</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73711</id>
    <revision>
      <id>203721</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:12:11Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১০। অসমৰ ঠাইৰ নামৰ বৈশিষ্ট্য ভাষাতাত্ত্বিকসকলৰ মতে ভাষাৰ আদি অৱস্থাত নামবাচক শব্দসমূহেই সংখ্যাত সবহ আছিল। এই শব্দসমূহ ব্যক্তি, স্থান আবু, আদিম মানহেৰ অতি প্রয়ো...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203721</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4421" sha1="0asgfrptj1aaa35w9nij5lvvh3815al" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১০। অসমৰ ঠাইৰ নামৰ বৈশিষ্ট্য
ভাষাতাত্ত্বিকসকলৰ মতে ভাষাৰ আদি অৱস্থাত নামবাচক শব্দসমূহেই
সংখ্যাত সবহ আছিল। এই শব্দসমূহ ব্যক্তি, স্থান আবু, আদিম মানহেৰ
অতি প্রয়োজনীয় অন্যান্য সামগ্ৰী বজ্ৰৱাত ব্যৱহৃত হৈছিল। মানুহ, পশন,
তব্দ-তৃণ আদি জাতিবাচক নাম ভাষা সৃষ্টি হোৱাব বহু, যুগৰ পিছতহে
উদ্ভৱ হয়। সাহস, ভয়, নীলা, সেউজীয়া আদি গণবাচক শব্দৰ জন্ম তাতোকৈ
ভালেমান বছবব পিছৰ। যিবোৰ ভাষা এতিয়াও দোৱানৰ শাৰীত আছে সেই-
বোৰত গণবাচক শব্দৰ সংখ্যা নিচেই তাকব। অৱশ্যে আদিম মানদহে নিজব
চকুৰ সখেত থকা প্রতি বস্তুবে নামাকরণ কৰোঁতে বস্তুর আকৃতি-প্রকৃতিলৈ
অর্থাৎ গণলৈ একেবাৰে যে লক্ষ্য নকৰিছিল তেনে নহয়। বরঞ্চ আদিম
নামাকৰণ কতুব কোনো এটা গণব প্রাধান্যতহে গঢ়ি উঠিছিল। উদাহৰণ
স্বৰূপে কলং নদীৰ নামটোকে উল্লেখ কৰিব পাৰি। ভাষাবিদ, সকলে অনুমান
কৰিছে যে কলং নামটো ক্লং, ক্লিং (অর্থ—শব্দ কৰা) আদি আৰ্য্যপূর্ব্ব ভাষাব
পৰা উৎপত্তি হৈছে। পূর্ব্বে আমাৰ দেশৰ কোনো কোনো অঞ্চলত প্ৰচলিত
অস্ট্রিক ভাষাত এই শব্দব অর্থ হৈছিল কল-কল, ধ্বনি। ধ্বন্যাত্মক শব্দৰ
পৰা এইদৰে কাউৰী, মেকুৰী, কুলি প্রভৃতি এশ একুৰি জীৱ-জন্তুৰ নামৰ
সৃষ্টি হৈছে।
কোনো ভাষাৰ জন্মব ঐতিহাসিক আলোচনা কৰিবলৈ হলে সেই ভাষাৰ
ব্যক্তি আৰু, স্থানবাচক নামব বিচার বিশ্লেষণ অপরিহার্য্য। প্রত্যেক দেশব
ঠাইৰ নামত বহত কৌতূহল সংযোজিত হৈ থাকে । ভাষা, নৃতত্ত্ব, সাংস্কৃতিক,
ভৌগোলিক, ব,বঞ্জীমূলক—অনেক তথ্যেবে প্রতিটি নাম জড়িত। প্রাচীন
সাহিত্য, ঐতিহ্য, কিম্বদন্তী, কাহিনী, উপকথাই ঠাইৰ নামৰ মাজেদি চিব-
স্মৰণীয় হয়। মনোগ্রাহী আৰ, চিত্ৰধৰ্ম্মী হোৱাৰ হেতু প্রাচীন আৰু, আধুনিক
কাব্যত ঠাইব নাম সাদৰেৰে অভ্যর্থিত হৈছে। উজ্জয়িনী, বৃন্দাৱন, বৰদোৱা,
মথবা আৰু, অতি আধুনিক অসমীয়া কবিতাত কাজিৰঙা, ডবকা আদি নামব
প্রয়োগে সেই নামৰ লগত সংযোগ থকা সঙ্কেতসমূহ কাব্যত প্ৰকাশ কৰে ;
কেৱল নামটোৰ উল্লেখতে বস-সম্পদেবে কাব্যব ভাৱ সমৃদ্ধ হৈ উঠে। অসমীয়া
লোক-সাহিত্যত এফাঁকি কবিতা আছে-&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>0asgfrptj1aaa35w9nij5lvvh3815al</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫০</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73712</id>
    <revision>
      <id>203722</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:12:43Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;অসমৰ ঠাইৰ নামৰ বৈশিষ্ট্য “শিয়ালি এ নাহিবি বাতি, তোৰে কাণে কাটি লগামে বাতি, শিয়ালিব মতে মৰৱা ফল, শিয়ালি পালেগৈ ৰতনপৰে।” ১৪৩ ৰতনপৰ নামটোৰ উল্লেখেই শিয়ালীৰ লগতে...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203722</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5395" sha1="4usmpttcj56y9h2cx6zc14ltum31sm1" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;অসমৰ ঠাইৰ নামৰ বৈশিষ্ট্য
“শিয়ালি এ নাহিবি বাতি,
তোৰে কাণে কাটি লগামে বাতি,
শিয়ালিব মতে মৰৱা ফল,
শিয়ালি পালেগৈ ৰতনপৰে।”
১৪৩
ৰতনপৰ নামটোৰ উল্লেখেই শিয়ালীৰ লগতে শুনোতাৰ মনটোকো এক
অপৰ্ব্ব সপোন পৰীলৈ লৈ যায়। এয়ে নামৰ মাহাত্ম্য! ব্যক্তি আৰু, স্থান-
বাচক নাম জাতিৰ সৌন্দৰ্য্যান,ভূতি আৰু, কাব্যিক মনৰ পৰিচায়ক। পণি
অসমৰ বিহগাচল, সন্ধ্যাচল, স,ধর্মিণী, সমঙ্গলা আদি স্থানবাচক নাম কাব্য-
মর্য্যাদাবে মণ্ডিত। এই পৰ্ব্বত আৰু নদীৰ সংস্কৃত সাহিত্যৰ পৱিত্ৰ কাহিনী
সোঁৱৰাই নিদিয়াকৈ নেথাকে। বিদ্রুপাত্মক অৰ্থত ব্যৱহৃত হোৱা বহ, ঠাইৰ
নামে আমাব নীবস জীৱনত হাঁহিৰ পোক গঢ়ি তুলিবলৈ সমৰ্থ হয়।
অসমৰ প্ৰাচীন তাম্র-শাসনত কোষ্ঠ-মাখিয়ান নাম এটিৰ উল্লেখ আছে। এই
শব্দ সংস্কৃত কোষ্ঠ (ভবাল), বড়ো মখাও (চোব) আৰু, য়ান (বাট), এই
তিনিটো শব্দৰ সমষ্টি। গোটেই শব্দটিৰ অৰ্থ হৈছে, ‘ভ’ৰাললৈ যোৱা চোৰৰ
বাট।' সামান্য এটি বাটৰ নাম যি জাতিয়ে এনে হাস্য-কৌশলেৰে সৃষ্টি কৰিব
পাৰিছে তেওঁলোকৰ শব্দ নির্মাণ-প্রতিভা যথার্থতে প্রশংসনীয় ৷ অৱশ্যে
কোনো কোনো ঠাইব নাম এনে উজ্জ্বটি খোৱা বিধৰ যে সেই নাম সম্পূর্ণ
উচ্চাৰণ কৰায়ে দঃসাধ্য—কবিতাত প্রয়োগতো দুৰৈ কথা।
দেশৰ পৰাতত্ত্বব আলোচনাত ঠাইৰ নামে আজিকালি বিশেষ প্রাধান্য
লভিছে। ঠাইৰ নামে দেশত বিভিন্ন যুগত লোক প্ৰব্ৰজনৰ পৰিচয় দিয়ে।
অসমৰ ঠাইৰ নামসমূহলৈ আঙুলিয়ালেই এই কথাৰ পৰিচয় পায় ৷ অসমৰ
ঠাইৰ নামসমূহ কেৱল সংস্কৃত শব্দাৱলীৰে গঢ়ি উঠা নাই; অষ্ট্ৰিক, দ্রাবিড়,
তিব্বত-বৰ্ম্মী, ফাৰ্চী ভাষাৰ প্রভাৱ আমাৰ প্ৰদেশৰ ঠাইৰ নামৰ ওপৰত
প্রভূতভাৱে পৰিছে। প্রাগজ্যোতিষ, কামৰূপ, কামাখ্যা, হাব,পেশ্বৰ, দৰং,
তেজপুৰ আদি প্রাচীন আৰু, প্রখ্যাত নামসমূহ মূলতে অষ্ট্রিক ভাষাৰ পৰা
অহা বুলি ড° কাকতিয়ে বিচাৰ বিশ্লেষণ কৰি দেখুৱাইছে। পণ্য-সলিলা
গঙ্গা নদীৰ নামটোও অষ্ট্রিক ভাষাৰপৰা আহিছে আৰু, এই নাম হোৱাংহো
নামৰ সমপৰ্য্যায়ব বদলি পূৰ্ব্বে উল্লেখ কৰা হৈছে। অষ্ট্ৰিক ভাষীসকলৰ পিছত
আমাৰ দেশলৈ দ্রাবিড়ভাষী সকলৰ প্রৱজন হয়। তেওঁলোকৰ সাংস্কৃতিক দানব
অস্তিত্ব বৰ্ত্তমান ৰৈছে গৈ ঠাইৰ নামৰ প্রত্যাংশত। জলি, জাবি, কুব, পৰ,
পাৰি, ভিটি, ভিটা, আদি স্থানবাচক নামৰ অন্তত থকা এই শব্দাংশ দ্রাবিড়
ভাষাৰ পৰা অহা বুলি অনুমান কৰা হৈছে। অসমৰ পৰণি তাম্র-শাসনত
‘উনইপোল’ নামৰ ঠাইৰ উল্লেখ আছে। এই নামটিৰ – পোল অংশটি ড°
চট্টোপাধ্যায়ে দ্রাবিড় ভাষাৰ পৰা আহিছে বুলি কৈছে। তাৰ অৰ্থ হৈছে,&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>4usmpttcj56y9h2cx6zc14ltum31sm1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫১</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73713</id>
    <revision>
      <id>203723</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:13:06Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৪৪ অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি ধানৰ পথাব। দ্রাবিড় গোল্ড শব্দ অসমীয়া গবি (শিলগুৰি) শব্দাংশৰো মূল বালি কোনো কোনো পণ্ডিতে বিচাৰি উলিয়াইছে। তিব্বত-বৰ্ম্মীসকলৰ পৰা...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203723</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5349" sha1="iub36z71j1gth4a58652ocnax1hpr6q" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৪৪
অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
ধানৰ পথাব। দ্রাবিড় গোল্ড শব্দ অসমীয়া গবি (শিলগুৰি) শব্দাংশৰো
মূল বালি কোনো কোনো পণ্ডিতে বিচাৰি উলিয়াইছে।
তিব্বত-বৰ্ম্মীসকলৰ পৰা অসমীয়াতে ঘাইকৈ নদী বজোৱা—দি—দই যুক্ত
নদীব নামসমূহ উদ্ভূত হৈছে। যেনে ডিব্ৰু, (ছাল ছিঙি পেলোৱা নদী),
দিবং–(সোৱাদ লগা নদী), দিকং – (প্রবাল সোঁতব নদী), দিগবই (পানীৰ
সোঁত), মঙ্গলদৈ ইত্যাদি। মঙ্গলদৈ নাম সংস্কৃত মঙ্গলা আবু, তিশ্বত-বৰ্ম্মী
দইব সংমিশ্ৰণত সৃষ্টি হৈছে। হাজো (অর্থ—পাহাৰ), বিহামপর্ব (বিহাম অর্থ
বোৱাৰী, বোৱাৰীৰ চহৰ), মইবং (ধান হোৱা ঠাই) আদি স্থানবাচক অগণিত
শব্দ বড়ো ভাষাৰপৰা আহিছে। শ্যাম-চীন পৰিয়ালৰ আহোম ভাষাৰপবা ও
ঘাইকৈ নদীব নামবাচক শব্দবাজি আহিছে। ‘নাম’ সংযোজিত নদীব নাম সমূহ
আহোমৰ পৰা হৈছে; নামখান (খন অর্থ বোকা), নামচাও (চাও অর্থ
পৰিষ্কাৰ; এইটো দিখৌ নদীৰ আহোম নাম), নামদাং (দাং অর্থ শব্দ)
ইত্যাদি। এই প্রসঙ্গতে উল্লেখ করা উচিত যে মাকে যতনেবে সন্তানক পালন
কৰাৰ দৰে নদীৰ পানীয়েও অসমীয়া মান,হক যুগ যুগ ধৰি জীৱনৰ ধাৰণত
সহায় কৰি আহিছে। সেই কারণে নিজ দেশৰ সৰ্ব্ব, বব প্রত্যেক নদ-নদী,
জান-বি প্রবাহ, গতি-বিধিৰ লগত অসমীয়াব ঘনিষ্ঠ পরিচয়। প্রাণধাৰণৰ
মূল উৎস বদলি নদীর পূজা আব্দ, পূণ্যার্থে নদীত স্নান দান আজিও
অসমত প্রচলিত।
লোক-প্ৰৱাহ আৰু, প্ৰৱজনৰ হেতু সময়ে সময়ে পৰণি নামৰ ওপৰত নতুন
ৰহণ বোলোৱা হয়। দেশলৈ নকৈ অহা লোকে নতুন নামব আমদানি কৰে,
আৰু, সম্ভৱপৰ হলে পৰণি নামৰ কণকঠীয়া মাৰিবলৈ চেষ্টা কৰে। বৃটিছৰ
যগত গুৱাহাটী হল গৌহাটী, নগাওঁ হল নওগঙ্গ। বৃটিছ যোৱাৰ লগে লগে
ইংৰাজী নাম সলাবলৈ সকলো ঠাইত জনমত গঢ়ি উঠিছে। পূর্ব্বে বৃটেইনতো
বোমানসকলৰ পৰাজয়ৰ লগে লগে বোমানসকলব ভাষাবে দিয়া বটেইনৰ আলি
পদলিব নাম পৰিৱৰ্ত্তন কৰা হৈছিল। আমাৰ দেশলৈ-অষ্ট্ৰিক ভাষীসকলৰ
পিছত যেতিয়া তিব্বত-কর্মী গোষ্ঠীব বড়োসকল আহিল তেওঁলোকেও পূৰ্ব্বেৰ
ঠাইৰ নামত নিজ ভাষাৰ চাব-মোহব মাৰিলে। তাবে ফলত পূর্ব্বব হং নদীব
(হং অষ্ট্ৰিক শব্দ, অর্থ পানী) নতুন নামাকৰণ হ'ল দিহং। পূৰ্ব্বৰ তিলাওক
(ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ নাম) আহোমসকলে কবিলে নামতিলাও। লাও অর্থাৎ পৰিষ্কাৰ
পানী। এই শব্দটো আমি ফটিকা বুজাবলৈ (লাওপানী) আজিও ব্যৱহাৰ
কৰোঁ। আধুনিক লাওপানী শব্দটিক মেল-দৰবাৰ, হাট-বজাৰ শব্দৰ দৰে
সৃষ্টি কৰা হৈছে।
আমাৰ দেশলৈ আৰ্যসকল আহাৰ লগে লগে আর্য্য-পৰ্ব্ব নামবোৰৰ
অপূৰ্ব্বে সংস্কাৰ ঘটিল। কেৱল সংস্কৃত ভাষা সাহিত্যৰ পৰা শব্দ চয়ন কৰি&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>iub36z71j1gth4a58652ocnax1hpr6q</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫২</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73714</id>
    <revision>
      <id>203724</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:14:14Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;অসমৰ ঠাইৰ নামৰ বৈশিষ্ট্য আৰ্যসকলে নতুন ঠাইৰ নাম সৃষ্টি কৰা নাছিল, তেওঁলোকে আৰ্য্য-পর্ব্ব পারণি নামক সংস্কৃতীয়া ৰূপ দি অভিজাত কৰি তুলিলে। আৰ্য্য অথবা সংস্কৃতকৰণ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203724</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5842" sha1="4idzq4vhsayw5f5dsbt06orkhjq9tlm" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;অসমৰ ঠাইৰ নামৰ বৈশিষ্ট্য
আৰ্যসকলে নতুন ঠাইৰ নাম সৃষ্টি কৰা নাছিল, তেওঁলোকে আৰ্য্য-পর্ব্ব
পারণি নামক সংস্কৃতীয়া ৰূপ দি অভিজাত কৰি তুলিলে। আৰ্য্য অথবা
সংস্কৃতকৰণৰ প্ৰভাৱত পৰি লাইত 'হ'ল লৌহিত্য, তেজপুৰ (তেজ অর্থ সাপ)
হ'ল শোণিতপুৰ। হিন্দুৰ দেৱ-দেৱী, ঋষি-মুনিৰ নামৰ অনুকৰণত অসমৰ
নদ-নদী, পৰ্ব্বত-পাহাৰ, অৰণ্যৰ নতুন নামাকৰণ হ'ল। গঙ্গা, যমুনা, চন্দ্রভাগা,
আদি সৰ্ব্ব-ভাৰতীয় নদী অসমৰ বুকুত বলে; গোৱৰ্দ্ধন, গন্ধমাদন পৰ্ব্বতে
অসমত মৰে থিয় কৰিলে ; কন্যাশ্রম, বদরিকাশ্রম, বশিষ্ঠাশ্ৰম পৰণি ভাৰতৰ
ঋষি-মুনির আশ্রম, অসমৰ মাজতে গঢ়ি উঠিল। হংসতীর্থ, গয়াক্ষেত্র—সৰ্ব্ব-
ভাবতীয় তীর্থক্ষেত্রসমূহত অসমত স্থাপিত হ'লহি। পৰণি অসমৰ এই
ঠাইবোৰৰ নামতেই এই দেশত আৰ্য্য-সভ্যতা বিস্তাৰৰ বৰঞ্জী লুকাই আছে।
পৰৱৰ্ত্তী কালত মছলমানসকলৰ আগমনত হিন্দ, সংস্কৃতিৰে বিমণ্ডিত ঠাইত
হাউলি (কেম্প) হামিদাবাদ, ইছলামৰ প্ৰতিষ্ঠিত হ'ল। ফাঁচী বজাব, পল্টন
বজাব, আমোলা-পট্টি, ঢাকাই-পট্টি নামৰ লগত সংযুক্ত ‘বজাৰ' আৰু, পট্টি
ইচলামীয় পৰিবেশত গঢ়ি উঠিছে। অসমৰ কোন ঠাইত কোন সভ্যতাই অথবা
কোন ধৰ্ম্মই প্রাধান্য লভিছে—ঠাইৰ নামৰ বিশ্লেষণেই সেই কথাৰ সঙ্কেত দিব।
ভাষাবিদসকলে স্থানবাচক শব্দসমূহক সাংস্কৃতিক আৰু, ভাষাতাত্ত্বিক-
এই দুই দৃষ্টিভঙ্গীৰ পৰা অধ্যয়ন কৰিছে। জাতীয় সংস্কৃতিৰ উহ অন্বেষণ
কৰা পণ্ডিতসকলে ঠাইৰ নামৰ উৎপত্তিৰ কেইবাটাও প্রধান কাৰণ নিদেশ
কৰিছে। প্ৰথম, ব্যক্তিবিশেষৰ নামান,সৰি ঠাইৰ নামৰ উৎপত্তি। এই শাৰী
দেৱ-দেৱী ঋষি-মুনি, পৰোণ-আখ্যান, ইতিহাসব বীৰ-বীৰাঙ্গনাব নামৰ
অনকেৰণত হৈছে। বিল্বেশ্বৰ, বিশ্বনাথ, শুক্লেশ্বৰ, চক্ৰেশ্বৰ, উৰ্ব্বশী,
কামাখ্যা, ৰামপুৰ, নাৰায়ণপুৰ, বাসদেৱ থান, গোসাঁই থান, শিৱস্থান, গৌৰী-
সাগৰ, শিৱসাগৰ, প্ৰতাপগড়—আদি নামসমূহে এই পৰ্য্যায়ৰ। দ্বিতীয় শাৰীত
পৰিছে, কাহিনী অথবা ঘটনা-প্রসূত নাম। বহা, আঠঘৰীয়া, কু’ৱৰীটোল,
ফলবা, চতলা—আদি পৰণি কাহিনী বিজড়িত অলেখ নাম গোটেই প্রদেশতে
সি'চৰতি হৈ আছে। তৃতীয় শ্রেণীৰ নাম লোক-বিশ্বাসৰ ওপৰত গঢ় লৈ
উঠিছে। যেনে—কোমোৰাকটা, বাঘমাৰি, ভাল,কমাৰি ইত্যাদি। কিন্তু প্রাকৃতিক
আৰু, ভৌগোলিক বৈশিষ্ট্যৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি গঢ়ি উঠা নামৰ সংখ্যাই
সৰহ । ধৰমতুল (তুল অর্থ পাহাব), বঙ্গাগড়া, কাকজান, চাৰি গাওঁ, পাঁচ গাওঁ,
ছয় গাওঁ, সাত গাওঁ, আঠ গাওঁ, নগাওঁ আদি অলেখ নাম। ইয়াৰ বাহিৰেও
গছ-গছনি, জীৱ-জন্তুৰ নামান,যায়ী দুই শাৰীৰ নামৰ উদ্ভৱ হৈছে। অসম
দেশ গছ-গছনি, ফল-ফুলেৰে জাতিষ্কাব। গতিকে ফলনি, পদ,মনি, চতিয়নি,
শিম,লগ,ৰি, কেন্দ,গৰি, আঁহতগুৰি, কঠালগ,বি, পলাশবাৰী, তামোলবাৰী,
বাঁহবাৰী, আমলখি, শিলিখাগৰি, কুকুৰৰ্মটো (অর্থাৎ কাঠ ফুলাৰ ঠাই) আদি&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>4idzq4vhsayw5f5dsbt06orkhjq9tlm</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫৩</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73715</id>
    <revision>
      <id>203725</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:14:35Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৪৬ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি নামব বিশেষ প্রচলন। জন্তুৰ নামেৰেও বহু ঠাইৰ নাম গঢ়া হৈছে; তাব ভিতৰত বাঘমাবি, শিয়ালমাৰি, ভাল,কমাবি, কুকুৰমাৰা, বাদ,লিপাৰা আদি নাম বিশ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203725</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5360" sha1="fj93rv1virykhb0elr53j6c8170zwgv" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৪৬
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
নামব বিশেষ প্রচলন। জন্তুৰ নামেৰেও বহু ঠাইৰ নাম গঢ়া হৈছে; তাব
ভিতৰত বাঘমাবি, শিয়ালমাৰি, ভাল,কমাবি, কুকুৰমাৰা, বাদ,লিপাৰা আদি
নাম বিশেষ ভাৱে প্ৰচলিত। শিয়ালখাতী, সাপেখাতী, ফেউবা খোৱা, মৌ-
খোৱা আদি নাম এখন গাৱ'ব মানহে অন্য গাৱ'ব বিদ্রূপ অথবা অভিশাপ-
ৰূপে দিয়া নাম। অসম দেশত নদ-নদীত বহুবিধ মাছ থকাব সঙ্কেত—
বৌমাৰি, কাৱৈমাবি, শিঙ্গিমাবি, মিছামাবি, গবৈজান, পাভজান, গৰৈমাৰিব,
ককিলাম,খ আদি নদী আৰু, ঠাইৰ নামেই দিছে।
জাতি আৰু, ব্যৱসায়ৰ নামানসেবিও ঠাইব নাম গঢ়ি উঠার প্রমাণ আছে।
ব্রাহ্মণ গোসাঁইৰ প্রাধান্য থকা ঠাইব নাম—বামণ গাওঁ অথবা গোসাঁই গাওঁ ।
সেই দৰে কমাৰ, কুমাৰ আদি ব্যৱসায়ৰ লোক বাস কৰা গাৱৰ নাম হৈছে—
কমাব গাওঁ, কুমাৰ গাওঁ, কহাবকুছি, ম,দৈজান । এইবোৰ নামে দেশত বেহা-
বেপাৰৰ ব্যাপকতা সচায়।
অন্য দেশৰ ঠাইৰ নামৰ অনুকৰণতো আমাৰ দেশত নানা স্থানবাচক নামৰ
সৃষ্টি হৈছে। লিডু, মাঘে বিটা আদি নামেই তাৰ দৃষ্টান্ত।
ভাষাতত্ত্বৰ পিনৰপৰা স্থানবাচক শব্দসমূহৰ আলোচনা কিছু জটিল।
ওচৰ চুবুৰীয়া কেইবাটাও ভাষাত ব্যাৎপত্তি নহলে এনে আলোচনা ভ্রমপ্রদ
হোৱাৰ সম্ভাৱনা। অসমৰ বহ, ঠাইব নাম সংস্কৃত, অষ্ট্রিক, দ্রাবিড়, তিব্বত-
বৰ্ম্মী ভাষাৰ সংমিশ্রণত গঢ়ি উঠিছে। গতিকে ভাষাতত্ত্বব পিনৰপৰা নাম
সমূহৰ আলোচনা কৰিবলৈ গলে এই আটাইকেইটা ভাষাৰ লগত কিছ, পরিচয়
প্রয়োজনীয়। গঠন-বীতিৰ ফালৰপৰা আলোচনা কৰিবলৈ হলে স্থানবাচক
নামসমূহ কি কি প্রত্যয়, অনুসর্গ, উপসর্গ অথবা শব্দাংশেবে গঠিত আৰু,
সেই শাব্দিক উপাদানসমূহৰ অৰ্থ কি—তার বিচার বিশ্লেষণব পৰা ভাষা-
তাত্ত্বিক আব্দ, সাংস্কৃতিক বহ, নতুন তথ্য উদ্ঘাটনৰ সম্ভাৱনা থাকে। এই
প্রসঙ্গত সেইবোৰৰ বিশদ বিৱৰণৰ চেষ্টা নকৰি কৌতূহল-উদ্দীপক কেই
শ্রেণীমান নামৰ উল্লেখ করা হল।
আগতে কোৱা হৈছে যে অসমদেশ নদ-নদী, পাহাৰ-পৰ্ব্বত, হাবি-বনেৰে
পরিপূর্ণ। গতিকে অসমৰ বহ, ঠাইৰ নামৰ লগত পানী, পৰ্ব্বত, শিল,
জঙ্গল বজ্ৰৱা শব্দ সংযুক্ত হৈ আছে। বিশেষ মন কৰিবলগীয়া যে এই
বিভিন্ন শব্দাংশসমূহ সংস্কৃত, দ্রাবিড়, সাওতালী, তিব্বত-কর্মী আদি বিভিন্ন
ভাষাৰ পৰা সংগৃহীত। পানীৰ লগত সম্বন্ধ থকা শব্দাংশসমূহৰ ভিতৰত
সাধাৰণতে ব্যৱহৃত হৈছে – খাল (বব খাল), –জান (ম,দৈ জান), – পখী
(গঙ্গা পুখুৰী),–দোৱ,–দোঙা (কাকদোঙা), – জোল, — জলি (ঢেকিয়াজলি,
বংজলি),
i), সাগৰ (শিৱসাগৰ), —সাঁকো (শিল সাঁকো), সাতি (বেজব সমূর্তি,
মৰি সতি),–হোলা (কচুৱনী হোলা), মুখ (ভবলম, খ, ধনশিবিম,খ), – দহ&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>fj93rv1virykhb0elr53j6c8170zwgv</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫৪</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73716</id>
    <revision>
      <id>203726</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:14:55Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;অসমৰ ঠাইৰ নামৰ বৈশিষ্ট্য ১৪৭ (সন্তৰা দহ),—চু (বৈঠলাংচু)। পানী জৱা দহ বা দহা আৰু, চো, চু শব্দ ক্রমান্বয়ে অষ্ট্ৰিক আৰু, তিব্বত-বৰ্ম্মী ভাষাৰপৰা আহিছে বালি অনুমান হয় ৷...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203726</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5173" sha1="gvhq3x78y7hq3dcur2obpnubu8tww0c" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;অসমৰ ঠাইৰ নামৰ বৈশিষ্ট্য
১৪৭
(সন্তৰা দহ),—চু (বৈঠলাংচু)। পানী জৱা দহ বা দহা আৰু, চো, চু শব্দ
ক্রমান্বয়ে অষ্ট্ৰিক আৰু, তিব্বত-বৰ্ম্মী ভাষাৰপৰা আহিছে বালি অনুমান হয় ৷
বিশেষ মন কৰিবলগীয়া যে কোনো কোনো ক্ষেত্ৰত গঙ্গা নামটোও সাধারণ
নদীবাচক শব্দত ব্যৱহৃত হয়। যেনে—আকাশীগঙ্গা, বুঢ়ীগঙ্গা, মরাগাং ।
এই শব্দবোবে প্রাচীন কালত আমাৰ দেশৰ পানী সৰবৰাহ আৰু, জলসিঞ্চনব
বহুল ব্যৱস্থাৰ কথা সোঁৱবাই দিয়ে।
পৰ্ব্বতৰ লগত সম্বন্ধ থকা অনসর্গ—তুল (ধমতুল), –কুন্দ (পাথাৰকুন্দ)
যথাক্রমে তিব্বত-বৰ্ম্মী আব, তেলেগ, ভাষাৰ পৰা আহিছে।
—জাব (কালজাৰ),—ঝাব (কোকৰাঝাৰ), – হাবি (ধূলিয়া-হাবি), – বিব
(বিৰজবা), আদি নামে গছ-গছনিৰ প্ৰাধান্য থকা বুজায়। ইয়াৰে ভিতৰত—
বিব শব্দাংশ চাওতালী ভাষাৰপৰা আহিছে আৰু, ঝাব দেশজ শব্দ। চাওতালী
ভাষাত বিৰ শব্দৰ অৰ্থ হৈছে হাবি।
যুগ যুগ ধৰি অসম দেশৰ মানুহে খেতি পথাব কবি, গৰু-ম'হ হি
প্ৰৱৰ্ত্তি আছে। কৃষি জীৱনৰ এই ঐতিহাসিক স্মৃতি বিজড়িত হৈ আছে—
সবিয়হতলি, মাহবআটি, বেঙেনাবাৰী, মহবন্ধা, নাঙল-কোণা, গোহালি-কণা
আদি নামত। পাখী, নদী আৰু, পানীবাচক শব্দ সমূহেও খেতিৰ লগত
জল-সিঞ্চনৰ কি সম্বন্ধ সেই কথা সচায়।
–ব, ব, – বিয়, বিয়া অনুসর্গ যক্ত ভালেমান ঠাইৰ নাম বিশেষকৈ
কামৰূপত পোৱা যায়। যেনে—কৰৰা, দতৰা, পচৰা, পচবিয়া, বপ,ৰা, আজৰা,
মাহবা। কোনো কোনোৱে দ্রাবিড় আৰু, বড়ো শব্দৰপৰা ইয়াৰ উদ্ভৱ কল্পনা
কৰিছে। বঙ্গদেশৰ হাওৰা, বগুৱা আদি নাম এই শাৰীৰ।
ফাৰ্চী ভাষাৰ পৰা অহা –মহল (বংমহল), — চা ( ৰামচা, নলিচা) আদি
শব্দাংশেবেও অসমৰ ঠাইৰ নাম সৃষ্টি হৈছে।
কোনো কোনো ক্ষেত্ৰত একে শব্দকে বিক্তি কৰি ঠাইৰ নাম ৰচনা কৰাব
অভিনৱ কৌশল দেখা যায়। চকচকা, ধর্মধমা, ভেভেবি, গবে,বিয়া আদি
নামৰ উদ্ভৱ দ্বিৰক্তিকৰণৰ হেতু হৈছে। কেতিয়াবা একে নামৰ দুখন ওচৰ-
চুৰীয়া ঠাইক সকীয়াকৈ বুজাবলৈ বিশেষ বিশেষণৰ প্ৰয়োজন হয়। যেনে
— নিজ (লালক আৰু, নিজ লাল,ক) বব, সব্দ (বব ভাগ, সৰু, ভাগ), ক্ষুদ্র
(ক্ষুদ্র কুলহাটি, ক্ষুদ্র মাখিবাহা) পূর্ব, পশ্চিম, উত্তৰ, দক্ষিণ (পব বৰ ঘোপ,
পশ্চিম বৰ ঘোপ, উত্তৰ গুৱাহাটী)।
এই প্রসঙ্গত অন্য এটি কথা চাবলগীয়া যে বিভিন্ন অঞ্চলৰ মানুহৰ মাজত
বিভিন্ন ধৰণৰ নাম প্রিয় হয়। নামনি অসমত — কুছি, – পাবা, পেটা, – বিহা,
—দিহা, কোণা, (সাত কোণা, কোণা), – ভিটা (সাউদৰ ভিটা,
বালাভিটা),— তলা, —শালা (বতলা, পাঠশালা) আদি শব্দাংশ জড়িত নামৰ
বৰমুৰি&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>gvhq3x78y7hq3dcur2obpnubu8tww0c</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫৫</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73717</id>
    <revision>
      <id>203727</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:15:28Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৪৮ অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি বিশেষ প্রচলন। উজনি অসমত — গবি (শিম,লবি),—হাট (যোৰহাট) – চাল, চলা (পিচ চলা, পঢ়ুৱা চাল), —হাবি (কুলিয়া হাবি), –খলা,—গন্দা (মহাখলা),–ধবা (দাধৰা,...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203727</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2125" sha1="szwo35hzo6vv47pl4g3tbmoi7qoeryc" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৪৮
অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
বিশেষ প্রচলন। উজনি অসমত — গবি (শিম,লবি),—হাট (যোৰহাট) –
চাল, চলা (পিচ চলা, পঢ়ুৱা চাল), —হাবি (কুলিয়া হাবি), –খলা,—গন্দা
(মহাখলা),–ধবা (দাধৰা, চাবুক ধৰা), – খোৱা (চাউল-খোৱা), — জাবি ( ঔজাবি),
–নি (নাহবীণ),—টিং (ওরাটিং, নেঘেৰিটিং), বাগান আদি শব্দাংশৰ প্ৰাধান্য
অধিক ৷
প্রশাসনব সংবিধাৰ কাৰণে দেশখন বিভিন্ন গত কেনেকৈ ভগোৱা হৈছিল
তাৰো পৰিচয় ঠাইৰ নামৰ পৰা পোৱা যায়। —মণ্ডল (কমতা মণ্ডল) – বিষয়
(কলঙ্গা বিষয়),—নগব, — চহৰ,—,, — পাটক, —বাটক, —খল, খলি, — ভোগ,—
পেট,—চকী,—পরগনা,—মহল আদি শব্দ বিভিন্ন প্রশাসনীয় বিভাগ বজাবলৈ
ব্যৱহৃত হৈছিল। এই শব্দসমূহ হিন্দ, আৰু, মছলমান শাসনব প্ৰভাৱত
সৃষ্টি হোৱা। ভোগ আৰু, পেট (চহৰৰ এক অংশ অথবা বাট) শব্দটো গজবাট
আব, মহাৰাষ্ট্ৰত প্ৰচলিত প্ৰশাসনীয় শব্দৰ পৰা আহিছে। ঠাইৰ নাম নিদেশক
ডাঙ্গৰিৰ লগত গজৰাটৰ ডাঙ্গৰুৱা নামবো সম্বন্ধ নথকা নহয়। কিয়নো
গজবাটী ভাষাত ডাঙ্গৰ অর্থ হৈছে ধান ৷&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>szwo35hzo6vv47pl4g3tbmoi7qoeryc</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫৬</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73718</id>
    <revision>
      <id>203728</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:15:50Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১১। মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম আগকথা মন্ত্রই প্রাচীন অসমীয়া সাহিত্যৰ এটা বিরাট ভাগ আগুৰি আছে। আজিলৈকে উদ্ধাৰ হোৱা প্ৰাচীন অসমীয়া থিৰ ভিতৰত মন্ত্রগুপ্তির স...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203728</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4115" sha1="r61aka8b5yxbklhbrug5gihjj61n5u0" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১১। মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
আগকথা
মন্ত্রই প্রাচীন অসমীয়া সাহিত্যৰ এটা বিরাট ভাগ আগুৰি আছে।
আজিলৈকে উদ্ধাৰ হোৱা প্ৰাচীন অসমীয়া থিৰ ভিতৰত মন্ত্রগুপ্তির সংখ্যাই
সবহ। কিন্তু এই মন্ত্ৰপ থিসমূহৰ ভাষা আৰ, বিষয়-বস্তুৰ বিষয়ে যথোচিত-
ভাৱে এতিয়ালৈকে কোনো আলোচনা হোৱা নাই।
মন্ত্ৰসমূহৰ বচনাকাল নির্ণয় কৰা টান। মন্ত্ৰৰ ৰচকসকলৰো নাম পাবলৈ
নাই। অধিক ভাগ মন্ত্রই যে শঙ্কৰদেৱৰ আবিৰ্ভাৱৰ পূৰ্ব্বে ৰচনা হৈছিল
সেই কথা কেইবাটাও যুক্তিবে অনুমান কৰিব পাৰি। মন্ত্ৰসমূহৰ বিষয়-বস্তু
বিশ্লেষণ কৰিলে সেইবোৰৰ ওপৰত বৌদ্ধ মহাযানধৰ্ম্মৰ মন্ত্রযান শাখাৰ প্ৰভাৱ
পৰিছে বুলি অনুমান হয়। মন্ত্রযান শাখাৰ অভ্যুদয় কাল খৃষ্টীয় সপ্তম
শতিকাৰ পিছত।
ড° বাণীকান্ত কাকতিয়ে অসমৰ ইন্দ্ৰজাল বিদ্যাৰ প্রাচীনত্ব বিষয়
আলোচনাত খৃষ্টীয় নৱম শতিকাত অসমলৈ অহা শঙ্কৰাচাৰ্য্যক তান্ত্রিক
অভিচাৰ মন্ত্ৰেৰে (কুমত্ৰেবে) পৰাজিত কৰাব, উল্লেখ কৰিছে। শিখ ধৰ্ম্ম-
গ্ৰন্থত আৰু, মোগল ইতিহাসত অসমত প্রচলিত তন্ত্র-মন্ত্রব উল্লেখ আছে। ১
এইবোৰৰপৰা মন্ত্ৰৰ প্রাচীনত্ব বাজিব পাৰি। সম্ভৱতঃ খৃষ্টীয় দশম-একাদশ
শতিকাৰপৰা অসমত মন্ত্রব প্রচলন ব্যাপকভাৱে হৈছিল। আহোম স্বৰ্গদেৱ
সকলেও যুদ্ধ-বিগ্রহ আদি নানা কাৰ্য্যত মন্ত্ৰৰ সহায় লোৱাৰ বিৱৰণ বৰঞ্জীত
আছে।
মন্ত্ৰসমূহ ঘাইকৈ অথৰ্ব্ববেদ, বৌদ্ধ আৰু, হিন্দুৰ তন্ত্ৰ-শাস্ত্ৰ আৰু, জন-
জাতিসকলৰ বিশ্বাসব সংমিশ্ৰণত গঢ়ি উঠিছে। মন্ত্ৰসমূহ যে বেদৰ বাহিৰ
আৰু, ভালেমান মন্ত্ৰ যে অথৰ্ব্ববেদৰপৰা উদ্ভৱ হৈছে সেই কথা কৰতিমন্ত্র
পাথিৰ নানা প্রসঙ্গত আছে -
অনন্ত গোসাঞি শতিয়া আছত।
চারিবেদ বাজ ভৈল নিশ্বাস কাঢ়ন্তে৷
হঙ্কাৰ শৱদে অথর্ব্ববেদ ভৈলা
অথৰ্ব্ব বেদৰ আদ্য কৰতি কহে।
কৰতি মন্ত্ৰ জগতত বহে ৷
গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পত্ৰিকাত এই বিষয়ে লেখকৰ প্ৰৱন্ধ প্রকাশিত হৈছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>r61aka8b5yxbklhbrug5gihjj61n5u0</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫৭</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73719</id>
    <revision>
      <id>203729</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:16:20Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৫০ অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি ভালেমান ধরণীমন্ত্রব লগত মহাযান ধাবণীর (পবিভাব) সাদৃশ্য মন কৰিবলগীয়া। কোনো কোনো বৌদ্ধ ধাৰণী যেনেকৈ সূত্ৰৰ আকাৰত বচনা কৰা হৈছিল (অর্থ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203729</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4355" sha1="ti9h507bfwhkjryy1lr5797hp4xuoeh" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৫০
অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
ভালেমান ধরণীমন্ত্রব লগত মহাযান ধাবণীর (পবিভাব) সাদৃশ্য মন
কৰিবলগীয়া। কোনো কোনো বৌদ্ধ ধাৰণী যেনেকৈ সূত্ৰৰ আকাৰত বচনা
কৰা হৈছিল (অর্থাৎ ধাবণী মন্ত্রব লগত এটি আখ্যান সংযুক্ত হৈ থাকে)
সেইদৰে ভালেমান অসমীয়া মনৰ লগতো বামায়ণ, মহাভাৰত, পূৰাণৰ আখ্যান
আৰু, কিংবদন্তীৰ সংযোগ আছে।
মন্ত্ৰত যে জনজাতীয় লোকৰ বিশ্বাস জড়িত আছে সেইকথা তলত উদ্ধৃত
কৰা মন্ত্ৰৰ অংশৰ পৰাই বাজিব পাবি
গাৰোব বাণ গাঁঠি কাটো, মলৌব বাণ গাঁঠি কাটো,
সোণাৰীৰ যাগ গাঁঠি কাটো, বৰিয়াৰ বাগ গাঁঠি কাটো,
আহোমৰ বাণ গাঁঠি কাটো, হাবীব বাণ গাঁঠি কাটো,
ভোটব বাণ গাঁঠি কাটো, ডফলাৰ বাণ গাঁঠি কাটো,
মিৰিৰ বাণ গাঁঠি কাটো, মিচিমি বাশ গাঁঠি কাটা,
মানব বা গাঁঠি কাটো মূৰ বাণ গাঁঠি কাটো,
নগान বা ग কাটো, নবাব বাল কাটো,
পাবো না কারো গীৰ বাপ কাটো,
জয়ন্তাৰ বাণ গাঁঠি কাটো, খকৰ্মীৰ বাণ গাঁঠি কাটো,
কোঁচৰ নাথ গাঁঠি কাটো, কেওঁটব বা গাঁঠি কাটো,
কলিতাৰ যাগ গাঁঠি কাটো, কাৰে বাগ গঠ কাটো
নটৰ বাণ গাঁঠি কাটো, চমাবব বাণ গাঁঠি কাটো,
ধোবাৰ বাণ গাঁঠি কাটো, গণকৰ বাণ গাঁঠি কাটো,
কমানৰ বাণ গঠি কাটো, কুমাৰৰ বাণ গাঁঠ কাটো,
নামৰ বাণ গাঁঠি কাটো, ক্ষপ্রিয় বাণ গাঁঠি কাটো,
বৈশ্যৰ বাণ গাঁঠি কাটো, শূদ্রব বাণ গাঁঠি কাটো,
বেদৰ বাহিৰে ওভোটা করতি জাপ্য কৰো ৷
মন্ত্ৰসমূহৰ ভালেখিনি অব্ৰাহ্মণৰ দ্বাৰা সৃষ্টি সেইকথাও মত্ৰৰ ব্যৱহাৰ
আৰু, প্রয়োগ-পদ্ধতিব পৰা বুজিব পাৰি। কিয়নো মন্ত্রব ব্যৱহাৰত ব্ৰাহ্মণ
বা পৰোহিতৰ প্ৰয়োজন নাই। যি কোনো মানদহেই মন্ত্র প্রয়োগ কৰিব পাৰে ৷
কোনো কোনো ক্ষেত্ৰত মনৰ শক্তি বঢ়াবলৈ জনজাতীয় লোকৰহে সহায় লোৱা
হয়। সাথে ডকা মত আছে,
হয়।
ডুমনীৰ পিতাকক সঙ্গে ডাকিলে,
কৈত পাওঁ গড়িয়াব বেজ।
কোনো কোনো মন্ত্র লবা বা ছোৱালীক ৱিবৰ্ম্ম কৰি সাধন কবিবলৈ দিয়া
মন্ত্র সাধনৰ লগত হিলনী, বাড়নী, ওভোতা বাঁহৰ চুঙ্গা, সস্নিহ,
তাংখুলে নগাসকলৰ মাইবাওয়ে (ওজা) ৰোগীক নিরাময় কৰাৰ সময়ত নিজে
সম্পূর্ণ বিবর হয়; ৰোগীকো উলগ কৰে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ti9h507bfwhkjryy1lr5797hp4xuoeh</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫৮</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73720</id>
    <revision>
      <id>203730</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:16:40Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম ১৫১ আঢ়ৈ চাউল, তপত ভাত, এৱাঁ তাৰ ব্যৱহাৰৰপৰা মন্ত্ৰৰ সম্বন্ধ যে অবৈদিক প্ৰথাৰ লগত সেই কথা বুজিব পাৰি। মন্ত্র-সাহিত্য প্ৰধানকৈ অসমীয়...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203730</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5007" sha1="ltkolugczw9olmlofbpxtxdmthogvu1" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
১৫১
আঢ়ৈ চাউল, তপত ভাত, এৱাঁ তাৰ ব্যৱহাৰৰপৰা মন্ত্ৰৰ সম্বন্ধ যে অবৈদিক
প্ৰথাৰ লগত সেই কথা বুজিব পাৰি।
মন্ত্র-সাহিত্য প্ৰধানকৈ অসমীয়া ধাৰ্ম্মিক বিশ্বাসৰ ইতিহাস। দেৱতা-
অপদেৱতা, বিপদ-আপদ, বেমাৰ-আজাব, শত্রু, আৰু, জন্তুৰ ভয়ৰপৰা ব্যক্তি,
সমাজ, শস্য-সম্পদক ৰক্ষা কৰিবলৈ কৰা পূজো-পদ্ধতিৰ উল্লেখ মন্ত্র-সাহিত্যত
আছে। এই লোক-বিশ্বাসেই হৈছে সাধারণ ধৰ্ম্ম । গাৱলীয়া মানুহে বিশেষকৈ
তিবোতাসকল ব্রাহ্মণ-পৰোহিতৰ আশ্ৰয় নলৈ এই অনুষ্ঠানসমূহ আজিও
পালি আছে। দ্বিতীয়তে, এই মন্ত্র-সাহিত্যক ৰামায়ণ, মহাভাৰত, পাণ
আদিৰ লোক-সংস্কৰণ জ্বলিব পাৰি। ভালেমান মণ্ত্রত বামায়ণ মহাভাৰত
পৰাণ আদিৰ আখ্যানে জন-বিশ্বাস আব্, কিংবদন্তী আদিব লগত মিহলি
হৈ এক নতুন ৰূপ লৈছে। বহ, মন্ত্ৰত বাম-লক্ষ্মণ-সীতা, ভীম-অৰ্জ্জুন মন্ত্ৰৰ
দেৱতা স্বৰূপে প্রতিষ্ঠিত হৈছে। ইয়াৰ বাহিৰেও অলেখ লোক-দেৱতা বা
গ্রাম্য-দেৱতাৰ বিৱৰণ মন্ত্র-সাহিত্যত আছে। তৃতীয়তে, মন্ত্ৰসমূহত সংৰক্ষিত
হৈছে অসমীয়াৰ প্ৰাচীন আয়ুৰ্ব্বেদ সম্বন্ধীয় জ্ঞান আৰু বিশ্বাস। বিবিধ
ব্যাধিৰপৰা ৰক্ষা পাবলৈ ভালেমান মন্ত্রব ৰচনা হৈছিল। কিছুমান মন্ত্ৰ কাম-
শাস্ত্ৰৰ পৰ্য্যায়ৰ।
বাৎস্যায়নব কাম-শাস্ত্ৰ সম্ভৱতঃ এনে সাধাৰণ বিশ্বাসব
ওপৰতে গঢ়ি উঠিছিল। কোনো কোনো মন্ত্র ৰাষ্ট্ৰ ৰক্ষা আৰু, শাসন সম্পৰ্কীয়।
কি মন্ত্ৰেৰে শত্ৰুক আক্ৰমণ কৰিব লাগে, কি মন্ত্ৰেৰে দূৰ্গ ৰক্ষা কৰিব পাৰিব,
তাৰ বিৱৰণ এইবোৰত আছে। এইবোৰ কৌটিল্যৰ অর্থ-শাস্ত্ৰৰ লৌকিক
সংস্কৰণ। কিছুমান মন্ত্ৰ গার্হস্থ্য জীৱনত পালিবলগীয়া নীতি-নিয়ম
সম্পর্কীয়। এই মন্ত্ৰবোৰ গৃহ্য-সূত্ৰৰ শাৰীৰ ৷
মন্ত্র-সাহিত্যত প্রাচীন অসমীয়া জীৱনৰ কি পৰিচয় আছে তাৰ সংক্ষিপ্ত
আলোচনা ইয়াত কৰা গ'ল।
বৰুৱা জীৱন
স্বামী-স্ত্ৰীৰ মিলনৰ ওপৰতে
স্বামী-স্ত্রীৰ মাজত কন্দল
নৰ-নাৰী সম্বন্ধই ঘৰুৱা জীৱনত প্ৰধান।
গার্হস্থ্য জীৱনৰ সখে-সন্তোষ নির্ভৰ কৰে।
নোহোৱাটোৱেই সাধাৰণ মানুহৰ কামনা। এই বিষয়ে বহু, মন্ত্র আছে।
বিবাহৰ তৃতীয় নিশাৰ অনুষ্ঠানত দৰা-কন্যাক খোবা-অবনীৰ যি আখ্যান
শুনোৱা হয়, সিও দৰাচলতে মন্ত্ৰ শাৰীৰ সাহিত্যহে। খোবা-খাবনীর আখ্যানৰ
মাজেদি হৰ-পাৰ্ব্বতীব দাম্পত্য জীৱনব আদর্শ' দৰা-কন্যাৰ আগত ডাঙ্গি
ধৰা হয়।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ltkolugczw9olmlofbpxtxdmthogvu1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৫৯</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73721</id>
    <revision>
      <id>203731</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:17:17Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৫২ অমসীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি নিজব অভিচি মতে পত্নী লাভ কৰিবলৈ সকলো ডেকাই আকাঙ্ক্ষা কৰে ৷ এই কারণে কামিনী-বশ মন্ত্র, চামুণ্ডা মন্ত্র, বিশ্ববস, মন্ত্র, স্ত্রী-বশীকরণ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203731</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3990" sha1="5t635y756d56au5pqydg0xw6x0xsiwv" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৫২
অমসীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
নিজব অভিচি মতে পত্নী লাভ কৰিবলৈ সকলো ডেকাই আকাঙ্ক্ষা কৰে ৷
এই কারণে কামিনী-বশ মন্ত্র, চামুণ্ডা মন্ত্র, বিশ্ববস, মন্ত্র, স্ত্রী-বশীকরণ
মন্ত্র (কামবত্ন তন্ত্র, পঃ ১৪, ১৮), মোহিনী মন্ত্র আব্দ পবষ-মোহিনী মন্ত্ৰ
(বৃহৎ বৈদ্যসাব, পৃঃ ৩৩, ৩৫) আদিব জন্ম হৈছে। স্ত্রীয়ে পৰুষক আৰু
পাষে স্ত্রীক আকর্ষণ কৰিবলৈ সদা সৰ্ব্বদা নানা কলা-কৌশলৰ সহায় লয়।
প্রাণী-জগততো এই নিয়ম দেখা যায়। মধ্যয,গত মন্ত্ৰৰ প্ৰভাৱেৰে এই কাৰ্য্য
সাধিবলৈ চেষ্টা কৰা হৈছিল। চামণ্ডা মন্ত্র জপিলে “স্ত্রী পুৰুষৰ লগতে
আহে” (কামবড় তন্ত্র, পঃ ১৮)। এটি স্ত্রী-মোহিনী মন্ত্ৰত আছে,—
বলো তামোল গছে পাতে,
গজিল তামোল দুটো পেটে।
গজিল তামোল সৰগ ছাটি
হাতত ছান্দনি লৈ পাৰিবলৈ যাওঁ।
চন্দ্ৰে দিলে কটাৰি সৰ্য্যে দিলে পাণ
আমকাৰ দুটি চৰণ কেতিয়া পাম।
শীতল পৃথবী পিচল পানী
তাতে আছে কুম্ভকৰণি।
কুম্ভকর্ণে বোলে তোক,
আকীক আনি দিয়া মোক ৷
আহে আগবাঢ়ি আন, নাহে চুলিত ধৰি আন
নধৰিবা চুলিত আপনি যাওঁ ।
মই আকীয়ে আকা
বং চং কেতে বেলি পাওঁ ।
পৰ্বষ-মোহিনীৰ তলৰ মন্ত্ৰ ফাঁকি মন কৰিবলগীয়া—
ফলৰ পুখুৰী ফলৰ পাৰ
ফল ফালি আছে চমৎকার।
এই ফল আম কীৰ মূৰত চৰে
আমকীক আমকাই জপাৰ কাপোৰ যেন দেখে।
এনেবোৰ মোহিনী মন্ত্ৰত সাধাৰণতে তামোল-পাণ, ফল, সেন্দুৰ আৰু
বস্ত্ৰক সাধন স্বৰূপে লোৱা হয়।
স্বামীক বশত ৰাখিব পৰা নাৰী জীৱনৰ সৌভাগ্য। এই কাৰ্য্য সাধিবলৈ
ভালেমান মন্ত্ৰ ৰচিত হৈছিল। কামমালিনী মন্ত্ৰৰ প্ৰয়োগত “সৰ্ব্বকালে নাৰীলৈ
স্বামীৰ ভয় হয়া থাকে” (কামৰত্ন তন্ত্র, পঃ ১৬)। স্ত্রী-বশ মন্ত্ৰেৰে তিৰোতাক
স্বামীয়ে সদায় নিজব অধীনতা বাখিব পাৰে। ইয়াৰ বাহিৰেও ৰতি-ক্রীড়া,
বল-বীৰ্য্য বৃদ্ধি আৰু ক্ষয় বিষয়ক মন্ত্র আছে। এই মন্ত্ৰবোৰ সাধাৰণ মানুহৰ
যৌন সম্বন্ধীয় চিন্তাধাবাব পৰিচায়ক ।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>5t635y756d56au5pqydg0xw6x0xsiwv</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬০</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73722</id>
    <revision>
      <id>203732</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:18:13Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম ১৫৩ জন্ম আব, কাক-বন্ধ্যা তিৰোতাৰ জীৱন দুৰ্ভগীয়া বলি বিবেচিত; সমাজত, এওঁলোক হেয়। এই দুর্ভাগ্য দূৰ কৰিবলৈ আজিও নানা পূজা- পাতলৰ প্ৰচল...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203732</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5319" sha1="d6dtx588v262s4c0x0lrcvbe4eac5bt" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
১৫৩
জন্ম আব, কাক-বন্ধ্যা তিৰোতাৰ জীৱন দুৰ্ভগীয়া বলি বিবেচিত;
সমাজত, এওঁলোক হেয়। এই দুর্ভাগ্য দূৰ কৰিবলৈ আজিও নানা পূজা-
পাতলৰ প্ৰচলন আছে; নানা ঔষধ আৰু, মন্ত্ৰৰ প্রয়োগো কৰা হয় ৷
অসমীয়া তিৰোতাৰ প্ৰসাধন সম্পর্কে অন্য ঠাইত আলোচনা কৰা হৈছে।
তিৰোতাব প্রসাধন, ম,খ সগন্ধিকৰণ আৰু, দেহৰ সৌন্দৰ্য্য বৃদ্ধিকৰণ বিষয়ক
অলেখ মন্ত্ৰ পোৱা গৈছে। অসমীয়া তিৰোতাই দেহব সৌন্দর্য্য বঢ়াবলৈ আৰ,
অঙ্গৰ ববণ উজ্জল কৰিবলৈ নানা সামগ্ৰীৰ প্রয়োগ জানিছিল। দেহৰঞ্জন
সাধনত মন্ত্ৰৰ লগতে তলৰ সামগ্ৰীসমূহৰ ব্যৱহাৰ আছিল—
নাগেশ্বৰৰ কেশব, গন্ধবিৰিণাৰ মূল, শিবীশ ফলৰ মূল, নাৰিকলৰ পাত, সবাকো
গুৰি কৰি গাত ঘ'হিলে ঘাম নোলায়। গন্ধবিৰিণাৰ মূল, কলীয়া অগৰ, চন্দন, তেজপাত
সমকৈ বাটি গাত লিপিলে সগন্ধ হয়।
চুলি দৃঢ়, সাপৰ দৰে দীঘল, চর ছাইৰ দৰে কিছু কিচীয়া ক'লা আব্দ,
ওকণীপৰা ৰক্ষা কৰিবলৈ অসমীয়া তিৰোতাই বিশেষ যত্ন লৈছিল। ইয়াৰ
কাৰণে কেশবঞ্জন আৰ, কেশদৃঢ়ীকরণ মন্ত্ৰৰ বাহিৰেও ভূঙ্গবাজ আদিৰ ভৰণ
লৈছিল। কেশ সগন্ধীকৰণৰ উপকৰণত আছে,—
গন্ধবিৰিণাৰ মূল, আমলখি, জামৰ মূল, পদ্মৰ পাত, সবাকো বাটি কেশত ঘহিলে
সিগন্ধ হয়। (কামৰত্ন, পঃ ৪৪)
কেশবঞ্জন আব্দ, কেশদৃঢ়ীকৰণত তলত দিয়া ঔষধ-পাতি ব্যৱহাৰ হৈছিল—
ঘিউ, ভৃঙ্গৰাজৰ মূলব বস, তেল সম কৰি লগাই তেল ৰাখিব। নবীন ভাণ্ডত
থৈ মাটিত পাতিব। মাসেক অন্তৰে তুলি বতাহে নপৱা ঠাইত থব। মূৰত দি কলাপাতেৰে
বেবি ভবণ লব, সাত দিন ভৰণ চাই নিতে খিৰ খাব। কেশ দীর্ঘ হয়।
জাঁই ফলৰ মূল, পাত কলীয়া গোম,ত্ৰেৰে বাটি সাত দিন কেশত ঘহিব। কেশ
দৃঢ় হয়।' কলীয়া গোমূত্র ওৰ ফল পিহি লগালে দৃঢ়ী হয়।
স্ব কোকিলৰ নিচিনা শৱলা কৰিবলৈও মন্ত্র আৰু, বিবিধ নিদানৰ
ব্যৱস্থা কৰা হৈছিল।
জাঁইফল, তেজপাত, পিপলি, বর্ণি আখই, সোলেং টেঙ্গাৰ পত্ৰ, তিল, সবাৰে ৰস সাত
দিন নিতে খাব। (কামৰত্ন তত্ত্ব, পূঃ 88 )
বতিশাস্ত্র সম্বন্ধীয় অন্যান্য মন্ত্ৰৰ ভিতৰত কাম-ভাৱ বৃদ্ধি কৰা, বাজী-
করণ, স্ত্রীদাৱন, লিঙ্গ স্থূলিকৰণ, তন-বন্ধন, যোনী-বন্ধন, ঋতু-কৰণ, অনিদ্রা-
কৰণ, নিদ্রা-ভঞ্জন, গর্ভস্তম্ভন আদি মন্ত্র উল্লেখযোগ্য।
সামাজিক জীৱনৰ মঙ্গল আৰু, উন্নতি বিষয়ক অলেখ মন্ত্র আছে।
এইবোৰ ঘাইকৈ গৃহ-ৰক্ষা, হাউলি-বক্ষা, শস্য আৰু, গাব,-গাই বৃদ্ধি, ব্যৱসায়-
বাণিজ্যত, তর্কত, যুদ্ধযাত্রাত মঙ্গল, শত্রু নিধন আদি বিষয়ত প্রয়োগ হয়।
অথৰ্ব্ববেদৰ মন্ত্ৰৰ লগত এই মন্ত্ৰবোৰৰ মিল আছে। বহাগ বিহুৰ দিনা
১১&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>d6dtx588v262s4c0x0lrcvbe4eac5bt</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬১</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73723</id>
    <revision>
      <id>203733</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:18:39Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৫৪ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি শ,লতি আব্দ, মাখিয়তিব পাতেবে গক কোবোৱাৰ লগত গন্ধক হিংস্র জন্তুৰ পৰা ৰক্ষা কৰিবলৈ অথববেদত উল্লেখ কৰা খদিব গছৰ ডালেবে গৰুক কোবোৱা প্ৰ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203733</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4765" sha1="ebiah6lab1t7wt7rrt604himdsswbaz" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৫৪
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
শ,লতি আব্দ, মাখিয়তিব পাতেবে গক কোবোৱাৰ লগত গন্ধক হিংস্র
জন্তুৰ পৰা ৰক্ষা কৰিবলৈ অথববেদত উল্লেখ কৰা খদিব গছৰ ডালেবে গৰুক
কোবোৱা প্ৰথাব সাদৃশ্য উল্লেখ কৰিবলগীয়া। ঐ খেতি আৰু, শস্যৰ মঙ্গলব
কাবণে বহাগ, কাতি আৰু, মাঘ মাহত অসমীয়া খেতিয়কে নানা পূজা অনুষ্ঠান
পাতে; এইবোৰত বিশেষ মন্ত্র পাঠ কৰা হয়।
অথর্ব্ববেদৰ আগ্রহায়ণ, নাসীর, সংভূত্বন, অশ্বিনদ্বয়ব অনুষ্ঠানৰ লগত
ইয়াৰ মিল আছে। অসমীয়া খেতিয়কে কাতি বিহুৰ দিনা ধাননি পথাবব
ওপৰেদি এডাল বাঁহ ঘায়; পথাৰত প্রদীপ জ্বলায় আৰু, বোৱা-খোৱা মঘ
মাতে। কোনো কোনো অঞ্চলত নিগণিব ডিঙ্গিত জৰী লগাই পথাৰত বান্ধি
থোৱা হয়। নিগণি; পোক-পৰুৱা, চৰাই-চিৰিকতি, হবিণা আদি পৰপৰা
খেতিক ৰক্ষা কবিবলৈ অশ্বিনদ্বয়ৰ পূজাব নিদেশ অথর্ব্ববেদতো আছে।
নিগণিব মুখ চুলিৰে বান্ধি ধাননি পথাৰত পদ্ধতি থোৱা বিষয়েও কোৱা হৈছে।
সেইদৰে অসমীয়া ক্ষেত্র-বন্ধন মন্ত্ৰত আছে—
অঙ্কুশ নাম মন্ত্র, হনুমন্ত মন্ত্র, উজনমণি মন্ত্র এই তিনি মন্ত্র সেত-সবিয়হত বালকাত
মন্ত্র বাল,কাত সেত-সৰিয়হত সাতবাৰ জীপ শস্য মধ্যত সিঞ্জিব। পশু-পক্ষী ইন্দ্ৰৰ
সবাবে মুখ বন্ধ হয়।
অঙ্কুশ নাম মন্ম, হমন্ত মন্ত্র, উজ্জমণি মা এই তিনি মন্ম সেত-সহিত বাল, কাত
সাতবাৰ জপি বাৰীত সিচিব। কেরকেটুৱা আদি সৱে গলায়, মুখ বন্ধ হয়।
উপযুক্ত সময়ত বৰষুণ হবলৈ নানা অনুষ্ঠানৰ লগতে মন্ত্র পাঠ কৰা হয় ৷
এনে সময়ত ভেকুলি বিয়া পতা হয়। কলীয়া কচু কলহৰ পানীত জব্ বিয়াই
মন্ত্ৰ মাতি ঘৰৰ মধলৈ দলিওৱা হয়। (চুৰ কলা বৰণৰ লগত কৃষ্ণমেঘৰ
সাদৃশ্য থকাৰ কাৰণে— এই প্রথা)। অথৰ্ব্ব বেদত কাশ বন, বেতস আদি
পানীত জব্দৰিয়াই দলিওৱাৰ ব্যৱস্থা দিছে।` বৰষুণ নিদিবলৈ মেঘস্তম্ভন
মন্ত্ৰেবে পানীৰ গতি বন্ধ করা হয়।
গো-মহিষ-গজ, ব্যাঘ্র, কেকের্টৱা আদিব পৰা বক্ষা পাবলৈকো সকীয়া
সকীয়া স্তম্ভন মন্ত্র আছে। অগ্নি, চোব, শত্রু, আব্, অন্যান্য জীৱ-জন্তুৰপৰা
গৃহ ৰক্ষা কৰিবলৈকো মন্ত্রব প্রয়োগ হয়।
জয়-কৰণ, সৌভাগ্য-করণ আদি মন্ত্রেবে যদ্ধত, তকত, কৰ্ম্মক্ষেত্ৰত জয়
বিচৰা হয়।
Dr. N. J. Shende : The Religion and Philosophy of the Atharva -
veda, Ch. V.
The Religion and Philosophy of the Atharvaveda p. 123.
৩ কেকের্ট,ৱা তামোলবাৰীৰ ঘাই শত্রু।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ebiah6lab1t7wt7rrt604himdsswbaz</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬২</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73724</id>
    <revision>
      <id>203734</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:19:06Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যষ,গৰ অসম ১৫৫ ভেষজ আৰু আয়ুর্বেদ মন্ত্র-সাহিত্যত অসমর ভেষজ আৰু, আয়ুৰ্ব্বেদ বিদ্যাও সংবক্ষিত হৈ আছে । মন্ত্ৰবোৰত ৰোগৰ কাৰণ আৰু ৰোগ নিৰাময়ৰ ব্...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203734</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5173" sha1="hnmlvlcq4oh5gy9uy3fcn8ituzns05h" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যষ,গৰ অসম
১৫৫
ভেষজ আৰু আয়ুর্বেদ
মন্ত্র-সাহিত্যত অসমর ভেষজ আৰু, আয়ুৰ্ব্বেদ বিদ্যাও সংবক্ষিত হৈ আছে ।
মন্ত্ৰবোৰত ৰোগৰ কাৰণ আৰু ৰোগ নিৰাময়ৰ ব্যৱস্থাৰ বিৱৰণ আছে । ইয়াৰ
লগতে অলেখ গছ-গছনিব উল্লেখ আছে। দ্রব্যগণ-সম্পন্ন এইবোৰৰ সহায়ত
মন্ত্রই বিশেষ গণ দিয়ে। এইবোৰ মন্ত্ৰৰ লগত ভেষজৰ এৰাব নোৱাৰা সম্বন্ধ ৷
মন্ত্ৰৰ মতে মহামাৰী, সংক্রামক ব্যাধি আদি সকলো বোগবে মূল অপ-
দেৱতা। অপ-দেৱতাই গাওঁত প্ৰৱেশ কবি অথবা ব্যক্তিবিশেয়ৰ দেহত সোমাই
বিবিধ রোগ জন্মায়। মন্ত্ৰৰ মতে অপ-দেৱতাৰ জন্ম কাহিনী জানিব পাৰিলেই
অপ-দেৱতা দূৰ কৰা সম্ভৱ। সেই কাৰণে বহ, মন্ত্ৰতে অপ-দেৱতাৰ জন্ম-
বৃত্তান্ত আছে। ইয়াৰ বাহিৰে কুমন্ত্ৰ সাধন কৰি মানহে শৰীৰত ৰোগ জন্মায় ৷
কেতিয়াবা শত্রুর প্রতিকৃতি সাজি তাত ৰোগৰ মন্ত্ৰ উচ্চাৰণ কৰা হয়
( imitative magic )। কোনো স্থূলত শত্ৰুৰ চুলি, নখ, দাঁত বা তেওঁ
ব্যৱহাৰ কৰা বস্তু সংগ্ৰহ কৰি তাত মন্ত্ৰ সাধন কৰি ৰোগ জন্মায় ( conta-
gious magic)। কুদৃষ্টির ( evileye ) পৰাও ৰোগৰ উৎপত্তি হয়। কু-
দৃষ্টিত পৰে জ্বলি অসমীয়া তিৰোতাই নিজ লৰা-ছোৱালীক কোনো কোনো
মানহৰ সন্মুখৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখে।
মন্ত্র-সাহিত্যৰ মতে আয়ুৰ্ব্বেদৰ অন্তৰ্গত; মন্ত্রসমূহো অথব বেদৰপৰা
আহিছে। সেই হেতুকে মন্ত্ৰসমূহত শৰীৰ-বিদ্যাৰ কথা থকা স্বাভাৱিক ।
শৰীৰৰ পৰিচয়ত হাড়, শিবা, নাড়ী, তেজ-সঞ্চালন, কু, পিঠি, পেট, চকু,
কাণ, দাঁত, নাক, মরে, আঙুলি প্রভৃতির উল্লেখ কৰা হৈছে। আয় বেদৰ
সাপ্রসিদ্ধ ত্রিদোষ তত্ত্ব অর্থাৎ বায়,-পিত্ত-কফ আৰু সেইবোৰৰ ওপৰত শৰীৰৰ
ক্রিয়া সম্বন্ধেও ইঙ্গিত আছে।
প্রাচীন আয়ুর্ব্বেদীয় চিকিৎসা আঠ অঙ্গত বিভক্ত। যেনে শল্যতন্ত্র,
শালক্যতন্ত্র, কায়-চিকিৎসা, ভূত-বিদ্যা, শিশু-চিকিৎসা, অগদ তন্ত্ৰ, ৰসায়ন তন্ম
আৰু, বাজীকৰণ। মধ্যযুগৰ অসমীয়া মানাহৰ যে বিবিধ চিকিৎসাৰ লগত
পৰিচয় আছিল, সেই কথা মন্ত্ৰ-সাহিত্যৰ পৰা বুজিব পাৰি।
শল্য-তন্ত্ৰৰ অৰ্থাৎ শতসাধ্য সাধাৰণ ৰোগৰ চিকিৎসাৰ ভিতৰত প্ৰতি
সম্বন্ধীয় (গর্ভধাৰণ, গর্ভৰক্ষা, প্ৰসৱ বেদনা উপশম) মন্ত্র আছে। অগ্নিয়ে
পোৰা, কটা-ঘা, ফোঁহা-নাৰেঙ্গা আৰোগ্য বিষয়ক মন্ত্ৰ এই শাৰীৰ। শালকা-
তন্ত্ৰৰ চিকিৎসাৰ ভিতৰত চক্ষু,-ৰোগ, চক্ষু-শূল, দাঁত পোকে খোৱা, মুখ-লগা,
১ F. E. Clements- য়ে Primitive Concept of Diseases আৰু, W. H
Rivers - যে Medicine, Magic and Religion গ্ৰন্থত আদিম মানুহৰ মাজত ৰোগ জন্মাৰ
তিনিটা বিশ্বাসৰ উল্লেখ কৰিছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>hnmlvlcq4oh5gy9uy3fcn8ituzns05h</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬৩</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73725</id>
    <revision>
      <id>203735</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:19:23Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৫৬ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি জিভা বঢ়া, গল-ঘটিকা আদিব মণ্ত্র উল্লেখ কৰিব পাৰি। ভূত-বিদ্যাব চিকিৎসাব ভিতৰত আঙুৰীয়া, বলিয়া, শিয়াল কুকুবে কামোবা ভূত আদি অপদেৱতা...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203735</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4201" sha1="hp12zd7ykyshs0to7ngi2mnykx760y7" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৫৬
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
জিভা বঢ়া, গল-ঘটিকা আদিব মণ্ত্র উল্লেখ কৰিব পাৰি। ভূত-বিদ্যাব চিকিৎসাব
ভিতৰত আঙুৰীয়া, বলিয়া, শিয়াল কুকুবে কামোবা ভূত আদি অপদেৱতা দূৰ
কৰা মন্ত্ৰসমূহ প্রধান। শিশু-চিকিৎসা বিষয়ক মন্ত্ৰ হৈছে মৰকুচীয়া, লৰাই
নকন্দা মন্ত্ৰ আদি। অগদ তন্ত্রব ভিতৰত সাপ, চেলা, বিছা, বাঘে খোৱা আদি
নিৰাময় কৰা মন্ত্ৰ। বসায়ন তন্ত্ৰৰ চিকিৎসাৰ ভিতৰত চৌষস্টি জব, বহুবিধ
লেও ব্যাধি, মোব, গ্রহণী, শল, বায়ু,ৰোগ আদি উপশম বিষয়ক মন্ত্র। বাজী-
কৰণ তন্ত্ৰৰ চিকিৎসাব ভিতৰত বীৰ্য্য বৃদ্ধিকরণ, নপংসককরণ, যোনী বন্ধন
প্রভৃতি মন্ত্ৰ৷
ধৰ্ম্ম বিশ্বাস
অপদেৱতা
মন্ত্রপথিত অজস্র অপদেৱতাৰ উল্লেখ পোৱা যায়। সেই সকলোবে
তালিকা ইয়াত দিয়া সম্ভৱপৰ নহয়। কিন্তু এনে এখনি তালিকাই মধ্যযুগৰ
অসমৰ সাধাৰণ মানুহৰ ধৰ্ম্ম-বিশ্বাস আব, গ্রাম্য দেৱতাৰ বিষয়ে ভালেখিনি
পরিচয় দিব। জাতীয় সংস্কৃতিৰ ইতিহাস সংকলনত এনে তালিকাব বিশেষ
মূল্য আছে।
সাধাৰণতে ভূত-ভূতুনী, পিশাচ-পিশাচিনী, যখ-যখিনী, প্রেত-প্রেতিনী,
দৈত্য-দানৱ, খেতব-খেতৰী, বিবা, ডাকিনী-যোগিনী, আলক্ষণী-বিলক্ষণী, মাটি-
গলৈ, ধনগ,লৈ, নাগ-নাগিনী বিভিন্ন মোৰ আদি অনেক জলচব, স্থলচব,
বৃক্ষচৰ অপদেৱতাৰ নাম পোৱা গৈছে। ইয়াৰ বাহিৰেও জন-জাতীয় লোক-
সকলৰ পাৰ্জিত দেৱ-দেৱীৰো উল্লেখ আছে। তাৰ ভিতৰত ডফলা আৰু গাবোব
দেৱতাৰ উল্লেখ বহুত মন্ত্ৰত পোৱা যায় ।
অপদেৱতাৰ ভিতৰত গলৈ নামব বহ, অপদেৱতাৰ নাম আছে; তাবে
মাজত ধনগুলৈ প্ৰধান। এই গলৈৰ সহায়ত মাটিৰ তলত থকা নিধি লাভ
কৰিব পাৰি। কামৰত্ন তব ত্রয়োদশ পটলত নিধি দর্শনৰ কাৰণে যক্ষৰ
মূৰ্ত্তি কেনেকৈ সাজিব লাগে, কোন কোন মন্ত্ৰ মাতিব লাগে আৰ, কেনেকৈ
পূজা পাতল পাতিব লাগে তাৰ বিশদ বর্ণনা আছে।
নিধি দেৱতা স্বৰূপে কুবেৰবো উল্লেখ পোৱা যায়। কুবের অনচৰবৰ্ণয়ো
মান হব অনিষ্ট সাধন কৰে। সেইহে এটি মন্ত্ৰত আছে,—
মাৰো কৰতি উত্তৰে যা।
কুৰেৰ অনচৰ খেদি খেদি খা ।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>hp12zd7ykyshs0to7ngi2mnykx760y7</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬৪</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73726</id>
    <revision>
      <id>203736</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:19:43Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম ১৫৭ কোনো কোনো মন্ত্ৰত বিঙ্গ যক্ষৰ উল্লেখ আছে; এই যক্ষৰ লগত বঙ্গ- দেশৰ নৰবলি গ্ৰহণ কৰা ৰঙ্কিণী বনদেৱীৰ কিবা সম্বন্ধ আছে নে নাই বিচাৰৰ ব...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203736</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4855" sha1="o42xgez5zfoxx8hwito033du9ovurem" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
১৫৭
কোনো কোনো মন্ত্ৰত বিঙ্গ যক্ষৰ উল্লেখ আছে; এই যক্ষৰ লগত বঙ্গ-
দেশৰ নৰবলি গ্ৰহণ কৰা ৰঙ্কিণী বনদেৱীৰ কিবা সম্বন্ধ আছে নে নাই বিচাৰৰ
বিষয়। কোনো কোনো মত হোজাই নামৰ দেৱতাৰ উল্লেখ পোৱা যায়।
ই যে জনজাতীয় দেৱতা সি নিসন্দেহ।
খেতৰ-খেতৰী
ক্ষেত্ৰৰ অধিষ্ঠাতা স্বৰূপে ক্ষেত্ৰপালক আৰ, ক্ষেপালিকাৰ পূজো প্রাচীন
ভাৰতত প্ৰচলিত আছিল। এই দেৱতাই খেতিৰ পথাব আব্দ, গৰু, ম'হ বক্ষা
কৰে বলি সাধারণ বিশ্বাস। তেওঁলোকক পজা আৰু, বলিবে খেতিয়কে
সদার সন্তুষ্ট ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰে। অসমদেশত খেত-খেতী পূজা এতিয়াও
চলে। গাই জগিলে ফেহৰে পিঠা সাজি পোৱালিক খেতবাঁ-খেতৰীৰ পৰা
বক্ষা কবিবলৈ ভোগ দিয়া হয় (অসমীয়া বচন ‘গাত খেতৰ লগা')।
ক্ষেত্র-ক্ষেত্রন সন্ধীয় মন্ত্রথিত অলেখ এনে ধৰণৰ দেৱতাৰ বহুল
বিৱৰণ আছে,—
সাবচনী বোলে আই, নিলাজীর বাগ, কৈত আছে ক্ষেত্রগণ ধৰ ধৰি আন
অৰণ্য বনত বিৰাজ কৰি, খেতৰ খেতৰীক আনিবি ধৰি।
কাটিবি মাথা কৰিবি ছাই, ফেরগণ মানে যাব ওলাই ॥
কোন কোন খেতৰৰ কোন কোন নাও, আদি খেতৰৰ জনম কথা কওঁ।
মাকৰ নাম হোনাই, বাপেকৰ নাম শোকা, উপজিল বেটা মণ্ডটো বোকা।
জটা বান্ধি মত আবি হাঁকা।
আব্বী বায়েৰে পাৰিলে পাটী, ক্ষেত্ৰৰ বেলাত যি যি আটি।
চম্‌পা কদলীৰ মহীধৰ নাও এতেক তোৰ জনম কওঁ ৷
কণ্টকে পিন্ধিলে শৰীৰ গায়।
পিয়াক পান জন মালা, কিদি উঠিল জনম চালা।
ভাঁমে গোদৰে ৰজনাথে বাট, হোগিৰী পৰ্ব্বতে হীৰাৰ পাত।
সজাই পৰাই ক্ষেত্ৰ, ৰুদ্ৰ ভুবনে দুৱৰী বৈল, ক্ষেত্রপাল সিন্ধৰ ঘৰত
হরিশ্চন্দ্র ক্ষেত্র, নাগচন্দ্র দেব, ঐ শির ক্ষেত্র, ঐ নামক্ষেত্র,
ৰঙাক্ষেত্র, কালচন্দ্র ক্ষেত্র, পোৰামঙ্গল ক্ষেত্র, মহীপাল ক্ষেত্র;
দো, কমলা ক্ষেত্র, গলাই ক্ষেত্র, দশাই ক্ষেত্র, টোপোলা ক্ষেত্র,
খেখেতিয়া ক্ষেত্র, শিব অ'ৰা ক্ষেত্র, লটমাই ক্ষেত্ৰ, দপৰীয়া ক্ষেত্ৰ, চুৱাই ক্ষেত্র,
পূজাই ক্ষেত্র, পিপিয়া ক্ষেত্র, গুলাই মের, চিলাই ক্ষেত্র, নেমাই ক্ষেত্র,
ডাছাই ক্ষেত্র, পিবিকা দিব ক্ষেত্র, গিৰি ক্ষেত্ৰ, উত্তৰ ক্ষেত্র,
ধারা ফটকা দে, ফেনা গেল, চৌবনা ক্ষেত্র, কনাই ক্ষো
ৰঙাই ক্ষেত্ৰ, খেদোৱা ক্ষেত্ৰ, এতেকে ক্ষেত্ৰৰ নাম কহন্তে পলাই ক্ষেত্র যা,
হাতে গা পানী কৰি চুই যা !!
বিননামা পশ্চিমবঙ্গের সংস্কৃতি, পর্ব ৬৬৭-৬৭২&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>o42xgez5zfoxx8hwito033du9ovurem</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬৫</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73727</id>
    <revision>
      <id>203737</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:20:03Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৫৮ অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি কোনো কোনো ক্ষেত্র দেৱতা নদী-পবী আদিব জলত বাস করে। সাধাৰণতে জল অপৱিত্ৰ কৰিলে নতুবা অন্য প্রকাবে অমান্য কবিলে জলদেৱতা অসন্তুষ্ট হয়। জ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203737</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3616" sha1="omzmrh6twouwg1tpywzxfurhm3ruyz3" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৫৮
অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
কোনো কোনো ক্ষেত্র দেৱতা নদী-পবী আদিব জলত বাস করে।
সাধাৰণতে জল অপৱিত্ৰ কৰিলে নতুবা অন্য প্রকাবে অমান্য কবিলে জলদেৱতা
অসন্তুষ্ট হয়। জলদেৱতাৰ কোপৰপৰা ৰক্ষা পাবলৈ জলদেৱতাৰ মন্ত্ৰ আছে।
জলদেৱতাৰ ভিতৰত জল-যক্ষ, নাগ-নাগিনী, জলেশ্বর, জল-কুবের প্রধান
(সন্দর্শনচক্র কবতি)।
মনসা পূজা
মন্ত্ৰৰ ভিতৰত সাপৰ মন্ত্ৰৰ সংখ্যাই সৰহ। সাপৰপৰা ৰক্ষা পাবলৈ অথবা
সাপৰ বিষ দূর কবিবলৈ এইবোৰ মন্ত্ৰ প্রয়োগ কৰা হয়। এইবোৰ মন্ত্ৰত
অলেখ সাপৰ নাম আছে, যথা—
কোন কোন সর্পব কোন কোন জাতি,
সাপব নাউ কুচিয়া তবা মবলীয়া।
পানী গবি মচোৱা সোঁকাগোম, হোলোঙাগোম ;
আসৈয়াগোম, চেঙেলীয়াগোম, তাঙনীগোম;
মাটি-ফেটি, জাতৰি-ফেটি, চকবি-ফেটি;
এঠোদাহি, কাশলা, কাশলী কলা হালধিয়া, কাজিবিবলী,
শকা-শাকিনীগোম গোম্‌নী রাত জিবুৱা চিলা।
সাপ নেউলৰ জাতিগত বিদ্বেষৰ আখ্যান এই মন্ত্ৰবোৰত আছে । তলত
এই বিষয়ক কেইটিমান পদ উদ্ধৃত করা হ'ল—
সাপে গল চৰিবলৈ নেউল গৈল চৰিবলৈ; সাপে-নেউলে লগ পাই আগ ডোখৰ এৰি
পাচ ডোখৰ খাই। শন শন বাপ নেউলৰ বাণী আহদি মাটি আনি তাকো জীৱাই,
তই থাক বাবীচুকত মোক বোলে সাঙ্কিনী ।
সাপব জন্ম বৃত্তান্ত আব্দ, বিষ সম্বন্ধে সাধাৰণ যি বিশ্বাস তাবো কিছ
পৰিচয় এই মন্ত্ৰবোৰত পোৱা যায়। পদ্মা আৰু, শিৱৰ প্রেমাখ্যানৰ লগত
জড়িত তলব মন্ত্ৰটিৰপৰা বিভিন্ন সাপৰ বিষৰ সম্বন্ধে সাধারণ মান হব কি
বিশ্বাস আছিল সেই কথা বুজিব পাৰি—
যৈসানি গোঁসাই কৈলাসক গৈলা,
দেৱীৰ ৰূপে দেখি অতি মোহ ভৈলা।
গোঁসাই বোলে দেৱী শঙ্কাৰ কৰা দান,
মহা কামে জজ্জবিত নাহিকে চেতন।
দেৱী বোলে গোঁসাই তুমি শুনিয়ো বচন,
দিবাভাগে শৃঙ্গাৰক দেখো কেনে ভাল।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>omzmrh6twouwg1tpywzxfurhm3ruyz3</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬৬</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73728</id>
    <revision>
      <id>203738</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:20:30Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম সামান্য পবষ হেন শৃঙ্গারক খোজা, সৰ্প-অলঙ্কাৰ প্ৰভু দৰে কৰি থোৱা। অনেক বচনে দেৱাঁ গোঁসাইক লিলা, মহা কানে গোঁসাই নানা স্তুতিবাক কৈলা। শে...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203738</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3211" sha1="f140bevivp5q4caqiuhtxtjl00bkwbf" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
সামান্য পবষ হেন শৃঙ্গারক খোজা,
সৰ্প-অলঙ্কাৰ প্ৰভু দৰে কৰি থোৱা।
অনেক বচনে দেৱাঁ গোঁসাইক
লিলা,
মহা কানে গোঁসাই নানা স্তুতিবাক কৈলা।
শেষে দেৱী তিৰস্কাৰ কৰিলা বিস্ত,
জাকে জাকে সর্গ বজাই নিৰন্তৰ।
প্রলয় অগ্নি যেন কালী বাজ ভৈলা,
মাথা দিয়া তুলি স্তুতি কবিবাক লৈলা।
মহা নেহে গোঁসাই দিলে পাচে বৰ,
কালী বিবহে হৈয়ো অজৰ অমৰ।
মলয়গিৰি পৰ্ব্বতক যা সৰ্পৰ মাজত হোৱা ৰাজা,
তোমাৰ আজ্ঞায়ে প্রভু পৰ্ব্বতে যাওঁ।
হেন নি গ'ক বিষ দিলা বাটি,
বিষৰ জালত পৃথিবী যাই যাই ফাটি।
কালী ৰাজাক হাজাৰ তোলা বিষ দিলা,
তাহিক সাত তোলা  िদল,
কালান্তক আঠ তোলা বিষ দিলা,
গোমক সাত তোলা বিষ দিলা,
কালাক সাত তোলা বিষ দিলা ।
বিষ লৈয়া কাবা गত চৰিলা ।
এতেকে ডাঁহিৰ বিষ সবাতে ডাঙ্গব,
চাবি তোলা বিষ খাইলে নিব।
তিনি তোলা বিষ ঢোৰায়ে ভাগ পাইলা,
গোবৰত থৈয়া বিশ্ব জলত নামিলা।
পনে উঠি সঙ্গে বিষক নেপাইলা ।
পাছে সঙ্গে সেই বিষ কে বিচাৰি,
কাল বিকাল দাসবে গৈলা সবি।
তাড় পাছে মর্যালয়ে আছিলেক চাই,
অৱশেষ বিষমানে পেলাইলেক খাই।
সবাতো অধিক বিষ মবলিয়ে পাইলা,
এতেকে মল বিষ নিবাৰণ হৈল।।
পাছে গোঁসাই, মাতিবাক লৈলা সৰ্পৰ মুখ চাই,
ইসব বিষক থৈয়ো লুকুৱাই।
কালক্ষণ বেলা তই মনষ্য দংশিবি,
সেই সময়ত ভই বিধ বাকি দিবি।
তোৰ মোৰ সংবাদ শানৱে যিটো নৰে,
ইসব গাচির নিবন্ত।
১৫৯
শিৱই কালীসক মলয়গিৰি পৰ্ব্বতত বজা পতা আৰু মৰলিয়ে কালী-
বজাক দংশাৰ এটি বিচিত্র কাহিনী তলৰ পদবোৰত আছে-&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>f140bevivp5q4caqiuhtxtjl00bkwbf</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬৭</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73729</id>
    <revision>
      <id>203739</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:20:59Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৬০ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি তাঁর মধেবে গোঁসাই কাল বিকাল দুই খান জিহা ভৈল। কাল আদি দুই ভাই হৈ থাকা বাজা, পত্ৰ ভাৱে পালি থাকা সৰ্ব্ব প্রজা। কালি ৰূপে বিকালৰ নাতি, তো...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203739</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3120" sha1="k463h8x23uogex2r53mqk8catssoa4f" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৬০
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
তাঁর মধেবে গোঁসাই
কাল বিকাল দুই খান জিহা ভৈল।
কাল আদি দুই ভাই হৈ থাকা বাজা,
পত্ৰ ভাৱে পালি থাকা সৰ্ব্ব প্রজা।
কালি ৰূপে বিকালৰ নাতি,
তোৰ জানো মই জনম জাতি।
গোঁসাইব আজ্ঞায়ে সৰ্প পৰ্ব্বতিক গৈলা
সৰ্পৰ অলঙ্কাৰে ঘৰক সাজিলা।
সৰ্পৰ মাৰলি, সৰ্পৰ জেঠি,
সৰ্পৰ ৰুৱা, সৰ্পৰ ঘটা,
মলয়গিৰি পৰ্ব্বতত হৈল কালী বাজা।
বসি আছে একাসনে সবে তোত খাটে।
ৰত্নময় শয্যাখান ভৈলা সৰ্পৰ অলঙ্কাৰ
ত্ৰিজগতৰ সৰ্পণে তাক সেৱা কৰে ।
সৰ্গৰ বাট, সৰ্পৰ কাঠ, সৰ্পৰ তুলি,
সৰ্পৰ পাটি গাৰু,, সৰ্পৰ ।
সেই শয্যা মাজে থাকে কালী সৰ্গ ৰাজা,
একাসনে সৰ্ব্বদাই পালি থাকে প্রজা।
পদমণি নামে যাব মুখ্য পটেশ্বরী,
তেওঁকো পৃথকে থাকে সঙ্গে সেৱা কবি ।
পদমণি ৰ লৈ,
কাল রাজা সকল মারতে তাৰ সৰ্গ' অলংকার,
সৰ্ব্ব গাৱে পিন্ধি থাকে সর্প বানা।
সর্পে সে আওল ধৰে কৰত ভোজন।
সঙ্গ প্রতিপাল থাকে মণি মান
সৰ্ব্বদায়ে থাকে আঙ্ক সর্পেসে আওল মাৰি ।
নিত্যে তাৰ আনন্দতে দিন যাই,
কুৱাৰীয়ো থাকে সেৱা কৰি কালীদেৱৰ ঠাই,
কত কাল আনন্দতে বন
কালীদেৱ ৰাজাৰ মৃত্যু আসি ভৈলা।
জান, পাবি ডাঁহিয়ে বলিলা বচন,
একো কাল ৰাজাৰ নাহিকে মৰণ।
দিকপালসৱে ৰাজাৰ কথা কয়,
ৰাজ দৰ্শনে বিষ পানীক্বত্য হয়।
লহ লহ জিহা তোৰ লহ লহ মাথা,
গোঁসাইৰ আব্বারে কহো কালামেরব কথা।
কালীদেৱৰ কথা শিৰোগত কবি,
জাৰিলোঁ আকাৰ বিষ পানীকৃত্য কৰি।
জানিলোঁ বিব মই কাল- বিকাল,
নামি যা বিষ তই সপ্ত পাতাল।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>k463h8x23uogex2r53mqk8catssoa4f</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬৮</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73730</id>
    <revision>
      <id>203740</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:21:29Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযাগেৰ অসম নাম পতোই নাম যে দুৱাবে খালি পতোই সে সে দুৱাৰে নাম। ডাঁহিয়ে মাতিবে লৈলা, পদমণিৰ মুখে চাই, ৰাজাৰ মৃত্যুক মই নেদেখোঁ উপায়। কৈতবা দংশি...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203740</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3210" sha1="96xcj167nsf6m2kpxziconua2k3s88u" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযাগেৰ অসম
নাম পতোই নাম যে দুৱাবে
খালি পতোই সে সে দুৱাৰে নাম।
ডাঁহিয়ে মাতিবে লৈলা, পদমণিৰ মুখে চাই,
ৰাজাৰ মৃত্যুক মই নেদেখোঁ উপায়।
কৈতবা দংশিলে বাজাবে হোৱে কমন বিনাশ ।
বিশ্বাস স্থানত আই সখিনা বচন,
তান সেৱা কৰি মই আছে। সর্বক্ষণ।
কৈতবা দংশিলে মৃত্যু হোৱে গৈয়া সোধা,
বাত্রি দিনে সেৱা কৰি থাকে তান পাশে,
ইটো ভাল মন্দ কথা সুধিবাক লাগে।
এহি বালি পদমণিক বুলিলা বচন,
নমস্কাৰ কৰি ভাঁহি আপোন থানে গৈলা ।
শয্যাৰ স্থানত ৰাজা থাকে নিদ্ৰা কৰি,
ধীৰে ধীৰে চলি গৈলা পদ ।
মাথাত ওৰণি, সঙ্কোচিত কাই,
পদমণি কু'ৱৰী গৈল কালীদেৱ ঠাই।
মাথা চপৰাই ৰাজাৰ পাৱে পৰি,
শয্যা মাজে চৰিয়া বসিলা পটেশ্বৰী ।
তুমি আমি আছো মাত্র নাহি একো জন,
বিশ্বাস স্থানত খাটো কহিছে কাৰণ।
অনেক সর্পসনে সেৱে তোমাৰ চৰণ,
এহি সর্পে দংশিলে তোমাৰ মৰণ নাছি।
কৈত-কৈত খালে মৃত্যু হোৱে কহিয়ো নিশ্চয় ।
ৰাজা বোলে তই মোৰ প্ৰিয়া পটেশ্বরী,
নাভিত দংশিলে মই এতেকে যাওঁ মৰি ।
ক্লাব-সৰ্প-জাতি ক্ৰোধত শকত
তোমাৰ মোৰ কথা নকইবা লোকত।
চাহিত পদমণি সবলো কহিলা,
হেন শুনি তাঁহিব বা ভৈল মন।
মালিক মাতি আনি
।
গণ মৰলিয়ে পানি পাচ্ছে কৰিলা গমন।
ধীৰে ধীৰে চলি চাই ৰাজাৰ মন্দিবে,
আছন্তে কালীৰাজা শয্যাৰ ওপৰে।
দেখি মৰলিয়ে ক্লোধে গৈলা চলি,
দিলেক কামোৰ বেড গোটা মেলি,
ৰাজাৰ গাৱত তেখনে গৈলা জলি,
বিষ-লাগি তেখনে ৰাজা গৈলা মৰি ।
উসমিস লাগি গৈ সকলো
পদমণি আছে ঘৰৰ ভিতৰে,
স্বামীৰ মৰণ শনি খাইলা সৰে
।
১৬১
....&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>96xcj167nsf6m2kpxziconua2k3s88u</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৬৯</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73731</id>
    <revision>
      <id>203741</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:21:52Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৬২ অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি কান্দিবে লাগিলা ৰাণী হিয়া ভুকুৱাই। মনে মনে সর্পক চাই শাপিল কুঁৱৰী ॥ একো কালে সঙ্গ বিষ নগৈল মবি। কান্দিল অনেক শোকে পৃথিবীত পবি ৷৷ মব...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203741</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3842" sha1="iwqe45x2q4iklak4o7d6n7yg9q4mwja" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৬২
অসমীয়া ভাষা আৰু, সংস্কৃতি
কান্দিবে লাগিলা ৰাণী হিয়া ভুকুৱাই।
মনে মনে সর্পক চাই শাপিল কুঁৱৰী ॥
একো কালে সঙ্গ বিষ নগৈল মবি।
কান্দিল অনেক শোকে পৃথিবীত পবি ৷৷
মবলিব গাৱত তেখেনে গৈল চবি।
পদমণিব গাৱত সহস্ৰ পথ আছে ৷
মোব শাপে তই হতশ্রী হইবি ।
আন সাপ পথে বংশক নপাইবি ৷৷
মহাশোকে সতী যেবে সাপক শাপিলা ।
জাবিলো আকাৰ সৰ্ব্ব সৰ্পৰ বিষ পানীকৃত ভৈলা ৷৷
ওপবব বর্ণনাত পদদ্মনী বা পদ্মিনীক কালীবজাৰ পটেশ্বৰী কৰা এক
নতুন আখ্যান। বহু, কিম্বদন্তীৰ লগত সংমিশ্রণ ঘটি এইবোৰ আখ্যানব
সৃষ্টি হৈছে। ভালেমান মন্নত মনসা দেৱী আৰু, বিষহৰি অধিষ্ঠাত্ৰী দেৱী।
এইবোৰৰপৰা মনসাপ,জাব ব্যাপক প্রচলন সূচিত হয়। কোনো কোনো মন্ত্ৰত
নেতাই ধনীৰো উল্লেখ আছে। এটি সাপৰ মন্ত্ৰত আছে,—
ধোবাব
খুবী ধবনী
কাপোৰ ধুই আছিলে
নিতাই পো সর্পে খালে
সৰ্পে খাই কৰিব কি
মই জানো মহাদেউ ঈশ্বৰৰ গুণ।
ধৰ্ম্মপূজা
অধ্যাপক কুমাৰ সেনব মতে ধৰ্ম্মদেৱতাৰ উৎপত্তি বহমুখ; অর্থাৎ
বিভিন্ন সময়ত বিভিন্ন দেৱ-ভাৱনা আৰু, দৈৱ-চিন্তা মিহলি হৈ ধৰ্ম্ম-দেৱতাৰ
সৃষ্টি হৈছে। ক্ষেত্র বিশেষে ধৰ্ম্ম সূৰ্য্য দেৱতা, যম দেৱতা, বৰণ দেৱতা,
কৰ্ম্ম দেৱতা, শূন্য মূমূৰ্ত্তি দেৱতা, অশ্বাবোহী যোদ্ধা দেৱতা, গোবৰূপে দেৱতা
আব, শ্বেত-পক্ষী দেৱতা, ('পশ্চিমবঙ্গের সংস্কৃতি' নামৰ ৰ্থিত থকা অধ্যাপক
সকুমাৰ সেনৰ ধৰ্ম্মঠাকুর ও মনসা প্ৰৱন্ধ)।
অসমত শূন্য মূৰ্ত্তি দেৱতা স্বৰূপে ধৰ্ম্মপ,জাৰ প্ৰচলনৰ পৰিচয় পোৱা
গৈছে। মন্ত্ৰ সাহিত্যত যমব উল্লেখ আছে যদিও ধৰ্ম্ম আৰু, যম যে একে, সেই
কথা নিশ্চিতভাৱে কোৱা টান। বড়োসকলৰ মাজত ধৰ্ম্মই মৰা গৰ ৰূপ
* ড. সত্যেন্দ্রনাথ শৰ্ম্মা আৰু, ড. মহেশ্বৰ নেওগে অসমত ধৰ্ম্মপূজাৰ বিষয়ে আলোচনা
কৰিছে; ইয়াত নতুন তথ্য-পাতিৰ ইঙ্গিতহে দিয়া হৈছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>iwqe45x2q4iklak4o7d6n7yg9q4mwja</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭০</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73732</id>
    <revision>
      <id>203742</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:22:16Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;ম্য-সাহিত্যত মধ্য অসম ১৬৩ লোৱাব কাহিনী প্রচলিত আছে (ধর্ম ঠাকুর ও মনসা)। ইয়েই সম্ভৱ ধৰ্ম্ম- দেৱতাব গো-ৰূপ । * বৰপেটাৰ কথা গৰুচৰিতত শঙ্কৰদেৱৰ সৈতে অনন্ত কন্দলিৰ সাক্...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203742</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5311" sha1="ijxgn10v7ovew6jqyx500un7us50933" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;ম্য-সাহিত্যত মধ্য অসম
১৬৩
লোৱাব কাহিনী প্রচলিত আছে (ধর্ম ঠাকুর ও মনসা)। ইয়েই সম্ভৱ ধৰ্ম্ম-
দেৱতাব গো-ৰূপ ।
* বৰপেটাৰ কথা গৰুচৰিতত শঙ্কৰদেৱৰ সৈতে অনন্ত কন্দলিৰ সাক্ষাত
প্রসঙ্গত কন্দলিয়ে বভৰপৰ ধৰ্ম্ম-পূজা কৰা বিৱৰণ তলৰ দৰে আছে,
“আৰু, পোতনি পাথৰি গৈ ননৈৰে জলাহৰে মাজ পৰ্ব্বতৰ নিকটে অনন্ত কন্দলীৰ
গৃহে ৰাবি। খ্যাত মহাপণ্ডিত, পূরাণ ভাৰত ভাগৱত, বেদ, জ্যোতিষত পাৰ্গত, তাপি
হবি সিখে শান্ত। ধৰ্ম্মক পূজে। সন্তোষ হৈ পূজা ব্যস্ত হৈ যত স্বৰূপে গ্রহণ
কবে নিতে। তাৰাব পত্নীটি মহা শান্তি, বিষ্ণু, ভক্তা, অশোকৰ বিপ্ৰ পত্নীৰ সদৃশ। আএ
নিতে হৰি গুণে গাই গৰজনৰ মহাত্মা উৎকবিয়া কৰি থাকে। বিপ্লে নসই আনত লগাই
মাৰিলে। সেই দিনৰে পৰা পাজে, নোহলাইও নাখাইও। পূজো নলয় যেন জানি মনত
কষ্ট বিপ্লব। আই একদিনা স্বামীত সাধিলে বোলে তোমার দেখে মনত কষ্ট? বোলে
কি সোধ? মই থাক পূজিছিলো, চৈতন্য ৰূপে লৈছিল। তোক মাৰি পৰা নোলাই
নখাইও। পাচে আএ বোলে য'ৰ বস্তু তলৈ গ'ল। বোলে ক’বনো ? বোলে শ্ৰীশঙ্কৰ
ৰূপে হবি অৱতাৰ পূৰ্ব্বে বৰদ্ৰবাত, তলৈকে গ'ল। কন্দলী সেই বেশেই গ'ল। যাই
দেখে জেন বসি আছে হৰি কথা চৰ্চি' ভরে সাম। পাছতে ধৰ্ম্ম পৰি আছে কপিলা
গো ৰূপে। দেখি বিপ্লব নোম শিহৰি প্ৰেম কৰি আছিল। তেনে মহাপুৰুষ
বোলে মধু,ভাবতী দেখো অহা যায়? তোয়া মহা ভাগৱত বক্তা পণ্ডিতৰ মধ্যে শিৰোমণি ৷
তেহে বিপ্রে নম্রভাএ পৰি বোলে বাপ, দশনবো কাৰ্য্য, আৰু, আমি ধৰ্ম্মক পজিছিলো
উদ্ধৱা হৈ পূজা লৈ গ্ৰহণ কৰিছিল। তাত দেখোঁ আছেহি। তত পূজাহে হয় নাই।
বোলে তোমাৰ যদি হয়, নিয়া যক। আমি অনা নাই। তেহে বিপ্রে সেৱাকৈ স্তুতি নি
কৰি ধৰি তুলিব খোজে, লোমো লাবিব নাপাৰি অধোমুখে গুচি গ'ল। গৈ ব্ৰাহ্মণীক
বোলে হয়, ধৰ্মগুৰ, মোৰ আছেগৈ। আৰু, তই যাৰ গুণ শীল বখান ঈশ্ববেই হয়।
তাৰাক অসয়াকৈ তোক মৰাত হে মোক এৰিলে ধৰ্ম্মে। তাৰে পৰা নিতে গৈ ভাগৱত
কৈ নাম লয়।”
পুৰণি অসমত ধৰ্ম্ম-পূজাব প্ৰচলনৰ বিষয়ে মনসাকাব্যৰ পাতনিত উল্লেখ
কৰা হৈছে। মন্ত্ৰ-সাহিত্যৰ ভালেমান ঠাইত ধৰ্ম্ম-পূজাৰ উল্লেখ আছে।
চোৰধৰামন্ত্ৰত ধৰ্ম্মৰ বিষয়ে তলৰ দৰে আছে,
ধর্ম ধর্ম মহাধর্ম ধর্ম্মক ধর্ম্মে দেখে,
আপনি মহাদেউ সৃষ্টি কৰি আৰ্হিলে ধানৰ গেড়ি,
বিশ্বকৰ্ম্মাই দিলে চাকী তাতে ধান বানে ধৰ্ম্মই বহি।
সেই চাউল জাবি বাতি দিলে মুঠি মাঠি কৰি,
চোৰৰ যাব গাল ফাটি, ঢোক এৰি নিচাৰক ধ‍
ধৰ্ম্মৰ সাত পৰুষ নৰকত পৰ।
ভূত-পিশাচ খেদোৱা মত আছে,
আদি বন্দো, অনাদি বন্দো
বন্দো ধৰ্ম্মৰ পাৱ,&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ijxgn10v7ovew6jqyx500un7us50933</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭১</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73733</id>
    <revision>
      <id>203743</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:22:50Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি ব্ৰহ্মা বিষ্ণু সৱাকে বলো বন্দো নৰসিংহ বাগ। শিল্প শিৱ সম্বন্ধে ভালেমান সব, বৰ আখ্যান মন্ত্ৰত সি'চৰিত হৈ আছে৷ এই আখ্যানবোৰত শিৱ গ্ৰাম্য-দে...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203743</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2545" sha1="otx5c2dmlpw192lqvewo2qysd8dc9o3" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;অসমীয়া ভাষা আব, সংস্কৃতি
ব্ৰহ্মা বিষ্ণু সৱাকে বলো
বন্দো নৰসিংহ বাগ।
শিল্প
শিৱ সম্বন্ধে ভালেমান সব, বৰ আখ্যান মন্ত্ৰত সি'চৰিত হৈ আছে৷
এই আখ্যানবোৰত শিৱ গ্ৰাম্য-দেৱতালৈ ৰূপান্তৰিত হৈছে। শিৱৰ গ্ৰাম্য প
খোবা-ব্দনী মাত বিশেষ ভাৱে প্রকাশ পাইছে। শির সম্বন্ধে তলৰ
আখ্যান -কৰতি থিত আছে, —
সন্ন্যাসীৰ বেশ ধৰি মহেশ্বৰ
সেহি লো
গলা হ
তা দেখি ধ্যান ভঙ্গ ভৈলা
বৈদ্য ধন্বন্তৰীক মাতি শনিবার গৈলা ।
মহেশ্বৰে বোলে বৈদ্য ধনন্তরীক
কি কার্যে আगিा আगान ঠাই।
বৈদ্য বোনে না
নব মনুষ্যেক হিংসা কবে
দেৱে দৈত্যে একে ঠাই হই।
আৰু, এক কথা ভৈলা শানো,
তাক কওঁ, শৰহৰা, মন্দকৰা,
বেদৰ বাহিৰ চুৰচণ্ড বাণ
কোরাণ কিতাপৰ গान ঠাই।
ব্রহ্মা বোলে চাবি বেদ জানো মই,
ইয়াৰ বাহিৰ গাঁঠি ন ই ।
আলচিয়া দুয়ো বিষৰ পাশে গৈলা,
আসন
ভাত বসি করেছেন কহিবাক লৈলা।
হে বিষ্ণু, ভগৱন্ত জগতৰ অধিকাৰী।
চৈধ্যতাল পৃথিবীর সयা জানি।
নানাবিধ ব্যাধি, বিষ, প্রেত, পিশাচ,
দৈত্য, দানৱ, বেদৰ বাহিৰ গাঁঠি যত
ই সবে মনষ্যক মাৰে নানা মতে।
বিষ্ণু বোলে দুইকো চাই,
সব
কথা মজানোহে মই।
১ অসমীয়া বিয়ানামতো ধৰ্ম্মৰ উল্লেখ আছে— “মাথা দোৱাই তুলি লোৱা ধৰমৰ
কেলি।&quot;&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>otx5c2dmlpw192lqvewo2qysd8dc9o3</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭২</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73734</id>
    <revision>
      <id>203744</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:23:17Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্স-সাহিত্যত মধ্যযুগেৰ অসম আলচিয়া তিনজন উত্তৰ দিশে গৈলা, লোকালোক এড়াইলা । চক্ৰ মাৰি গৈলা পাছে জলখান পাইলা। বসি আছে পূর্ণ ব্ৰহ্ম অনন্ত শয্যাত হাজাৰ স্তম্ভ প্রক...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203744</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2386" sha1="ieostjq3gahhn37qh14c8hrllirblt2" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্স-সাহিত্যত মধ্যযুগেৰ অসম
আলচিয়া তিনজন উত্তৰ দিশে গৈলা,
লোকালোক এড়াইলা ।
চক্ৰ মাৰি গৈলা পাছে
জলখান পাইলা।
বসি আছে পূর্ণ ব্ৰহ্ম অনন্ত শয্যাত
হাজাৰ স্তম্ভ প্রকাশে ফটিকব
উৎকৃষ্ট বহল ঘৰ জৱলি সবৰ্ণৰ।
বিয়ালিশ কোটি চন্দ্রাতপ আঁৰি আছে ওপৰত ।
জিলিমিলি পেশাব দেখিতে
।
যেন ৰূপে আছে বেদে অন্তক নপাই।
পাছে করযোড়ে বহি আছে তিনিজন,
দেখি ভগবতে সূখি
লৈলা।
হে
বিষ হ
কি কার্য্যে আসিলা আমার ঠাই,
পাছে তিনিজন বসিবাক লৈলা।
হে পিতৃ, অধিকাৰী পাতিলা আমাক
বাণিতে নপাৰো সূ
সবাকে কিচান এবি আইলো,
পৃথিবীৰ মনষ্যক ৰাখিতে নপাবো।
বেদব বা গাঁঠ কান ঠাই।
বেদৰ বাহিৰ অৰতিয়া গাঁঠি
উপাক, পাক সবে মাৰে মাক খাই।
আমাক নকৰে মান
বেতে নদেনে
ा বৈদा বী নামে।
অথৰ্ব্ব বেদ দিলো তার হাতে।
গুৱক সুমৰি সি भ गाই।
তথাপিতো গাঁঠিৰ দুভ
নাই।
ঈশ্বৰে বোলে শুনি কাহিনী।
তিনিজনে সৃষ্টি ক
চাৰি সন্ন্যাসী জানি মোত মাগি নিল,
চাৰি হাজাৰ হৰা,
তিনি হাজাৰ কমা,
পঞ্চাশ হাজাৰ চৰ,
নিখ হাজাৰ শৰ,
নৱ কোটি ওৰাণ,
বালিশ কোটি গ
চল্লিশ কৌটি মাঠি,
বিংশ কৌটি চরে,
বত্রিশ কৌটি হাজাৰ চণ্ড,
১৬৫&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ieostjq3gahhn37qh14c8hrllirblt2</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭৩</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73735</id>
    <revision>
      <id>203745</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:23:40Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৬৬ অসমীয়া ভাষা আব্, সংস্কৃতি সত্তৰ হাজাৰ বায়, এহি খানি নিয়া দিলা মনযোৰ মাজত। ওবাণ-কোরাণ কিতাপৰ গাঁঠি অসংখ্যাত; এহি বুলি ঈশ্বৰে নামাতিয়া ৰৈলা, তিনিজনে প্রণাম ক...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203745</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2974" sha1="5xhntdrxyh4b7jcn00om0rvlt4nme29" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৬৬
অসমীয়া ভাষা আব্, সংস্কৃতি
সত্তৰ হাজাৰ বায়,
এহি খানি নিয়া
দিলা মনযোৰ মাজত।
ওবাণ-কোরাণ কিতাপৰ গাঁঠি অসংখ্যাত;
এহি বুলি ঈশ্বৰে নামাতিয়া ৰৈলা,
তিনিজনে প্রণাম কৰি কহিবাক লৈলা,
নযাওঁ সত্যে সত্যে দৃষ্টিত নাহি কাৰ্য্য,
বেদৰ বাহিৰে গাঁঠি আমাক কৰে লাজ।
গণেশ পূজা
গণেশ পূজো বহুলভাৱে প্ৰচলিত হৈছিল। বহু মন্তর সিদ্ধিদাতা দেবতা
হৈছে গণেশ। এটি সম্ভব সাধন ক্রিয়া প্ৰসঙ্গত আছে—
ব্যানক্ষত্র বাহকৰ মূল মि জপি তুলি আনি আট আঙুল প্রমাণ
গণেশ প্রতিমা কৰি ৰঙ্গা কৰবীৰ ফালেৰে গণেশ মনেৰে পূজিব, কৰ্ম্ম সিদ্ধি হয়।
গত পখে, প্রসব-বেদনা, গর্ভ-স্রাব দূৰ কৰিবলৈ ভালেমান গণেশ
গর্ভ-দুখ,
মন্ত্র আছে।
বিষ্ণু-বাসুদেৱ পূজা'
বহ,মন্ত্র বিষ্ণুৰ অৰ্চ্চনামূলক পদৰে আৰম্ভ হৈছে, আৰু, বিষ্ণুয়ে ডাকিনী-
যোগিনী আদিক দূৰ কৰিবলৈ কৰা চেষ্টার বিবরণ আছে। বিলু, আব্দ
বাসদের নামৰ সুকীয়া ম্যও আছে। এইবোৰৰপৰা বিষ্ণু, আৰু, বাসদের
পূজোর প্রচলন অনমোন কৰিব পাৰি।
পাপোত অন্য বিষয়ক মন্ত্ৰৰ দবে সুদর্শন চলক বহ, মত পূজা-
অৰ্চ্চনাও কৰা হৈছে। সুদর্শন চক্র সম্বন্ধে তলৰ লৌকিক আখ্যানটি
প্রণিধানযোগ্য—
চৰাচৰ জগতৰ তেজ বল হবি।
প্ৰকাশ কৰন্ত সন্দর্শন চক্ৰ মূৰ্ত্তি ধৰি৷
যুগান্তৰ অগ্নি যেন কাল আদি তৰ।
সেই চক্র হাতে ধৰি গণন্ত ঈশ্বৰে৷
১ ড. মহেশ্বৰ নেওগে বাসদের পূজা সম্বন্ধে বহল আলোচনা কৰিছে।&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>5xhntdrxyh4b7jcn00om0rvlt4nme29</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭৪</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73736</id>
    <revision>
      <id>203746</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:24:03Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম স্ৰজিলো ব্রহ্মাণ্ড আব্, ব্রহ্মা মহেশ্বৰ দেৱ ঋষি সিদ্ধ মনি যক্ষ বিদ্যাধৰ ৷৷ পশ, পক্ষী তব, তৃণ নাগ জলেশ্বৰ । সিংহ, ব্যাঘ্র ঘোঙ্গ ভাললুক ম...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203746</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3403" sha1="etglqqrsuqs3h1dgi29tbrfqrcaieiy" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
স্ৰজিলো ব্রহ্মাণ্ড আব্, ব্রহ্মা মহেশ্বৰ
দেৱ ঋষি সিদ্ধ মনি যক্ষ বিদ্যাধৰ ৷৷
পশ, পক্ষী তব, তৃণ নাগ জলেশ্বৰ ।
সিংহ, ব্যাঘ্র ঘোঙ্গ ভাললুক মানব।
ই সবক আদি কৰি মন যা সুজিলো।
পৃথিবী মণ্ডলে মনয্যক ঠাই দিলো।
সেহি মনুষ্যেক ভূত প্রেত নিয়ে যাবি।
সৃষ্টি কেন মতে বাখো গণেন্ত মৰাবি।
চক্রক শনাই প্রভু বলিলা বচন।
শন শন বাক্য যোৰ চক্ৰ সন্দর্শন।
মননুষ্যকে রাখা তুমি দানৱক মাৰি ।
তুমি রক্ষা নকৰিলে ৰাখিতে নপাৰি।
আক লাগি চরু তুমি পৃথিবীক যাও।
ভূত প্রেত দানৱক সংহৰি পেলাও।
সদর্শন চক্রে গোঁসাইক কৰি নমস্কাৰ।
মহাকোপে দানৱক গর্জিলা অপাব ।
১৬৭
সুদর্শন চক্র অতি শক্তিশালী; ই দেৱতা অপদেৱতা সকলোৰে ওপৰত
সমানে ক্ষমতা প্রকাশ কৰিব পাবে। এটি মন্ত্ৰত ইন্দ্ৰ, বৰণে, কুবের আনকি
মহাদেৱেও সন্দর্শন চলক সমান জনোৱাৰ উল্লেখ আছে। যথা—
গৌৰী সহ শঙ্কৰে চক্ৰক কৰে সেৱ।
কৃতাঞ্জলি কবি পাছে মাতি মহাদেৱ।
নমো প্রদর্শন চক্র নামা জ্যোতিৰ্ম্ময়।
ক্ষণেকে কৰিব পাৰে জগত প্রলয়।
দৈত্য অন্তকাৰী ত্রিকাটব ধৰমাৰ ।
কিবা কার্যে আসি আছা পাশক আমাৰ ।
সুদর্শন চক্র বোলে না প্রিলোচন ।
তুমি ভূত প্রেত পিশাচৰ অধিকাৰী।
সেই ভূত প্রেতে মনুষ্যক কৰে ছন্ন।
বাধা তুমি নকৰা বিলোচন।
সেই ভূত প্রেত পিশাচক দিয়া ধরি।
যিটো ভূত প্রেত পিশাচ মনুষ্যৰ বৈষী।
শনি হবে সন্দর্শন চক্ৰৰ বচন।
বিচাৰি আনিলে ধৰি ভূত প্রেতগণ।
বিটো ভূতগণে মনু্যাক হিংসা করে।
সন্দর্শন চক্ৰৰ আগত দিলা হবে।
সদৰ্শন চকুৰ দৰে বন্ধুকো অতি ঐন্দ্রজালিক শক্তি-সম্পন্ন দেৱতা বুলি&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>etglqqrsuqs3h1dgi29tbrfqrcaieiy</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭৫</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73737</id>
    <revision>
      <id>203747</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:24:23Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৬৮ অসমীয়া ভাষা আৰ, সংস্কৃতি বিশ্বাস কৰা হৈছিল।১ নানা অপায় অমঙ্গল আৰু অপদেৱতা আদিব পৰা বক্ষা পাবলৈ বজ্ৰমন্ত্র প্রয়োগ কৰা হয়। নৰসিংহ পূজা খৃষ্টীয় দ্বাদশ শতা...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203747</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3481" sha1="fdbw9ewm4hgrxa0yma64fzpmtxycvbf" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৬৮
অসমীয়া ভাষা আৰ, সংস্কৃতি
বিশ্বাস কৰা হৈছিল।১ নানা অপায় অমঙ্গল আৰু অপদেৱতা আদিব পৰা
বক্ষা পাবলৈ বজ্ৰমন্ত্র প্রয়োগ কৰা হয়।
নৰসিংহ পূজা
খৃষ্টীয় দ্বাদশ শতাব্দীত শিলত কটা কেইবাটাও নৰসিংহৰ মূৰ্ত্তি অসমত
আবিষ্কৃত হৈছে ( A Cultural History of Assam পূঃ ১৯০)।
মমূৰ্ত্তিব আকৃতি প্রকৃতি লক্ষ্য কৰিলে এইবোৰ পূজা-অৰ্চ্চনাৰ মূৰ্ত্তি বলি
অনুমান হয়। মধ্যযুগেব অসমত যে নবসিংহ পূজা চলিছিল সেইকথা মন্ত্র-
পার্থিব পৰাও অনুমান কৰিব পাৰি। বহু মন্ত্ৰৰ প্ৰধান দেৱতা নবসিংহ।
এটি মন্ত্ৰত আছে,
শ্ৰীশ্ৰীনৰসিংহায় নমঃ ।
নবসিংহ নৰসিংহ পাঞ্চ ভাই,
ফটিকৰ স্তম্ভত আছিলা লাকাই।
ফটিক স্তম্ভ গোট ভৈলা চিৰাচিৰ
তাৰ পৰা উপজিল নবসিংহ মহাবীৰ ।
উপজিয়া নবসিংহ দশো দিশ চাই
আসিয়া বসিল নৰসিংহ ধ্যানে;
সত্য ভূবনে সাধা ধৰি হৰ দেৱী কায়,
ঈশ্বৰ আজ্ঞায় যত গিৰি নদী পৰ্ব্বত শাকায়।
অন্য এটি মন্ত্ৰত আছে,
ওঁ নমো নবসিংহায় হিরণ্যকশিপ, বক্ষঃস্থল বিদারণায় ত্রিভুবন ব্যাপকায়। ভূতপ্রেত
পিশাচ ডাকিনী কুলোম,লনায় স্তম্ভোদ্ভবায় সমস্ত দোষান, হব হৰ বিসৰ পচ পচ
হন হন কম্পয় মথ মথ হ্রহ্র হ্রो ফট্ ঠঃ ঠঃ এহোহি ৰুদ্ৰ আজ্ঞাপয়তি স্বাহা (কামৰ,প
তন্ত্র, পৃষ্ঠা ১০৮)।
হয়গ্ৰীৱ পূজা
A Cultural History of Assam আব, Early Geography of
Assam নামৰ গ্ৰন্থত হিন্দু, দেৱতা হয়গ্ৰীৱব আখ্যান আব্দ পূজা সম্বন্ধে
'আলোচনা কৰা হৈছে। বজ্রযান বৌদ্ধ ধর্ম তো দুজন হয়গ্ৰীৱ দেৱতাৰ উল্লেখ
পোৱা যায়। এজন অমিতাভ কুলৰ আৰু, আনজন অক্ষোভ্য-কুলব হয়গ্ৰীৱ
দেৱতা। দুইজন দেৱতা ভীষণ আকৃতিব। মন্ত্র-পথিত উল্লেখ থকা হয়গ্ৰীৱ
Dr. N. J. Shende. The Foundations of the Atharvanic
Religion, p. 379.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>fdbw9ewm4hgrxa0yma64fzpmtxycvbf</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭৬</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73738</id>
    <revision>
      <id>203748</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:24:43Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম ১৬৯ কোন শাৰীৰ ধৰা টান। অৱশ্যে পিশাচমন্ত্ৰত হিন্দু দেৱ-দেৱীৰ লগতে হয়গ্ৰীৱৰ উল্লেখ কৰা হৈছে। হৃদয়ত বাসদেৱে বাখন্তে সদাই। দুই হাতে ৰ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203748</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2950" sha1="dpmkc9jn8b370fg2a6l43zd5dgxjcrv" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
১৬৯
কোন শাৰীৰ ধৰা টান। অৱশ্যে পিশাচমন্ত্ৰত হিন্দু দেৱ-দেৱীৰ লগতে
হয়গ্ৰীৱৰ উল্লেখ কৰা হৈছে।
হৃদয়ত বাসদেৱে বাখন্তে সদাই।
দুই হাতে ৰক্ষা কৰা বীৰ হয়গ্ৰীৱ ৷৷
সন্দর্শন চক্র কৰতিতো সেই একে বর্ণনাই আছে।
গোৰক্ষনাথ পূজা
অসমত নাথধৰ্ম্ম কেতিয়াৰপৰা প্ৰচাৰিত হ'ল কোৱা টান। মাধৱ কন্দলিৰ
ৰামায়ণত আৰু কথা গৰু চৰিতত মাধৱদেৱৰ জীৱনী প্ৰসঙ্গত যোগী সম্প্ৰদায়ৰ
উল্লেখ আছে।
কুহিয়াব চিকুন গী।
মানহে চিকুন যোগী ৷৷
'ঠিয়ে পোতা যোগী' আদি প্রাচীন প্রবাদত যোগীৰ উল্লেখ আছে। কোনো
কোনো মন্ত্ৰত গোবক্ষনাথৰ নাম পোৱা যায়। বড়হেঙ্গালীমন্ত্ৰত হেঙ্গ,লীক
প্রাণ দিবৰ কাৰণে গোবক্ষনাথৰ নাম লোৱা হৈছে,
উথ স্ত্রী গোরক্ষনাথ বাছা ফতে।
সৰ্ব্ব ঢাকমাৰ মঙ্গলাচৰণত আছে, –
শ্ৰীকৃষ্ণং পণ্ডৰীকাক্ষং গোবক্ষনাথং হৰি হৰি চৰণ ।
সেই মন্ত্ৰতে ব্যাধিব জন্ম বৃত্তান্তত আছে,
অৰে অৰে ব্যাধি শন কর্ণ পাতি,
মহাদেৱৰ পত্ৰ গোৰক্ষৰ নাতি
তোৰ কওঁ মই জনম জাতি।
খাওন, পিওন, অশুদ্ধ হাত,
অমকাক ৰক্ষা কৰে শ্রীগোৰক্ষনাথ। (কামৰত্ন তন্ত্র, ১০০ পৃষ্ঠা)
দেৱী পূজা
অসমত দেৱী পূজাৰ প্ৰচলনৰ বিষয়ে বিভিন্ন পৰাণ আৰু তন্ত্ৰত থকা
কথা অন্য ঠাইত আলোচিত হৈছে। মন্ত্র-সাহিত্যৰপৰাও দেৱীপূজাৰ বিষয়ে
কিছ, কথা জানিব পাবি। বহ মন্ত্ৰত শিৱৰ লগতে পাৰ্ব্বর্তী, গৌৰী আদিব
১২&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>dpmkc9jn8b370fg2a6l43zd5dgxjcrv</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭৭</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73739</id>
    <revision>
      <id>203749</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:25:10Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৭০ অসমীয়া ভাষা আব্দ, সংস্কৃতি উল্লেখ আছে; কামাখ্যা বহুহ, মন্ত্ৰৰ অধিষ্ঠাত্ৰী দেৱী। এইবোৰ মন্ত্ৰত, “সিদ্ধ গৰে পাৱ, ৰক্ষা কৰা কামৰূপৰ কামাখ্যা মাৱ” বচন আছে। মহাদে...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203749</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2897" sha1="pqdvenslgl8s2asqy1vmwo7dh4auh0u" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৭০
অসমীয়া ভাষা আব্দ, সংস্কৃতি
উল্লেখ আছে; কামাখ্যা বহুহ, মন্ত্ৰৰ অধিষ্ঠাত্ৰী দেৱী।
এইবোৰ মন্ত্ৰত, “সিদ্ধ
গৰে পাৱ, ৰক্ষা কৰা কামৰূপৰ কামাখ্যা মাৱ” বচন আছে। মহাদেৱী
কালিকা, চাম,ণ্ডা, মহিষমদিনী, নম্র, ডমালিনী, চণ্ডিকা, চণ্ডী, কমলা,
ফলেশ্বৰী আদি দেৱীৰ নাম পোৱা যায়। মন্ত্র সাধনত এই দেৱীসকলে কি
দৰে সহায় কবে সেই কথা মন্ত্রব মাজতে আছে।
সূৰ্য্য আৰু নৱগ্ৰহ পূজা
মধ্যযুগেব অসমত সূৰ্য্য আৰু, নৱগ্ৰহব স্বতন্ত্র পূজা চলিছিল। মন্ত্র-
সাহিত্যত এই পাজা প্ৰচলনৰ উল্লেখ আছে।
থান পীঠ নদ-নদী বৃক্ষ আদি পূজা
মধ্যযুগেত অসমত ভালেমান তীর্থস্থান গঢ়ি উঠিছিল। এই বোবক
সাধাৰণতে থান অথবা পীঠ, আখ্যান দিয়া হৈছিল। কামাখ্যা শ্রেষ্ঠ পীঠ
হৈছিল। প্ৰায়বোৰ মন্ত্ৰতে কামাখ্যা দেৱী আব্দ, কামাখ্যা পীঠৰ উল্লেখ আছে।
কোনো কোনো মন্ত্ৰত লৌহিত্যব পূজাৰ উল্লেখ পোৱা যায়। মৎস্য কৰতিত
আছে—
গঙ্গা আদি কৰি যতেক তীর্থক প্রণাম কৰো ।
শ্রীলোহিত প্রণাম করো একে ঠাই।
গুৰুবাদ
মন্ত্ৰ-সাহিত্যত গৰক প্রাধান্য দিয়া হৈছে। গব্ৰ ইচ্ছাতহে মন্ত্ৰ সিদ্ধ
হয়,—এই বিশ্বাস বহুল প্রচারিত।
গব-সম্বন্ধীয় কেইটিমান পদ বিভিন্ন মন্ত্র-পথিৰপৰা উদ্ধৃত কবি
দিয়া হল—
গৰকে সমৰি সাত প্ৰহৰৰ বাট যাওঁ।
গৰৰ আজ্ঞাক ম‍ই শিৰত যে ধৰি
কুমন্ত্ৰ বিযগণ মাৰো উৎস কৰি।
(কতি পাখি)
a&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>pqdvenslgl8s2asqy1vmwo7dh4auh0u</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭৮</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73740</id>
    <revision>
      <id>203750</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:25:47Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম ১৭১ কোনো কোনো মন্ত্ৰত সিদ্ধ আব্, সন্ন্যাসীৰ নাম উল্লেখ আছে—তাৰ ভিতৰত ৰামগিৰি সন্ন্যাসীৰ নাম প্ৰধান ৷ ৰামগিৰি সন্ন্যাসীৰ আজ্ঞায়ে ম...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203750</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3556" sha1="j20851rw0srajt4di184v0d97lpcssc" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্র-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
১৭১
কোনো কোনো মন্ত্ৰত সিদ্ধ আব্, সন্ন্যাসীৰ নাম উল্লেখ আছে—তাৰ
ভিতৰত ৰামগিৰি সন্ন্যাসীৰ নাম প্ৰধান ৷
ৰামগিৰি সন্ন্যাসীৰ আজ্ঞায়ে মই বিষ জাৰো
কাল কট হৰা পানী কৰি মাৰো। (ৰাম কৰতি )
মোৰ বচন ৰামগিৰি সন্ন্যাসীর ডাক ।
যি কৰিলে হৰা তাৰ গাৱে লাগিয়া থাক ৷৷
সৃষ্টি তত্ত্ব
মন্ত্ৰবোৰৰ অ'ত ত'ত সৃষ্টি সম্বন্ধীয় আখ্যান সিচৰতি হৈ আছে।
কবতি মন্ত্ৰত আছে,
একেশ্বৰে আছো মই আদি নিৰঞ্জন।
সৃষ্টি নাহি আমাকো নকৰে শোভন৷৷
এই জ্বলি গোসাঁঞিৰ মন ভৈলা।
নাভি কমলত ব্ৰহ্ম উপজাইলা ৷
সৃষ্টি কৰিবাক তিনিকো আদেশিলা।
আজ্ঞা পায়া সৃষ্টি তেখনে কৰিলা৷
চৈধ্য তাল পৃথিবীৰ বাৰ যেন কম।
তেতিক্ষণে সৃষ্টি কবিলা নিয়ম ॥
ব্রহ্মায়ে স্ৰজন্ত, বিষ্ণুয়ে পালন্ত, ৰূদ্ৰে সংহাৰত ।
ব্ৰহ্মা যে সৃষ্টিৰ স্ৰষ্টা সেই কথা নানা মন্ত্ৰত কোৱা হৈছে।
বিবিধ ঐন্দ্রজালিক বা মায়াবিদ্যাৰ চচ্চা
প্রাচীন অসম ঐন্দ্রজালিক বিদ্যাৰ কাৰণে প্ৰখ্যাত আছিল বুলি পূর্ব্বে
উল্লেখ কৰা হৈছে। মন্ত্র-সাহিত্যত এই বিদ্যাৰ ব্যাপক প্ৰচলনৰ বিৱৰণ আছে।
এই ঐন্দ্রজালিক মন্ত্ৰ সাধাৰণতে দুবিধ ; এবিধ প্রাণীর সখে সন্তোষ, স্বাস্থ্য
আৰু, মঙ্গল বিধানৰ কাৰণে ব্যৱহৃত হৈছিল। কুমন্ত্ৰ বা অভিচাৰ শত্ৰুৰ
অমঙ্গল অপকাৰ আৰু অনিষ্ট সাধনত প্ৰয়োগ হয়।
প্রত্যেক মন্ত্ৰ সাধনৰ লগতে বিভিন্ন ক্রিয়া অনষ্ঠান জড়িত আছে; মন্ত্র
প্রয়োগৰ বিশিষ্ট দিন বাব নক্ষত্র আছে। সকলো মন্ত্ৰ সকলো মানহে প্রয়োগ
কৰিবও নোৱাৰে। কোনো কোনো মন্ত্ৰ জনজাতীয় লোকেহে ব্যৱহাৰ কৰিব
পাবে; কোনো তিৰোতাই আৰু, কোনো কোনো মন্ত্ৰ কুমাৰী ছোৱালীয়ে সাধন&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>j20851rw0srajt4di184v0d97lpcssc</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৭৯</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73741</id>
    <revision>
      <id>203751</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:26:09Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;১৭২ অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি কৰিব লাগে। কোনো কোনো মন্ত্রব সাধনত মূৰ্ত্তি প্রতিষ্ঠা কৰা হয়। কোনো কোনো মা সিদ্ধির কারণে বিভিন্ন ধৰণৰ ফল, গছ পাতৰ প্ৰয়োজন হয়। পান...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203751</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4466" sha1="cloyxxxe01lcv8dcfb88aywmc8z61ik" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;১৭২
অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি
কৰিব লাগে। কোনো কোনো মন্ত্রব সাধনত মূৰ্ত্তি প্রতিষ্ঠা কৰা হয়। কোনো
কোনো মা সিদ্ধির কারণে বিভিন্ন ধৰণৰ ফল, গছ পাতৰ প্ৰয়োজন হয়।
পানী বহু, মন্ত্ৰতে প্রয়োজন। পানজিৰা আৰু পানী কটাবে বহু ৰোগ নিৰাময়
করা হয়। কোনো কোনো মন্ত্ৰ জাৰিবৰ কাৰণে কমাবৰ শাল, চণ্ডাল অথবা
নীচকুলৰ লোকৰ গৃহৰপৰা পানী অনা হয়। কোনো কোনো মন্ত্রব সাধনতে
জীৱ-জন্তুৰ তেজ মঙহ, নখ, পাখী, মলমূত্র ব্যৱহাৰ কৰা হয়। এই জীব-
জন্তুৰ ভিতৰত কাউৰী, কুকুৰা, গাধ, কলীয়া বিড়ালী, কলীয়া ছাগলী, নেউল,
তেজ-পিয়া, ফে’চা, সাপ আৰু, বিবিধ মাছব নাম পোৱা গৈছে। কোনো কোনো
মন্ত্ৰত নিজৰ গাৰ তেজো উছৰ্গা কৰা হয়। গর্ভ-স্তম্ভন প্রসঙ্গত অনামিকার
বক্তেৰে মন্ত্ৰ লিখাৰ কথা কৈছে।
কোন কোন উপকৰণৰ সহায়ত মন্ত্ৰ সিদ্ধ হয় তাক তলৰ উদ্ধৃতির পা
বুজিব পাৰি-
ঔষধ পোতা বাণ কাটো। তামোলত দিয়া বাণ কাটো।
গার্থীবত দিয়া বাধ কাটো।
ববচাত দিয়া বাণ কাটো।
মউত দিয়া বাল কাটো।
পশুর মাংসত দিয়া বাণ কাটো।
চৰাইৰ মাংসত দিয়া বা কাটি কনো ान যान।
(জল কৰতি, পৃষ্ঠা 38 )
কোনো কোনো মন্ত্ৰৰ সাধনত অগ্নিৰ ব্যৱহাৰ আছে। এই ভাই সাধাৰণতে
তুই ১ অথবা গছপাতেৰে ধৰা হয়। মন্ত্রব কারণে প্রয়োজন হোৱা অগ্নি
শ্মশানৰ চিতা, ধোবাৰ ঘৰৰ জাই অথবা উতলা ভাতৰ চব্দৰ তলৰ পৰা অনা
হয় (কামবঙ্গ তন্ত্র, পৃষ্ঠা ০৫)।
মন খভগা মন্ত্র সাধনব সময়ত উতলা ভাতৰ চৰ তললৈ মন্ত্ৰপতে সবিয়হ
চটিওৱা হয়।
কোনো কোনো ক্ষেত্ৰত মানহ বা জন্তুৰ প্ৰতিকৃতি সাজি তাত মন্ত্র উচ্চারণ
কৰা হয়। মানুহৰ নখ, দাঁত, ফটাকানিত মন্ত্ৰ মাতি মাটিত প্রতি থোৱা
হয়। এইবোৰ সাধাৰণতে কুমন্ত অথবা হবা কৰাতহে ব্যৱহাৰ হয়। যিবোৰ
মন্ত্ৰৰ সিদ্ধি গাঁঠি আৰু চুৰৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে সেই বোৰতো নানা ধৰণৰ
বহাগ বিহৃতে গোহালিত তুই আৰু, মবলীয়াশাকৰ জাগ (যজ্ঞ) দিয়া হয়;
প্রসূতীৰ কাষত তু'হৰ জাই একুৰা ৰখা অসমীয়া গৃহস্থৰ নিয়ম।
“According to Bloomfield the offering of chaff is the typical hostile
sacrifice, offered to the demons. Ordinary sacrifice is offered to the
gods, with ghee rice etc. which contains substance. The magical sacrifice
is offered to
the demons with chaff which is
devoid of any
substance. The Religion and Philosophy of the Atharvaveda.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>cloyxxxe01lcv8dcfb88aywmc8z61ik</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>পৃষ্ঠা:অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি.pdf/১৮০</title>
    <ns>104</ns>
    <id>73742</id>
    <revision>
      <id>203752</id>
      <timestamp>2025-06-11T06:26:32Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Jyoti Chiring</username>
        <id>2949</id>
      </contributor>
      <comment>/* মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই */ &quot;মন্ত্ৰ-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম ১৭৩ বস্তুৰ প্রয়োগ আছে। মন্ত্র-পাথিয়ে অসংখ্য চুব, গাঁঠি আৰু, বাণৰ বৰ্ণনা দিছে। বহৃত বাণব লগত বিভিন্ন জাতি আৰু, জনজাতিৰ নাম জড়িত হোৱ...&quot; দি পৃষ্ঠা সৃষ্টি কৰা হ'ল</comment>
      <origin>203752</origin>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4545" sha1="gohvdcr1m3qwftj3nshgc3fiya2qhpz" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Jyoti Chiring&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;মন্ত্ৰ-সাহিত্যত মধ্যযুগৰ অসম
১৭৩
বস্তুৰ প্রয়োগ আছে। মন্ত্র-পাথিয়ে অসংখ্য চুব, গাঁঠি আৰু, বাণৰ বৰ্ণনা
দিছে। বহৃত বাণব লগত বিভিন্ন জাতি আৰু, জনজাতিৰ নাম জড়িত হোৱাৰ
উল্লেখ পূর্ব্বে কৰা হৈছে ।
অদৃশ্য বস্তু দৃশ্য কৰিবলৈ আৰু, দৃশ্য বস্তু অদৃশ্য কৰিবলৈ নানা মন্ত্ৰৰ
ব্যৱহাৰ আছিল। এই অর্থে মন্ত্রব সাধন পালিবলগীয়া হৈছে,
কলীয়া বিড়ালী চৌপথত পাতিব। পচিশ দিনত তুলি নদীত ধাব মুখে ধ্রুব।
যি হাড় উজান ধবে তাক লব। মহাকালী মন্ত্ৰেৰে মহাকালী দেৱীক পাজি নেউলৰ
পিত্তেবে সেই হাড় বাটি বড়ি কৰি ললে অদৃশ্য হয়। দেৱতাই নোচোৱে।
মন্ত্ৰৰ প্ৰভাৱত মানহ-পশৱে বিভিন্ন ৰূপে গ্ৰহণ কৰিব পাৰে বুলিও
মানহব বিশ্বাস। কোনো কোনো মন্ত্ৰত (বিশেষকৈ নাগপাশ মন্ত্রত) সিংহ
মায়া, বাঘ মায়া, ভালকে মায়া, কুকুৰ মায়া, ছাগ মায়া, বান্দব মায়া, শিয়াল মায়া,
শগনী মায়া, ফে'চা মায়া, গাহৰী মায়া, এন্দুৰ মায়া আদিৰ উল্লেখ আছে ।
এক মন্ত্র প্রয়োগ প্রসঙ্গত আছে—
তিতা লাওব গান্টির তেল, পাৰ চৰাইব বিষ্ঠা, ময়ৰ লতাৰ মূল, গদভ, অস্থি
সবাকে বাটি তিলক ললে তাক ৰাৱণৰ দশমুখে হেন দেখি।
কৃষ্ণা চতুদশীৰ বাতিত মৈৰাৰ মূৰৰ মুখত কলীয়া মাটি মিহলাই ভৃঙ্গৰাজৰ গাটি
থৈ কলীয়া মাটিত পদ্ধতি পূজিব। গজি ডাঙৰ হলে তাৰে জবি কবি যাৰ গাত দিয়ে
তাক মৈৰা হেন দেখি।
যুদ্ধ জিনিবলৈ, শত্রুক নিধন কৰিবলৈ অথবা তেওঁলোকৰ বলবীৰ্য্য হ্রাস
কবি বিকলাঙ্গ কৰিবলৈ বহ, মন্ত্ৰৰ প্ৰচলন হৈছিল। কোনো কোনো মন্ত্র
অর্থ-সম্পদ প্রাপ্তি, শক্তি-সামর্থ্যৰ উদ্ভৱ, পত্ৰসন্তান লাভৰ অর্থে সাধন
কৰা হয়—
আকাৰ আঙ্গ মেলো, জাঙ্গ মেলো
মেলো দশ অঙ্গ, মঙ্গলবার দুপৰ বেলা,
নমোঠি ববচাৰ দিলো গাঁি
অমকাৰ বলবীৰ্য্য বাক্শক্তি সবে হওক উদ্ধৃতি।
শাও-শপত
মন্ত্ৰৰ লগত শাও-শপত বিশেষ সম্বন্ধ। আন কথাৰে কবলৈ গলে শাও
( curse ), শপত ( oath ) আৰু, আশীর্ব্বাদ ( blessing ) প্রকৃতপক্ষে
মন্ত্রহে। এইবোৰত জনসাধাৰণৰ ধৰ্ম্ম-বিশ্বাস জড়িত আছে। শাও-শপত
শক্তিশালী কবিবলৈ তাৰ লগত সাধাৰণতে দেৱ-দেৱীৰ নাম উচ্চারিত হয়।
লগতে দেৱতাৰপৰা নিজৰ বাক্য বা কাৰ্য্য সিদ্ধি হবৰ কাৰণে সহায় ভিক্ষা&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>gohvdcr1m3qwftj3nshgc3fiya2qhpz</sha1>
    </revision>
  </page>
</mediawiki>