Vikifontaro eowikisource https://eo.wikisource.org/wiki/Vikifontaro:%C4%88efpa%C4%9Do MediaWiki 1.45.0-wmf.4 first-letter Aŭdvidaĵo Specialaĵo Diskuto Uzanto Uzanto-Diskuto Vikifontaro Vikifontaro diskuto Dosiero Dosiero-Diskuto MediaWiki MediaWiki-Diskuto Ŝablono Ŝablono-Diskuto Helpo Helpo-Diskuto Kategorio Kategorio-Diskuto Aŭtoro Aŭtoro-Diskuto Paĝo Paĝo-Diskuto Indekso Indekso-Diskuto TimedText TimedText talk Modulo Modulo-Diskuto 104 20435 108440 108342 2025-06-07T13:33:01Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108440 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>antaŭ ni staros la bela estonteco de nia edza vivo, tiam ĝi estu unu el niaj plej bonaj plezuroj meditadi, kiel ni povas fari Grace’on feliĉa, antaŭplenumadi ŝiajn dezirojn, montri al ŝi nian amon kaj dankecon kaj ion repagi al ŝi de la ŝuldo, kiun ŝi metis sur nin.” La pli juna fratino metis unu manon en la lian kaj per la dua ŝi tenis ĉirkaŭprenite sian fratinon. Ŝi rigardadis en la trankvile gajajn okulojn de sia fratino per rigardo, en kiu estis miksitaj amo, admiro, doloro kaj preskaŭ adoro. Ŝi rigardadis la vizaĝon de la fratino, kiel se ĝi estus la vizaĝo de ĉiela anĝelo. Kaj kun gaja, feliĉa trankvileco tiu ĉi vizaĝo rigardadis ŝin kaj ŝian amanton. “Kaj kiam la tempo venos, kiel ĝi iam devas veni,” diris Alfred— “mi miras, ke ĝi ankoraŭ ne venis, sed Grace scias tion ĉi la plej bone, kaj Grace estas ĉiam prava—la tempo, kiam ŝi bezonos koron de amiko, al kiu ŝi povus sin konfidi, kiel fidelaj ni tiam estos, Marion, kaj kiel ni ĝojos, ke nia bona fratino amas kaj estas amata, kiel ŝi meritas !” Ĉiam ankoraŭ la pli juna fratino rigardadis al ŝi en la okulojn kaj ne deturnadis sin eĉ al li. Kaj ĉiam ankoraŭ ripozadis tiuj ĉi fidelaj okuloj kun gaja feliĉa trankvileco sur ŝi kaj ŝia amanto. “Kaj kiam ĉio tio ĉi estos pasinta kaj ni estos maljunaj kaj vivos en malvasta komuneco kaj ofte parolados pri la malnovaj tempoj,” diris Alfred, “tiam tio ĉi antaŭ ĉio devas esti nia tempo plej amata— precipe tiu ĉi tago ; kaj tiam ni rakontados al ni, kion ĉe la disiĝo ni pensis kaj sentis kaj esperis kaj timis ; kaj kiel ni ne povis diri al ni reciproke adiaŭ.” “La kaleŝo veturas tra l’ arbaĵo,” ekkriis Britain. “Jes ! Mi estas preta—kaj kiel ni malgraŭ ĉio feliĉe nin revidis ; tiun ĉi tagon ni faros la plej feliĉa en la tuta jaro kaj ni ĝin festados kiel trioblan tagon de naskiĝo. Ne vere, mia kara ?” “Jes !” diris la pli maljuna fratino kun fajro kaj radianta rideto. “Jes, Alfred, ne malrapidu. Ne restas tempo. Diru al Marion adiaŭ. Kaj Dio vin gardu !” Li altiris la pli junan fratinon al sia brusto. Kiam li ŝin ree ellasis,<noinclude><references/></noinclude> 19cuq8an090hta9m96sfwt6ofsoyxzn 104 20436 108442 108343 2025-06-07T13:43:38Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108442 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>ŝi denove alvolviĝis al Grace kaj denove ekrigardis al ŝi en la trankvilajn okulojn kun tiu sama rigardo plena je miksitaj sentoj. “Adiaŭ, Alfred !” diris la doktoro. “Paroli pri serioza korespondado aŭ serioza aldoniteco kaj ŝuldateco kaj tiel plu en tiu ĉi—ha, ha, ha !—vi scias, kion mi volas diri—pri tio ĉi paroli estus kompreneble malsaĝeco. Mi povas nur diri, ke se vi kaj Marion restos ĉe tiu ĉi sama malsaĝa stato de l’ animo, mi kontraŭ vi kiel bofilo, kiam la tempo venos, nenion kontraŭparolos.” “Sur la ponto !” ekkriis Britain. “Ĝi venu !” diris Alfred kaj kore skuis la manon al la doktoro. “Pensu iafoje pri mi, mia malnova amiko kaj zorganto, tiel serioze, kiel vi nur povos ! Adiaŭ, sinjoro Snitchey ! Adiaŭ, sinjoro Craggs !” “Ĝi venas jam !” ekkriis Britain. “Unu kison de Clemency Newcome pro malnova konateco—vian manon, Britain—Marion, mia plej kara koro, adiaŭ ! Fratino Grace, ne forgesu !” La patrina figuro kaj la vizaĝo tiel bela en sia gaja trankvileco sin turnis al li ; sed la okuloj de Marion ne povis sin deturni de ŝia fratino. La kaleŝo estis antaŭ la pordo. La pakaĵo estis surmetita. La kaleŝo ekruliĝis for. Marion sin ne movis. “Li faras al vi signon per la ĉapelo, mia kara,” diris Grace. “Via fianĉo, mia koro. Rigardu !” La pli juna fratino suprenrigardis kaj turnis por sekundo la kapon. Sed kiam ŝi post tio ĉi renkontis la plenan rigardon de tiuj ĉi trankvilaj okuloj, ŝi plorante falis al la kolo al la pli maljuna fratino. “Ho, Grace, Dio vin benu ! sed mi ne povas ĝin rigardi, Grace ! Ĝi rompas al mi la koron.” {{---|12em|style=margin-top: 4em}}<noinclude><references/></noinclude> 4mw0sal079emsx8g4q6j1zorbsyfibk 104 25216 108447 105954 2025-06-07T14:55:43Z Ciampix 3284 /* Validigita */ 108447 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Ciampix" /></noinclude><poem> La timigitaj mevaj aroj Flugadis for, laŭte kriante, Frapis la hufoj, sonoris la ŝildoj, Kaj for eksonis kiel venka kri': Thalatta! Thalatta! Mi vin salutas, eterna mar'! Kiel lingvo hejmlanda vi bruas, Kiel sonĝoj infanaj io briletas Sur via vasta balanca ondar'. Al mi rememoro rakontas denove, Pri ĉiu amata bela ludilo, Pri tiuj brilantaj donoj kristnaskaj, Pri tiuj koralaj ruĝaj arbetoj, Orfiŝoj, perloj kaj konkoj koloraj, Kiujn vi kaŝas mistere Malsupre en domo kristala. Ho, kiel enuis mi en la fremdlando! Kiel floro velkinta En la kapsul' de botanikisto Kuŝis la kor' en la brust', Mi sentas, kvazaŭ longan vintron Malsana mi sidis en ĉambro malluma, Kaj nun mi ĝis lasas subite Kaj brile kontraŭ mi radias </poem><noinclude><references/></noinclude> ch2zjf8ctr22ww5tglqcuo9yza2vqlo 104 25217 108448 105955 2025-06-07T14:58:16Z Ciampix 3284 /* Validigita */ 108448 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Ciampix" /></noinclude><poem> La smaragda printempo, vekita de l' suno, Kaj bruas la blankaj arboj florantaj, Kaj la junaj floroj min rigardas Per siaj okuloj, la bonodoraj; Ĉio sonas, aromas, respiras kaj ridas, Kaj en blua ĉielo kantas birdetoj — Thalatta! Thalatta! Vi brava kor' retiriĝa! Kiel ofte, maldolĉe-ofte, Vin premis de l' Nordo barbarinoj! El grandaj okuloj venkantaj Ili pafis brulantajn sagojn; Per vortoj kurbe glatitaj Minacis fendi mian bruston; Per kojnoskribaj biletoj disrompis Mizeran cerbon mian surdigitan — Vane mi tenis kontraŭen la ŝildon, La sagoj siblis, la batoj krakis, Kaj de la nordaj barbarinoj Mi estis premita ĝis la mar' — Kaj libere spirante mi vin eksalutas, Amata, savanta mar', Thalatta! Thalatta! </poem> {{---|100px}}<noinclude><references/></noinclude> av0sxlnzwnhta6f7uvnie8gzh4ae7rn 2 27905 108535 108375 2025-06-08T10:35:18Z Danÿa 3650 108535 javascript text/javascript //mw.loader.load("https://fr.wikisource.org/wiki/Utilisateur:Lepticed7/Sliders.js?action=raw&ctype=text/javascript"); const filePageRegex = /^\/wiki\/Dosiero:(.+)$/; const m = filePageRegex.exec(location.pathname); if (m) location.replace(`https://commons.wikimedia.org/wiki/File:${m[1]}`); document.querySelectorAll("a").forEach((link) => { const m = filePageRegex.exec(link.pathname); if (m) link.href = `https://commons.wikimedia.org/wiki/File:${m[1]}`; }); const obs = new MutationObserver((mutations) => { mutations.forEach((mutation) => { const target = mutation.target; if (!(target instanceof HTMLAnchorElement)) return; const m = filePageRegex.exec(target.pathname); if (m) target.href = `https://commons.wikimedia.org/wiki/File:${m[1]}`; }); }); obs.observe(document.body, { childList: true, subtree: true }); // Sliders const observer = new MutationObserver(() => { waitForCanvas(); }); observer.observe(document.getElementById("bodyContent"), { childList: true, subtree: true }); waitForCanvas(); function waitForCanvas() { const canvas = document.querySelector("canvas"); if (canvas) { observer.disconnect(); init(canvas); } } /** * @param canvas {HTMLCanvasElement} */ function init(canvas) { console.log("init"); /** @type {Record<string, [number, number, number]>} */ const slidersValues = { // min, max, default value brightness: [0, 200, 100], contrast: [0, 200, 100], grayscale: [0, 100, 0], invert: [0, 100, 0], saturate: [0, 500, 100], sepia: [0, 100, 0] }; /** @type {Record<string, [JQuery<HTMLInputElement>, JQuery<HTMLInputElement>]>} */ const sliders = {}; const $table = $("<table style='text-align: center; margin: 0.5em auto'>"); const $nameRow = $("<tr>"); const $sliderRow = $("<tr>"); const $valueRow = $("<tr>"); const $resetButton = $("<button type='button'>Reset</button>"); $table.append($nameRow, $sliderRow, $valueRow); $("#editform").before($table); $table.after($("<div style='text-align: center'>").append($resetButton)); for (const [name, [min, max, defaultValue]] of Object.entries(slidersValues)) { const $slider = $(`<input type="range" id="slider_${name}" min="${min}" max="${max}" value="${defaultValue}">`); const $input = $(`<input type="number" name="${name}" min="${min}" max="${max}">`); $slider.on("input", updateFilters); $input.on("change", onNumberUpdate); $nameRow.append(`<th style="padding: 0 0.8em"><label for="slider_${name}">${name}</label></th>`); $sliderRow.append($("<td style='padding: 0 0.8em'>").append($slider)); $valueRow.append($("<td style='padding: 0 0.8em'>").append($input)); sliders[name] = [$slider, $input]; } $resetButton.on("click", resetFilters); const context2d = canvas.getContext("2d"); function updateFilters() { let filter = ""; for (const [name, [$slider, $input]] of Object.entries(sliders)) { const value = $slider.val(); filter += `${name}(${value / 100}) `; $input.val(value); } context2d.filter = filter; mw.proofreadpage.openseadragon.viewer.forceRedraw(); } /** * @param e {JQuery.ChangeEvent<HTMLInputElement, any, HTMLInputElement, HTMLInputElement>} */ function onNumberUpdate(e) { const target = e.target; sliders[target.name][0].val(target.value); updateFilters(); } function resetFilters() { for (const [name, [$slider, $input]] of Object.entries(sliders)) { const value = slidersValues[name][2]; $slider.val(value); $input.val(value); } updateFilters(); } updateFilters(); } by5sdrm6rhk9mt5rcwzez6wxsp9f1p4 108537 108535 2025-06-08T10:42:55Z Danÿa 3650 108537 javascript text/javascript //mw.loader.load("https://fr.wikisource.org/wiki/Utilisateur:Lepticed7/Sliders.js?action=raw&ctype=text/javascript"); const filePageRegex = /^\/wiki\/Dosiero:(.+)$/; const m = filePageRegex.exec(location.pathname); if (m) location.replace(`https://commons.wikimedia.org/wiki/File:${m[1]}`); document.querySelectorAll("a").forEach((link) => { const m = filePageRegex.exec(link.pathname); if (m) link.href = `https://commons.wikimedia.org/wiki/File:${m[1]}`; }); const obs = new MutationObserver((mutations) => { mutations.forEach((mutation) => { const target = mutation.target; if (!(target instanceof HTMLAnchorElement)) return; const m = filePageRegex.exec(target.pathname); if (m) target.href = `https://commons.wikimedia.org/wiki/File:${m[1]}`; }); }); obs.observe(document.body, { childList: true, subtree: true }); // Sliders const observer = new MutationObserver(() => { waitForCanvas(); }); observer.observe(document.getElementById("bodyContent"), { childList: true, subtree: true }); waitForCanvas(); function waitForCanvas() { const canvas = document.querySelector("canvas"); if (canvas) { observer.disconnect(); init(canvas); } } /** * @param canvas {HTMLCanvasElement} */ function init(canvas) { /** @type {Record<string, [number, number, number]>} */ const slidersValues = { // min, max, default value brightness: [0, 200, 100], contrast: [0, 200, 100], grayscale: [0, 100, 0], invert: [0, 100, 0], saturate: [0, 500, 100], sepia: [0, 100, 0] }; /** @type {Record<string, [JQuery<HTMLInputElement>, JQuery<HTMLInputElement>]>} */ const sliders = {}; const $table = $("<table style='text-align: center; margin: 0.5em auto'>"); const $nameRow = $("<tr>"); const $sliderRow = $("<tr>"); const $valueRow = $("<tr>"); const $resetButton = $("<button type='button'>Reset</button>"); $table.append($nameRow, $sliderRow, $valueRow); $("#editform").before($table); $table.after($("<div style='text-align: center'>").append($resetButton)); for (const [name, [min, max, defaultValue]] of Object.entries(slidersValues)) { const $slider = $(`<input type="range" id="slider_${name}" min="${min}" max="${max}" value="${defaultValue}">`); const $input = $(`<input type="number" name="${name}" min="${min}" max="${max}">`); $slider.on("input", updateFilters); $input.on("change", onNumberUpdate); $nameRow.append(`<th style="padding: 0 0.8em"><label for="slider_${name}">${name}</label></th>`); $sliderRow.append($("<td style='padding: 0 0.8em'>").append($slider)); $valueRow.append($("<td style='padding: 0 0.8em'>").append($input)); sliders[name] = [$slider, $input]; } $resetButton.on("click", resetFilters); const context2d = canvas.getContext("2d"); function updateFilters() { let filter = ""; for (const [name, [$slider, $input]] of Object.entries(sliders)) { const value = $slider.val(); filter += `${name}(${value / 100}) `; $input.val(value); } context2d.filter = filter; mw.proofreadpage.openseadragon.viewer.forceRedraw(); } /** * @param e {JQuery.ChangeEvent<HTMLInputElement, any, HTMLInputElement, HTMLInputElement>} */ function onNumberUpdate(e) { const target = e.target; sliders[target.name][0].val(target.value); updateFilters(); } function resetFilters() { for (const [name, [$slider, $input]] of Object.entries(sliders)) { const value = slidersValues[name][2]; $slider.val(value); $input.val(value); } updateFilters(); } updateFilters(); } ski1ul7hbyhcjt4u8d75ibgd9jifqt9 104 33681 108467 97952 2025-06-07T20:34:20Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108467 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>Clemency, ke vi min devis konverti. Tio ĉi estas la plej stranga. Vi ! kio ! mi pensas, ke vi ne havas duonon da penso en la kapo !” Tute ne ofendiĝante, Clemency, balancis la kapon, ridis kaj ĉirkaŭprenante sin diris : “Ne, mi ankaŭ tiel pensas.” “Mi estas sufiĉe konvinkita je tio ĉi,” diris sinjoro Britain. “Ho mi pensas, vi estas prava,” diris Clemency. “Mi elportas nenian penson, mi nenian bezonas.” Benjamin prenis la pipon el la buŝo kaj ridis, ĝis la larmoj elkuris al li sur la vangojn. “Kiel naiva vi estas, Clemency,” li aldonis, ĉiam ankoraŭ ridante kaj viŝante al si la okulojn. Clemency, nenion kontraŭdirante, faris tion saman kaj ridis tiel same kore, kiel li. “Sed mi tamen vin amas,” diris sinjoro Britain ; “vi estas tre bona knabino en via speco ; donu do al mi la manon, Clemency. Kio ajn estos, mi vin ĉiam estimos kaj ĉiam estos via amiko.” “Efektive !” respondis Clemency. “Nu, tio ĉi certe estas tre bona de via flanko.” “Jes, jes,” diris sinjoro Britain kaj prezentis al ŝi la pipon por elbati ; “mi vin ne forlasos. Aŭskultu ! estas stranga bruo !” “Bruo !” ripetis Clemency. “Paŝoj ekster la domo. Sonis kvazaŭ iu desaltas de la muro,” diris Britain. “Ĉu ili supre ĉiuj estas en lito ?” “Ho, nun ili ĉiuj iris dormi.” “Ĉu vi nenion aŭdis ?” “Ne.” Ili ambaŭ aŭskultis sed nenion aŭdis. “Mi tion diros al vi,” diris Benjamin kaj deprenis lanternon ; “mi pro singardeco faros unu fojon ĉirkaŭiron ĉirkaŭ la domo, antaŭ ol mi iras dormi. Malfermu la pordon, dum mi ekbruligos la lanternon, Clemmy.” Clemency tuj obeis, sed rimarkis al tio ĉi, ke li vane faras al si la klopodon, ke ĝi estas imago kaj tiel plu. Sinjoro Britain diris “tre povas esti,” sed tamen eliris, armita de la fero de forno kaj lumigante per la lanterno en ĉiujn flankojn.<noinclude><references/></noinclude> ng0q432d7tq5kc9543p0u0tea5hn1wp 108515 108467 2025-06-08T08:57:40Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108515 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>Clemency, ke vi min devis konverti. Tio ĉi estas la plej stranga. Vi ! kio ! mi pensas, ke vi ne havas duonon da penso en la kapo !” Tute ne ofendiĝante, Clemency, balancis la kapon, ridis kaj ĉirkaŭprenante sin diris : “Ne, mi ankaŭ tiel pensas.” “Mi estas sufiĉe konvinkita je tio ĉi,” diris sinjoro Britain. “Ho mi pensas, vi estas prava,” diris Clemency. “Mi elportas nenian penson, mi nenian bezonas.” Benjamin prenis la pipon el la buŝo kaj ridis, ĝis la larmoj elkuris al li sur la vangojn. “Kiel naiva vi estas, Clemency,” li aldonis, ĉiam ankoraŭ ridante kaj viŝante al si la okulojn. Clemency, nenion kontraŭdirante, faris tion saman kaj ridis tiel same kore, kiel li. “Sed mi tamen vin amas,” diris sinjoro Britain ; “vi estas tre bona knabino en via speco ; donu do al mi la manon, Clemency. Kio ajn estos, mi vin ĉiam estimos kaj ĉiam estos via amiko.” “Efektive !” respondis Clemency. “Nu, tio ĉi certe estas tre bona de via flanko.” “Jes, jes,” diris sinjoro Britain kaj prezentis al ŝi la pipon por elbati ; “mi vin ne forlasos. Aŭskultu ! estas stranga bruo !” “Bruo !” ripetis Clemency. “Paŝoj ekster la domo. Sonis kvazaŭ iu desaltas de la muro,” diris Britain. “Ĉu ili supre ĉiuj estas en lito ?” “Ho, nun ili ĉiuj iris dormi.” “Ĉu vi nenion aŭdis ?” “Ne.” Ili ambaŭ aŭskultis sed nenion aŭdis. “Mi ion diros al vi,” diris Benjamin kaj deprenis lanternon ; “mi pro singardeco faros unu fojon ĉirkaŭiron ĉirkaŭ la domo, antaŭ ol mi iras dormi. Malfermu la pordon, dum mi ekbruligos la lanternon, Clemmy.” Clemency tuj obeis, sed rimarkis al tio ĉi, ke li vane faras al si la klopodon, ke ĝi estas imago kaj tiel plu. Sinjoro Britain diris “tre povas esti,” sed tamen eliris, armita de la fero de forno kaj lumigante per la lanterno en ĉiujn flankojn.<noinclude><references/></noinclude> 30oip5x15jlja951dpagvu4e1b46spg 104 35907 108498 108190 2025-06-08T07:03:01Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108498 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki /> Tiun saman minuton, kiam mi estas preta kuŝiĝi, larĝa pala strio de luna lumo hele lumigas la lokon, kie mi kuŝas, kaj mi vidas ion malluman kaj grandan, kuŝantan kvin paŝojn de mi. Lummakuletoj vidiĝas de la luna lumo ie sur ĝi. Tio estas butonoj aŭ municio. Tio estas aŭ kadavro aŭ vundito. Tute egale, mi kuŝiĝos… Ne, estas neeble. La niaj ne foriris. Ili estas tie ĉi, ili forpelis la turkojn kaj mem restis sur tiu ĉi pozicio. Sed pro kio estas nek parolado, nek krakado de lignofajroj? Nu ja mi aŭdas nenion pro malforto. Certe, ili estas ĉi tie. „Helpu!!… Helpu!“ Sovaĝaj, frenezaj, raŭkaj kriegoj eliĝas el mia brusto, sed respondo ne estas al ili. Laŭte ili disportiĝas en la nokta aero. Ĉio alia silentas. Nur griloj krakas kiel antaŭe seninterrompe. Luno kompate rigardas nun per sia ronda vizaĝo. Se li estus vundita, li rekonsciiĝus pro tia krio. Tio estas kadavro. Nia aŭ turko? He, mia Dio! ĉu tio ne estas tute egala? Kaj dormo malsupreniĝas sur miajn brulumajn okulojn. {{---|100px}} Mi kuŝas kun la fermitaj okuloj, kvankam mi maldormiĝis jam antaŭlonge. Mi ne deziras malfermi la okulojn, ĉar mi sentas tra la fermitaj palpebroj sunan lumon: se mi malfermos la okulojn, ĝi dolorigos ilin. Kaj estas pli bone ne movetiĝi… Hieraŭ (ŝajnas, ke tio estis hieraŭ?) oni vundis min; unu tago pasis, aliaj tagoj pasos, mi mortos.<noinclude><references/></noinclude> 6xkv1mnd6gjzqmba98w2dublu306ipa 104 35960 108445 108345 2025-06-07T13:56:01Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108445 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>{{f|PARTO DUA.|c|g=120%}} Snitchey kaj Craggs havis belan malgrandan oficejon sur la malnova kampo de l’ batalo, kie ili vivis de bela malgranda negoco kaj kondukadis multajn malgrandajn batalojn por multaj militantaj partioj. Kvankam oni efektive ne povis diri, ke tiuj ĉi bataloj estas facilaj kaj vivaj bataloj de tiraljoroj—ĉar ordinare ili iradis tre malrapide kaj malfacile—oni tamen la partoprenon de la firmo en tiu rilato povis klasifiki sub tiu speco de skermado, ke ili jen ĵetadis pafon sur tiun ĉi plendanton, poste kuglon sur tiun defendanton, jen kun la tuta forto superfaladis sur teran propraĵon starantan sub sekvestracio, kaj poste denove havis batalon kun neregula korpuso da malgrandaj ŝuldantoj, ĝuste kiel estis la okazo kaj kiel la malamiko sin starigis kontraŭ ili. Por ili, tiel same kiel por homoj pli gloraj, la Gazeto<ref>Oficiala organo grava por advokatoj, militistoj, k.t.p.</ref> estis grava kaj tre interesanta folio ; kaj pri la plejmulto de la bataloj, en kiuj ili montris sian militestran talenton, la batalantoj poste diradis, ke ili pro la multa fumo, de kiu ili estis ĉirkaŭataj, nur kun granda malfacilo povis reciproke sin rekoni kaj malfacile povis vidi, kion ili efektive faras. La oficejo de la sinjoroj Snitchey kaj Craggs kuŝis tre oportune sur la foirejo, post malfermita pordo kaj du glataj malsupren kondukantaj ŝtupoj, tiel ke la kolera farmanto, kiu postulis proceson, kun la plej granda facileco povis ensalti. Siajn interparolojn ili havadis en posta ĉambro sur la unua etaĝo, kun malalta malluma plafono, kvazaŭ la ĉambro mem kuntiradus la brovojn en serioza meditado super komplikitaj punktoj de leĝoj. La meblaro de la ĉambro konsistis el kelka nombro da ledaj seĝoj kun altaj apogiloj, kun grandaj rondaj najloj el flava kupro, el kiuj kelkaj elfalis aŭ eble estis eltiritaj de la senkonscia fingro de konfuzitaj klientoj. Ekster tio oni povis vidi<noinclude><references/></noinclude> 3pfehgnuz7qd3klk0m475zk5qg1v80g 104 35961 108446 108346 2025-06-07T14:09:45Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108446 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>gravuraĵon de unu glora juĝisto, kiu siatempe per ĉiu harligo de sia granda hararo faradis sur la homojn tian impreson, ke la haroj al ili stariĝadis kiel montoj. Paperoj en multaj apartaj amasoj plenigadis la polvajn ŝrankojn, bretojn kaj tablojn, kaj la malsupra parto de la muraj tabulaĵoj estis kovrita de vicoj de fajreltenaj kestoj kun pendantaj seruroj kaj kun dike skribitaj nomoj, kiujn la atendantaj klientoj per nevenkebla sorĉo sin sentadis devigataj silabadi de antaŭe kaj de poste, dum ili ŝajne aŭskultadis la sinjorojn Snitchey kaj Craggs, ne komprenante eĉ unu vorton de tio, kion tiuj ĉi parolis. Snitchey kaj Craggs ambaŭ estis edzigitaj. Snitchey kaj Craggs estis la plej bonaj amikoj en la mondo kaj havis reciproke efektivan konfidon ; sed, kiel ofte okazas en la vivo, sinjorino Snitchey el principo rigardadis sinjoron Craggs kun okuloj suspektemaj, kaj tion ĉi saman rilate la sinjoron Snitchey faradis sinjorino Craggs. “Kun via Snitchey,” iafoje diradis la laste dirita sinjorino al sinjoro Craggs, “mi tute ne scias, kion vi volas kun via Snitchey. Vi fidas tro multe vian Snitchey, mi diras, kaj mi nur volus, ke vi neniam en alia maniero konvinkiĝu je tio ĉi.” Reciproke sinjorino Snitchey ripetadis al sia edzo, ke se li iam de iu estos kondukita sur malĝustan vojon, ĝi estos per tiu ĉi homo, kaj ke se iu havas malvereman okulon, ĝi estas Craggs. Malgraŭ tio ĉi ili tamen entute estis tre bonaj amikoj ; kaj inter sinjorino Snitchey kaj sinjorino Craggs estis malvasta ligo defenda kaj ataka kontraŭ la oficejo, kiu en iliaj okuloj estis ĉambro de suspektaĵoj kaj komuna malamiko plena je danĝeraj kaj misteraj maĥinacioj. Kaj tamen de tiu ĉi oficejo Snitchey kaj Craggs ricevadis sian mielon. Tie ĉi ili staradis iafoje en belaj vesperoj apud la fenestro de sia ĉambro de interparoloj, kiu eliradis sur la malnovan kampon de batalo, kaj miradis (sed ordinare nur kiam la ĵurintaj juĝantoj sidadis, la amasaj okupoj faradis ilin sentimentalaj) la malsaĝecon de la homoj, kiuj ne povas ĉiam vivi inter si en paco kaj sian disputon trankvile fini en juĝejo. Tie ĉi tagoj, semajnoj, monatoj kaj jaroj pasadis super ili, kaj sole ilia juĝa kalendaro, la iom post iom pli malgrandiĝanta<noinclude><references/></noinclude> bd21tena2gthmssfvk3iifsyf64v9dy 104 35962 108451 108347 2025-06-07T19:17:10Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108451 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>nombro de la kupraj najloj en la ledaj seĝoj kaj la kreskanta amaso de la paperoj sur la tablo atestadis tion ĉi. Tie ĉi preskaŭ tri jaroj pasintaj de la tago de l’ matenmanĝo en la ĝardeno, malmultigis la najlojn kaj multigis la amasojn da papero, kiam ili en unu vespero sidis kune en negoca interparolado. Ili sidis ne solaj, sed kun unu viro de ĉirkaŭ tridek jaroj, malpene vestita kaj kun iom mallarĝa vizaĝo, sed entute bone konstruita, en bonaj vestoj kaj kun bela eksteraĵo. Li sidis sur la parada seĝo, tenante unu manon en la brusto de l’ surtuto kaj la duan en la neordigitaj haroj, profundigita en malgajan meditadon. Snitchey kaj Craggs sidis apude apud skribotablo unu kontraŭ la dua. Unu el la fajreltenaj kestoj staris malfermita sur la tablo ; unu parto de ĝia enhavo kuŝis elmetita sur la tablo, dum la resto iradis tra la mano de sinjoro Snitchey, kiu unu dokumenton post la alia tenadis apud la lumo, ĉiun paperon aparte ĉirkaŭrigardis, balancante la kapon, kaj transdonante ĝin al sinjoro Craggs, kiu ĝin ankaŭ ĉirkaŭrigardadis kaj balancadis la kapon. De tempo al tempo ili faradis paŭzon, balancadis ambaŭ la kapon kaj ekrigardadis sian en pensojn profundigitan klienton ; kaj ĉar sur la kesto estis skribite “Sinjora Moŝto Michael Warden,” ni el ĉio tio ĉi povas konkludi, ke la nomo kaj la kesto apartenis al tiu ĉi kliento kaj ke la aferoj de sinjora moŝto Michael Warden staris ne tre bone. “Jen estas ĉio,” diris sinjoro Snitchey kaj metis la lastan paperon. “Mi vidas plu nenian helpon. Plu nenian helpon.” “Ĉio perdita, malŝparita, prodonita, pruntita kaj vendita ?” diris la kliento kaj suprenrigardis. “Ĉio,” respondins sinjoro Snitchey. “Nenio restas por fari, vi diras ?” “Absolute nenio,” estis la respondo de la advokato. La kliento mordetis la ungojn kaj denove profundiĝis en sian meditadon. “Kaj eĉ mia persona libereco estas en danĝero, vi pensas ?” li komencis post minuto denove.<noinclude><references/></noinclude> 4y4hvx14gwytcsoe8tts56r50fr1vor 104 35963 108452 108348 2025-06-07T19:26:10Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108452 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “En ĉiu parto de la unuigitaj reĝolandoj Grand-Britujo kaj Irlando,” respondis sinjoro Snitchey. “Sekve nur perdita filo, kiu povas plu reveni al nenia patro, ne havas porkojn por gardi kaj ne povas dividi kun ili la manĝon ?” daŭrigis la kliento, balancante unu piedon sur la dua kaj rigardante al la planko. Sinjoro Snitchey ektusis, kvazaŭ dezirante ne alpermesi la supozon, ke li partoprenas en ia alegoria prezentado de rajta rilato. Sinjoro Craggs ankaŭ ektusis, kvazaŭ volante montri, ke tio ĉi estas la opinio de la firmo. “Ruinigita en la aĝo de tridek jaroj,” diris la kliento. “Hm !” “Ne ruinigita, sinjoro Warden,” respondis Snitchey. “Tiel malbona la afero ankoraŭ ne estas. Vere, ke vi faris ĉion, kion vi povis, tion ĉi mi devas diri, sed vi ne estas ruinigita. Iom da sinlimigado…” “Al diablo kun la sinlimigado,” diris la kliento. “Sinjoro Craggs, vi permesos al mi preneton da tabako ? Mi dankas.” Kiam la trankvilanima advokato metis la preneton en la nazon, videble kun granda gusto kaj tute profundigita en la ĝuado, la vizaĝo de la kliento iom post iom glatiĝis, kaj ridetante li diris :— “Vi parolas pri sinlimigado. Kiel longe ?” “Kiel longe ?” ripetis Snitchey, enflarante la tabakon de la fingroj kaj ŝajnante kalkuli en pensoj ; “en bonaj manoj—eble en la manoj de Snitchey kaj Craggs—ses aŭ sep jarojn.” “Ses aŭ sep jarojn ne manĝi !” diris la kliento kun ĉagrena rido kaj senpacience movante sin sur la seĝo. “Ses aŭ sep jarojn ne manĝi, sinjoro Warden, estus efektive io neordinara,” diris Snitchey. “En la daŭro de tiu ĉi tempo vi povus sole per sinmontrado jam perlabori novan teraĵon. Sed ni ne pensas ke vi povus ĝin fari, kaj tial ni ĝin ankaŭ ne konsilas al vi.” “Kion do vi al mi konsilas ?” “Sinlimigadon,” ripetis Snitchey. “Kelkaj jaroj da sinlimigado sub nia observado denove liberigus vian propraĵon. Sed en tiu okazo vi devus vivi en la eksterlando. Kaj tuŝante la nemanĝadon, ni povas<noinclude><references/></noinclude> obhqnt1p2z5fbotihf1kom9621sepne 104 35964 108454 108350 2025-06-07T19:32:43Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108454 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>al vi eĉ nun jam donadi kelkajn centojn da funtoj da sterlingoj ĉiujare, sinjoro Warden.” “Kelkajn centojn da funtojn ?” diris la kliento. “Kaj mi foruzadis milojn !” “Tion ĉi,” respondis sinjoro Snitchey, garde remetante la paperojn en la feran keston, “tion ĉi oni tute ne povas dubi. Oni tute ne povas dubi,” ripetis li malrapide, daŭringante medite sian okupon. La advokato tre kredeble konis bone la homon, kun kiu li havas aferon ; en ĉia okazo lia seka kaj komika maniero de agado havis bonan influon sur la ĉagrenon de la kliento kaj inklinigis lin esti malkovrita kaj pli parolema. Aŭ eble la kliento konis la karakteron de sia interparolanto kaj nur ellogis la kuraĝigajn proponojn por povi pli bone defendi unu planon, kiun li volis malkovri. Li levis nun iom post iom la kapon kaj rigardis siajn trankvilanimajn konsilantojn kun rideto, el kiu baldaŭ fariĝis rido. “En la vero, mia estimata amiko”—sinjoro Snitchey montris sur sian kompanianon : “Snitchey kaj, pardonu, kaj Craggs.” “Mi petas sinjoron Craggs pardoni al mi,” diris la kliento. “En la vero, miaj estimataj amikoj,”—li klinigis sin antaŭen kaj mallaŭtigis la voĉon—“ankoraŭ vi tute ne scias, kiel malbone estas al mi.” Sinjoro Snitchey ekrigardis lin tute mirigite kaj timigite. Sinjoro Craggs mezuris lin per tia sama rigardo.” “Mi estas ne sole terure enŝuldigita,” diris la kliento, “sed ankaŭ terure…” “Ja ne enamiĝinta ?” ekkriis Snitchey. “Jes !” diris la kliento, reĵetante sin sur la seĝon kaj kun la manoj en la poŝoj rigardante ambaŭ advokatojn. “Terure enamiĝinta.” “Kaj ne en heredantinon ?” demandis Snitchey. “Ne en heredantinon.” “Kaj ankaŭ ne en riĉan sinjorinon ?” daŭrigis demandadi la advokato. “Ne riĉa, kiom mi scias—esceptinte je beleco kaj virto.”<noinclude><references/></noinclude> dkx7nhupaa9i9d28ebnoqtbw0vugsdr 104 35965 108456 108351 2025-06-07T19:39:29Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108456 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Sinjorino ne edzinigita, mi esperas ?” diris sinjoro Snitchey kun akcento. “Kompreneble !” “Ne en unu el la filinoj de doktoro Jeddler ?” diris Snitchey metinte la kubutojn sur la genuojn kaj antaŭŝovinte sian vizaĝon almenaŭ je unu ulno. “Tamen !” respondis la kliento. “Ne en lian pli junan filinon ?” demandis Snitchey. “Tiel estas !” estis la respondo de sinjoro Warden. “Sinjoro Craggs,” diris Snitchey tre faciligite, “vi permesos al mi preneton de tabako ? Mi dankas. Mi ĝojas, ke mi povas diri al vi, sinjoro Warden, ke tio ĉi nenion malutilas ; ŝi estas promesita, sinjoro, ŝi estas fianĉino. Mia kompaniano povas tion ĉi atesti. Ni scias tion ĉi bone.” “Ni scias tion ĉi bone,” ripetis Craggs. “Mi eble ankaŭ scias,” estis la respondo de la kliento. “Kion tio ĉi malhelpas ? Vi diras, ke vi estas spertaj homoj, kaj vi neniam aŭdis, ke virino ŝanĝis sian opinion ?” “Okazis, vere, plendoj pri rompo de edziga promeso,” diris sinjoro Snitchey, “kontraŭ fraŭlinoj, kiel ankaŭ kontraŭ vidvinoj, sed en la plejmulto da okazoj…” “Okazoj !” interrompis lin senpacience la kliento. “Parolu al mi nenion pri okazoj. La vivo estas libro multe pli granda kaj pli riĉa je enhavo, ol viaj juraj artifikoj. Kaj ekster tio ĉu vi pensas, ke mi vane loĝis ses semajnojn en la domo de la doktoro ?” “Mi pensas, sinjoro,” diris sinjoro Snitchey kaj turnis sin serioze al sia kompaniano, “mi pensas, ke el ĉiuj petalaĵoj, kiujn al sinjoro Warden faris liaj ĉevaloj—kaj ili estis sufiĉe multaj kaj sufiĉe karaj, kiel li kaj ni ambaŭ la plej bone scias—la plej malbona estis tiu, ke unu el ili lasis lin kun tri rompitaj ripoj, elartikigita ŝultro kaj Dio scias kiom da subsangaĵoj antaŭ la muro de l’ ĝardeno de la doktoro. Tiam, vidante lin resaniĝanta sub la flego kaj tegmento de la doktoro, ni ne antaŭvidis tian malbonaĵon ; sed estas tre malbone, sinjoro,<noinclude><references/></noinclude> san6bkusf5mua04jasd0jgaqyzx47o1 104 35966 108457 108352 2025-06-07T19:45:58Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108457 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>malbone ! Estas tre malbone. Kaj doktoro Jeddler—nia kliento, sinjoro Craggs.” “Kaj sinjoro Alfred Heathfield—ankaŭ speco de kliento, sinjoro Snitchey,” diris sinjoro Craggs. “Kaj sinjoro Michael Warden—ankaŭ speco de kliento,” trankvile aldonis la gasto, “kaj ne malbona, ĉar li dek aŭ dekdu jarojn vivis facilanime. Sed Michael Warden nun moderigis sian varmegon ; tie en la kesto kuŝas la fruktoj kaj ankaŭ rimedoj por penti kaj fariĝi pli prudenta. Kaj por tion ĉi pruvi, sinjoro Warden volas, se li povas, edziĝi je Marion, la aminda filino de la doktoro, kaj preni ŝin kun si.” “Efektive, sinjoro Craggs !” komencis Snitchey. “Efektive, sinjoro Snitchey kaj sinjoro Craggs,” interrompis ilin la kliento. “Vi konas viajn ŝuldojn rilate vian klienton, kaj vi scias ankaŭ certe, ke vi ne estas necesigitaj miksi vin en simplan aman aferon, kiun mi devas konfidi al vi. Mi ne volas forkonduki la junan sinjorinon sen ŝia konsento. En la afero estas nenio kontraŭleĝa. Mi neniam estis intima amiko de sinjoro Heathfield. Je nenia perfido kontraŭ li mi faras min kulpa. Mi amas, kiel li amas, kaj se mi povos, mi intencas gajni tion, kion li volis gajni.” “Li ne povos, sinjoro Craggs,” diris Snitchey, videble tre maltrankvile. “Ĝi ni povas al li prosperi, sinjoro. Ŝi estas tre alligita al sinjoro Alfred.” “Efektive !” diris la kliento. “Sinjoro Craggs, ŝi estas tre alligita al li,” certigis Snitchey. “Ne vane mi ses semajnojn pasigis en la domo de la doktoro ; kaj baldaŭ mi komencis tion ĉi dubi,” diris sinjoro Warden. “Ŝi amus lin, se ĉio irus laŭ la volo de ŝia fratino, sed mi ŝin observis. Marion evitadis lin nomi kaj paroli pri li, kaj ĉe la plej malgranda aludo je li ŝi videble suferadis.” “Kial ŝi devus tiel agadi, sinjoro Craggs ? kio ŝin igus, sinjoro ?” demandis Snitchey. “Kial—mi ne scias, kvankam ekzistas multaj cirkonstancoj, kiuj povas ĝin komprenigi,” diris la kliento kun rideto pro la streĉo kaj<noinclude><references/></noinclude> 4buzy4lfv8qb0tp11vzj05fckchi4t5 104 35980 108459 108385 2025-06-07T19:54:00Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108459 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>konfuzo, kiuj esprimiĝis en la vizaĝo de Snitchey, kaj pro la singarda maniero, en kiu li parolis pri la afero kaj penis sciiĝi pli multe ; “sed mi scias, ke tiel estas. Ŝi estis tre juna, kiam ŝi fianĉiĝis—se oni entute tiel povas tion ĉi nomi—kaj eble ŝi ĝin pentis. Eble—ĝi sonas fanfarone, sed mi certigas, ke tia ne estas mia intenco—eble ŝi enamiĝis en min, kiel mi enamiĝis en ŝin.” “He, he ! sinjoro Alfred, ŝia malnova kolego de ludoj, sinjoro Craggs,” Snitchey kun embarasa rido, “jam konis ŝin ja kiel tre malgrandan infanon !” “Tiom pli kredeble estas, ke tedis al ŝi pensi pri li,” trankvile daŭrigis la kliento, “kaj ke ŝi ne malvolonte ŝanĝus lin je nova amanto, kiu venas al ŝiaj okuloj sub romanaj cirkonstancoj (aŭ estas alportata antaŭ ŝiajn okulojn per sia ĉevalo) ; kiu havas la renomon, ne senallogan por knabino provinca, de homo, kiu vivis facilanime kaj diboĉe kaj al neniu faris ion malbonan ; kaj kiu per sia eksteraĵo—ĝi denove sonos fanfarone, sed, pro l’ honoro, mi tiel ne pensas—povos ankoraŭ elteni la konkuron kun sinjoro Alfred.” La lastan oni certe ne povus nei ; kaj sinjoro Snitchey, rigardante sian klienton, ankaŭ tiel pensis. Ĝuste lia malŝata sintenado donadis al li certan naturan ĉarmon kaj elvokadis intereson. Tiu ĉi malŝateco ŝajnis esprimadi, ke lia bela vizaĝo kaj lia bone konstruita figuro povus esti multe pli bonaj se li nur volus ; kaj ke se li iam sin levos kaj fariĝos serioza (sed ĝis nun li ankoraŭ neniam en sia vivo estis serioza), li povus esti plena je fajra energio. “Tio ĉi estas danĝera diboĉisto,” diris al si la homokonanta advokato, “kiu la vivigan fajron, mankantan al li, ŝajnas ricevadi el la okuloj de knabino.” “Sekve aŭskultu, Snitchey,” li daŭrigis, sin levante kaj prenante lin je unu butono, “kaj vi, Craggs”—li prenis lin ankaŭ je butono kaj starigis unu dekstren kaj la duan maldekstren apud si, tiel ke ili ne povis forkuri de li—“mi ne demandas de vi konsilon. Vi faris tre prave, ke vi tenas vin de tiu ĉi afero senkondiĉe tute malproksime, ĉar ĝi ne estas de tia speco, ke seriozaj homoj, kiel vi, povus sin enmiksi en ĝin. Mi volas nur per malmultaj vortoj prezenti mian situacion kaj<noinclude><references/></noinclude> febe7oxfws9matu4n33jwleuwxuk5ue 104 35981 108460 108386 2025-06-07T20:04:26Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108460 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>miajn intencojn kaj poste lasi al vi fari por mi rilate miajn aferojn monajn ĉion plej bone, kion vi nur povas, ĉar vi komprenas, se mi nun forkuros kun la bela filino de la doktoro (kaj mi esperas tion ĉi fari kaj fariĝi per ŝia amo alia homo), tio ĉi por la unua minuto estos pli multekosta, ol se mi sola forkurus. Sed mi per alia vivo tion ĉi baldaŭ ree ŝparos.” “Mi pensas, ke estos pli bone, se ni ĝin ne aŭskultados, sinjoro Craggs ?” diris Snitchey kaj rigardis sian kompanianon. “Mi ankaŭ pensas tion,” diris Craggs. Sed ambaŭ atente aŭskultadis. “Vi ne devas tion ĉi aŭskulti,” respondis ilia kliento. “Mi ĝin tamen rakontos. Mi ne intencas demandi la doktoron, ĉu li konsentas, ĉar li ja ne donus ŝin al mi. Sed mi volas fari al la doktoro nenion malbonan, ĉar (ekster tio, ke tiaj bagateloj ne estas aferoj seriozaj, kiel li diras) mi lian infanon, mian Marion’on, volas liberigi de io, kies proksimiĝadon ŝi—kiel mi ''scias''—vidas kun timo kaj doloro ; mi parolas pri la reveno de ŝia amanto. Se io en la mondo estas vera, ĝi estas tio, ke ŝi lian revenon timas. Tiom neniu estas malvastigata en siaj rajtoj. Vere, mi nun vivas kiel ĉasata hundo, mi nur en mallumo kuraĝas eliri, kaj ne estas permesite al mi veni en mian domon kaj en mian propran posedaĵon ; sed tiu ĉi domo kaj tiu ĉi posedaĵo iam denove apartenos al mi, kiel vi scias kaj diras ; kaj Marion, kiel mia edzino, estos post dek jaroj—vi diras ĝin mem, kaj vi ne estas sangvina—kredeble pli riĉa, ol se ŝi ligiĝos kun Alfred Heathfield, kies revenon ŝi atendas kun timo (ne forgesu tion ĉi) kaj kies amo kaj ankaŭ nenia amo en la mondo—ne povas esti pli varmega, ol la mia. Al kiu nun estas farate tro multe ? Ĉio estas farata laŭ rajto kaj justeco. Mia afero estas tiel justa, kiel lia, se ŝi decidas favore por mi ; kaj mi lasos la aferon al ŝia decido. Estos al vi agrable ne pli aŭdi pri tiu ĉi afero, kaj mi ankaŭ pli vin per tio ĉi ne embarasos. Vi konas nun miajn intencojn kaj miajn bezonojn. Kiam mi devas forlasi Anglujon ?” “Post unu semajno,” diris Snitchey. “Sinjoro Craggs ?…”<noinclude><references/></noinclude> iggpr644ee3yr1rvrmsxp18asgo57qn 104 35982 108461 108387 2025-06-07T20:11:13Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108461 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Ankoraŭ iom pli frue, mi konsilus,” respondis Craggs. “Post unu monato,” diris la kliento, observinte ambaŭ vizaĝojn. “De hodiaŭ post monato mi forveturos.” “Ĝi estas tro longa tempo,” diris Snitchey ; “tro longe. Sed ĝi tiel restu. Mi pensis, ke li postulos por si tri monatojn,” murmuris li al si mem. “Ĉu vi volas foriri ? Bonan nokton, sinjoro !” “Bonan nokton !” respondis la kliento kaj skuis al ambaŭ la manon. “Vi vidos ankoraŭ, kiel bone mi scias uzi mian riĉecon. De nun Marion estas mia stelo de feliĉo !” “Gardu vin sur la ŝtuparo, sinjoro !” diris Snitchey ; “ĉar tie la stelo ne lumas. Bonan nokton !” “Bonan nokton !” respondis sinjoro Warden. Ambaŭ kompanianoj eliris sur la ŝtuparon kaj lumigis al li ; kiam li jam estis foririnta, ili ankoraŭ staris kaj rigardadis sin reciproke. “Kion vi diras al tio ĉi, sinjoro Craggs ?” diris Snitchey. Sinjoro Craggs balancis la kapon. “Ni opiniis en la tago, kiam havis lokon tiu transdono, ke en la maniero, kiel la paro diris al si adiaŭ, estis io stranga, tion ĉi mi memoras,” diris Snitchey. “Jes, jes,” diris sinjoro Craggs. “Eble li trompiĝas,” daŭrigis sinjoro Snitchey, ŝlosante la fajreltenan keston kaj metante ĝin sur ĝian ordinaran lokon ; “sed se tiel ne estas, iom da facilanimeco kaj malfideleco ankaŭ ne estus mirindaĵo, sinjoro Craggs, kaj tamen mi opinius la belan vizaĝeton tre fidela. Ŝajnas al mi,” diris Snitchey, surmetante sur sin sian superveston kaj la gantojn (estis tre malvarme ekstere) kaj estingante unu kandelon, “kvazaŭ ŝia karaktero en la lasta tempo fariĝis pli forta kaj pli serioza, pli simila al la karaktero de ŝia fratino.” “Sinjorino Craggs havis tiun saman opinion,” rimarkis Craggs. “Mi efektive ion donus,” diris Snitchey, kiu en vero estis tre bonkora, “se mi povus kredi, ke sinjoro Warden trompiĝis en sia kalkulo ; sed kiel ajn facilanima kaj nekonstanta li estas, li tamen konas la mondon kaj la homojn (kaj estus malbone, se estus alie, ĉar<noinclude><references/></noinclude> 95f8yoe4chgoxb522ttyhcq5zmuaath 104 35983 108462 108388 2025-06-07T20:18:35Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108462 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>por sia konado il pagis sufiĉe kare) ; kaj mi ne povas al mi prezenti, ke ĝi estas kredebla. Ni faros plej bone, se ni nin ne enmiksos ; ni povas fari nenion pli, sinjoro Craggs, ol silenti.” “Nenion pli,” respondis Craggs. “Nia bona amiko, la doktoro, rigardas tiajn aferojn indiferente,” diris Snitchey balancante la kapon. “Mi almenaŭ volus esperi, ke li ne bezonos sian filozofion. Nia amiko Alfred parolis pri la batalo de l’ vivo,”—li denove balancis la kapon,—“mi esperas almenaŭ, ke li ne falos en la komenco de la batalo. Ĉu vi havas vian ĉapelon, sinjoro Craggs ? mi estingos la duan kandelon.” Ricevinte jesan respondon de sinjoro Craggs, sinjoro Snitchey faris, kiel li diris, kaj palpante ili eliris el la ĉambro de interparoloj, kiu nun estis tiel malluma, kiel la objekto de ilia parolado, aŭ kiel la advokataĵo entute. Mia historio kondukas min nun en malgrandan malbruan ĉambron de instruitulo, kie en tiu sama vespero la fratinoj kaj la freŝa maljuna doktoro sidis antaŭ la agrabla kameno. Grace kudris, Marion legis el libro. La doktoro en nokta surtuto kaj pantofloj, tenante la piedojn sur la varma tapiŝo, sidis en la ava seĝo, aŭskultis la legantinon kaj rigardadis siajn filinojn. Ili estis tre belaj. Du pli agrablaj vizaĝoj neniam ankoraŭ faris angulon kamenan ĉarma kaj sankta. Ion de ilia malegaleco la forpasintaj tri jaroj deviŝis ; kaj sur la pura frunto de la pli juna fratino, en ŝia okulo kaj en la tono de ŝia voĉo oni povis rimarki tiun saman seriozan korecon, kiun ĉe ŝia pli maljuna fratino la senpatrine travivita juneco jam longe maturigis. Tamen ĉiam ankoraŭ ŝi ŝajnis pli ĉarma kaj pli malforta ol la dua ; ĉiam ankoraŭ ŝi ŝajnis metadi sian kapon sur la bruston de sia fratino, fidadi je ŝi kaj serĉadi konsilon kaj helpon en ŝiaj okuloj, en tiuj ĉi karaj okuloj, tiel trankvilaj, tiel klaraj kaj tiel afablaj kiel antaŭe. “Kaj kiam ŝi nun estis en la patra domo,” legis Marion el la libro, “kiu estis al ŝi tiel kara pro ĉiuj tiuj rememoroj, ŝi komencis sentadi,<noinclude><references/></noinclude> jddzvhajtvxb85g5zksgk6sb36srcbs 104 35991 108500 108397 2025-06-08T07:15:06Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108500 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki /> “Nu, Charlie, kion vi faras?” diris Brown, forte frapante la ŝultron de sia amiko. Robinson stariĝis, kaj, vidante Brown, demandis: “Ĉu vi vidis Jack?” “Jes, antaŭ du minutoj.” “Nu, ĉu esti aŭ ne esti? tiel staras nun la demando; ĉu pli bone estos veturi kun ni aŭ resti en la hotelo kaj riski la mizerojn nekonatajn?” “Ĉu esti aŭ ne esti? Ĉu vi komencis studi la verkojn de la senmorta aŭtoro?” diris Brown, penante forpreni la libron kiun Robinson tenis sur la mano, sed sensukcese. “ĉesigu vian sarkasmon, kaj respondu al mia demando.” “Ĝis nun, mi ne aŭdis demandon.” “Eble, ne, sed vi komprenas sufiĉe bone. Ĉu vi intencas nin akompani al la ''{{Lingvo|fr|Bois de Boulogne}}''?” “Kiam Jack invitis min, mi tuj kaj fortege respondis ‘NE.’” “Vi ne agos tiel malnoble? Ĉu vi jam forgesis tion, kion ni faris por vi?” “Tute; al kio vi aludas?” “Ĉu ni ne savis vin de la ‘gaja vidvino’?” “Jes, mi konsentas.” “Ĉu ni ne alkondukis vin de Londono ĝis Parizo senriske?” “Mi ne estas infano ——” “Ne, sed vi alproksimiĝas rapidege al la dua infaneco. Kial vi ne konsentos veturi kun ni?” “Mi tion intencas fari.” “Sed vi ĵus sciigis min, ke ——” “Ke kiam Jack faris al mi la inviton, mi ĝin rifuzis; sed, poste, kiam Sinjorino Dufer donis al mi afablan inviton, mi ĝin akceptis.” “Kial vi ne diris tion antaŭe?” “Ĉar vi ĝin ne permesis.” “Tom, vi estas malsaĝulo!” “Kaj vi, Charlie, estas ĝentilulo. Nu, ni estas ambaŭ mensoguloj.”<noinclude><references/></noinclude> me2zs95sf5jpup3mpndaiofiesgt9ow 104 35992 108466 108399 2025-06-07T20:32:19Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108466 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> De sia volo li ne estas mastro. Li mem ja estas sklav' de sia stato; Ne povas li, kiel la simplaj homoj, Por si elekti: de elekto lia Dependas farto de la tuta regno, — Li tial devas gvidi la elekton Per la aprob' kaj voĉo de la korpo, Al kiu li mem servas kiel kapo. Se li nun diras, ke li amas vin, Prudente estas, ke vi al li kredu Nur tiom, kiom povas li plenumi La vorton sian, — tio estas tiom, Kiom permesas la komuna voĉo De tuta la Danujo. Ekmemoru, En kia grad' honoro via povas Suferi, se aŭskultos tro kredeme Vi lian kanton, se la koron vian Vi perdos kaj al lia persistado Malkovros la trezoron vian ĉastan. Vi timu ĝin, fratino mia kara, Evitu flaman mezon de la amo, Atakon kaj atencon de deziro! Knabin' plej ĉasta perdis jam modeston, Se al la lun' ŝi montris sian ĉarmon. Eĉ virto ne evitas kalumnion, L'infanojn de printempo ofte mordas La verm' ankoraŭ en la burĝoneco, Kaj al la frua roso de juneco Spiret' venena estas plej danĝera. Vin gardu do! Tim' donas garantion. Por la juneco ĉie staras retoj. {{persono|Ofelio}} La sencon de l' instruo via bona Konservos mi, por gardi mian bruston; Sed, bona mia frato, vi ne agu </poem><noinclude><references/></noinclude> 8jlei2n3l7n5r695e9pnfjvpna4u2c1 104 35993 108469 108402 2025-06-07T20:45:45Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108469 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> Sed ĉio estu takta kaj konvena; Vin vestu bone, sed ne kiel dando: Laŭ vest' ekkonas oni ofte viron, La homoj altastataj en Francujo En tiu punkto estas tre zorgemaj. Ne prenu prunte kaj ne prunte donu: Per pruntedono ofte oni perdas Krom sia havo ankaŭ la amikon, Kaj pruntepren' kondukas al ruino De la mastraĵo. Antaŭ ĉio estu Fidela al vi mem, — de tio sekvos, Ke vi ne estos ankaŭ malfidela Al la aliaj homoj. Nun adiaŭ, Kaj mia beno vin akompanadu! {{persono|Laerto}} Adiaŭ, mia patro kaj sinjoro! {{persono|Polonio}} Jam tempo. Iru, oni vin atendas. {{persono|Laerto}} Adiaŭ, Ofelio, kaj memoru Pri tio, kion diris mi al vi! {{persono|Ofelio}} Mi bone ŝlosis ĝin en mia kapo, Kaj la ŝlosilon mi al vi fordonas. {{persono|Laerto}} {{malgranda|{{dekstra|(al Polonio kaj Ofelio.)}} }} Adiaŭ! {{malgranda|(Foriras.)}} {{persono|Polonio}} Kia estas la konsilo, Pri kiu li parolis? {{persono|Ofelio}} {{dekstre|Pri Hamleto,}}Pri la reĝido. {{persono|Polonio}} Ha, jes, ĝustatempe! Mi aŭdis, ke en lasta temp' Hamleto </poem><noinclude><references/></noinclude> 5ry2ei3mtr84l6ghg5ki3afum9s7qpn 104 35994 108479 108403 2025-06-07T21:19:13Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108479 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> {{persono|Hamleto}} {{dekstra|For la manojn!}} {{persono|Horacio}} Aŭskultu nin, ne iru! {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Mia sorto}} Min vokas, kaj per ĝi mi sentas nun En ĉiu vejno de la korpo mia Potencan feran forton de leono. {{malgranda|(La spirito faras signojn.)}} Li ĉiam vokas! Lasu! Pro ĉielo! {{malgranda|(Li sin elŝiras.) }} Fantomon faros mi el ĉiu, kiu Kuraĝos min reteni! For! {{malgranda|(Al la spirito)}} Ho, iru! Mi post vi iras. {{malgranda|(La spirito kaj Hamleto foriras.)}} {{persono|Horacio}} Ha, li freneziĝis! {{persono|Marcello}} Ni sekvu lin! La dev' al ni ordonas! {{persono|Horacio}} Ni iru! Kiel tio ĉi finiĝos?! {{persono|Marcello}} Malbona io estas en Danujo. {{persono|Horacio}} Nin gardos la ĉielo. {{persono|Marcello}} {{dekstra|Ni rapidu!}} {{f|SCENO V|c|g=120%}} {{f|Izolita loko de la teraso. La spirito kaj Hamleto venas.|g=80%}} {{persono|Hamleto}} Ho, kien vi kondukas min? Parolu! Mi plu ne iros jam! </poem><noinclude><references/></noinclude> nyg26crrm7kltdk4j8a6i21vnj8akq6 104 35995 108493 108404 2025-06-08T06:30:48Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108493 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> {{persono|Spirito}} Se havas vi animon, ne permesu, Ke reĝa lito de Danujo servu Por sangomiks' adulta kaj volupto. Sed kiel ajn vi volos tion fari, — Vi ne makulu vian filan koron: Nenion faru kontraŭ la patrino, — Ŝin juĝos la ĉielo kaj la pikoj De ŝia propra koro. Nun adiaŭ! La paliĝado de l' lumanta vermo Anoncas la aperon de l' mateno. Adiaŭ, lilo, kaj memoru min! {{malgranda|(Foriras.)}} {{persono|Hamleto}} Ho, vi, ĉielo! Tero! Eble ankaŭ L' inferon voki? — Fi, halt', mia koro! Ne maljuniĝu tuj, ho mia korpo, Fortike vi min portu! Vin memori? Jes, malfeliĉa patro! Tiel longe, Ĝis mia kapo perdos la kapablon De ĉia memorado! Vin memori? Sed de l' tabulo de memoro mia Forviŝos mi nun ĉion, kio restis, Sentencojn ĉiujn el la libroj, ĉiujn Pentraĵojn, postesignojn, kiujn lasis Sur ĝi la pasintaĵo kaj juneco, Observojn kaj la spertojn de la vivo ; Ordono via vivos tute sola De nun en mia cerbo, ne miksita Kun io malpli inda. Ho, ĉielo! Virino malhonesta kaj perfida! Fripono! Vi, fripono ridetanta!... La tabuleton donu! Mi enskribos, Ke oni povas ĉiam ridetadi Kaj tamen esti friponeg'. Almenaŭ En nia lando tio estas ebla. {{malgranda|(Li skribas.)}} Mi vin enskribis, onklo! Nun al mia </poem><noinclude><references/></noinclude> jjtqlfpk74vlj6obivo7bh25x09ytsn 104 35996 108473 108405 2025-06-07T21:03:29Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108473 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> Al vi komencis montri amikecon Kaj ke vi mem apartan afablecon Al li montradis. Se ĝi estas vero — Mi aŭdis ĝin en formo de averto — Mi devas al vi diri, ke vi mem Kredeble ne komprenas tute klare Danĝeron, kiu al filino mia Kaj al honoro via nun minacas. Kiel vi estas unu kun la dua? La veron al mi diru! {{persono|Ofelio}} De mallonge Al mi li ripetadis kelkajn fojojn, Ke li estimas min. {{persono|Polonio}} Ha, ha! Estimo! Parolo de nesperta knabineto! Kaj kredas vi al la «estimo» lia? {{persono|Ofelio}} Mi mem ne scias, kiel pri ĝi pensi. {{persono|Polonio}} Nu, aŭdu do! Vi estas tre malsaĝa, Ke vi akceptas por kontanta mono La vortojn, kiuj vere ne enhavas Eĉ plej malgrandan indon. Vi vin tenu Prudente kaj singarde, ĉar alie La malsaĝeco via la grandega Vin pereigos! {{persono|Ofelio}} Li al mi proponis La amon sian pure kaj honeste. {{persono|Polonio}} Jes, pure kaj honeste! Vi, senkapa! {{persono|Ofelio}} Li ĵuris al mi, patro mia kara, Per ĉiuj sanktaj ĵuroj de ĉielo. </poem><noinclude><references/></noinclude> 3x8qur9pncydia20pyf063nmcqpvorl 104 35997 108474 108407 2025-06-07T21:06:50Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108474 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> {{persono|Polonio}} Kaptiloj por la birdoj! Mi ja scias, Ke se la sango bolas, tiam lango La ĵurojn ne avaras. Ho, filino, Ne prenu vi por fajro tiun flamon, — Ĝi lumas, sed ĝi tute ne varmigas, Ĝi estingiĝas tuj, ne supervivas Eĉ la minuton de la promesado. De nun kun via virga afableco Avaru pli; la paroladon vian Vi ŝatu pli, ne estu tute preta Tuj laŭ ordono! La reĝid' Hamleto Ankoraŭ estas juna, kaj li havas Pli grandan liberecon, ol al vi Donata povas esti. Ofelio, Mallonge mi sed klare al vi diras: Ne kredu al ĵurado lia; ĵuroj Similaj estas trompaj delogantoj, Antaŭparoloj de tre pekaj petoj; Promesojn piajn ili hipokritas, Por pli sukcese veni al la celo. Per unu vorto: nun vi eĉ minuton Ne restu en intima parolado Kun la reĝid' Hamleto! Ne kuraĝu Forgesi mian tiun ĉi ordonon ! Nun iru! {{persono|Ofelio}} Mi obeos, mia patro. {{malgranda|(Ambaŭ foriras,)}} {{f|SCENO IV|c|g=120%}} {{f|La teraso antaŭ la palaco, Hamleto, Horacio kaj Marcello venas.|g=80%}} {{persono|Hamleto}} Ho, kiel akra estas la aero! {{persono|Horacio}} Jes, princo, blovas vento malvarmega. </poem><noinclude><references/></noinclude> jup9mv084n0rmam2az4yppybvhwhyyv 104 35998 108475 108408 2025-06-07T21:10:05Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108475 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> {{persono|Hamleto}} Kioma horo? {{persono|Horacio}} {{dekstra|Baldaŭ la dekdua.}} {{persono|Marcello}} Ne, ne, jam la dekdua horo batis. {{persono|Horacio}} Ĉu efektive? Mi ne aŭdis. Sekve Alproksimiĝas jam la temp', en kiu Aperas ordinare la spirito. {{malgranda|(Post la sceno estas aŭdataj tamburado kaj ektondro de pafilego).}} Ha, kion tio ĉi signifas, princo? {{persono|Hamleto}} La reĝo diligente nun pasigas La nokton en gajega festenado; Kaj ĉiun fojon, kiam li eltrinkas Pokalon, pafilegoj al la mondo Anoncas la grandfaron de la reĝo. {{persono|Horacio}} Ekzislas tia moro? {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Jes, sendube,}} Sed pensas mi, ke estas pli honore Forgesi lian moron, ol ĝin sekvi. La brua kaj diboĉa festenado Alportis al ni tre malbonan gloron Ĉe la popoloj de la tuta mondo. Drinkistoj oni nomas nin insulte; Kaj tiu ĉi makulo malpurigas La gloron de plej grandaj niaj faroj. Similan sorton ofte ankaŭ havas Privataj homoj, se sen propra kulpo Makulon ian ili de naturo Ricevis; se ekzemple de naskiĝo — En kio ne ilia vol' ja estis — Ilia sango estas tro bolanta, </poem><noinclude><references/></noinclude> inuhelctqx4te7snhi99aopfbxh0nl1 104 35999 108476 108409 2025-06-07T21:13:52Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108476 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> Rompanta ofte digon de prudento; Aŭ se kutimo ilin malbonigis, — La mond' ilin atakas sen kritiko, Se eĉ iliaj virtoj estas puraj Kaj multenombraj. Grajno da malbono Por la okul' de l' mondo ofte kovras La tutan indon de plej bona homo. {{dekstra|{{malgranda|(Aperas la spirito en armaĵo.)}} }} {{persono|Horacio}} Ho, vidu, princo, ĝi aperas! {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Dio!}} Defendu nin, anĝeloj de ĉielo! {{dekstra|{{malgranda|(Li staras kelkajn minutojn senmove.)}} }} Spirito sankta, aŭ demon' terura, Ĉu el ĉielo aŭ el la infero, Ĉu vi intencas bonon aŭ malbonon, — Aperis vi en tia nobla formo, Ke mi paroli devas. Ho, Hamleto, Ho, patro, ho vi, reĝo de Danujo, Respondu! Ho, ne lasu min perei En nesciado! Diru al mi, kial Sin levis el la tombo viaj ostoj? Kaj la ĉerkujo, kien ni trankvile Vin metis, kial ĝi malfermis nun La pezan sian buŝon de marmoro, Por vin elĵeti? Kion ĝi signifas, Ke vi, senviva korpo, en armaĵo Denove venis en la lunan lumon, Por ektimigi nin, malsaĝajn homojn, Kaj nin ataki per teruraj pensoj Ne klarigeblaj por l' animo nia? Por kio? Diru! Kial? Kion fari? {{dekstra|{{malgranda|(La spirito faras signojn al Hamleto.{{sic||)}}}} }} {{persono|Horacio}} Li vokas vin, ke iru vi kun li, </poem><noinclude><references/></noinclude> emibyr4tipta1hi60v4zlv22uzmlufy 104 36002 108478 108415 2025-06-07T21:16:51Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108478 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> Li kvazaŭ volas ion komuniki Nur al vi sola. {{persono|Marcello}} Kun afablaj gestoj Li vokas vin pli malproksimen, princo; Sed ho, pro Di', ne iru! {{persono|Horacio}} {{dekstra|Ne, ne iru!}} {{persono|Hamleto}} Sed tie ĉi ne volas li paroli, Kaj mi lin sekvos. {{persono|Horacio}} {{dekstra|Ho, ne, ne, reĝido}} {{persono|Hamleto}} Nu, kion do mi timos? Mia vivo Ne havas por mi indon, kaj l'animo, Senmorta, kiel la spirito mem, Ja ne bezonas timi la spiriton. Li vokas min denove; mi lin sekvos. {{persono|Horacio}} Sed se li vin allogos al la maro, Aŭ eble al la supro de l' ŝtonego, Staranta super la senfunda akvo, Kaj tie per terura nova vido Subite nebuligos vian saĝon Kaj pereigos vin? Memoru, princo! Jam per si mem al ĉiu viva homo Terura estas tiu alta pinto, Pendanta super la bruantaj ondoj De plej profunda loko de la maro. {{persono|Hamleto}} Li ĉiam vokas. {{malgranda|(Al la spirito)}}. Iru, mi vin sekvas! {{persono|Marcello}} {{dekstra|{{malgranda|(retenante Hamleton).}} }} Ho, princo, vi ne iros! </poem><noinclude><references/></noinclude> el4th2atwzl7yaf49otm6667esn66de 104 36003 108464 108416 2025-06-07T20:24:40Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108464 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>ke la malfacila tento de ŝia koro baldaŭ devas veni kaj ne estas prokrastebla. Ho, patra domo, nia konsolanto kaj amiko, kiam ĉiuj aliaj nin forlasis, de kiu la disiĝo ĉe ĉiu paŝo inter la lulilo kaj la tombo——” “Kara Marion !” diris Grace. “Mia museto !” ekkriis la patro, “kio estas al vi ?” Ŝi prenis la manon, kiun la fratino donis al ŝi, kaj legis plu ; sed per voĉo ĉiam ankoraŭ tremanta, kvankam ŝi penis kovri sian eksciton. “De kiu la disiĝo ĉe ĉiu ppaŝo inter la lulilo kaj la tombo estas ĉiam dolora. Ho, patra domo, vi, ĉiam fidela kaj tamen tiel ofte malŝatata, estu malsevera kontraŭ tiuj, kiuj deturnas sin de vi, kaj ne persekutu iliajn erarantajn paŝojn per tro maldolĉa pento ! Ne permesu, ke ia afabla rigardo, ia rideto el malnova tempo brilu sur via vizaĝo de spirito. Nenia radio de amo, boneco, malsevereco, koreco lumu de via blanka kapo. Nenia rememoro de ama vorto aŭ rigardo eliru plendante kontraŭ tiu, kiu vin forlasis, sed se via rigardo povas esti punanta kaj severa, tiam tiel rigardu en via kompatemeco la pentantojn !” “Kara Marion, ne legu pli hodiaŭ vespere,” diris Grace—ĉar ŝi ploris. “Mi ne povas,” ŝi rediris kaj kovris la libron. “La literoj ĉiuj ŝajnas bruli !” La doktoron tio ĉi amuzis ; kaj li ridis, frapante al ŝi sur la vangoj. “Kio ! ĝis larmoj tuŝita de romano !” diris doktoro Jeddler. “De presa nigraĵo kaj papero ! Ne, ne, estas ĉio egala. Estas tiom same prudente preni serioze presan nigraĵon kaj paperon, kiel ĉian alian aferon. Sed sekigu viajn larmojn, sekigu viajn larmojn. Mi estats konvinkita, ke la heroino de longe estas jam returne en la patra domo kaj kun ĉiuj paciĝis,—kaj se ŝi tion ĉi ne faris, efektiva patrodomo konsistas ja nur el simplaj kvar muroj ; kaj imagita—el paperaĵo kaj inko. Kio estas ?” “Ĝi estas mi, sinjoro,” diris Clemency, enŝovante la kapon tra la pordo. “Kio estas al ''vi'' ?” demandis la doktoro.<noinclude><references/></noinclude> 1cuolo4gwerguvlhu8yy9ut7pr3i1rq 104 36004 108436 2025-06-07T13:23:01Z Ciampix 3284 /* Provlegita */ 108436 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" /></noinclude><poem class="verse"> {{persono|Spirito}} Aŭskultu! {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Diru!}} {{persono|Spirito}} Jam proksimiĝas mia horo. Baldaŭ Reiri devos mi al la sulfuraj Turmentaj flamoj. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Malfeliĉa patro!}} {{persono|Spirito}} Min ne bedaŭru, sed atenta bone, Al tio, kion diros mi. {{persono|Hamleto}} Parolu! Atenti estas mia sankta ŝuldo. {{persono|Spirito}} Kaj venĝi ankaŭ, kiam vi ekscios. {{persono|Hamleto}} Ho, Dio! Venĝi? Kion? {{persono|Spirito}} {{dekstra|Aŭdu bone.}} Mi estas la spirit' de via patro, Mi estas kondamnita longan tempon Vagadi en la nokto kaj bruladi La tulan tagon en eternaj flamoj, Ĝis mi puriĝos de la ĉiuj pekoj De mia tera vivo. Se ne estus Al mi malpermesite paroladi, Rakonton tiam povus mi komenci, De kiu ĉiu vort' al vi dispremus La koron, rigidigus vian sangon, El kapo elsaltigus la okulojn, Kaj ĉiun vian haron disstarigus Simile al haregoj de histriko. Sed la misteroj de posttomba vivo </poemo><noinclude><references/></noinclude> 39281rvyvss9rumdhtdcp5z8hv7cwb8 108437 108436 2025-06-07T13:23:51Z Ciampix 3284 108437 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" /></noinclude><poem class="verse"> {{persono|Spirito}} Aŭskultu! {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Diru!}} {{persono|Spirito}} Jam proksimiĝas mia horo. Baldaŭ Reiri devos mi al la sulfuraj Turmentaj flamoj. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Malfeliĉa patro!}} {{persono|Spirito}} Min ne bedaŭru, sed atenta bone, Al tio, kion diros mi. {{persono|Hamleto}} Parolu! Atenti estas mia sankta ŝuldo. {{persono|Spirito}} Kaj venĝi ankaŭ, kiam vi ekscios. {{persono|Hamleto}} Ho, Dio! Venĝi? Kion? {{persono|Spirito}} {{dekstra|Aŭdu bone.}} Mi estas la spirit' de via patro, Mi estas kondamnita longan tempon Vagadi en la nokto kaj bruladi La tulan tagon en eternaj flamoj, Ĝis mi puriĝos de la ĉiuj pekoj De mia tera vivo. Se ne estus Al mi malpermesite paroladi, Rakonton tiam povus mi komenci, De kiu ĉiu vort' al vi dispremus La koron, rigidigus vian sangon, El kapo elsaltigus la okulojn, Kaj ĉiun vian haron disstarigus Simile al haregoj de histriko. Sed la misteroj de posttomba vivo </poem><noinclude><references/></noinclude> gt8e265xgqd2afm1oyn4jiggd0eby9a 108438 108437 2025-06-07T13:24:36Z Ciampix 3284 108438 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" /></noinclude><poem class="verse"> {{persono|Spirito}} Aŭskultu! {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Diru!}} {{persono|Spirito}} Jam proksimiĝas mia horo. Baldaŭ Reiri devos mi al la sulfuraj Turmentaj flamoj. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Malfeliĉa patro!}} {{persono|Spirito}} Min ne bedaŭru, sed atenta bone, Al tio, kion diros mi. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Parolu!}} Atenti estas mia sankta ŝuldo. {{persono|Spirito}} Kaj venĝi ankaŭ, kiam vi ekscios. {{persono|Hamleto}} Ho, Dio! Venĝi? Kion? {{persono|Spirito}} {{dekstra|Aŭdu bone.}} Mi estas la spirit' de via patro, Mi estas kondamnita longan tempon Vagadi en la nokto kaj bruladi La tulan tagon en eternaj flamoj, Ĝis mi puriĝos de la ĉiuj pekoj De mia tera vivo. Se ne estus Al mi malpermesite paroladi, Rakonton tiam povus mi komenci, De kiu ĉiu vort' al vi dispremus La koron, rigidigus vian sangon, El kapo elsaltigus la okulojn, Kaj ĉiun vian haron disstarigus Simile al haregoj de histriko. Sed la misteroj de posttomba vivo </poem><noinclude><references/></noinclude> 31dwzpx4dfs9qvvg1vn1jmou2mfsi3a 108480 108438 2025-06-07T21:22:42Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108480 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> {{persono|Spirito}} Aŭskultu! {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Diru!}} {{persono|Spirito}} Jam proksimiĝas mia horo. Baldaŭ Reiri devos mi al la sulfuraj Turmentaj flamoj. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Malfeliĉa patro!}} {{persono|Spirito}} Min ne bedaŭru, sed atentu bone, Al tio, kion diros mi. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Parolu!}} Atenti estas mia sankta ŝuldo. {{persono|Spirito}} Kaj venĝi ankaŭ, kiam vi ekscios. {{persono|Hamleto}} Ho, Dio! Venĝi? Kion? {{persono|Spirito}} {{dekstra|Aŭdu bone.}} Mi estas la spirit' de via patro, Mi estas kondamnita longan tempon Vagadi en la nokto kaj bruladi La tulan tagon en eternaj flamoj, Ĝis mi puriĝos de la ĉiuj pekoj De mia tera vivo. Se ne estus Al mi malpermesite paroladi, Rakonton tiam povus mi komenci, De kiu ĉiu vort' al vi dispremus La koron, rigidigus vian sangon, El kapo elsaltigus la okulojn, Kaj ĉiun vian haron disstarigus Simile al haregoj de histriko. Sed la misteroj de posttomba vivo </poem><noinclude><references/></noinclude> 0furfu015z1mgg5xn8ynewice5uycha 104 36005 108439 2025-06-07T13:31:28Z Ciampix 3284 /* Provlegita */ 108439 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" /></noinclude><poem class="verse"> Ne devas soni al orelo tera. Aŭskultu! Se vi amis vian patron... {{persono|Hamleto}} Ho, Dio! {{persono|Spirito}} {{centra|Venĝu por mortigo lia!}} {{persono|Hamleto}} Mortigo? {{persono|Spirito}} Jes, mortigo plej malnobla, Terura, nenatura, neaŭdita. {{persono|Hamleto}} Ho, nomu lin! Ke povu mi tuj flugi, Simile al la penso de amanto Mi flugu venĝi tuj. {{persono|Spirito}} {{dekstra|Vi ŝajnas preta;}} Vi estus dorma, kiel pala herbo, Kreskanta sur la bordo de la Leto, Se restus vi trankvila. Aŭdu, filo: La famon oni faris, ke en tempo De mia dormo en ĝardeno mia Serpento mordis min; kaj oni trompas Pez la mensoga fam' pri mia morto L'orelon de la regno; tamen sciu, Ho, nobla mia filo: la serpento, De kies mordo mortis via patro, Nun portas lian kronon. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Mia onklo!}} Ho, la profeta mia antaŭsento! {{persono|Spirito}} Jes, tiu plej malnobla adultulo (Ho, malbenita sprito, kaj donacoj!) Delogis la reĝinon ŝajne virtan Al la plezuroj de malnobla amo. </poem><noinclude><references/></noinclude> dsooy5fcg6wy98g82b3ido4pod5905v 108481 108439 2025-06-07T21:25:53Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108481 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> Ne devas soni al orelo tera. Aŭskultu! Se vi amis vian patron... {{persono|Hamleto}} Ho, Dio! {{persono|Spirito}} {{centra|Venĝu por mortigo lia!}} {{persono|Hamleto}} Mortigo? {{persono|Spirito}} Jes, mortigo plej malnobla, Terura, nenatura, neaŭdita. {{persono|Hamleto}} Ho, nomu lin! Ke povu mi tuj flugi, Simile al la penso de amanto Mi flugu venĝi tuj. {{persono|Spirito}} {{dekstra|Vi ŝajnas preta;}} Vi estus dorma, kiel pala herbo, Kreskanta sur la bordo de la Leto, Se restus vi trankvila. Aŭdu, filo: La famon oni faris, ke en tempo De mia dormo en ĝardeno mia Serpento mordis min; kaj oni trompas Pez la mensoga fam' pri mia morto L'orelon de la regno; tamen sciu, Ho, nobla mia filo: la serpento, De kies mordo mortis via patro, Nun portas lian kronon. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Mia onklo!}} Ho, la profeta mia antaŭsento! {{persono|Spirito}} Jes, tiu plej malnobla adultulo (Ho, malbenita sprito, kaj donacoj!) Delogis la reĝinon ŝajne virtan Al la plezuroj de malnobla amo. </poem><noinclude><references/></noinclude> 9v0r52rp4gidji3xjm9ph3s3n37x720 104 36006 108441 2025-06-07T13:40:41Z Ciampix 3284 /* Provlegita */ 108441 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" /></noinclude><poem class="verse"> Simile al la predikistoj, kiuj Predikas krutan vojon al ĉielo, Dum ili mem senzorge kaj volupte Sur flora vojo de gajeco paŝas, Mokante pri prediko sia propra. {{persono|Laerto}} Ne timu! Tamen mi tro longe restis. — La patro venas ]en! {{malgranda|(Polonio eniras,)}}{{dekstre|{{malgranda|(Al Polonio)}} Duobla beno}}Sendube duobligas la feliĉon ; Dank' al okazo mi denove “povas Adiaŭ al vi diri. {{persono|Polonio}} {{dekstre|Vi ankoraŭ}}La domon ne forlasis? Al la ŝipo! La vento blovas helpe al la vojo, kaj oni vin atendas. Nu, akceptu Denove mian benon. {{malgranda|(Li metas la manon sur la kapon de Laerto.)}} {{dekstre|Kaj memoru}}Regulojn, kiujn mi al vi instruis: Ne ĉian penson metu sur la langon, Ne donu tuj al ĉia penso faron. Afabla estu, sed ne tro kredema. Al la amiko saĝe elektita Kunforĝu vin en fera fideleco, Sed gardu vian manon de la premo De ĉiu renkontota bona frato. Vi gardu vin de ĉia malpaciĝo; Se vi ĝin ne evitos, — tiam agu Fortike, ke la malamik' vin timu. Al ĉiu servu per orelo via, Sed ne al ĉiu servu per la buŝo. Konsilojn ĉiam prenu vi de ĉiu, Sed propran juĝon en la kapo tenu. Laŭ via mon' mezuru vian veston, </poem><noinclude><references/></noinclude> f7mzbf0lq0afwdv659a6gozdfg11xhq 108468 108441 2025-06-07T20:41:59Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108468 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> Simile al la predikistoj, kiuj Predikas krutan vojon al ĉielo, Dum ili mem senzorge kaj volupte Sur flora vojo de gajeco paŝas, Mokante pri prediko sia propra. {{persono|Laerto}} Ne timu! Tamen mi tro longe restis. — La patro venas ]en! {{malgranda|(Polonio eniras,)}}{{dekstre|{{malgranda|(Al Polonio)}} Duobla beno}}Sendube duobligas la feliĉon ; Dank' al okazo mi denove “povas Adiaŭ al vi diri. {{persono|Polonio}} {{dekstre|Vi ankoraŭ}}La domon ne forlasis? Al la ŝipo! La vento blovas helpe al la vojo, kaj oni vin atendas. Nu, akceptu Denove mian benon. {{malgranda|(Li metas la manon sur la kapon de Laerto.)}} {{dekstre|Kaj memoru}}Regulojn, kiujn mi al vi instruis: Ne ĉian penson metu sur la langon, Ne donu tuj al ĉia penso faron. Afabla estu, sed ne tro kredema. Al la amiko saĝe elektita Kunforĝu vin en fera fideleco, Sed gardu vian manon de la premo De ĉiu renkontota bona frato. Vi gardu vin de ĉia malpaciĝo; Se vi ĝin ne evitos, — tiam agu Fortike, ke la malamik' vin timu. Al ĉiu servu per orelo via, Sed ne al ĉiu servu per la buŝo. Konsilojn ĉiam prenu vi de ĉiu, Sed propran juĝon en la kapo tenu. Laŭ via mon' mezuru vian veston, </poem><noinclude><references/></noinclude> dabq7r8sik9esqs6762717prk9nc9h5 104 36007 108443 2025-06-07T13:44:21Z Ciampix 3284 /* Provlegita */ 108443 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" /></noinclude><poem class="verse"> Hamleto mia! Io, kia defalo! De mi, kies la amo estis sankta, Sendekliniĝa ĉiam de la ĵuro, Farita en la tago de l'edziĝo, — Ŝi malaltiĝis al pekulo, kiun Per ĉio la naturo ja malbenis! Sed kiel virton peko ne delogas, Se ĝi eĉ en ĉiela vest' aperas, Tiel volupto, se eĉ kun anĝelo Vi ligos ĝin, enuas tamen baldaŭ Kaj serĉas ion novan... Sed silentu! Mi sentas jam aeron de mateno, — Mi mallongigos la rakonton. Kiam En la ĝardeno laŭ kutimo mia Mi dormis post tagmezo, via onklo Mallaŭte alŝteliĝis kaj enverŝis Al mi en la orelon plej teruran Venenon el malgranda boteleto, Venenon tian, kiu tre rapide Trakuras tuj la tutan homan korpon Kaj, kvazaŭ acidaĵo en la lakto, Momente malbonigas en la korpo La tulan puran sangon. Mi pereis, Kaj lepro mian tutan glatan korpon Tuj kovris per abomeninda ŝelo Kaj tiel mi perfide en la dormo Per frata mano estis senigita De l' vivo, krono kaj edzino kune, Mi estis mortigita en florado De miaj pekoj, sen konfesodono, Sen komunio sankta; la kalkulon Ne resuminte, estis mi sendita Kun ĉiuj miaj kulpoj sur la kapo Al granda, fina juĝo. {{persono|Hamleto}} Ho, terure! </poem><noinclude><references/></noinclude> 81x57b5fwto84wpfbt78p1midw4jugk 108444 108443 2025-06-07T13:44:42Z Ciampix 3284 108444 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" /></noinclude><poem class="verse"> Hamleto mia! Io, kia defalo! De mi, kies la amo estis sankta, Sendekliniĝa ĉiam de la ĵuro, Farita en la tago de l'edziĝo, — Ŝi malaltiĝis al pekulo, kiun Per ĉio la naturo ja malbenis! Sed kiel virton peko ne delogas, Se ĝi eĉ en ĉiela vest' aperas, Tiel volupto, se eĉ kun anĝelo Vi ligos ĝin, enuas tamen baldaŭ Kaj serĉas ion novan... Sed silentu! Mi sentas jam aeron de mateno, — Mi mallongigos la rakonton. Kiam En la ĝardeno laŭ kutimo mia Mi dormis post tagmezo, via onklo Mallaŭte alŝteliĝis kaj enverŝis Al mi en la orelon plej teruran Venenon el malgranda boteleto, Venenon tian, kiu tre rapide Trakuras tuj la tutan homan korpon Kaj, kvazaŭ acidaĵo en la lakto, Momente malbonigas en la korpo La tulan puran sangon. Mi pereis, Kaj lepro mian tutan glatan korpon Tuj kovris per abomeninda ŝelo Kaj tiel mi perfide en la dormo Per frata mano estis senigita De l' vivo, krono kaj edzino kune, Mi estis mortigita en florado De miaj pekoj, sen konfesodono, Sen komunio sankta; la kalkulon Ne resuminte, estis mi sendita Kun ĉiuj miaj kulpoj sur la kapo Al granda, fina juĝo. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Ho, terure!}} </poem><noinclude><references/></noinclude> 6ngh125fkmha2b5oje263b6clpchq1d 108482 108444 2025-06-07T21:30:32Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108482 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> Hamleto mia! Io, kia defalo! De mi, kies la amo estis sankta, Sendekliniĝa ĉiam de la ĵuro, Farita en la tago de l'edziĝo, — Ŝi malaltiĝis al pekulo, kiun Per ĉio la naturo ja malbenis! Sed kiel virton peko ne delogas, Se ĝi eĉ en ĉiela vest' aperas, Tiel volupto, se eĉ kun anĝelo Vi ligos ĝin, enuas tamen baldaŭ Kaj serĉas ion novan... Sed silentu! Mi sentas jam aeron de mateno, — Mi mallongigos la rakonton. Kiam En la ĝardeno laŭ kutimo mia Mi dormis post tagmezo, via onklo Mallaŭte alŝteliĝis kaj enverŝis Al mi en la orelon plej teruran Venenon el malgranda boteleto, Venenon tian, kiu tre rapide Trakuras tuj la tutan homan korpon Kaj, kvazaŭ acidaĵo en la lakto, Momente malbonigas en la korpo La tulan puran sangon. Mi pereis, Kaj lepro mian tutan glatan korpon Tuj kovris per abomeninda ŝelo Kaj tiel mi perfide en la dormo Per frata mano estis senigita De l' vivo, krono kaj edzino kune, Mi estis mortigita en florado De miaj pekoj, sen konfesodono, Sen komunio sankta; la kalkulon Ne resuminte, estis mi sendita Kun ĉiuj miaj kulpoj sur la kapo Al granda, fina juĝo. {{persono|Hamleto}} {{dekstra|Ho, terure!}} </poem><noinclude><references/></noinclude> qkxsnxkbfwonjghc5znjz494c1jpr41 104 36008 108449 2025-06-07T15:49:48Z Ciampix 3284 /* Provlegita */ 108449 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" /></noinclude><poem class="verse"> Deviz'! «Adiaŭ kaj memoru min!» Mi ĵuris. {{persono|Horacio}} {{dekstra|{{malgranda|(post la sceno.)}} }}Princo! Princo! {{persono|Marcello}} {{dekstra|{{malgranda|(post la sceno.)}} }}Princ' Hamleto! {{persono|Horacio}} {{dekstra|{{malgranda|(post la sceno.)}} }}Ho, Dio lin defendu! {{persono|Hamleto}} {{dekstra|{{malgranda|(decide, al si mem.)}} }}Tiel estu! {{persono|Marcello}} {{dekstra|{{malgranda|(post la sceno.)}} }}He! Princo! He! {{persono|Hamleto}} He! kara mia, he! Al mi, birdeto mia, he! mi estas. {{dekstra|{{malgranda|(Horacio kaj Marcello venas.{{sic||)}} }} }} {{persono|Marcello}} Nu, kio do sinjoro? {{persono|Horacio}} Kio nova? {{persono|Hamleto}} Ho, tre mirinde! {{persono|Horacio}} Diru, kara princo. {{persono|Hamleto}} Vi elbabilos. {{persono|Horacio}} Ne, pro la ĉielo! {{persono|Marcello}} Mi ankaŭ ne, {{persono|Hamleto}} {{dekstra|He, kion vi parolas?}}Ĉu oni povus kredi?! Vi silentos? {{persono|Horacio kaj Marcello}} Jes, jes, pro la ĉielo, kara princo! </poem><noinclude><references/></noinclude> gqeygulk8yaega92fgh7ht0ne4fpimn 108494 108449 2025-06-08T06:33:59Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><poem class="verse"> Deviz'! «Adiaŭ kaj memoru min!» Mi ĵuris. {{persono|Horacio}} {{dekstra|{{malgranda|(post la sceno.)}} }}Princo! Princo! {{persono|Marcello}} {{dekstra|{{malgranda|(post la sceno.)}} }}Princ' Hamleto! {{persono|Horacio}} {{dekstra|{{malgranda|(post la sceno.)}} }}Ho, Dio lin defendu! {{persono|Hamleto}} {{dekstra|{{malgranda|(decide, al si mem.)}} }}Tiel estu! {{persono|Marcello}} {{dekstra|{{malgranda|(post la sceno.)}} }}He! Princo! He! {{persono|Hamleto}} He! kara mia, he! Al mi, birdeto mia, he! mi estas. {{dekstra|{{malgranda|(Horacio kaj Marcello venas.{{sic||)}} }} }} {{persono|Marcello}} Nu, kio do sinjoro? {{persono|Horacio}} Kio nova? {{persono|Hamleto}} Ho, tre mirinde! {{persono|Horacio}} Diru, kara princo. {{persono|Hamleto}} Vi elbabilos. {{persono|Horacio}} Ne, pro la ĉielo! {{persono|Marcello}} Mi ankaŭ ne, {{persono|Hamleto}} {{dekstra|He, kion vi parolas?}}Ĉu oni povus kredi?! Vi silentos? {{persono|Horacio kaj Marcello}} Jes, jes, pro la ĉielo, kara princo! </poem><noinclude><references/></noinclude> 8ekruzxj5wuxmj0h79rrf626tyu1xrj 104 36009 108450 2025-06-07T19:12:24Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108450 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Ho, mia Dio, nenio al mi estas,” respondis Clemency—kaj ŝi estis prava, se oni povis juĝi laŭ ŝia bone sapita vizaĝo, el kiu kiel ordinare brilis la efektiva esenco de bona humoro, per kio ŝi, kiel ajn ne bela ŝi estis efektive fariĝis simpatia. Kontuzitaj kubutoj ordinare ne estas kalkulataj al belaĵoj ; sed en la irado tra la vivo estas ĉiam pli bone sur la malvasta vojo malbonigi al si la kubutojn anstataŭ la bona humoro ; kaj tuŝante tion ĉi lastan, Clemency estis tiel freŝa kaj sana, kiel ĉia belulino en la tuta lando. “Ho, nenio al mia estas,” diris Clemency kaj tute eniris tra la pordo, “sed venu iom pli proksimem, sinjoro !” Iom mirigite la doktoro plenumis ŝian deziron. “Vi diris, ke mi donu al vi neniun, kiam ŝi apudestas, vi scias,” diris Clemency. Iu fremda en la familio, laŭ ŝia strange okulado ĉe tiuj ĉi vortoj kaj la aparta loga movo de ŝiaj kubutoj, kvazaŭ ŝi volus ĉirkaŭpreni sin mem, povus eble pensi, ke “neniun” signifa, ĉe la plej favora klarigado, honestan kison. Efektive ŝajnis, ke la doktoro en la unua minuto mem ne sciis, kion li devas pensi ; sed li baldaŭ retrankviliĝis, kiam Clemency, traserĉinte en ambaŭ poŝoj—ŝi komencis de la ĝusta poŝo, poste fosis en la malĝusta kaj fine revenis al la ĝusta—ellevis leteron. “Britain preterveturis,” ŝi diris, transdonante la leteron al la doktoro, “kiam la poŝto venis, kaj li atendis. En la angulo staras A.H. Mi vetas, ke sinjoro Alfred revenas. Ni havos feston de edziĝon en la domo—mi havis matene du kulerojn en la taso. Ho, Dio, kiel malrapide li ĝin malfermas.” Ŝi parolis ĉion tion ĉi kiel monologon, dum en sia malpacienco sciiĝi la novaĵon, ŝi levis sin sur la finetojn de la piedoj kaj el sia antaŭtuko faris korktirilon kaj el sia buŝo botelon. Fine, perdinte la paciencon atendi, dum la doktoro kun la letero ĉiam ankoraŭ ne estis preta, ŝi subite returne mallevis sin sur la plandojn kaj ĵetis sian antaŭtukon kiel kovrilon trans la kapon, plena je muta malespero kaj ne povante plu ĝin elteni.<noinclude><references/></noinclude> ah9fb28g3gmv35vehofhypit1f3wj3k 108504 108450 2025-06-08T07:35:05Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108504 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Ho, mia Dio, nenio al mi estas,” respondis Clemency—kaj ŝi estis prava, se oni povis juĝi laŭ ŝia bone sapita vizaĝo, el kiu kiel ordinare brilis la efektiva esenco de bona humoro, per kio ŝi, kiel ajn ne bela ŝi estis efektive fariĝis simpatia. Kontuzitaj kubutoj ordinare ne estas kalkulataj al belaĵoj ; sed en la irado tra la vivo estas ĉiam pli bone sur la malvasta vojo malbonigi al si la kubutojn anstataŭ la bona humoro ; kaj tuŝante tion ĉi lastan, Clemency estis tiel freŝa kaj sana, kiel ĉia belulino en la tuta lando. “Ho, nenio al mia estas,” diris Clemency kaj tute eniris tra la pordo, “sed venu iom pli proksimem, sinjoro !” Iom mirigite la doktoro plenumis ŝian deziron. “Vi diris, ke mi donu al vi neniun, kiam ŝi apudestas, vi scias,” diris Clemency. Iu fremda en la familio, laŭ ŝia strange okulado ĉe tiuj ĉi vortoj kaj la aparta loga movo de ŝiaj kubutoj, kvazaŭ ŝi volus ĉirkaŭpreni sin mem, povus eble pensi, ke “neniun” signifa, ĉe la plej favora klarigado, honestan kison. Efektive ŝajnis, ke la doktoro en la unua minuto mem ne sciis, kion li devas pensi ; sed li baldaŭ retrankviliĝis, kiam Clemency, traserĉinte en ambaŭ poŝoj—ŝi komencis de la ĝusta poŝo, poste fosis en la malĝusta kaj fine revenis al la ĝusta—ellevis leteron. “Britain preterveturis,” ŝi diris, transdonante la leteron al la doktoro, “kiam la poŝto venis, kaj li atendis. En la angulo staras A.H. Mi vetas, ke sinjoro Alfred revenas. Ni havos feston de edziĝo en la domo—mi havis matene du kulerojn en la taso. Ho, Dio, kiel malrapide li ĝin malfermas.” Ŝi parolis ĉion tion ĉi kiel monologon, dum en sia malpacienco sciiĝi la novaĵon, ŝi levis sin sur la finetojn de la piedoj kaj el sia antaŭtuko faris korktirilon kaj el sia buŝo botelon. Fine, perdinte la paciencon atendi, dum la doktoro kun la letero ĉiam ankoraŭ ne estis preta, ŝi subite returne mallevis sin sur la plandojn kaj ĵetis sian antaŭtukon kiel kovrilon trans la kapon, plena je muta malespero kaj ne povante plu ĝin elteni.<noinclude><references/></noinclude> j0czttinqsdygpenhxsxdtjf2n281fz 104 36010 108453 2025-06-07T19:30:20Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108453 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Venu, knabinoj !” ekkriis la doktoros. “Mi ne povas alie ; en mia vivo mi nenian sekreton povis teni ĉe mi. Kaj ankaŭ ne estas multe da sekretoj, kiuj estus indaj esti tenataj en tia—sed ni silentu pri tio ĉi. Alfred reveturas kaj baldaŭ venos !” “Baldaŭ !” ekkriis Marion. “Kio ! la romano estas tiel rapide forgesita !” diris la doktoro kaj pinĉis al ŝi la vangon. “Mi tuj sciis, ke la sciigo sekigos la larmojn. Jes ! ‘Mi volas fari al ŝi surprizon,’ li tie ŝi skribas. Sed tio ĉi ne iros. Li devas havi konvenan akcepton.” “Baldaŭ !” ripetis Marion. “Nu, eble ne tiel baldaŭ, kiel via malpacienco pensas,” respondis la doktoro ; “sed sufiĉe baldaŭ. Ni rigardu ! hodiaŭ estas ĵaŭdo, ne vere ? Tiel li intencas veni de hodiaŭ post monato.” “De hodiaŭ post monato,” mallaŭte ripetis Marion. “Ĝoja tago kaj festo por ni ĉiuj,” diris per gaja voĉo ŝia fratino Grace, kiu gratulante ŝin kisis. “Longe atendita tago, mia kara, kiu fine venis.” Rideto estis la respondo, malgaja rideto, sed plena je fratina amo ; kaj kiam ŝi rigardis al sia fratino en la vizaĝon kaj aŭskultis la ĉarman harmonion de ŝia voĉo, kiam ŝi plu pentradis la ĝojojn de la revidiĝo, tiam sur ŝia propra vizaĝo brilis espero kaj ĝojo. Kaj ankoraŭ io : io, kio pli kaj pli trarigardis tra la ceteraj sentoj, kaj por kio mi ne havas nomon. Tio ĉi ne estis ĝojo, triumfo, fiera entuziasmo—tiuj ĉi ne montras sin tiel trankvile. Tio ĉi estis ne sole amo kaj dankemo, kvankam tiuj ĉi faris parton de tio ĉi. Ĝi ne venis de ia egoista penso, ĉar tiuj ĉi ne brilas tiel sur la frunto, ne flamas tiel sur la lipoj. Dokotoro Jeddler malgraŭ sia filozofio—kiun li ĉiam en la praktiko forgesadis, kiel ĝi ofte okazas al gloraj filozofoj—ne povis sin deteni montri tian grandan intereson je la reveno de sia malnova lernanto kaj zorgato, kiel se ĝi estus ia serioza afero. Tiel li denove sidiĝis en sian avan seĝon, denove etendis la piedojn sur la varman tapiŝon, multfoje tralegis la leteron kaj ankoraŭ pli multe parolis pri ĝi.<noinclude><references/></noinclude> q6b22e9vxvpo1lb3y79qifdqqmztuym 108505 108453 2025-06-08T07:43:05Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108505 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Venu, knabinoj !” ekkriis la doktoro. “Mi ne povas alie ; en mia vivo mi nenian sekreton povis teni ĉe mi. Kaj ankaŭ ne estas multe da sekretoj, kiuj estus indaj esti tenataj en tia—sed ni silentu pri tio ĉi. Alfred reveturas kaj baldaŭ venos !” “Baldaŭ !” ekkriis Marion. “Kio ! la romano estas tiel rapide forgesita !” diris la doktoro kaj pinĉis al ŝi la vangon. “Mi tuj sciis, ke la sciigo sekigos la larmojn. Jes ! ‘Mi volas fari al ŝi surprizon,’ li tie ĉi skribas. Sed tio ĉi ne iros. Li devas havi konvenan akcepton.” “Baldaŭ !” ripetis Marion. “Nu, eble ne tiel baldaŭ, kiel via malpacienco pensas,” respondis la doktoro ; “sed sufiĉe baldaŭ. Ni rigardu ! hodiaŭ estas ĵaŭdo, ne vere ? Tiel li intencas veni de hodiaŭ post monato.” “De hodiaŭ post monato,” mallaŭte ripetis Marion. “Ĝoja tago kaj festo por ni ĉiuj,” diris per gaja voĉo ŝia fratino Grace, kiu gratulante ŝin kisis. “Longe atendita tago, mia kara, kiu fine venis.” Rideto estis la respondo, malgaja rideto, sed plena je fratina amo ; kaj kiam ŝi rigardis al sia fratino en la vizaĝon kaj aŭskultis la ĉarman harmonion de ŝia voĉo, kiam ŝi plu pentradis la ĝojojn de la revidiĝo, tiam sur ŝia propra vizaĝo brilis espero kaj ĝojo. Kaj ankoraŭ io : io, kio pli kaj pli trarigardis tra la ceteraj sentoj, kaj por kio mi ne havas nomon. Tio ĉi ne estis ĝojo, triumfo, fiera entuziasmo—tiuj ĉi ne montras sin tiel trankvile. Tio ĉi estis ne sole amo kaj dankemo, kvankam tiuj ĉi faris parton de tio ĉi. Ĝi ne venis de ia egoista penso, ĉar tiuj ĉi ne brilas tiel sur la frunto, ne flamas tiel sur la lipoj. Dokotoro Jeddler malgraŭ sia filozofio—kiun li ĉiam en la praktiko forgesadis, kiel ĝi ofte okazas al gloraj filozofoj—ne povis sin deteni montri tian grandan intereson je la reveno de sia malnova lernanto kaj zorgato, kiel se ĝi estus ia serioza afero. Tiel li denove sidiĝis en sian avan seĝon, denove etendis la piedojn sur la varman tapiŝon, multfoje tralegis la leteron kaj ankoraŭ pli multe parolis pri ĝi.<noinclude><references/></noinclude> 0647q7wy1ijhpeov7t7wcbp5vvgx5er 104 36011 108455 2025-06-07T19:39:22Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108455 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Ho, estis ankoraŭ tempo,” diris la doktoro kaj rigardis en la fajron, “kiam vi ambaŭ kune, vi, Grace, kaj li, kuradis brako en brako, kiel paro da vivaj pupoj. Ĉu vi memoras ?” “Ho, jes,” ŝi respondis kun gaja riido kaj daŭrigis kudri diligente. “De hodiaŭ post unu monato !” diris la doktoro meditante. “Ŝajnas kvazaŭ de tiu tempo pasis ne pli ol unu jaro. Kaj kie tiam estis mia malgranda Marion ?” “Neniam malproksime de sia fratino, kiel ajn malgranda ŝi estis,” diris Marion : “Grace estis por mi ĉio, ĉe tiam, kiam ŝi ankoraŭ estis infano.” “Tre vere, mia kateto, tre vere,” respondis la doktoro. “Ŝi estis solida malgranda mastrino, mia Grace, kaj bona ekonomiistino kaj diligenta saĝa infano : plena je pacienco por niaj kapricoj, ĉiam preta antaŭplenumi niajn dezirojn kaj forgesi la proprajn ; ĉe jam tiam. Jam en tiu tempo, Grace, vi neniam estis kolera kaj disputema, esceptinte rilate unu punkton.” “Mi timas, ke de tiu tempo mi tre ŝanĝiĝis al pli malbona,” ridis Grace, ĉiam ankoraŭ diligente laborante. “Kia punkto ĝi estis, patro ?” “Alfred, kompreneble,” diris la doktoro. “Vi estis nur tiam kontenta, se mi vin nomis la edzino de Alfred ; tial ni vin nomis edzino de Alfred ; kaj tio ĉi pli al vi plaĉis (kiel ajn strange ĝi nun ŝajnas), ol se ni donus al vi la titolon de dukino, se ni povus vin fari dukino.” “Efektive tiel estis ?” trankvile diris Grace. “Kiel, vi ĝin plu ne memoras ?” demandis la doktoro. “Mi pensas, ke mi ĝin ankoraŭ iom memoras,” ŝi respondis, “sed nur apenaŭ. Estas tro longe de tiu tempo.” Kaj kudrante ŝi kantetis la rekanton de unu malnova kanto, kiun la doktoro amis. “Alfred baldaŭ havos efektivan edzinon,” ŝi diris, donante al la interparolo alian direkton ; “kaj tio ĉi estos bela tempo por ni ĉiuj. Mia trijara ofico estos baldaŭ finita, Marion. Vi faris ĝin al mi tre facila. Mi diros al Alfred, kiam mi metos vin ree al lia brusto, ke vi subtenon. Ĉu mi povas ĝin al li diri, mia kara ?”<noinclude><references/></noinclude> qb0m4kt3gq5zy7l8x62i57ll70016xa 108507 108455 2025-06-08T07:52:30Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108507 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Ho, estis ankoraŭ tempo,” diris la doktoro kaj rigardis en la fajron, “kiam vi ambaŭ kune, vi, Grace, kaj li, kuradis brako en brako, kiel paro da vivaj pupoj. Ĉu vi memoras ?” “Ho, jes,” ŝi respondis kun gaja rido kaj daŭrigis kudri diligente. “De hodiaŭ post unu monato !” diris la doktoro meditante. “Ŝajnas kvazaŭ de tiu tempo pasis ne pli ol unu jaro. Kaj kie tiam estis mia malgranda Marion ?” “Neniam malproksime de sia fratino, kiel ajn malgranda ŝi estis,” diris Marion : “Grace estis por mi ĉio, ĉe tiam, kiam ŝi ankoraŭ estis infano.” “Tre vere, mia kateto, tre vere,” respondis la doktoro. “Ŝi estis solida malgranda mastrino, mia Grace, kaj bona ekonomiistino kaj diligenta saĝa infano : plena je pacienco por niaj kapricoj, ĉiam preta antaŭplenumi niajn dezirojn kaj forgesi la proprajn ; ĉe jam tiam. Jam en tiu tempo, Grace, vi neniam estis kolera kaj disputema, esceptinte rilate unu punkton.” “Mi timas, ke de tiu tempo mi tre ŝanĝiĝis al pli malbona,” ridis Grace, ĉiam ankoraŭ diligente laborante. “Kia punkto ĝi estis, patro ?” “Alfred, kompreneble,” diris la doktoro. “Vi estis nur tiam kontenta, se mi vin nomis la edzino de Alfred ; tial ni vin nomis edzino de Alfred ; kaj tio ĉi pli al vi plaĉis (kiel ajn strange ĝi nun ŝajnas), ol se ni donus al vi la titolon de dukino, se ni povus vin fari dukino.” “Efektive tiel estis ?” trankvile diris Grace. “Kiel, vi ĝin plu ne memoras ?” demandis la doktoro. “Mi pensas, ke mi ĝin ankoraŭ iom memoras,” ŝi respondis, “sed nur apenaŭ. Estas tro longe de tiu tempo.” Kaj kudrante ŝi kantetis la rekanton de unu malnova kanto, kiun la doktoro amis. “Alfred baldaŭ havos efektivan edzinon,” ŝi diris, donante al la interparolo alian direkton ; “kaj tio ĉi estos bela tempo por ni ĉiuj. Mia trijara ofico estos baldaŭ finita, Marion. Vi faris ĝin al mi tre facila. Mi diros al Alfred, kiam mi metos vin ree al lia brusto, ke vi lin la tutan tempon kore amis kaj ke li eĉ unufoje ne bezonis mian subtenon. Ĉu mi povas ĝin al li diri, mia kara ?”<noinclude><references/></noinclude> d6dcqfigz1rhjiv8n8rakkkg5gpw5q0 104 36012 108458 2025-06-07T19:48:53Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108458 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Diru al li, amata Grace,” respondis Marion, “ke neniam ŝuldo tiel noble, tiel grandanime, tiel elteneme estis plenumata, ke mi ''vin'' de tiu tempo kun ĉiu tago pli amis ; kaj ke mi vin nun tiel senfine amas !” “Tion ĉi mi ne povas al li diri,” respondis ŝia fratino, ŝin ĉirkaŭprenante ; “miajn meritojn la fantazio de Alfred al si pentru. Li sufiĉe trograndigos, kara Marion, tute kiel vi.” Ŝi nun reprenis sian laboron, kiun ŝi estis formetinta el la mano, kiam ŝia fratino parolis kun tia tuŝiteco de l’ koro, kaj ŝi denove kantetis la malnovan kanton, kiu tiel plaĉis al la doktoro. Kaj la doktoro, ĉiam ankoraŭ sidante en la apoga seĝo, aŭskultis la kanton, batis la takton al ĝi sur sia genuo per la letero de Alfred, rigardis siajn filinojn kaj diris al si, ke inter la multaj vantaĵoj de la vanta mondo tiuj ĉi almenaŭ estas sufiĉe belaj. Dume Clemency Newcome, plenuminte sian alporton de sciigo kaj atendinte en la ĉambro, ĝis ŝi ĉion sciis, iris returne en la kuirejon, kie sinjoro Britain post la vespermanĝo faris al si oportune, ĉirkaŭite de tia grandanombra kolekto da brilantaj kovriloj de potoj, pure frotitaj patoj, poluritaj pladoj, brilantaj kaldronoj kaj aliaj signoj de ŝia diligento sur la muroj kaj sur la bretoj, ke li sidis kvazaŭ en la mezo magazeno de speguloj. La plej granda parto el ili vere donis ne tre flatan repentron de li ; ankaŭ iliaj prezentaĵoj estis tute ne egalaj ; ĉar kelkaj donis al li tre longan vizaĝon, kelkaj tre larĝan, aliaj sufiĉe agrablan kaj aliaj tre malbelan, ĉiu laŭ sia maniero de reprezentado, tiel same, kiel faras la homoj. Sed en tiu ili ĉiuj konsentis, ke inter ili tute oportune sidas individuo, tenanta la pipon en la buŝo kaj kruĉon da biero apud si kaj balancanta kun esprimo de grandanimeco la kapon al Clemency, kiam ŝi sidiĝis al tiu sama tablo. “Nu, Clemency,” diris Britain, “kiel vi nun fartas ? kaj kio nova estas ?” Clemency diris al li, kion ŝi sciiĝis, kaj li akceptis tion ĉi tre afable. Bona ŝanĝiĝo estis videbla ĉe Benjamin de la kapo ĝis la piedoj. Li estis multe pli larĝa pli ruĝa, pli gaja kaj pli gajiga. Ĝi elrigardis,<noinclude><references/></noinclude> ovxmigt8u00cijyqev2ixsjbe5q85j0 108510 108458 2025-06-08T08:23:20Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108510 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Diru al li, amata Grace,” respondis Marion, “ke neniam ŝuldo tiel noble, tiel grandanime, tiel elteneme estis plenumata, ke mi ''vin'' de tiu tempo kun ĉiu tago pli amis ; kaj ke mi vin nun tiel senfine amas !” “Tion ĉi mi ne povas al li diri,” respondis ŝia fratino, ŝin ĉirkaŭprenante ; “miajn meritojn la fantazio de Alfred al si pentru. Li sufiĉe trograndigos, kara Marion, tute kiel vi.” Ŝi nun reprenis sian laboron, kiun ŝi estis formetinta el la mano, kiam ŝia fratino parolis kun tia tuŝiteco de l’ koro, kaj ŝi denove kantetis la malnovan kanton, kiu tiel plaĉis al la doktoro. Kaj la doktoro, ĉiam ankoraŭ sidante en la apoga seĝo, aŭskultis la kanton, batis la takton al ĝi sur sia genuo per la letero de Alfred, rigardis siajn filinojn kaj diris al si, ke inter la multaj vantaĵoj de la vanta mondo tiuj ĉi almenaŭ estas sufiĉe belaj. Dume Clemency Newcome, plenuminte sian alporton de sciigo kaj atendinte en la ĉambro, ĝis ŝi ĉion sciis, iris returne en la kuirejon, kie sinjoro Britain post la vespermanĝo faris al si oportune, ĉirkaŭite de tia grandanombra kolekto da brilantaj kovriloj de potoj, pure frotitaj patoj, poluritaj pladoj, brilantaj kaldronoj kaj aliaj signoj de ŝia diligento sur la muroj kaj sur la bretoj, ke li sidis kvazaŭ en la mezo magazeno de speguloj. La plej granda parto el ili vere donis ne tre flatan repentron de li ; ankaŭ iliaj prezentaĵoj estis tute ne egalaj ; ĉar kelkaj donis al li tre longan vizaĝon, kelkaj tre larĝan, aliaj sufiĉe agrablan kaj aliaj tre malbelan, ĉiu laŭ sia maniero de reprezentado, tiel same, kiel faras la homoj. Sed en tiu ili ĉiuj konsentis, ke inter ili tute oportune sidas individuo, tenanta la pipon en la buŝo kaj kruĉon da biero apud si kaj balancanta kun esprimo de grandanimeco la kapon al Clemency, kiam ŝi sidiĝis al tiu sama tablo. “Nu, Clemency,” diris Britain, “kiel vi nun fartas ? kaj kio nova estas ?” Clemency diris al li, kion ŝi sciiĝis, kaj li akceptis tion ĉi tre afable. Bona ŝanĝiĝo estis videbla ĉe Benjamin de la kapo ĝis la piedoj. Li estis multe pli larĝa pli ruĝa, pli gaja kaj pli gajiga. Ĝi elrigardis,<noinclude><references/></noinclude> a86uvku88ig7qhl1n0pwc4giqpwfwpe 104 36013 108463 2025-06-07T20:20:08Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108463 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>kvazaŭ lia vizaĝo estis antaŭe kunligita en tuberon kaj nun estis disligita kaj elglatigita. “Tio ĉi kredeble estos nova negoco por Snitchey kaj Craggs,” li diris, kun oportuneco blovante nubojn de fumo en la aeron. “Kaj ni eble denove estos atestantoj, Clemency !” “Dio !” respondis Clemency kun la kutima movo de siaj amataj membroj : “Mi volus ke mi tio estu, Britain !” “Kio ?” “Ke mi estu la persono, kiu devas edziniĝi !” Benjamin prenis la pipon el la buŝo kaj kore ridis. “Jes, vi estas tute la ĝusta por tio ĉi,” li diris ; “malfeliĉa Clemency !” Clemency de sia flanko ridis tiel same kore kiel li, kaj ŝajnis, ke la penson ŝi trovas tiel same amuza, kiel li. “Jes,” ŝi konsentis, “mi estas tute la ĝusta por tio ĉi, ne vere ?” “''Vi'' neniam edziniĝos, kompreneble,” diris sinjoro Britain kaj prenis la pipon returne en la buŝon. “Vi efektive pensas, ke ne ?” diris Clemency tute senkulpe. Sinjoro Britain balancis la kapon. “Nenia espero por tio ĉi !” “Pripensu nur !” diris Clemency. “Mi pensas, ke vi ĝin baldaŭ faros, Britain ; ne vere ?” Tiel subite metita demando pri tia grava afero postulis pripenson. Li elblovis grandan nubon da fumo kaj, metante la kapon jen dekstren jen maldekstren, li ĝin ĉirkaŭrigardadis, kiel se tiu ĉi nubo estus la demando kaj li ĝin ridardus de diversaj punktoj de vidado, kaj li respondis, ke li la aferon ankoraŭ ne bone klarigis al si, sed—jes, jes, li eble ankoraŭ decidiĝos tion ĉi fari. “Kiu ajn ŝi estos, mi deziras al ŝi feliĉon !” ekkriis Clemency. “Ho, tio ĉi al ŝi ne mankos,” diris Benjamin, “certe ne.” “Sed ŝi ne vivus tiel feliĉa kaj ne havus tiel tute bonan kaj amindan edzon,” diris Clemency, duone metinte sin super la tablon kaj medite rigardante la kandelon, “se mi antaŭe ne estus—ne ĉar mi intencis, {{sic|car|ĉar}} ĝi estis pura kuntrafiĝo ; ne vere, Britain ?” “Certe,” respondis sinjoro Britain en plena ĝuado de la pipo, en la<noinclude><references/></noinclude> ay6rzk07b5g6iyqf9ljsl79tqc2novc 108511 108463 2025-06-08T08:31:54Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108511 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>kvazaŭ lia vizaĝo estis antaŭe kunligita en tuberon kaj nun estis disligita kaj elglatigita. “Tio ĉi kredeble estos nova negoco por Snitchey kaj Craggs,” li diris, kun oportuneco blovante nubojn de fumo en la aeron. “Kaj ni eble denove estos atestantoj, Clemency !” “Dio !” respondis Clemency kun la kutima movo de siaj amataj membroj : “Mi volus ke mi tio estu, Britain !” “Kio ?” “Ke mi estu la persono, kiu devas edziniĝi !” Benjamin prenis la pipon el la buŝo kaj kore ridis. “Jes, vi estas tute la ĝusta por tio ĉi,” li diris ; “malfeliĉa Clemency !” Clemency de sia flanko ridis tiel same kore kiel li, kaj ŝajnis, ke la penson ŝi trovas tiel same amuza, kiel li. “Jes,” ŝi konsentis, “mi estas tute la ĝusta por tio ĉi, ne vere ?” “''Vi'' neniam edziniĝos, kompreneble,” diris sinjoro Britain kaj prenis la pipon returne en la buŝon. “Vi efektive pensas, ke ne ?” diris Clemency tute senkulpe. Sinjoro Britain balancis la kapon. “Nenia espero por tio ĉi !” “Pripensu nur !” diris Clemency. “Mi pensas, ke vi ĝin baldaŭ faros, Britain ; ne vere ?” Tiel subite metita demando pri tia grava afero postulis pripenson. Li elblovis grandan nubon da fumo kaj, metante la kapon jen dekstren jen maldekstren, li ĝin ĉirkaŭrigardadis, kiel se tiu ĉi nubo estus la demando kaj li ĝin ridardus de diversaj punktoj de vidado, kaj li respondis, ke li la aferon ankoraŭ ne bone klarigis al si, sed—jes, jes, li eble ankoraŭ decidiĝos tion ĉi fari. “Kiu ajn ŝi estos, mi deziras al ŝi feliĉon !” ekkriis Clemency. “Ho, tio ĉi al ŝi ne mankos,” diris Benjamin, “certe ne.” “Sed ŝi ne vivus tiel feliĉa kaj ne havus tiel tute bonan kaj amindan edzon,” diris Clemency, duone metinte sin super la tablon kaj medite rigardante la kandelon, “se mi antaŭe ne estus—ne ĉar mi intencis, {{sic|car|ĉar}} ĝi estis pura kuntrafiĝo ; ne vere, Britain ?” “Certe,” respondis sinjoro Britain en plena ĝuado de la pipo, en la<noinclude><references/></noinclude> ht88a4d67m5tjxd0tg6cj6h8kza06al 104 36014 108465 2025-06-07T20:27:41Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108465 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>stato kiam la fumanto povas malfermi la buŝon nur tre malmulte por paroli ; en oportuna trankvileco sidas sur sia seĝo kaj povas turni al sia kunsidanto nur la okulojn kaj ankaŭ tiujn ĉi tre malrapide kaj serioze. “Ho, mi estas al vi tre danka, Clemency, tion vi ja scias !” “Dio, kiel bela estas la penso pri tio ĉi !” diris Clemency. “Vi scias, mi faris diversajn esplorojn pri tio kaj alia,” daŭrigis sinjoro Britain kun la peza seriozeco de saĝegulo, “ĉar mi ĉiam havis spiriton sieman kaj legis multaijn librojn pri la bonaj kaj malbonaj flankoj de la teraj aferoj, ĉar mi en mia juneco min okupadis je la literaturo.” “Efektive !” ekkriis mirante Clemency. “Jes,” diris sinjoro Britain ; “du el miaj plej bonaj jaroj mi staris post la pordo de butiko de antikvaĵisto, preta postkuri, se iu metus ian libron en la poŝon ; poste mi estis disportanto ĉe modistino, kaj en tiu ĉi ofico mi en vakstolaj paketoj alportadis al la homoj nenion ekster trompaĵo kaj malveraĵo—per kio mia animo estis malĝojigita kaj mia konfido je la homa naturo estis detruita. Kaj post tio mi tie ĉi en tiu ĉi domo aŭdis multe da parolaĵo, kiu mian animon ankoraŭ pli malgajigis ; kaj post ĉio tio ĉi mia opinio estas, ke kiel certa kaj agrabla kvietigisto de la animo kaj bona kondukanto tra la vivo nenio estas pli bona, ol la raspilo de muskato.” Clemency volis ion aldoni, sed li antaŭvenis al ŝi. “Ligita,” li serioze aldonis, “kun fingringo.” “Faru kion vi volas, kaj tiel plu, ne vere ?” rimarkis Clemency, en la ĝojo pro la konfeso metante unu brakon trans la duan kaj karesante al si la kubuton. “Tia kerna diro, ne vere ?” “Mi cetere ne scias,” diris sinjoro Britain, “ĉu oni povus ĝin nomi vera filozofio. Mi iom dubas tion ĉi ; sed ĝi bone eltenas kaj ŝparas multe da ĉagreno, kion la ĝusta filozofio ne ĉiam faras.” “Rememoru nur, kiel vi mem iafoje insultadis,” diris Clemency. “Ha !” diris sinjoro Britain. “Sed la plej rimarkinda estas,<noinclude><references/></noinclude> eduep1lukdpzqnz8qp35q2071h9sc05 108512 108465 2025-06-08T08:39:46Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108512 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>stato kiam la fumanto povas malfermi la buŝon nur tre malmulte por paroli ; en oportuna trankvileco sidas sur sia seĝo kaj povas turni al sia kunsidanto nur la okulojn kaj ankaŭ tiujn ĉi tre malrapide kaj serioze. “Ho, mi estas al vi tre danka, Clemency, tion vi ja scias !” “Dio, kiel bela estas la penso pri tio ĉi !” diris Clemency. “Vi scias, mi faris diversajn esplorojn pri tio kaj alia,” daŭrigis sinjoro Britain kun la peza seriozeco de saĝegulo, “ĉar mi ĉiam havis spiriton sieman kaj legis multaijn librojn pri la bonaj kaj malbonaj flankoj de la teraj aferoj, ĉar mi en mia juneco min okupadis je la literaturo.” “Efektive !” ekkriis mirante Clemency. “Jes,” diris sinjoro Britain ; “du el miaj plej bonaj jaroj mi staris post la pordo de butiko de antikvaĵisto, preta postkuri, se iu metus ian libron en la poŝon ; poste mi estis disportanto ĉe modistino, kaj en tiu ĉi ofico mi en vakstolaj paketoj alportadis al la homoj nenion ekster trompaĵo kaj malveraĵo—per kio mia animo estis malĝojigita kaj mia konfido je la homa naturo estis detruita. Kaj post tio mi tie ĉi en tiu ĉi domo aŭdis multe da parolaĵo, kiu mian animon ankoraŭ pli malgajigis ; kaj post ĉio tio ĉi mia opinio estas, ke kiel certa kaj agrabla kvietigisto de la animo kaj bona kondukanto tra la vivo nenio estas pli bona, ol la raspilo de muskato.” Clemency volis ion aldoni, sed li antaŭvenis al ŝi. “Ligita,” li serioze aldonis, “kun fingringo.” “Faru kion vi volas, kaj tiel plu, ne vere ?” rimarkis Clemency, en la ĝojo pro la konfeso metante unu brakon trans la duan kaj karesante al si la kubuton. “Tia kerna diro, ne vere ?” “Mi cetere ne scias,” diris sinjoro Britain, “ĉu oni povus ĝin nomi vera filozofio. Mi iom dubas tion ĉi ; sed ĝi bone eltenas kaj ŝparas multe da ĉagreno, kion la ĝusta filozofio ne ĉiam faras.” “Rememoru nur, kiel vi mem iafoje insultadis,” diris Clemency. “Ha !” diris sinjoro Britain. “Sed la plej rimarkinda estas,<noinclude><references/></noinclude> 7yow0i2t0wfr9i5ofu66m19mzklmzgl 104 36015 108470 2025-06-07T20:46:55Z Lepticed7 3194 /* Problema */ 108470 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="2" user="Lepticed7" /></noinclude><nowiki /> “Tom, tuj post la veturado, mi krevigos al vi la kapon.” “Mi tre bedaŭras, ke mi ne povos tion fari al vi, ĉar la naturo mem jam tion faris,”<ref></ref> respondis Brown kun profunda moksimpatio. La pordo malfermiĝis, kaj Morris envenis, dirante: “Mi vin serĉis ĉie; ĉu vi intencas resti ĉe la hotelo la tutan tempon?” “Ĉiuokaze ne estas necese eliri antaŭ la tagmanĝo.” diris Robinson. “Nu, Charlie,” diris Morris, “ne studadu la tutan matenon. Via cerbo ne estas sufiĉe forta por tion elporti; venu kun ni kaj vizitu la ''{{Lingvo|fr|Louvre}}'', la ''{{Lingvo|fr|Madeleine}}'', la ''{{Lingvo|fr|Boulevards}}'', la ''{{Lingvo|fr|Place de la Concorde}}'', la ——.” “Ĉiujn tiujn lokojn en unu tago?” “Jes, kial ne?” “Kaj vi nomas tiun vojaĝon libertempo?” “Ĉu ne estos plezuro vidi la belegajn preĝejojn, la grandajn placojn, la famajn muzeojn, la glorajn ——” “Ne ripetu la tuton de la katalogo de la A.A.; mi certigas al vi, ke mi ne trovus ian ajn plezuron en vizito al la plej belegaj vidindaĵoj de la mondo — almenaŭ antaŭ la tagmanĝo.” “En ĉiu okazo, Tom kaj mi iros solaj, sed mi ne havas francan monon, — bonvolu ŝanĝi por mi unu bankbileton kvinfuntan, Charlie.” “Kiu rakontis al vi pri tio?” demandis Robinson, kolere. “Mi ne komprenas al kio vi aludas,” diris Morris. “Al nenio, mi pensis pri alia afero.” “Ĉu iu penis rabi de vi?” daŭrigis Morris. “Certe ne!” kriis Robinson senpacience; “se vi intencas eliri, eliru, aŭ vi ne vidos ion, kaj ankaŭ vi estos malfruaj je la tagmanĝo.” Morris kaj Brown adiaŭis lin, kaj, elirinte la hotelon, Brown murmuris: “Iu certe jam trompis nian amikon.”<noinclude><references/></noinclude> 8v27bfusy5thnz5yquhbho0h6rq0gro 108501 108470 2025-06-08T07:22:45Z HenriLeFoll 4277 /* Provlegita */ 108501 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki /> “Tom, tuj post la veturado, mi krevigos al vi la kapon.” “Mi tre bedaŭras, ke mi ne povos tion fari al vi, ĉar la naturo mem jam tion faris,”<ref>"Havi krevigitan kapon" - angla dirmaniero por "esti malprundenta".</ref> respondis Brown kun profunda moksimpatio. La pordo malfermiĝis, kaj Morris envenis, dirante: “Mi vin serĉis ĉie; ĉu vi intencas resti ĉe la hotelo la tutan tempon?” “Ĉiuokaze ne estas necese eliri antaŭ la tagmanĝo.” diris Robinson. “Nu, Charlie,” diris Morris, “ne studadu la tutan matenon. Via cerbo ne estas sufiĉe forta por tion elporti; venu kun ni kaj vizitu la ''{{Lingvo|fr|Louvre}}'', la ''{{Lingvo|fr|Madeleine}}'', la ''{{Lingvo|fr|Boulevards}}'', la ''{{Lingvo|fr|Place de la Concorde}}'', la ——.” “Ĉiujn tiujn lokojn en unu tago?” “Jes, kial ne?” “Kaj vi nomas tiun vojaĝon libertempo?” “Ĉu ne estos plezuro vidi la belegajn preĝejojn, la grandajn placojn, la famajn muzeojn, la glorajn ——” “Ne ripetu la tuton de la katalogo de la A.A.; mi certigas al vi, ke mi ne trovus ian ajn plezuron en vizito al la plej belegaj vidindaĵoj de la mondo — almenaŭ antaŭ la tagmanĝo.” “En tiu okazo, Tom kaj mi iros solaj, sed mi ne havas francan monon, — bonvolu ŝanĝi por mi unu bankbileton kvinfuntan, Charlie.” “Kiu rakontis al vi pri tio?” demandis Robinson, kolere. “Mi ne komprenas al kio vi aludas,” diris Morris. “Al nenio, mi pensis pri alia afero.” “Ĉu iu penis rabi de vi?” daŭrigis Morris. “Certe ne!” kriis Robinson senpacience; “se vi intencas eliri, eliru, aŭ vi ne vidos ion, kaj ankaŭ vi estos malfruaj je la tagmanĝo.” Morris kaj Brown adiaŭis lin, kaj, elirinte la hotelon, Brown murmuris: “Iu certe jam trompis nian amikon.”<noinclude><references/></noinclude> pm9b72ji1y0sv60q857p6oj0yhzl81k 104 36016 108471 2025-06-07T20:48:53Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108471 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Estas tiel silente, kiel sur la tombejo,” diris Clemency, rigardante post li ; “kaj ankaŭ preskaŭ tiel same timige !” Rigardante returne en la kuirejon, ŝi en timego ekkriis, kiam facila figuro al ŝi proksimiĝis. “Kiu tie ?” “Silentu !” murmuretis al ŝi ekscitite Marion. “Vi min ĉiam amis, ne vere ?” “Amis ? infano ! Certe !” “Mi ĝin scias. Kaj mi povas al vi konfidi, ne vere ? Mi nun havas tie ĉi preskaŭ neniun, al kiu mi ''povus'' konfidi !” “Jes,” diris Clemency kore. “Iu estas ekster la domo,” diris Marion kaj montris al la pordo, “kiun mi hodiaŭ vespere ankoraŭ devas vidi, kaj paroli kun li. Michael Warden, pro Dio, foriru. Nun ne !” Clemency suprizite kaj maltrankvile ektremis, kiam sekvante la rigardon de la parolantino, ŝi ekvidis malluman figuron, starantan antaŭ la pordo. “En minuto vi povas estis malkaŝita,” diris Marion. “Nun ne ! Atendu, se estas eble, en ia kaŝita loko. Mi tuj venos.” Li salutis ŝin per la mano kaj malaperis. “Ne iru dormi. Atendu min tie ĉi !” diris Marion kun maltrankvila rapideco. “Mi jam antaŭ unu horo volis paroli kun vi. Ho, ne perfidu min !” Marion kaptis ekscitite ŝian manon kaj premis ĝin al la brusto— movo, kiu en sia paso estis pli elokventa, ol la plej varmega petado per vortoj. Poste ŝi foriris, kiam la radioj de la revenanta lanterno komencis lumigadi la ĉambron. “Ĉio trankvila kaj silenta. Neniu estas. Kredeble imago,” diris sinjoro Britain, ferminte kaj riglinte la pordon. “Unu el la sekvaĵoj de viva fantazio. Ha ! kio estas ?” Clemency, kiu ne povis kaŝi sian ekscitecon, pala kaj tremanta per la tuta korpo sidis sur seĝo. “Kio estas ?” ŝi ripetis kaj frotis al si la manojn kaj kubutojn, penante trankviliĝi kaj rigardante ĉien, nur ne al li en la vizaĝon. “Estas bele de via flanko, Britain ! Antaŭe vi enpelas min en<noinclude><references/></noinclude> ar6fvs9v4nawb5nobq6bm8fxp7owt4w 108518 108471 2025-06-08T09:03:54Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108518 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Estas tiel silente, kiel sur la tombejo,” diris Clemency, rigardante post li ; “kaj ankaŭ preskaŭ tiel same timige !” Rigardante returne en la kuirejon, ŝi en timego ekkriis, kiam facila figuro al ŝi proksimiĝis. “Kiu tie ?” “Silentu !” murmuretis al ŝi ekscitite Marion. “Vi min ĉiam amis, ne vere ?” “Amis ? infano ! Certe !” “Mi ĝin scias. Kaj mi povas al vi konfidi, ne vere ? Mi nun havas tie ĉi preskaŭ neniun, al kiu mi ''povus'' konfidi !” “Jes,” diris Clemency kore. “Iu estas ekster la domo,” diris Marion kaj montris al la pordo, “kiun mi hodiaŭ vespere ankoraŭ devas vidi, kaj paroli kun li. Michael Warden, pro Dio, foriru. Nun ne !” Clemency suprizite kaj maltrankvile ektremis, kiam sekvante la rigardon de la parolantino, ŝi ekvidis malluman figuron, starantan antaŭ la pordo. “En minuto vi povas estis malkaŝita,” diris Marion. “Nun ne ! Atendu, se estas eble, en ia kaŝita loko. Mi tuj venos.” Li salutis ŝin per la mano kaj malaperis. “Ne iru dormi. Atendu min tie ĉi !” diris Marion kun maltrankvila rapideco. “Mi jam antaŭ unu horo volis paroli kun vi. Ho, ne perfidu min !” Marion kaptis ekscitite ŝian manon kaj premis ĝin al la brusto— movo, kiu en sia paso estis pli elokventa, ol la plej varmega petado per vortoj. Poste ŝi foriris, kiam la radioj de la revenanta lanterno komencis lumigadi la ĉambron. “Ĉio trankvila kaj silenta. Neniu estas. Kredeble imago,” diris sinjoro Britain, ferminte kaj riglinte la pordon. “Unu el la sekvaĵoj de viva fantazio. Ha ! kio estas ?” Clemency, kiu ne povis kaŝi sian ekscitecon, pala kaj tremanta per la tuta korpo sidis sur seĝo. “Kio estas ?” ŝi ripetis kaj frotis al si la manojn kaj kubutojn, penante trankviliĝi kaj rigardante ĉien, nur ne al li en la vizaĝon. “Estas bele de via flanko, Britain ! Antaŭe vi enpelas min en<noinclude><references/></noinclude> i95zavov3htj0aindiy33vm99te0vyn 104 36017 108472 2025-06-07T21:02:56Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108472 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>teruron per bruado kaj per lanternoj kaj per Dio scias ankoraŭ kio… Kio estas ? Ho, jes !” “Se vi ricevas teruron de lanterno, Clemmy,” diris sinjoro Britain, tute trankvilanime ĝin estingante kaj ree pendigante, “tiam la terura fantomo estas facile forpelebla. Sed vi ja ordinare estas sufiĉe kuraĝa,” li diris kaj haltis, por ŝin atente rigardi ; “kaj vi estis ja ankaŭ tute trankvila post la bruado kaj la lanterno. Kio venis al vi en la kapon ? ja ne ia penso ?” Sed ĉar Clemency tute kiel ordinare deziris al li bonan nokton kaj ŝajnis sin prepari por iri dormi, tial ankaŭ Malgrand-Britain diris al ŝi bonan nokton, farinte ankoraŭ la originalan rimarkon, ke neniu scias, kio al la virinoj povas veni en la kapon ; li prenis sian kandelon kaj iris dormeme la la lito. Kiam ĉio denove estis trankvila, Marion revenis. “Malfermu la pordon,” ŝi diris, “kaj restu apud mi, dum mi kun li ekstere parolos.” Kiel ajn timema ŝia agado estis, ĝi tamen montris firman kaj neŝanceleblan decidon, al kiu Clemency ne povis kontraŭstari. Ŝi mallaŭte malriglis la pordon, sed antaŭ ol ŝi turnis la ŝlosilon en la seruro, ŝi returne rigardis la junan fraŭlinon, kiu nur atendis la malfermadon, por eliri. La vizaĝo ne estis deturnita aŭ turnita al la tero, sed rigardis ŝin plene kaj libere en floro de juneco kaj beleco. Neklara sento pri la malforta baro, kiu estas inter la feliĉa patra domo kaj la honesta amo de la bela knabino, penso pri la malĝojo en tiu ĉi domo kaj la detruo de ĝiaj plej belaj esperoj, venis en la simplan animon de Clemency kaj frapis ŝian molan koron tiel profunde, tiel forte plenigis ĝin je malĝojo kaj kunsento, ke ŝi, verŝante riveron da larmoj, metis siajn brakojn ĉirkaŭ la kolon de Marion. “Mi scias nur malmulte, kara infano,” diris Clemency, “tre malmulte ; sed mi scias, ke tio ĉi ne estas bon. Pripensu, kion vi faras.” “Mi multajn fojojn ĝin pripensis,” diris Marion kviete.<noinclude><references/></noinclude> hdq5un00bj56kek6hmonn51hte9qqys 108520 108472 2025-06-08T09:11:44Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108520 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>teruron per bruado kaj per lanternoj kaj per Dio scias ankoraŭ kio… Kio estas ? Ho, jes !” “Se vi ricevas teruron de lanterno, Clemmy,” diris sinjoro Britain, tute trankvilanime ĝin estingante kaj ree pendigante, “tiam la terura fantomo estas facile forpelebla. Sed vi ja ordinare estas sufiĉe kuraĝa,” li diris kaj haltis, por ŝin atente rigardi ; “kaj vi estis ja ankaŭ tute trankvila post la bruado kaj la lanterno. Kio venis al vi en la kapon ? ja ne ia penso ?” Sed ĉar Clemency tute kiel ordinare deziris al li bonan nokton kaj ŝajnis sin prepari por iri dormi, tial ankaŭ Malgrand-Britain diris al ŝi bonan nokton, farinte ankoraŭ la originalan rimarkon, ke neniu scias, kio al la virinoj povas veni en la kapon ; li prenis sian kandelon kaj iris dormeme la la lito. Kiam ĉio denove estis trankvila, Marion revenis. “Malfermu la pordon,” ŝi diris, “kaj restu apud mi, dum mi kun li ekstere parolos.” Kiel ajn timema ŝia agado estis, ĝi tamen montris firman kaj neŝanceleblan decidon, al kiu Clemency ne povis kontraŭstari. Ŝi mallaŭte malriglis la pordon, sed antaŭ ol ŝi turnis la ŝlosilon en la seruro, ŝi returne rigardis la junan fraŭlinon, kiu nur atendis la malfermadon, por eliri. La vizaĝo ne estis deturnita aŭ turnita al la tero, sed rigardis ŝin plene kaj libere en floro de juneco kaj beleco. Neklara sento pri la malforta baro, kiu estas inter la feliĉa patra domo kaj la honesta amo de la bela knabino, penso pri la malĝojo en tiu ĉi domo kaj la detruo de ĝiaj plej belaj esperoj, venis en la simplan animon de Clemency kaj frapis ŝian molan koron tiel profunde, tiel forte plenigis ĝin je malĝojo kaj kunsento, ke ŝi, verŝante riveron da larmoj, metis siajn brakojn ĉirkaŭ la kolon de Marion. “Mi scias nur malmulte, kara infano,” diris Clemency, “tre malmulte ; sed mi scias, ke tio ĉi ne estas bona. Pripensu, kion vi faras.” “Mi multajn fojojn ĝin pripensis,” diris Marion kviete.<noinclude><references/></noinclude> agdlhhpktxj7i9t7yvopwxmc8xhpqsx 104 36018 108477 2025-06-07T21:16:27Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108477 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Ankoraŭ unu fojon,” petegis Clemency, “ĝis morgaŭ !” Marion balancis la kapon. “En la nomo de sinjoro Alfred,” diris Clemency. “Pro li, kiun vi iam tiel amis !” Ŝi kovris sian vizaĝon per la manoj kaj ripetis : “Iam !” kvazaŭ tiu ĉi vorto disŝirus al ŝi la koron. “Lasu min eliri,” petis Clemency. “Mi diros al li, kion vi volas. Ne eliru tiun ĉi nokton el la pordo. Mi estas konvinkita, ke tio ĉi ne povas alporti bonon. Ha, ĝi estis tago de malfeliĉo, kiam oni tien ĉi alportis sinjoron Warden ! Pensu pri via bona patro, mia kara— pri via fratino.” “Mi ĝin faris,” diris Marion kaj rapide levis la kapon. “Vi ne scias kion mi faras. Mi ''devas'' paroli kun li. Per tio ĉi, kion vi diris, vi montris vin kiel mia plej bona kaj plej fidela amikino, sed mi devas fari tiun ĉi paŝon. Ĉu vi volas min akompani, Clemency—” ŝi kisi ŝian amikan vizaĝon—“aŭ ĉu mi devas iri sola ?” Konfuzita kaj malĝoja Clemency turnis la ŝlosilon en la seruro kaj malfermis la pordon. Marion, firme tenante la manon de la akompanantino, rapide eliris en la mallumon de la nokto. Tie li alpaŝis al ŝi, kaj ili longe kaj multe parolis unu kun la dua ; kaj la mano, per kiu ŝi tenis Clemency’on, tremis, aŭ malvarmiĝis kiel la mano de malvivulo, aŭ premis ŝin kore en la fajro de la parolado. Kiam ili revenis, li sekvis Marion’on ĝis la pordo ; tie li prenis la duan manon kaj premis ĝin al siaj lipoj. Tiam li singarde foriris. La pordo denove estis riglita kaj ŝlosita, kaj denove ŝi staris en la patra domo. Ne depremita de la sekreto, kiun ŝi alportis, kvankam ŝi estis ankoraŭ juna, sed kun tiu esprimo sur la vizaĝo, por kiu jam antaŭe mankis al mi la nomo, kaj kiu brilis tra ŝiaj larmoj. Ŝi ripete dankis sian malaltrangan amikinon kaj konfidis al ŝi, kiel ŝi diris, plene kaj senkondiĉe. Feliĉe atinginte sian dormoĉambron, ŝi falis sur la genuojn kaj povis preĝi, havante sur la koro sian sekreton ! Jes, kaj ŝi povis sin levis post la preĝo tiel trankvile kaj feliĉe, klini sin super la dormantan fratinon, rigardi ŝin kaj rideti—kvankam eĉ<noinclude><references/></noinclude> aa8d6546r9wbisz2t26xlzj6lwcy8go 108521 108477 2025-06-08T09:19:18Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108521 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Ankoraŭ unu fojon,” petegis Clemency, “ĝis morgaŭ !” Marion balancis la kapon. “En la nomo de sinjoro Alfred,” diris Clemency. “Pro li, kiun vi iam tiel amis !” Ŝi kovris sian vizaĝon per la manoj kaj ripetis : “Iam !” kvazaŭ tiu ĉi vorto disŝirus al ŝi la koron. “Lasu min eliri,” petis Clemency. “Mi diros al li, kion vi volas. Ne eliru tiun ĉi nokton el la pordo. Mi estas konvinkita, ke tio ĉi ne povas alporti bonon. Ha, ĝi estis tago de malfeliĉo, kiam oni tien ĉi alportis sinjoron Warden ! Pensu pri via bona patro, mia kara— pri via fratino.” “Mi ĝin faris,” diris Marion kaj rapide levis la kapon. “Vi ne scias kion mi faras. Mi ''devas'' paroli kun li. Per tio ĉi, kion vi diris, vi montris vin kiel mia plej bona kaj plej fidela amikino, sed mi devas fari tiun ĉi paŝon. Ĉu vi volas min akompani, Clemency—” ŝi kisi ŝian amikan vizaĝon—“aŭ ĉu mi devas iri sola ?” Konfuzita kaj malĝoja Clemency turnis la ŝlosilon en la seruro kaj malfermis la pordon. Marion, firme tenante la manon de la akompanantino, rapide eliris en la mallumon de la nokto. Tie li alpaŝis al ŝi, kaj ili longe kaj multe parolis unu kun la dua ; kaj la mano, per kiu ŝi tenis Clemency’on, tremis, aŭ malvarmiĝis kiel la mano de malvivulo, aŭ premis ŝin kore en la fajro de la parolado. Kiam ili revenis, li sekvis Marion’on ĝis la pordo ; tie li prenis la duan manon kaj premis ĝin al siaj lipoj. Tiam li singarde foriris. La pordo denove estis riglita kaj ŝlosita, kaj denove ŝi staris en la patra domo. Ne depremita de la sekreto, kiun ŝi alportis, kvankam ŝi estis ankoraŭ juna, sed kun tiu esprimo sur la vizaĝo, por kiu jam antaŭe mankis al mi la nomo, kaj kiu brilis tra ŝiaj larmoj. Ŝi ripete dankis sian malaltrangan amikinon kaj konfidis al ŝi, kiel ŝi diris, plene kaj senkondiĉe. Feliĉe atinginte sian dormoĉambron, ŝi falis sur la genuojn kaj povis preĝi, havante sur la koro sian sekreton ! Jes, kaj ŝi povis sin levi post la preĝo tiel trankvile kaj feliĉe, klini sin super la dormantan fratinon, rigardi ŝin kaj rideti—kvankam eĉ<noinclude><references/></noinclude> 4596bogvqr369mu18si6y7ta5vc2q9e 104 36019 108483 2025-06-07T21:58:47Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108483 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>iom malĝoje. Kaj kisante ŝian frunton, ŝi mallaŭte murmuretis al si, ke Grace ĉiam estis patrino por ŝi, kaj ke ŝi ŝin amas kiel infano ! Kaj ŝi povis la brakon meti al si ĉirkaŭ la kolon, kiam ŝi sin metis sur la kusenon,—kaj la brako kvazaŭ konscie ĉirkaŭprenis ŝin defendante kaj amante—kaj kvazaŭ murmuretis al la delikataj lipoj : Dio vin benu ! Kaj ŝi povis eĉ trankvile ekdormi, malhelpata nur de unu sonĝo, en kiu ŝi per sia senkulpa kaj tuŝanta voĉo ekkriis, ke ŝi estas tute sola kaj ke ĉiuj ŝin forgesis. Monato baldaŭ pasas, eĉ se ĝi iras malrapide. La monato, kiu estis inter tiu ĉi nokto kaj la reveno, rapide pasis kaj forflugis, kiel pasanta nebulo. La tago venis. Malkvieta vintra tago, kiu la malnovan domon ofte tremigadis kvazaŭ de frosto. Tago, kiu la hejman doman internaĵon faras duoble kara, al la kamena angulo donas novajn agrablaĵojn, ĵetas ruĝetan flamon sur la vizaĝojn kolektitajn ĉirkaŭ la kameno kaj igas la grupojn ĉirkaŭ ĉiu kameno fari pli malvastan kaj pli intiman ligon kontraŭ la elementoj, kiuj ekstere sovaĝas. Kruda vintra tago, kiu plej bone preparas por agrabla vespero, kovritaj fenestroj, afablaj amikaj vizaĝoj, muziko, ridado, dancado, luma kandelaro kaj societa plezuro ! Pri ĉio tio ĉi la doktoro zorgis, por saluti Alfredon. Ili sciis, ke li povas veni ne pli frue, ol en la nokto ; kaj ili intencas, li diris, resonigi la nokton de la ĝojo, kiam li venos. Ĉiuij liaj amikoj devis esti kolektitaj. Devis manki nenia vizaĝo, kiun li konis kaj amis. Ne, ili ĉiuj devis tie ĉi esti. Tiel gastoj estis invititaj, kaj muziko est si mendita, kaj tabloj preparitaj, kaj la salono de dancado aranĝita, kaj kun gastena malavareco estis riĉe zorgita pri ĉiu societa bezono. Ĉar estis kristonasko kaj liaj okuloj jam de longe ne vidis la anglan ilekson<ref>Brita emblemo de Kristnasko.</ref> kaj<noinclude><references/></noinclude> pypkz4xwawuj3koqgt9z7dns3wbr29r 108523 108483 2025-06-08T09:27:11Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108523 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>iom malĝoje. Kaj kisante ŝian frunton, ŝi mallaŭte murmuretis al si, ke Grace ĉiam estis patrino por ŝi, kaj ke ŝi ŝin amas kiel infano ! Kaj ŝi povis la brakon meti al si ĉirkaŭ la kolon, kiam ŝi sin metis sur la kusenon,—kaj la brako kvazaŭ konscie ĉirkaŭprenis ŝin defendante kaj amante—kaj kvazaŭ murmuretis al la delikataj lipoj : Dio vin benu ! Kaj ŝi povis eĉ trankvile ekdormi, malhelpata nur de unu sonĝo, en kiu ŝi per sia senkulpa kaj tuŝanta voĉo ekkriis, ke ŝi estas tute sola kaj ke ĉiuj ŝin forgesis. Monato baldaŭ pasas, eĉ se ĝi iras malrapide. La monato, kiu estis inter tiu ĉi nokto kaj la reveno, rapide pasis kaj forflugis, kiel pasanta nebulo. La tago venis. Malkvieta vintra tago, kiu la malnovan domon ofte tremigadis kvazaŭ de frosto. Tago, kiu la hejman doman internaĵon faras duoble kara, al la kamena angulo donas novajn agrablaĵojn, ĵetas ruĝetan flamon sur la vizaĝojn kolektitajn ĉirkaŭ la kameno kaj igas la grupojn ĉirkaŭ ĉiu kameno fari pli malvastan kaj pli intiman ligon kontraŭ la elementoj, kiuj ekstere sovaĝas. Kruda vintra tago, kiu plej bone preparas por agrabla vespero, kovritaj fenestroj, afablaj amikaj vizaĝoj, muziko, ridado, dancado, luma kandelaro kaj societa plezuro ! Pri ĉio tio ĉi la doktoro zorgis, por saluti Alfredon. Ili sciis, ke li povas veni ne pli frue, ol en la nokto ; kaj ili intencas, li diris, resonigi la nokton de la ĝojo, kiam li venos. Ĉiuij liaj amikoj devis esti kolektitaj. Devis manki nenia vizaĝo, kiun li konis kaj amis. Ne, ili ĉiuj devis tie ĉi esti. Tiel gastoj estis invititaj, kaj muziko est si mendita, kaj tabloj preparitaj, kaj la salono de dancado aranĝita, kaj kun gastena malavareco estis riĉe zorgita pri ĉiu societa bezono. Ĉar estis kristonasko kaj liaj okuloj jam de longe ne vidis la anglan ilekson<ref>Brita emblemo de Kristnasko.</ref> kaj<noinclude><references/></noinclude> 990qk3tqa2z103jalbjrhzhk7i8k2vu 104 36020 108484 2025-06-07T22:21:11Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108484 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>ĝian malluman konstantan verdaĵon, la salono de dancado estis ornamita je tio ĉi ; kaj la ruĝaj beroj sendadis al li el la malluma foliaro anglan saluton al la veno. Ĝi estis labora tago por ĉiuj, sed por neniu tiel multe, kiel por Grace, kiu senbrue ĉie laboradis kaj estis la gaja animo de ĉiuj preparadoj. Multajn fojojn en tiu ĉi tago (kiel ankaŭ multajn fojojn en la daŭro de la monato, kiu pasis) Clemency time esplorante rigardadis Marion’on. Ŝi estis eble iom pli pala, ol ordinare, sed sur ĝia vizaĝo estis ĉarma decida trankvileco, kiu faris ĝin pli aminda, ol ĉiam. En la vespero, kiam ŝi estis vestita kaj portis en siaj haroj kronon, kiun Grace mem tien enplektis—ĝi estis la amataj floroj de Alfred, kaj tial Grace ilin elektis—tiu malnova esprimo, plena je pensoj, preskaŭ malĝoja kaj tamen tiel plena je spirito, nobla kaj feliĉa, kuŝis denove sur ŝia frunto kaj faris ŝin centoble pli ĉarma. “La plej proksima krono, kiun mi plektos en tiujn ĉi harojn, estos la krono fianĉina,” diris Grace ; “aŭ mi estas malbona profetino !” La fratino ridetis kaj firme ŝin tenis en siaj brakoj. “Ankoraŭ unu momenton, Grace. Ne forlasu min ankoraŭ. Ĉu vi certe scias, ke nenio al mi pli mankas ?” Tio ĉi efektive ŝin tute ne interesis. Ŝi pensis pri la vizaĝo de sia fratino, kaj ŝia okulo kun ama initimeco firme sin tenis sur ĝi. “Mi arto plu ne povas iri, kara infano,” diris Grace ; “kaj ankaŭ via beleco. Mi neniam vidis vin tiel bela, kiel nun.” “Mi neniam sentis min tiel feliĉa,” respondis tiu ĉi. “Jes, sed ankoraŭ pli granda feliĉo vin atendas. Apud alia tia kameno, tiel same ĉarma kaj intima, kiel tiu ĉi,” diris Grace, “baldaŭ sin trovos Alfred kun lia juna edzino.” Ŝi denove ridetis. “Vi prezentas al vi feliĉan dometon, Grace. Mi vidas tion ĉi laŭ viaj okuloj. Mi ĝin scias, ĝi estos feliĉa, mia kara. Kiel feliĉa mi estas, ke mi ĝin scias !” “Nu,” diris la doktoro, rapide enirante. “Ĉu ni ĉiuj estas pretaj, por akcepti Alfredon ? Li povas veni nur sufiĉe malfrue—ĉirkaŭ horo antaŭ noktomezo—tiel ni havas sufiĉe da tempo, por fariĝi gajaj<noinclude><references/></noinclude> 7fbxzp9btjuptt7kdrujzdif4h9i016 108525 108484 2025-06-08T09:34:07Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108525 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>ĝian malluman konstantan verdaĵon, la salono de dancado estis ornamita je tio ĉi ; kaj la ruĝaj beroj sendadis al li el la malluma foliaro anglan saluton al la veno. Ĝi estis labora tago por ĉiuj, sed por neniu tiel multe, kiel por Grace, kiu senbrue ĉie laboradis kaj estis la gaja animo de ĉiuj preparadoj. Multajn fojojn en tiu ĉi tago (kiel ankaŭ multajn fojojn en la daŭro de la monato, kiu pasis) Clemency time esplorante rigardadis Marion’on. Ŝi estis eble iom pli pala, ol ordinare, sed sur ŝia vizaĝo estis ĉarma decida trankvileco, kiu faris ĝin pli aminda, ol ĉiam. En la vespero, kiam ŝi estis vestita kaj portis en siaj haroj kronon, kiun Grace mem tien enplektis—ĝi estis la amataj floroj de Alfred, kaj tial Grace ilin elektis—tiu malnova esprimo, plena je pensoj, preskaŭ malĝoja kaj tamen tiel plena je spirito, nobla kaj feliĉa, kuŝis denove sur ŝia frunto kaj faris ŝin centoble pli ĉarma. “La plej proksima krono, kiun mi plektos en tiujn ĉi harojn, estos la krono fianĉina,” diris Grace ; “aŭ mi estas malbona profetino !” La fratino ridetis kaj firme ŝin tenis en siaj brakoj. “Ankoraŭ unu momenton, Grace. Ne forlasu min ankoraŭ. Ĉu vi certe scias, ke nenio al mi pli mankas ?” Tio ĉi efektive ŝin tute ne interesis. Ŝi pensis pri la vizaĝo de sia fratino, kaj ŝia okulo kun ama initimeco firme sin tenis sur ĝi. “Mi arto plu ne povas iri, kara infano,” diris Grace ; “kaj ankaŭ via beleco. Mi neniam vidis vin tiel bela, kiel nun.” “Mi neniam sentis min tiel feliĉa,” respondis tiu ĉi. “Jes, sed ankoraŭ pli granda feliĉo vin atendas. Apud alia tia kameno, tiel same ĉarma kaj intima, kiel tiu ĉi,” diris Grace, “baldaŭ sin trovos Alfred kun lia juna edzino.” Ŝi denove ridetis. “Vi prezentas al vi feliĉan dometon, Grace. Mi vidas tion ĉi laŭ viaj okuloj. Mi ĝin scias, ĝi estos feliĉa, mia kara. Kiel feliĉa mi estas, ke mi ĝin scias !” “Nu,” diris la doktoro, rapide enirante. “Ĉu ni ĉiuj estas pretaj, por akcepti Alfredon ? Li povas veni nur sufiĉe malfrue—ĉirkaŭ horo antaŭ noktomezo—tiel ni havas sufiĉe da tempo, por fariĝi gajaj<noinclude><references/></noinclude> 02f6ywv52hh5ix8zhx4gu3htq3ud0re 104 36021 108485 2025-06-07T22:38:49Z Nvss132 5120 /* Provlegita */ 108485 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Nvss132" /></noinclude>== LITERATURO == LA AMANTOJ DE GERTO. ''Laŭ William Norris tradukis E. J. Burnham'' (Daŭrigo) Luknaro frapis ĉe la pordo, tiam eniris, kiam neniu respondis; kvankam li neniun tie vidis, li diris laŭte, kvazaŭ li malfidis sian povon rediri tiun lernitan parkere per tia doloro lecionon: "Mi alportas al Nobelino Gerto parolsendaĵon." Nur la malvarmeco de la ombroplenaj kverkaj traboj renkontis liajn okulojn, nur la eho de lia propra kava voĉo, la pepado de la paseroj, kaj la kriego de la kamentubaj hirundoj rekontis liajn orelojn. Car Gerto ne estis interne, sed de la arbaro ŝi estis vidinta la brileton de liaj armiloj en la varmega meztago, kaj venis malsupren, grandioze kaj malrapide, ŝajnante nekortuŝita, sed ŝia koro el koroj ŝanceliĝis interne de ŝi pro espero kaj timo kaj la ekstazo de amo; eble (ho, kompatinda koro, kiaj ventegaj esperoj!) tiu estas la Reĝo. Si lin renkontis ĝuste ĉe la pordo, de kiu li sin direktis, serĉante ŝin. Li ne kuraĝis renkonti ŝiajn okulojn, tiujn grandajn fajrsferojn, kiuj lin estis trapikintaj tra kaj tra, je tiu alia tago. Se li estus rigardinta supren al ŝia vizaĝo, li estus vidinta la malkontentiĝon, la malsanecon de espero prokrastita, kiu iom montriĝis tie, malgraŭ ŝia penado por reteni ĝian aperon. Forturnigante sian vizaĝon, li diris per sensenta voĉo, kiel antaŭe, "Mi alportas al la Nobelino Gerto parolsendaĵon." Nenia ruĝiĝo koloris ŝiajn palajn vanĝojn, nenia eksalto nek tremo trairis tra ŝia grandioza formo; ankoraŭ ŝi per ŝia mano tenis floron, tenante ĝin laŭ regina maniero, ĉar ĝi konvenas kiel sceptro en ŝia mano. Si kviete diris, "Se vi volas la Nobelinon Gerto, vi devas iri aliloke, mia sinjoro; mi estas la filino de Sigurdo, la terkulturisto." "Sed vi jas estas Gerto, kiun kantantan ni aŭdis, tiun tagon," li diris perforte, kaj turnigante al ŝi siajn avidajn okulojn. "Jes," ŝi diris, iomete tremante kaj fariĝante eĉ pli pala, pro tio ke ŝi ekvidas kiel la afero staras je li, kaj timas, neniam perforton de li, ĉar ŝi tuj lin tute tralegas, sed anstataŭe ke li falos malsupren mortinta, tiel forte lia pasio disŝiras lian koron. "Gerto, Olafo la Reĝo diras, 'Ĉu vi estos Reĝino?" ankoraŭ avide rigardante ŝin, li diris. La ruĝega sango superverŝegis ŝian vizaĝon, tiam reiris al ŝia koro, lasante ŝiajn lipojn grizaj. Si paŭzis dum momento, kaj, kun siaj brakoj streĉitaj rekte malsupren kaj siaj manoj firme tenitaj, ne levante la okulojn, ŝi diris: "Diru al li 'Ne'; mi estas tro humila, nesufiĉe saĝa; lin mi hontus; mi ne estos Reĝino-sed-" Kiaj furiozaj pasioj kuris tra la koro de la kompatinda Luknaro! Kiel li batalis kontraŭ la diablo, kiu lin en la vizaĝo estis rigardinta konstante tiel longa, de kiam li naskiĝis, ĝis nun! Si kviete staris tie antaŭ li, kun siaj brakoj streĉitaj, malsupren, siaj manoj firme tenitaj; li kaptis ŝin je la manradikoj, kaj preskaŭ ekkriegis, "Sed kio? Gerto! Gerto! antaŭ Dio, êu vi amas lin?" Sia koloro venis ree dum ŝi rigardis lin en la vizaĝo, tre proksimigata al la ŝia, nun, tiel ke ŝi sentis lian spiron; ŝi diris trankvile, preskaŭ fiere, "Jes, mi amas lin; kiel povus esti alie?" "Ian amsignon, tiam, pro Kristo. Rapidu, Gerto! kaj kie vi estos dum la milit-tempo?" "Mia patro estas ironta kun mi al la urbo. Mi loĝos ĉe la monaĥinejo de la<noinclude><references/></noinclude> hg2v6pf7ky3xm78099f957poh3m3csp 104 36022 108486 2025-06-08T02:16:41Z Nvss132 5120 /* Provlegita */ 108486 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Nvss132" /></noinclude>'''Unua sceno.''' Patrino. Johano. La Patrino ŝpinas, sidante apud la tablo. Johano sidas sur la benko kaj plektas korbon; li laboras fre mallerte kaj de tempo al tempo interrompas la laboron, dum li fikse rigardas antaŭ sin, kvazaŭ droninte en pensoj. Li parolas malrapide kaj kelkfoje levas la dekstran montrofingron por klarigi per tio siajn dirojn. Li aspektas kiel simplulo kaj havas arĝente-blankajn harojn. {{Persono|Johano}} ''(post kiam li laboris kelkan tempon).'' Patrino! {{Persono|Patrino}}''(parolante kvazaŭ al infano)''. Kio estas, Johano? {{Persono|Johano}} ''(rigardante momenton antaŭ sin kaj interrompante sian laboron).'' Ĉu la mondo estas maljuna - - kaj ronda? {{Persono|Patrino}}Jes - tre maljuna - kaj ronda. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kiel do maljuna? {{Persono|Patrino}} Miloj da jaroj. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kaj ĝi turniĝas? {{Persono|Patrino}} Jes, seninterrompe ĝi turniĝas. {{Persono|Johano}} ''(faras per la fingro horizontale rondmovadon).'' Tiamaniere? - aŭ - ''(faras saman movadon vertikale)'' tiamaniere ?<noinclude><references/></noinclude> 1l3w8fvltf0voqb62aohiu9gmvxczao 108487 108486 2025-06-08T02:17:03Z Nvss132 5120 108487 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Nvss132" /></noinclude>'''Unua sceno.''' Patrino. Johano. ''La Patrino ŝpinas, sidante apud la tablo. Johano sidas sur la benko kaj plektas korbon; li laboras fre mallerte kaj de tempo al tempo interrompas la laboron, dum li fikse rigardas antaŭ sin, kvazaŭ droninte en pensoj. Li parolas malrapide kaj kelkfoje levas la dekstran montrofingron por klarigi per tio siajn dirojn. Li aspektas kiel simplulo kaj havas arĝente-blankajn harojn.'' {{Persono|Johano}} ''(post kiam li laboris kelkan tempon).'' Patrino! {{Persono|Patrino}}''(parolante kvazaŭ al infano)''. Kio estas, Johano? {{Persono|Johano}} ''(rigardante momenton antaŭ sin kaj interrompante sian laboron).'' Ĉu la mondo estas maljuna - - kaj ronda? {{Persono|Patrino}}Jes - tre maljuna - kaj ronda. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kiel do maljuna? {{Persono|Patrino}} Miloj da jaroj. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kaj ĝi turniĝas? {{Persono|Patrino}} Jes, seninterrompe ĝi turniĝas. {{Persono|Johano}} ''(faras per la fingro horizontale rondmovadon).'' Tiamaniere? - aŭ - ''(faras saman movadon vertikale)'' tiamaniere ?<noinclude><references/></noinclude> re7yfocqwgrjttbnajr9p5rvfdcdtx1 108488 108487 2025-06-08T02:17:44Z Nvss132 5120 108488 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Nvss132" /></noinclude>'''Unua sceno.''' Patrino. Johano. ''La Patrino ŝpinas, sidante apud la tablo. Johano sidas sur la benko kaj plektas korbon; li laboras fre mallerte kaj de tempo al tempo interrompas la laboron, dum li fikse rigardas antaŭ sin, kvazaŭ droninte en pensoj. Li parolas malrapide kaj kelkfoje levas la dekstran montrofingron por klarigi per tio siajn dirojn. Li aspektas kiel simplulo kaj havas arĝente-blankajn harojn.'' {{Persono|Johano}} ''(post kiam li laboris kelkan tempon).'' Patrino! {{Persono|Patrino}}''(parolante kvazaŭ al infano)''. Kio estas, Johano? {{Persono|Johano}} ''(rigardante momenton antaŭ sin kaj interrompante sian laboron).'' Ĉu la mondo estas maljuna - - kaj ronda? {{Persono|Patrino}}Jes - tre maljuna - kaj ronda. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kiel do maljuna? {{Persono|Patrino}} Miloj da jaroj. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kaj ĝi turniĝas? {{Persono|Patrino}} Jes, seninterrompe ĝi turniĝas. {{Persono|Johano}} ''(faras per la fingro horizontale rondmovadon).'' Tiamaniere? - aŭ - ''(faras saman movadon vertikale)'' tiamaniere ?<noinclude><references/></noinclude> 37zjj9qkn3s5xg1o4yt22ad2afkpwob 108489 108488 2025-06-08T02:18:13Z Nvss132 5120 108489 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Nvss132" /></noinclude>'''Unua sceno.''' Patrino. Johano. ''La Patrino ŝpinas, sidante apud la tablo. Johano sidas sur la benko kaj plektas korbon; li laboras fre mallerte kaj de tempo al tempo interrompas la laboron, dum li fikse rigardas antaŭ sin, kvazaŭ droninte en pensoj. Li parolas malrapide kaj kelkfoje levas la dekstran montrofingron por klarigi per tio siajn dirojn. Li aspektas kiel simplulo kaj havas arĝente-blankajn harojn.'' {{Persono|Johano}} ''(post kiam li laboris kelkan tempon).'' Patrino! {{Persono|Patrino}}''(parolante kvazaŭ al infano)''. Kio estas, Johano? {{Persono|Johano}} ''(rigardante momenton antaŭ sin kaj interrompante sian laboron).'' Ĉu la mondo estas maljuna - - kaj ronda? {{Persono|Patrino}}Jes - tre maljuna - kaj ronda. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kiel do maljuna? {{Persono|Patrino}} Miloj da jaroj. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kaj ĝi turniĝas? {{Persono|Patrino}} Jes, seninterrompe ĝi turniĝas. {{Persono|Johano}} ''(faras per la fingro horizontale rondmovadon).'' Tiamaniere? - aŭ - ''(faras saman movadon vertikale)'' tiamaniere ?<noinclude><references/></noinclude> s9oqnewk2msts9oufzaoghls1dtgxav 108490 108489 2025-06-08T02:21:44Z Nvss132 5120 /* Ne provlegita */ 108490 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Nvss132" /></noinclude>'''Unua sceno.''' Patrino. Johano. ''La Patrino ŝpinas, sidante apud la tablo. Johano sidas sur la benko kaj plektas korbon; li laboras fre mallerte kaj de tempo al tempo interrompas la laboron, dum li fikse rigardas antaŭ sin, kvazaŭ droninte en pensoj. Li parolas malrapide kaj kelkfoje levas la dekstran montrofingron por klarigi per tio siajn dirojn. Li aspektas kiel simplulo kaj havas arĝente-blankajn harojn.'' {{Persono|Johano}} ''(post kiam li laboris kelkan tempon).'' Patrino! {{Persono|Patrino}}''(parolante kvazaŭ al infano)''. Kio estas, Johano? {{Persono|Johano}} ''(rigardante momenton antaŭ sin kaj interrompante sian laboron).'' Ĉu la mondo estas maljuna - - kaj ronda? {{Persono|Patrino}}Jes - tre maljuna - kaj ronda. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kiel do maljuna? {{Persono|Patrino}} Miloj da jaroj. {{Persono|Johano}} ''(post momento)''. Kaj ĝi turniĝas? {{Persono|Patrino}} Jes, seninterrompe ĝi turniĝas. {{Persono|Johano}} ''(faras per la fingro horizontale rondmovadon).'' Tiamaniere? - aŭ - ''(faras saman movadon vertikale)'' tiamaniere ?<noinclude><references/></noinclude> 1rcpg0wy80u5og2rp2www4oo19c4j43 108491 108490 2025-06-08T02:28:32Z Nvss132 5120 /* Provlegita */ 108491 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Nvss132" /></noinclude>'''Unua sceno.''' Patrino. Johano. ''La Patrino ŝpinas, sidante apud la tablo. Johano sidas sur la benko kaj plektas korbon; li laboras fre mallerte kaj de tempo al tempo interrompas la laboron, dum li fikse rigardas antaŭ sin, kvazaŭ droninte en pensoj. Li parolas malrapide kaj kelkfoje levas la dekstran montrofingron por klarigi per tio siajn dirojn. Li aspektas kiel simplulo kaj havas arĝente-blankajn harojn.'' Johano ''(post kiam li laboris kelkan tempon).'' Patrino! Patrino''(parolante kvazaŭ al infano)''. Kio estas, Johano? Johano ''(rigardante momenton antaŭ sin kaj interrompante sian laboron).'' Ĉu la mondo estas maljuna - - kaj ronda? Patrino Jes - tre maljuna - kaj ronda. Johano ''(post momento)''. Kiel do maljuna? Patrino Miloj da jaroj. Johano ''(post momento)''. Kaj ĝi turniĝas? Patrino Jes, seninterrompe ĝi turniĝas. Johano ''(faras per la fingro horizontale rondmovadon).'' Tiamaniere? - aŭ - ''(faras saman movadon vertikale)'' tiamaniere ?<noinclude><references/></noinclude> 39llw8bajbbcgr1a8g2vx5o1wd1ovjo 108495 108491 2025-06-08T06:42:24Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108495 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>{{f|'''Unua sceno.'''|c}} {{f|Patrino. Johano.|c}} ''La Patrino ŝpinas, sidante apud la tablo. Johano sidas sur la benko kaj plektas korbon; li laboras tre mallerte kaj de tempo al tempo interrompas la laboron, dum li fikse rigardas antaŭ sin, kvazaŭ droninte en pensoj. Li parolas malrapide kaj kelkfoje levas la dekstran montrofingron por klarigi per tio siajn dirojn. Li aspektas kiel simplulo kaj havas arĝente-blankajn harojn.'' Johano ''(post kiam li laboris kelkan tempon).'' Patrino! Patrino''(parolante kvazaŭ al infano)''. Kio estas, Johano? Johano ''(rigardante momenton antaŭ sin kaj interrompante sian laboron).'' Ĉu la mondo estas maljuna - - kaj ronda? Patrino. Jes - tre maljuna - kaj ronda. Johano ''(post momento)''. Kiel do maljuna? Patrino. Miloj da jaroj. Johano ''(post momento)''. Kaj ĝi turniĝas? Patrino Jes, seninterrompe ĝi turniĝas. Johano ''(faras per la fingro horizontale rondmovadon).'' Tiamaniere? - aŭ - ''(faras saman movadon vertikale)'' tiamaniere ?<noinclude><references/></noinclude> r4fzdhk852lx391z1qqhcwmveiibcww 104 36023 108492 2025-06-08T02:40:06Z Nvss132 5120 /* Provlegita */ 108492 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Nvss132" /></noinclude> Serebrovskij koleriĝis. - Kial vi riproĉas min per la maŝino? La maŝino ne luksaĵo estas, sed bezonaĵo! Aŭskultu niajn malnovajn specialistojn, ekzemple kamaradon Bobrov! Li rekte diras: neniujn metropolitenojn! Ili, li diras, jam malnovmodiĝis. La metropoliteno kun la reloj estas kunligita kaj multe kostas. En Londono la metropoliteno arkiviĝas. La aŭtomobilo estas alia afero. Taksomotoroj kaj aŭtobusoj kune kun tramo solvas la problemon! - Nu, jes, mi ĝin aŭdis. Bobrov ja per la tramo vivas! Oni forprenu de li eblecon ĉiujare rekonstruadi la tramon, do por kió li tiam ricevos la salajron? - Ne pri tio temas, -kolere kontraŭdiris Serebrovskij, - ne pri tio temas, kara kamarado! Moskvo estas sovetia ĉefurbo, sed ne iu ajn kapitalistŝtata! Ni devas ĝin iom post iom liberigi de super loĝigo, sed vi kun via metropoliteno deziras fari el ĝi urbon-koloson. Ĉu ĝi estas la vojo de la socialisma rekonstruo? Serebrovskij enpensiĝeme gratis la nazon kaj, ĉar Vitalij ne tuj respondis, li uzis la liberan minuton por propraj bezonoj. Turninte trifoje per la fingro radeton de aŭtomata telefono, li alvokis Vinokurov'on. - Kiel statas afero kun la loĝejo, Oleg Jurjeviĉ? Ĉu vi ne scias, en kiu etaĝo ni la loĝejon bezonas? Vi la edzinon demandu! Je dio, mi ne scias, kion diri! Mi timas certigi vin pri ŝiaj gustoj. Mi dezirus en la dua, sed ŝi, eble la trian... Jes, jes! Mi ankaŭ diras! Vi rekte al ŝi! Strabinte la okulojn al Vitalij, Serebrovskij klarigis: - Nia domo baldaŭ estos preta. Mem Vinokurov konstruas. Brava viro li estas! Oni komencis jam la internan laboron. Li inventis iujn specialajn fajrosendanĝerajn vandojn. Kaj subite streĉinte la atenton, Serebrovskij realgluiĝis la telefontubeton. - Jes, jes, mi aŭskultas! Vi diras, vi havis specialan kunsidon? He!... En «Heroldo de inĝenieroj»? Jes, jes, mi legis. Ĝi estas vere. Kalinnikov trafe batas: aŭ ni konstruas, aŭ ni pereis? Sed, jen kio, kamarado Vinokurov! Ni mem ne sukcesos ĝin konstrui. Ha? Kion vi diras? al germana firmao koncesion?.. Kiselev ja proponis al la franca... Tiel, tiel, mi komprenas!.. Ĝuste! Tion mi tuj pripensos! Dum Serebrovskij parolis telefone, Vitalij estis kontrolanta siajn kalkulojn. En la jaro mil naŭcent tridekkvina kvanto da jaraj veturoj por unu persono estus atingonta 335 (ja pligrandiĝas teritorio de Moskvo kaj la tutaj familioj laboras!..). En la tridekkvina jaro oni estus transportonta jam la plenan miliardon da pasaĝeroj. Sur Mjasnickaja strato en la somera tago estus veturontaj 57 mil personoj. - Kiom da vagonoj pohore estas forveturontaj de Kalanĉovskaja Placo? - demandis Serebrovskij. - Sescent sep vagonoj. Post ĉiuj dekdu sekundoj duobla vagono! Malebla kvanto! Sen malhelpo por la strata trafiko ni povas funkciigi nur sesdek vagonojn pohore. Sed tiuokaze, konsiderante ankaŭ la aŭto-<noinclude><references/></noinclude> kky9uuunrtamui94snanbxu45lwroxu 108496 108492 2025-06-08T06:54:44Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108496 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude> Serebrovskij koleriĝis. - Kial vi riproĉas min per la maŝino? La maŝino ne luksaĵo estas, sed bezonaĵo! Aŭskultu niajn malnovajn specialistojn, ekzemple kamaradon Bobrov! Li rekte diras: neniujn metropolitenojn! Ili, li diras, jam malnovmodiĝis. La metropoliteno kun la reloj estas kunligita kaj multe kostas. En Londono la metropoliteno arkiviĝas. La aŭtomobilo estas alia afero. Taksomotoroj kaj aŭtobusoj kune kun tramo solvas la problemon! - Nu, jes, mi ĝin aŭdis. Bobrov ja per la tramo vivas! Oni forprenu de li eblecon ĉiujare rekonstruadi la tramon, do por kió li tiam ricevos la salajron? - Ne pri tio temas, -kolere kontraŭdiris Serebrovskij, - ne pri tio temas, kara kamarado! Moskvo estas sovetia ĉefurbo, sed ne iu ajn kapitalistŝtata! Ni devas ĝin iom post iom liberigi de super loĝigo, sed vi kun via metropoliteno deziras fari el ĝi urbon-koloson. Ĉu ĝi estas la vojo de la socialisma rekonstruo? Serebrovskij enpensiĝeme gratis la nazon kaj, ĉar Vitalij ne tuj respondis, li uzis la liberan minuton por propraj bezonoj. Turninte trifoje per la fingro radeton de aŭtomata telefono, li alvokis Vinokurov'on. - Kiel statas afero kun la loĝejo, Oleg Jurjeviĉ? Ĉu vi ne scias, en kiu etaĝo ni la loĝejon bezonas? Vi la edzinon demandu! Je dio, mi ne scias, kion diri! Mi timas certigi vin pri ŝiaj gustoj. Mi dezirus en la dua, sed ŝi, eble la trian... Jes, jes! Mi ankaŭ diras! Vi rekte al ŝi! Strabinte la okulojn al Vitalij, Serebrovskij klarigis: - Nia domo baldaŭ estos preta. Mem Vinokurov konstruas. Brava viro li estas! Oni komencis jam la internan laboron. Li inventis iujn specialajn fajrosendanĝerajn vandojn. Kaj subite streĉinte la atenton, Serebrovskij realgluiĝis la telefontubeton. - Jes, jes, mi aŭskultas! Vi diras, vi havis specialan kunsidon? He!... En «Heroldo de inĝenieroj»? Jes, jes, mi legis. Ĝi estas vere. Kalinnikov trafe batas: aŭ ni konstruas, aŭ ni pereis? Sed, jen kio, kamarado Vinokurov! Ni mem ne sukcesos ĝin konstrui. Ha? Kion vi diras? al germana firmao koncesion?.. Kiselev ja proponis al la franca... Tiel, tiel, mi komprenas!.. Ĝuste! Tion mi tuj pripensos! Dum Serebrovskij parolis telefone, Vitalij estis kontrolanta siajn kalkulojn. En la jaro mil naŭcent tridekkvina kvanto da jaraj veturoj por unu persono estus atingonta 335 (ja pligrandiĝas teritorio de Moskvo kaj la tutaj familioj laboras!..). En la tridekkvina jaro oni estus transportonta jam la plenan miliardon da pasaĝeroj. Sur Mjasnickaja strato en la somera tago estus veturontaj 57 mil personoj. - Kiom da vagonoj pohore estas forveturontaj de Kalanĉovskaja Placo? - demandis Serebrovskij. - Sescent sep vagonoj. Post ĉiuj dekdu sekundoj duobla vagono! Malebla kvanto! Sen malhelpo por la strata trafiko ni povas funkciigi nur sesdek vagonojn pohore. Sed tiuokaze, konsiderante ankaŭ la {{Vdk|aŭto|busojn}}<noinclude><references/></noinclude> 005d1iernkx70zvblptr6984iqhm9uc 104 36024 108497 2025-06-08T06:57:28Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108497 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>antaŭ lia veno. Li ne devas veni antaŭ ol la glacio estos rompita. Disheligu la fajron, Britain ! Lasu ĝin lumi sur la ilekson, ĝis ĝi estos tute ruĝa de flamo. Ĝi estas mondo plena je sensencaĵo, mia kateto ; fidelaj amantoj kaj ĉio alia—nur sensencaĵo ; sed ni estu sensencaj kune kun la aliaj homoj kaj ni donu al nia fidela amanto furiozan salutan al la veno. Je mia vorto !” diris la doktoro kaj rigardis siajn filinojn kun fiera ĝojo, “hodiaŭ vespere mi ekster ĉiu alia sensencaĵo preskaŭ pensas, ke mi estas patro de du belaj filinoj.” “Kaj ĉion, kion unu el ili iam faris aŭ ankoraŭ povas fari, por vin malĝojigi, kara patro,” diris Marion, “tion pardonu al ŝi nun, kiam ŝia koro estas plena. Diru, ke vi pardonas al ŝi, ke vi volas pardoni al ŝi, ke ŝi ĉiam havos parton en via amo kaj…” ŝi eksilentis kaj kaŝis sian vizaĝon sur la brusto de la maljuna homo. “Infano, infano !” kviete diris la doktoro. “Pardoni ! kion mi bezonas pardoni ? Efektive, se niaj fidelaj amantoj revenas, por fari al ni tiajn historiojn, tiam ni devas teni ilin malproksime de ni ; ni devas sendi al ili renkonte kurierojn kaj lasi ilin veturi nur unu horon en tago, ĝis ni estos sufiĉe preparitaj, por ilin akcepti. Kisu min, mia kateto. Pardoni ! Kia malsaĝa infano vi estas ! Se vi min kvindek fojojn en tago ĉagrenus, anstataŭ tute ne, mi ĉion al vi pardonus, ekster tia peto. Kisu min, mia kateto. Prenu ! por la estinteco kaj estonteco—pura kalkulo inter ni. Disheligu la fajron ! Ĉu la homoj en la malvarama Decembra nokto devas frostiĝi ? Faru lume, varme kaj gaje, aŭ mi al tiu kaj alia certe ne pardonos !” Tiel bonhumor kaj gaja estis la doktoro ! Kaj la fajro estis disheligita, kaj la kandeloj lume brilis, kaj gastoj venadis, kaj gaja movado komenciĝis, kaj ĉarma tono de ĝoja eksciteco jam regis en la tuta domo. Ĉiam pli kaj pli da gastoj venis. Lumaj okuloj salutadis Marion’on ; ridetantaj lipoj deziradis al ŝi feliĉon ; saĝaj patrinoj ludadis kun la ventumilo kaj esprimadis la esperon, ke ŝi ne estos tro juna kaj facilanima por la doma vivo ; flamaj patroj falis en malfavoron, ĉar ili tro multe admiradis ŝian belecon ; filinoj ŝin enviis, filoj enviis lin ;<noinclude><references/></noinclude> mejhy5r84lobl4cew8agglumopsisni 108526 108497 2025-06-08T09:42:33Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108526 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>antaŭ lia veno. Li ne devas veni antaŭ ol la glacio estos rompita. Disheligu la fajron, Britain ! Lasu ĝin lumi sur la ilekson, ĝis ĝi estos tute ruĝa de flamo. Ĝi estas mondo plena je sensencaĵo, mia kateto ; fidelaj amantoj kaj ĉio alia—nur sensencaĵo ; sed ni estu sensencaj kune kun la aliaj homoj kaj ni donu al nia fidela amanto furiozan salutan al la veno. Je mia vorto !” diris la doktoro kaj rigardis siajn filinojn kun fiera ĝojo, “hodiaŭ vespere mi ekster ĉiu alia sensencaĵo preskaŭ pensas, ke mi estas patro de du belaj filinoj.” “Kaj ĉion, kion unu el ili iam faris aŭ ankoraŭ povas fari, por vin malĝojigi, kara patro,” diris Marion, “tion pardonu al ŝi nun, kiam ŝia koro estas plena. Diru, ke vi pardonas al ŝi, ke vi volas pardoni al ŝi, ke ŝi ĉiam havos parton en via amo kaj…” ŝi eksilentis kaj kaŝis sian vizaĝon sur la brusto de la maljuna homo. “Infano, infano !” kviete diris la doktoro. “Pardoni ! kion mi bezonas pardoni ? Efektive, se niaj fidelaj amantoj revenas, por fari al ni tiajn historiojn, tiam ni devas teni ilin malproksime de ni ; ni devas sendi al ili renkonte kurierojn kaj lasi ilin veturi nur unu horon en tago, ĝis ni estos sufiĉe preparitaj, por ilin akcepti. Kisu min, mia kateto. Pardoni ! Kia malsaĝa infano vi estas ! Se vi min kvindek fojojn en tago ĉagrenus, anstataŭ tute ne, mi ĉion al vi pardonus, ekster tia peto. Kisu min, mia kateto. Prenu ! por la estinteco kaj estonteco—pura kalkulo inter ni. Disheligu la fajron ! Ĉu la homoj en la malvarma Decembra nokto devas frostiĝi ? Faru lume, varme kaj gaje, aŭ mi al tiu kaj alia certe ne pardonos !” Tiel bonhumora kaj gaja estis la doktoro ! Kaj la fajro estis disheligita, kaj la kandeloj lume brilis, kaj gastoj venadis, kaj gaja movado komenciĝis, kaj ĉarma tono de ĝoja eksciteco jam regis en la tuta domo. Ĉiam pli kaj pli da gastoj venis. Lumaj okuloj salutadis Marion’on ; ridetantaj lipoj deziradis al ŝi feliĉon ; saĝaj patrinoj ludadis kun la ventumilo kaj esprimadis la esperon, ke ŝi ne estos tro juna kaj facilanima por la doma vivo ; flamaj patroj falis en malfavoron, ĉar ili tro multe admiradis ŝian belecon ; filinoj ŝin enviis, filoj enviis lin ;<noinclude><references/></noinclude> jxicntibxu2o0fwvrwrwcawqdpazynk 104 36025 108499 2025-06-08T07:07:24Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108499 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>multaj enamitaj paroj uzis la okazon ; ĉiuj estis plenaj je partoprenado, eksciteco kaj atendado. Sinjoro Craggs kaj sinjorino Craggs venis brako sub brako, sed sinjorino Snitchey venis sola. “Mia Dio, kie vi havas vian edzon ?” demandis la doktoro. La paradiza birdo sur la turbano de sinjorino Snitchey tremis, kvazaŭ ĝi denove viviĝis, kiam ŝi diris, ke tion ĉi certe scias sinjoro Craggs. Al ''ŝi'' ili tion ĉi neniam diras. “La malbenita oficejo,” diris sinjorino Craggs. “Mi volus, ke ĝi forbrulu ĝis la fundamento,” ĝemis sinjorino Snitchey. “Li estas… li estas… malgranda negoca afero iom fortenas mian kompanianon,” diris sinjoro Craggs kaj maltrankvile rigardis ĉirkaŭen. “Ho, ho ! Negoca afero ! Ne volu min tion ĉi kredigi !” diris sinjorino Snitchey. “''Ni'' scias, kio ĝi estas, negoca afero,” diris sinjorino Craggs. Sed ĉar ili tion ĉi ne sciis, tio eble estis la kaŭzo, kial la paradiza birdo de sinjorino Snitchey tiel minace tremis kaj ĉiuj pendantaj partoj de la orelringoj de siinjorino Craggs sonis, kiel malgrandaj soniloj. “Mi miras, ke ''vi'' povis veni, Craggs,” diris lia edzino. “Sinjoro Craggs sentas sin feliĉa, certe,” diris sinjorino Snitchey. “La oficejo tiel okupas ilian tutan tempon,” diris sinjorino Craggs. “Persono, kiu havas negocon, efektive tute ne devas edziĝi,” diris sinjorino Snitchey. Poste sinjorino Snitchey diris al si mem, ke la rigardo, kun kiu ŝi tion ĉi diris, trafis Craggs’on en la profundon de la koro kaj ke li tion ĉi sentas, kaj sinjorino Craggs rimarkis al sia edzo, ke Snitchey lin trompas post la dorso kaj ke li tion ĉi vidos, kiam estos tro malfrue. Sed sinjoro Craggs, ne tre turnante atenton sur tiujn ĉi rimarkojn, ĉiam ankoraŭ maltrankvile rigardadis ĉirkaŭen, ĝis lia okulo trafis Grace’on kiun li tuj salutis. “Bonan tagon, sinjorino,” diris Craggs. “Vi estas belega. Via… fraŭlino… via fratino, fraŭlino Marion estas…”<noinclude><references/></noinclude> 1m61okphw9b5a0p1a3u418vdfpyrlvt 108527 108499 2025-06-08T09:47:56Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108527 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>multaj enamitaj paroj uzis la okazon ; ĉiuj estis plenaj je partoprenado, eksciteco kaj atendado. Sinjoro Craggs kaj sinjorino Craggs venis brako sub brako, sed sinjorino Snitchey venis sola. “Mia Dio, kie vi havas vian edzon ?” demandis la doktoro. La paradiza birdo sur la turbano de sinjorino Snitchey tremis, kvazaŭ ĝi denove viviĝis, kiam ŝi diris, ke tion ĉi certe scias sinjoro Craggs. Al ''ŝi'' ili tion ĉi neniam diras. “La malbenita oficejo,” diris sinjorino Craggs. “Mi volus, ke ĝi forbrulu ĝis la fundamento,” ĝemis sinjorino Snitchey. “Li estas… li estas… malgranda negoca afero iom fortenas mian kompanianon,” diris sinjoro Craggs kaj maltrankvile rigardis ĉirkaŭen. “Ho, ho ! Negoca afero ! Ne volu min tion ĉi kredigi !” diris sinjorino Snitchey. “''Ni'' scias, kio ĝi estas, negoca afero,” diris sinjorino Craggs. Sed ĉar ili tion ĉi ne sciis, tio eble estis la kaŭzo, kial la paradiza birdo de sinjorino Snitchey tiel minace tremis kaj ĉiuj pendantaj partoj de la orelringoj de siinjorino Craggs sonis, kiel malgrandaj soniloj. “Mi miras, ke ''vi'' povis veni, Craggs,” diris lia edzino. “Sinjoro Craggs sentas sin feliĉa, certe,” diris sinjorino Snitchey. “La oficejo tiel okupas ilian tutan tempon,” diris sinjorino Craggs. “Persono, kiu havas negocon, efektive tute ne devas edziĝi,” diris sinjorino Snitchey. Poste sinjorino Snitchey diris al si mem, ke la rigardo, kun kiu ŝi tion ĉi diris, trafis Craggs’on en la profundon de la koro kaj ke li tion ĉi sentas, kaj sinjorino Craggs rimarkis al sia edzo, ke Snitchey lin trompas post la dorso kaj ke li tion ĉi vidos, kiam estos tro malfrue. Sed sinjoro Craggs, ne tre turnante atenton sur tiujn ĉi rimarkojn, ĉiam ankoraŭ maltrankvile rigardadis ĉirkaŭen, ĝis lia okulo trafis Grace’on kiun li tuj salutis. “Bonan tagon, sinjorino,” diris Craggs. “Vi estas belega. Via… fraŭlino… via fratino, fraŭlino Marion estas…”<noinclude><references/></noinclude> 5n6jopleoxoupba21uyd7bfsfszx5us 104 36026 108502 2025-06-08T07:25:07Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108502 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Ho, ŝi estas tute sana, sinjoro Craggs.” “Jes… mi… ĉu ŝi estas tie ĉi ?” demandis Craggs. “Tie ĉi ! Ĉu vi ŝin tie ne vidas ? Ŝi nun komencas dancon,” diris Grace. Sinjoro Craggs surmetis la okulvitrojn, por pli bone vidi, rigardis Marion’on kelkan tempon, tusis kaj metis la okulvitrojn kun kontenta mieno returne en la ingon kaj en la poŝon. Nun eksonis la muziko kaj la dancado komenciĝis. La hela fajro gaje krakadis kaj saltadis, kvazaŭ ĝi pro grada ĝojo mem volus danci. De tempo al tempo ĝi ridadis, kvazaŭ ĝi volus ankaŭ fari muzikon. Iafoje ĝi briladis kaj ruĝe flamadis, kvazaŭ ĝi estus la okulo de la malnova ĉambro, kaj iafoje tiu ĉi okulo ruze okuladis, kiel gaja maljunulo, kiam li vidas, kiel la pli junaj murmuretas en la anguloj. Iafoje ĝi incitante ludadis kun la branĉoj de la ilekso ; kaj kiam ĝia saltanta lumo faladis sur la mallumajn foliojn, ĝi elrigardadis, kvazaŭ ili denove staras ekstere en la malvarma vintra nokto kaj tremas de la vento. Iafoje ĝia humoro fariĝadis tute sovaĝa kaj petola kaj transiradis ĉiujn limojn, kaj tiam ĝi laŭte ridante ŝutadis inter la dancantojn pluvon da senkulpaj fajreroj kaj en sovaĝa ĝojo levadis sin en la malnovan tubon de l’ kameno. Preskaŭ jam finiĝis dua danco, kiam sinjoro Snitchey kaptis la brakon de sia kompaniano, rigardanta la dancadon. Sinjoro Craggs ekstaltis, kvazaŭ lia amiko estus fantomo. “Ĉu li foriris ?” li demandis. “Silente !” diris Snitchey. “Li estis ĉe mi pli ol tri horojn. Li ĉion trarigardis kaj volis precizan kalkulon. Li… Ahem !” La danco finiĝis. Marion preteriris tre proksime preter li, kiam li parolis. Ŝi rimarkis nek lin nek lian kompanianon, sed rigardadis sur sian fratinon en la fino de la salono, kiam tiu malrapide paŝadis tra la sin puŝanta amaso kaj malaperis el ŝiaj okuloj. “Vi vidas, ĉio estas bona kaj ĝusta,” diris sinjoro Craggs. “Li jam pli ne parolis pri tio, mi pensas ?” “Eĉ ne unu vorto !”<noinclude><references/></noinclude> b7x2yo7q3ku1n69vubhnjnntd4gsjrr 108529 108502 2025-06-08T09:54:35Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108529 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Ho, ŝi estas tute sana, sinjoro Craggs.” “Jes… mi… ĉu ŝi estas tie ĉi ?” demandis Craggs. “Tie ĉi ! Ĉu vi ŝin tie ne vidas ? Ŝi nun komencas dancon,” diris Grace. Sinjoro Craggs surmetis la okulvitrojn, por pli bone vidi, rigardis Marion’on kelkan tempon, tusis kaj metis la okulvitrojn kun kontenta mieno returne en la ingon kaj en la poŝon. Nun eksonis la muziko kaj la dancado komenciĝis. La hela fajro gaje krakadis kaj saltadis, kvazaŭ ĝi pro grada ĝojo mem volus danci. De tempo al tempo ĝi ridadis, kvazaŭ ĝi volus ankaŭ fari muzikon. Iafoje ĝi briladis kaj ruĝe flamadis, kvazaŭ ĝi estus la okulo de la malnova ĉambro, kaj iafoje tiu ĉi okulo ruze okuladis, kiel gaja maljunulo, kiam li vidas, kiel la pli junaj murmuretas en la anguloj. Iafoje ĝi incitante ludadis kun la branĉoj de la ilekso ; kaj kiam ĝia saltanta lumo faladis sur la mallumajn foliojn, ĝi elrigardadis, kvazaŭ ili denove staras ekstere en la malvarma vintra nokto kaj tremas de la vento. Iafoje ĝia humoro fariĝadis tute sovaĝa kaj petola kaj transiradis ĉiujn limojn, kaj tiam ĝi laŭte ridante ŝutadis inter la dancantojn pluvon da senkulpaj fajreroj kaj en sovaĝa ĝojo levadis sin en la malnovan tubon de l’ kameno. Preskaŭ jam finiĝis dua danco, kiam sinjoro Snitchey kaptis la brakon de sia kompaniano, rigardanta la dancadon. Sinjoro Craggs ekstaltis, kvazaŭ lia amiko estus fantomo. “Ĉu li foriris ?” li demandis. “Silente !” diris Snitchey. “Li estis ĉe mi pli ol tri horojn. Li ĉion trarigardis kaj volis precizan kalkulon. Li… Ahem !” La danco finiĝis. Marion preteriris tre proksime preter li, kiam li parolis. Ŝi rimarkis nek lin nek lian kompanianon, sed rigardadis sur sian fratinon en la fino de la salono, kiam tiu malrapide paŝadis tra la sin puŝanta amaso kaj malaperis el ŝiaj okuloj. “Vi vidas, ĉio estas bona kaj ĝusta,” diris sinjoro Craggs. “Li jam pli ne parolis pri tio, mi pensas ?” “Eĉ ne unu vorton !”<noinclude><references/></noinclude> 7mkr7uwznle93tq09et5l2ukj1et0oy 104 36027 108503 2025-06-08T07:32:50Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108503 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Kaj ĉu li efektive estas for ? Ĉu li estas ekster danĝero ?” “Li tenas sian vorton. En sia ŝelo de nukso li kun la defluo de la akvo veturas malsupren de la rivero kaj kun veloj sub la vento li naĝas en tiu ĉi malluma nokto al la maro. Li ja estas konata riskemulo. La defluo, li diris, en tiu ĉi tempo komenciĝas unu horon antaŭ noktomezo. Mi ĝojas, ke ĝi estas finita !” Sinjoro Snitchey viŝis al si la ŝviton de la vizaĝo, kiu elrigardis tute ruĝa kaj ekscitita. “Kion vi pensas,” diris Craggs, “pri la…” “Silente !” avertis lia singarda kompaniano kaj rigardis rekte antaŭen. “Mi vin komprenas. Parolu nenian nomon kaj ne lasu rimarki, ke ni parolas pri sekretoj. Mi ne scias, kion ni devas pensi ; kaj por diri al vi la veron, ĝi nun estas por mi tute egala. Ĝi estas vera faciligo. Mi pensas, ke lia sinanimo lin trompis. Eble la knabino ankaŭ iom koketis ; tiel ĝi ŝajnas. Ĉu Alfred estas tie ĉi ?” “Ankoraŭ ne,” diris sinjoro Craggs, “oni lin atendas ĉiun minuton.” “Bone,”—sinjoro Snitchey denove viŝis al si la frunton—“ĝi estas granda faciligo. Mi neniam ankoraŭ estis tiel maltrankvila de la tago, kiam ni komencis nian kompanion. Mi intencas nun ĝui la vesperon, sinjoro Craggs.” Sinjorino Craggs kaj sinjorino Snitchey aliris al ili, kiam li elparolis sian intencon. La birdo paradiza estis en granda eksciteco, kaj la soniletoj laŭte sonis. “Ĉiuj parolis pri tio ĉi, sinjoro Snitchey. Mi esperas, ke la negoco estas kontentigita ?” “Per kio kontentigita, mia kara ?” demandis sinjoro Snitchey. “Ke sendefenda virino estis elmetita al la mokado kaj priparolado de la mondo,” respondis lia edzino. “Tio ĉi estas tute laŭ la naturo de la negoco, tio ĉi estas vera.” “Mi jam tiel longe kutimis,” diris sinjorino Craggs, “vidi la negocon ligitan kun ĉio, kio detruas la doman feliĉon, ke mi jam estas kontenta, ke mi scias, ke ĝi estas la nekaŝita malamiko de nia trankvileco. Tio ĉi almenaŭ estas honesta kaj sincera.”<noinclude><references/></noinclude> cfy4dtff8lyex18v4kfg6hafcp7fdu4 108530 108503 2025-06-08T10:01:01Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108530 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Kaj ĉu li efektive estas for ? Ĉu li estas ekster danĝero ?” “Li tenas sian vorton. En sia ŝelo de nukso li kun la defluo de la akvo veturas malsupren de la rivero kaj kun veloj sub la vento li naĝas en tiu ĉi malluma nokto al la maro. Li ja estas konata riskemulo. La defluo, li diris, en tiu ĉi tempo komenciĝas unu horon antaŭ noktomezo. Mi ĝojas, ke ĝi estas finita !” Sinjoro Snitchey viŝis al si la ŝviton de la vizaĝo, kiu elrigardis tute ruĝa kaj ekscitita. “Kion vi pensas,” diris Craggs, “pri la…” “Silente !” avertis lia singarda kompaniano kaj rigardis rekte antaŭen. “Mi vin komprenas. Parolu nenian nomon kaj ne lasu rimarki, ke ni parolas pri sekretoj. Mi ne scias, kion ni devas pensi ; kaj por diri al vi la veron, ĝi nun estas por mi tute egala. Ĝi estas vera faciligo. Mi pensas, ke lia sinanimo lin trompis. Eble la knabino ankaŭ iom koketis ; tiel ĝi ŝajnas. Ĉu Alfred estas tie ĉi ?” “Ankoraŭ ne,” diris sinjoro Craggs, “oni lin atendas ĉiun minuton.” “Bone,”—sinjoro Snitchey denove viŝis al si la frunton—“ĝi estas granda faciligo. Mi neniam ankoraŭ estis tiel maltrankvila de la tago, kiam ni komencis nian kompanion. Mi intencas nun ĝui la vesperon, sinjoro Craggs.” Sinjorino Craggs kaj sinjorino Snitchey aliris al ili, kiam li elparolis sian intencon. La birdo paradiza estis en granda eksciteco, kaj la soniletoj laŭte sonis. “Ĉiuj parolis pri tio ĉi, sinjoro Snitchey. Mi esperas, ke la negoco estas kontentigita ?” “Per kio kontentigita, mia kara ?” demandis sinjoro Snitchey. “Ke sendefenda virino estis elmetita al la mokado kaj priparolado de la mondo,” respondis lia edzino. “Tio ĉi estas tute laŭ la naturo de la negoco, tio ĉi estas vera.” “Mi jam tiel longe kutimis,” diris sinjorino Craggs, “vidi la negocon ligitan kun ĉio, kio detruas la doman feliĉon, ke mi jam estas kontenta, ke mi scias, ke ĝi estas la nekaŝita malamiko de nia trankvileco. Tio ĉi almenaŭ estas honesta kaj sincera.”<noinclude><references/></noinclude> kbqxn8s2bylsf029mitoj96oar60flh 104 36028 108506 2025-06-08T07:46:43Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108506 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Kara edzino,” diris sinjoro Craggs, “via bona opinio estas netaksebla, sed ''mi'' neniam diris, ke la negoco estas la malamiko de via trankvileco.” “Ne,” respondis sinjorino Craggs kaj skuis siajn soniletojn. “Ne, vi ĝin certe ne diris. Vi fariĝus ne inda je la negoco, se vi havas tiun ĉi sincerecon.” “Kio tuŝas mian foreston hodiaŭ vespere, mia kara,” diris sinjoro Snitchey, donante la brakon al sia edzino, “la malfeliĉo estis tute sur mia flanko ; sed, kiel sinjoro Craggs scias…” Sinjorino Snitchey ne lasis fini la komplimenton, ĉar ŝi tiris sian edzon flanken kaj postulis rigardi tiun ĉi homon, fari al ŝi la komplezon kaj rigardi lin. “Kiun, kara edzino ?” demandis sinjoro Snitchey. “La kolegon de via vivo ; ''mi'' kompreneble ne estas tio al vi, sinjoro Snitchey.” “Jes, jes, vi tio estas, mia kara,” li respondis. “Ne, ne,” diris sinjorino Snitchey kun majesta rideto. “Mi konas mian pozicion. Rigardu lin, la kolegon de via vivo, vian modelon, la konservanton de viaj sekretoj, la homon, al kiu vi konfidas, unuvorte, vian duan ‘mem’…” Sekvante la rigardon de sia edzino, Snitchey rigardis sian kompanianon. “Se vi tiun ĉi vesperon povas rigardi al tiu ĉi homo en la okulojn,” daŭrigis sinjorino Snitchey, “kaj ne scias, ke vi estas trompita, ke vi fariĝis ofero de liaj intrigoj, sklavo de lia volo, per ia neklarigebla sorĉo, pri kiu mi vin vane avertadis,—tiam mi povas nur diri : mi vin bedaŭras !” En tiu sama minuto sinjorino Craggs regalis per tondra parolo sinjoron Craggs. Kiel ĝi estas nun ebla, ŝi demandis, ke li al sia Snitche tiel blinde povas konfidi ? Ĉu li volas kredigi, ke li ne vidis, kiel Snitchey eniris kaj kiel sur lia vizaĝo kuŝis ruzo, intrigo kaj perfido ? Ĉu li povas nei, ke jam la maniero, en kiu tiu viŝis al si la frunton kaj maltrankvile rigardadis ĉirkaŭen, montras, ke io peze<noinclude><references/></noinclude> dvb12y40znud0gxwr8n69e6aah8crvj 108531 108506 2025-06-08T10:08:57Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108531 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Kara edzino,” diris sinjoro Craggs, “via bona opinio estas netaksebla, sed ''mi'' neniam diris, ke la negoco estas la malamiko de via trankvileco.” “Ne,” respondis sinjorino Craggs kaj skuis siajn soniletojn. “Ne, vi ĝin certe ne diris. Vi fariĝus ne inda je la negoco, se vi havus tiun ĉi sincerecon.” “Kio tuŝas mian foreston hodiaŭ vespere, mia kara,” diris sinjoro Snitchey, donante la brakon al sia edzino, “la malfeliĉo estis tute sur mia flanko ; sed, kiel sinjoro Craggs scias…” Sinjorino Snitchey ne lasis fini la komplimenton, ĉar ŝi tiris sian edzon flanken kaj postulis rigardi tiun ĉi homon, fari al ŝi la komplezon kaj rigardi lin. “Kiun, kara edzino ?” demandis sinjoro Snitchey. “La kolegon de via vivo ; ''mi'' kompreneble ne estas tio al vi, sinjoro Snitchey.” “Jes, jes, vi tio estas, mia kara,” li respondis. “Ne, ne,” diris sinjorino Snitchey kun majesta rideto. “Mi konas mian pozicion. Rigardu lin, la kolegon de via vivo, vian modelon, la konservanton de viaj sekretoj, la homon, al kiu vi konfidas, unuvorte, vian duan ‘mem’…” Sekvante la rigardon de sia edzino, Snitchey rigardis sian kompanianon. “Se vi tiun ĉi vesperon povas rigardi al tiu ĉi homo en la okulojn,” daŭrigis sinjorino Snitchey, “kaj ne scias, ke vi estas trompita, ke vi fariĝis ofero de liaj intrigoj, sklavo de lia volo, per ia neklarigebla sorĉo, pri kiu mi vin vane avertadis,—tiam mi povas nur diri : mi vin bedaŭras !” En tiu sama minuto sinjorino Craggs regalis per tondra parolo sinjoron Craggs. Kiel ĝi estas nun ebla, ŝi demandis, ke li al sia Snitchey tiel blinde povas konfidi ? Ĉu li volas kredigi, ke li ne vidis, kiel Snitchey eniris kaj kiel sur lia vizaĝo kuŝis ruzo, intrigo kaj perfido ? Ĉu li povas nei, ke jam la maniero, en kiu tiu viŝis al si la frunton kaj maltrankvile rigardadis ĉirkaŭen, montras, ke io peze<noinclude><references/></noinclude> 5bvzikim1h5cikwyvu1bvqyg5n5f3sp 104 36029 108508 2025-06-08T08:12:16Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108508 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>kuŝas sur la konscienco de lia Snitchey, se lia Snitchey entute havas konsciencon ? Ĉu eble aliaj personoj ankaŭ, kiel lia Snitchey, venas al festaj vesperoj kiel malkvietaj rabistoj !—kio cetere estis ne tute prospera komparo, ĉar li venis tra la pordo tre mallaŭte. Kaj ĉu li efektive en hela luma tago (estis preskaŭ noktomezo) volas persisti defendi kaj subteni sian Snitchey kontraŭ ĉia videblaĵo kaj prudento kaj kontraŭ ĉia sperto de la mondo ? Nek Snitchey nek Craggs trovis utile batali malkaŝe kontraŭ la fluo de tiu ĉi kolero, sed ambaŭ kontentigis sin trankvile naĝi kune kun la fluo, ĝis ĝia forto malgrandiĝos, kio efektive fariĝis en la minuto, kiam oni komencis novan dancon. Tiun ĉi okazon uzis sinjoro Snitchey, por peti de sinjorino Craggs ŝian manon, dum sinjoro Craggs estis tiel galanta kaj invitis sinjorinon Snitchey. La sinjorinoj, post kelkaj facilaj deflankiĝoj—kiel ekzemple : “kial vi ne invitas alian ?” aŭ : “mi scias, ke vi estos kontenta, se mi rifuzos,” aŭ : “mi miras, ke vi ekster la oficejo povas danci,” (tio ĉi jam ŝercante)— favore konsentis kaj komencis la dancon. Tiu ĉi reciproka ĝentileco estis ĉe ambaŭ familioj malnova moro ; ĉar ili estis tre amikaj inter si kaj vivis en agrabla senceremonieco. Eble la malsincera Craggs kaj la malbona Snitchey estis ĉe la virinoj nur jurista fikcio, kiel Cajus kaj Sempronius en la aktoj de ambaŭ edzoj ; eble ambaŭ virinoj mem faris kaj prenis tiujn ĉi akciojn en la negoco, por nur ne esti tute esceptitaj. Tio ĉi en ĉia okazo estas senduba, ke ĉiu el ambaŭ virinoj sian okupon kondukadis tiel same fervore kaj diligente, kiel ŝia edzo la sian, kaj ke ĉiu pensis, ke feliĉa prosperado de la firmo sen ŝiaj laŭdindaj penoj estus preskaŭ neebla. Sed nun la birdo paradiza flugis tra la mezo, kaj la soniletoj komencis saltadi kaj sonadi ; kaj la ruĝa vizaĝo de la doktoro sin turnadis kaj returnadis, kiel brile lakita turnaĵo kun homa vizaĝo ; kaj la senspira sinjoro Craggs komencis jam dubi, ke la dancado, kiel la cetera vivo, estas farata al la homoj tro facila ; kaj sinjoro Snitchey dancis kun viglaj saltoj por si kaj Craggs, kaj por seso da aliaj personoj.<noinclude><references/></noinclude> eiz5xcdn1pz45l67csid9l00hdsevqb 108532 108508 2025-06-08T10:17:07Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108532 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>kuŝas sur la konscienco de lia Snitchey, se lia Snitchey entute havas konsciencon ? Ĉu eble aliaj personoj ankaŭ, kiel lia Snitchey, venas al festaj vesperoj kiel malkvietaj rabistoj !—kio cetere estis ne tute prospera komparo, ĉar li venis tra la pordo tre mallaŭte. Kaj ĉu li efektive en hela luma tago (estis preskaŭ noktomezo) volas persisti defendi kaj subteni sian Snitchey kontraŭ ĉia videblaĵo kaj prudento kaj kontraŭ ĉia sperto de la mondo ? Nek Snitchey nek Craggs trovis utile batali malkaŝe kontraŭ la fluo de tiu ĉi kolero, sed ambaŭ kontentigis sin trankvile naĝi kune kun la fluo, ĝis ĝia forto malgrandiĝos, kio efektive fariĝis en la minuto, kiam oni komencis novan dancon. Tiun ĉi okazon uzis sinjoro Snitchey, por peti de sinjorino Craggs ŝian manon, dum sinjoro Craggs estis tiel galanta kaj invitis sinjorinon Snitchey. La sinjorinoj, post kelkaj facilaj deflankiĝoj—kiel ekzemple : “kial vi ne invitas alian ?” aŭ : “mi scias, ke vi estos kontenta, se mi rifuzos,” aŭ : “mi miras, ke vi ekster la oficejo povas danci,” (tio ĉi jam ŝercante)— favore konsentis kaj komencis la dancon. Tiu ĉi reciproka ĝentileco estis ĉe ambaŭ familioj malnova moro ; ĉar ili estis tre amikaj inter si kaj vivis en agrabla senceremonieco. Eble la malsincera Craggs kaj la malbona Snitchey estis ĉe la virinoj nur jurista fikcio, kiel Cajus kaj Sempronius en la aktoj de ambaŭ edzoj ; eble ambaŭ virinoj mem faris kaj prenis tiujn ĉi akciojn en la negoco, por nur ne esti tute esceptitaj. Tio ĉi en ĉia okazo estas senduba, ke ĉiu el ambaŭ virinoj sian okupon kondukadis tiel same fervore kaj diligente, kiel ŝia edzo la sian, kaj ke ĉiu pensis, ke feliĉa prosperado de la firmo sen ŝiaj laŭdindaj penoj estus preskaŭ neebla. Sed nun la birdo paradiza flugis tra la mezo, kaj la soniletoj komencis saltadi kaj sonadi ; kaj la ruĝa vizaĝo de la doktoro sin turnadis kaj returnadis, kiel brile lakita turnaĵo kun homa vizaĝo ; kaj la senspira sinjoro Craggs komencis jam dubi, ke la dancado, kiel la cetera vivo, estas farata al la homoj tro facila ; kaj sinjoro Snitchey dancis kun viglaj saltoj por si kaj Craggs, kaj por seso da aliaj personoj.<noinclude><references/></noinclude> 7p68h5v7qluoh8fdeck5bsdlhs7lo56 104 36030 108509 2025-06-08T08:19:48Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108509 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> Kaj ankaŭ la fajro ricevis freŝan humoron kaj pli hele brulis, disblovita de la vento, kiun faris la dancado. Ĝi estis la genio de la ĉambro kaj trovis sin ĉie. Ĝi brilis en la okuloj de la viroj, en la juveloj sur la blankaj brustoj de la knabinoj, ludis ĉirkaŭ iliaj oreloj, kvazaŭ petole nur murmuretante ion al ili, lumigis la plankon kaj metis rozan tapiŝon al iliaj piedoj, brilis sur la plafono, ke ĝia flamo rebrilis sur iliaj vizaĝoj, kaj ekbruligis grandan iluminacion en la malgranda turo de soniletoj de sinjorino Craggs. Kaj nun la aero fariĝis pli freŝa, kaj la muziko fariĝis pli energia kaj la dancoj iris en pli viva takto ; kaj leviĝis blovado, kiu balancis la foliojn kaj la berojn sur la muroj, kiel antaŭe sub la libera ĉielo ; kaj bruo iris tra la ĉambro, kvazaŭ nevidebla amaso da elfoj akompanus la dancantojn. Nun nenia trajto de la vizaĝo de la doktoro jam povis esti rekonata, kiam li sin turnadis ĉirkaŭen ; nur ŝajnis, ke tuta deko da paradizaj birdoj flugas tra la ĉambro kaj ke milo da malgrandaj soniletoj sonas ; tuta armeo da flugantaj vestoj sin portis en la ventego, kiam la muziko silentiĝis kaj la dancado ĉesis. La varmego kaj laciĝo faris la doktoron nur pli senpacienca je la veno de Alfred. “Ĉu vi ion vidis, Britain ? ion aŭdis ?” “Estas tro mallume, por povi malproksime vidi, kaj tro multe da bruo en la domo, por povi ion aŭdi,” respondis la servanto. “Tio ĉi estas vera ! Tiom pli gaja estos la akcepto. Kioma horo nun estas ?” “Ĝuste la dekdua, sinjoro. Li devas jam baldaŭ veni, sinjoro.” “Tiel disheligu la fajron kaj ĵetu sur ĝin ankoraŭ unu pecon da ligno,” diris la doktoro. “Lia akcepta saluto devas lumi al li renkonte tra la nokto, kiam li pli kaj pli proksimiĝados !” Li vidis ĝin—jes ! El sia kaleŝo li ekvidis la lumon, kiam li turnis angulen apud la malnova preĝejo. Li konis la ĉambron, el kiu la lumo venis. Li vidis la nudaju branĉojn de la longe konataj arboj inter la lumo kaj si. Li sciis, ke unu el tiuj ĉi arboj en la somero agrable bruas antaŭ la fenestro de Marion.<noinclude><references/></noinclude> gltoosud0cfu94y1sod80p5q3wqgrfn 108533 108509 2025-06-08T10:25:23Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108533 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> Kaj ankaŭ la fajro ricevis freŝan humoron kaj pli hele brulis, disblovita de la vento, kiun faris la dancado. Ĝi estis la genio de la ĉambro kaj trovis sin ĉie. Ĝi brilis en la okuloj de la viroj, en la juveloj sur la blankaj brustoj de la knabinoj, ludis ĉirkaŭ iliaj oreloj, kvazaŭ petole nur murmuretante ion al ili, lumigis la plankon kaj metis rozan tapiŝon al iliaj piedoj, brilis sur la plafono, ke ĝia flamo rebrilis sur iliaj vizaĝoj, kaj ekbruligis grandan iluminacion en la malgranda turo de soniletoj de sinjorino Craggs. Kaj nun la aero fariĝis pli freŝa, kaj la muziko fariĝis pli energia kaj la dancoj iris en pli viva takto ; kaj leviĝis blovado, kiu balancis la foliojn kaj la berojn sur la muroj, kiel antaŭe sub la libera ĉielo ; kaj bruo iris tra la ĉambro, kvazaŭ nevidebla amaso da elfoj akompanus la dancantojn. Nun nenia trajto de la vizaĝo de la doktoro jam povis esti rekonata, kiam li sin turnadis ĉirkaŭen ; nur ŝajnis, ke tuta deko da paradizaj birdoj flugas tra la ĉambro kaj ke milo da malgrandaj soniletoj sonas ; tuta armeo da flugantaj vestoj sin portis en la ventego, kiam la muziko silentiĝis kaj la dancado ĉesis. La varmego kaj laciĝo faris la doktoron nur pli senpacienca je la veno de Alfred. “Ĉu vi ion vidis, Britain ? ion aŭdis ?” “Estas tro mallume, por povi malproksime vidi, kaj tro multe da bruo en la domo, por povi ion aŭdi,” respondis la servanto. “Tio ĉi estas vera ! Tiom pli gaja estos la akcepto. Kioma horo nun estas ?” “Ĝuste la dekdua, sinjoro. Li devas jam baldaŭ veni, sinjoro.” “Tiel disheligu la fajron kaj ĵetu sur ĝin ankoraŭ unu pecon da ligno,” diris la doktoro. “Lia akcepta saluto devas lumi al li renkonte tra la nokto, kiam li pli kaj pli proksimiĝados !” Li vidis ĝin—jes ! El sia kaleŝo li ekvidis la lumon, kiam li turnis angulen apud la malnova preĝejo. Li konis la ĉambron, el kiu la lumo venis. Li vidis la nudajn branĉojn de la longe konataj arboj inter la lumo kaj si. Li sciis, ke unu el tiuj ĉi arboj en la somero agrable bruas antaŭ la fenestro de Marion.<noinclude><references/></noinclude> opol3w36l4v6ul6i7jqgrh83r2pvh7d 104 36031 108513 2025-06-08T08:40:10Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108513 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> Larmoj starisi al li en la okuloj. Lia koro batis tiel forte, ke li apenaŭ povis elporti sian feliĉon. Kiel ofte li rememoradis tiun ĉi tempon, pentradis ĝin al si sub ĉiaj cirkonstancoj, timadis, ke ĝi ne venos, kaj ĝin deziradis, kaj sopiradis je ĝi en malproksima, malproksima loko ! Denove la lumo ! Klare kaj malproksime lumante, ekbruligite, kiel li sciis, por lin saluti kaj lumi al li al la malnova domo. Li faradis signojn per la mano, levadis la ĉapelon kaj kriadis al ili, kvazaŭ ili estus la lumo kaj povus lin aŭdi kaj vidi, kiel li ĝojege rapidas al ili sur la vojo. Haltu ! Li konis la doktoron kaj antaŭsentis, kion li faris. Li ne devis fari al ili surprizon. Tamen li ĝin povus fari, se li per piedoj irus al la domo. Se la pordo de la ĝardeno estis nefermita, li povus tra tie eniri ; se ne—transrampi la muron estis tre facile, kiel li sciis de la tempo malnova, kaj en unu minuto li estus inter ili. Li eliris el la kaleŝo kaj diris al la veturigisto—eĉ tio ĉi ne estis al li facile en lia eksciteco—ke tiu ĉi haltu kelkajn minutojn kaj poste malrapide veturu post li. Tiam li rapide ekiris antaŭen, provis, ĉu la pordo estas nefermita, transrampis la muron, desaltis sur la dua flanko kaj malfacile spirante staris en la malnova frukta ĝardeno. Sur la arboj kuŝis blanka prujno, kiu en la malforta lumo de la ennuba luno pendis sur la maldikaj branĉoj, kiel velkintaj girlandoj. Sekaj folioj krakis sub liaj piedoj, kiam li mallaŭte alŝteliĝis al la domo. La dezerteco de vintra nokto estis rimarkebla sur la tero kaj sur la ĉielo. Sed la ruĝa lumo briladis al li afable renkonte el la fenestroj, figuroj de homoj sin movadis antaŭ liaj okuloj, kaj la murmuro de homaj voĉoj agrable tuŝadis liajn orelojn. Penante ekaŭdi ŝian voĉon el la aliaj ceteraj voĉoj kaj jam duone konvinkite, ke li ŝin aŭdas, li jam preskaŭ atingis la pordon, kiam ĝi subite rapide estis malfermita kaj unu homa figuro venis kontraŭ li. La figuro ektimigite kaj kun duone interrompita ekkrio retiris sin. “Clemency,” li diris, “ĉu vi min jam pli ne konas ?”<noinclude><references/></noinclude> hm5nx7s0ap94ana0yrxbll9noz3w8du 108534 108513 2025-06-08T10:31:50Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108534 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> Larmoj starisi al li en la okuloj. Lia koro batis tiel forte, ke li apenaŭ povis elporti sian feliĉon. Kiel ofte li rememoradis tiun ĉi tempon, pentradis ĝin al si sub ĉiaj cirkonstancoj, timadis, ke ĝi ne venos, kaj ĝin deziradis, kaj sopiradis je ĝi en malproksima, malproksima loko ! Denove la lumo ! Klare kaj malproksime lumante, ekbruligite, kiel li sciis, por lin saluti kaj lumi al li al la malnova domo. Li faradis signojn per la mano, levadis la ĉapelon kaj kriadis al ili, kvazaŭ ili estus la lumo kaj povus lin aŭdi kaj vidi, kiel li ĝojege rapidas al ili sur la vojo. Haltu ! Li konis la doktoron kaj antaŭsentis, kion li faris. Li ne devis fari al ili surprizon. Tamen li ĝin povus fari, se li per piedoj irus al la domo. Se la pordo de la ĝardeno estis nefermita, li povus tra tie eniri ; se ne—transrampi la muron estis tre facile, kiel li sciis de la tempo malnova, kaj en unu minuto li estus inter ili. Li eliris el la kaleŝo kaj diris al la veturigisto—eĉ tio ĉi ne estis al li facile en lia eksciteco—ke tiu ĉi haltu kelkajn minutojn kaj poste malrapide veturu post li. Tiam li rapide ekiris antaŭen, provis, ĉu la pordo estas nefermita, transrampis la muron, desaltis sur la dua flanko kaj malfacile spirante staris en la malnova frukta ĝardeno. Sur la arboj kuŝis blanka prujno, kiu en la malforta lumo de la ennuba luno pendis sur la maldikaj branĉoj, kiel velkintaj girlandoj. Sekaj folioj krakis sub liaj piedoj, kiam li mallaŭte alŝteliĝis al la domo. La dezerteco de vintra nokto estis rimarkebla sur la tero kaj sur la ĉielo. Sed la ruĝa lumo briladis al li afable renkonte el la fenestroj, figuroj de homoj sin movadis antaŭ liaj okuloj, kaj la murmuro de homaj voĉoj agrable tuŝadis liajn orelojn. Penante ekaŭdi ŝian voĉon el la aliaj ceteraj voĉoj kaj jam duone konvinkite, ke li ŝin aŭdas, li jam preskaŭ atingis la pordon, kiam ĝi subite rapide estis malfermita kaj unu homa figuro venis kontraŭ li. La figuro ektimigite kaj kun duone interrompita ekkrio retiris sin. “Clemency,” li diris, “ĉu vi min jam pli ne konas ?”<noinclude><references/></noinclude> eepzdcon62k7t2la4juo72xxep5byju 104 36032 108514 2025-06-08T08:48:29Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108514 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Ne eniru,” ŝi respondis, barante al li la eniron. “Foriru. Ne demandu kial. Ne eniru !” “Kio estas ?” li ekkriis. “Mi ne scias. Mi… mi timas pensi pri tio ĉi. Foriru. Ĉu vi aŭdas ?” Subita bruo leviĝis en la domo. Ŝi kovris al si per la manoj la orelojn. Krio de malespero, tiel laŭta, ke nenia mano povis bari la orelon, estis aŭdata ; kaj Grace—kun teruro en la vizaĝo kaj en la gestoj—elkuris el la domo. “Grace !” Li retenis ŝin per la brako. “Kio estas ? Ĉu ŝi mortis ?” Ŝi liberigis sin, kiel volante rigardi al li en la vizaĝon, kaj senkonscie falis sur la teron antaŭ li. Amaso da homoj rapide kaj brue eliris el la domo ; inter ili la patro, tenante paperon en la mano. “Kio estas ?” ekĝemis Alfred kaj turnadis sian rigardon malespere de vizaĝo al vizaĝo, dum li sur la genuoj staris apud la sveninta. “Ĉu neniu volas min rigardi ? neniu min konas ? estas neniu, kiu dirus al mi, kio fariĝis ?” Oni aŭdis murmuron : “Ŝi forkuris !” “Forkuris !” li ripetis. “Forkuris, kara Alfred !” diris la doktoro per rompita voĉo kaj kovris al si la vizaĝon per la manoj. “Forkuris el la patra domo. Tiun ĉi nokton. Ŝi diras, ke ŝi senkulpe kaj senriproĉe elektis—petas, ke ni pardonu al ŝi—kaj forkuris.” “Kun kiu ? kien ?” li demandis rapide kaj premite. Li suprensaltis, kiel volante ŝin sekvi ; sed kiam ili liberigis al li la vojon, li malklare rigardis ĉirkaŭen, ŝanceliĝis klekajn paŝojn returne kaj denove falis sur la teron, kie li genuis apud Grace kaj prenis unu el ŝiaj malvarmaj manoj. Regis granda konfuzo kaj ekscito, sed sen celo kaj plano. Kelkaj ekkuris serĉi sur diversaj vojoj, aliaj alportis ĉevalojn aŭ torĉojn, aliaj laŭte paroladis inter si kaj diris, ke oni ne havas eĉ la plej malgrandan<noinclude><references/></noinclude> p6jb7dlc9m9dqxw4f9yf31paisjrrc5 108536 108514 2025-06-08T10:41:22Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108536 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><nowiki/> “Ne eniru,” ŝi respondis, barante al li la eniron. “Foriru. Ne demandu kial. Ne eniru !” “Kio estas ?” li ekkriis. “Mi ne scias. Mi… mi timas pensi pri tio ĉi. Foriru. Ĉu vi aŭdas ?” Subita bruo leviĝis en la domo. Ŝi kovris al si per la manoj la orelojn. Krio de malespero, tiel laŭta, ke nenia mano povis bari la orelon, estis aŭdata ; kaj Grace—kun teruro en la vizaĝo kaj en la gestoj—elkuris el la domo. “Grace !” Li retenis ŝin per la brako. “Kio estas ? Ĉu ŝi mortis ?” Ŝi liberigis sin, kiel volante rigardi al li en la vizaĝon, kaj senkonscie falis sur la teron antaŭ li. Amaso da homoj rapide kaj brue eliris el la domo ; inter ili la patro, tenante paperon en la mano. “Kio estas ?” ekĝemis Alfred kaj turnadis sian rigardon malespere de vizaĝo al vizaĝo, dum li sur la genuoj staris apud la sveninta. “Ĉu neniu volas min rigardi ? neniu min konas ? estas neniu, kiu dirus al mi, kio fariĝis ?” Oni aŭdis murmuron : “Ŝi forkuris !” “Forkuris !” li ripetis. “Forkuris, kara Alfred !” diris la doktoro per rompita voĉo kaj kovris al si la vizaĝon per la manoj. “Forkuris el la patra domo. Tiun ĉi nokton. Ŝi diras, ke ŝi senkulpe kaj senriproĉe elektis—petas, ke ni pardonu al ŝi—kaj forkuris.” “Kun kiu ? kien ?” li demandis rapide kaj premite. Li suprensaltis, kiel volante ŝin sekvi ; sed kiam ili liberigis al li la vojon, li malklare rigardis ĉirkaŭen, ŝanceliĝis klekajn paŝojn returne kaj denove falis sur la teron, kie li genuis apud Grace kaj prenis unu el ŝiaj malvarmaj manoj. Regis granda konfuzo kaj ekscito, sed sen celo kaj plano. Kelkaj ekkuris serĉi sur diversaj vojoj, aliaj alportis ĉevalojn aŭ torĉojn, aliaj laŭte paroladis inter si kaj diris, ke oni ne havas eĉ la plej malgrandan<noinclude><references/></noinclude> 5u5p46ti0wly1iu36we6v935esm16qz 104 36033 108516 2025-06-08T08:58:33Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108516 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><section begin="Parto Dua"/>postesignon. Kelkaj aliris al li kaj provis lin konsoli ; aliaj admonadis lin, ke Grace devas esti enportita en la domon, sed li ne respondis. Li neniun aŭskultis kaj sin ne movis. La neĝo falis ĉiam pli dense. Li suprenrigardis al la ĉielo kaj diris al si, ke tiu ĉi blanka cindro, kiu estas ŝutata sur lian esperon kaj lian suferon, bone konvenas al ili. Li rigardis ĉirkaŭen sur la blankan teron kaj diris al si, ke la postesigno de la piedo de Marion, apenaŭ enpresita, tuj estos ree kovrita kaj eĉ tiu ĉi rememoro pri ŝi ne daŭros. Sed li nenion sentis de la vetero kaj ne movis sin de la loko. {{---|12em|style=margin: 4em auto}} <section end="Parto Dua"/> <section begin="Parto Tria"/>{{f|PARTO TRIA.|c|g=120%}} De tiu nokto de la reveno la mondo fariĝis ses jarojn pli maljuna. Estis varma aŭtuna posttagmezo, kaj forta pluvo estis falinta. La suno subite sin montris el la nuboj, kaj briligante la malnovan kampon de la batalo sur unu verda loketo, sendis al ĝi luman saluton, kiu sin baldaŭ disvastigis super la tutan landon, kvazaŭ oni ekbruligis fajron de ĝojo, kiu estas respondata de mil altaĵoj. Kiel eble kaj ĉarme la tero ekflamis en la lumo ! La arbaro, antaŭe malluma, nigra maso, montris sian multkoloran veston de flavaĵo, verdaĵo, brunaĵo, kaj ruĝaĵo kaj la diversajn figurojn de siaj arboj, sur kies folioj pluvaj gutoj tremis kaj fajrerante defaladis. La suna kampo elrigardis, kvazaŭ ĝi antaŭ minuto estis ankoraŭ blinda kaj nun ricevis okulojn, per kiuj ĝi rigardis supren al la brilanta ĉielo. Kampoj de greno, bariloj, dometoj, la dense kolektitaj tegmentoj, la preĝejo, la rivereto, la muelejo, ĉio ridetante elrigardis el la nebula griza mallumo. Birdoj agrable kantis, floroj levis siajn mallevitajn kapojn, freŝaj odoroj eliris el la freŝigita tero ; la bluaj strioj supre fariĝis pli grandaj kaj pli larĝaj ; la malrektaj radioj de la suno jam trafis per mortiga sago la malrektan muron da nuboj, kiuj malrapidis ankoraŭ kun sia<section end="Parto Tria"/><noinclude><references/></noinclude> 8pxagj7rtjoyvrvruxhtjb5oigcvaei 108517 108516 2025-06-08T08:58:40Z Danÿa 3650 108517 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><section begin="Parto Dua"/>postesignon. Kelkaj aliris al li kaj provis lin konsoli ; aliaj admonadis lin, ke Grace devas esti enportita en la domon, sed li ne respondis. Li neniun aŭskultis kaj sin ne movis. La neĝo falis ĉiam pli dense. Li suprenrigardis al la ĉielo kaj diris al si, ke tiu ĉi blanka cindro, kiu estas ŝutata sur lian esperon kaj lian suferon, bone konvenas al ili. Li rigardis ĉirkaŭen sur la blankan teron kaj diris al si, ke la postesigno de la piedo de Marion, apenaŭ enpresita, tuj estos ree kovrita kaj eĉ tiu ĉi rememoro pri ŝi ne daŭros. Sed li nenion sentis de la vetero kaj ne movis sin de la loko. {{---|12em|style=margin: 4em auto}} <section end="Parto Dua"/> <section begin="Parto Tria"/>{{f|PARTO TRIA.|c|g=120%}} De tiu nokto de la reveno la mondo fariĝis ses jarojn pli maljuna. Estis varma aŭtuna posttagmezo, kaj forta pluvo estis falinta. La suno subite sin montris el la nuboj, kaj briligante la malnovan kampon de la batalo sur unu verda loketo, sendis al ĝi luman saluton, kiu sin baldaŭ disvastigis super la tutan landon, kvazaŭ oni ekbruligis fajron de ĝojo, kiu estas respondata de mil altaĵoj. Kiel eble kaj ĉarme la tero ekflamis en la lumo ! La arbaro, antaŭe malluma, nigra maso, montris sian multkoloran veston de flavaĵo, verdaĵo, brunaĵo, kaj ruĝaĵo kaj la diversajn figurojn de siaj arboj, sur kies folioj pluvaj gutoj tremis kaj fajrerante defaladis. La suna kampo elrigardis, kvazaŭ ĝi antaŭ minuto estis ankoraŭ blinda kaj nun ricevis okulojn, per kiuj ĝi rigardis supren al la brilanta ĉielo. Kampoj de greno, bariloj, dometoj, la dense kolektitaj tegmentoj, la preĝejo, la rivereto, la muelejo, ĉio ridetante elrigardis el la nebula griza mallumo. Birdoj agrable kantis, floroj levis siajn mallevitajn kapojn, freŝaj odoroj eliris el la freŝigita tero ; la bluaj strioj supre fariĝis pli grandaj kaj pli larĝaj ; la malrektaj radioj de la suno jam trafis per mortiga sago la malrektan muron da nuboj, kiuj malrapidis ankoraŭ kun sia<section end="Parto Tria"/><noinclude><references/></noinclude> 4cm6ywk75w1f35tcjx1756fzwhr1fl7 108538 108517 2025-06-08T10:48:27Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108538 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><section begin="Parto Dua"/>postesignon. Kelkaj aliris al li kaj provis lin konsoli ; aliaj admonadis lin, ke Grace devas esti enportita en la domon, sed li ne respondis. Li neniun aŭskultis kaj sin ne movis. La neĝo falis ĉiam pli dense. Li suprenrigardis al la ĉielo kaj diris al si, ke tiu ĉi blanka cindro, kiu estas ŝutata sur lian esperon kaj lian suferon, bone konvenas al ili. Li rigardis ĉirkaŭen sur la blankan teron kaj diris al si, ke la postesigno de la piedo de Marion, apenaŭ enpresita, tuj estos ree kovrita kaj eĉ tiu ĉi rememoro pri ŝi ne daŭros. Sed li nenion sentis de la vetero kaj ne movis sin de la loko. {{---|12em|style=margin: 4em auto}} <section end="Parto Dua"/> <section begin="Parto Tria"/>{{f|PARTO TRIA.|c|g=120%}} De tiu nokto de la reveno la mondo fariĝis ses jarojn pli maljuna. Estis varma aŭtuna posttagmezo, kaj forta pluvo estis falinta. La suno subite sin montris el la nuboj, kaj briligante la malnovan kampon de la batalo sur unu verda loketo, sendis al ĝi luman saluton, kiu sin baldaŭ disvastigis super la tutan landon, kvazaŭ oni ekbruligis fajron de ĝojo, kiu estas respondata de mil altaĵoj. Kiel eble kaj ĉarme la tero ekflamis en la lumo ! La arbaro, antaŭe malluma, nigra maso, montris sian multkoloran veston de flavaĵo, verdaĵo, brunaĵo, kaj ruĝaĵo kaj la diversajn figurojn de siaj arboj, sur kies folioj pluvaj gutoj tremis kaj fajrerante defaladis. La suna kampo elrigardis, kvazaŭ ĝi antaŭ minuto estis ankoraŭ blinda kaj nun ricevis okulojn, per kiuj ĝi rigardis supren al la brilanta ĉielo. Kampoj de greno, bariloj, dometoj, la dense kolektitaj tegmentoj, la preĝejo, la rivereto, la muelejo, ĉio ridetante elrigardis el la nebula griza mallumo. Birdoj agrable kantis, floroj levis siajn mallevitajn kapojn, freŝaj odoroj eliris el la freŝigita tero ; la bluaj strioj supre fariĝis pli grandaj kaj pli larĝaj ; la malrektaj radioj de la suno jam trafis per mortiga sago la malrektan muron da nuboj, kiuj malrapidis ankoraŭ kun sia<section end="Parto Tria"/><noinclude><references/></noinclude> l3mjtj8eq9bsy75m4e842igtpmvcslx 104 36034 108519 2025-06-08T09:07:48Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108519 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>forflugo, kaj ĉielarko, enhavanta en si ĉiujn kolorojn, kiuj ornamis la teron kaj la ĉielon, triumfe eletendis sin sur la tuta horizonto. En tia vespera horo malgranda drinkejo apud la vojo, bele kaŝita post granda ulmo kun ĉarma ripoza benko ĉirkaŭ la dika trunko, montris sian afablan vizaĝon al la vojaĝanto kaj logis lin per diversaj mutaj, sed signifoplenaj certigoj de amika akcepto. La ruĝeta elpendaĵo elrigardis kun siaj oraj, en la suno brilantaj literoj el la malluma foliaro de la arbo, kiel amika vizaĝo, kaj promesis bonan regalon. La trinkujo, plena je pura akvo, kaj malsupre sur la tero apartaj trunketoj de bonodora fojno igis ĉiun ĉevalon, kiu preteriris, akrigi la orelojn. La ruĝaj kurtenoj en la ĉambroj de la partero kaj la neĝe blankaj flankkurtenoj en la malgranda dormoĉambro supre kun ĉiu bloveto de la vento logis : Envenu ! Sur la brile verdaj kovriloj de la fenestroj oni povis legi en oraj literoj pri biero kaj elo<ref>Speco de biero.</ref> kaj bonaj vinoj kaj bonaj litoj, kaj apude estis tuŝanta pentraĵo de bruna ŝaŭma biera kruĉo. Sur la kornicoj de la fenestroj staris floroj en helruĝaj potoj, kiuj tre gaje falis en la okulojn sur la blanka fronto de la domo ; kaj en la malluma pordega trairo oni vidis ankoraŭ apartajn striojn da lumo, kiuj ludis ĉirkaŭ la brilantaj boteloj kaj kruĉoj. En la pordo nun aperis modelo da mastro ; ĉar, kvankam estante malgranda, li tamen estis ronda kaj larĝa kaj staris la manoj en la poŝoj kaj la piedoj sufiĉe disstarigitaj, por esprimi fidon je sia kelo kaj senzorgan konfidon je la rimedoj de la drinkejo—tro trankvilan kaj senpretendan, por fariĝi fanfaronado. La riĉa malsekaĵo, kiu post la forta pluvo degutadis de ĉiu objekto, konvenis al li tre bone. Nenio ĉirkaŭ li havis soifon. Kelkaj georginoj kun pezaj kapoj, kiuj elrigardis super la palisaro de la bone tenata ĝardeneto, trinkis tiom, kiom ili nur povis elteni—eble eĉ iom pli multe—kaj estis plenaj je dolĉa trinkaĵo ; sed la floroj en la ĝardeno kaj en la fenestro kaj la folioj de la maljuna arbo estis en la trankvile gaja humoro de homoj, kiuj nur tiom trinkis, kiom estas bone por ili kaj sufiĉe, por disvolvi<noinclude><references/></noinclude> 8jm6htxa0nmh9npqpygzha2inm8fa7i 108539 108519 2025-06-08T10:55:56Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108539 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>forflugo, kaj ĉielarko, enhavanta en si ĉiujn kolorojn, kiuj ornamis la teron kaj la ĉielon, triumfe eletendis sin sur la tuta horizonto. En tia vespera horo malgranda drinkejo apud la vojo, bele kaŝita post granda ulmo kun ĉarma ripoza benko ĉirkaŭ la dika trunko, montris sian afablan vizaĝon al la vojaĝanto kaj logis lin per diversaj mutaj, sed signifoplenaj certigoj de amika akcepto. La ruĝeta elpendaĵo elrigardis kun siaj oraj, en la suno brilantaj literoj el la malluma foliaro de la arbo, kiel amika vizaĝo, kaj promesis bonan regalon. La trinkujo, plena je pura akvo, kaj malsupre sur la tero apartaj trunketoj de bonodora fojno igis ĉiun ĉevalon, kiu preteriris, akrigi la orelojn. La ruĝaj kurtenoj en la ĉambroj de la partero kaj la neĝe blankaj flankkurtenoj en la malgranda dormoĉambro supre kun ĉiu bloveto de la vento logis : Envenu ! Sur la brile verdaj kovriloj de la fenestroj oni povis legi en oraj literoj pri biero kaj elo<ref>Speco de biero.</ref> kaj bonaj vinoj kaj bonaj litoj, kaj apude estis tuŝanta pentraĵo de bruna ŝaŭma biera kruĉo. Sur la kornicoj de la fenestroj staris floroj en helruĝaj potoj, kiuj tre gaje falis en la okulojn sur la blanka fronto de la domo ; kaj en la malluma pordega trairo oni vidis ankoraŭ apartajn striojn da lumo, kiuj ludis ĉirkaŭ la brilantaj boteloj kaj kruĉoj. En la pordo nun aperis modelo da mastro ; ĉar, kvankam estante malgranda, li tamen estis ronda kaj larĝa kaj staris la manoj en la poŝoj kaj la piedoj sufiĉe disstarigitaj, por esprimi fidon je sia kelo kaj senzorgan konfidon je la rimedoj de la drinkejo—tro trankvilan kaj senpretendan, por fariĝi fanfaronado. La riĉa malsekaĵo, kiu post la forta pluvo degutadis de ĉiu objekto, konvenis al li tre bone. Nenio ĉirkaŭ li havis soifon. Kelkaj georginoj kun pezaj kapoj, kiuj elrigardis super la palisaro de la bone tenata ĝardeneto, trinkis tiom, kiom ili nur povis elteni—eble eĉ iom pli multe—kaj estis plenaj je dolĉa trinkaĵo ; sed la floroj en la ĝardeno kaj en la fenestro kaj la folioj de la maljuna arbo estis en la trankvile gaja humoro de homoj, kiuj nur tiom trinkis, kiom estas bone por ili kaj sufiĉe, por disvolvi<noinclude><references/></noinclude> gsrm0w2wcnigas04n6xle0sjvf0ax10 104 36035 108522 2025-06-08T09:20:27Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108522 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>iliajn plej bonajn ecojn. Disŝutante sur la teron klarajn gutojn, ili kvazaŭ disdonadis senkulpan agrablaĵon, kiu faris bonon ĉie, kie ĝi falis, trafis forgesitajn anguletojn, kien la pli serioza pluvo nur malofte venadis, kaj al neniu faris doloron. Tiu ĉi vilaĝa drinkejo ĉe sia fondiĝo akceptis neordinaran signon. Ĝi havis la nomon “La Raspilo de Muskato.” Kaj sub tiuj ĉi vortoj sur tiu sama ruĝa elpendaĵo en la malluma foliaro kaj kun tiaj samaj oraj literoj staris : Benjamin Britain. Rigardinte ankoraŭ unu fojon kaj pli pene observinte la vizaĝon, oni povus veni al la konvinko, ke en la pordo staris neniu alia, ol Benjamin Britain mem—sufiĉe ŝanĝita, sed ŝanĝita al bono ; tute konvena kaj bonvida mastro. “Sinjorino B.,” diris Britain kaj rigardis sur la vojon, “forrestas iom longe. Jam estas la tempo de teo.” Ĉar oni povis ankoraŭ vidi nenian sinjorinon Britain, li malrapide ekvagis ĝis la mezo de la vojo kaj kun granda kontenteco rigardis la domon. “Ĝi tute elrigardas, kiel la domo, en kiun mi volonte enveturus, se ĝi ne estus mia,” diris Benjamin. Poste li iris al la palisaro de la ĝardeno kaj rigardis la georginojn. Ili rigardis sur lin, senhelpe kaj dorme pendigante la kapojn, kiuj ĉiam faradis balancojn, kiam la pezaj gutoj da pluvo defaladis de ili sur la teron. “Oni devas zorgi pri vi,” diris Benjamin. “Mi ne devas forgesi tion ĉi diris al ŝi. Ŝi longe forrestas.” La “pli bona duono” de sinjoro Britain, en tia alta grado estis lia pli bona duono, ke li, disigite de ŝi, estis tute senhelpa kaj perdita. “Mi pensas, ke ŝi ne havas multe por forplenumi,” diris Ben. “Oni devis en la urbo fari kelkajn negocojn, sed ne multe. Ho, jen ni ŝin fine havas !” Malgranda kaleŝo, veturigata de unu knabo, venis kun bruo de la vojo ; kaj interne, havante post si grandan bone malsekigitan ombrelon, disetenditan por sekiĝi, sidis la korpulenta figuro de virino de matura aĝo, kruciginte la nudajn brakojn super korbo, kiun ŝi portis sur la<noinclude><references/></noinclude> iduechvj400h31mohyyozy0jd6e5vc2 108540 108522 2025-06-08T11:05:49Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108540 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>iliajn plej bonajn ecojn. Disŝutante sur la teron klarajn gutojn, ili kvazaŭ disdonadis senkulpan agrablaĵon, kiu faris bonon ĉie, kie ĝi falis, trafis forgesitajn anguletojn, kien la pli serioza pluvo nur malofte venadis, kaj al neniu faris doloron. Tiu ĉi vilaĝa drinkejo ĉe sia fondiĝo akceptis neordinaran signon. Ĝi havis la nomon “La Raspilo de Muskato.” Kaj sub tiuj ĉi vortoj sur tiu sama ruĝa elpendaĵo en la malluma foliaro kaj kun tiaj samaj oraj literoj staris : Benjamin Britain. Rigardinte ankoraŭ unu fojon kaj pli pene observinte la vizaĝon, oni povus veni al la konvinko, ke en la pordo staris neniu alia, ol Benjamin Britain mem—sufiĉe ŝanĝita, sed ŝanĝita al bono ; tute konvena kaj bonvida mastro. “Sinjorino B.,” diris Britain kaj rigardis sur la vojon, “forrestas iom longe. Jam estas la tempo de teo.” Ĉar oni povis ankoraŭ vidi nenian sinjorinon Britain, li malrapide ekvagis ĝis la mezo de la vojo kaj kun granda kontenteco rigardis la domon. “Ĝi tute elrigardas, kiel la domo, en kiun mi volonte enveturus, se ĝi ne estus mia,” diris Benjamin. Poste li iris al la palisaro de la ĝardeno kaj rigardis la georginojn. Ili rigardis sur lin, senhelpe kaj dorme pendigante la kapojn, kiuj ĉiam faradis balancojn, kiam la pezaj gutoj da pluvo defaladis de ili sur la teron. “Oni devas zorgi pri vi,” diris Benjamin. “Mi ne devas forgesi tion ĉi diris al ŝi. Ŝi longe forrestas.” La “pli bona duono” de sinjoro Britain, en tia alta grado estis lia pli bona duono, ke li, disigite de ŝi, estis tute senhelpa kaj perdita. “Mi pensas, ke ŝi ne havas multe por forplenumi,” diris Ben. “Oni devis en la urbo fari kelkajn negocojn, sed ne multe. Ho, jen ni ŝin fine havas !” Malgranda kaleŝo, veturigata de unu knabo, venis kun bruo de la vojo ; kaj interne, havante post si grandan bone malsekigitan ombrelon, disetenditan por sekiĝi, sidis la korpulenta figuro de virino de matura aĝo, kruciginte la nudajn brakojn super korbo, kiun ŝi portis sur la<noinclude><references/></noinclude> c2g6yzznnsk00whg7a7vt0mfiu5lptb 104 36036 108524 2025-06-08T09:28:25Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108524 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>genuoj, kaj havante diversajn aliajn korbojn kaj pakaĵojn ĉirkaŭ si. La afabla bonkora vizaĝo kaj certa memkontenta senhelpo, kun kiu ŝi de la puŝoj de la kaleŝo balanciĝadis tien kaj reen sur sia sido, jam de malproksime rememorigadis malnovajn tempojn. Kiam ŝi venis pli proksimen, tio ĉi ankoraŭ pli estis rimarkebla ; kaj kiam la veturilo haltis apud la drinkejo kaj paro da ŝuoj, elirante el la kaleŝo, rapide flugis tra la malfermitaj brakoj de sinjoro Britain kaj kun peza ekpremo tuŝis la teron, oni povis tuj rekoni, ke tiuj ĉi ŝuoj povis aparteni al neniu alia ol Clemency Newcome. Kaj tiel efektive estis. Je ŝi staras antaŭ ni, sana, korpulenta animo, kun tiom da sapo sur la brilanta vizaĝo, kiel {{sic|antaue|antaŭe}}, sed kun nedifektitaj kubutoj, kiuj nun preskaŭ montris kavetojn. “Vi longe forrestas, Clemency !” diris sinjoro Britain. “Jes, vidu, Ben, mi havis multe por fari !” ŝi respondis, vive observante la enportadon de ŝiaj korboj kaj pakaĵoj ; “ok, naŭ, dek,— kie estas dekunu ? Ho ! mia korbo dekunu ! Estas ĝuste. Konduku la ĉevalon en la ĉevalejon, Harry, kaj se ĝi denove tusos, donu al ĝi hodiaŭ vespere varman miksitan manĝon. Ok, naŭ, dek,—nu kie estas dekunu ? Ho, mi forgesis, estas bone. Kiel fartas la infanoj, Ben ?” “Sanaj kaj viglaj, Clemency.” “Dio gardu iliajn ĉarmajn vizaĝojn !” diris sinjorino Britain, demetante la ĉapelon (ĉar ŝi kaj ŝia edzo estis nun en la drinkejo) kaj glatigante al si la harojn per la manplato. “Donu al mi kison, maljuna !” Sinjoro Britain ne lasis ŝin atendi. “Mi pensas,” diris sinjorino Britain kaj eltiris tutan pakaĵon da maldikaj libroj kaj ĉifitaj paperoj el la poŝo, “mi ĉion plenumis. La kalkuloj ĉiuj pagitaj—la napoj venditaj—klakulo kun la bierfabrikanto farita—pipoj menditaj—deksep funtoj kvar ŝilingoj en la bankon pagitaj—kaj la pago al doktoro Heathfield por la infano—vi jam divenos, kiel estas.—Doktoro Heathfield denove nenion volas preni, Ben.” “Mi tiel pensis,” rimarkis Britain.<noinclude><references/></noinclude> fy9r3uy4tt2hgb87l6jbyczr5eqy3y5 108541 108524 2025-06-08T11:12:39Z HenriLeFoll 4277 /* Validigita */ 108541 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>genuoj, kaj havante diversajn aliajn korbojn kaj pakaĵojn ĉirkaŭ si. La afabla bonkora vizaĝo kaj certa memkontenta senhelpo, kun kiu ŝi de la puŝoj de la kaleŝo balanciĝadis tien kaj reen sur sia sido, jam de malproksime rememorigadis malnovajn tempojn. Kiam ŝi venis pli proksimen, tio ĉi ankoraŭ pli estis rimarkebla ; kaj kiam la veturilo haltis apud la drinkejo kaj paro da ŝuoj, elirante el la kaleŝo, rapide flugis tra la malfermitaj brakoj de sinjoro Britain kaj kun peza ekpremo tuŝis la teron, oni povis tuj rekoni, ke tiuj ĉi ŝuoj povis aparteni al neniu alia ol Clemency Newcome. Kaj tiel efektive estis. Je ŝi staras antaŭ ni, sana, korpulenta animo, kun tiom da sapo sur la brilanta vizaĝo, kiel {{sic|antaue|antaŭe}}, sed kun nedifektitaj kubutoj, kiuj nun preskaŭ montris kavetojn. “Vi longe forrestas, Clemency !” diris sinjoro Britain. “Jes, vidu, Ben, mi havis multe por fari !” ŝi respondis, vive observante la enportadon de ŝiaj korboj kaj pakaĵoj ; “ok, naŭ, dek,— kie estas dekunu ? Ho ! mia korbo dekunu ! Estas ĝuste. Konduku la ĉevalon en la ĉevalejon, Harry, kaj se ĝi denove tusos, donu al ĝi hodiaŭ vespere varman miksitan manĝon. Ok, naŭ, dek,—nu kie estas dekunu ? Ho, mi forgesis, estas bone. Kiel fartas la infanoj, Ben ?” “Sanaj kaj viglaj, Clemency.” “Dio gardu iliajn ĉarmajn vizaĝojn !” diris sinjorino Britain, demetante la ĉapelon (ĉar ŝi kaj ŝia edzo estis nun en la drinkejo) kaj glatigante al si la harojn per la manplato. “Donu al mi kison, maljuna !” Sinjoro Britain ne lasis ŝin atendi. “Mi pensas,” diris sinjorino Britain kaj eltiris tutan pakaĵon da maldikaj libroj kaj ĉifitaj paperoj el la poŝo, “mi ĉion plenumis. La kalkuloj ĉiuj pagitaj—la napoj venditaj—klakulo kun la bierfabrikanto farita—pipoj menditaj—deksep funtoj kvar ŝilingoj en la bankon pagitaj—kaj la pago al doktoro Heathfield por la infano—vi jam divenos, kiel estas.—Doktoro Heathfield denove nenion volas preni, Ben.” “Mi tiel pensis,” rimarkis Britain.<noinclude><references/></noinclude> 13ioxl7q1nepi0seo8qduuxl0gc0u1v 104 36037 108528 2025-06-08T09:49:03Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108528 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Jes. Li diris, Ben, kiel ajn granda via familio eĉ estos, li neniam prenos de vi eĉ duonon da penco ; eĉ se vi ricevos dudek infanojn.” La vizaĝo de sinjoro Britain ricevis esprimon tre seriozan kaj senmove rigardis sur la muron. “Ĉu tio ĉi ne estas tre afabla ?” diris Clemency. “Certe,” respondis sinjoro Britain. “Sed tio ĉi estos afableco, el kiu mi por nenio en la mondo volus fari uzon.” “Ne,” diris Clemency. “Kompreneble ne. Poste la ĉevaleto—ĝi alportis ok funtojn kaj du ŝilingojn ; kaj tio ĉi ne estas malbona, ne vere ?” “Tio ĉi setas tre bona,” diris Ben. “Mi ĝojas, ke vi estas kontenta,” ekkriis lia edzino. “Mi tiel pensis ; kaj tio ĉi, mi pensas, estas ĉio, kaj nun nenion pli pri negocoj, Britain. Ha, ha, ha ! Jen ! Prenu la paperojn kaj trarigardu ilin. Ho, atendu momenton ; jen estas ankoraŭ presita afiŝeto. Ĵus el la presejo. Kiel bone ĝi odoras !” “Kio tio ĉi estas ?” diris Ben kaj rigardis la folion. “Mi ne scias,” respondis lia edzino. “Mi ne legis eĉ unu vorton.” “Vendo per aŭkcio,” legis la mastro, “kun rezervo de antaŭa privata konsentiĝo.” “Tion ĉi ili ĉiam aldonas,” diris Clemency. “Jes, sed ne ĉiam tion ĉi,” li respondis. “Rigardu : sinjora domo, k.t.p., konstruoj mastraĵaj, parko kaj ĝardeno, k.t.p. Sinjoroj Snitchey kaj Craggs, la senŝulda bieno de la nobelo Mich. Warden, pro forveturo en la eksterlandon !” “Pro forveturo en la eksterlandon !” ripetis Clemency. “Jen tio ĉi staras,” diris sinjoro Britain. “Rigardu tien ĉi.” “Kaj ĵus hodiaŭ mi tie aŭdis, ke ŝi baldaŭ alsendos pli bonajn kaj pli klarajn novaĵojn !” diris Clemency, malgaje balancante la kapon kaj denove kaptante siajn kubutojn, kvazaŭ la rememoro de malnovaj tempoj ankaŭ revekus malnovajn kutimojn. “Hm, hm, hm ! Tio ĉi tie denove pezigos la korojn, Ben.” Sinjoro Britain ĝemis kaj balancis la kapon kaj diris, ke li ne povas<noinclude><references/></noinclude> n59lo596nn9x4ymkb98gypdnrktbwky