ਵਿਕੀਸਰੋਤ pawikisource https://pa.wikisource.org/wiki/%E0%A8%AE%E0%A9%81%E0%A9%B1%E0%A8%96_%E0%A8%B8%E0%A8%AB%E0%A8%BC%E0%A8%BE MediaWiki 1.45.0-wmf.6 first-letter ਮੀਡੀਆ ਖ਼ਾਸ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਵਰਤੋਂਕਾਰ ਵਰਤੋਂਕਾਰ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਤਸਵੀਰ ਤਸਵੀਰ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਮੀਡੀਆਵਿਕੀ ਮੀਡੀਆਵਿਕੀ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਫਰਮਾ ਫਰਮਾ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਮਦਦ ਮਦਦ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਲੇਖਕ ਲੇਖਕ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਪੋਰਟਲ ਪੋਰਟਲ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਲਿਖਤ ਲਿਖਤ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਆਡੀਓਬੁਕ ਆਡੀਓਬੁਕ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਅਨੁਵਾਦ ਅਨੁਵਾਦ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਪੰਨਾ ਪੰਨਾ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਇੰਡੈਕਸ ਇੰਡੈਕਸ ਗੱਲ-ਬਾਤ TimedText TimedText talk ਮੌਡਿਊਲ ਮੌਡਿਊਲ ਗੱਲ-ਬਾਤ 250 6531 196503 196371 2025-06-23T23:01:18Z Taranpreet Goswami 2106 /* ਸੋਧਣਾ */ 196503 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>{{gap}}ਸਾ, ਰੇ, ਗਾ, ਮਾ ਆਦਿ ਰਾਗ ਦੀਆਂ ਸਰਗਮਾਂ ਮਨ ਨੂੰ ਤੇ ਖਿੱਚ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਕੋਈ ਖਿਆਲ (Idea) ਏਹਨਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਜੇਹੜਾ ਮਨ ਤੇ ਕੁਝ ਪੱਕਾ ਅਸਰ ਕਰ ਸਕੇ। {{gap}}ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਕੰਮ ਏਹ ਹੈ ਕਿ ਮਾਨੁੱਖ ਦੀ ਅੰਦਰਲੀ ਮਿਲਾਉਨੀ (ਹਾਰਮਨੀ) ਨੂੰ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਬਾਹਰਲੀ ਹਾਰਮਨੀ ਨਾਲ ਇਕ ਸੁਰ ਕਰ ਦੇਵੇ। ਇਨਸਾਨੀ ਤੰਬੂਰੇ (ਰੂਹ) ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਕੁਦਰਤੀ ਸਾਜ ਦੀਆਂ ਸੁਰਾਂ ਨਾਲ ਮੇਲ ਦੇਵੇ, ਇਕ ਸੁਰ ਕਰ ਦੇਵੇ॥ {{gap}}ਅਫਲਾਤੂੰ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕਵਿਤਾ ਨਕਲ (ਉਤਾਰਾ) ਹੈ। ਨਕਲ ਦੇ ਉਲਟ ਅਰਥ ਨਾ ਸਮਝੇ ਜਾਨ ਬਾਂਦਰ ਵੀ ਨਕਲ ਉਤਾਰਦਾ ਹੈ। ਕਵੀ ਜਨ ਕਿਧਰੇ ਨਕਲ ਉਤਾਰਨਾ, ਦੂਜੇ ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਮਜ਼ਮੂਨ ਚੁਰਾਨ ਨੂੰ ਈ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਵਡਾ ਧਰਮ ਨਾ ਸਮਝ ਬੈਠਨ ਅਰ ਉਚੀ ਸੋਚ ਗਵਾ ਦੇਣ। ਅਫਲਾਤੂੰ ਦਾ ਮਤਲਬ ਨਕਲ ਤੋਂ ਹੈ। ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਨਕਲ, ਰੱਬੀ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਸਮਝਨਾ ਅਰ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ। ਜਿੰਨਾਂ ਠੀਕ ਠੀਕ ਦੱਸੇ ਓਤਨੀ ਹੀ ਨਕਲ ਚੰਗੀ ਹੋਸੀ ਅਤੇ ਕਵਿਤਾ ਉੱਚੀ ਪੱਦਵੀ ਦੀ ਹੋਸੀ: {{center|{{larger|'''ਕਵਿਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ'''}}}} {{gap}}ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਰ ਹੋਰ ਯੂਰਪੀ ਜ਼ਬਾਨਾਂ ਵਿਚ ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਕਿਸਮਾਂ ਰੱਖੀਆਂ ਹਨ: (੧) Epic (ਐਪਿਕ) ਬੀਰ ਰਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ, (੨)Drama-ਨਾਟਕ, (੩) Lyric (ਲਿਰਕ) ਗੀਤ ਆਦਿ<noinclude>{{center|-੪੪-}}</noinclude> 4rbhy97kx814iyjwrwxqq31wbaawgad 250 6532 196504 195389 2025-06-23T23:01:58Z Taranpreet Goswami 2106 196504 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>ਮੁਤਫਰਕ ਕਵਿਤਾ॥ {{Float left|(੧)}} ਐਪਿਕ (Epic) ਬੀਰ ਰਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਤੇ ਸਭ ਥਾਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਹੋਈ, ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੀਆਂ ਪੁਰਾਤਨ ਕਤਾਬਾਂ ਰਾਮਾ- ਇਨ ਤੇ ਮਹਾਭਾਰਤ ਬੀਰ ਰਸ ਦੀਆਂ ਪੰਜ ਹਨ। ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਬੀਰ ਰਸ ਕੇਵਲ ਵਾਰਾਂ ਵਿਚ ਹੈ। {{gap}}(੨) (Drama, ਡਰਾਮਾ-ਨਾਟਕ। ਏਹ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਕਿਸਮ ਲਿਖੀ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਚ ਕ ਵੀ ਅਪਨੇ ਹੈ ਦਮਾਗੋਂ ਜੀਉਂਦੀਆਂ ਜਾਗਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਨਾਕੇ ਦਿਖਾਂਦਾ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਰਤਬਾਂ; ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਇਕ ਅਜੇ ਹੀ ਹਾਰਮਨੀ ਵਿਚ ਤਰਤੀਬ ਦੇ ਦਾ ਹੈ ਜੋ ਏਹ ਮੂਰਤ ਇਕ ਅਨੋਖੀ ਮੂਰਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਾਨੋ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਖਿਆਲ ਦੀ ਜੀਉਂਦੀ ਤਸਵੀਰ ਜਿੰਨੇ ਉੱਚੇ ਖਿਆਲ ਨੂੰ ਕਵੀ ਬੜੀ ਕਾਰੀਗਰੀ ਅਰ ਇਕ ਰਸਤਾ ਨਾਲ ਇਕ ਨੜ ਵਿਚ ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਵਖਾਏ, ਉੱਨਾਂ ਈ ਡਰਾਮਾ ਚੰਗਾ। ੩ ਰਾਮਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕੇ ਛੰਦਾ ਬੰਦੀ ਵਿਚ ਹੋਵੇ। ਵਲੈਤ ਵਿਚ ਹੁਣ ਚੰਗੇ ਡਰਾਮੇ (ਨਾਟਕ) ਬੋਲੀ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਖਿਆਲ ਉੱਚੇ ਕੇਵਲ ਸਰਲੇ ਲੋੜੀਏ॥ {{gap}}(੩) (Lyric) ਲਿਰਕ ਕਵਿਤਾ-ਇਸ ਵਿਚ ਉੱਪਰਲੀਆਂ ਦੋ ਕਿਸਮਾਂ ਛੱਡ ਕੇ ਸਭ ਕਿਸਮ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਏਸੇ ਵਿੱਚ-ਗੀਤ, ਕਿਸੇ ਕਹਾਨੀਆਂ, ਕਸੀਦੇ, ਮਰਸੀਏ ਆਦਿ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਅਗੇ ਕੋਈ ਕਿਸਮਾਂ ਹਨ, (ੳ) Narrative-ਪ੍ਰਸੰਗ ਜਾਂ ਵਾਰਤਕ (ਅ) Descriptive -ਕਿਸੇ ਕੁਦਰਤੀ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦਾ ਨਰੂਪਨ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਕੋਈ ਪ੍ਰਸੰਗ ਸੁਨਾਨਾ। (ੲ) Sounet; ballad, ਆਦਿ-<noinclude>{{center|-੪੫-}}</noinclude> r80917fdk6vmv358r1uyfvamd4q8p22 196505 196504 2025-06-23T23:08:51Z Taranpreet Goswami 2106 /* ਸੋਧਣਾ */ 196505 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>ਮੁਤਫਰਕ ਕਵਿਤਾ॥ {{Float left|(੧)}} ਐਪਿਕ (Epic) ਬੀਰ ਰਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਤੇ ਸਭ ਥਾਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਹੋਈ, ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੀਆਂ ਪੁਰਾਤਨ ਕਤਾਬਾਂ ਰਾਮਾਇਨ ਤੇ ਮਹਾਭਾਰਤ ਬੀਰ ਰਸ ਦੀਆਂ ਪੁੰਜ ਹਨ। ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਬੀਰ ਰਸ ਕੇਵਲ ਵਾਰਾਂ ਵਿਚ ਹੈ। {{Float left|(੨)}} (Drama) ਡਰਾਮਾ-ਨਾਟਕ। ਏਹ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਕਿਸਮ ਲਿਖੀ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਚ ਕਵੀ ਅਪਨੇ ਦਮਾਗੋਂ ਜੀਉਂਦੀਆਂ ਜਾਗਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਨਾਕੇ ਦਿਖਾਂਦਾ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਰਤਬਾਂ; ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਇਕ ਅਜੇਹੀ ਹਾਰਮਨੀ ਵਿਚ ਤਰਤੀਬ ਦੇਦਾ ਹੈ ਜੋ ਏਹ ਮੂਰਤ ਇਕ ਅਨੋਖੀ ਮੂਰਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਾਨੋ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਖਿਆਲ ਦੀ ਜੀਉਂਦੀ ਤਸਵੀਰ ਜਿੰਨੇ ਉੱਚੇ ਖਿਆਲ ਨੂੰ ਕਵੀ ਬੜੀ ਕਾਰੀਗਰੀ ਅਰ ਇਕ ਰਸਤਾ ਨਾਲ ਇਕ ਨਟ ਵਿਚ ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਵਖਾਏ, ਉੱਨਾਂ ਈ ਡਰਾਮਾ ਚੰਗਾ। ਡਰਾਮਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕੇ ਛੰਦਾ ਬੰਦੀ ਵਿਚ ਹੋਵੇ। ਵਲੈਤ ਵਿਚ ਹੁਣ ਚੰਗੇ ਡਰਾਮੇ (ਨਾਟਕ) ਕੇਵਲ ਸਰਲ ਬੋਲੀ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਖਿਆਲ ਉੱਚੇ ਲੋੜੀਏ॥ {{Float left|(੩)}} (Lyric) ਲਿਰਕ ਕਵਿਤਾ-ਇਸ ਵਿਚ ਉੱਪਰਲੀਆਂ ਦੋ ਕਿਸਮਾਂ ਛੱਡ ਕੇ ਸਭ ਕਿਸਮ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਏਸੇ ਵਿੱਚ-ਗੀਤ, ਕਿਸੇ; ਕਹਾਨੀਆਂ, ਕਸੀਦੇ, ਮਰਸੀਏ ਆਦਿ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਅਗੇ ਕੋਈ ਕਿਸਮਾਂ ਹਨ, ਜੀਕਨ {{gap}} (ੳ) Narrativ-ਪ੍ਰਸੰਗ ਜਾਂ ਵਾਰਤਕ (ਅ) Descriptive-ਕਿਸੇ ਕੁਦਰਤੀ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦਾ ਨਰੂਪਨ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਕੋਈ ਪ੍ਰਸੰਗ ਸੁਨਾਨਾ। (ੲ) Sounet; ballad, ਆਦਿ-<noinclude>{{center|-੪੫-}}</noinclude> pg8nbedbfe5pe5ja3lam0wfxpfn6gml 250 6533 196506 195390 2025-06-23T23:24:06Z Taranpreet Goswami 2106 /* ਸੋਧਣਾ */ 196506 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>ਗੀਤ- {{gap}}ਏਹ ਤੇ ਪੱਛਮੀ ਜਾਂ ਯੂਰਪੀ ਵੰਡ ਹੈ। ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਨੌਂ ਭਾਗਾਂ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਹੈ ਅਰ ਹਰ ਇਕ ਭਾਗ ਦਾ ਨਾਂਉ "ਰਸ" ਰਖਿਆ ਹੈ। ਕਵਿਤਾ ਲਈ ਨਾਂਉ ਸਜਦਾ ਈ "ਰਸ" ਹੈ। ਤਦ ਈ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦ ਹਾਰਮਨੀ ਹੋਵੇ ਅਰ (ਹਾਰਮਨੀ) ਮਲੌਨੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਜਾਨ ਹੋਈ॥ {{gap}}ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਨੌਂ ਰਸ ਇਹ ਹਨ: {{gap}}(੧) ਬੀਰ, (੨) ਸ਼ਗਾਰ, (੩) ਕਰਨਾ, (੪) ਹਾਸੀ, (੫) ਨਿੰਦਾ, (੬) ਰੌਦਰ (ਗੁਸਾ), (੭) ਭਿਯਾਨ (ਡਰ), (੮) ਅਦਭੁਤ (ਅਚਰਜਤਾ), (੯) ਸ਼ਾਂਤ॥ {{gap}}ਇਕ ਕਵੀ ਨੇ ਦੋਹਰੇ ਵਿਚ ਏਹਨਾਂ ਰਸਾਂ ਦੇ ਨਾਉਂ ਇੰਝ ਲਿਖੇ ਹਨ: {{Block center|<poem>ਪ੍ਰਿਥਮ ਸ਼ੰਗਾਰ ਸੁਹਾਸ ਰਸ, ਬਹੁਰ ਕਰਨ ਰਸ ਜਾਨ॥ ਰੌਦਰ, ਬੀਰ, ਭਿਯਾਨ ਕੋਹ, ਕਹਿ ਬੀਭਤਸ ਬਖਾਨ॥ ਅਦਭੁਤ ਰਸ ਕਵਿ ਰਾਜ ਕਹੈ, ਸ਼ਮ ਰਸ ਕਹੀਏ ਔਰ॥ ਨਵ ਰਸ ਨਾਮ ਪ੍ਰਸਿਧ ਏਹ,ਵਰਤਨ ਕਵਿ ਸਚ ਮੋਰ॥ </poem>}} {{gap}}ਬੀਰ ਰਸ ਵੀ ਦੋ ਭਾਗਾਂ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ: {{gap}}(੧) ਯੁੱਧ ਜਾਂ ਲੜਾਈ ਦੀ ਵਾਰਤਾ, ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਜੋਧੇ ਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ ਵਾਰ-ਕਹਾਨੀ॥ {{gap}}(੨) ਅਜੇਹੀ ਕਵਿਤਾ ਜਿਸ ਦੇ ਸਨਣ ਕਰਕੇ ਬੀਰਤਾ, ਬਹਾਦਰੀ ਜੋਸ਼ ਮਾਰੇ॥ {{gap}}ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਬੀਰ ਰਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਬੜੀ ਥੋੜੀ ਹੈ। ਪੁਰਾਨੀਆਂ ਵਾਰਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਅੱਗੇ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ ਬੀਰ<noinclude>{{center|-੪੬-}}</noinclude> cgxkowb4xt0bcj21bbfnmiy57gf9uvo 250 6534 196507 195391 2025-06-23T23:35:07Z Taranpreet Goswami 2106 /* ਸੋਧਣਾ */ 196507 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>ਰਸ ਦੀ ਸਰੋਨੀ ਵਿਚ ਆ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਸ਼ਾਹ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਬੈਂਡ, ਸਿਖਾਂ ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੀ ਵਾਰਤਾ ਵੀ ਇਸੇ ਰਸ ਦੀ ਪੰਗਤੀ ਵਿਚ ਗਿਨੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। {{gap}}ਨੰਬਰ ੨ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ। ਪੁਰਾਨੇ ਬਹਾਦਰਾਂ ਦੀਆਂ ਵਾਰਾਂ ਵੀ ਏ ਕੰਮ ਦੇਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਹਿੰਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਬੀਰ ਰਸ ਦੀ ਅਜੇਹੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਟਾਕਰਾ ਹੋਰ ਕਵਿਤਾ ਘਟ ਈ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਏਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਵਾਰਾਂ-ਚੰਡੀ ਦੀ ਵਾਰ, ਚੰਡੀ ਚਰਿਤ੍ਰ ਆਦਿ। ਸਿਖ ਰਾਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਜੁੱਧ ਵਿਚ ਜੋਸ਼ ਦਵਾਨ ਲਈ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਵੰਨਗੀ- {{gap}}ਸੰਗੀਤ ਭੁਜੰਗ ਪ੍ਰਯਾਤ ਛੰਦ: {{Block center|<poem>ਕਾਂਗੜ ਦੰਗ ਕਾਤੀ ਕਟਾਰੀ ਕੜਾਕੰ। ਬਾਗ਼ੜ ਦੰਗ ਤੀਰੰ ਤੁਪਕੰ ਤੜਾਕੰ। ਝਾਗੜ ਦੰਗ ਨਾਗਰ ਦੰਗ ਬਾਗੜ ਦੰਗ ਬਾਜੇ। ਗਾਗੜ ਦੰਗ ਗਾਜੀ ਮਹਾਂ ਰੱਜ ਗਾਜੇ। ਸਾਗੜ ਦੰਗ ਸਸਤੰ ਝਾਗੜ ਦੰਗ ਝਾਰੈਂ। ਬਾਗੜ ਦੰਗ ਬੀਰੰ ਦੰਗ ਡਾਗਰ ਢੰਗ ਡਕਾਰੋਂ। ਸਾਂਗੜ ਦੰਗ ਸੂਹੰ ਕਾਂਗੜ ਦੰਗ ਕੋਪੰ। ਭਾਗੜ ਦੰਗ ਪਰਮੰ ਰਣੰ ਪਾਵ ਰੋਪੰ॥</poem>}} {{gap}}ਇਕ ਜੁੱਧ ਦੇ ਘਮਸਾਨ ਦਾ ਨਰੂਪਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਹੇ ਡੇਰਾਉਨੇ ਪਦ ਵਰਤੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਅਸਰ ਮਨ ਵਿਚ ਹੋਰ ਈ ਕਿਸਮ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਰ ਸੁੱਤੀ ਹੋਈ ਬੀਰਤਾ ਨੂੰ ਜਗਾਂਦਾ ਹੈ। {{gap}}ਏਸ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਇਸ਼ਕ ਅਥਵਾ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਰੰਗ ਵਖਾ '''ਸ਼ੰਗਾਰ ਰਸ''' ਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਦੇ ਵਲਵਲੇ ਜੋ ਹਿਜਰ, ਬਿਰਹਾਂ, ਇਸ਼ਕ ਅਰ ਮੇਲ ਵਿਚ ਉਠਦੇ ਹਨ, ਜੀ ਖਿੱਚਵੇਂ ਅਰ ਪਿਆਰੇ ਪਦਾਂ ਵਿਚ<noinclude>{{center|-੪੭-}}</noinclude> 5t3l2fb5xlwp0ruygtbq4daya51z9cx 196508 196507 2025-06-23T23:36:23Z Taranpreet Goswami 2106 196508 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>ਰਸ ਦੀ ਸਰੋਨੀ ਵਿਚ ਆ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਸ਼ਾਹ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਬੈਂਡ, ਸਿਖਾਂ ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੀ ਵਾਰਤਾ ਵੀ ਇਸੇ ਰਸ ਦੀ ਪੰਗਤੀ ਵਿਚ ਗਿਨੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। {{gap}}ਨੰਬਰ ੨ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ। ਪੁਰਾਨੇ ਬਹਾਦਰਾਂ ਦੀਆਂ ਵਾਰਾਂ ਵੀ ਏ ਕੰਮ ਦੇਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਹਿੰਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਬੀਰ ਰਸ ਦੀ ਅਜੇਹੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਟਾਕਰਾ ਹੋਰ ਕਵਿਤਾ ਘਟ ਈ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਏਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਵਾਰਾਂ-ਚੰਡੀ ਦੀ ਵਾਰ, ਚੰਡੀ ਚਰਿਤ੍ਰ ਆਦਿ। ਸਿਖ ਰਾਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਜੁੱਧ ਵਿਚ ਜੋਸ਼ ਦਵਾਨ ਲਈ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਵੰਨਗੀ- {{gap}}ਸੰਗੀਤ ਭੁਜੰਗ ਪ੍ਰਯਾਤ ਛੰਦ: {{Block center|<poem>ਕਾਂਗੜ ਦੰਗ ਕਾਤੀ ਕਟਾਰੀ ਕੜਾਕੰ। ਬਾਗ਼ੜ ਦੰਗ ਤੀਰੰ ਤੁਪਕੰ ਤੜਾਕੰ। ਝਾਗੜ ਦੰਗ ਨਾਗਰ ਦੰਗ ਬਾਗੜ ਦੰਗ ਬਾਜੇ। ਗਾਗੜ ਦੰਗ ਗਾਜੀ ਮਹਾਂ ਰੱਜ ਗਾਜੇ। ਸਾਗੜ ਦੰਗ ਸਸਤੰ ਝਾਗੜ ਦੰਗ ਝਾਰੈਂ। ਬਾਗੜ ਦੰਗ ਬੀਰੰ ਦੰਗ ਡਾਗਰ ਢੰਗ ਡਕਾਰੋਂ। ਸਾਂਗੜ ਦੰਗ ਸੂਹੰ ਕਾਂਗੜ ਦੰਗ ਕੋਪੰ। ਭਾਗੜ ਦੰਗ ਪਰਮੰ ਰਣੰ ਪਾਵ ਰੋਪੰ॥</poem>}} {{gap}}ਇਕ ਜੁੱਧ ਦੇ ਘਮਸਾਨ ਦਾ ਨਰੂਪਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਹੇ ਡੇਰਾਉਨੇ ਪਦ ਵਰਤੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਅਸਰ ਮਨ ਵਿਚ ਹੋਰ ਈ ਕਿਸਮ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਰ ਸੁੱਤੀ ਹੋਈ ਬੀਰਤਾ ਨੂੰ ਜਗਾਂਦਾ ਹੈ। {{gap}}ਏਸ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਇਸ਼ਕ ਅਥਵਾ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਰੰਗ ਵਖਾ '''ਸ਼ੰਗਾਰ ਰਸ''' ਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਦੇ ਵਲਵਲੇ ਜੋ ਹਿਜਰ, ਬਿਰਹਾਂ, ਇਸ਼ਕ ਅਰ ਮੇਲ ਵਿਚ ਉਠਦੇ ਹਨ, ਜੀ ਖਿੱਚਵੇਂ ਅਰ ਪਿਆਰੇ ਪਦਾਂ ਵਿਚ<noinclude>{{center|-੪੭-}}</noinclude> 2zcp4m31y1v3wbha1vuvu9a389tzgje 250 6535 196509 195393 2025-06-23T23:55:31Z Taranpreet Goswami 2106 /* ਸੋਧਣਾ */ 196509 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>ਦੱਸੀਦੇ ਹਨ। ਅੱਜ ਕੱਲ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਵਡਾ ਅੰਗ ਸ਼ੰਗਾਰ ਰਸ ਈ ਹੈ। ਅਰ ਏਹ ਸਵਾਦਲਾ ਤੇ ਮਨ ਖਿਚਵਾਂ ਵੀ ਹੋਨ ਕਰਕੇ, ਹਰ ਥਾਂ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਸ਼੍ਰੋਮਨੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। {{gap}}ਕੁਝ ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਈ ਵਿਸ਼ੇ ਵੱਲ ਜਾਨ ਵਾਲਾ, ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਸੋਹਣੇ ਦੇ ਰੂਪ ਦਾ ਨਰੂਪਨ ਕੀਤਾ ਜਾਏ। ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਆਮਦ, ਆਸ਼ਕ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ, ਕੁਝ ਮੇਲ ਦੀ ਆਸ, ਕਦੀ ਬਿਰਹਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼, ਕਦੀ ਪਿਆਰੇ ਦੇ ਦਰਦ, ਕਦੀ ਮੁਖ ਲੁਕਾਨਾ, ਕਦੀ ਸਪਰਸ਼ ਕਦੀ ਪਿਆਰੇ ਪਿਆਰੇ ਵਾਕਾਂ ਤੋਂ ਜੀ ਪਰਚਾਉਨਾ, ਕਦੀ ਸ਼ੋਖੀ ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਭਰੀਆਂ ਝਿੜਕਾਂ ਦਾ ਸਹਾਰਨਾ, ਏਹਨਾਂ ਸਭਨਾਂ ਦਾ ਜੋ ਅਸਰ ਇਕ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮਨ ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਬੋਲੀ ਵਿਚ, ਇਕ ਮੇਲ ਰਸ ਵਿਚ ਦੱਸਨਾ, ਸ਼ੰਗਾਰ ਰਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ। ਭਗਤੀ ਮਾਰਗ ਦੀ ਢੇਰ ਸਾਰੀ ਕਵਿਤਾ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਸੱਚੇ ਪ੍ਰੇਮ ਤੇ ਬਿਰਹਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਏਸੇ ਰਸ ਦੀ ਸ਼ਰੇਨੀ ਵਿਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਵੰਨਗੀ: {{Block center|<poem>ਚੇਤਾ ਮਾਮਲੇ ਪੈਨ ਤੇ ਨੱਸ ਜਾਏਂ, ਇਸ਼ਕ ਜਾਲਨਾ ਖੜ ਦੁਹੇਲੜਾ ਈ। ਸੱਚ ਆਖਣਾਂ ਈ ਹੁਨੇ ਆਖ ਮੈਨੂੰ, ਏਹੋ ਸਚ ਤੇ ਝੂਠ ਦਾ ਵੇਲੜਾ ਈ। ਦੈਹਸ਼ਤ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬੁਰੀ ਹੈ ਤੇਗ ਕੋਲੋਂ, ਬਰਛੀ, ਸਾਂਗ, ਤੇ ਸੱਪ ਜੋ ਸੇਲੜਾ ਈ ਏਥੋਂ ਛੱਡ ਈਮਾਨ ਜੋ ਨਸ ਜਾਏਂ, ਅੰਤ ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ ਦੇ ਮੇਲੜਾ ਈ। ਤਾਬ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਝੱਲਨੀ ਬੜੀ ਔਖੀ, ਇਸ਼ਕ ਗੁਰੂ ਤੇ ਜਗ ਸਭ ਚੇਲੜਾ ਈ। ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਆਸ ਤਦ ਹੋਈ ਪੂਰੰ, ਹੀਰ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਕੰਮ ਸੂਹੇਲੜਾ ਈ। ਘੁੰਗਟ ਚਕ ਉਹ ਸਜਨਾਂ ਹਨ ਸ਼ਰਮਾਂ ਕਾਹਨੂੰ ਰਖੀਆਂ ਨੀ।</poem>}}<noinclude>{{center|--੪੮--}}</noinclude> orzuq6o4gb56we8zbqk9dcasa6cfiyp 250 6536 196510 195394 2025-06-24T00:16:56Z Taranpreet Goswami 2106 /* ਸੋਧਣਾ */ 196510 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>{{Block center|<poem>ਜ਼ੁਲਫ ਕੁੰਡਲ ਨੇ ਘੇਰਾ ਪਾਇਆ। ਬਿਸੀਅਰ ਹੋ ਕੇ ਡੰਗ ਚਲਾਇਆ। ਵੇਖ ਅਸਾਂ ਵੱਲ ਤਰਸ ਨਾ ਆਇਆ। ਕਰਕੇ ਖੂਨੀ ਅੱਖੀਆਂ ਵੇ।</poem>}} {{right|(ਬੁਲਾ}} ਬੇ, ਭੈਨਾਂ ਹੀਰੇ ਹੀਰੇ ਕਰ ਆਉ ਨਾਂਹੀ, ਊਰ ਊਰ ਨਾ ਰਾਂਝਨ ਭਾਂਵਦੀ ਏ। ਦੂਰ ਦੂਰ ਭੈਂਨਾ ਮੈਂਡੇ ਕੋਲ ਆਉ, ਯਾਰ ਨੂੰ ਗੈਰਤ ਆਉਂਦੀ ਏ। ਭੈਂਨਾ ਵੀਰਾ ਵੀਰਾ ਕਰ ਗਾਂਉ ਤੁਸੀਂ, ਹੀਰ “ਬਲੀ ਵੇ" ਗਾਉਂਦੀਏ। ਭੈਂਨਾ ਵਾਹਣਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਨਾਹੋ ਤੁਸੀਂ, ਹੀਰ ਖਪਰ ਦੇ ਵਿਚ ਨਹਾਂਉਦੀਏ। ਭੈਂਨਾ ਕੰਡੀਆਂ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਝੂਮਰ ਪਾਉ, ਹੀਰੇ ਲੈਹਰ ਝਨਾਂਉਦੀਏ। ਛੱਨੇ ਚੁਰੀ ਦੇ ਕੁਟ ਖਾਓ ਤੁਸੀਂ, ਹੀਰੇ ਘੁੱਮਨ ਘੇਰੀ ਖਾਂਉਦੀਏ। {{right|(ਅਲੀ ਹੈਦਰ}} {{gap}}ਕਰਨਾ ਰਸ ਨੂੰ ਉਰਦੂ ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਮਰਸੀਆ ਆ" ਹਨ। ਏਸ ਰਸ ਦਾ ਏਹ ਸਰੂਪ ਹੈ ਕਿ ਕਵਿਤਾ '''ਕਰਨਾ ਰਸ''' ਅਜੇਹੀ ਹੋਵੇ ਕਿ ਪੜ੍ਹਨ ਵਾਲੇ ਦਾ ਜੀ ਪਿੰਗਰ ਜਾਏ। ਗਮ ਤੇ ਸੋਗ ਦੀ ਹਾਲਤ ਆ ਜਾਵੇ। ਅਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜਲ, ਸੰਘ ਵਿਚ ਗ਼ਮ ਦੇ ਗ਼ੋਤੇ ਆਉਨ ਲੱਗ ਪੈਨ, ਕਿਸੇ ਦੁਖ ਭਰੇ ਵਾਕਿਆਂ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਨਾਣਾ, ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਦੁਖੀ ਦੇ ਜੀ ਦੀਆਂ ਆਹਾਂ, ਅਰ ਰੋਨ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਟੰਗਨ ਦੇਨੀ। "ਕਰਨਾ" ਰਸ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ। ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਕਰਨਾਂ ਰਸ ਵੱਲ ਥੋੜਾ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ 'ਚ ਏਹ ਰਸ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ। ਸਿਰਫ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ<noinclude>{{center|--੪੯-}}</noinclude> t2ok36rc6r3o2qelzew41h9ut6rpvbr 250 6708 196498 196366 2025-06-23T22:46:53Z Taranpreet Goswami 2106 196498 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>ਏਹਨਾਂ ਦੀ ਬਾਨੀ ਨੌਰੋਜ਼ ਨਾਲ ਕੁਝ ਕੁਝ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਅਰ ਉ ਰੰਙਨ ਤੇ ਵੈਹਨ ਵੀ ਹੈ। ਸੂਫੀਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਬਾਜੀਆਂ ਕਾਫੀਆਂ ਵਿਚ ਝਲਕ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ਬੋਲੀ ਢੇਰ ਪੰਜਾਬੀ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਸ਼ੁੱਧ ਮੁਲਤਾਨੀ ਨਹੀਂ, ਵੰਨਗੀ: {{center|{{larger|'''ਦੋਹੜੇ-'''}}}} {{Block center|<poem>ਭੱਠ ਭਾਗ ਰਾਜ ਬਾਬਲ ਦਾ ਭਾਨੇ ਚਾਕ ਦੇ ਰੇਸਾਂ। ਝੋਕ ਰਾਂਝਣ ਦੀ ਚੂਕ ਲਗੀ ਤਨ ਚੀਰ ਚਾਕ ਕਰੈਸਾਂ॥ ਲਿਟਾਂ ਬਿਰਾਜ਼ਨ ਥੀਆਂ ਅੰਗ ਅੰਗ ਖਾਕ ਰਲੈਸਾਂ ਬਖਸ਼ ਪਿਆਰੇ ਚਾਕ ਬਾਝੋਂ ਉਠ ਪਈ ਗੁਮਨਾਕ ਜਲੈਸਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਸਾਂਵਨ ਮੀਂਹ ਬਰਸਾਵਨ ਕੋਇਲ ਬੋਲੇ ਰਾਤੀਂ ਅਗਨ ਪਪੀਹੇ ਚਿਲਕਨ ਚੇਹੇ ਨਾ ਗੁਨਦੀਆਂ ਬਾੜੀ॥ ਝਲਕ ਲਿਸ਼ਕ ਲਿਸ਼ਕਾਰ ਬਦਲ ਗਜ ਝਿਮਝਿਮਮੀਂਹ ਬਸਾਂਤੀ ਬਖਸ਼ ਤੋਂ ਮਸਰੂਰ ਥੀਵਾਂ ਏ ਦੇਖ ਲੈ ਨੂਰ ਸਫਾੜੀਂ।</poem>}} {{gap}}ਬਰਸਾਤ ਦਾ ਕੇਹਾ ਸੋਹਨਾ ਰੰਗ ਬੱਧਾ ਹੈ ਕਮਾਲ ਕੀਤਾ ਹੈ। {{Block center|<poem>{{overfloat left|ਹਾਲ ਬੇਹਾਲ ਕੰਗਾਲ ਫਿਲਾਂ ਗਿਆ ਫਟ ਝਨਾਂ ਦਾ ਜੱਟ ਸਾਨੂੰ। ਲੱਗਾ ਫੌਂਟ ਅਲੱਟ, ਕੁਲੱਟ ਕਰਾਂ ਗਿਆ ਝੱਟ ਵਿਚ ਫਟਕੇ ਸਨ ਸਾਨੂੰ। ਏਨ ਫਟ ਕੌਂ ਝਟ ਕੀਤਾ, ਅੱਚਾ ਚੇੜ ਲੱਗੀ ਸਿਰ ਸੱਟ ਸਾਨੂੰ। ਬਖਸ਼ ਸੱਈਆਂ ਸਿਰ ਚਾਂਵਨ ਮਟੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਚ ਵਾਏ ਮੱਟ ਸਾਨੂੰ ਦਰਦ ਸਿਆਲੇ ਪਾਇਮ ਆਪੇ ਫੇਰ ਪੈਂਦੇ ਗਲ ਘੱਤਾਂ। ਸਵਲੜੇ ਦਰਦ ਰੰਞਾਨੀ ਕੌ ਖੜੇ ਮਾਰਨ ਪਲ ਪਲ ਲੱਭਾਂ। ਨੈਂਨ ਨ ਦੀਂਹਦੇ ਤਿਮਨੋ ਬੈਠਾਂ ਵੈਨ ਜਾਂ ਕੇ ਕੱਤਾਂ। ਇਸ਼ਕ ਵੰਞਾਈਆਂ ਮੱਤਾਂ ਕੁਝ ਹਨ ਬਖਸ਼ਨਾਂ ਲਕਸਾਂ ਮੱਤਾਂ।|depth=1em}}</poem>}}<noinclude>{{center|-੨੨੨-}}</noinclude> 3xcjpb8clypzhl3lsl84f9987euisow 250 6709 196499 196367 2025-06-23T22:50:34Z Taranpreet Goswami 2106 196499 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>{{Block center|<poem>ਨਾਹ ਕੁਫਰ ਗਲ ਪਾਕੇ ਭਾਵੁਕ ਹੋਏ ਈਮਾਨੋ॥ ਤਸਬੀਹ ਤੋੜ ਵੜੇ ਤਿੰਬਨਾ ਨੇ ਗੁਜ਼ਰੇ ਬੇਦ ਗਿਆਨੋ॥ ਕੁਫਰ ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਜਾ ਨਹੀਂ ਜੇਹੜੇ ਟਪ ਖੜੇ ਇਮਕਾਨੋ॥ ਬਖਸ਼ ਈਮਾਨ ਕੌਂ ਖਬਰ ਨਾ ਕਾਈ ਇਸ਼ਕ ਆਇਆ ਹੋਰ ਮਕਾਨੋ॥ ਸੋਹਣੇ ਮੁਖ ਮਾਹਤਾਬ ਉਤੋਂ ਘੁੰਡ ਖੋਲ੍ਹ ਤਾਂ ਜਾਨ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਾਂ॥ ਮੈਂਡੇ ਇਜਜ਼ ਨਿਆਜ਼ ਤੇ ਅਰਜ਼ ਭਾਵਨ ਢੋਲ ਤਾਂ ਜਾਨ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਾਂ॥ ਮੈਂਡੇ ਹਾਲ ਬੇਹਾਲ ਤੇ ਮੇਹਰ ਸੇਤੀ ਮੂੰਹੋਂ ਬੋਲ ਤਾਂ ਜਾਨ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਾਂ॥ ਮੈਂਡੇ ਬਖਸ਼ ਦੇ ਸਾਮੂਨੇ ਲਕ ਢੋਲ ਕਕਰ ਜੋਲ ਤਾਂ ਜਾਨ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਾਂ॥ ਆਪੋ ਆਪ ਸਹੀ ਕਰ ਜਾਨੋ ਤੁਮ ਗੰਗਾਤਮ ਬੈਤ ਅਲਾਹ॥ ਬੇਦ ਗਿਆਨ ਤੁਮਾਰੇ ਅੰਦਰ ਤੁਮ ਹੋ ਖਾਸ ਕਲਾਮ ਅਲਾਹ॥ ਕਿਸ਼ਨ ਕਹੂੰ ਓਂਕਾਰ ਕਰੂੰ ਯਾ ਕਹੂੰ ਅਲੈਕ ਸਲਾਭ ਅਲਾਹ॥ ਬਖਸ਼ ਕਹੂੰ ਹਰਨੰਦ ਗੁਰੂ ਖੁਦ ਕਹੂੰ ਸ਼ਫੀ ਨਬੀ ਅਲਾਹ॥</poem>}} {{gap}}ਸਾਰਾ ਸੂਫ਼ੀਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਹੈ, ਕਵੀ ਜੀ ਨੂੰ ਸੂਫੀਆਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਸੀ, ਤਾਂਹੀ ਬੁਲ੍ਹੇ ਵਾਂਗੂ ਖੁਲੇ ਬੋਲਦੇ ਹਨ॥ {{center|{{larger|'''ਕਾਫ਼ੀਆਂ-'''}}}} {{Block center|<poem>ਟੇਕ:-ਜੋਗੀ ਡੱਖ ਕਿਵੇਂ ਉਠ ਆਂਦਾ ਮੱਈਆਂ ਮਿਠੜੇ ਮਿਠੜੇ ਬੈਨ ਵਜਾਵੇ ਠੁਮਕ ਠੁਮਕ ਠੁਮਕਾਂਦਾ ਸੱਈਆਂ। ਇਸ ਜੋਗੀ ਦੇ ਨਾਜ਼ ਅਵਲੜੇ ਮੁਸਕ ਮੁਸ਼ਕ ਮੁਸਕਾਂਦਾ ਸੱਈਆਂ। ਮਦਵੇ ਮਦਵੇ ਨੈਨ ਬਨਾਕੇ ਜ਼ੋਰੀ ਜ਼ੋਰੀ ਮਨ ਭਾਂਦਾ ਸੱਈਆਂ। ਜੋਗੀ ਮੈਂ ਘਰ ਮਲ ਨਾਂ ਆਂਦਾ ਜੇ ਨਾਗ ਬਿਰਹੋਂ ਖਾਂਦਾ ਸੱਈਆਂ ਇਸ ਜੋਗੀ ਦੀ ਦਰਦ ਵੰਞਾਨੀ ਗਲ ਗਿਆ ਮਾਸ ਹੱਡਾਂ ਦਾ ਸੱਈਆਂ।ਆ ਜੋਗੀ ਬਾਲਾ ਹਰਦਮ ਆਵੇਬਾਝ ਤੇਰੇ ਜਿਉੜਾ ਮਾਂਦਾ ਸੱਈਆਂ ਹਨ ਗੀ ਕੋ ਮੈਂ ਸੰਝਾਤਾ ਰਾਂਝਨ ਚਾਕ ਡਾ</poem>}}<noinclude>{{center|—੨੨੩-}}</noinclude> b0zy5twk646wkf830lm5t14ejmk8m0c 250 6710 196500 196368 2025-06-23T22:52:24Z Taranpreet Goswami 2106 196500 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>{{Block center|<poem>ਗ਼ੱਦਾ ਸੱਈਆਂ। ਇਸ ਜੋਗੀ ਕੋ ਮੈਰਜ ਰਜ ਲੱਸਾਂ ਵਿਛੜੀਆਂ ਗੋਈਆਂ ਛੋਹਾਂਦਾ ਸੱਈਆਂ। ਘੋਲਾਂ ਜੋਗੀ ਯਾਰਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਰੰਗਪੁਰ ਸ਼ੈਹਰ ਖੇੜਿਆਂ ਦਾ ਸੱਈਆਂ। ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਆਨ ਲਹਾਇਆ ਬਖਸ਼ ਏਹ ਬਾਰ ਗਮਾਂ ਦਾ ਸੱਈਆਂ।</poem>}} {{gap}}ਹੀਰ ਦੀ ਜਬਾਨੀ ਜੋਗੀ ਦੇ ਭੇਸ ਵਿਚ ਰਾਂਝਨ ਵੀ ਜੀ ਅ ਕਰਾਈ ਪਰ ਡਾਢੀ ਸੋਹਣੀ। ਹੀਰ ਦਾ ਜੀ ਫੋਲਕੇ ਸਾਮੂਨੇ ਰਖ ਦਿਤਾ ਵਾਰਸ ਵਾਂਗਰ ਅੰਦਰ ਝਾਤੀ ਪਾਈ ਹੈ। {{Block center|<poem>ਅਸੀ ਰੰਜੀਆਂ ਨੂੰ ਮਸਰੂਰ ਕਰੋ। ਦਰ ਆਈਆਂ ਨਾ ਦੂਰ ਕਰੋ। ਕਰ ਗੌਰ ਤੇ ਚਾ ਮਨਜ਼ੂਰ ਕਰੋ। ਅਸਾਂ ਭਾਂਦੀਆਂ ਖਾਹ ਨ ਭਾਂਦੀਆਂ ਕੋਂ। ਲਗੀ ਪੀਤ ਪ੍ਰੀਤ ਮਜ਼ੀਦ ਕਰੋ। ਨਾ ਆਪ ਕੌਂ ਸਾਫ਼ ਬਈਦ ਕਰੋ। ਤੁਸਾਂ ਬੇਸ਼ਕ ਯਾਰ ਖਰੀਦ ਕਰੋ। ਅਸਾਂ ਬਾਂਦੀਆਂ ਮੁਫਤ ਵਕਾਂਦੀਆਂ ਕੇਂ। ਕਰ ਮੇਹਰ ਪਿਆ ਦਿਲਯਾਦ ਕਰੋ, ਏਹ ਉਜੜੇ ਥਾਨ ਅਬਾਦ ਕਰੋ। ਬੇਚਾਰਿਆਂ ਤੇ ਅਮਦਾਦ ਕਰੋ, ਹੋਈ ਮੁਦਤ ਬੌਹ ਕੁਰਲਾਂਦਿਆਂ ਕੋ। ਕਡੀ ਬਖਸ਼ ਅਸਾਂ ਵਲ ਭਾਲ ਕਰੋ, ਆ ਨਾਲ ਵਿਸਾਲ ਨਿਹਾਲ ਕਰੋ। ਜ਼ਰਾ ਭਾਲ ਬਹੌਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਕਰੋ, ਅਸੀਂ ਫਟੀਆਂ ਦਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਤੌਂ।</poem>}} {{center|ਆਈ ਰੁਤ ਸਾਵਨ ਮਨ ਪਿਆਰੀ}} {{Block center|<poem>ਅਬਰ ਘਟਾ ਘਟ ਗਜ ਗਜਕਾਰੇ। ਪਲ ਪਲ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਚਮਕਾਰੇ ਬਰਸਨ ਮੋਤੀ ਬੂੰਦ ਫਵਾਰੇ। ਕਰ ਬਾਦਲ ਹਫਤਾਰੀ॥</poem>}} {{center|ਆਈ ਰੁਤ ਸਾਵਨ ਮਨ ਪਿਆਰੀ}} {{Block center|ਮਿਠੜੀ ਪੌਨ ਮੇਰੇ ਮਨ ਭਾਵੇ। ਕੋਇਲ ਮਸਤ ਅਵਾਜ਼}}<noinclude>{{center|-੨੨੪-}}</noinclude> mamg1s9u99ciycxs1ewifaj73zdertg 250 6711 196501 196369 2025-06-23T22:55:17Z Taranpreet Goswami 2106 196501 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>{{Block center|<poem>ਸੁਨਾਵੇ। ਕੈਸੇ ਗੀਤ ਪਪੀਹਾ ਗਾਵੇ। ਰਿਮ ਝਿਮ ਮੇਘ ਮਲਹਾਰੇ। ਮਨ ਭਾਂਵਤ ਰੁਤ ਸਾਵਨ ਆਈ। ਕੁਲ ਸ਼ੋ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੰਗਾਰ ਬਨਾਈ। ਹੋਈ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਰਜ ਨਾ ਕਾਈ।ਪਾ ਫੁਰਰਤ ਯਕ ਬਾਰੀ॥ ਅਜ ਕਲ ਡੇਖ - ਰੁਤੀ ਰੰਗ ਭਰੀਆਂ। ਹਨ ਗੁਲਸ਼ਨ ਮੈਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਭਰੀਆਂ। ਜੰਗਲ ਝਾੜਾਂ ਹੋਈਆਂ ਹਰੀਆਂ। ਹਰ ਕਸ ਖੂਬ ਸੰਗਾਰੇ। ਬਖਸ਼ ਆਇਆ ਸਾਵਨ ਘਰ ਘਰ। ਖੂਬ ਸੁਹਾਵਨ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਕਰ ਕਰ। ਕਾਦਰ ਪੀਰ ਪਿਆਰੇ ਕੋ ਦਰ ਪਰ। ਕਰ ਸਿਸਦਾ ਲਖ ਵਾਰੀ॥</poem>}} {{center|ਲਾਈ ਅਲਫ ਅਗਨ ਮੋਰੇ ਤਨ ਮਨ।}} {{center|ਭੁਲ ਗਈ ਅਨ ਗਨ, ਇਨ ਬਿਨ ਉਨ ਬਨ।}} {{Block center|<poem>ਪਿਰਮ ਕੀ ਮੁਰਲੀ ਕਾਲ ਬਜਾਵੇ। ਗੂਨਾ ਗੂਨ ਅਵਾਜ ਸੁਨਾਵੇ।ਹਰ ਹਰ ਪਾਸਿਓਂ ਧੂਮ ਮਚਾਵੇਂ। ਹੈ ਅਨਹਦ ਕੀ ਧਨ ਧੁਨ ਘੁਨ ਘੁਨ॥ ਸੀਨੇ ਅੰਦਰ ਕੁਮਕੁਮ ਦੇਖੋ, ਯੇਹ ਤਮਾਸ਼ਾ ਘੁਮ ਘੁਮ ਵੇਖੋ। ਲੂੰ ਲੂੰ ਰਗ ਰਗ ਤੁਮ ਤੁਮ ਦੇਖੋ। ਹੈ ਘੁੰਗਰੂ ਕੀ ਛਮ ਛਮ ਛਨ ਛਨ। ਹੋਨ ਤੰਬਰ ਮਿਸਲ ਤਨ ਸਾਰੇ। ਕਿਆ ਬਮ ਜ਼ਬਰ ਖੁਲੀ ਹਰ ਤਾਰੇ। ਹਰ ਰਗ ਅਪਨਾ ਰਾਗ ਪੁਕਾਰੇ। ਅੱਖੀਆਂ ਬੋਲ ਡੇਖੋ ਕਲ ਘਣ ਘਣ। ਵਾਹਦਤ ਕਾ ਵੰਜਾਰਾ ਹੂੰ ਮੈਂ। ਹਰ ਰੰਗ ਢੰਗ ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਹੂੰ ਮੈਂ। ਕਿਆ ਰੌਸ਼ਨ ਰੁਖਸਾਰਾ ਹੂੰ ਮੈਂ। ਰੰਗ ਰੂਪ ਦੇਖੋ ਜੋੜਨ ਧਨ। ਜਬ ਸੇ ਅਲਫ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਰਾਹਬਰ। ਕਰਕੇ ਨਜ਼ਰ ਮੁਨੱਵਰ ਅਨਵਰ। ਖੁਲੇ ਰਾਜ਼ ਰਮਜ਼ ਦੇ ਦਫਤਰ। ਦੇਖੀ ਸ਼ਕਲ ਖੂਬ ਜੜ ਬਨ ਤਨ। ਦੇਖੋ ਅਲਫ ਆਇਆ ਰੰਗ</poem>}}<noinclude>{{center|-੨੨੫-}}</noinclude> b4kka4whq8n9ckbw0euywb39cbmijpz 250 6712 196502 196370 2025-06-23T22:56:37Z Taranpreet Goswami 2106 196502 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taranpreet Goswami" /></noinclude>{{Block center|<poem>ਭਰਿਆ। ਅਗੇ ਕਦਮ ਮੇਰੇ ਘਰ ਧ ਦਿਨ ਕਾ ਹਰਿਆ। ਵਾਹਵਾ ਠਾ ਬਨ ਵਨ। ਬਖਸ਼ ਯੇਹ ਜੋਤ ਜੋਗੀ ਜਬ ਮੈਂਬਰ। ਜਾਂਉ ਕਿਆ ਫਿਰ ਮਸਜਦ ਮੰਦਰ: ਦੇਖੋ ਕਾਦਰ ਪਾਂਉ ਸੁਖ ਤਨ ਚੈਨ ਅਮਨ ਮਨ</poem>}} {{gap}}ਕਵੀ ਜੀ ਏਕਤਾ ਦੇ ਘਰ ਵਿਚ ਬੁਲ੍ਹੇ ਵਾਂਗੂੰ ਨਸ਼ੰਗ ਹੋ ਬੋਲੇ ਬਰਾ ਤੋਂ ਪਾਰ ਲੰਗ ਗਏ। ਮਸਜਦ ਮੰਦਰ ਦਾ ਭੇਦ ਉਠ ਗਿ ਪਰ ਸਭ ਕੁਝ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਅਪਨੇ ਪੀਰ ਗੁਰੂ ਕਾਦਰ ਕਲੰਦਰ ਮੈਹਮਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਹੋਏ। {{gap}}ਮੀਆਂ ਬਖਸ਼ ਜੀ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਉਚੀ ਪਦਵੀ ਦੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਤੱ ਤੋਂ ਅੰਦਰਲੀ ਵੰਨੇ ਬਾਤੀ ਪਾਂਵਦੀ ਹੈ। ਰਚਨਾਂ ਤੋਂ ਰਚਨ ਹਾਰੇ ਵ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਹੈ ਐਪਰ ਮੁਲਤਾ ਰੰਙਣ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਜੇ ਨੌ ਰੋਜ਼ ਹੋਰਾਂ ਬੰਗਾਰ ਰਸ ਵਿਚ ਕਮਾ ਵਖਾਇਆ। ਤਾਂ ਮੀਆਂ ਬਖਸ਼ ਹੋਰਾਂਵਾਹਦਤ ਵਿਚ ਰੁਤਬਾ ਪਾਇਅ ਏਹੀ ਨਹੀਂ ਰੁੱਤਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਵੀ ਚੰਗਾ ਬੱਧਾ, ਬਿਰਹਾਂ, ਤੇ ਇਸ਼ਕ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾਇਆ।<noinclude>{{center|-੨੨੬-}}</noinclude> 93maiv2fma11txmfie4r6opva54zyfr 250 14156 196479 164130 2025-06-23T16:24:35Z Ashwinder sangrur 2332 /* ਸੋਧਣਾ */ 196479 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" />{{center|(੪੯)}}</noinclude>ਨਾਨਕ ਖੇਤੁ ਨ ਉਜੜੇ ਜੇ ਰਾਖਾ ਹੋਇ ਸੁਚੇਤ॥੧॥ ਤਬ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦ ਬੋਲਿਆ:- {{gap}}ਸਲੋਕੁ॥ ਫਰੀਦਾ ਤਨੁ ਰਹਿਆ ਮਨੁ ਫਟਿਆ ਤਾਗਤਿ ਰਹੀ ਨ ਕੋਇ॥ ਉਠ* ਪਿਰੀ ਤਬੀਬ ਥੀਓ ਕਾਰੀ ਦਾਰੂ ਲਾਇ॥੧॥ ਤਬ ਗੁਰੂ ਬਾਬੇ ਜਬਾਬੁ ਦਿਤਾ:- {{gap}}ਸਲੋਕੁ॥ ਸਜਣ ਸਚੁ ਪਰਖਿ ਮੁਖਿ ਅਲਾਵਣੁ ਥੋਥਰਾ।। ਮੰਨ ਮਝਾਹੂ ਲਖਿ ਤੁਧਹੁ ਦੂਰਿ ਨ ਸੁ ਪਿਰੀ॥੩॥ ਤਬ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦੁ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ ਵਿਚਿ:- {{gap}}ਬੇੜਾ ਬੰਧਿ ਨ ਸਕਿਓ ਬੰਧਨ ਕੀ ਵੇਲਾ॥ ਭਰਿ ਸਰਵਰੁ ਜਬ ਊਛਲੈ ਤਬ ਤਰਣੁ ਦੁਹੇਲਾ॥੧॥ ਹਥੁ ਨ ਲਾਇ ਕਸੁੰਭੜੈ ਜਲਿ ਜਾਸੀ ਢੋਲਾ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ ਇਕ ਅਪੀਨੈ ਪਤਲੀ ਸਹ ਕੇਰੇ ਬੋਲਾ।। ਦੁਧਾ ਥਣੀ ਨ ਆਵਈ ਫਿਰਿ ਹੋਇ ਨ ਮੇਲਾ॥੨॥ ਕਹੈ ਫਰੀਦੁ ਸਹੇਲੀਹੋ ਸਹੁ ਅਲਾਏਸੀ॥ਹੰਸ ਚਲਸੀ ਡੂੰਮਣਾ ਅਹਿ ਤਨੁ ਢੇਰੀ ਥੀਸੀ॥੩॥ ਤਬ ਗੁਰੁ ਜਬਾਬੁ ਦਿਤਾ ਸਬਦੁ ਕੀਤਾ ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ ਵਿਚਿ ਮਃ ੧:- {{gap}}ਜਪ ਤਪ ਕਾ ਬੰਧੁ ਬੇਲਾ ਜਿਤੁ ਲੰਘਹਿ ਵਹੇਲਾ ਨਾ ਸਰਵਰੁ ਨਾ ਉਛਲੈ ਐਸਾ ਪੰਥੁ ਸੁਹੇਲਾ॥੧॥ ਤੇਰਾ ਏਕੋ ਨਾਮੁ ਮੰਜੀਠੜਾ ਰਤਾ ਮੇਰਾ ਚੋਲਾ ਸਦ ਰੰਗ ਢੋਲਾ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ਸਾਜਨ ਚਲੇ ਪਿਆਰਿਆ ਕਿਉ ਮੇਲਾ ਹੋਈ॥ ਜੇ ਗੁਣ ਹੋਵਹਿ ਗੰਠੜੀਐ ਮੇਲੇਗਾ ਸੋਈ॥ ੨॥ ਮਿਲਿਆ ਹੋਇ ਨ ਵੀਛੁੜੈ ਜੇ ਮਿਲਿਆ ਹੋਈ। ਆਵਾਗਉਣੁ ਨਿਵਾਰਿਆ ਹੈ ਸਾਚਾ ਸੋਈ॥੩॥ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਨਿਵਾਰਿਆ ਸੀਤਾ ਹੈ ਚੋਲਾ॥ ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਫਲੁ ਪਾਇਆ ਸਹਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬੋਲਾ॥੪॥ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਸਹੇਲੀਹੋ ਸਹੁ ਖਰਾ ਪਿਆਰਾ॥ ਹਮ ਸਹਕੇਰੀਆ ਦਾਸੀਆ ਸਾਚਾ ਖਸਮੁ ਹਮਾਰਾ ੫॥ ਤਬ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦੁ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਵਿਚਿ:- {{gap}}ਦਿਲਹੁ ਮੁਹਬਤਿ ਜਿੰਨ ਸੇਈ ਸਚਿਆ॥ ਜਿਨ ਮਨਿ ਹੋਰੁ ਮੁਖਿ ਹੋਰੁ ਸਿ ਕਾਂਢੇ ਕਚਿਆ॥੧॥ ਰਤੇ ਇਸਕ ਖੁਦਾਇ ਰੰਗਿ ਦੀਦਾਰ ਕੇ। ਵਿਸਰਿਆ ਜਿਨ ਨਾਮੁ ਤੇ ਭੁਇ ਭਾਰੁ ਥੀਏ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ ਆਪਿ ਲੀਏ ਲੜਿ ਲਾਇ ਦਰਿ ਦਰਵੇਸ ਸੇ।। ਤਿਨ ਧੰਨੁ ਜਣੇਦੀ ਮਾਉ ਆਏ ਸਫਲੁ ਸੇ॥੨॥ਪਰਵਰਦਗਾਰ ਅਪਾਰ ਅਗਮ ਬੇਅੰਤ ਤੂ॥ਜਿਨਾ ਪਛਾਤਾ ਸਚੁ ਚੁੰਮਾ ਪੈਰ ਮੂੰ॥੩॥ਤੇਰੀ {{rule}}<noinclude>*'ਉਠੀ' ਪਾਠ ਹਾ:ਬਾ: ਨੁਸਖੇ ਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਉਠੀ ਪਦ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਮਾਤ੍ਰਾ ਬਰਾਬਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਸਲੋਕ ਪੰਚਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਹੈ। ਲਿਖਾਰੀ ਦੀ ਏਥੇ ਭੁੱਲ ਹੈ।</noinclude> m5jol809tg0tlcm0904w0p3gw9vmcfr 196480 196479 2025-06-23T16:29:27Z Ashwinder sangrur 2332 196480 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" />{{center|(੪੯)}}</noinclude>ਨਾਨਕ ਖੇਤੁ ਨ ਉਜੜੇ ਜੇ ਰਾਖਾ ਹੋਇ ਸੁਚੇਤ॥੧॥ ਤਬ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦ ਬੋਲਿਆ:- {{gap}}ਸਲੋਕੁ॥ ਫਰੀਦਾ ਤਨੁ ਰਹਿਆ ਮਨੁ ਫਟਿਆ ਤਾਗਤਿ ਰਹੀ ਨ ਕੋਇ॥ ਉਠ* ਪਿਰੀ ਤਬੀਬ ਥੀਓ ਕਾਰੀ ਦਾਰੂ ਲਾਇ॥੧॥ {{gap}}ਤਬ ਗੁਰੂ ਬਾਬੇ ਜਬਾਬੁ ਦਿਤਾ:- {{gap}}ਸਲੋਕੁ॥ ਸਜਣ ਸਚੁ ਪਰਖਿ ਮੁਖਿ ਅਲਾਵਣੁ ਥੋਥਰਾ।। ਮੰਨ ਮਝਾਹੂ ਲਖਿ ਤੁਧਹੁ ਦੂਰਿ ਨ ਸੁ ਪਿਰੀ॥੩॥ {{gap}}ਤਬ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦੁ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ ਵਿਚਿ:- {{gap}}ਬੇੜਾ ਬੰਧਿ ਨ ਸਕਿਓ ਬੰਧਨ ਕੀ ਵੇਲਾ॥ ਭਰਿ ਸਰਵਰੁ ਜਬ ਊਛਲੈ ਤਬ ਤਰਣੁ ਦੁਹੇਲਾ॥੧॥ ਹਥੁ ਨ ਲਾਇ ਕਸੁੰਭੜੈ ਜਲਿ ਜਾਸੀ ਢੋਲਾ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ ਇਕ ਅਪੀਨੈ ਪਤਲੀ ਸਹ ਕੇਰੇ ਬੋਲਾ।। ਦੁਧਾ ਥਣੀ ਨ ਆਵਈ ਫਿਰਿ ਹੋਇ ਨ ਮੇਲਾ॥੨॥ ਕਹੈ ਫਰੀਦੁ ਸਹੇਲੀਹੋ ਸਹੁ ਅਲਾਏਸੀ॥ਹੰਸ ਚਲਸੀ ਡੂੰਮਣਾ ਅਹਿ ਤਨੁ ਢੇਰੀ ਥੀਸੀ॥੩॥ {{gap}}ਤਬ ਗੁਰੁ ਜਬਾਬੁ ਦਿਤਾ ਸਬਦੁ ਕੀਤਾ ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ ਵਿਚਿ ਮਃ ੧:- {{gap}}ਜਪ ਤਪ ਕਾ ਬੰਧੁ ਬੇਲਾ ਜਿਤੁ ਲੰਘਹਿ ਵਹੇਲਾ ਨਾ ਸਰਵਰੁ ਨਾ ਉਛਲੈ ਐਸਾ ਪੰਥੁ ਸੁਹੇਲਾ॥੧॥ ਤੇਰਾ ਏਕੋ ਨਾਮੁ ਮੰਜੀਠੜਾ ਰਤਾ ਮੇਰਾ ਚੋਲਾ ਸਦ ਰੰਗ ਢੋਲਾ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ਸਾਜਨ ਚਲੇ ਪਿਆਰਿਆ ਕਿਉ ਮੇਲਾ ਹੋਈ॥ ਜੇ ਗੁਣ ਹੋਵਹਿ ਗੰਠੜੀਐ ਮੇਲੇਗਾ ਸੋਈ॥ ੨॥ ਮਿਲਿਆ ਹੋਇ ਨ ਵੀਛੁੜੈ ਜੇ ਮਿਲਿਆ ਹੋਈ। ਆਵਾਗਉਣੁ ਨਿਵਾਰਿਆ ਹੈ ਸਾਚਾ ਸੋਈ॥੩॥ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਨਿਵਾਰਿਆ ਸੀਤਾ ਹੈ ਚੋਲਾ॥ ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਫਲੁ ਪਾਇਆ ਸਹਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬੋਲਾ॥੪॥ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਸਹੇਲੀਹੋ ਸਹੁ ਖਰਾ ਪਿਆਰਾ॥ ਹਮ ਸਹਕੇਰੀਆ ਦਾਸੀਆ ਸਾਚਾ ਖਸਮੁ ਹਮਾਰਾ ੫॥ {{gap}}ਤਬ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦੁ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਵਿਚਿ:- {{gap}}ਦਿਲਹੁ ਮੁਹਬਤਿ ਜਿੰਨ ਸੇਈ ਸਚਿਆ॥ ਜਿਨ ਮਨਿ ਹੋਰੁ ਮੁਖਿ ਹੋਰੁ ਸਿ ਕਾਂਢੇ ਕਚਿਆ॥੧॥ ਰਤੇ ਇਸਕ ਖੁਦਾਇ ਰੰਗਿ ਦੀਦਾਰ ਕੇ। ਵਿਸਰਿਆ ਜਿਨ ਨਾਮੁ ਤੇ ਭੁਇ ਭਾਰੁ ਥੀਏ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ ਆਪਿ ਲੀਏ ਲੜਿ ਲਾਇ ਦਰਿ ਦਰਵੇਸ ਸੇ।। ਤਿਨ ਧੰਨੁ ਜਣੇਦੀ ਮਾਉ ਆਏ ਸਫਲੁ ਸੇ॥੨॥ਪਰਵਰਦਗਾਰ ਅਪਾਰ ਅਗਮ ਬੇਅੰਤ ਤੂ॥ਜਿਨਾ ਪਛਾਤਾ ਸਚੁ ਚੁੰਮਾ ਪੈਰ ਮੂੰ॥੩॥ਤੇਰੀ {{rule}}<noinclude>*'ਉਠੀ' ਪਾਠ ਹਾ:ਬਾ: ਨੁਸਖੇ ਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਉਠੀ ਪਦ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਮਾਤ੍ਰਾ ਬਰਾਬਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਸਲੋਕ ਪੰਚਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਹੈ। ਲਿਖਾਰੀ ਦੀ ਏਥੇ ਭੁੱਲ ਹੈ।</noinclude> gel9ldvdi9ll7zy8fd4fyvzv4ik4m1g 250 14159 196481 196467 2025-06-23T16:33:27Z Ashwinder sangrur 2332 196481 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" />{{center|(੫੦)}}</noinclude>{{gap}}ਪਨਹ ਖੁਦਾਇ ਤੂ ਬਖਸੰਦਗੀ॥ ਸੇਖ ਫਰੀਦੈ ਖੈਰੁ ਦੀਜੈ ਬੰਦਗੀ॥੪॥੧॥ {{gap}}ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ ਵਿਚ ਮਃ ੧ ਸੁਚਜੀ॥ ਜਾ ਤੂ ਤਾ ਮੈ ਸਭੁ ਕੋ ਤੂ ਸਾਹਿਬੁ ਮੇਰੀ ਰਾਸਿ ਜੀਉ॥ਤੁਧੁ ਅੰਤਰਿ ਹਉ ਸੁਖਿ ਵਸਾ ਤੂੰ ਅੰਤਰਿ ਸਾਬਾਸਿ ਜੀਉ॥ ਭਾਣੇ ਤਖਤਿ ਵਡਾਈਆ ਭਾਣੈ ਭੀਖ ਉਦਾਸਿ ਜੀਉ॥ਭਾਣੈ ਥਲ ਸਿਰਿ ਸਰੁ ਵਹੈ ਕਮਲੁ ਫੁਲੈ ਆਕਾਸ ਜੀਉ॥ਭਾਣੇ ਭਵਜਲੁ ਲੰਘੀਐ ਭਾਣੇ ਮੰਝਿ ਭਰੀਆਸਿ ਜੀਉ॥ਭਾਣੈ ਸੋ ਸਹੁ ਰੰਗੁਲਾਸਿਫਤਿ ਰਤਾ ਗੁਣਤਾਸਿ ਜੀਉ॥ਭਾਣੇ ਸਹੁ ਭੀਹਾਵਲਾ ਹਉ ਆਵਣ ਜਾਣਿ ਮੁਈਆਸਿ ਜੀਉ॥ ਤੂ ਸਹੁ ਅਗਮ ਅਤੋਲਵਾ ਹਉ ਕਹਿ ਕਹਿ ਢਹਿ ਪਈਆਸਿ ਜੀਉ॥ ਕਿਆ ਮਾਗਉ ਕਿਆ ਕਹਿ ਸੁਣੀ ਮੈ ਦਰਸਨ ਭੂਖ ਪਿਆਸਿ ਜੀਉ॥ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਸਹੁ ਪਾਇਆ ਸਚੁ ਨਾਨਕ ਕੀ ਅਰਦਾਸਿ ਜੀਉ॥ ੨॥ {{gap}}ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਅਤੈ ਸੇਖ ਫਰੀਦੁ ਦੁਇ ਏਕ ਰਾਤਿ ਇਕਠੇ ਰਹੇ ਜੰਗਲ ਵਿਚਿ। ਤਬਿ ਇਕੁ ਬੰਦਾ ਖੁਦਾਇ ਦਾ ਆਇ ਨਿਕਲਿਆ। ਉਹ ਦੇਖਿ ਕਰਿ ਘਰਿ ਉਠਿ ਗਇਆ। ਤਬ ਏਕ ਤਬਲਬਾਜ* ਦੁਧ ਕਾ ਭਰ ਕੇ ਲੈ ਆਇਆ, ਵਿਚਿ ਚਾਰਿ ਮੁਹਰਾਂ ਪਾਇ ਕਰਿ, ਪਿਛਲੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਲੈ ਆਇਆ। ਤਬਿ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਆਪਣਾ ਬਖਰਾ ਪਾਇ ਲਇਆ,ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਦਾ ਬਖਰਾ ਰਖਿ ਛਡਿਉਸ॥ ਤਬ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਬੋਲਿਆ:- {{gap}}ਸਲੋਕੁ॥ ਪਹਿਲੇ ਪਹਿਰੈ ਫੁਲੜਾ ਫਲੁ ਭੀ ਪਛਾ ਰਾਤਿ॥ ਜੋ ਜਾਗੰਨਿ ਲਹੰਨਿ ਸੇ ਸਾਈ ਕੰਨੋ ਦਾਤਿ॥ ੧੧੨॥ ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਜਬਾਬੁ ਦਿਤਾ {{gap}}ਸਲੋਕੁ॥ ਦਾਤੀ ਸਾਹਿਬ ਸੰਦੀਆ ਕਿਆ ਚਲੈ ਤਿਸੁ ਨਾਲਿ। ਇਕ ਜਾਰੀਦੇ ਨਾ ਲਹੰਨਿ ਇਕਨਾ ਸੁਤਿਆ ਦੇਇ ਉਠਾਲਿ॥੧॥ {{gap}}ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ, 'ਸੇਖ ਫਰੀਦਾ! ਇਸੁ ਦੁਧ ਵਿਚਿ ਹਾਥੁ ਫੇਰਿ ਕਰਿ ਦੇਖੁ ਕਿਆ ਹੈ'। ਜਾਂ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦੁ ਦੇਖੈ ਤਾਂ ਮੁਹਰਾਂ ਚਾਰਿ ਅਸਨਿ, ਤਬਿ ਉਹ ਤਬਲਬਾਜੁ ਛੋਡਿ ਕਰਿ ਚਲਦਾ ਰਹਿਆ। ਤਬ ਗੁਰੂ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗ ਤੁਖਾਰੀ ਛੰਤ ਮਃ ੧:- {{gap}}ਪਹਿਲੇ ਪਹਰੈ ਨੈਣ ਸਲੋਨੜੀਏ ਰੈਣਿ ਅੰਧਿਆਰੀ ਰਾਮ॥ ਵਖਰੁ ਰਾਖ ਮੁਈਏ ਆਵੈ ਵਾਰੀ ਰਾਮ॥ ਵਾਰੀ ਆਵੈ ਕਵਣੁ ਜਗਾਵੇ ਸੂਤੀ ਜਮ ਰਸੁ {{rule}}<noinclude>*ਹੇਠੋਂ ਤੰਗ ਉਤੋਂ ਚੌੜਾ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਟੋਰਾ। ਹਿੱਸਾ। ਸਲੋਕ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਸੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵਿਚ ਹੈ। ਵਾਰ ਸਿਰੀ ਰਾਗੁ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦਾ ਸਲੋਕ ਹੈ।</noinclude> g38rdcv4hnlbfgl1rzpo1uwlg9jjsrp 250 14163 196482 164166 2025-06-23T16:45:50Z Ashwinder sangrur 2332 /* ਸੋਧਣਾ */ 196482 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" /></noinclude>________________ ( ੫੨ ). ਆਖਿਆ 'ਇਨ ਏਕ ਬਾਰਿ ਮਿਥਿਆ ਕਹਿਆ ਹੈ, ਤਿਸ ਤੇ ਇਸਕਾ ਜੀਉ ਕਸ਼ਟਿ ਪਇਆ ਹੈ । ਅਰ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਾ ਲੋਕੁ ਸਤਿਬਾਦੀ ਥਾ, ਦਿਨ ਕਉ ਬੀਜਦਾ ਹੈ ਅਰੁ ਰਾਤਿ ਕਉ ਲੁਣਿ ਦਿਨ ਕਉ ਲੂਣਦਾ ਹੈ*। ਤਬਿ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕੇ ਲੋਕ ਲਾਗੇ 'ਹਾਇ ! ਹਾਇ ! ਕਰਣਿ । ਤਾਂ ਜੋਤਕੀਆਂ ਆਖਿਆ, 'ਜੋ ਇਸ ਕੀ ਮੁਕਤਿ ਤਬ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਸਾਧੁ ਕੇ ਚਰਣ ਲਗਨਿ । ਤਬ ਉਨਾਂ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਾ ਰਾਹ ਬੰਧ ਕਰਿਆ ਏਕ ਦਰਵਾਜਾ ਰਖਿਆ ਥਾ, ਜੇ ਕੋਈ ਫਕੀਰੁ ਆਵੇ ਤਾਂ ਓਤੇ ਦਰਵਾਜੇ ਕਢੀਐ । ਤਬ ਬਾਬਾ ਅਤੇ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦੁ ਜਾਇ ਨਿਕਲੇ। ਜਬ ਨੇੜੇ ਗਏ ਤਬਿ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਕਹਿਆ, ਸੇਖ ਫਰੀਦਾ ਪੈਰੁ ਧਰਿ । ਤਬਿ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਕਹਿਆ, 'ਜੀ ਮੇਰੀ ਕਿਆ ਮਜਾਲ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਆਗੈ ਪੈਰੁ ਧਰਾਂ। ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਪੈਰੁ ਧਰਿਆ ਤਾਂ ਖੋਪਰੀ ਫੂਟਿ ਗਈ । ਉਸ ਜੀਅ ਕੀ ਮੁਕਤਿ ਹੋਈ, ਤਬ ਸਾਰਾ ਆਸਾ ਦੇਸੁ ਆਇ ਪੈਰੀ ਪਇਆ।ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਮਾਰੁ ਵਿਚਿ ਮ: ੧॥ {{gap}}ਮਿਲਿ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਪਿੰਡੁ ਕਮਾਇਆ ॥ ਤਿਨਿ ਕਰਤੇ ਲੇਖੁ ਲਿਖਾਇਆ॥ ਲਿਖੁ ਦਾਤਿ ਜੋਤਿ ਵਡਿਆਈ ॥ ਮਿਲਿ ਮਾਇਆ ਸੁਰਤਿ ਗਵਾਈ ॥੧॥ ਮੂਰਖ ਮਨ ਕਾਹੇ ਕਰਸਹਿ ਮਾਣਾ॥ ਉਠਿ ਚਲਣਾ ਖਸਮੈ ਭਾਣਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ਤਜਿ ਸਾਦ ਸਹਜ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥ ਘਰ ਛਡਣੇ ਰਹੈ ਨ ਕੋਈ ॥ ਕਿਛੁ ਖਾਜੈ ਕਿਛੁ ਧਰਿ ਜਾਈਐ il ਜੇ ਬਾਹੁੜਿ ਦੁਨੀਆ ਆਈਐ॥੨॥ਸਚੁ ਕਾਇਆਂ ਪਟੁ ਹਢਾਏ ॥ ਫੁਰਮਾਇਸ ਬਹੁਤੁ ਚਲਾਏ॥ਕਰਿ ਸੇਜ ਸੁਖਾਲੀ ਸੋਵੈ ॥ ਹਥੀ ਪਉਦੀ ਕਾਹੇ ਰੋਵੈ ॥ ੩ ॥ ਘਰ ਘੁੰਮਣਵਾਣੀ ਭਾਈ ॥ ਪਾਪ ਪਥਰ ਤਰਣੁ ਨ ਜਾਈ॥ਭਉ ਬੇੜਾ ਜੀਉ ਚੜਾਊ॥ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਦੇਵੈ ਕਾਹੂ॥੪॥੨॥ {{gap}}ਤਬਿ ਰੋਟੀਆਂ ਲੈ ਲੈ ਆਵਨਿ ਜੋ ਸੇਖ ਫਰੀਦੁ ਕੂ ਦੇਵਨਿ ਤਿਸ ਕਉ ਆਖੇ ਮੈਂ ਖਾਧੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਲੇ ਭੀ ਬੰਧੀ ਪਈ ਹੈ । ਤਬ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਿਆ । ਲੋਕਾਂ ਆਖਿਆ, ਹੋ ਬੰਦੇ ਖਦਾਇਕੇ ! ਤੂੰ ਕੋਈ ਉਸੀ ਮੁਲਖ ਕਾਂ ਕੂੜਿਆਰ ਹੈਂ ਜਿਸ ਮੁਲਖ ਫਰੀਦੁ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ? ਜੋ ਰੋਟੀ ਕਾਠ ਕੀ ਹੈਸੁ ਅਤੇ ਜੇ ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈਸੁ ਤਾਂ ਆਖਦਾ ਹੈ ਜੋ-ਮੈਂ ਖਾਧੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਲੈ ਭੀ ਬੰਧੀ ਹੈ-। ਤਬ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਰੋਟੀ ਕਠਿ ਕੀ ਸੁਟ ਪਾਈ | ਆਖਿਓਸ, ਇਕ ਵਾਰੀ ਕੂੜ ਆਖੇ ਦਾ ਸਦਕਾ ਰਾਜੇ ਇਤਨੀ ਸਜਾਇ ਪਾਈ ਹੈ,ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਕਿਆ ਹਵਾਲ ਹੋਵੇਗਾ ?+। ਤਬ ਬਾਬੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ, ਸੇਖੁ ਫਰੀਦ ਵਿਦਿਆ ਕੀਤਾ। ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ, ਸੇਖ ਫਰਦ ! ਤੁਸਾਂ ਵਿਚਿ ਖੁਦਾਇ ਸਹੀ ਹੈ, ਪਰੁ ਤੂ ਪੀਰੁ ਕਰੁ' । ਤਬਿ ਸੇਖੁ *ਹਾ:ਵਾ:ਨੁਸਖੇ ਵਿਚ ਦਿਨ ਕਉ.. ਤੋਂ.. ਲੁਣਦਾ ਹੈ' ਦੀ ਥਾਂ ਐਉਂ ਪਾਠ ਹੈ:'ਦਿਨ ਕਉ ਬੀਜਦੇ ਹੈ,ਰਾਤ ਕਉ ਲੁਣਦੇ ਹੈ' । ਪਾਠ ਉਨਾ ਹਾਵਾ:ਨਦਾ ਹੈ । ਅਤੇ ਤੋਂ ਹੋਵੇਗਾ ਤਕ ਦਾ ਪਾਠ ਹਾ :ਬਾ:ਨੁ: ਵਿਚੋਂ ਹੈ । Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org<noinclude></noinclude> p61h8i68ipqhv42ljciprsb4fj544ml 196483 196482 2025-06-23T16:48:14Z Ashwinder sangrur 2332 196483 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" /></noinclude>________________ ( ੫੨ ). ਆਖਿਆ 'ਇਨ ਏਕ ਬਾਰਿ ਮਿਥਿਆ ਕਹਿਆ ਹੈ, ਤਿਸ ਤੇ ਇਸਕਾ ਜੀਉ ਕਸ਼ਟਿ ਪਇਆ ਹੈ । ਅਰ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਾ ਲੋਕੁ ਸਤਿਬਾਦੀ ਥਾ, ਦਿਨ ਕਉ ਬੀਜਦਾ ਹੈ ਅਰੁ ਰਾਤਿ ਕਉ ਲੁਣਿ ਦਿਨ ਕਉ ਲੂਣਦਾ ਹੈ*। ਤਬਿ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕੇ ਲੋਕ ਲਾਗੇ 'ਹਾਇ ! ਹਾਇ ! ਕਰਣਿ । ਤਾਂ ਜੋਤਕੀਆਂ ਆਖਿਆ, 'ਜੋ ਇਸ ਕੀ ਮੁਕਤਿ ਤਬ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਸਾਧੁ ਕੇ ਚਰਣ ਲਗਨਿ । ਤਬ ਉਨਾਂ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਾ ਰਾਹ ਬੰਧ ਕਰਿਆ ਏਕ ਦਰਵਾਜਾ ਰਖਿਆ ਥਾ, ਜੇ ਕੋਈ ਫਕੀਰੁ ਆਵੇ ਤਾਂ ਓਤੇ ਦਰਵਾਜੇ ਕਢੀਐ । ਤਬ ਬਾਬਾ ਅਤੇ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦੁ ਜਾਇ ਨਿਕਲੇ। ਜਬ ਨੇੜੇ ਗਏ ਤਬਿ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਕਹਿਆ, ਸੇਖ ਫਰੀਦਾ ਪੈਰੁ ਧਰਿ । ਤਬਿ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਕਹਿਆ, 'ਜੀ ਮੇਰੀ ਕਿਆ ਮਜਾਲ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਆਗੈ ਪੈਰੁ ਧਰਾਂ। ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਪੈਰੁ ਧਰਿਆ ਤਾਂ ਖੋਪਰੀ ਫੂਟਿ ਗਈ । ਉਸ ਜੀਅ ਕੀ ਮੁਕਤਿ ਹੋਈ, ਤਬ ਸਾਰਾ ਆਸਾ ਦੇਸੁ ਆਇ ਪੈਰੀ ਪਇਆ।ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਮਾਰੁ ਵਿਚਿ ਮ: ੧॥ {{gap}}ਮਿਲਿ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਪਿੰਡੁ ਕਮਾਇਆ ॥ ਤਿਨਿ ਕਰਤੇ ਲੇਖੁ ਲਿਖਾਇਆ॥ ਲਿਖੁ ਦਾਤਿ ਜੋਤਿ ਵਡਿਆਈ ॥ ਮਿਲਿ ਮਾਇਆ ਸੁਰਤਿ ਗਵਾਈ ॥੧॥ ਮੂਰਖ ਮਨ ਕਾਹੇ ਕਰਸਹਿ ਮਾਣਾ॥ ਉਠਿ ਚਲਣਾ ਖਸਮੈ ਭਾਣਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ਤਜਿ ਸਾਦ ਸਹਜ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥ ਘਰ ਛਡਣੇ ਰਹੈ ਨ ਕੋਈ ॥ ਕਿਛੁ ਖਾਜੈ ਕਿਛੁ ਧਰਿ ਜਾਈਐ il ਜੇ ਬਾਹੁੜਿ ਦੁਨੀਆ ਆਈਐ॥੨॥ਸਚੁ ਕਾਇਆਂ ਪਟੁ ਹਢਾਏ ॥ ਫੁਰਮਾਇਸ ਬਹੁਤੁ ਚਲਾਏ॥ਕਰਿ ਸੇਜ ਸੁਖਾਲੀ ਸੋਵੈ ॥ ਹਥੀ ਪਉਦੀ ਕਾਹੇ ਰੋਵੈ ॥ ੩ ॥ ਘਰ ਘੁੰਮਣਵਾਣੀ ਭਾਈ ॥ ਪਾਪ ਪਥਰ ਤਰਣੁ ਨ ਜਾਈ॥ਭਉ ਬੇੜਾ ਜੀਉ ਚੜਾਊ॥ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਦੇਵੈ ਕਾਹੂ॥੪॥੨॥ {{gap}}ਤਬਿ ਰੋਟੀਆਂ ਲੈ ਲੈ ਆਵਨਿ ਜੋ ਸੇਖ ਫਰੀਦੁ ਕੂ ਦੇਵਨਿ ਤਿਸ ਕਉ ਆਖੇ ਮੈਂ ਖਾਧੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਲੇ ਭੀ ਬੰਧੀ ਪਈ ਹੈ । ਤਬ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਿਆ । ਲੋਕਾਂ ਆਖਿਆ, ਹੋ ਬੰਦੇ ਖਦਾਇਕੇ ! ਤੂੰ ਕੋਈ ਉਸੀ ਮੁਲਖ ਕਾਂ ਕੂੜਿਆਰ ਹੈਂ ਜਿਸ ਮੁਲਖ ਫਰੀਦੁ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ? ਜੋ ਰੋਟੀ ਕਾਠ ਕੀ ਹੈਸੁ ਅਤੇ ਜੇ ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈਸੁ ਤਾਂ ਆਖਦਾ ਹੈ ਜੋ-ਮੈਂ ਖਾਧੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਲੈ ਭੀ ਬੰਧੀ ਹੈ-। ਤਬ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਰੋਟੀ ਕਠਿ ਕੀ ਸੁਟ ਪਾਈ | ਆਖਿਓਸ, ਇਕ ਵਾਰੀ ਕੂੜ ਆਖੇ ਦਾ ਸਦਕਾ ਰਾਜੇ ਇਤਨੀ ਸਜਾਇ ਪਾਈ ਹੈ,ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਕਿਆ ਹਵਾਲ ਹੋਵੇਗਾ ?+। ਤਬ ਬਾਬੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ, ਸੇਖੁ ਫਰੀਦ ਵਿਦਿਆ ਕੀਤਾ। ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ, ਸੇਖ ਫਰਦ ! ਤੁਸਾਂ ਵਿਚਿ ਖੁਦਾਇ ਸਹੀ ਹੈ, ਪਰੁ ਤੂ ਪੀਰੁ ਕਰੁ' । ਤਬਿ ਸੇਖੁ *ਹਾ:ਵਾ:ਨੁਸਖੇ ਵਿਚ ਦਿਨ ਕਉ.. ਤੋਂ.. ਲੁਣਦਾ ਹੈ' ਦੀ ਥਾਂ ਐਉਂ ਪਾਠ ਹੈ:'ਦਿਨ ਕਉ ਬੀਜਦੇ ਹੈ,ਰਾਤ ਕਉ ਲੁਣਦੇ ਹੈ' । ਪਾਠ ਉਨਾ ਹਾਵਾ:ਨਦਾ ਹੈ । ਅਤੇ ਤੋਂ ਹੋਵੇਗਾ ਤਕ ਦਾ ਪਾਠ ਹਾ :ਬਾ:ਨੁ: ਵਿਚੋਂ ਹੈ । Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org<noinclude></noinclude> s36nkgbk30ylvkiwtwyi2pqfnai7de1 196484 196483 2025-06-23T16:49:21Z Ashwinder sangrur 2332 196484 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" /></noinclude>________________ {{center|( ੫੨ )}} . ਆਖਿਆ 'ਇਨ ਏਕ ਬਾਰਿ ਮਿਥਿਆ ਕਹਿਆ ਹੈ, ਤਿਸ ਤੇ ਇਸਕਾ ਜੀਉ ਕਸ਼ਟਿ ਪਇਆ ਹੈ । ਅਰ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਾ ਲੋਕੁ ਸਤਿਬਾਦੀ ਥਾ, ਦਿਨ ਕਉ ਬੀਜਦਾ ਹੈ ਅਰੁ ਰਾਤਿ ਕਉ ਲੁਣਿ ਦਿਨ ਕਉ ਲੂਣਦਾ ਹੈ*। ਤਬਿ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕੇ ਲੋਕ ਲਾਗੇ 'ਹਾਇ ! ਹਾਇ ! ਕਰਣਿ । ਤਾਂ ਜੋਤਕੀਆਂ ਆਖਿਆ, 'ਜੋ ਇਸ ਕੀ ਮੁਕਤਿ ਤਬ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਸਾਧੁ ਕੇ ਚਰਣ ਲਗਨਿ । ਤਬ ਉਨਾਂ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਾ ਰਾਹ ਬੰਧ ਕਰਿਆ ਏਕ ਦਰਵਾਜਾ ਰਖਿਆ ਥਾ, ਜੇ ਕੋਈ ਫਕੀਰੁ ਆਵੇ ਤਾਂ ਓਤੇ ਦਰਵਾਜੇ ਕਢੀਐ । ਤਬ ਬਾਬਾ ਅਤੇ ਸੇਖੁ ਫਰੀਦੁ ਜਾਇ ਨਿਕਲੇ। ਜਬ ਨੇੜੇ ਗਏ ਤਬਿ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਕਹਿਆ, ਸੇਖ ਫਰੀਦਾ ਪੈਰੁ ਧਰਿ । ਤਬਿ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਕਹਿਆ, 'ਜੀ ਮੇਰੀ ਕਿਆ ਮਜਾਲ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਆਗੈ ਪੈਰੁ ਧਰਾਂ। ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਪੈਰੁ ਧਰਿਆ ਤਾਂ ਖੋਪਰੀ ਫੂਟਿ ਗਈ । ਉਸ ਜੀਅ ਕੀ ਮੁਕਤਿ ਹੋਈ, ਤਬ ਸਾਰਾ ਆਸਾ ਦੇਸੁ ਆਇ ਪੈਰੀ ਪਇਆ।ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਮਾਰੁ ਵਿਚਿ ਮ: ੧॥ {{gap}}ਮਿਲਿ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਪਿੰਡੁ ਕਮਾਇਆ ॥ ਤਿਨਿ ਕਰਤੇ ਲੇਖੁ ਲਿਖਾਇਆ॥ ਲਿਖੁ ਦਾਤਿ ਜੋਤਿ ਵਡਿਆਈ ॥ ਮਿਲਿ ਮਾਇਆ ਸੁਰਤਿ ਗਵਾਈ ॥੧॥ ਮੂਰਖ ਮਨ ਕਾਹੇ ਕਰਸਹਿ ਮਾਣਾ॥ ਉਠਿ ਚਲਣਾ ਖਸਮੈ ਭਾਣਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ਤਜਿ ਸਾਦ ਸਹਜ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥ ਘਰ ਛਡਣੇ ਰਹੈ ਨ ਕੋਈ ॥ ਕਿਛੁ ਖਾਜੈ ਕਿਛੁ ਧਰਿ ਜਾਈਐ il ਜੇ ਬਾਹੁੜਿ ਦੁਨੀਆ ਆਈਐ॥੨॥ਸਚੁ ਕਾਇਆਂ ਪਟੁ ਹਢਾਏ ॥ ਫੁਰਮਾਇਸ ਬਹੁਤੁ ਚਲਾਏ॥ਕਰਿ ਸੇਜ ਸੁਖਾਲੀ ਸੋਵੈ ॥ ਹਥੀ ਪਉਦੀ ਕਾਹੇ ਰੋਵੈ ॥ ੩ ॥ ਘਰ ਘੁੰਮਣਵਾਣੀ ਭਾਈ ॥ ਪਾਪ ਪਥਰ ਤਰਣੁ ਨ ਜਾਈ॥ਭਉ ਬੇੜਾ ਜੀਉ ਚੜਾਊ॥ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਦੇਵੈ ਕਾਹੂ॥੪॥੨॥ {{gap}}ਤਬਿ ਰੋਟੀਆਂ ਲੈ ਲੈ ਆਵਨਿ ਜੋ ਸੇਖ ਫਰੀਦੁ ਕੂ ਦੇਵਨਿ ਤਿਸ ਕਉ ਆਖੇ ਮੈਂ ਖਾਧੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਲੇ ਭੀ ਬੰਧੀ ਪਈ ਹੈ । ਤਬ ਆਸਾ ਦੇਸ ਕਿਆ । ਲੋਕਾਂ ਆਖਿਆ, ਹੋ ਬੰਦੇ ਖਦਾਇਕੇ ! ਤੂੰ ਕੋਈ ਉਸੀ ਮੁਲਖ ਕਾਂ ਕੂੜਿਆਰ ਹੈਂ ਜਿਸ ਮੁਲਖ ਫਰੀਦੁ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ? ਜੋ ਰੋਟੀ ਕਾਠ ਕੀ ਹੈਸੁ ਅਤੇ ਜੇ ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈਸੁ ਤਾਂ ਆਖਦਾ ਹੈ ਜੋ-ਮੈਂ ਖਾਧੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਲੈ ਭੀ ਬੰਧੀ ਹੈ-। ਤਬ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਰੋਟੀ ਕਠਿ ਕੀ ਸੁਟ ਪਾਈ | ਆਖਿਓਸ, ਇਕ ਵਾਰੀ ਕੂੜ ਆਖੇ ਦਾ ਸਦਕਾ ਰਾਜੇ ਇਤਨੀ ਸਜਾਇ ਪਾਈ ਹੈ,ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਕਿਆ ਹਵਾਲ ਹੋਵੇਗਾ ?+। ਤਬ ਬਾਬੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ, ਸੇਖੁ ਫਰੀਦ ਵਿਦਿਆ ਕੀਤਾ। ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ, ਸੇਖ ਫਰਦ ! ਤੁਸਾਂ ਵਿਚਿ ਖੁਦਾਇ ਸਹੀ ਹੈ, ਪਰੁ ਤੂ ਪੀਰੁ ਕਰੁ' । ਤਬਿ ਸੇਖੁ *ਹਾ:ਵਾ:ਨੁਸਖੇ ਵਿਚ ਦਿਨ ਕਉ.. ਤੋਂ.. ਲੁਣਦਾ ਹੈ' ਦੀ ਥਾਂ ਐਉਂ ਪਾਠ ਹੈ:'ਦਿਨ ਕਉ ਬੀਜਦੇ ਹੈ,ਰਾਤ ਕਉ ਲੁਣਦੇ ਹੈ' । ਪਾਠ ਉਨਾ ਹਾਵਾ:ਨਦਾ ਹੈ । ਅਤੇ ਤੋਂ ਹੋਵੇਗਾ ਤਕ ਦਾ ਪਾਠ ਹਾ :ਬਾ:ਨੁ: ਵਿਚੋਂ ਹੈ । Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org<noinclude></noinclude> ejmeqx1rl4rnsobtd7u8dv6ba21ro77 250 14165 196485 164173 2025-06-23T16:56:56Z Ashwinder sangrur 2332 /* ਸੋਧਣਾ */ 196485 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" />{{center|(੫੩)}}</noinclude> ਫਰੀਦੁ ਆਖਿਆ, 'ਚੰਗਾ ਹੋਵੈ ਜੀ! ਤਬਿ ਸੇਖ ਫਰੀਦੁ ਵਿਦਾ ਹੋਆ, ਗਲੇ ਵਿਚਿ ਲਾਗਿ ਮਿਲੇ;ਤਬ ਗੁਰੂ ਬਾਬਾ ਬੋਲਿਆ ਸਬਦੁ ਰਾਗੁ ਸਿਰੀ ਰਾਗੁ ਵਿਚਿ ਮਃ੧॥: {{Block center|<poem>ਆਵਹੁ ਭੈਣੇ ਗਲਿ ਮਿਲਹ ਅੰਕਿ ਸਹੇਲੜੀਆਹ॥ ਮਿਲਿ ਕੈ ਕਰਹ ਕਹਾਣੀਆ ਸੰਮ੍ਰਥ ਕੰਤ ਕੀਆਹ॥ਸਾਚੇ ਸਾਹਿਬ ਸਭਿ ਗੁਣ ਅਉਗਣ ਸਭਿ ਅਸਾਹ॥ ੧॥ ਕਰਤਾ ਸਭੁ ਕੋ ਤੇਰੈ ਜੋਰਿ॥ ਏਕੁ ਸਬਦੁ ਬੀਚਾਰੀਐ ਜਾ ਤੂ ਤਾ ਕਿਆ ਹੋਰਿ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ ਜਾਇ ਪੁਛਹੁ ਸੋਹਾਗਣੀ ਤੁਸੀ ਰਾਵਿਆ ਕਿਨੀ ਗੁਣੀ॥ ਸਹਜਿ ਸੰਤੋਖਿ ਸੀਗਾਰੀਆ ਮਿਠਾ ਬੋਲਣੀ॥ਪਿਰੁ ਰੀਸਾਲੂ ਤਾ ਮਿਲੈ ਜਾ ਗੁਰਕਾ ਸਬਦੁ ਸੁਣੀ॥੨॥ ਕੇਤੀਆ ਤੇਰੀਆ ਕੁਦਰਤੀ ਕੇਵਡ ਤੇਰੀ ਦਾਤਿ॥ ਕੇਤੇ ਤੇਰੇ ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਿਫਤਿ ਕਰਹਿ ਦਿਨੁ ਰਾਤਿ॥ ਕੇਤੇ ਤੇਰੇ ਰੂਪ ਰੰਗ ਕੇਤੇ ਜਾਤਿ ਅਜਾਤਿ॥੩॥ ਸਚੁ ਮਿਲੈ ਸਚੁ ਊਪਜੈ ਸਚ ਮਹਿ ਸਾਚਿ ਸਮਾਇ॥ ਸੁਰਤਿ ਹੋਵੈ ਪਤਿ ਉਗਵੈ ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਭਉ ਖਾਇ॥ ਨਾਨਕ ਸਚਾ ਪਾਤਿਸਾਹੁ ਆਪੇ ਲਏ ਮਿਲਾਇ॥੪॥੧੦॥</poem>}} {{gap}}ਤਬ ਬਾਬਾ ਜੀ ਕੋਈ ਦਿਨੁ ਆਸਾ ਦੇਸ ਵਿਚਿ ਰਹਿਆ, ਸਾਰਾ ਆਸਾ ਦੇਸੁ ਗੁਰੂ ਗੁਰੂ ਲਗਾ ਜਪਣ, ਨਾਉ ਧਰੀਕ ਸਿਖ* ਹੋਏ, ਏਕ ਮੰਜੀ ਆਸਾ ਦੇਸ ਵਿਚਿ ਹੈ। ਤਬ ਬਾਬੇ ਦੀ ਖੁਸੀ ਹੋਈ ਆਸਾ ਦੇਸ ਉਪਰਿ | ਬੋਲਹੁ ਵਾਹਿਗੁਰੂ। {{center|'''੨੯, ਬਿਸੀਅਰ ਦੇਸ਼ ਝੰਡਾ ਬਾਢੀ, ਜੁਗਾਵਲੀ.'''}} {{gap}}ਓਥਹੁਂ ਰਵਦੇ ਰਹੇ। ਤਬ ਬਿਸੀਅਰ ਦੇਸ ਆਇ ਪ੍ਰਗਟੇ, ਤਬ ਊਹਾ ਕੋਈ ਬੈਠਣ ਦੇਵੈ ਨਾਹੀ, ਜਹਾਂ ਜਾਇ ਖੜੋਵਨਿ ਤਹਾਂ ਲੋਕ ਚਉਕਾ ਦੇ ਲੈਨਿ, ਕਾਸਾ ਦੇਖਿ ਕਰ। ਤਬ ਝੰਡਾ ਬਾਢੀ ਆਇ ਨਿਕਲਿਆ, ਤਬ ਓਹੁ ਘਰਿ ਲੈ ਗਇਆ, ਪੈਰ ਧੋਇ ਕਰਿ ਪੀਤਿਆਸੁ, ਪੀਵਣੈ ਨਾਲਿ ਗੁਰੂ ਨਦਰਿ ਆਇਓਸੁ, ਉਦਾਸੀ ਹੋਆ ਨਾਲਿ ਲਾਗਾ ਫਿਰਨਿ। ਸ੍ਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ॥ ਲਿਖਤ {{rule}}<noinclude>*ਸਿਖ ਪਾਠ ਹਾ:ਬਾ: ਨੁਸਖੇ ਵਿਚੋਂ ਹੈ 1 ਪਾਠਾਂਤ੍ਰ ‘ਕਾਸੇ ਹੈ। ਹਾ:ਬਾ: ਵਾਲੇ ਨੁਸਖੇ ਦੇ ਉਤਾਰੇ ਵਿਚ ਇਥੋਂ ਅੱਗੇ ਐਉਂ ਲਿਖਿਆ ਹੈ:ਪ੍ਰਿਥਮੇ ਬਾਬੇ ਉਦਾਸੀ ਕੀਤੀ ਪੂਰਬ ਕੀ, ਤਿਤ ਸਮੇ ਬੈਠਾ ਥਾਂ ਸਮੁੰਦਰ ਕੀ ਬਰੇਤੀ ਵਿਚ, ਪਉਣ ਅਹਾਰ ਕੀਆ। ਨਾਲ ਝੰਡਾ ਬਾਢੀ ਥਾ, ਬਿਸੀਅਰ ਦੇਸ ਕਾ, ਤਿਸ ਕਉ ਜੁਗਾਵਲੀ ਮਿਲੀ, ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ, ਨਗਰ ਛੁਟਘਾਟਕਾ। ਤਿਤ ਸਮੇਂ ਬਿਸਮਾਦ ਪੜਦਾ ਥਾ। ਅਗੇ ਜੁਗਾਵਲੀ ਚਲੀ। ਜੁਗਾਵਲੀ ਕਾ ਸ਼ੁਮਾਰ ਸਾਰਾ ਹੀ ਲਿਖਿਆ। ਤਬ ਬਾਬੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ। ਤਬ ਝੰਡਾ ਬਾਢੀ ਬਿਸੀਅਰ ਦੇਸ ਕਉ ਵਿਦਿਆ ਕੀਤਾ | ਝੰਡੇ ਬਾਢੀ ਕੀ ਮੰਜੀ ਬਿਸੀਅਰ ਦੇਸ ਵਿਚ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਅਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਉਥਹੁ ਰਵਦੇ ਰਹੇ। ਬੋਲਹੁ ਵਾਹਿਗੁਰੂ।</noinclude> iaiz6hxri285iqehfuc531iqokizqtt 250 14167 196486 164227 2025-06-23T17:10:48Z Ashwinder sangrur 2332 /* ਸੋਧਣਾ */ 196486 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" />{{center|(੫੪)}}</noinclude>ਜਗਾਵਲੀ ਮਃ ੧॥ ਤਿਤੁ ਸਮੇ ਬੈਠਾ ਸਮੁੰਦ ਕੀ ਬਰੇਤੀ ਮਹਿ ਪਉਣੁ ਅਹਾ ਕੀਆ ਨਾਲੇ ਝੰਡਾ ਬਾਢੀ ਬਿਸੀਆਰ ਦੇਸ ਕਾ, ਤਿਸ ਕਉ ਜੁਗਾਵਲੀ ਪਰਾਪਤ ਹੋਈ, ਝੰਡਾ ਨਾਲਿ ਨਿਬਹਿਆ,ਨਗਰੂ ਛੁਠਘਾਟਕਾ ਤਿਤੁ ਸਮੈ ਬਿਸਮਾਦੁ ਪੜੀਦਾ ਥਾ, ਆਰੀ ਜੁਗਾਵਲੀ ਚਲੀ। {{center|'''੩੦. ਮਰਦਾਨੇ ਦੀ ਭੁਖ ਗਵਾਈ.'''}} {{gap}}ਤਬ ਬਾਬਾ ਅਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਓਥਹੁ ਰਵਦੇ ਰਹੇ, ਜੋ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਵਡੀ ਉਜਾੜਿ ਵਿਚ ਜਾਇ ਪਏ, ਤਬ ਉਥੇ ਕੋਈ ਮਿਲੈ ਨਾਹੀ, ਤਬ ਮਰਦਾਨੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਭੁਖ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, ਸਹਾਣਿ ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਨੂੰ, ਅਸੀਂ ਤੁਮ ਸੇ, ਮੁਲਖ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਮੰਗਿ ਖਾਂਦੇ ਥੇ, ਉਥਹੁ ਭੀ ਗਵਾਇਆ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਵਡੀ ਉਜਾੜਿ ਵਿਚਿ ਆਇ ਪੈਇ ਹਾਂ | ਕਦੇ ਖੁਦਾਇ ਕਾਚੈ ਤਾਂ ਨਿਕਲਹੈ, ਹੁਣਿ ਕੋਈ ਸੀਹ ਬੁਕਿ ਪਵੈਗਾ ਤਾ ਮਾਰਿ ਜਾਵੈ॥ਤਬ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, “ਮਰਦਾਨਿਆਂ! ਤੇਰੈ ਨੇੜੇ ਕੋਈ ਨਾਹੀਂ ਆਂਵਦਾ ਪਰ ਤੁ ਉਸੀਆਰੁ ਹੋਹੁ। ਆਖਿਓਸੁ ‘ਜੀ ਕਿਉਂ ਕਰਿ ਉਸੀਆਰੁ ਹੋਵਾਂ,ਉਜਾੜਿ ਵਿਚਿ ਆਇ ਪਇਆ। ਤਬ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, “ਮਰਦਾਨਿਆਂ ਅਸੀ ਉਜਾੜਿ ਵਿਚ ਨਾਹੀਂ ਅਸੀਂ ਵਸਦੀ ਵਿਚ ਹਾਂ, ਜਿਥੇ ਨਾਉ ਚਿਤਿ ਆਂਵਦਾ ਹੈ। ਓਥੈ ਬਾਬੇ ਸਬਦੁ ਬੋਲਿਆ | ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਵਿਚ ਮਦੇਵਤਿਆ ਦਰਸਨ ਕੈ ਤਾਈ ਦੁਖ ਭੁਖ ਤੀਰਥ ਕੀਏ॥ਜੋਗੀ ਜਤੀ ਜੁਗਤਿ ਮਹਿ ਰਹਤੇ ਕਰਿ ਕਰਿ ਭਗਵੇ ਭੇਖ ਭਏ॥੧॥ ਤਉ ਕਾਰਣਿ ਸਾਹਿਬਾ ਰੰਗਿ ਰਤੇ॥ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਅਨੇਕਾ ਰੂਪ ਅਨੰਤਾ ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਹੀ ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਕੇਤੇ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ ਦਰ ਘਰ ਮਹਲਾ ਹਸਤੀ ਘੋੜੇ ਛੋਡਿ ਵਿਲਾਇਤ ਦੇਸ ਗਏ ਪੀਰ ਪੈਕਾਂਬਰ ਸਾਕ ਸਾਦਿਕ ਛੋਡੀ ਦੁਨੀਆਂ ਥਾਇਪਏ॥੨ | ਸਾਦ ਸਹਜ ਸੁਖ ਰਸ ਕਸ ਤਜੀਅਲੇ ਕਪੜੁ ਛੋਡੇ ਚਮੜ ਲੀਏ॥ ਦੁਖੀਏ ਦਰਦਵੀ ਦੇ ਦਰ ਤੇਰੈ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਦਰਵੇਸ ਭਏ ਸੀ। ਖਲੜੀ ਖਪਰੀ ਲੱਕੜੀ ਚਮੜੀ ਸਿਖਾ ਸੂਤੁ ਧੋਤੀ ਕੀਨੀ॥ ਤੂ ਸਾਹਿਬੁ ਹਉ ਸਾਂਗੀ ਤੇ ਪ੍ਰਣਵੈ ਨਾਨਕੁ ਜਾਤਿ ਕੈਸੀ॥੪॥੧॥੩੩॥ {{gap}}ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ “ਮਰਦਾਨਿਆਂ! ਸਬਦੁ ਚਿਤਿ ਕਰਿ, ਤਉ ਬਾਬੂ ਬਾਣੀ ਸਰਿ ਨਾਹੀ ਆਵਦੀ। ਤਬਿ ਗੁਰੂ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, “ਮਰਦਾਨਿਆ! ਰਬਾਬ ਵਜਾਇ। ਤਬ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, “ਜੀ ਮੇਰਾ ਘਟੁ ਭੁਖ ਦੇ ਨਾਲਿ ਮਿਲ ਗਇਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਹ ਰਬਾਬੁ ਵਜਾਇ ਨਾਹੀ ਸਕਦਾ। ਤਬ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, {{rule}}<noinclude>*ਇਥੋਂ ਅੱਗੇ ਜਗਾਵਲੀ ਹੈ, ਨਮਨੇ ਮਾਤ ਅੰਤਕਾ ੧ ਵਿਚ ਦਿੱਤੀ ਹੈ,ਅਤੇ ਏਹ ਜੁਗਾਵਲੀ ਸੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੈ,ਤਾਂ ਤੇ ਇਹ ਗੁਰਬਾਣੀ ਨਹੀਂ। ਹਾ: ਵਾ: ਵਾਲੇ ਨੁਸਖੇ ਦੇ ਉਤਾਰੇ ਵਿਚ ਪਾਠ ਹੋਇਆ ਹੈ।</noinclude> rb27yl3nqdmt64666ddj6epwpz04nml 250 14169 196487 164195 2025-06-23T17:31:48Z Ashwinder sangrur 2332 /* ਸੋਧਣਾ */ 196487 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ashwinder sangrur" />{{center|(੫੫)}}</noinclude>“ਮਰਦਾਨਿਆਂ! ਚਲੁ ਪਿਛੇ ਕਿਸੇ ਵਸਦੀ ਜਾਹਾਂ। {{gap}}ਅਜੀ ਮੈਂ ਵਸਦੀ ਭੀ ਨਾਹੀ ਜਾਇ ਸਕਦਾ,ਮੇਰਾ ਭੁਖ ਨਾਲਿ ਘਟੁ ਮਿਲਿ ਗਇਆ ਹੈ, ਹਉਂ ਮਰਦਾ ਹਾਂ। {{gap}}ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ “ਮਰਦਾਨਿਆਂ! ਹਉਂ ਤੈਨੂੰ ਆਈ ਬਿਨਾ* ਮਰਣਿ ਨਾਹੀ ਦੇਦਾ, ਉਸੀਆਰੁਹੋਹੁ। ਤਬ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਉਸਜੀ ਹਉ ਕਿਉਂ ਕਰਿ ਉਸੀਆਰੁ ਹੋਵਾਂ? ਹਉ ਮਰਦਾ ਹਾਂ, ਜੀਵਣੈ ਦੀ ਗਲਿ ਰਹੀਂ। ਤਬ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, "ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਦੁਖ ਨਾ ਦੇਇ। ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, “ਮਰਦਾਨਿਆਂ! ਇਸ ਰੁਖੁ ਦੇ ਫਲ ਖਾਹਿ, ਪਰੁ ਰਜਿ ਕੇ ਖਾਓ, ਜਿਤਨੇ ਖਾਇ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰੁ ਹੋਰ ਪਲੈ ਬੰਨਿ ਨਾਹੀਂ। ਤਬਿ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, “ਜੀ ਭਲਾ ਹੋਵੇ। ਤਾਂ ਮਰਦਾਨਾ ਲਗਾ ਖਾਣਿ, ਫਲਾਂ ਕਾ ਸੁਆਦੁ ਆਇਓਸੁ ਆਖੈਨ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸਭੈ ਖਾਇ ਲਈ, ਫਿਰਿ ਹਥਿ ਆਵਨਿ ਕਿ ਨਾ ਆਵਨਿ, ਕੁਛੁ ਪਲੈ ਭੀ ਬੰਨਿ ਲੇਈ, ਮਤੁ ਹਥਿ ਆਵਨਿ ਕਿ ਨਾ ਆਵਨਿ। ਤਬਿ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, 'ਭੁਖ ਲਗੇਗੀ ਤਾਂ ਖਾਵਾਂਗਾ | ਮਰਦਾਨੇ ਪਲੈ ਭੀ ਬਨਿ ਲਏ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਮਰਦਾਨੇ ਨੂੰ ਫਿਰ ਭੁਖ ਲਾਗੀ ਤਾਂ ਆਖਿਓਸੁ ਕਛੁ ਖਾਵਾਂ। ਜਾਂ ਮੁਹਿ ਪਾਏ ਤਾਂ ਉਤੇ ਵਲੇ ਢਹਿ ਪਇਆ ਤਦ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ ਕਿਆ ਹੋਆ ਵੇ ਮਰਦਾਨਿਆ? ਜੀਉ ਪਾਤਿਸ਼ਾਹ! ਤੁਧ ਆਖਿਆ ਸੀ ਜੋ ਖਾਹਿ ਸੋ ਖਾਹਿ ਵਧਦੇ ਪਲੈ ਬੰਨਿ ਨਾਹੀ, ਮੈਂ ਆਖਿਆ ਕਛੁ ਪਲੇ ਭੀ ਬੰਨਿ ਲਈ, ਮਤ ਹਥਿ ਆਵਨਿ ਕਿ ਨਾ ਆਵਨਿ, ਸੋ ਮੈਂ ਮਹਿ ਪਾਏ ਸਿਨਿ, ਮੇਰਾ ਏਹੁ ਹਵਾਲੁ ਹੋਇ ਗਇਆ। ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ 'ਮਰਦਾਨਿਆ! ਤੁਧੁ ਬੁਰਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਜੋ ਮੁਹਿ ਪਾਏ ਸਨਿ, ਏਹੁ ਬਿਖੁ ਫਲ ਸਨ, ਪਰ ਬਚਨ ਰਿਕੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਫਲ ਹੋਇ ਸਨ। ਤਬ ਬਾਬੇ ਮਥੇ ਉਪਰਿ ਪੈਰੁ ਰਖਿਆ, ਤਬ ਚੰਗਾ ਭਲਾ ਹੋ, ਉਠਿ ਬੈਠਾ। ਤਬਿ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ 'ਸੁਹਾਣੁ ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਨੂੰ, ਅਤੇ ਤੇਰੀ ਕਮਾਈ ਨੂੰ, ਅਸੀ ਤਾਂ ਡੂਮਿ ਮੰਗਿ ਪਿਨਿ ਖਾਧਾ। ਲੋੜ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਅਤੀਤੁ ਮਹਾਪੁਰਖੁ ਖਾਹਿ ਪੀਵਹਿ ਕਿਛੁ ਨਾਹੀ; ਅਤੇ ਵਸਦੀ ਵੜੇ ਨਾਹੀ, ਹਉਂ ਕਿਉਂ ਕਰਿ ਤੁਧੁ ਨਾਲਿ ਰਹਾਂ? ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰਿ। ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, ਮਰਦਾਨਿਆ! ਮੇਰੀ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ ਤੁਧੁ ਉਪਰਿ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਵਿਦਾ ਮੰਗਦਾ ਹੈ ਮੈਥਾਵਹੁ। ਤਬ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, “ਸੁਹਾਣੁ ਤੇਰੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਪਉ ਮੇਰੀ ਵਿਦਾ {{rule}}<noinclude>*: ਬਾ: ਨ: ਵਿਚ ਆਈ ਬਿਨਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਪਾਠ ਹੈ-ਇਉ। ਹਾ: ਵਾ: ਨ: ਵਿਚ ਪਾਠਾਂ ਹੁਸਿਆਰ ਹੈ। ਤਬ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਨ ਦੇਇ ਹਾਵਾ: ਨੁ: ਦਾ ਪਾਠ ਹੈ। Aਆਖੇ ਦੀ ਥਾਂ ਹੈ: ਨ: ਵਿਚ 'ਜਾਣੇ ਪਾਠ ਹੈ। Bਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਪਾਠ ਹਾ: ਵਾ: ਨ: ਦਾ ਹੈ। ਹਾਂ ਬਾ: ਨ: ਦਾ ਫਿਰ’ ਪਾਠ ਹੈ।</noinclude> jdbp3gamztl5n87cv8uyxvamganjmak 250 15291 196471 187850 2025-06-23T12:23:59Z Marde Sehajpreet kaur 1774 /* ਸੋਧਣਾ */ 196471 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Marde Sehajpreet kaur" />{{center|(੩੧)}}</noinclude>ਓਹ ਮੂੰਹਾਂਵਿੱਚ ਉਂਗਲਾਂ ਟੁੱਕ ਟੁੱਕ ਕੇ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ:- {{Block center|"ਕੌਨ ਨਿਕਾਸ ਸਕੈ ਇਨ ਕੋ ਫਿਰ ਪੇਸ਼ ਨ ਕਾਹਿ ਕੀ ਲੇਸ ਚਲੇ ਹੇ। ਜਦ ਮਰਟਨ ਕੀ ਨਾਹਿ ਬਟਤ ਕਿਛ ਕਯਾ ਤੁਰਕੇਜ ਮਜੇਜ ਰਖੇ ਹੈ। ਯੌ ਸੁਨ ਕੇ ਫਿਰ ਦਾਨੇ ਕਹੈਂ ਤਮ ਸਾਚ ਕਹੀ ਯਹਿ ਬਾਤ ਸਬੈ ਹੈ। ਔਰ ਸਭੈ ਬਿਧ ਹੈਂ ਸਿੰਘ ਪੂਰਨ,ਪੈ ਇਨਮੈ"}} {{xx-larger|ਇਤਫ਼ਾਕ}} ਨ ਐ ਹੈ।। {{right|[ਪੰਥ ਪ੍ਰਕਾਸ਼}} {{gap}}ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਜਦੋਂ ਸੰਮਤ ੧੮੧੩ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਦੁਰਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਠੀਕਰੇ ਪਾਣੀ ਪਿਆ ਕੇ ਬਰੇ ਹਾਲੀਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚੋਂ ਕਢਕੇ ਉਜੜੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਤਖਤੇਂ ਡਿੱਗਕੇ ਕੰਗਲ ਬਣੇ ਹੋਏ ਆਦੀਨਾ ਬੇਗ਼ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜਾਲੰਧਰ ਦਾ ਨਾਜ਼ਮ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਆਦੀਨਾ ਬੇਗ਼ ਨੇ ਸਾਰੇ ਪੰਥ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਖਲੋ ਕੇ ਦੁਲੇ ਪੰਥ ਦੀ ਉਸਤਤ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਸਿੱਖਾਂ ਵਿਚ ਬੇਇਤਫਾ਼ਕੀ ਦਾ ਘਾਟਾਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰਦਸਿਆ ਸੀ। ਯਥਾ ਪੰਥ ਪ੍ਰਕਾਸ਼:- {{Block center|ਰਸਾਵਲ ਛੰਦ -}} {{gap}} ਬੋਲ ਨਿਬਾਹਕ ਹਰੀ ਚੰਦ ਸਮ ਪਿਖਯੋ ਪੰਥ ਹਮ, ਪਰ ਉਪਕਾਰੀ ਧਰਮਪਾਲ ਦਾਧੀਚ ਸਿਵੀ ਸਮ। ਬਿਕੁਮ ਸਮ ਬਡਧੀਰ ਨਿਡਰ ਸਮ ਆਹਿ ਸਿਕੰਦ੍ਰ, ਧਰਮੀ ਭੇਜ ਅਰ ਕਰਨ ਜੈਸ ਜਾਨਯੋ ਜਗ ਅੰਦ੍ਰ ਦੇਗ ਤੇਗ ਕੇ ਮਰਦ ਗਰਦ ਸਤ੍ਰਨ ਕੇ ਕਰਤਾ, ਅਹੋ! ਖਾਲਸਾ ਪੰਥ ਸਰਬ ਸੰਮ੍ਰਥ ਕੇ ਧਰਤਾ। ਜੇਕਰ ਗੁਣ ਇਕ ਹੋਰ ਹੁਤੋ ਤੁਮਰੇ ਘਰ ਮਾਹੈਂ,<noinclude></noinclude> bwnxi59mygmhkbat20p5kj5qvo6ut54 196472 196471 2025-06-23T12:24:37Z Marde Sehajpreet kaur 1774 196472 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Marde Sehajpreet kaur" />{{center|(੩੧)}}</noinclude>ਓਹ ਮੂੰਹਾਂਵਿੱਚ ਉਂਗਲਾਂ ਟੁੱਕ ਟੁੱਕ ਕੇ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ:-{{Block center|"ਕੌਨ ਨਿਕਾਸ ਸਕੈ ਇਨ ਕੋ ਫਿਰ ਪੇਸ਼ ਨ ਕਾਹਿ ਕੀ ਲੇਸ ਚਲੇ ਹੇ। ਜਦ ਮਰਟਨ ਕੀ ਨਾਹਿ ਬਟਤ ਕਿਛ ਕਯਾ ਤੁਰਕੇਜ ਮਜੇਜ ਰਖੇ ਹੈ। ਯੌ ਸੁਨ ਕੇ ਫਿਰ ਦਾਨੇ ਕਹੈਂ ਤਮ ਸਾਚ ਕਹੀ ਯਹਿ ਬਾਤ ਸਬੈ ਹੈ। ਔਰ ਸਭੈ ਬਿਧ ਹੈਂ ਸਿੰਘ ਪੂਰਨ,ਪੈ ਇਨਮੈ"}} {{xx-larger|ਇਤਫ਼ਾਕ}} ਨ ਐ ਹੈ।। {{right|[ਪੰਥ ਪ੍ਰਕਾਸ਼}} {{gap}}ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਜਦੋਂ ਸੰਮਤ ੧੮੧੩ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਦੁਰਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਠੀਕਰੇ ਪਾਣੀ ਪਿਆ ਕੇ ਬਰੇ ਹਾਲੀਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚੋਂ ਕਢਕੇ ਉਜੜੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਤਖਤੇਂ ਡਿੱਗਕੇ ਕੰਗਲ ਬਣੇ ਹੋਏ ਆਦੀਨਾ ਬੇਗ਼ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜਾਲੰਧਰ ਦਾ ਨਾਜ਼ਮ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਆਦੀਨਾ ਬੇਗ਼ ਨੇ ਸਾਰੇ ਪੰਥ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਖਲੋ ਕੇ ਦੁਲੇ ਪੰਥ ਦੀ ਉਸਤਤ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਸਿੱਖਾਂ ਵਿਚ ਬੇਇਤਫਾ਼ਕੀ ਦਾ ਘਾਟਾਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰਦਸਿਆ ਸੀ। ਯਥਾ ਪੰਥ ਪ੍ਰਕਾਸ਼:- {{Block center|ਰਸਾਵਲ ਛੰਦ -}} {{gap}} ਬੋਲ ਨਿਬਾਹਕ ਹਰੀ ਚੰਦ ਸਮ ਪਿਖਯੋ ਪੰਥ ਹਮ, ਪਰ ਉਪਕਾਰੀ ਧਰਮਪਾਲ ਦਾਧੀਚ ਸਿਵੀ ਸਮ। ਬਿਕੁਮ ਸਮ ਬਡਧੀਰ ਨਿਡਰ ਸਮ ਆਹਿ ਸਿਕੰਦ੍ਰ, ਧਰਮੀ ਭੇਜ ਅਰ ਕਰਨ ਜੈਸ ਜਾਨਯੋ ਜਗ ਅੰਦ੍ਰ ਦੇਗ ਤੇਗ ਕੇ ਮਰਦ ਗਰਦ ਸਤ੍ਰਨ ਕੇ ਕਰਤਾ, ਅਹੋ! ਖਾਲਸਾ ਪੰਥ ਸਰਬ ਸੰਮ੍ਰਥ ਕੇ ਧਰਤਾ। ਜੇਕਰ ਗੁਣ ਇਕ ਹੋਰ ਹੁਤੋ ਤੁਮਰੇ ਘਰ ਮਾਹੈਂ,<noinclude></noinclude> s82o1hedukx1hw4njjqbwvlv72t54pt 250 15296 196511 45914 2025-06-24T05:36:07Z Marde Sehajpreet kaur 1774 /* ਸੋਧਣਾ */ 196511 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Marde Sehajpreet kaur" />{{center|(੩੨)}}</noinclude>ਸਾਤ ਵਲਾਇਤ ਕੇਰ ਹੁਤੇ ਤੁਮ ਹੀ ਪਤਸ਼ਾਹੈ। ਕਹਯੋ ਪੰਥ ਵਹ ਕੌਨ ਬਾਤ ਜੋ ਹਮ ਮੇਂ ਨੈਹੈ? ਬੋਲਯੋ ਦੀਨਾ ਬੇਗ ਕਹਿਤ ਹਮ ਰਹਿਤ ਡਰੈ ਹੈਂ। ਮਤ ਕਿਤ ਕੋਊ ਨਿਹੰਗਸਿੰਘਸੁਨ ਮੋਹਿਕਟ ਡਾਰੈ। ਕਹਯੋ ਪੰਥ ਬੇਸ਼ਕ ਕਹੋ ਤੁਮ ਕੋਇ ਨ ਮਾਰੈ। ਦੀਨਬੇਰਕਹਿ ਗੁਣ ਬੇਅੰਤ ਜਯੋਂ ਹੈਂ ਤੁਮ ਮਾਹੀ, {{x-larger|ਬਇਤਫ਼ਾਕੀ}} ਐਬ ਬਡੋ ਇਕ ਆਹਿ ਮਹਾਂ ਹੀ। ਜਿਸਨੇ ਸਭ ਗੁਣ ਰਖੇ ਢਾਂਪ ਫਲ ਪਕਨ ਨ ਦੈਹੈ, ਏਕ ਦੁਤੀ ਕੇ ਹੁਕਮ ਬੀਚ ਸਿੰਘ ਰਹਿਨ ਨਚੈ ਹੈ। ਇਕ ੨ ਬਨਿਓਂ ਚਹਿਤ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸੰਘ ਸੁਤੰਤ੍, ਅੱਗਾ ਤੁਮਰਾ ਸ਼ੇਰ ਪਿਛਾ ਸਿਆਰਨ ਕਾ ਤੰਤਰ। ਅੱਗੋਂ ਜੀਤਤ ਮੁਲਕ ਨਾਹਿ ਪੀਛੇ ਸੰਭਾਰਤ, ਰਾਜਨੀਤ ਕੀ ਰੀਤ ਦਾਉ ਘਾਉ ਨਾਹਿਂ ਵਿਚਾਰਤ। ਫਿਰਤ ਲੁਟੇਰੇ ਬਨੇ ਧਾੜਵੀ ਦਿਵਸ ਬਤੈ ਹੋ, ਰਜਧਾਨੀ ਰਚ ਏਕ ਨਿਰਪ ਨਿਜ ਨਾਹਿ ਥਪੈ ਹੋ । ਆਪਸਮੈਂ ਬੀ ਲਰਤ ਕਰਤ ਇਕਪਲਮੈਂਭਾਰਥ, ਏਕ ਇਕਾਯਤ ਬਿਨਾਂ ਲਾਖਗੁਣ ਲਖੋ ਅਕਾਰਥ। {{gap}}ਹਾਏ ਬੇਇਤਫਾ਼ਕੀ!ਵੈਰੀ ਵੀ ਮੰਨਦੇਹਨ ਕਿ ਸਿੱਖ ਹੋਰ ਤਾਂ ਹਰ ਤਰਾਂ ਪੂਰਨ ਹਨ ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਇਤਫ਼ਾਕ ਨਹੀਂ। ਕਾਸ਼ ! ਸਿੱਖ ਹੁਣ ਹੀ ਇਤਫ਼ਾਕ ਦੀ ਬਰਕਤ ਨੂੰ ਪਛਾਨਣ। {{gap}}ਪਾਤਸ਼ਾਹ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਅਤੇ ਕੁਲ ਅਮੀਰ ਵਜ਼ੀਰ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਸੱਭਾ, ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਗੱਲ ਬਾਤ ਅਤੇ<noinclude></noinclude> 811204d2x91y9nlghiy74pfwxhmyy4m 250 15301 196512 45919 2025-06-24T05:56:06Z Marde Sehajpreet kaur 1774 /* ਸੋਧਣਾ */ 196512 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Marde Sehajpreet kaur" />{{center|(੩੩)}}</noinclude>ਮਿਲਨਸਾਰੀ ਦੇਖਕੇ ਵੱਡੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਏ। ਜਦੋਂ ਸਿੱਖ ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਅਲੀ ਗੌਹਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀ ਸੁਣਿਆਂ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਲੁਟ ਦਾ ਝਾਕਾ ਵੱਡਾ ਦੇਖਣ ਯੋਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਕਦੇ ਅਜੇਹੀ ਮੌਜ ਦੇਖਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਇਸ ਪਰ ਸਰਦਾਰ ਬਘੇਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜਮਨਾ ਪਾਰ ਪੋਨੇ ਗੰਨਿਆਂ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਾਂ ਪਾਸੋਂ ਲੁਟਵਾਕੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦਿਖਯਾ, ਫੇਰ ਕੜਾਹ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਅਤੇ ਦੇਗਾਂ ਤਿਆਰ ਕਰਕੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਪਾਤਸ਼ਾਹ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਿਆਂ ਅਤੇ ਅਮੀਰਾਂ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਉਸ ਅਦੁਤੀ ਗੁਣ ਦਾ ਝਾਕਾ ਵਖਇਆ ਕਿ ਜਿਸ ਦੀ ਤੁਫੈਲ ਸਿੱਖ ਅੱਜ ਤੱਕ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ ਬਚੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਅਰਥਾਤ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਸਰਦਾਰ ਵਰਤਾਵੇ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸਨ,ਅਤੇ ਵਰਤਾਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਓਹ ਹਰੇਕ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਇਸ ਪਯਾਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਹਰੇਕ ਚੀਜ਼ ਛਕਾਉਂਦੇ ਸਨ ਕਿ ਆਪਣੇ ਖਾਣ ਵਾਸਤੇ ਕੁਝ ਬਚਾਈ ਰੱਖਣ ਦੀ ਰਤਾ ਵੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। {{gap}}ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਸੋਭਾ ਅਤੇ ਉਪਮਾਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਬੇਗ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਪੰਜਾਂ ਤਕੜੀਆਂ ਸਿੰਘਣੀਆਂ ਨੂੰ ਮਰਦਾਵੀਆਂ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਪੁਆਕੇ ਸਰਦਾਰ ਬਣਾਕੇ ਅਤੇ ਪੰਜਾਂ ਨੂੰ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਵਿਚ ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ। ਬੇਗਮਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵੱਡਾ ਆਦਰ ਸਤਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਮਰਦ ਬਣੀਆਂ ਸਿੰਘਣੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣੀਆਂ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ<noinclude></noinclude> 0wjd588m2fdvk6j6ia7nwwbuge2012y 250 23494 196490 56120 2025-06-23T20:50:59Z 82.18.8.239 196490 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|( ੬੬ )}}</noinclude> ਸੇਠਨੀ ਜੀ ਨੇ ਸੇਠ ਜੀ ਨੂੰ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਸੁਆਮਿਨ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਕੁਛ ਮੇਥੋਂ ਪੁੱਛੇਤਾਂ ਕੀਹ ਜੁਆਬ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀ ਕੇਹੜੀਏ ਜੋਦੱਸਾਂ ॥ {{gap}}(ਸ਼ੇਠ) , ਪਿਆਰੀ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛਨਾ ਹੈ ਕੇ ਹੁਨ ਅਸੀਂ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਕਰਨ ਯੋਗ ਹਾਂ ਕੇ ਨਹੀਂ ॥ {{gap}}ਓਹ ਦੇਖਕੇ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਵਿਚਾਰਕੇ ਦੱਸੇਗਾ ਤੇਥੋਂ ਓਹ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਗ, ਖਾਲੀ ਤੇਰਾ ਰੰਗ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱ ਖੀਆਂ ਤੇ ਨਬਜ਼ ਦੇਖੇਗਾ । ਫੇਰ ਮੈਂਨੂੰ ਦੱਸੇਗਾ ॥ (ਸੇਠਨੀ) ਤੇ ਕਿਸ ਵੇਲੇ ਭੇਜੋਗੇ ਸੁ। ਮੈਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਗੀ ਕੇ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਹੈ । ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੇ ਭੇਜਨਾ (ਸੇਠ) ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਅਪਨੀ ਪੱਤਰਕਾ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਲਿਖ ਦਿਆਂਗਾ । ਤੇ ਓਹ ਆਪ ਭੀ ਅਪਨਾ ਨਾਮ ਪਹਿਲੇ ਦੱਸ ਦੇਵੇਗਾ | . (ਸੇਠਨੀ) ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਏਹ ਤਾਂ ਪਿਆਰੇ ਜੀ ਦੱਸ ਛੱਡਦੇ, ਕੇ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਦੇ ਸੌਹਰੇ ਕਿੱਥੇ ਨੇ । ਤਾਂ ਫੇਰ ਜੇ ਕੋਈ ਦੇਣ ਦੀ ਜਗਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਘਸੀਏ ਤੇ ਨਾ ॥ (ਸੇਠ) ਪਿਆਰੀ ਜੀ ਏਹੀ ਮਦਨ ਗੋਪਾਲ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਰੁੱਕੋ ਦੀ ਮੰਗਨ ਦੀ ਤਜਵੀਜ ਹੈ । ਸੋ ਰੁੱਕੋ ਨੂੰ ਭੀ ਸਮਝਾ ਦੋਨਾ ਕੇ ਸਮਝ ਕੇ ਗਲ ਬਾਤ ਕਰੇ ਪਰ ਅਜੇ ਏਹ ਨਾ ਆਖਨਾ ਜੋ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਏਹ ਹੈ ॥<noinclude></noinclude> jb6lucubfnkklmye24rojwm08ckc5gi 196491 196490 2025-06-23T20:54:49Z 82.18.8.239 196491 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|( ੬੬ )}}</noinclude> ਸੇਠਨੀ ਜੀ ਨੇ ਸੇਠ ਜੀ ਨੂੰ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਸੁਆਮਿਨ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਕੁਛ ਮੇਥੋਂ ਪੁੱਛੇਤਾਂ ਕੀਹ ਜੁਆਬ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀ ਕੇਹੜੀਏ ਜੋਦੱਸਾਂ ॥ {{gap}}(ਸ਼ੇਠ) , ਪਿਆਰੀ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛਨਾ ਹੈ ਕੇ ਹੁਨ ਅਸੀਂ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਕਰਨ ਯੋਗ ਹਾਂ ਕੇ ਨਹੀਂ ॥ {{gap}}ਓਹ ਦੇਖਕੇ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਵਿਚਾਰਕੇ ਦੱਸੇਗਾ1 ਤੇਥੋਂ ਓਹ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਗ, ਖਾਲੀ ਤੇਰਾ ਰੰਗ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੇ ਨਬਜ਼ ਦੇਖੇਗਾ । ਫੇਰ ਮੈਂਨੂੰ ਦੱਸੇਗਾ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਤੇ ਕਿਸ ਵੇਲੇ ਭੇਜੋਗੇ ਸੂ। ਮੈਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਨਾਂਗੀ ਕੇ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਹੈ । ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੇ ਭੇਜਨਾ॥ {{gap}}(ਸੇਠ) ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਅਪਨੀ ਪੱਤਰਕਾ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਲਿਖ ਦਿਆਂਗਾ । ਤੇ ਓਹ ਆਪ ਭੀ ਅਪਨਾ ਨਾਮ ਪਹਿਲੇ ਦੱਸ ਦੇਵੇਗਾ | . (ਸੇਠਨੀ) ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਏਹ ਤਾਂ ਪਿਆਰੇ ਜੀ ਦੱਸ ਛੱਡਦੇ, ਕੇ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਦੇ ਸੌਹਰੇ ਕਿੱਥੇ ਨੇ । ਤਾਂ ਫੇਰ ਜੇ ਕੋਈ ਦੇਣ ਦੀ ਜਗਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਘਸੀਏ ਤੇ ਨਾ ॥ (ਸੇਠ) ਪਿਆਰੀ ਜੀ ਏਹੀ ਮਦਨ ਗੋਪਾਲ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਰੁੱਕੋ ਦੀ ਮੰਗਨ ਦੀ ਤਜਵੀਜ ਹੈ । ਸੋ ਰੁੱਕੋ ਨੂੰ ਭੀ ਸਮਝਾ ਦੋਨਾ ਕੇ ਸਮਝ ਕੇ ਗਲ ਬਾਤ ਕਰੇ ਪਰ ਅਜੇ ਏਹ ਨਾ ਆਖਨਾ ਜੋ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਏਹ ਹੈ ॥<noinclude></noinclude> anfrwuuaaph2gncbzwqp0zjhywabjmi 196492 196491 2025-06-23T20:57:44Z 82.18.8.239 196492 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|( ੬੬ )}}</noinclude> ਸੇਠਨੀ ਜੀ ਨੇ ਸੇਠ ਜੀ ਨੂੰ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਸੁਆਮਿਨ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਕੁਛ ਮੇਥੋਂ ਪੁੱਛੇਤਾਂ ਕੀਹ ਜੁਆਬ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀ ਕੇਹੜੀਏ ਜੋਦੱਸਾਂ ॥ {{gap}}(ਸ਼ੇਠ) , ਪਿਆਰੀ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛਨਾ ਹੈ ਕੇ ਹੁਨ ਅਸੀਂ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਕਰਨ ਯੋਗ ਹਾਂ ਕੇ ਨਹੀਂ ॥ {{gap}}ਓਹ ਦੇਖਕੇ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਵਿਚਾਰਕੇ ਦੱਸੇਗਾ1 ਤੇਥੋਂ ਓਹ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਗ, ਖਾਲੀ ਤੇਰਾ ਰੰਗ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੇ ਨਬਜ਼ ਦੇਖੇਗਾ । ਫੇਰ ਮੈਂਨੂੰ ਦੱਸੇਗਾ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਤੇ ਕਿਸ ਵੇਲੇ ਭੇਜੋਗੇ ਸੂ। ਮੈਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਨਾਂਗੀ ਕੇ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਹੈ । ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੇ ਭੇਜਨਾ॥ {{gap}}(ਸੇਠ) ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਅਪਨੀ ਪੱਤਰਕਾ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਲਿਖ ਦਿਆਂਗਾ । ਤੇ ਓਹ ਆਪ ਭੀ ਅਪਨਾ ਨਾਮ ਪਹਿਲੇ ਦੱਸ ਦੇਵੇਗਾ | {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਏਹ ਤਾਂ ਪਿਆਰੇ ਜੀ ਦੱਸ ਛੱਡਦੇ, ਕੇ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਦੇ ਸੌਹਰੇ ਕਿੱਥੇ ਨੇ । ਤਾਂ ਫੇਰ ਜੇ ਕੋਈ ਦੇਣ ਦੀ ਜਗਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਘੁਸੀਏ ਤੇ ਨਾ ॥ (ਸੇਠ) ਪਿਆਰੀ ਜੀ ਏਹੀ ਮਦਨ ਗੋਪਾਲ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਰੁੱਕੋ ਦੀ ਮੰਗਨ ਦੀ ਤਜਵੀਜ ਹੈ । ਸੋ ਰੁੱਕੋ ਨੂੰ ਭੀ ਸਮਝਾ ਦੋਨਾ ਕੇ ਸਮਝ ਕੇ ਗਲ ਬਾਤ ਕਰੇ ਪਰ ਅਜੇ ਏਹ ਨਾ ਆਖਨਾ ਜੋ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਏਹ ਹੈ ॥<noinclude></noinclude> 1au36ylxxaveo9d2zeskvsx8d0dbqso 196493 196492 2025-06-23T20:59:35Z 82.18.8.239 196493 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|( ੬੬ )}}</noinclude> ਸੇਠਨੀ ਜੀ ਨੇ ਸੇਠ ਜੀ ਨੂੰ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਸੁਆਮਿਨ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਕੁਛ ਮੇਥੋਂ ਪੁੱਛੇਤਾਂ ਕੀਹ ਜੁਆਬ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀ ਕੇਹੜੀਏ ਜੋਦੱਸਾਂ ॥ {{gap}}(ਸ਼ੇਠ) , ਪਿਆਰੀ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛਨਾ ਹੈ ਕੇ ਹੁਨ ਅਸੀਂ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਕਰਨ ਯੋਗ ਹਾਂ ਕੇ ਨਹੀਂ ॥ {{gap}}ਓਹ ਦੇਖਕੇ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਮੈਂਨੂੰ ਵਿਚਾਰਕੇ ਦੱਸੇਗਾ1 ਤੇਥੋਂ ਓਹ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਗ, ਖਾਲੀ ਤੇਰਾ ਰੰਗ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੇ ਨਬਜ਼ ਦੇਖੇਗਾ । ਫੇਰ ਮੈਂਨੂੰ ਦੱਸੇਗਾ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਤੇ ਕਿਸ ਵੇਲੇ ਭੇਜੋਗੇ ਸੂ। ਮੈਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਨਾਂਗੀ ਕੇ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਹੈ । ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੇ ਭੇਜਨਾ॥ {{gap}}(ਸੇਠ) ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਅਪਨੀ ਪੱਤਰਕਾ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਲਿਖ ਦਿਆਂਗਾ । ਤੇ ਓਹ ਆਪ ਭੀ ਅਪਨਾ ਨਾਮ ਪਹਿਲੇ ਦੱਸ ਦੇਵੇਗਾ | {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਏਹ ਤਾਂ ਪਿਆਰੇ ਜੀ ਦੱਸ ਛੱਡਦੇ, ਕੇ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਦੇ ਸੌਹਰੇ ਕਿੱਥੇ ਨੇ । ਤਾਂ ਫੇਰ ਜੇ ਕੋਈ ਦੇਣ ਦੀ ਜਗਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਘੁਸੀਏ ਤੇ ਨਾ ॥ {{gap}}(ਸੇਠ) ਪਿਆਰੀ ਜੀ ਏਹੀ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਰੁੱਕੋ ਦੀ ਮੰਗਨ ਦੀ ਤਜਵੀਜ ਹੈ । ਸੋ ਰੁੱਕੋ ਨੂੰ ਭੀ ਸਮਝਾ ਦੇਨਾ ਕੇ ਸਮਝ ਕੇ ਗਲ ਬਾਤ ਕਰੇ ਪਰ ਅਜੇ ਏਹ ਨਾ ਆਖਨਾ ਜੋ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਏਹ ਹੈ ॥<noinclude></noinclude> dx145uihm52yhvz4poqxf3s421f6ejo 250 23498 196494 196435 2025-06-23T21:03:36Z 82.18.8.239 196494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|67}}</noinclude>________________ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਸੁਆਮਿਨ ਰੁਕੋ ਨੇ ਕੀਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਨੇ ਓਹ ਅਜੇ ਅੰਜਾਨੀ ਹੋਈ। ਤੇ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਭੀ ਆਵਨੀ ਹੋਈ ॥ {{gap}}(ਸੇਠ) ਪਿਆਰੀ ਮਦਨਗੋਪਾਲ ਆਪੇ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾ ਲਵੇਗਾ ਕਿਉਂ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਹਾਲ ਭੀ ਮੈਂ ਦੱਸ ਛੱਡਿਆ ਹੈ ਤੇ ਨਾਲੇ ਓਸ ਨੂੰ ਅਪਨਾ ਮਤਲਬ ਭੀ ਹੈ ਨਾ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਸੁਆਮਿਨ ਅਪਨਾ ਮਤਲਬਕੀਹ ਨੇ ॥ {{gap}}(ਸੇਠ) ਪਿਆਰੀ ਵਿਵਾਹ ਜੋਗਯ ਜੋ ਹੋਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤੇ ਪਰੀਖਿਆ ਵਾਸਤੇ ਭੀ ਆਵਨਾ ਹੋਇਆ ਨਾ ! {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਅੱਛਾ ਪਿਆਰੋ ਜੀ ਜੈਸੀ ਹੋਵੇਗੀ ਉਸ ਵੇਲੇ ਭੁਗਤ ਲਵਾਂਗੇ । ਸੇਠ ਜੀ ਇਤਨੀ ਕੈਹ ਸੁਨਕੇ ਤਾਂ ਹੱਟੀ ਵੱਲ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ ਸੇਠਨੀ ਜੀ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ ਆਕੇ ਰੁਕੋ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲਗੀ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਬੀਬੀ ਰੁਕੋ ਅੱਜ ਤੂੰ ਤਾਂ ਬੜੀ ਬਹਾਦਰੀ ਕੀਤੀ ਜੋ ਸੇਠ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਸੱਚੀ ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਕੈਹ ਦਿੱਤੀਓਈ ਸੇਠ ਹੋਰੀ ਮੈਨੂੰ ਆਖ ਗਏਨੇ ਕੇ ਰਕੋ ਸਮਝਾ ਦੇਨਾ ਜੋ ਡਾਕਦਾਰ ਅਜ ਘਰ ਆਵੇਗਾ ਉਸ ਨਾਲ ਸਮਝ ਸੋਚ ਕੇ ਗਲਾਂ ਕਰੋ ਤਾਂ ਮੰਗਨੀ ਕਰ ਦੇਈਏ, ਸੋ ਬੀਬੀ ਤੂੰ ਹੁਨ ਸਿਆਨੀ ਹੈਂ,ਵੇਖੀ ਨਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤਾ ਹੱਸੀ ਤੇ ਨਾਹੀ ਜਮੀਨ ਯਾਂ ਕਿਸੇ ਅੰਗ ਨੂੰ ਖੋਤਰਨ ਖੁਰਕਨ ਲਗ ਪਈਂ । ਕਿਉਂ ਜੋ ਇਸੇ ਡਾਕਦਾਰ ਨੇ ਸਭ ਕੁਛ ਕਰਨਾ ਹੈ ॥<noinclude></noinclude> 73ztzcvd065rx2j2y00dn86up8emnx9 250 23502 196488 196438 2025-06-23T20:17:43Z 82.18.8.239 196488 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" />{{center|68}}</noinclude> {{gap}}(ਰੁਕੋ) ਬੇਬੇ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਸੇਠ ਹੋਰੀ ਵੀ ਕੈਹ ਗਏ ਨੇ ਕੇ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗਲ ਨਾ ਕਰਨੀ, ਹਛੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੱਜ ਗੱਜ ਕੇ ਜੋ ਗਲ ਪੁਛਣੀ ਜੁਆਬ ਦੇਨਾ,ਸੋ ਮੈਨੂੰ ਜੋ ਪੁੱਛਨਗੇ ਦਸਾਂਗੀ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਮਾਈ ਨੂੰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਕੋਲ ਆਵਨ ਦੇਈਏ ਕੇ ਨਾ । ਮਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਪਈ ਆਵੇ ਹੁਨ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇ ਨਾ ॥ {{gap}}(ਰੁਕੋ) ਬੇਬੇ ਜੀ ਸ਼ਰਮ ਕਾਹਦੀ ਹੈ । ਓਹ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰੇਗਾ ਨਾਲੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਹੋਵੇਗੀ। ਕਿਉਂ ਜੋ ਉਸਦਾ ਭੜ ਤੇ ਆਸਰਾ ਮੇਰੇ ਹੌਂਸਲੇ ਨੂੰ ਵਧਾਵੇਗਾ॥ ਪਰ ਸੇਠਨੀ ਜੀ ਏਹ ਡਾਕਦਾਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗਲ ਕਿਉਂ ਕਰੇਗਾ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਪਿਆਰੀ ਰੁਕੋ ਮੈਂ ਇਤਨਾ ਤੈਨੂੰ ਦਸਨੀ ਹਾਂ ਕੇ ਸੇਠ ਹੋਰੀ ਤੇਰੀ ਮੰਗਨੀ ਵੀ ਕਰਨ ਦਾ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰਦੇ ਨੇ ॥ {{gap}}(ਰੁਕੇ) ਬੇਬੇ ਜੀ ਡਾਕਦਾਰ ਫੇਰ ਕੀਹ ਦੇਖਦੇ ਨੇ ਤੇ ਧਰਮ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿਚ ਤੇ ਇਸਦਾ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਲਿਖਿਆ ॥ {{gap}}(ਸੇਠਨੀ) ਪਿਆਰੀ ਧਰਮ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿਚ ਸਭ ਕੁਛ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ । ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਪੜਹਿਆ ਕੇ ਵਰ ਦੇਖਕੇ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸੋ ਜੇਹੜਾ ਆਦਮੀ ਸਿਆਨਾ ਤੇ ਇਸਤਰੀ ਸਿਆਨੀ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਰੀਖਿਆ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਆਂਵਦੀ ਫੇਰ ਜੇਹੜੇ ਆਪ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਜਾਨਦੇ<noinclude></noinclude> gkpr19u1n247kn4khie9x0ddz6omo1x 250 23506 196489 56132 2025-06-23T20:28:01Z 82.18.8.239 196489 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" /></noinclude>________________ ਉਨਾਂ ਵਲੋਂ ਨਾਈ ਪਰੋਹਤ ਤੇ ਮਿਰਾਸੀ ਭੇਜੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ॥ ਸੋ ਰੁਕੋ ਇਸ ਗਲ ਵਾਸਤੇ ਏਹ ਲੋਕ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਓਹ ਤਾਂ ਹੁਨ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦਾ । ਐਵੇਂ ਅੰਨੇਵਾਹ ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਨਾਈ ਅਗੇ ਹਿਕਮਤ ਕਰਦੇ ਸਨ ਤੋਂ ਚਮੜੇ ਦੀ ਮਰਜ ਯਾ ਰੋਗ ਪਛਾਨ ਲੈਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ1 ਤੇ ਬਰਹਮਨ ਪੜਹਨ ਪੜਹਾਨ ਤੇ ਪਰੀਖਿਆ ਤੋਂ ਜਾਨ ਲੈਂਦੇ ਸਨ ਕੇ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਲੜਕਾ ਲੜਕੀ ਹੈਨ ਤੇ ਮਿਰਾਸੀ ਜੱਟਾਂ ਜਿਮੀਦਾਰਾਂ ਅਥਵਾ ਅਨਪੜਾ ਵਲੋਂ ਚਤਰਾਜ਼ੀ ਬੁਧ ਤੇ ਰਮਜ ਟਕੋਰ ਦੀ ਸਮਝ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਪਰੀਖ ਲੈਂਦੇ ਸਨ, ਸੋ ਏਹ ਗਲਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਜਦ ਵਰ ਐਥਵਾ ਇਸਤਰਾਂ ਪੁਰਸ਼ ਦੋਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਛਾਨ ਸਕਦੇ, ਤਦ ਕੀਤੀਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਾਰਫਤ ਕਮ ਕਰਨੇ ਬੜੇ ਖੋਟੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ, ਉਸ ਦਿਨ ਤੂੰ ਨਿਆਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੇ ਗੋਮਾਂ ਕੈਂਹਦੀ ਸੀ, ਭੈਨ ਮੰਝਾ ਕੀ ਮੰਗਿਆ ਹੈ ਪਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਦੁਸਰੇ ਵਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ । ਕਿਉਂ ਜੋ ਨਾਈ ਨੂੰ ੨੫) ਨਕਦ ਦਿੱਤੇ ਪਰੋਹਤ ਨੂੰ ਇਕ ਲੋਈ ਇਕ ਆਸਨ ਤੋਂ ੨੫ ਨਕਦ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਕੁੜਮਾਂ ਦੇ ਘਰੋਂ ੧) ਰੁਪਈਆ ਤੇ ਸੋਰ ਮਿਸਰੀ ਅਜੇ ਆਈ ਹੈ। ਸੋ ਰੁਕੋ ਹੁਨ ਸਿਆਨੇ ਆਦਮੀ ਯਾਂ ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪ ਦੇਖ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਯਾ ਡਾਕਦਾਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇਂ ਫੇਰ ਪਿਛੋਂ ਤੇ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਨਾ ੧੧ਵੇਂ ਪੇ ਬੀਬੀ ਸਾਡੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਦੀ ਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ<noinclude></noinclude> 9f3vnrtjsw3v9aq7luynsddjzv0s24a 196495 196489 2025-06-23T21:11:45Z 82.18.8.239 196495 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|69}}</noinclude> ਉਨਾਂ ਵਲੋਂ ਨਾਈ ਪਰੋਹਤ ਤੇ ਮਿਰਾਸੀ ਭੇਜੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ॥ ਸੋ ਰੁਕੋ ਇਸ ਗਲ ਵਾਸਤੇ ਏਹ ਲੋਕ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਓਹ ਤਾਂ ਹੁਨ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦਾ । ਐਵੇਂ ਅੰਨੇਵਾਹ ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਨਾਈ ਅਗੇ ਹਿਕਮਤ ਕਰਦੇ ਸਨ ਤੋਂ ਚਮੜੇ ਦੀ ਮਰਜ ਯਾ ਰੋਗ ਪਛਾਨ ਲੈਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ1 ਤੇ ਬਰਹਮਨ ਪੜਹਨ ਪੜਹਾਨ ਤੇ ਪਰੀਖਿਆ ਤੋਂ ਜਾਨ ਲੈਂਦੇ ਸਨ ਕੇ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਲੜਕਾ ਲੜਕੀ ਹੈਨ ਤੇ ਮਿਰਾਸੀ ਜੱਟਾਂ ਜਿਮੀਦਾਰਾਂ ਅਥਵਾ ਅਨਪੜਾ ਵਲੋਂ ਚਤਰਾਈ ਬੁਧ ਤੇ ਰਮਜ ਟਕੋਰ ਦੀ ਸਮਝ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਪਰੀਖ ਲੈਂਦੇ ਸਨ, ਸੋ ਏਹ ਗਲਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਜਦ ਵਰ ਅਥਵਾ ਇਸਤਰਾਂ ਪੁਰਸ਼ ਦੋਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਛਾਨ ਸਕਦੇ, ਤਦ ਕੀਤੀਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਾਰਫਤ ਕਮ ਕਰਨੇ ਬੜੇ ਖੋਟੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ, ਉਸ ਦਿਨ ਤੂੰ ਨਿਆਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੇ ਗੋਮਾਂ ਕੈਂਹਦੀ ਸੀ, ਭੈਨ ਮੰਝਾ ਕੀ ਮੰਗਿਆ ਹੈ ਪਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਦੁਸਰੇ ਵਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ । ਕਿਉਂ ਜੋ ਨਾਈ ਨੂੰ ੨੫) ਨਕਦ ਦਿੱਤੇ ਪਰੋਹਤ ਨੂੰ ਇਕ ਲੋਈ ਇਕ ਆਸਨ ਤੋਂ ੨੫ ਨਕਦ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਕੁੜਮਾਂ ਦੇ ਘਰੋਂ ੧) ਰੁਪਈਆ ਤੇ ਸੋਰ ਮਿਸਰੀ ਅਜੇ ਆਈ ਹੈ। ਸੋ ਰੁਕੋ ਹੁਨ ਸਿਆਨੇ ਆਦਮੀ ਯਾਂ ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪ ਦੇਖ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਯਾ ਡਾਕਦਾਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇਂ ਫੇਰ ਪਿਛੋਂ ਤੇ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਨਾ ੧੧ਵੇਂ ਪੇ ਬੀਬੀ ਸਾਡੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਦੀ ਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ<noinclude></noinclude> pxjgvmy05fhlhj51ob110ospmpxwkrq 196496 196495 2025-06-23T21:21:10Z 82.18.8.239 196496 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|69}}</noinclude> ਉਨਾਂ ਵਲੋਂ ਨਾਈ ਪਰੋਹਤ ਤੇ ਮਿਰਾਸੀ ਭੇਜੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ॥ ਸੋ ਰੁਕੋ ਇਸ ਗਲ ਵਾਸਤੇ ਏਹ ਲੋਕ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਓਹ ਤਾਂ ਹੁਨ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦਾ । ਐਵੇਂ ਅੰਨੇਵਾਹ ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਨਾਈ ਅਗੇ ਹਿਕਮਤ ਕਰਦੇ ਸਨ ਤੋਂ ਚਮੜੇ ਦੀ ਮਰਜ ਯਾ ਰੋਗ ਪਛਾਨ ਲੈਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ1 ਤੇ ਬਰਹਮਨ ਪੜਹਨ ਪੜਹਾਨ ਤੇ ਪਰੀਖਿਆ ਤੋਂ ਜਾਨ ਲੈਂਦੇ ਸਨ ਕੇ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਲੜਕਾ ਲੜਕੀ ਹੈਨ ਤੇ ਮਿਰਾਸੀ ਜੱਟਾਂ ਜਿਮੀਦਾਰਾਂ ਅਥਵਾ ਅਨਪੜਾ ਵਲੋਂ ਚਤਰਾਈ ਬੁਧ ਤੇ ਰਮਜ ਟਕੋਰ ਦੀ ਸਮਝ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਪਰੀਖ ਲੈਂਦੇ ਸਨ, ਸੋ ਏਹ ਗਲਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਜਦ ਵਰ ਅਥਵਾ ਇਸਤਰਾਂ ਪੁਰਸ਼ ਦੋਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਛਾਨ ਸਕਦੇ, ਤਦ ਕੀਤੀਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਾਰਫਤ ਕਮ ਕਰਨੇ ਬੜੇ ਖੋਟੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ, ਉਸ ਦਿਨ ਤੂੰ ਸੁਨਿਆਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੇ ਗੋਮਾਂ ਕੈਂਹਦੀ ਸੀ, ਭੈਨ ਮੁੰਡਾ ਕੀ ਮੰਗਿਆ ਹੈ ਘਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਦੂਸਰੇ ਵਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ । ਕਿਉਂ ਜੋ ਨਾਈ ਨੂੰ ੨੫) ਨਕਦ ਦਿੱਤੇ ਪਰੋਹਤ ਨੂੰ ਇਕ ਲੋਈ ਇਕ ਆਸਨ ਤੇ ੨੫) ਨਕਦ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਕੁੜਮਾਂ ਦੇ ਘਰੋਂ ੧) ਰੁਪਈਆ ਤੇ ਸੇਰ ਮਿਸਰੀ ਅਜੇ ਆਈ ਹੈ। ਸੋ ਰੁਕੋ ਹੁਨ ਸਿਆਨੇ ਆਦਮੀ ਯਾਂ ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪ ਦੇਖ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਯਾ ਡਾਕਦਾਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇਂ ਫੇਰ ਪਿਛੋਂ ਤੇ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਨਾ ਖੋਹਣੇ ਪੈਂਦੇ ਬੀਬੀ ਸਾਡੀਆਂ ਭੈਨਾਂ ਦੀ ਤੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ<noinclude></noinclude> ksmaqk45rzbsip271yap7kr5mt4f4bn 250 23510 196497 56136 2025-06-23T21:32:50Z 82.18.8.239 196497 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|70}}</noinclude>________________ ਨੇ ਸੁਨ ਲਈ ਹੈ ਕੇ ਸਭ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਵਿਵਾਹਨ ਲਗ ਪਏ ਨੇ ਪਰ ਅਜੇ ਕਈ ਆਦਮੀ ਅਜੇਹੇ ਨੇ ਜੇਹੜੇ ਅਜੇ ਭੀ ਖੁਹ ਵਿਚ ਸੁਟ ਛਡਦੇ ਨੇ ॥ ਓਹ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਕੋਈ ਤਾਂ ਅਨਪੜਹ ਨਾਲ ਪੜਹੀ ਹੋਈ ਵਿਵਾਹ ਦੋਦੇ ਨੇ ਕੋਈ ਸੁਜਾਖੀ ਕਾਨੇ ਨਾਲ, ਕੋਈ ਡੀ ਚੰਗੇ ਭਲੇ ਨਾਲ, ਕੋਈ ਸੋਹਨੀ ਕੋਹੜੇ ਨਾਲ, ਕੋਈ ਛੋਟੀ ਵਡੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਵਡੀ ਛੋਟੇਨਾਲ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਲਟ ਪੁਲਟ ਅਜੇ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਅਜੇਹਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਧੀਆਂ ਦੇ ਦੁਖਾ ਨਾਲ ਗੇਮ ਖਾ ਖਾ ਕੇ ਹਜੋਂ ਬੇਹੱਜ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਤੇ ਓਹੋ ਬੀਬੀਆਂ ਭੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਉਭੇਸਾਹ ਲੈ ਲੈ ਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸਭ ਗਲਾਂ ਸਿਰ ਝਲਕੇ ਰਾਤ ਦਿਨੇ ਸਹੇੜਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕੋਸ ਕੋਸ ਕੇ ਤੇ ਮਰਦੀਆ ਨੇ। ਸੋ ਰੁਕੋ ਜੋ ਕੋਈ ਅੱਜ ਇਸ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਰਾਜ ਵਿਚ ਅਪਨੀ ਅਕਲਤੇ ਧਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ਓਹ ਐਸਾ ਹੀ ਦੁਖ ਪਾਵੇਗਾ ਜੇਹਾ ਏਹ ਸਾਡੀ ਬਾਹਰਲੀ ਗਲੀ ਵਿਚ ਧਨਪਤ ਪਿਆ ਦੇਖਦਾ ਤੇ ਪਾਂਦਾ ਹੈ ॥ ਰੁਕੋ) ਬੇਬੇ ਜੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚੰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੁਸਾਂ ਨੇ ਕੀਤੀਆਂ ਨੇ । ਬੇਸ਼ੱਕ ਸਾਡੀਆਂ ਭੈਨਾ ਜੇਕਰ ਸਿਆਨੀਆਂ ਹੋਵਨ ਤਾਂ ਇਸ ਫਾਹੀ ਵਿਚ ਫਸਨ ਤੋ ਪਹਲਾਂ ਸਭ ਕੁਛ ਆਪ ਦਖ ਭਾਲ ਲਿਆ ਕਰਨ।ਪਰ ਬੇਏਜੀ ਜਿਨਾ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਧੀਆਂ ਦੇ ਟਕੇ ਗਿਨਾਨੇ ਹੋਏ ਓਹ ਤਾਂ ਅਜੇਹੀਆਂ ਗਲਾਂ ਕਰਨੇ<noinclude></noinclude> 7zhfw0jeat4f8gjk9pxssayu675dzne 250 31213 196473 161278 2025-06-23T14:31:36Z Sonia jhammat 08 2330 196473 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Harshaan Ghuman" />{{rh||( ੧੪ )|}}</noinclude>________________ २ ( ੧੪ ) ਮੁਸੀਬਤ ਵਾਲੇ ਵੇਲੇ ਪਰਭੀ ਇਸ ਆਖਨ ਪਰ ਕਿ ਐ ਮੁਸਲਮਾਨੋਂ‘ਬੇਸ਼ਕ ਬਸ ਅਬ ਸਿਖਬਣਨੇ ਲਈਯਾਰ ਰਹੋ? ਹਜ਼ਾਰ ਧੰਨਵਾਦਹੈ ਪਰੰਤੂਤੇਰੇਜੇਹੇ ਅਤੇਇਨਾ ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਗਪੌੜੂ ਸਿਖਾ ਪਰ ਜੋ ਉਸ ਦਸਮ ਗੁਰੂਦੀਬਰਕ ਭ ਨਾਲ ਕਮੀਨ ਖਾਨ ਦਾਨ ਭੀ ਸਰਦਾਰ ਨਾਮ ਨੂੰ ਤ ਹੋਕੇ ਵਡੇ ੨ ਸੁਖ ਪਾਇ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੇ ਸਿਖ ਬਣਨੇ ਪਰ ਅਧ ਮਰੇ ਸਪ ਵਾਂਗ ਵਿਸ ਘੋਲਦੇ ਹਨ ਹਜ਼ਾਰ : ਸ਼ੌਕਹੈ ਪਰ ਇਸਉਪਰਲੇ ਲੇਖਤੇਤੋਂਇਹ ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਜਿਸ ਪਰਕਾਰ ਮੁਸਲ- ਮਾਨਾ ਦੇ ਡਰਨਾਲ ਹਿੰਦੂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋਨਾ ਸਮਝ ਦੇ ਸੇ ਇਸੀ ਕਾਰ ਸਿਖਾਦੇ ਡਰਤੇ ਸਾਰੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਭੀ ਇਹ ਜਾਨਦੇ ਸੇ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਅਪਨਾ ਦੀਨ ਛਡਕੇ ਜਰੂਰ ਖਾਲਸਾ ਧਰਮ ਕਬੂਲ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ ਅਤੇ ਇਸੀ ਪਰਕਾਰ ਸਿਖ ਭੀ ਏਹੋ ਚਾਹੁਦੇਸੇ ਕਿ ਇਹ ਸਾਰੇ ਖਾ- ਲਸਾ ਕੀਤੇ ਜਾਨ ਅਰ ਦਸਮ ਗੁਰੂ ਦੇ ਪੰਜ ਯਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇ ਸਿੰਘ ਹੀ ਹਿੰਦੁਸਤਾਂਨ ਨਹੀ ਬਲਕੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਪਰ ਨਜਰ ਆਉਨ ॥ ਦੂਸਰਾ ਤੇ ਇਹ ਭੀ ਦੇਖਲੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੇ ਉਨਾਂ ਝੋਪੜੀ ਵਾਲੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਦਿਤਾ ਹੋਇਆ ਭੋਜਨ ਵਡੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨ‘ਲ ਛਕਲੀਤਾ ਸੀ ਹੁਣ ਤੂੰ ਦਸ ਜੋ ਇਸਤੇ ਵਧ ਕੇ ਹੋਰ ਕਿਆ ਸੁਨਣਾਚਾਹੁੰਦਾਹੈਂ । Digitized by Panjab Digital Library! www.panjaboigilib.org<noinclude></noinclude> jmyw2lyyega0fbhin465330yzqn5ogc 196474 196473 2025-06-23T14:35:59Z Sonia jhammat 08 2330 196474 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Harshaan Ghuman" />{{rh||( ੧੪ )|}}</noinclude> ਮੁਸੀਬਤ ਵਾਲੇ ਵੇਲੇ ਪਰਭੀ ਇਸ ਆਖਨ ਪਰ ਕਿ ਐ ਮੁਸਲਮਾਨੋਂ‘ਬੇਸ਼ਕ ਬਸ ਅਬ ਸਿਖਬਣਨੇ ਲਈਯਾਰ ਰਹੋ? ਹਜ਼ਾਰ ਧੰਨਵਾਦਹੈ ਪਰੰਤੂਤੇਰੇਜੇਹੇ ਅਤੇਇਨਾ ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਗਪੌੜੂ ਸਿਖਾ ਪਰ ਜੋ ਉਸ ਦਸਮ ਗੁਰੂਦੀਬਰਕ ਭ ਨਾਲ ਕਮੀਨ ਖਾਨ ਦਾਨ ਭੀ ਸਰਦਾਰ ਨਾਮ ਨੂੰ ਤ ਹੋਕੇ ਵਡੇ ੨ ਸੁਖ ਪਾਇ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੇ ਸਿਖ ਬਣਨੇ ਪਰ ਅਧ ਮਰੇ ਸਪ ਵਾਂਗ ਵਿਸ ਘੋਲਦੇ ਹਨ ਹਜ਼ਾਰ : ਸ਼ੌਕਹੈ ਪਰ ਇਸਉਪਰਲੇ ਲੇਖਤੇਤੋਂਇਹ ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਜਿਸ ਪਰਕਾਰ ਮੁਸਲ- ਮਾਨਾ ਦੇ ਡਰਨਾਲ ਹਿੰਦੂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋਨਾ ਸਮਝ ਦੇ ਸੇ ਇਸੀ ਕਾਰ ਸਿਖਾਦੇ ਡਰਤੇ ਸਾਰੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਭੀ ਇਹ ਜਾਨਦੇ ਸੇ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਅਪਨਾ ਦੀਨ ਛਡਕੇ ਜਰੂਰ ਖਾਲਸਾ ਧਰਮ ਕਬੂਲ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ ਅਤੇ ਇਸੀ ਪਰਕਾਰ ਸਿਖ ਭੀ ਏਹੋ ਚਾਹੁਦੇਸੇ ਕਿ ਇਹ ਸਾਰੇ ਖਾ- ਲਸਾ ਕੀਤੇ ਜਾਨ ਅਰ ਦਸਮ ਗੁਰੂ ਦੇ ਪੰਜ ਯਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇ ਸਿੰਘ ਹੀ ਹਿੰਦੁਸਤਾਂਨ ਨਹੀ ਬਲਕੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਪਰ ਨਜਰ ਆਉਨ ॥ ਦੂਸਰਾ ਤੇ ਇਹ ਭੀ ਦੇਖਲੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੇ ਉਨਾਂ ਝੋਪੜੀ ਵਾਲੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਦਿਤਾ ਹੋਇਆ ਭੋਜਨ ਵਡੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨ‘ਲ ਛਕਲੀਤਾ ਸੀ ਹੁਣ ਤੂੰ ਦਸ ਜੋ ਇਸਤੇ ਵਧ ਕੇ ਹੋਰ ਕਿਆ ਸੁਨਣਾਚਾਹੁੰਦਾਹੈਂ ।<noinclude>{{center|Digitized by Panjab Digital Library! www.panjaboigilib.org}}</noinclude> ifoo9bhaj4ro03g9y4edejnlmjs84re 196475 196474 2025-06-23T14:38:44Z Sonia jhammat 08 2330 196475 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Harshaan Ghuman" />{{rh||( ੧੪ )|}}</noinclude> ਮੁਸੀਬਤ ਵਾਲੇ ਵੇਲੇ ਪਰਭੀ ਇਸ ਆਖਨ ਪਰ ਕਿ ਐ ਮੁਸਲਮਾਨੋਂ‘ਬੇਸ਼ਕ ਬਸ ਅਬ ਸਿਖਬਣਨੇ ਲਈਯਾਰ ਰਹੋ? ਹਜ਼ਾਰ ਧੰਨਵਾਦਹੈ ਪਰੰਤੂਤੇਰੇਜੇਹੇ ਅਤੇਇਨਾ ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਗਪੌੜੂ ਸਿਖਾ ਪਰ ਜੋ ਉਸ ਦਸਮ ਗੁਰੂਦੀਬਰਕ ਭ ਨਾਲ ਕਮੀਨ ਖਾਨ ਦਾਨ ਭੀ ਸਰਦਾਰ ਨਾਮ ਨੂੰ ਤ ਹੋਕੇ ਵਡੇ ੨ ਸੁਖ ਪਾਇ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੇ ਸਿਖ ਬਣਨੇ ਪਰ ਅਧ ਮਰੇ ਸਪ ਵਾਂਗ ਵਿਸ ਘੋਲਦੇ ਹਨ ਹਜ਼ਾਰ : ਸ਼ੌਕਹੈ ਪਰ ਇਸਉਪਰਲੇ ਲੇਖਤੇਤੋਂਇਹ ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਜਿਸ ਪਰਕਾਰ ਮੁਸਲ- ਮਾਨਾ ਦੇ ਡਰਨਾਲ ਹਿੰਦੂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋਨਾ ਸਮਝ ਦੇ ਸੇ ਇਸੀ ਕਾਰ ਸਿਖਾਦੇ ਡਰਤੇ ਸਾਰੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਭੀ ਇਹ ਜਾਨਦੇ ਸੇ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਅਪਨਾ ਦੀਨ ਛਡਕੇ ਜਰੂਰ ਖਾਲਸਾ ਧਰਮ ਕਬੂਲ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ ਅਤੇ ਇਸੀ ਪਰਕਾਰ ਸਿਖ ਭੀ ਏਹੋ ਚਾਹੁਦੇਸੇ ਕਿ ਇਹ ਸਾਰੇ ਖਾ- ਲਸਾ ਕੀਤੇ ਜਾਨ ਅਰ ਦਸਮ ਗੁਰੂ ਦੇ ਪੰਜ ਯਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇ ਸਿੰਘ ਹੀ ਹਿੰਦੁਸਤਾਂਨ ਨਹੀ ਬਲਕੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਪਰ ਨਜਰ ਆਉਨ ॥ ਦੂਸਰਾ ਤੇ ਇਹ ਭੀ ਦੇਖਲੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੇ ਉਨਾਂ ਝੋਪੜੀ ਵਾਲੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਦਿਤਾ ਹੋਇਆ ਭੋਜਨ ਵਡੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨ‘ਲ ਛਕਲੀਤਾ ਸੀ ਹੁਣ ਤੂੰ ਦਸ ਜੋ ਇਸਤੇ ਵਧ ਕੇ ਹੋਰ ਕਿਆ ਸੁਨਣਾਚਾਹੁੰਦਾਹੈਂ । {{rh|Left|Center|Right}} Digitized by Panjab Digital Library! www.panjaboigilib.org<noinclude></noinclude> pcz7h76qbd6cp525p46m3a5tsxthdgs 196476 196475 2025-06-23T14:39:27Z Sonia jhammat 08 2330 196476 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Harshaan Ghuman" />{{rh||( ੧੪ )|}}</noinclude> ਮੁਸੀਬਤ ਵਾਲੇ ਵੇਲੇ ਪਰਭੀ ਇਸ ਆਖਨ ਪਰ ਕਿ ਐ ਮੁਸਲਮਾਨੋਂ‘ਬੇਸ਼ਕ ਬਸ ਅਬ ਸਿਖਬਣਨੇ ਲਈਯਾਰ ਰਹੋ? ਹਜ਼ਾਰ ਧੰਨਵਾਦਹੈ ਪਰੰਤੂਤੇਰੇਜੇਹੇ ਅਤੇਇਨਾ ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਗਪੌੜੂ ਸਿਖਾ ਪਰ ਜੋ ਉਸ ਦਸਮ ਗੁਰੂਦੀਬਰਕ ਭ ਨਾਲ ਕਮੀਨ ਖਾਨ ਦਾਨ ਭੀ ਸਰਦਾਰ ਨਾਮ ਨੂੰ ਤ ਹੋਕੇ ਵਡੇ ੨ ਸੁਖ ਪਾਇ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੇ ਸਿਖ ਬਣਨੇ ਪਰ ਅਧ ਮਰੇ ਸਪ ਵਾਂਗ ਵਿਸ ਘੋਲਦੇ ਹਨ ਹਜ਼ਾਰ : ਸ਼ੌਕਹੈ ਪਰ ਇਸਉਪਰਲੇ ਲੇਖਤੇਤੋਂਇਹ ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਜਿਸ ਪਰਕਾਰ ਮੁਸਲ- ਮਾਨਾ ਦੇ ਡਰਨਾਲ ਹਿੰਦੂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋਨਾ ਸਮਝ ਦੇ ਸੇ ਇਸੀ ਕਾਰ ਸਿਖਾਦੇ ਡਰਤੇ ਸਾਰੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਭੀ ਇਹ ਜਾਨਦੇ ਸੇ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਅਪਨਾ ਦੀਨ ਛਡਕੇ ਜਰੂਰ ਖਾਲਸਾ ਧਰਮ ਕਬੂਲ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ ਅਤੇ ਇਸੀ ਪਰਕਾਰ ਸਿਖ ਭੀ ਏਹੋ ਚਾਹੁਦੇਸੇ ਕਿ ਇਹ ਸਾਰੇ ਖਾ- ਲਸਾ ਕੀਤੇ ਜਾਨ ਅਰ ਦਸਮ ਗੁਰੂ ਦੇ ਪੰਜ ਯਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇ ਸਿੰਘ ਹੀ ਹਿੰਦੁਸਤਾਂਨ ਨਹੀ ਬਲਕੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਪਰ ਨਜਰ ਆਉਨ ॥ ਦੂਸਰਾ ਤੇ ਇਹ ਭੀ ਦੇਖਲੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੇ ਉਨਾਂ ਝੋਪੜੀ ਵਾਲੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਦਿਤਾ ਹੋਇਆ ਭੋਜਨ ਵਡੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨ‘ਲ ਛਕਲੀਤਾ ਸੀ ਹੁਣ ਤੂੰ ਦਸ ਜੋ ਇਸਤੇ ਵਧ ਕੇ ਹੋਰ ਕਿਆ ਸੁਨਣਾਚਾਹੁੰਦਾਹੈਂ । Digitized by Panjab Digital Library! www.panjaboigilib.org<noinclude></noinclude> 635gl815zzda4vaxub37289gh4fk9dg 196477 196476 2025-06-23T15:15:27Z Sonia jhammat 08 2330 196477 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Harshaan Ghuman" />{{rh||( ੧੪ )|}}</noinclude> ਮੁਸੀਬਤ ਵਾਲੇ ਵੇਲੇ ਪਰਭੀ ਇਸ ਆਖਨ ਪਰ ਕਿ ਐ ਮੁਸਲਮਾਨੋਂ‘ਬੇਸ਼ਕ ਬਸ ਅਬ ਸਿਖਬਣਨੇ ਲਈਯਾਰ ਰਹੋ? ਹਜ਼ਾਰ ਧੰਨਵਾਦਹੈ ਪਰੰਤੂਤੇਰੇਜੇਹੇ ਅਤੇਇਨਾ ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਗਪੌੜੂ ਸਿਖਾ ਪਰ ਜੋ ਉਸ ਦਸਮ ਗੁਰੂਦੀਬਰਕ ਭ ਨਾਲ ਕਮੀਨ ਖਾਨ ਦਾਨ ਭੀ ਸਰਦਾਰ ਨਾਮ ਨੂੰ ਤ ਹੋਕੇ ਵਡੇ ੨ ਸੁਖ ਪਾਇ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੇ ਸਿਖ ਬਣਨੇ ਪਰ ਅਧ ਮਰੇ ਸਪ ਵਾਂਗ ਵਿਸ ਘੋਲਦੇ ਹਨ ਹਜ਼ਾਰ : ਸ਼ੌਕਹੈ ਪਰ ਇਸਉਪਰਲੇ ਲੇਖਤੇਤੋਂਇਹ ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਜਿਸ ਪਰਕਾਰ ਮੁਸਲ- ਮਾਨਾ ਦੇ ਡਰਨਾਲ ਹਿੰਦੂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋਨਾ ਸਮਝ ਦੇ ਸੇ ਇਸੀ ਕਾਰ ਸਿਖਾਦੇ ਡਰਤੇ ਸਾਰੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਭੀ ਇਹ ਜਾਨਦੇ ਸੇ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਅਪਨਾ ਦੀਨ ਛਡਕੇ ਜਰੂਰ ਖਾਲਸਾ ਧਰਮ ਕਬੂਲ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ ਅਤੇ ਇਸੀ ਪਰਕਾਰ ਸਿਖ ਭੀ ਏਹੋ ਚਾਹੁਦੇਸੇ ਕਿ ਇਹ ਸਾਰੇ ਖਾ- ਲਸਾ ਕੀਤੇ ਜਾਨ ਅਰ ਦਸਮ ਗੁਰੂ ਦੇ ਪੰਜ ਯਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇ ਸਿੰਘ ਹੀ ਹਿੰਦੁਸਤਾਂਨ ਨਹੀ ਬਲਕੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਪਰ ਨਜਰ ਆਉਨ ॥ ਦੂਸਰਾ ਤੇ ਇਹ ਭੀ ਦੇਖਲੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੇ ਉਨਾਂ ਝੋਪੜੀ ਵਾਲੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਦਿਤਾ ਹੋਇਆ ਭੋਜਨ ਵਡੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨ‘ਲ ਛਕਲੀਤਾ ਸੀ ਹੁਣ ਤੂੰ ਦਸ ਜੋ ਇਸਤੇ ਵਧ ਕੇ ਹੋਰ ਕਿਆ ਸੁਨਣਾਚਾਹੁੰਦਾਹੈਂ । {{center|Digitized by Panjab Digital Library! www.panjaboigilib.org}}<noinclude></noinclude> i2o950kcnnhsm7211cknkp8ef36uitc 250 31216 196478 79503 2025-06-23T15:17:24Z Sonia jhammat 08 2330 196478 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Harshaan Ghuman" />{{rh||( ੧੫ )|}}</noinclude>{{Block center|<poem>ਫੇਰ ਇਸਤੇ ਪਿਛੇ ਸ੍ਰੀਯੁਤ ਸੋਢੀ ਵਡਭਾਗ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਵਡੇ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ ਨੇ ਇਸ ਦਸਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ-ਅਤੇ ਪੰਥ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਪੜਕੇ ਦੇਖੋ ਜੋ ਖਾਲ ਸਾ ਨੇ ਜਲੰਧਰ ਸਰਹਿੰਦ ਆਦਿਕ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਨੂੰ ਫਤਹ ਕਰਕੇ ਸੈਂਕੜੇ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਸਿੰਘਣੀਆਂ ਸਜਾਈਆਂ ਅਰ ਸਿੰਘਾਂ ਨਾਲ ਅਨੰਦ ਪੜ੍ਹਾਕੇ ਘਰੀ ਬਸਾਈਆਂ। ਜਿਨਾਂ ਦੀ ਸੰਤਾਨ ਸੂਰਜ ਕੀ ਤਰਹ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪੰਥ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਉਸਪਰਇਹਲਿਖਦਾਹੈਯਥਾ-ਚੌਪਈ(ਤੁਰਕਨੀਆਂ ਸਭਪਕੜਮੰਗਾਈਆਂ ਸੁਧਾਛਕਾਇਅਨੰਦਪੜਾਈਆਂ । ਫਿਰ ਸਭਹੀ ਕੋ ਸੂਰ ਖੁਲਾਏ॥ ਨਿਜ ਸਿੱਖਨ ਪ੍ਰਤਿਦਈ ਕਰਾਏ ॥ ਸਿੱਖਨ ਹੁਕਮ ਗੁਰੂ ਕਾ ਮਾਨਾ॥ ਦੋਸ ਅਦੋਸ ਔਰ ਨਹਿ ਜਾਨਾ॥ ਪੁਨ ਸਮਰਥ ਕੋ ਦੋਸ ਨ ਕੋਈ॥ ਕਰਯੋ ਚਹੀਅਤ ਜੋ ਹੋਵਤਸੋਈ। ਸਿੰਘ ਅਨੂਪਬ੍ਰਹਮਨ ਹੇਰੋ॥ ਸਾਕਨ ਥਾ ਚਨਾਲ ਥਲ ਕੇਰੋ॥ ਤਿਸਨੋ ਨਾਸਰ ਅਲੀ ਕੀ ਬੇਟੀ। ਬਰੀਸੁ ਜੋਬਨ ਰੂਪ ਲਪੇਟੀ) ਕਿਉਂ ਭਾਈਜੀ ਤੈਂ ਸੁਣਿਆ ਜੋ ਖਾਲਸਾ ਵਿਚ ਕਯਾ ਰਸਮ ਮੀ {{gap}}ਡਰਪੋਕ ਸਿੰਘ-ਜੇ ਇਹ ਗਲ ਅੱਗੇ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਹੁਣ ਕਿਯੋਂ ਹਟ ਗਈ ਹੁਣ ਭੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ ਇਸ ਗਲਦਾ ਉਤਰ ਦੇਵੋ॥ </poem>}}<noinclude></noinclude> m9ves50pelkejniub7t3h6z49exs0lk