Vikifontaro eowikisource https://eo.wikisource.org/wiki/Vikifontaro:%C4%88efpa%C4%9Do MediaWiki 1.45.0-wmf.5 first-letter Aŭdvidaĵo Specialaĵo Diskuto Uzanto Uzanto-Diskuto Vikifontaro Vikifontaro diskuto Dosiero Dosiero-Diskuto MediaWiki MediaWiki-Diskuto Ŝablono Ŝablono-Diskuto Helpo Helpo-Diskuto Kategorio Kategorio-Diskuto Aŭtoro Aŭtoro-Diskuto Paĝo Paĝo-Diskuto Indekso Indekso-Diskuto TimedText TimedText talk Modulo Modulo-Diskuto 104 12095 108820 101236 2025-06-12T06:46:43Z Ciampix 3284 108820 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>{{f|LA DORMANTO VEKIĜAS|g=220%|c|antau=1em}} {{f|ĈAPITRO UNUA.|c|g=120%}}{{f|SENDORMECO.|g=90%|c|antau=1em}} {{maj|Unu}} posttagmezon, je malalta maro, S-ro Isbister, juna artisto kiu loĝis ĉe Boscastle, promenis de tie al la pitoreska haveno Pentargen, dezirante ekzameni la tieajn kavernojn. Duone malsupreninte la deklivan vojeton al la Pentargena marbordo, li subite trovis viron sidantan laŭ pozo de ega suferado sub elstaranta rokamaso. La manoj de tiu viro restis malforte sur liaj genuoj, liaj okuloj estis ruĝaj kaj rigardegis antaŭen, kaj lia vizaĝo malsekiĝis de larmoj. Li ekturnis la rigardon pro la piedsonoj de Isbister. Ambaŭ viroj embarasiĝis, Isbister pli ol la alia, kaj, por deturni sian embarason pri sia senvola halto, li diris, kvazaŭ de matura konvinkiĝo, ke la vetero estas varma laŭ la jarsezono. “Tre varma,” respondis la fremdulo mallonge, hezitis unu sekundon, kaj aldiris per senkolora tono, “Mi ne povas dormi.” Isbister haltis abrupte. “Ĉu ne?” estis lia sola respondo, sed lia sinteno montris lian helpeman impulson. “Eble sonos nekredinde,” diris la fremdulo, turnante lacegajn okulojn al la vizaĝo de Isbister, kaj emfazante siajn vortojn per malvigla mano, “sed mi ne dormis — tute ne dormis dum ses noktoj.” “Ĉu oni konsilis vin?” “Jes. Plejparte malbone konsilis. Pri drogoj. Mia nerva sistemo.… Ili sufiĉe taŭgas por la plejmulto da personoj. Estas malfacile klarigi. Mi ne kuraĝas uzi … sufiĉe potencajn drogojn.” “Tio malfaciligas la aferon,” diris Isbister.<br><noinclude>{{RunningHeader||I|}} <references/></noinclude> ele9ws1at5l7tiqk1km9ull1nfec3n8 108826 108820 2025-06-12T08:00:01Z Ciampix 3284 108826 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude>{{f|LA DORMANTO VEKIĜAS|g=220%|c|antau=1em}} {{f|ĈAPITRO UNUA.|c|g=120%}}{{f|SENDORMECO.|g=90%|c|antau=1em}} {{maj|Unu}} posttagmezon, je malalta maro, S-ro Isbister, juna artisto kiu loĝis ĉe Boscastle, promenis de tie al la pitoreska haveno Pentargen, dezirante ekzameni la tieajn kavernojn. Duone malsupreninte la deklivan vojeton al la Pentargena marbordo, li subite trovis viron sidantan laŭ pozo de ega suferado sub elstaranta rokamaso. La manoj de tiu viro restis malforte sur liaj genuoj, liaj okuloj estis ruĝaj kaj rigardegis antaŭen, kaj lia vizaĝo malsekiĝis de larmoj. Li ekturnis la rigardon pro la piedsonoj de Isbister. Ambaŭ viroj embarasiĝis, Isbister pli ol la alia, kaj, por deturni sian embarason pri sia senvola halto, li diris, kvazaŭ de matura konvinkiĝo, ke la vetero estas varma laŭ la jarsezono. “Tre varma,” respondis la fremdulo mallonge, hezitis unu sekundon, kaj aldiris per senkolora tono, “Mi ne povas dormi.” Isbister haltis abrupte. “Ĉu ne?” estis lia sola respondo, sed lia sinteno montris lian helpeman impulson. “Eble sonos nekredinde,” diris la fremdulo, turnante lacegajn okulojn al la vizaĝo de Isbister, kaj emfazante siajn vortojn per malvigla mano, “sed mi ne dormis — tute ne dormis dum ses noktoj.” “Ĉu oni konsilis vin?” “Jes. Plejparte malbone konsilis. Pri drogoj. Mia nerva sistemo.… Ili sufiĉe taŭgas por la plejmulto da personoj. Estas malfacile klarigi. Mi ne kuraĝas uzi … sufiĉe potencajn drogojn.” “Tio malfaciligas la aferon,” diris Isbister.<br><noinclude>{{RunningHeader||{{sic|I|1}}|}} <references/></noinclude> nrrh9ykbg0bx3sxmg4veuxls2wh2miq 104 12096 108816 103088 2025-06-11T22:23:54Z Ciampix 3284 108816 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" />{{RunningHeader|2|LA DORMANTO VEKIĜAS|}}</noinclude><nowiki /> Li staradis senpove sur la mallarĝa vojeto, nesciante kion fari. Evidente la viro volis interparoli. Ideo, sufiĉe natura laŭ la cirkonstancoj, instigis lin daŭrigi la konversacion. “Mi ne suferis mem pro sendormeco,” li diris per ordinara babila tono, “sed je la okazoj, kiujn mi jam renkontis, oni kutime trovis ion ——” “Mi ne kuraĝas eksperimenti.” Li parolis lacege. Li faris rifuzan geston, kaj dum iom da tempo ambaŭ silentis. “Ĉu korpekzercado?” sugestis Isbister necerte, kun rigardo de la mizera vizaĝo de sia kunparolanto al la turisma kostumo, kiun li portis. “Tion mi ĵus provis. Eble malsaĝe. Mi sekvis la marbordon, tagon post tago — de Newquay. Tio nur aldonis muskolan lacecon al la cerba. La kaŭzo de tiu senripozo estis troa laboro — ĉagreno. Estis io ——” Li haltis kvazaŭ pro lacego. Li frotis la frunton per malgrasa mano. Li ekparolis ree kiel homo, kiu parolas al si mem. “Mi estas soleca lupo, soleculo, vaganta tra mondo, kiun mi ne partoprenas. Mi estas senedzina — seninfana. Kiu nomas la seninfanajn homojn la mortintaj branĉetoj sur la vivarbo? Mi estas senedzina, seninfana — mi ne povis trovi devon por fari. Nek eĉ deziron en mia koro. Sed unu aferon fine mi devigis min fari. “Mi diris, mi ja faros tion; kaj por fari ĝin, por venki la inertecon de mia malvigla korpo, mi ekuzis drogojn. Granda Dio, mi satas pri drogoj! Mi ne scias, ĉu vi sentas la pezan ĝenon de la korpo, ĝian agacan postulon de tempo kiu devus aparteni al la cerbo. Vivi! Ni vere vivas nur tiel malofte, kiel sunlumo en arbaro. Ni devas manĝi, kaj poste venas la banalaj digestaj kontentecoj — aŭ agacadoj. Ni devas promeni, aŭ alie niaj pensoj malrapidiĝas, stultiĝas, fluas en golfojn kaj senelirejojn. Milo da distraĵoj levas sin de interne kaj ekstere, kaj tiam sekvas laceco kaj dormo. La homo ŝajnas vivi por dormi. Kiel malmulte da ies tago estas vere propra al li — eĉ je la plej bonaj cirkonstancoj! Kaj poste venas tiuj falsaj amikoj, tiuj strangolistaj helpantoj, la alkaloidoj, kiuj sufokas naturan lacecon kaj mortigas ripozon — nigra kafo, kokaino ——” “Mi komprenas,” diris Isbister.<br><noinclude><references/></noinclude> qnuyp0yxllftwdp14u4h2y7g7m4woii 104 12107 108817 103089 2025-06-11T22:25:30Z Ciampix 3284 108817 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" />{{RunningHeader||SENDORMECO|3}}</noinclude><nowiki /> “Mi faris mian laboron,” diris la sendormulo, per plendema tono. “Kaj ĉi tio estas la pago?” “Jes.” Dum iom da tempo la du restis senvortaj. “Oni ne povas imagi la deziron por ripozo, kiun mi sentas — malsaton kaj soifon. Dum ses longaj tagoj, de kiam mi finis la laboron, mia cerbo estas akvokirlo rapida, neprogresanta kaj senĉesa, torento el pensoj kondukanta nenien, kirliĝanta rapide kaj regule ——” Li paŭzis. “Al la abismo.” “Vi devas dormi,” diris Isbister decideme, kun mieno de iu, kiu eltrovas kuracilon. “Certe vi devas dormi.” “Mia cerbo estas perfekte klara. Neniam ĝi estis pli klara. Sed mi scias, ke mi alproksimiĝas al la vortico. Baldaŭ ——” “Jes?” “Vi jam vidis aĵojn subiri en kirliĝo? For de la taglumo, for de ĉi tiu dolĉa mondo de cerbsaneco — suben ——” “Sed —,” protestis Isbister. La viro etendis manon al li, kaj liaj okuloj iĝis sovaĝaj kaj lia voĉo subite alta. “Mi mortigos min. Se per neniu alia metodo — ĉe la piedo de tiu malhela krutaĵo, kie la ondoj verdas, kaj la blanka ŝaŭmo leviĝas kaj malleviĝas, kaj tiu eta fadeno el akvo tremas malsupren. Ĉiuokaze — tie troviĝas… dormo.” “Tio estas neracia,” diris Isbister, surprizite de lia histeria ekblovo de emocio. “Drogoj estus pli bonaj ol tio.” “Ĉiuokaze — tie troviĝas dormo,” ripetis la fremdulo, ne atentante lin. Isbister rigardis lin. “Tio ne estas certa, vi komprenas,” li diris. “Simila krutaĵo staras ĉe la Lulworth Haveno — almenaŭ egale alta — kaj knabineto falis de la supro ĝis la fundo. Kaj tamen vivas hodiaŭ — tute sana.” “Sed tiuj rokoj tie?” “Oni povus kuŝi sur ili iom malgaje tra malvarma nokto; la rompitaj ostoj knarus dum oni {{SIC|frostotrem s|frostotremas}}, la malvarma akvo plaŭdus sur vin. Kio?” Iliaj rigardoj renkontiĝis. “Pardonu, ke mi renversas viajn idealojn,” aldiris Isbister, kun sento de nezorgema<noinclude><references/></noinclude> tqiymeof6wvw2iz292zlh2jxrd5ynfl 104 12109 108818 103118 2025-06-11T22:26:54Z Ciampix 3284 108818 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" />{{RunningHeader|4|LA DORMANTO VEKIĜAS|}}</noinclude>brileco, “sed sinmortigo de sur tiu krutaĵo (aŭ eĉ iu ajn krutaĵo) — vere, kiel artisto —” Li ridis. “Ĝi estus diable malsperta.” “Sed la alia afero,” diris la sendormulo, agacite, “la alia afero. Neniu povas resti cerbosana se nokton post nokto ——” “Ĉu vi promenis laŭ tiu marbordo sola?” — “Jes.” “Malsaĝa afero por fari. Pardonu, ke mi tion diras. Sola! Kiel vi jam diris, la korpa laceco ne estas kuracilo por la cerba. Kiu konsilis tion al vi? Mi ne miras; promeni! Kun la sunbrilo sur la kapo, la varmeco, laceco, soleco dum la tuta tago; kaj poste, mi supozas, vi iras liten, kaj penegas — ĉu ne?” Isbister abrupte haltis kaj rigardis dubeme la suferanton. “Rigardu tiujn rokojn!” kriis la sidanta viro kun subite forta gesto. “Rigardu tiun maron, kiu brilas kaj tremetas tie de eterneco! Vidu la blankan ŝaŭmon, kiu rapidas en la mallumon sub tiu granda krutaĵo. Kaj tiun bluan arkaĵon, kun blindiga sunbrilo verŝata el ĝia kupolo. Ĝi estas via mondo. Vi akceptas ĝin, vi ĝojas pro ĝi. Ĝi varmigas kaj subtenas kaj plaĉas vin. Kaj por mi ——” Li turnis la kapon kaj montris mortecan vizaĝon, sangstriajn palajn okulojn, kaj sensangajn lipojn. Li parolis preskaŭ flustre. “Tio estas la vestaĵo de mia mizero. La tuta mondo… estas la robo de mia mizero.” Isbister rigardis la tutan sovaĝan belecon de la sunlumigitaj rokoj ĉirkaŭ ili, kaj ree tiun malesperan vizaĝon. Unu momenton li silentis. Li eksaltis, sed faris geston de senpacienca rifuzo. “Vi dormu dum unu nokto,” li diris, “kaj vi ne vidos multe da mizero ĉi tie. Fidu al mi pri tio.” Li nun sentis sin tute certa, ke tiu estas providenca renkonto. Nur duonhoron antaŭe li sentis sin terure enua. Jen estas okupo, kies nura pripensado kaŭzas virtan sinaplaŭdon. Li komencis tuj. La unua bezonaĵo de tiu eluzita viro estis kunulo. Li deĵetis sin sur la tre deklivan herbaĵon apud la senmova sidanto kaj etendis komencan fadenon de babilado. Lia aŭskultanto reprofundiĝis en apation; li rigardis malgaje maren, kaj respondis nur la rektajn demandojn<noinclude><references/></noinclude> m97kdkjl1466dqp4jvdr9oyj4mzh7ek 104 12111 108819 53383 2025-06-11T22:27:53Z Ciampix 3284 108819 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Wierzbowski" />{{RunningHeader||SENDORMECO|5}}</noinclude>de Isbister — kaj ne ĉiun el tiuj. Sed li ne protestis pri la bonintenca entrudo en lian malesperon. Li ŝajnis eĉ dankema, kaj kiam Isbister poste, sentante, ke sia nesubtenata parolado perdas la viglecon, proponis ke ili resupreniru la deklivon kaj revenu al Boscastle, donante por kialo la perspektivon ĝis Blackapit, li sin submetis kviete. Duonvoje li komencis paroli al si mem, kaj abrupte turnis mortecan vizaĝon al sia helpanto. “Kio okazas?” li demandis, kun malgrasa klariga mano. “Kio okazas? Kirl’, kirl’, kirl’, kirl’! Ĝi turniĝas kaj turniĝas, ĉirkaŭe kaj ĉirkaŭe por ĉiam!” Li staradis kun rondiranta mano. “Ne gravas, amiko,” diris Isbister, kun mieno de iu malnove konata. “Ne ĝenu vin. Fidu al mi.” La viro mallevis la manon, kaj ree turniĝis. Ili iris trans la supron kaj al la promontoro preter Penally; la sendormulo gestis foje kaj ree, kaj diris fragmentajn frazojn pri sia kirliĝanta cerbo. Ĉe la promontoro ili staris apud la benko, kiu donas vidon al la mallumaj misteroj de Blackapit, kaj tiam li sidiĝis. Isbister reparolis kiam ajn la vojeto larĝiĝis sufiĉe por ke ili paŝu duope. Li faris priskribon pri la granda malfacileco eniri la havenon de Boscastle dum malbona vetero, kiam subite kaj tute senrilate lia kunulo lin interrompis denove. “Mia kapo ne sentas la samon, kia antaŭe,” li diris, gestante pro manko de esprimaj frazoj. “Ne la samon, kia antaŭe. Mi sentas specon de subpremo, pezo. Ne — ne dormemo. Dio donu ke ĝi estu! Ĝi ŝajnas kvazaŭ ombro, profunda ombro, kiu falas rapide kaj subite super ion tre okupatan. Kirl’, kirl’, en la mallumon! La tumulto de pensado, la konfuziteco, la kirliĝo, kaj kirliĝo! Mi ne kapablas esprimi ĝin. Mi apenaŭ povas fiksi la pensojn al ĝi sufiĉe por diri al vi.” Li haltis malvigle. “Ne ĝenu vin, amiko,” diris Isbister. “Mi kredas kompreni. Almenaŭ ne multe gravas, ke vi ne diras ĝin nun al mi.” La sendorma viro ŝovis la fingrajn artikojn al la okuloj kaj frotis ilin. Isbister denove parolis, dum la frotado daŭris, kaj poste nova ideo trafis lin. “Venu al mia<noinclude><references/></noinclude> gtxtlz8j64ikj6ckvsgfqoxa2ze7sl2 108821 108819 2025-06-12T06:49:47Z Ciampix 3284 /* Provlegita */ 108821 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" />{{RunningHeader||SENDORMECO|5}}</noinclude>de Isbister — kaj ne ĉiun el tiuj. Sed li ne protestis pri la bonintenca entrudo en lian malesperon. Li ŝajnis eĉ dankema, kaj kiam Isbister poste, sentante, ke sia nesubtenata parolado perdas la viglecon, proponis ke ili resupreniru la deklivon kaj revenu al Boscastle, donante por kialo la perspektivon ĝis Blackapit, li sin submetis kviete. Duonvoje li komencis paroli al si mem, kaj abrupte turnis mortecan vizaĝon al sia helpanto. “Kio okazas?” li demandis, kun malgrasa klariga mano. “Kio okazas? Kirl’, kirl’, kirl’, kirl’! Ĝi turniĝas kaj turniĝas, ĉirkaŭe kaj ĉirkaŭe por ĉiam!” Li staradis kun rondiranta mano. “Ne gravas, amiko,” diris Isbister, kun mieno de iu malnove konata. “Ne ĝenu vin. Fidu al mi.” La viro mallevis la manon, kaj ree turniĝis. Ili iris trans la supron kaj al la promontoro preter Penally; la sendormulo gestis foje kaj ree, kaj diris fragmentajn frazojn pri sia kirliĝanta cerbo. Ĉe la promontoro ili staris apud la benko, kiu donas vidon al la mallumaj misteroj de Blackapit, kaj tiam li sidiĝis. Isbister reparolis kiam ajn la vojeto larĝiĝis sufiĉe por ke ili paŝu duope. Li faris priskribon pri la granda malfacileco eniri la havenon de Boscastle dum malbona vetero, kiam subite kaj tute senrilate lia kunulo lin interrompis denove. “Mia kapo ne sentas la samon, kia antaŭe,” li diris, gestante pro manko de esprimaj frazoj. “Ne la samon, kia antaŭe. Mi sentas specon de subpremo, pezo. Ne — ne dormemo. Dio donu ke ĝi estu! Ĝi ŝajnas kvazaŭ ombro, profunda ombro, kiu falas rapide kaj subite super ion tre okupatan. Kirl’, kirl’, en la mallumon! La tumulto de pensado, la konfuziteco, la kirliĝo, kaj kirliĝo! Mi ne kapablas esprimi ĝin. Mi apenaŭ povas fiksi la pensojn al ĝi sufiĉe por diri al vi.” Li haltis malvigle. “Ne ĝenu vin, amiko,” diris Isbister. “Mi kredas kompreni. Almenaŭ ne multe gravas, ke vi ne diras ĝin nun al mi.” La sendorma viro ŝovis la fingrajn artikojn al la okuloj kaj frotis ilin. Isbister denove parolis, dum la frotado daŭris, kaj poste nova ideo trafis lin. “Venu al mia<noinclude><references/></noinclude> 7q66fbnvgid5z95uolvc6j6onnkm9qz 104 12112 108822 53384 2025-06-12T06:55:32Z Ciampix 3284 /* Provlegita */ 108822 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" />{{RunningHeader|6|LA DORMANTO VEKIĜAS|}}</noinclude>ĉambro,” li sugestis, “kaj ni fumos. Mi povus montri al vi skizojn de tiu Blackapit. Ĉu plaĉus al vi?” La alia leviĝis obeeme kaj sekvis lin malsupren laŭ la deklivo. Kelkfoje Isbister aŭdis lin faleti, dum ili malsupreniris, kaj liaj movoj estis malrapidaj kaj hezitemaj. “Eniru kun mi,” diris Isbister, “kaj provu cigaredojn kaj la benitan donacon, alkoholon. Ĉu vi trinkas alkoholaĵojn?” La fremdulo hezitis ĉe la pordeto de la ĝardeno. Li ŝajnis ne plu konscii pri siaj agoj. “Mi ne trinkas ilin,” li diris malrapide, venante laŭ la aleo, kaj post momento ripetis distrite, “Ne, mi ne trinkas alkoholaĵojn. Ĝi ĉirkaŭiras. Kirl’, ĝi iras — kirl’ ——” Li faletis ĉe la ŝtupo kaj eniris la ĉambron kun la mieno de iu, kiu vidas nenion. Tiam li sidiĝis peze en la brakseĝon, ŝajnis preskaŭ fali en ĝin. Li klinis sin antaŭen kun la frunto sur la manoj kaj senmoviĝis. Iom poste li faris malfortan sonon en sia gorĝo. Isbister moviĝis ĉirkaŭ la ĉambro, kun la embaraso de nesperta gastiganto, dirante aferetojn, kiuj apenaŭ postulis respondon. Li transiris la ĉambron al sia paperujo, metis ĝin sur la tablon, kaj rimarkis la horloĝon sur la kamenbreto. “Mi ne scias, ĉu vi ŝatus vespermanĝi kun mi,” li diris, kun nebruligita cigaredo en la mano — lia cerbo ĝenata de ideoj pri kaŝe donota dozo de kloralo. “Nur malvarma ŝafviando, kompreneble, sed tre dolĉa. Kimra. Kaj torto, mi kredas.” Li ripetis tion post momenta silento. La sidanto ne respondis. Isbister haltis kun alumeto ĉe mano, rigardante lin. La silento longiĝis. La alumeto estingiĝis; li demetis la cigaredon nebruligita. La viro certe estis tre senmova. Isbister levis la paperujon, malfermis, demetis ĝin, hezitis. “Eble,” li flustris, dubeme. Poste li ekrigardis la pordon kaj ree la viron. Tiam li ŝteliris piedpinte el la ĉambro, rigardante sian kunulon post ĉiu zorgema paŝo. Li fermis la pordon senbrue. La domopordo staris malfermita, kaj li eliris preter la portikon, kaj staris kie la akonito troviĝis ĉe la angulo de la ĝardena bedo. De tie li povis vidi la fremdulon tra la malfermita fenestro,<noinclude><references/></noinclude> mmoerv7v46yz289p6wobd1viwwlmb31 104 12113 108823 53385 2025-06-12T07:56:45Z Ciampix 3284 108823 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Wierzbowski" />{{RunningHeader||SENDORMECO|7}}</noinclude>senmova kaj malklara, sidanta kun kapo sur mano. Li ankoraŭ ne moviĝis. Kelkaj infanoj irante laŭ la vojo haltis kaj rigardis la artiston scivole. Boatisto interŝanĝis saluton kun li. Li sentis, ke verŝajne lia singarda sinteno kaj pozicio aspektas strangaj kaj neklarigeblaj. La fumado, eble, ŝajnus pli natura. Li elprenis pipon kaj tabakujon el la poŝo, kaj plenigis la pipon malrapide. “Mi scivolas,”… li diris, kun apenaŭ rimarkebla perdo de certeco. “Almenaŭ oni devas doni al li ŝancon.” Li frotis alumeton virmaniere kaj ekbruligis la pipon. Li aŭdis la dommastrinon malantaŭ si; ŝi venis kun lia lampo el la kuirejo. Li turniĝis gestante al ŝi per la pipo, kaj haltigis ŝin ĉe la pordo de la sidoĉambro. Nur malfacile li sukcesis flustre klarigi la aferon, ĉar ŝi ne sciis, ke li akceptas vizitanton. Ŝi reiris kun la lampo, ankoraŭ iom perpleksite, se oni povis juĝi laŭ ŝia mieno, kaj li rekomencis rigardi de la portika angulo, iom ruĝa kaj malpli trankvila. Longe post kiam li elfumis la pipon, kaj kiam la vespertoj ĉirkaŭflugis, la scivolemo venkis liajn miksitajn hezitojn, kaj li ree ŝteliris en la malluman sidoĉambron. Li haltis ĉe la pordo. La fremdulo ankoraŭ sidis laŭ la sama pozo, nigra kontraŭ le fenestro. Krom la kantado de maristoj sur unu el la ardezoportantaj ŝipetoj en la haveno, la vespero estis tre silenta. Ekstere la spikoj de akonito kaj delfinio staris rektaj kaj senmovaj kontraŭ la ombro de la montflanko. Io ekbrilis en la cerbo de Isbister, li eksaltis, kaj, apogante sin sur la tablo, aŭskultis. Malplaĉa suspekto plifortiĝis; fariĝis konvinko. Surprizo kaptis lin kaj fariĝis — timo. Neniu sono de spiro aŭdiĝis ĉe la sidanta figuro! Li ŝteliris malrapide kaj senbrue ĉirkaŭ la tablo, haltante dufoje por aŭskulti. Fine li povis meti la manon sur la dorsparto de la brakseĝo. Li klinis sin ĝis la du kapoj restis orelon ĉe orelo. Tiam li klinis sin ankoraŭ pli malalten por rigardi la vizaĝon de sia vizitanto. Li eksaltis fortege kaj ekkriis. La okuloj estis malplenaj spacoj el blanko. Li denove rigardis kaj vidis, ke ili estas malfermitaj kaj havas la pupilojn rulitajn sub la palpebrojn. Li sentis<noinclude><references/></noinclude> ivu53lp1n85qhwbeg2la8g7n5ku8zn9 108828 108823 2025-06-12T11:37:38Z Ciampix 3284 /* Provlegita */ 108828 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ciampix" />{{RunningHeader||SENDORMECO|7}}</noinclude>senmova kaj malklara, sidanta kun kapo sur mano. Li ankoraŭ ne moviĝis. Kelkaj infanoj irante laŭ la vojo haltis kaj rigardis la artiston scivole. Boatisto interŝanĝis saluton kun li. Li sentis, ke verŝajne lia singarda sinteno kaj pozicio aspektas strangaj kaj neklarigeblaj. La fumado, eble, ŝajnus pli natura. Li elprenis pipon kaj tabakujon el la poŝo, kaj plenigis la pipon malrapide. “Mi scivolas,”… li diris, kun apenaŭ rimarkebla perdo de certeco. “Almenaŭ oni devas doni al li ŝancon.” Li frotis alumeton virmaniere kaj ekbruligis la pipon. Li aŭdis la dommastrinon malantaŭ si; ŝi venis kun lia lampo el la kuirejo. Li turniĝis gestante al ŝi per la pipo, kaj haltigis ŝin ĉe la pordo de la sidoĉambro. Nur malfacile li sukcesis flustre klarigi la aferon, ĉar ŝi ne sciis, ke li akceptas vizitanton. Ŝi reiris kun la lampo, ankoraŭ iom perpleksite, se oni povis juĝi laŭ ŝia mieno, kaj li rekomencis rigardi de la portika angulo, iom ruĝa kaj malpli trankvila. Longe post kiam li elfumis la pipon, kaj kiam la vespertoj ĉirkaŭflugis, la scivolemo venkis liajn miksitajn hezitojn, kaj li ree ŝteliris en la malluman sidoĉambron. Li haltis ĉe la pordo. La fremdulo ankoraŭ sidis laŭ la sama pozo, nigra kontraŭ l{{sic|a|e}} fenestro. Krom la kantado de maristoj sur unu el la ardezoportantaj ŝipetoj en la haveno, la vespero estis tre silenta. Ekstere la spikoj de akonito kaj delfinio staris rektaj kaj senmovaj kontraŭ la ombro de la montflanko. Io ekbrilis en la cerbo de Isbister, li eksaltis, kaj, apogante sin sur la tablo, aŭskultis. Malplaĉa suspekto plifortiĝis; fariĝis konvinko. Surprizo kaptis lin kaj fariĝis — timo. Neniu sono de spiro aŭdiĝis ĉe la sidanta figuro! Li ŝteliris malrapide kaj senbrue ĉirkaŭ la tablo, haltante dufoje por aŭskulti. Fine li povis meti la manon sur la dorsparto de la brakseĝo. Li klinis sin ĝis la du kapoj restis orelon ĉe orelo. Tiam li klinis sin ankoraŭ pli malalten por rigardi la vizaĝon de sia vizitanto. Li eksaltis fortege kaj ekkriis. La okuloj estis malplenaj spacoj el blanko. Li denove rigardis kaj vidis, ke ili estas malfermitaj kaj havas la pupilojn rulitajn sub la palpebrojn. Li sentis<noinclude><references/></noinclude> qfmy3gic6wqlw5h3uvas4j1jb1q4g9b 104 12114 108824 101237 2025-06-12T07:57:42Z Ciampix 3284 108824 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" />{{RunningHeader|8|LA DORMANTO VEKIĜAS|}}</noinclude>sin tima. Li ekprenis la viron je la ŝultro kaj skuis lin. “Ĉu vi dormas?” li diris, dum lia voĉo tremis, kaj denove, “Ĉu vi dormas?” Konvinko kaptis lian cerbon, ke la viro estas mortinta. Li iĝis agema kaj bruema, paŝis trans la ĉambron, fuŝirante kontraŭ la tablon dume, kaj sonigis la tintilon. “Bonvolu alporti lampon tuj,” li diris en la koridoro. “Mia amiko iel malsanas.” Li revenis al la senmova sidanto, ekprenis la ŝultron, skuis ĝin, kriegis. La ĉambro pleniĝis per flava brilo, kiam la dommastrino eniris kun la lampo. Lia vizaĝo estis pala kiam li turniĝis palpebrumante al ŝi. “Mi devas venigi kuraciston,” li diris. “Tio estas aŭ la morto, aŭ ia atako. Ĉu troviĝas kuracisto en la vilaĝo? Kie mi povas trovi kuraciston?”<br><br><noinclude><references/></noinclude> rbhh1bhis7w6uxb2iedyqg9kyshwhxd 104 14944 108825 53387 2025-06-12T07:59:11Z Ciampix 3284 108825 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Lovelano" /></noinclude>{{f|ĈAPITRO DUA.|c|g=120%}}{{f|LA TRANCO.|g=90%|c|antau=1em}} {{maj|La}} stato de katalepsia rigideco, en kiun tiu viro falis, daŭris senprecedente longe, kaj poste li pasis malrapide al stato malfirma, al pozo malrigida, kiu sugestis profundan ripozon. Tiam oni povis fermi liajn okulojn. Oni portis lin de la hotelo al la Boscastle-a kuracistejo, kaj de tie, post kelkaj semajnoj, al Londono. Sed li ankoraŭ kontraŭstaris ĉiun provon revivigi lin. Post iom da tempo, pro kialoj kiuj aperos poste, oni ĉesigis tiujn penojn. Dum longa tempospaco li kuŝis laŭ tiu stranga stato, inerta kaj senmova — nek vivanta nek mortinta, sed kvazaŭ pendanta mezvoje inter nenieco kaj ekzistado. Lia mallumo ne estis rompita de ia radio de penso aŭ sento ; ĝi estis sensonĝa povomanko, vasta spaco de paco. La tumulto de lia cerbo antaŭe leviĝis kaj {{SIC|svelis|ŝvelis}} ĝis abrupta klimakso de silento. Kie restis la homo? Kie restas iu ajn homo, kiam la senkonscieco regas lin? “Ŝajnas nur hieraŭ,” diris Isbister. “Mi memoras ĉion kvazaŭ ĝi okazis nur hieraŭ — pli klare, eble, ol se ĝi estus okazinta hieraŭ.” Tio estis la sama Isbister de la lasta ĉapitro, sed li ne plu estis junulo. La haroj, kiuj antaŭe estis brunaj kaj iomete troaj por la laŭmoda longeco, nun aspektis fergrizaj kaj mallonge tranĉitaj ; kaj la vizaĝo, kiu antaŭe estis roza kaj blanka, nun estis bruneta kaj ruĝa. Li portis pinthavan barbon parte grizan. Li parolis al maljunulo vestita per somera vestaĵo el dreliko (la somero de tiu jaro estis neordinare varma). Tiu estis Warming, londona notario, kaj la plej proksima parenco al Graham, la viro kiu entranciĝis. Kaj la du viroj staris flankon ĉe flanko en ĉambro en domo en Londono, rigardante lian kuŝantan korpon. Ĝi estis flava figuro kuŝanta malrigide sur akvolito kaj vestita per larĝa ĉemizo ; figuro kun velkinta vizaĝo<noinclude><references/> {{RunningHeader||9|}}</noinclude> okbdvzwn25qhnsqf6yddrfk2vvkdcus 104 33727 108827 98449 2025-06-12T08:30:58Z Ciampix 3284 /* Validigita */ 108827 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Ciampix" /></noinclude>{{f|'''☆'''|c|g=200%}} {{f|'''''L. Zamenhof.'''''|c}} {{f|──────────|c}} {{f|EKZERCARO|c|g=200%}} {{f|de la lingvo internacia|c|g=80%}} {{f|'''„ESPERANTO”.'''|c|g=150%}} {{f|──────────|c}} {{f|VARSOVIO.|c|g=80%}} {{f|PRESEJO de A. GINS.|c|g=80%}} {{f|Str. Nowo-Zielna № 47|c|g=80%}} {{f|───|c}} {{f|1894.|c|g=80%}}<noinclude><references/></noinclude> rzjz13ymmh1bkxt3makyro88ezoxv8q 104 35954 108815 108363 2025-06-11T17:57:35Z Danÿa 3650 108815 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="HenriLeFoll" /></noinclude><section begin="Parto Tria"/><nowiki/> La {{sc|tempo}}—kiu rakontis al mi la lastan parton de tiu ĉi historio, kaj kiun mi havas la plezuron koni persone de ĉirkaŭ tridek kvin jaroj— sciigis min, malŝate sin apogante sur sian falĉilon, ke Michael Warden neniam forlasis Anglujon kaj sian domon ne vendis, sed malfermis ĝin denove kun konvena gastamo, kaj havis edzinon, la fieron kaj la honoron de la tuta ĉirkaŭaĵo, kun la nomo Marion. Sed ĉar mi rimarkis, ke la Tempo iafoje intermiksas faktojn, tial mi efektive ne scias, kiom mi povas kredi al ĝiaj rakontoj. {{---|16em|style=margin: 1em auto}} <section end="Parto Tria"/> <section begin="Personaro"/>{{f|Personaro.|c|etm|g=120%}} {{---|6em|style=margin: 1em auto}} {{f|PROKSIMUMA ELPAROLO DE LA ANGLAJ NOMOJ.|c}} N.B.—Akcentita silabo portas la signon {{ss|&nbsp;&nbsp;}} ; neakcentita havas ˘. En tiu ĉi nomoj la vokaloj estas pleje ''mallongaj'' sed la nomoj Grace, Martha kaj Marion havas longan vokalsonon en la unua silabo kaj Heathfield havas ''longan'' en ambaŭ silaboj. {| id="personaro" | ANTHONY JEDDLER || {{malgranda|elparolu}} || {{sus|AN}}TŎNĬ {{sus|ĜE}}DLĂ. |- | ALFRED HEATHFIELD || “ || {{sus|EL}}FRĔD {{sus|HIT}}F{{sus|IELD}}. |- | BENJAMIN BRITAIN || “ || {{sus|BENĴ}}ĔMĬN {{sus|BRI}}TĔN. |- | BETSY || “ || {{sus|BE}}TSĔ. |- | CLEMENCY NEWCOME || “ || {{sus|KLE}}MĔNS̆I {{sus|NJUK}}ĂM. |- | GRACE || “ || {{sus|GRES}} {{malgranda|(longa vokaloj)}}. |- | HARRY || “ || {{sus|HER}}Ĭ. |- | JONATHAN SNITCHEY || “ || {{sus|ĜON}}ĂTĂN {{sus|SNI}}TĈ̆I. |- | MARION || “ || {{sus|ME}}RĬEN̆. |- | MARTHA JEDDLER || “ || {{sus|MA}}TĂ {{sus|ĜE}}DL̆A. |- | MICHAEL WARDEN || “ || {{sus|MA}}JKĔL {{sus|WOR}}DĔN. |- | THOMAS CRAGGS || “ || {{sus|TAM}}ĂS {{sus|KRE}}GS. |} ---- {{f|{{Lang|en|Printed by W. & J. {{sc|Mackay & Co. Ltd.}}, Chatham.}}|c|g=80%}} <section end="Personaro"/><noinclude><references/></noinclude> 2vs3w99pppe8p123b6bqg9r7yso9xno 104 36083 108797 2025-06-11T12:12:20Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108797 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Mallonge rakontite,” ripetis Clemency en tiu sama medita tono kaj ŝajne tute ne zorgante pri li kaj ne sciante, ke ŝi havas aŭskultantojn, “kion oni povus tie ĉi diri ? Ke ili kune malĝojis, rememoradis ŝin kiel mortintan ; ke ili tenis ŝin en ama rememoro, faradis al ŝi neniajn riproĉojn kaj trovadis senkulpigojn por ŝi ? Tion ĉi ĉiu scias. Mi almenaŭ tion ĉi scias, neniu scias tion ĉi pli bone ?” aldonis Clemency, viŝante al si la okulojn per la mano. “Kaj tiel,” helpis la fremdulo… “Kaj tiel,” diris Clemency, meĥanike ripetante liajn vortojn kaj ne ŝanĝante sian pozicion kaj manieron de parolado. “Tiel ili fine fariĝis edzo kaj edzino. Ili estis edzigitaj en la tago de ŝia naskiĝo—la tago morgaŭ revenos—tre trankvile, sed kontente kaj feliĉe. Sinjoro Alfred diris unu vesperon, kiam ili promenadis en la frukta ĝardeno : ‘Grace, ĉu fari nian edziĝon en la tago de naskiĝo de Marion ?’ Kaj tiel fariĝis.” “Kaj ili vivas feliĉe unu kun la alia ?” demandis la fremdulo. “Jes,” diris Clemency. “Neniam geedzoj vivis pli feliĉe. Ili havas nenian malĝojon ekster tiu.” Ŝi levis la kapon, kvazaŭ ŝi subite ekkonscius, sub kiaj cirkonstancoj ŝi revokas tiujn ĉi okazojn en sian memoron, kaj ĵetis rapidan rigardon sur la fremdulon. Rimarkinte, ke lia vizaĝo estas turnita al la fenestro, kiel se li estus profundigita en la observadon de la kampo, ŝi faris al sia edzo rapidajn signojn, montris la algluitan folion kaj movis la buŝon, kvazaŭ ŝi kun granda intereso ripetadus al li ian vorton aŭ frazon. Ĉar ŝi eldonis nenian sonon kaj ŝiaj mutaj gestoj estis kiel ordinare tre strangaj, tial tiu ĉi nekomprenebla sintenando alkondukis sinjoron Britain al ekstrema malespero. Li elmetadis siajn okulojn jen sur la tablon, jen sur la fremdulon, la arĝentajn kulerojn, sian edzinon— sekvadis ŝiajn gestojn kun plej grand senhelpeco—demandadis ŝin en tiu sama lingvo, ĉu lia propraĵo aŭ li mem estas en danĝero— respondadis ŝiajn signojn per aliaj signoj, kiuj esprimadis lian absolutan nekomprenadon kaj timon—observadis la movadon de ŝiaj lipoj—divenadis per duonvoĉo “lakot kaj akvo,” “ŝanĝo de la monato,” “muso kaj nukso” kaj tamen nenion povis atingi.<noinclude><references/></noinclude> qo53pyh57b0y5we9zlcfxiscq36rr3f 108798 108797 2025-06-11T12:12:37Z Danÿa 3650 108798 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Mallonge rakontite,” ripetis Clemency en tiu sama medita tono kaj ŝajne tute ne zorgante pri li kaj ne sciante, ke ŝi havas aŭskultantojn, “kion oni povus tie ĉi diri ? Ke ili kune malĝojis, rememoradis ŝin kiel mortintan ; ke ili tenis ŝin en ama rememoro, faradis al ŝi neniajn riproĉojn kaj trovadis senkulpigojn por ŝi ? Tion ĉi ĉiu scias. Mi almenaŭ tion ĉi scias, neniu scias tion ĉi pli bone ?” aldonis Clemency, viŝante al si la okulojn per la mano. “Kaj tiel,” helpis la fremdulo… “Kaj tiel,” diris Clemency, meĥanike ripetante liajn vortojn kaj ne ŝanĝante sian pozicion kaj manieron de parolado. “Tiel ili fine fariĝis edzo kaj edzino. Ili estis edzigitaj en la tago de ŝia naskiĝo—la tago morgaŭ revenos—tre trankvile, sed kontente kaj feliĉe. Sinjoro Alfred diris unu vesperon, kiam ili promenadis en la frukta ĝardeno : ‘Grace, ĉu fari nian edziĝon en la tago de naskiĝo de Marion ?’ Kaj tiel fariĝis.” “Kaj ili vivas feliĉe unu kun la alia ?” demandis la fremdulo. “Jes,” diris Clemency. “Neniam geedzoj vivis pli feliĉe. Ili havas nenian malĝojon ekster tiu.” Ŝi levis la kapon, kvazaŭ ŝi subite ekkonscius, sub kiaj cirkonstancoj ŝi revokas tiujn ĉi okazojn en sian memoron, kaj ĵetis rapidan rigardon sur la fremdulon. Rimarkinte, ke lia vizaĝo estas turnita al la fenestro, kiel se li estus profundigita en la observadon de la kampo, ŝi faris al sia edzo rapidajn signojn, montris la algluitan folion kaj movis la buŝon, kvazaŭ ŝi kun granda intereso ripetadus al li ian vorton aŭ frazon. Ĉar ŝi eldonis nenian sonon kaj ŝiaj mutaj gestoj estis kiel ordinare tre strangaj, tial tiu ĉi nekomprenebla sintenando alkondukis sinjoron Britain al ekstrema malespero. Li elmetadis siajn okulojn jen sur la tablon, jen sur la fremdulon, la arĝentajn kulerojn, sian edzinon— sekvadis ŝiajn gestojn kun plej grand senhelpeco—demandadis ŝin en tiu sama lingvo, ĉu lia propraĵo aŭ li mem estas en danĝero— respondadis ŝiajn signojn per aliaj signoj, kiuj esprimadis lian absolutan nekomprenadon kaj timon—observadis la movadon de ŝiaj lipoj—divenadis per duonvoĉo “lakto kaj akvo,” “ŝanĝo de la monato,” “muso kaj nukso” kaj tamen nenion povis atingi.<noinclude><references/></noinclude> rk36ly039ndzcy426z62piz886h5qvc 104 36084 108799 2025-06-11T12:47:29Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108799 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> Clemency fine ĉesigis sian senesperan penadon, iom post iom alŝovis sian seĝon pli proksimen al la fremdulo kaj observadis lin akre per ŝajne mallevitaj okuloj, atendante novan demandon. Ŝi ne longe devis atendi, ĉar li baldaŭ komencis denove. “Kaj kia estas la plua sorto de la filino, kiu lin forlasis ? Mi pensas, ke vi scias ĝin ?” Clemency balancis la kapon. “Mi aŭdis,” ŝi diris, “ke doktoro Jeddler, kiel ŝajnas, pli scias, ol kiom li montras. Sinjorino Grace ricevis de ŝi leterojn, en kiuj ŝi skribas, ke ŝi bone fartas kaj ke la edziniĝo de tiu kun sinjoro Alfred faris ŝin feliĉa ; kaj ŝi ankaŭ de si reskribis leterojn. Sed super ŝia vivo kaj sorto sin portas ia sekreto, kiu ĝis nun ne estas klarigita kaj kiun…” Ŝia voĉo fariĝis ŝanceliĝa kaj ŝi haltis. “Kaj kiun…” ripetis la fremdulo. “Kiun nur unu sola persono povus ankoraŭ klarigi,” diris Clemency, malfacile spirante. “Kaj kiu estas tiu persono ?” demandis la fremdulo. “Sinjoro Michael Warden !” respondis Clemency preskaŭ per krio kaj per tio sama montris al sia edzo, kion ŝi antaŭe volis lin rimarkigi, kaj al Michael Warden, ke li estas rekonita. “Vi min konas ankoraŭ, sinjoro,” diris Clemency, tremante de eksciteco. “Mi ĝin vidis ! Vi min konas ankoraŭ de tiu nokto en la ĝardeno. Mi estis apud ŝi !” “Jes, mi ĝin scias,” li diris. “Jes, sinjoro,” respondis Clemency. “Jes, certe. Tio ĉi estas mia edzo, sinjoro. Ben, kara Ben, kuru al sinjorino Grace—kuru al sinjoro Alfred—kuru al kiu vi volas, Ben ! Alkonduku iun, tuj !” “Restu !” diris Michael Warden kaj trankvile stariĝis inter la pordo kaj Britain. “Kion vi volas fari ?” “Sciigu ilin, ke vi tie ĉi estas, sinjoro,” petis Clemency kaj kunebatis la manojn, tute ekster si de eksciteco. “Sciigu ilin, ke de viaj lipoj ili povas pli multe aŭdi pri ŝi ; ke ŝi ne tute estas perdita por ili, sed ke ŝi denove revenos, por sian patron kaj sian fratinon—kaj ankaŭ sian<noinclude><references/></noinclude> 812ca5axe96y9cmj5qs58b5sq4bpc78 104 36085 108800 2025-06-11T12:55:42Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108800 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>malnovan servantinon, min—” ŝi batis sin per ambaŭ manoj sur la bruston—“ĝojigi per la vido de ŝia aminda vizaĝo. Kuru, Ben, kuru !” Kaj ĉiam ankoraŭ ŝi puŝis lin al la pordo, kaj ĉiam ankoraŭ sinjoro Warden staris antaŭ la pordo kaj ne lasis lin iri, ne kun kolera, sed kun malĝoja mieno. “Aŭ eble,” diris Clemency kaj ekscitite sin alkroĉis al la mantelo de sinjoro Warden, “eble ŝi nun estas tie ĉi ; eble ŝi estas tre proksime. Jes, mi vidas laŭ via vizaĝo, ke ŝi certe estas tie ĉi. Mi petas vin, sinjoro, lasu min al ŝi. Mi vartadis ŝin, kiam ŝi estis ankoraŭ tre malgranda infano. Antaŭ miaj okuloj ŝi elkreskis, kiel la fiero de tiu ĉi loko. Mi konis ŝin, kiam ŝi estis la fianĉino de sinjoro Alfred. Mi provis ŝin deteni, kiam vi ŝin forlogis. Mi scias, kia estis ŝia patra domo, kiam ŝi estis ankoraŭ ĝia animo, kaj kiel alia ĝi fariĝis de la tempo, kiam ŝi forkuris. Mi petas vin, sinjoro, lasu min al ŝi.” Li rigardis ŝin kompatante kaj mirante, sed faris nenian konsentan geston. “Mi ne pensas, ke ŝi povus scii,” daŭrigis Clemency, “kiel sincere ili pardonis al ŝi ; kiel forte ili ŝin amas ; kia ĝojo estus por ili vidi ŝin ankoraŭ unu fojon. Ŝi eble timas reveni hejmen. Mi eble povas ŝin kuraĝigi, kiam ŝi min vidos. Nur diru al mi, sinjoro Warden, ĉu vi ŝin alkondukis ?” “Ne,” li diris, balancante la kapon. Tiu ĉi respondo, lia konduto, liaj funebraj vestoj, lia mallaŭta reveno, la sciigita intenco forveturi en la eksterlandon ĉion klarigis. Marion plu ne vivis. Li ne kontraŭparolis al ŝi ; jes, ŝi ne vivas ! Clemency sidiĝis, metis la vizaĝon sur la tablon kaj maldolĉe ploris. En tiu ĉi minuto unu maljuna, griza sinjoro enkuris tute senspire, kaj laŭ lia sufokiĝanta voĉo oni apenaŭ povus rekoni en li sinjoron Snitchey. “Mia Dio, sinjoro Warden !” diris la advokato kaj tiris lin flanken, “kia vento—” li estis tiel laca, ke li devis halti kaj nur post kelkaj minutoj povis fini—“alportis vin tien ĉi ?”<noinclude><references/></noinclude> cyzc4g3goisecsnnkb9174690ovzqsi 104 36086 108801 2025-06-11T13:03:56Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108801 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Malbona, mi timas,” li respondis. “Se vi povus aŭdi, kio tie ĉi antaŭ momento sin agis—kiel mi devas fari neeblan—kiel mi alportas kun mi konfuzon kaj malĝojon !” “Mi povas ĉion prezenti al mi. Sed kial vi iris ĝuste tien ĉi ?” diris Snitchey. “Kial mi ne devis ? Kiel mi povis scii, kiu tie ĉi estas mastro ? Sendinte mian servanton al vi, mi tien ĉi eniris, ĉar la domo estis por mi nova ; kaj mi havas naturan intereson por ĉio nova kaj malnova en tiu ĉi malnova ĉirkraŭaĵo kaj kaj ekster tio ĝi estas ekster la urbo, kie antaŭe mi volis renkontiĝi kun vi. Mi volis scii, kion la homoj parolas al mi. Mi vidas ĝin laŭ via konduto, ke vi povas tion ĉi diri al mi. Se ne estus via malbenita singardeco, mi jam longe povus ĉion scii.” “Nia singardeco !” diris la advokato. “Parolante al vi en la nomo de mi mem kaj de Craggs—benita memoro—” li rigardis la krepon sur sia ĉapelo kaj balancis la kapon—“sinjoro Warden, kiel vi povas prudente nin kulpigi ? Ni konsentis inter ni neniam tuŝi plu tiun ĉi objekton, ĉar ĝi ne estis afero, en kiun povus sin miksi tiaij seriozaj kaj solidaj homoj, kiel mi (mi ripetas vian tiaman esprimon). Nia singardeco ! dum sinjoro Craggs deiris en sian estimatan tombon en la plena kredo——” “Mi donis solenan promeson, ke mi silentos, ĝis mi revenos, kiam ajn tio ĉi fariĝos,” interrompis lin sinjoro Warden, “kaj mi tenis mian promeson.” “Bone, sinjoro, kaj mi ripetas, ni ankaŭ devis silenti. Al tio ĉi nin devigis nia ŝuldo kontraŭ ni mem kaj ankaŭ kontraŭ diversaj klientoj, inter kiuj vi estis. Ne konvenis al ni demandi vin pri tia delikata afero ; mi havis mian suspekton, sinjoro ; sed nur de ses monatoj mi scias la veron.” “Per kiu ?” demandis la kliento. “Per doktoro Jeddler mem, sinjoro, kiu el sia propra iniciativo donis al mi sian konfidon. Li, kaj nur li, sciis la tutan veron de kelkaj jaroj.”<noinclude><references/></noinclude> e7fi4ipf00kjw1hs6pfz8cmv8ghrwh5 104 36087 108802 2025-06-11T13:29:50Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108802 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Kiaj vi ĝin ankaŭ scias ?” diris la kliento. “Jes, sinjoro !” respondis Snitchey, “kaj mi ankaŭ havas kaŭzon kredi, ke ŝia fratino sciiĝos pri la vero morgaŭ vespere. Dume vi espereble faros al mi la honoron esti gasto de mia domo, ĉar en via oni vin ne atendas. Tamen por eviti eblajn maloportunaĵoj en la okazo, se oni vin rekonus—kvankam vi tre ŝanĝiĝis ; mi pensas, mi mem sur la strato preterirus, ne rekonante vin—estas pli bone, ke ni tie ĉi manĝu kaj iru en la urbon vespere. Oni manĝas tie ĉi tre bone, sinjoro Warden ; cetere la domo apartenas al vi. Mi kaj Craggs (benita memoro) ofte manĝadis tie ĉi kotleton kaj trovadis ĝin ĉiam bona. Sinjoro Craggs, sinjoro,” diris Snitchey, por momento firme fermante la okulojn kaj poste denove ilin malfermante, “tro frue estis elstrekita el la libro de la vivantoj.” “La ĉielo pardonu al mi, ke mi ne esprimas al vi mian kondolencon,” respondis Michael Warden kaj tuŝis per la mano la frunton ; “sed estas al mi kvazaŭ mi sonĝus. Mi estas kvazaŭ en stato senkonscia. Sinjoro Craggs—jes—mi forte bedaŭras, ke ni perdis sinjoron Craggs.” Sed li rigardis ĉe tiuj ĉi vortoj sur Clemency’on, kaj ŝajnis, ke li simpatias kun Ben, kiu ŝin konsoladis. “Sinjoro Craggs, sinjoro,” rimarkis Snitchey, “trovis, kiel mi bedaŭrinde devas diri, ke la vivo ne estas tiel facile retenebla, kiel lia teorio al li diris, alie li estus ankoraŭ inter ni. Ĝi estas granda perdo por mi. Sinjoro Craggs estis mia dekstra mano, mia dekstra piedo, mia dekstra orelo, mia dekstra okulo. Sen li mi estas kiel paralizita. Li testamentis sian partoprenon en la negoco al sinjorino Craggs, al la plenumantoj de la testamento, administratoroj kaj kuratoroj. Lia nomo ankoraŭ nun staras sur la firmo. Iafoje mi provas, kiel infano kredigi min mem, ke li ankoraŭ vivas. Mi ĉiam ankoraŭ diras : Snitchey por si kaj Craggs—mortinta, sinjoro —mortinta,” diris la molkora advokato kaj eltiris nazotukon el al poŝo. Michael Warden, kiu ĉiam ankoraŭ observadis Clemency’on, turnis sin al Snitchey, kiam tiu ĉesis paroli, kaj murmuretis al li ion en la orelon.<noinclude><references/></noinclude> 9dwm2r6l96kiljm2j6iqz0dsv7zla6p 104 36088 108803 2025-06-11T13:45:32Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108803 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Ha, la malfeliĉa virino !” diris Snitchey, balancante la kapon. “Jes, ŝi ĉiam estis tre alligita al Marion. Bela Marion ! Malfeliĉa Marion ! Nur kuraĝon, kara virino—vi nun ja estas edzinigita, Clemency.” Clemency nur ĝemis kaj balancis la kapon. “Nur paciencon ĝis morgaŭ,” bonkore diris la advokato. “La ‘morgaŭ’ ne revivigas la mortintojn, sinjoro,” diris Clemency plorante. “Tion ĉi certe ne, alie ĝi sinjoron Craggs, benita memoro, farus denove viva,” respondis la advokato. “Sed konsolon ĝi povas alporti. Paciencon ĝis morgaŭ !” Clemency skuis la donitan al ŝi manon kaj promesis trankviliĝi ; kaj Britain, kiu, vidante sian malĝojigitan edzinon (estis kvazaŭ la negoco mallevis la kapon), tute perdis la kuraĝon, diris, ke tiel estas bone ; kaj sinjoro Snitchey kaj Michael Warden iris supren kaj tie supre baldaŭ estis profundigitaj en tiel singarde kondukatan interparoladon, ke per la krakado de la teleroj kaj pladoj, la muĝado de la patoj, la skuiĝado de la kaseroloj, la monotona bruado de la rostponarda rado kaj per la aliaj preparadoj en la kuirejo al ilia tagmanĝo ne trapenetris eĉ unu vorteto. La sekvanta tago estis bela kaj hela, kaj nenie la aŭtune kolorita ĉirkaŭaĵo montris sin pli bela, ol el la paca ĝardeno de la doktoro. La neĝo de multaj vintraj noktoj estis tie ĉi fluidiĝintaj, la velkintaj folioj de multaj someroj tie ĉi estis kraketintaj de la tago, kiam ŝi forkuris. La laŭbo denove estis verda, la arboj ĵetadis belajn kaj tremantajn ombrojn sur la herbon, la teraĵo estis tiel gaje trankvila, kiel ĉiam ; sed kie estis ŝi ? Ne tie. Ne tie. Ŝi estus nun tie ĉi tiel stranga vidaĵo kiel, en la komenco, la domo sen ŝi. Sed sur ŝia kutima loko sidis sinjorino, el kies koro ŝi neniam malaperis, en kies fidela memoro ŝi ankoraŭ vivis, neŝanĝita, en la plena brilo de sia juneco kaj beleco, en kies amo—kaj tio ĉi estis nun amo de patrino, ĉar kara malgranda filino<noinclude><references/></noinclude> erlyl4r4ip2bqsjmd6iphj34oxaf0ux 104 36089 108804 2025-06-11T13:55:32Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108804 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>ludis apud ŝi—ŝi havis nenian konkurantinon, nenian sekvantinon, kaj sur kies delikataj lipoj ŝia nomo nun sidis. La spirito de la malaperinta fraŭlino estis videbla el tiuj ĉi okuloj de Grace, ŝia fratino, kiam ŝi kun sia edzo sidis en la ĝardeno en sia tago de edziĝo kaj en la tago de naskiĝo de Marion kaj de li. Li ne fariĝis glora homo, ankaŭ ne riĉa ; li ne forgesis la ĉirkaŭaĵojn kaj la amikojn de sia juneco ; li plenumis nenian el la profetaĵoj de la doktoro. Sed en siaj kaŝitaj kaj bonfaraj vizitoj en malriĉaj dometoj, en siaj maldormadoj kaj en sia ĉiutaga rimarkado de la multa belaĵo kaj bonaĵo, kiu floras sur la flankaj vojetoj de la vivo kaj ne estas dispremata de la peza piedo de la malriĉeco, li kun ĉiu jaro pli lernis kaj pruvis la verecon de sia malnova kredo. Lia maniero de vivado, kiel ajn simpla kaj modesta ĝi estis, montris al li, kiel ofte ankoraŭ la homoj akceptas ĉe si anĝelojn, kiel en la tempo antikva, kaj kiel ofte la nenion prezentantaj figuroj, eĉ tiaj, kiuj ŝajnas al nia okulo ordinaraj kaj malbelaj kaj estas vestitaj en ĉifonoj, apud la lito sufera de la malsanulo montriĝas al ni en nova lumo kaj fariĝas helpemaj anĝeloj kun radia krono ĉirkaŭ la kapo. Li eble pli bone plenumis sian homan difinon sur tiu ĉi malnova kampo de batalo, ol se li senlace laborus sur pli glora areno ; kaj li estis feliĉa kun sia edzino Grace. Kaj Marion ? Ĉu ''li'' ŝin forgesis ? “La tempo rapide forflugis de tiu tempo, kara Grace” li diris— ili parolis pri tiu nokto ; “kaj tamen ŝajnas, ke estas jam longe de tiu tempo. Ni kalkulas laŭ ŝanĝoj kaj okaziĝoj en ni, ne laŭ jaroj.” “Sed ankaŭ jaroj pasis de la tago, kiam Marion nin forlasis,” respondis Grace. “Ses fojojn, kara edzo, enkalkulante ankaŭ la hodiaŭan tagon, ni sidis tie ĉi en ŝia tago de naskiĝo kaj parolis pri ŝia tiel varmege sopirata kaj tiel longe prokrastata reveno. Kiam ĝi fine estos !” Ŝia edzo rigardis ŝin atente, kiel la larmoj kolektiĝis en ŝiaj okuloj, kaj pli proksime altirante ŝin al si, li diris : “Sed Marion diris al vi en ŝia letero de adiaŭ, kiun ŝi lasis sur la<noinclude><references/></noinclude> 9lajsnsem0lt9xkutabd976h8kmnkwr 104 36090 108805 2025-06-11T14:03:31Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108805 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>tablo kaj kiun vi tiel ofte legis, ke jaroj devas pasi, antaŭ ol ĝi ''povos'' fariĝi. Ĉu ne vere ?” Ŝi elprenis la leteron el sia surbrusto, kisis ĝin kaj diris : “Jes !” “Ke ŝi en la daŭro de tiuj ĉi jaroj, kiel ajn feliĉa ŝi estus, sopiros la tempon, kiam ŝi povos reveni kaj ĉion klarigi ; kaj ke ŝi vin petas en espero kaj konfido fari tion ĉi saman. Tio ĉi estas en la letero, ne vere, mia kara ?” “Jes, Alfred !” “Kaj en ĉiu letero, kiun ŝi skribis de tiu tempo ?” “Ekster la lasta—antaŭ kelkaj monatoj—en kiu ŝi parolis pri vi kaj pri tio, kion vi tiam sciiĝis kaj kion mi hodiaŭ vespere devas aŭdi.” Li rigardis la sunon, kiu staris proksime al la horizonto, kaj diris, ke la difinita tempo estas la malleviĝo de la suno ! “Alfred !” diris Grace kaj metis la manon kore sur lian ŝultron ; “estas io en la letero, kiom mi neniam diris al vi. Sed hodiaŭ vespere, kara edzo, kiam tiu malleviĝo de la suno alproksimiĝas, kaj nia vivo kun la foriranta tago ŝajnas fariĝi pli solena kaj pli trankvila, mi ne povas teni ĝin sekrete.” “Kio estas, amata !” “Kiam Marion foriris de ni, ŝi skribis en tiu letero, ke kiel iam vi konfidis ŝin al mi, ŝi metas vin nun en miajn manojn, Alfred ; ŝi jeĵuris min en la nomo de mia amo al ŝi kaj al vi, ke mi ne forpuŝu la amon, kiun, kiel ŝi scias, vi transportos sur min, kiam la nun ankoraŭ freŝa vundo estos sanigita, sed ke mi ĝin vigligu kaj redonu.” “Kaj ke vi min denove faru feliĉa kaj kontenta homo, Grace. Ĉu ŝi tion ĉi ne skribis ?” “Ŝi volis min tiel fari benita kaj honorita per via amo !” estis la respondo de lia edzino, kiam li prenis ŝin en siajn brakojn. “Aŭskultu min, mia amata !” li diris—“Ne tiel !”—kaj kun tiuj ĉi vortoj li kviete metis ŝian kapon sur sian bruston. “Mi scias, kial mi pri tiu ĉi loko en la letero neniam aŭdis. Mi scias, kial tiam nenia signo de tio ĉi montriĝis en vorto aŭ rigardo. Mi scias, kial Grace, kvankam mia vera amikino, tamen tiel malfacile lasis admoni sin<noinclude><references/></noinclude> dkjcyzat6nr7o9k4k7bkt82iexbcsux 104 36091 108806 2025-06-11T14:10:51Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108806 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>fariĝi mia edzino. Jes, mi konas la netakseblan indon de la koro, kiun mi tenas en miaj brakoj, kaj mi dankas Dion por la multekosta trezoro !” Ŝi ploris, sed ne el malĝojo, kiam li premis ŝin al sia koro. Post minuto li rigardis malsupren al la infano, kiu sidis apud ŝiaj piedoj kaj ludis kun korbeto plena je floroj, kaj li diris al ĝi : “rigardu, kiel ruĝa kaj ora estas la suno !” “Alfred,” diris Grace kaj rapide ekrigardis supren. “La suno malleviĝas. Vi ne forgesas, kion vi devas sciigi min, antaŭ ol ĝi malaperas.” “Vi sciiĝos la veron pri la sorto de Marion, mia kara,” li respondis. “La tutan veron,” ŝi varmege petis. “Sen pluaj kaŝoj. Tiel estis la promeso. Ne vere ?” “Tute vere,” diris la edzo. “Antaŭ ol la suno sin kaŝos en la tago de naskiĝo de Marion. Kaj vi vidas, Alfred, ĝi baldaŭ sin kaŝos.” Li metis la brakojn ĉirkaŭ ŝi, rigardis al ŝi firme en la okulojn kaj diris : “Ne mi devas alporti al vi tiun ĉi sciigon, kara Grace. Ĝi venos de aliaj lipoj.” “De aliaj lipoj !” ŝi mallaŭte ripetis. “Jes. Mi konas vian kuraĝan koron, mi scias, kiel forta vi estas, kaj ke prepara vorto ĉe vi sufiĉas. Vi diris, ke la tempo venis. Ĝi venis. Diru al mi, ke vi estas sufiĉe forta, por elporti suprizon, skuiĝon : kaj la sciigonto atendas antaŭ la pordo.” “Kia sciigonto ?” ŝi diris. “Kaj kian sciigon li alportas ?” “Ne estas permesite al mi pli diri,” li respondis kun tiu sama trankvila rigardo. “Ĉu vi pensas, ke vi min komprenas ?” “Mi tremas ĉe la penso,” ŝi diris. Malgraŭ lia trankvila rigardo, sur lia vizaĝo estis videbla esprimo, kiu ŝin ektimigis. Denove ŝi kaŝis sian vizaĝon sur lia brusto kaj tremante lin petis ankoraŭ minuton. “Kuraĝon, mia bona Grace ! Se vi havas sufiĉe da forto, la<noinclude><references/></noinclude> edpbuu02kj9ly1szytcy8419bpzrw18 104 36092 108807 2025-06-11T14:20:51Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108807 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>sciigonto atendas antaŭ la pordo. La suno malleviĝas en tiu ĉi tago de naskiĝo de Marion. Kuraĝon, kuraĝon, Grace !” Ŝi levis la kapon, rigardis lin kaj diris, ke ŝi estas preta. Tiel starante kaj rigardante post li, ŝi estis mirinde simila je Marion en ŝia lasta tempo. Li prenis la infanon kun si. Ŝi vokis ĝin returne—la infano havis la nomon de la perdita fratino—kaj alpremis ĝin al la koro. Sed kiam ŝi denove forlasis la infanon, tiu ĉi rapidis post la patro, kaj Grace restis sola. Ŝi ne sciis, kion ŝi timas kaj esperas, sed restis starante senmove kaj rigardis al la ombro, tra kiu ili malaperis. Dio ! kio ĝi estas, kio elvenas el la ombro kaj restas sur la sojlo ? Tiu ĉi figuro en la blanka vesto, movata de la vespera vento, la kapon ame alpremante al la brusto de ŝia patro ! Ho, Dio ! Ĉu tio ĉi estis sonĝa fantomo, kio elŝiris sin el la brakoj de ŝia patro kaj kun ekkrio en sovaĝa malkvieto de amo falis en ŝiajn brakojn ? “Ho, Marion, Marion ! Ho, mia fratino ! ho mia kara, amata koro ! Ho, neesprimebla feliĉo de la revidiĝo !” {{sic|Gi|Ĝi}} ne estis ŝonĝo, ne fantomo fantazia, elvokita de espero kaj timo, sed Marion mem ! Tiel ĉarma, tiel feliĉa, tiel netuŝita de malĝojo kaj suferoj, tiel belega kaj rava, ke, kiam la malleviĝinta suno brilis sur ŝia levita vizaĝo, ŝi elrigardis kiel anĝelo, kiu benon portante vizitas la teron. Marion tenis en la brakoj sian fratinon, kiu falis sur benkon, kaj ŝi kliniĝis super ŝi kaj ridetis tra larmoj kaj metis sin sur la genuojn antaŭ ŝi kaj eĉ unu sekundon ne povis deturni de ŝi la okulojn. Fine ŝi rompis la silenton, kaj ŝia voĉo sonis klare, mallaŭte kaj dolĉe en harmonio kun la solena silento de la vespero. “Kiam mi loĝis ankoraŭ sub tiu ĉi amata tegmento, Grace——” “Ho, kara koro ! Nur unu minuton ! Ho, Marion, ke mi denove aŭdas vin paroli.” Ŝi ne povis aŭskulti la amatan voĉon sen profunda, preskaŭ turmenta skuiĝo. “Kiam mi loĝis ankoraŭ sub tiu ĉi amata tegmeto, Grace, mi lin amis per mia tuta koro. Mi lin amis plej profunde. Mi povus morti<noinclude><references/></noinclude> 91xqigquoyyrfw6vziq1idbktjrl303 104 36093 108808 2025-06-11T17:07:28Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108808 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>por li, kvankam mi estis ankoraŭ tiel juna. Mi neniam rifuzis lian amon en la profundeco de mia koro, eĉ ne unu momenton. Ĝi estis al mi pli kara, ol mi povas diri. Kvankam pasis jam longa tempo kaj ĉio fariĝis alia, mi tamen ne povis elporti la penson, ke vi pensus, ke mi lin iam ne fidele amis. Neniam mi amis lin pli multe ol en la tago, kiam li de tie ĉi forveturis. Neniam mi amis lin pli multe, ol en tiu vespero, kiam mi de tie ĉi malaperis.” Ŝia fratino povis nur rigardi al ŝi en la vizaĝon kaj forte ŝin teni en la brakoj. “Sed mem ne sciante tion,” diris Marion kun kvieta rideto, “li akiris alian koron, ankoraŭ antaŭ ol mi havis koron, por donaci al li. Tiu koro—via, kara fratino—estis tiel plena je aldoniteco al mi, tiel memoferema kaj nobla, ke ĝi kaŝis sian amon kaj tenis ĝin sekrete de la okuloj de ĉiuj, ekster miaj okuloj—ha, kiaj okuloj estus tiel akrigitaj de amo kaj dankemeco !—kaj oferis sin por mi. Sed mi konis la profundecon de tiu ĉi koro. Mi konis la batalon, kiun ĝi elportis. Mi sciis, kiel alta kaj netaksebla estis por li la indo de tiu ĉi koro, kiel ajn forte li min amas. Mi sciis, kiom mi ŝuldas al tiu ĉi koro, mi havis ĝian belan ekzemplon ĉiutage antaŭ la okuloj. Kion vi faris por mi, Grace, tion ĉi mi sciis, ke mi povos fari ankaŭ por vi, se mi volos. Mi neniam iris dormi, ne peteginte antaŭe Dion kun larmoj, ke Li donu al mi ila forton por tio ĉi. Mi neniam iris dormi sen pensado pri la propraj vortoj de Alfred ĉe la adiaŭdiro, ke ĉiutage en homaj koroj estas farataj venkoj, en komparo kun kiuj tiuj ĉi kampoj de batalo tute perdas sian signifon. Kaj kiam mi ĉiam pli kaj pli pensadis pri la rifuziĝoj, kiuj ĉiutage estas renkontataj en la mondo kaj eĉ ne estas rimarkataj, tiam ankaŭ mi sentis, ke mia ŝarĝo fariĝis al mi kun ĉiu tago pli facila ! kaj Li, kiu nun rigardas en nian koron kaj scias, ke nenia guto da malĝojo aŭ doloro sin trovas en la mia, nenio ekster nemiksita feliĉo, Li donis al mi la forton por la decidiĝo fariĝi neniam la edzino de Alfred. Ke il fariĝu mia frato kaj via edzo, se mia agado povus alporti tiun ĉi feliĉan rezultaton, sed mi neniam (Grace, mi amis lin tiam profunde) estu lia edzino !”<noinclude><references/></noinclude> fk8sdpm410292cogozd8j6mcg13dvno 104 36094 108809 2025-06-11T17:16:01Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108809 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Ho, Marion ! Ho, Marion !” murmuretis Grace. “Mi provis ŝajnigi min indeferenta por li—” ŝi alpremis la vizaĝon de sia fratino al sia vango—“sed tio ĉi estis tro malfacila, kaj vi ĉiam estis lia fervora propetantino. Mi provis komuniki al vi mian decidon, sed vi neniam volis min aŭskulti, neniam kompreni. La tempo de lia reveno alproksimiĝadis. Mi sentis, ke mi devas agi, antaŭ ol tiu ĉi ĉiutaga kunestado renoviĝos. Mi sentis, ke granda doloro en tiu moment ŝparus al ni ĉiuj longajn suferojn. Mi sciis, ke se mi forkuros antaŭ li, fine devas veni tio, kio nun venis kaj kio nin ambaŭ faris tiel feliĉaj, Grace ! Mi skribis al la onklino Martha kaj petis ŝin, ke ŝi min akceptu en sia domo ; mi tiam ne diris al ŝi la tutan veron, sed ŝi plenumis volonte mian peton. Dum mia decido batalis ankoraŭ kun mi mem, kun mia amo al vi kaj al la patra domo, sinjoro Warden per okazo de malfeliĉo fariĝis por kelka tempo nia domano.” “Mi tion ĉi en la lasta tempo iafoje timis !” ekkriis ŝia fratino kaj fariĝis morte pala. “Vi lin neniam amis kaj edziniĝis el oferemo !” “Li tiam intencis,” diris Marion altirante sian fratinon pli proksime al si, “sekrete forkuri en la eksterlandon. Li skribis al mi, klarigis al mi siajn cirkonstancojn kaj esperojn kaj proponis al mi sian manon. Li diris al mi, ke li rimarkis, ke mi ne ĝoje atendas la revenon de Alfred. Mi pensas, ke li opiniis, ke mia koro ne partoprenas en tiu ĉi ligo, aŭ ke mi lin antaŭe amis, sed nun lin plus ne amas ; aŭ ke mi pensas kaŝi indiferentecon, dum mi ŝajnigas min indiferenta—per unu vorto, mi ĝin ne scias. Sed mi volis, ke Alfred kalkulu min tute perdita por li. Ĉu vi min komprenas, amata fratino ?” Ŝia fratino atente rigardis al ŝi en la vizaĝon. Ŝajnis, ke ŝi sin trovas en necerteco. “Mi kunvenis kun sinjoro Warden kaj konfidis min al lia honoro ; mi diris al li mian sekreton en la vespero antaŭ lia kaj mia forkuro. Li fidele ĝin konservis. Ĉu vi min komprenas, mia amata !” Grace konfuzite rigardis ĉirkaŭen. Ŝajnis, ke ŝi apenaŭ aŭdas. “Amata fratino !” diris Marion, “kolektu viajn pensojn por unu momento : aŭskultu min. Ne rigardu min tiel strange. Estas landoj,<noinclude><references/></noinclude> agl1z24pkbx9cv9jozg10syiicmdvlt 104 36095 108810 2025-06-11T17:23:43Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108810 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>kie tiuj, kiuj volas forpremi ribelan pasion aŭ kuraci profundan doloron de sia brusto, retiras sin en eternan solecon kaj disigas sin por eterne de la mondo kaj de ĝiaj sentoj. Se virinoj tion ĉi faras, ili akceptas la nomon, kiu estas al mi tiel kara en vi, kaj nomas sin fratinoj. Sed ekzistas ankaŭ fratinoj, Grace, kiuij sin movas sub la libera ĉielo de Dio kaj en la viva amaso dà homoj, kie ili pensas, kiom ili povas, alporti benon kaj fari bonon ; kaj kun koro ankoraŭ freŝa kaj juna kaj ankoraŭ akceptema por feliĉo ili povas diri : la batalo longe pasis, la venko longe estas akirita. Kaj tia fratino mi estas ! Ĉu vi min nun komprenas ?” Ĉiam ankoraŭ la fratino rigide rigardadis Marion’on kaj ne respondis “Ho, Grace, amata Grace,” diris Marion kaj ankoraŭ pli kore alpremis sin al la brusto, de kiu ŝi tiel longe estis disigita, “se vi ne estus feliĉa, kiel edzino kaj patrino, se mi ne trovus tie ĉi malgrandan samnomulinon, se Alfred, mia kara frato, ne estus via amanta edzo, kiel do mi tiam trovus la feliĉon, kiu nun apartenas al mi ! Kiel mi tiun ĉi domon forlasis, tiel mi revenas. Mia koro konis nenian alian amon, mia mano ĉiam ankoraŭ estas libera, mi ĉiam ankoraŭ estas via virga fratino, ne edzinigita, ne promesita ; via malnova amanta Marion, en kies koro vi sola loĝas, sen konkurantoj, Grace !” Ŝi nun ŝin komprenis. La streĉo de ŝia vizaĝo malgrandiĝis ; ŝia tuŝiteco sin elrompis per laŭta plorado ; kaj kun larmoj ŝi falis al sia fratino sur la kolon kaj karesadis ŝin kiel infanon. Kiam ili denove iom trankviliĝis, ili vidis apud si la doktoron kaj la onklinon Martha, lian fratinon, kaj Alfredon. “Tio ĉi estas por mi malbona tago,” diris la onklino Martha, ridetante tra larmoj, kiam ŝi ĉirkaŭprenis siajn nevinojn ; “ĉar dum mi vin ĉiujn faras feliĉaj, mi perdas amatan filinon ; kaj kion vi povas al mi doni por mia Marion ?” “Konvertitan fraton,” diris la doktoro. “Tio ĉi,” respondis onklino Martha, “estas almenaŭ io en tia malsaĝa farso, kiel…” “Mi petas vin,” diris la doktoro penteme.<noinclude><references/></noinclude> 7wsmc0m4ztp1qk6zxdqdj55ilf6snh3 104 36096 108811 2025-06-11T17:31:45Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108811 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> “Nu, mi ĝin akceptas,” respondis la onklino. “Sed mi efektive multe perdas en tio ĉi. Mi ne scias, kio el mi fariĝos sen mia Marion, post tio ke ni seson da jaroj vivis kune.” “Vi devos loĝiĝi ĉe mi,” dirisi la doktoro. “Ni certe pli ne malpacados.” “Aŭ edziniĝi, onklino,” konsilis Alfred. “Mi efektive pensas,” respondis la maljuna sinjorino, “ke estus ne malbone, se mi ĵetus okulon sur Michaelon Warden, kiu, oni diras, revenis, bonigita en ĉiu rilato. Sed ĉar mi lin konis jam kiel knabon kaj mi tiam ankaŭ jam estis ne tre juna, li eble povos min rifuzi. Tial mi pli volas iri al Marion, kiam ŝi edziniĝos (kio eble ne longe prokrastas), kaj ĝis tiu tempo mi restos ĉe mi mem. Kion vi diros al tio ĉi, frato ?” “Mi havas grandan deziron diri, ke ĝi estas tute ridinda mondo, kiu enhavas nenion seriozan,” diris la doktoro. “Vi povus prezenti dudek atestojn por tio ĉi, Anthony,” rimarkis lia fratino, “kaj tamen neniu, se li nin vidus, kredus al vi.” “Ĝi estas mondo plena je koroj,” diris la doktoro kaj ĉirkaŭprenis ambaŭ filinojn per unu fojo—ĉar li ne povis disigi la fratinojn unu de la alia : “kaj serioza mondo kun ĉiuj ĝiaj malsaĝaĵoj—eĉ kun miaj, kiuj estis sufiĉe grandaj por kovri la tutan teron ; mondo, super kiu la suno neniam leviĝas sen rigardi milojn da sensangaj bataloj, kiuj la suferojn kaj la krimojn de la kampoj de sangaj bataloj iom denove rebonigas ; mondo, kiun ni ne devas moki, ĉar ĝi estas plena je sanktaj sekretoj, kaj nur ĝia Kreinto scias, kio kuŝas kaŝita sub la eksteraĵo de Lia plej modesta similaĵo.” Mi ne farus al vi komplezon, se mi per mallerta mano volus analizi la ĝojon de tiu ĉi longe disigita kaj nun denove kunigita familio. Tial ni ne sekvos la doktoron en la rememoro de lia doloro, kiun li sentis post la forkuro de Marion ; ni ankaŭ ne rakontos, kiel serioza li trovis la mondon, en kiu profunde radikanta inklino estas la eco de ĉiuj homoj ; ankaŭ ni ne rakontos, kiel tia bagatelo, kiel la manko de unu sola malgranda cifero en la granda malsaĝa kalkulo, alpremis<noinclude><references/></noinclude> etjofmh3dl6qenagnpwoipd1a2v3pve 104 36097 108812 2025-06-11T17:39:56Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108812 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>lin al la tero. Ankaŭ ne, kiel lia fratino el kompato jam longe iom post iom malkaŝis al li la veron kaj malkovris al li la koron de la memvole sin forpelinta filino kaj alkondukis lin al ŝia brusto. Ni {{sic|ankau|ankaŭ}} ne rakontos, kiel Alfred Heathfield en la ĵus pasinta jaro sciiĝis la veron ; kiel Marion lin vidis kaj al li kiel al frato promesis, ke en la vespero de ŝia tago de naskiĝo ŝi al Grace ĉion rakontos per propra buŝo. “Mi petas pardonon, doktoro,” diris sinjoro Snitchey, enrigardante en la ĝardenon, “ĉu estas permesate malhelpi ?” Ne atendante respondon, li aliris rekte al Marion kaj tute ĝoje kisis al ŝi la manon. “Se sinjoro Craggs ankoraŭ vivus, mia estimata fraŭlino Marion,” diris sinjoro Snitchey, “li kun grand intereso vidus la hodiaŭan tagon. Li eble venus al la opinio, ke la vivo al ni ne estas farata tro facila, sinjoro Alfred ; ke ĝi ĉiun malgrandan faciliĝon, kiun ni povas doni al ĝi, bone povus elporti ; sed sinjoro Craggs estis homo, kiu lasis sia konvinki. Se li nun estus konvinkebla…sed tio ĉi estas malfortaĵo. Kara edzino”—ĉe tiu ĉi voko la sinjorino aperis en la pordo—“vi estas inter malnovaj konatoj.” Dirinte al ili gratulon, sinjorino Snitchey tiris sian edzon flanken. “Nur por unu momento, sinjoro Snitchey,” diris la sinjorino. “Mi ne havas la kutimon paroli malbonon pri mortintoj…” “Ne, kara edzino,” respondis ŝia edzo. “Sinjoro Craggs nun…” “Jes, mia kara, li nun ne vivas,” diris sinjoro Snitchey. “Sed mi petas vin, rememoru tiun vesperon de balo,” daŭrigis lia edzino. “Nur tion ĉi mi vin petas. Se vi ĝin faros, kaj se via memoro ne tute vin forlasas kaj vi estas ne tute senkapa, mi vin petas ligi la hodiaŭan vesperon kun la tiam kaj rememori, kiel mi sur la genuoj vin petegis…” “Sur la genuoj ?” diris sinjoro Snitchey. “Jes,” respondis sinjorino Snitchey kun certeco,—“kaj vi ĝin scias—ke vi vin gardu antaŭ tiu ĉi homo—observu liajn okulojn—<noinclude><references/></noinclude> nhu39gw4c5r374opb5ysa1tyswy32z7 104 36098 108813 2025-06-11T17:48:38Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108813 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude>kaj nun diru al mi, ĉu mi tiam ne estis prava, kaj ĉu li en tiu tago ne posedis sekretojn, kiujn li ne trovis bone komuniki al vi ?” “Kara edzino,” murmuretis al ŝi la advokato en la orelon ; “ĉu vi ion rimarkis en ''miaj'' okuloj ?” “Ne,” respondis sinjorino Snitchey akre. “Ne imagu al vi.” “Ĉar ni en tiu vespero okaze,” li daŭrigis kaj forte ŝin tenis per la maniko, “ambaŭ posedis sekretojn kaj ambaŭ sciis tion saman. Sekve, edzino, ju pli malmulte vi parolos pri tiu ĉi afero, des pli bone ; kaj prenu tion ĉi kiel instruon, por en estonteco rigardi la aferojn kun pli kompata kaj pli saĝa okulo. Fraŭlino Marion, mi alkondukis malnovajn konatojn.” Clemency, tenante la antaŭtukon antaŭ la okuloj, malrapide eniris, sub la brako de sia edzo ; tiu ĉi lasta kun plenda vizaĝo, esprimanta la antaŭsenton, ke la Raspilo de Muskato estos perdita, se ŝi perdos la kuraĝon. “Nu, sinjorino,” diris la advokato kaj retenis Marion’on kiu volis kuri renkonte al la malnova servantino, “kio de mankas al vi ?” “Kio al mi mankas ?” ekkriis Clemency. Sed kiam ŝi nun, mirigita kaj ofendita de la demando kaj ektimigita de laŭta kriego de sinjoro Britain, rigardis supren kaj la bone konatan amatan vizaĝon vidis tiel proksime antaŭ si, ŝi larĝe malfermis la okulojn, ploris, ridis, kriis, ĉirkaŭprenis Marion’on, tenis ŝin forte, denove ŝin ellasis, falis sur la kolon al sinjoro Snitchey (pro kio sinjorino Snitchey forte indignis), poste al la doktoro, poste al sinjoro Britain kaj fine ĉirkaŭprenis sin mem, ĵetis la antaŭtukon trans la kapon kaj ridis kaj ploris miksite. Tuj post sinjoro Snitchey unu fremdulo eniris en la ĝardenon kaj restis apud la pordo, ne rimarkata de la aliaj ; ĉar restis al ili tro malmulte da libera atento, kaj tiu ĉi malmulto sole kaj tute estis altirita de la ĝoja bruado de Clemency. Ŝajnis, ke li ne volis esti rimarkita, sed staris flanke kun mallevitaj okuloj ; kaj lia vizaĝo montris malgajan esprimon (kvankam li cetere estis belfigura sinjoro), kiun la komuna gajeco faris ankoraŭ pli falanta en la okulojn.<noinclude><references/></noinclude> noulbspqa4mjqqouxtojeul1bvnpy9l 104 36099 108814 2025-06-11T17:56:44Z Danÿa 3650 /* Provlegita */ 108814 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Danÿa" /></noinclude><nowiki/> Nur onklino Martha lin rimarkis kaj tuj aliris al li kaj parolis kun li. Baldaŭ poste ŝi denove aliris al Marion, kiu kun Grace kaj kun sia malgranda samnomulino formis ĉarman grupon, kaj murmuretis al ŝi ion en la orelon, kio, kiel ŝajnis, tiun ĉi surprizis ; sed baldaŭ denove trankviliĝinte, ŝi alproksimiĝis kun la onklino al la fremdulo kaj komencis interparolon kun li. “Sinjoro Britain,” diris la advokato kaj eltiris advokate elrigardantan paperon el la poŝo, “mi deziras al vi feliĉon. Vi estas nun la sola kaj plena proprulo de la libera posedaĵo, kiun vi ĝis nun havis en farmo kiel koncesiitan drinkejon konatan sub la nomo” Raspilo de Muskato.” Via edzino perdis domon per mia kliento sinjoro Michael Warden kaj ricevas nun novan per li. Mi havos la plezuron en tiuj ĉi tagoj al la elekto peti pri via voĉo.” “Ĉu ĝi farus diferencon en la voĉo, se la elpendaĵo estos ŝanĝita, sinjoro ?” demandis Britain. “Tute ne,” respondis la advokato. “En tia okazo,” diris sinjoro Britain kaj donis al li returne la dokumenton de donaco, “aldonu ankoraŭ la vortojn ‘kaj Fingringo,’ kaj mi volas ambaŭ sentencojn pendigi en la loĝejo anstataŭ la portreto de mia mastrino.” “Kaj al mi,” diris voĉo post li—ĝi estis la fremdulo, Michael Warden—“la enhavo de tiu sentenco alportu servon. Sinjoro Hearthfield kaj doktoro Jeddler, mi povus al vi ambaŭ alporti grandan doloron. Ke tio ĉi ne fariĝis, ne estis mia merito. Mi ne volas diri, ke mi je ses jaroj estas pli saĝa aŭ pli bona. Sed en ĉiu okazo mi tiel longe pentis. Mi ne havas pretendon je indulga agado de via flanko. Mi malbonuzis la gastamon de via domo kaj ekkonis miajn mankojn— kun hontigo, kiun mi neniam forgesis, sed, mi pensas, ankaŭ ne sen utilo—du unu”—li rigardis Marion’on—“kiun mi humile petis pardoni al mi, kiam mi ekkonis ŝian meriton kaj mian senindecon. Post kelkaj tagoj mi forlasos tiun ĉi lokon por eterne. Mi petas vin ĉiujn pardoni al mi. Kiel vi volas, ke la homoj al, vi faru, tiel faru ankaŭ al ili ! Forgesu kaj pardonu !”<noinclude><references/></noinclude> 7ed34o939sxcnwtd5ejgg4pj0aqvfvy