Витомир Бодянєц

<mediawiki xmlns="http://www.mediawiki.org/xml/export-0.11/" xmlns:xsi="http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance" xsi:schemaLocation="http://www.mediawiki.org/xml/export-0.11/ http://www.mediawiki.org/xml/export-0.11.xsd" version="0.11" xml:lang="rsk">
  <siteinfo>
    <sitename>Википедия</sitename>
    <dbname>rskwiki</dbname>
    <base>https://rsk.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%BB%D0%B0%D0%B2%D0%BD%D0%B8_%D0%B1%D0%BE%D0%BA</base>
    <generator>MediaWiki 1.45.0-wmf.4</generator>
    <case>first-letter</case>
    <namespaces>
      <namespace key="-2" case="first-letter">Медий</namespace>
      <namespace key="-1" case="first-letter">Окреме</namespace>
      <namespace key="0" case="first-letter" />
      <namespace key="1" case="first-letter">Розгварка</namespace>
      <namespace key="2" case="first-letter">Хаснователь</namespace>
      <namespace key="3" case="first-letter">Розгварка зоз хасновательом</namespace>
      <namespace key="4" case="first-letter">Википедия</namespace>
      <namespace key="5" case="first-letter">Розгварка о Википедиї</namespace>
      <namespace key="6" case="first-letter">Файл</namespace>
      <namespace key="7" case="first-letter">Розгварка о файлу</namespace>
      <namespace key="8" case="first-letter">МедияВики</namespace>
      <namespace key="9" case="first-letter">Розгварка о МедияВикию</namespace>
      <namespace key="10" case="first-letter">Шаблон</namespace>
      <namespace key="11" case="first-letter">Розгварка о шаблону</namespace>
      <namespace key="12" case="first-letter">Помоц</namespace>
      <namespace key="13" case="first-letter">Розгварка о помоци</namespace>
      <namespace key="14" case="first-letter">Катеґория</namespace>
      <namespace key="15" case="first-letter">Розгварка о катеґориї</namespace>
      <namespace key="710" case="first-letter">TimedText</namespace>
      <namespace key="711" case="first-letter">TimedText talk</namespace>
      <namespace key="828" case="first-letter">Модул</namespace>
      <namespace key="829" case="first-letter">Разговор о модулу</namespace>
    </namespaces>
  </siteinfo>
  <page>
    <title>Витомир Бодянєц</title>
    <ns>0</ns>
    <id>75</id>
    <revision>
      <id>10439</id>
      <parentid>10380</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:27:24Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <minor />
      <origin>10439</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="21883" sha1="bmo9pyezkz4ncw9n3b0fc02rjcqmlm6" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |&lt;big&gt;Витомир Бодянєц&lt;/big&gt;
|-
| colspan=&quot;2&quot; |[[Файл:Vitomir Bodjanjec.jpg|alt=Витомир Бодянєц|center|thumb|300x300px]]
|-
|'''Народзени'''
|6. юлия 1932. року
|-
|'''Умар'''
|20. юния 1995. року (63)
|-
|'''Державянство'''
|югославянске
|-
|'''Язик творох'''
|руски
|-
|'''Школа'''
|Учительска школа у Суботици
|-
|'''Период твореня'''
|1952—1991
|-
|'''Жанри'''
|просвита, култура, театер, 
компонованє, соло шпиванє
|-
|'''Поховани'''
|на теметове у Руским Керестуре
|-
|'''Припознаня'''
|Орден роботи зоз стриберним венцом,
Искри култури КПЗ Войводини, 

Златна значка КПЗ Сербиї, 

Октоберска награда општини Кула
|}
'''Витомир Бодянєц''' (*6. юлий 1932—†20. юний 1995) учитель, културни дїяч, ґлумец-аматер, хорски дириґент и [[композитор]].

== Биоґрафия ==

Витомир Бодянєц ше народзел 6. юлия 1932. року у [[Руски Керестур|Руским Керестуре]]. Оцец Янко, ремесельнїк, мац Мелана родз. Ґовля. Витомир мал младшу шестру Меланию. Основну школу и нїзшу ґимназию закончел у Руским Керестуре а Учительску школу закончел у Суботици 1951. року. Першу учительску службу достал у першираз по Другей шветовей войни обновених комбинованих оддзелєньох основней школи з руским наставним язиком у Новим Садзе 1952. року. Ту ше вон такой уключує и до роботи драмскей, музичней и танєчней секциї тедишнього КПД ''Максим Горки''. У Новим Садзе службовал лєм єден школски рок, бо бул поволани одслужиц воєни рок. По одслуженю войска службує у Руским Керестуре як учитель (1954–1956), потим бул директор школи Основней школи ''Петро Кузмяк'' (1957-1960). Од 1960. по 1963. рок службує у Новим Орахове, а вец ше враца до Руского Керестура дзе роби як учитель (1963-1964). Вшадзи дзе службовал уключовал ше и до културно-уметнїцкей дїялносци, окреме до театралней.    

Витомир Бодянєц ше винчал зоз Олґу Югас (родз. 1934. року, [[Бачинци]]) 2. мая 1954. року. У малженстве мали два дзивки Златицу и Оливеру.

Витомир Бодянєц 1964. року прешол робиц до керестурского [[Дом култури Руски Керестур|Дому култури]] на длужносц директора и на тей длужносци бул на три заводи: 1964-1967, 1971-1974 и 1979-1982. У медзичаше вон у Доме култури робел и як уметнїцки руководитель по 1983. рок кед пошол до пензиї. Медзитим, як драмски аматер Витомир Бодянєц бул континуовано активни аж по конєц 1991. року у рамикох Керестурскей сцени Руского народного театра ''Дядя''.

==  Дїялносц у театре ==

По конєц 1969. року, кед почал з роботу Аматерски руски театер ''Дядя'', Витомир Бодянєц уж мал за собу одбавени 18 реґистровани улоги и два самостойни режиї. Под час службованя у Руским Керестуре на длужносци директора Дома култури и (познєйше) уметнїцкого руководителя, активно ґлуми у рамикох Керестурскей сцени АРТ ''Дядя'', знїма, як шпивач, руски народни шпиванки у Радио Новим Садзе и ґлуми у велїх радио драмох и гумористичних скечох. Од 1972. року почина и компоновац руски шпиванки у народним духу.

Витомир Бодянєц, вєдно зоз [[Микола Скубан|Миколом Скубаном]], [[Ана Рац|Ану Рацову]], [[Драґутин – Драґен Колєсар|Драґеном Колєсаром]] и ище даскелїма рускима театралнима аматерми означел єден значни период у историї театралного живота южно - славянских Руснацох. Його мено и мена спомнутих особох слижи як репер у розвойних фазох руского театралного живота. Вон ше зоз театралну дїялносцу почал занїмац у перших рокох после Другей шветовей войни. Любов ґу театру нашлїдзел од оца Янка хтори ше ище 1936. року уключел до театралней роботи и участвовал у представох хтори теди пририхтовали керестурски дилетантни. Мено Витомира Бодянца першираз зазначене у писаних жридлох зоз 1946. року кед як школяр керестурскей нїзшей ґимназиї ґлумел у театралним фалаце [[Михайло Ковач|Михайла Ковача]] ''Звада''.  Як режисер першираз є зазначени 1955. року.    

Витомир Бодянєц ґлумел у 41 театралним фалаце, 4 раз ше зявел як режисер а двараз бул асистент режисера.    

Умар 20. юния 1995. року, поховани є на теметове у Руским Керестуре.

=== Припознаня ===
За посцигнути резултати у роботи, особлїво у обласци култури, Витомир Бодянєц достал велї припознаня, награди и одликованя: Орден роботи зоз стриберним венцом, Искри култури КПЗ Войводини, Златну значку КПЗ Сербиї, Октоберску награду општини Кула, Златну плакету АРТ Дядя за 35 роки театралней активносци и велї други на рижних театралних смотрох и фестивалох.

{| class=&quot;wikitable&quot;
|+
! colspan=&quot;9&quot; |
=== Витомир Бодянєц ґлумел у тих  театралних фалатох ===
|-
|'''Рок'''
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Театрални фалат'''&lt;/div&gt;
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Улога'''&lt;/div&gt;
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Место'''&lt;/div&gt;
| rowspan=&quot;21&quot; |
|'''Рок'''
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Театрални фалат'''&lt;/div&gt;
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Улога'''&lt;/div&gt;
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Место'''&lt;/div&gt;
|-
|1946.
|Михайло Ковач: ЗВАДА
|
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;Руски Керестур&lt;/div&gt;
|1971.
|Олександер Ананєв: ВОВЧИЦА
|Савка
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;Руски Керестур&lt;/div&gt;
|-
|1948.
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;: ҐОМБИЧКА &lt;/div&gt;
|
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;&quot;&lt;/div&gt;
|1972.
|Жорж Фейдо: ПАН ЛОВАР
|Дишотел
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;&quot;&lt;/div&gt;
|-
|1948.
|Бранислав Нушич: НАШО ДЗЕЦИ
|
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;&quot;&lt;/div&gt;
|1972.
|Иван Франко: УКРАДЗЕНЕ ЩЕСЦЕ 
|Жид
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;&quot;&lt;/div&gt;
|-
|1952.
|Демарк: СЛУГА ДВОХ ҐАЗДОХ 
|
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;Нови Сад&lt;/div&gt;
|1974.
|Бранислав Нушич: ОЖАЛОСЦЕНА ФАМИЛИЯ
|Прока
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;&quot;&lt;/div&gt;
|-
|1953.
|Михайло Ковач: НА ШВИТАНЮ
|Митро Клїщ
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;Руски Керестур&lt;/div&gt;
|1975.
|Й. С. Попович: КИР ЯНЯ
|Кир Яня
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1954.
|М. Мартинович: ТРОМЕ ПИТАЧЕ 
|Грицо
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1976.
|Ерих М. Ремарк: ОСТАТНЯ СТАНЇЦА
|Кох
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1955.
|Молиєр: НА СИЛУ ДОХТОР
|Зґонарел
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1977.
|М. В. Ґоґоль: РЕВИЗОР
|Шпекин
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1957.
|Б. Нушич: ОЖАЛОСЦЕНА ФАМИЛИЯ
|Прока
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1978.
|Стеван Сремац: ПОП ЧИРА И ПОП СПИРА
|Спира
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1957.
|Мишко Кранєц: ДРАГА ДО ЗЛОДЇЙСТВА
|Берден
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1979.
|Бертолд Брехт: [https://www.youtube.com/watch?v=e2LhpACi22I ОПЕРА ЗА ТРИ ҐРОШИ] 
|Печом
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1958.
|Молиєр: НА СИЛУ ДОХТОР
|Зґонарел
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1981.
|Е. Лабиш–М. Мишел: ФЛОРЕНТИНСКИ КАЛАП
|Нонанкур
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1958.
|Драґутин Добричанин: ЗАЄДНЇЦКИ КВАРТЕЛЬ
|Дїдо Боґа
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1982.
|Бранислав Нушич: ПОДОЗРИВА ОСОБА 
|Єротиє
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1961.
|М. В. Ґоґоль: ЖЕНЇДБА
|Кочкарйов
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;Нове Орахово&lt;/div&gt;
|1983.
|Михайло Ковач: ОРАЧЕ, ОРАЧЕ
|Янко
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1962.
|Михайло Ковач: ЧЛОВЕК З НАРОДУ
|
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1984.
|Дю. Скарничи– Р. Тарабузи: КАВИЯР И ҐЕРШЛА
|Леонида
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1962.
|Велимир Суботич: ВИЛА ЛАЛА 
|
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1985.
|Михайло Ковач: ГРИЦОВО ВОЯЧЕНЄ
|Андри
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1965.
|Й. С. Попович: ЗЛА ЖЕНА
|Штефан
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt; Руски Керестур&lt;/div&gt;
|1986.
|Молина Удовички: ЖЕМ 
|Дїдо
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1965.
|Бранислав Нушич: АНАЛФАБЕТА 
|
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1986.
|Борислав Пекич: ҐЕНЕРАЛЄ 
|Полковнїк Блауринґ
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1966.
|Максим Горки: НА ДНУ
|Альоша
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1988.
|А. Островски: [https://www.youtube.com/watch?v=yROr7k7yaM4 ЛЄС]  
|Восмибратов
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1967.
|Б. Нушич: ПОДОЗРИВА ОСОБА
|Таса
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1988.
|Борислав Пекич: У ЕДЕНУ НА ВОСТОКУ
|Други 
присутни
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1968.
|Й. С. Попович: ЗЛА ЖЕНА 
|
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1989.
|А. П. Чехов: ПИТАНКИ 
|Чубуков
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1969.
|М. В. Ґоґоль: ЖЕНЇДБА
|Кочкарйов
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|1990.
|М. В. Ґоґоль: [https://www.youtube.com/watch?v=NVylwXhTuPk&amp;t=5s ЖЕНЇДБА]
|Жевакин
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|-
|1970.
|О. Коломиєц: ФАРАОНЄ
|Ониско
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”&lt;/div&gt;
|
|
|
|
|
|}                                  
=== Авторски композициї ===
'''Нова музична творчосц'''
{| class=&quot;wikitable&quot; width=600px
|+
! colspan=&quot;3&quot; | У народним духу
! colspan=&quot;2&quot; |
! colspan=&quot;3&quot; |ЧЕРВЕНЕ ПУПЧЕ
|-
!Рок
!Наслов композициї
!Автор текста
! rowspan=&quot;18&quot; |
! rowspan=&quot;18&quot; |
!Рок
!Наслов композициї
!Автор текста
|-
|1972.
|[https://www.youtube.com/watch?v=-U9F-OK0FIU Перша любов]
|Силвестер Ґача
|1972.
|Дзвон
|Силвестер Ґача
|-
|1972.
|[https://www.youtube.com/watch?v=tQyFFAJvVUY Дзивоцки смуток]
|Силвестер Ґача
|1974.
|Найкрасши глас
|Мелания Павлович
|-
|1972.
|И вечар и рано
|Микола Скубан
|1975.
|Моя мама
|Микола Скубан
|-
|1973.
|Кед остатнїраз
|Юлиян Надь
|1975.
|Фиялка
|Владимир Бесерминї
|-
|1973.
|Реґрути одходза
|Микола Скубан
|1975.
|Школа дзвери отвера
|Микола Скубан
|-
|1974.
|Петровски дзвон
|Силво Ерделї
|1976.
|Байбер
|Микола Скубан
|-
|1975.
|Топольова балада
|Михал Рамач
|1976.
|Орґона
|Ирина Гарди-Ковачевич
|-
|1975.
|Тебе
|Мелания Кучмаш
|1983.
|Годзина
|Серафина Макаї
|-
|1975.
|Ютре одходзим
|Юлиян Надь
|1983.
|Жима
|Серафина Макаї
|-
|1976.
|Фалшива любов
|Владимир Бесерминї
|1983.
|Коминяр (майстор) Петро
|Серафина Макаї
|-
|1976.
|[https://www.youtube.com/watch?v=kZAED3VU3rE Любов]
|Ксения Хромиш
|1984.
|Мала кухарка
|Силвестер Макаї
|-
|1977
|Шпи, кохана, шпи
|Михайло Малацко
|1984.
|Нашо дзецинство
|Василь Мудри
|-
|1979.
|Прилєцела птица
|Юлиян Рац
|1984.
|Гунцутко
|Серафина Макаї
|-
|1984.
|Спреведзена
|Василь Мудри
|1987.
|Пионирскей заградки (за єй ювилей)
|Гавриїл Г. Надь
|-
|1985.
|Любов дочека
|Юлиян Рац
|(?)
|Вельки хлоп
|Владимир Бесерминї
|-
|1985.
|Нє скривай свою любов
|Ксения Хромиш
|(?)
|Машини
|Микола Скубан
|-
|
|
|
|(?)
|Одпочивок
|Микола Скубан
|}
'''Нова музична творчосц'''
{| class=&quot;wikitable&quot; width=400px
|+
! colspan=&quot;3&quot; |У забавним духу
|-
!Рок
!Наслов композициї
!Автор текста
|-
|1975.
|Ноц на розходу
|Михал Рамач
|-
|1975.
|Здогаднї ше
|аноним
|-
|1978.
|Пришага
|Мелания Кучмаш
|-
|1983.
|Нова держава
|Василь Мудри
|} 

{| class=&quot;wikitable&quot; width=400px
|+
! colspan=&quot;3&quot; | Танци
|-
|1975.
|Кресцанка
|Силвестер Ґача
|-
|1975.
|Ой, дїдочку
чичири
|Силвестер Ґача
|-
|1976.
|Дробканєц
|(без текста)
|}
{| class=&quot;wikitable&quot; width=400px
|+
! colspan=&quot;3&quot; |Ружова заградка
|-
!Рок
!Наслов композициї
!Автор текста
|-
|1990.
|[https://www.youtube.com/watch?v=edmt3vYQ5oE Квети лядово]
|Мелания Римар
|}

{| class=&quot;wikitable&quot;
|+
! colspan=&quot;2&quot; |Витомир Бодянєц як радио-шпивач знял 
за архиву Радио Нового Саду тоти шпиванки:
|-
|
*Мойому влалу (Я. Бучко)
* Грайце лєм гудаци (Я. Сивч - Я. Салак)
* А мац надумала (народна)
|
*[https://www.youtube.com/watch?v=tnX93-3xFgg Чекал сом милу] (С. Загорянски)
* Мацерова мушкатла (Я. Сивч)
* [https://www.youtube.com/watch?v=Z1QVlWNI18o Дїдово писмо] (И. Тимко)
|-
! colspan=&quot;2&quot; |У фонотеки Радио Нового Саду  єст тоти шпивнаки 
хтори компоновал Витомир Бодянєц:
|-
|1. [https://www.youtube.com/watch?v=Fpam7c6bJMA Дюрдьове мой] - Mария Пушкаш (тота 
верзия  Вера Салонски)

2. Дзивоцки смуток - Марица Рац

3. Пайташки мойо - Дзивоцка ґрупа

4. [https://www.youtube.com/watch?v=-U9F-OK0FIU Перша любов] (Черешенки) - Mария Пушкаш

5. Прилєцела птица - Юлиян Рац и Йовґен Надь

6. Любов - Агнета Тимко и Юлиян Рац
|7. Любов дочека - Юлиян Рац
8. [https://www.youtube.com/watch?v=edmt3vYQ5oE Квети лядово] - Мирко Ґаднянски

9. [https://www.youtube.com/watch?v=kZAED3VU3rE Любов] -  Натала Барна и Гелена 

Сабадош

10. Байбер - Павле Паланчаї

11. Дзвон - Дзецинска ґрупа з Нового Саду

12. Найкрасши глас - Олена Надь
|}

== Ґалерия ==
&lt;gallery&gt;
Файл:OŽALOSCENA FAMILIJA.jpg|алт=Колектив ґлумцох у фалаце Б. Нушича Ожалосцена фамели.|Колектив ґлумцох у фалаце Б. Нушича ''Ожалосцена фамели.'' З лїва [[Юлиян Стрибер]], [[Ана Рац]], [[Aґафия Гафка Рамач|Гафка Рамач]], за ню [[Владимир Бесерминї]], Витомир Бодянєц, за нїм [[Янко Ґ. Рац]], [[Ирина Олеяр]] и [[Микола Скубан]].
Файл:ЖЕНЇДБА 1969 r.jpg|алт=Ґлумци у фалаце  М. В. Ґоґоля Женїдба |Ґлумци у фалаце  М. В. Ґоґоля ''Женїдба''. Витомир Бодянєц стої треци з права.
Файл:Ucasnjiki u FARAONOH.jpg|алт=Колектив ґлумцох у фалаце Олексия Коломийца Фараони|Колектив ґлумцох у фалаце Олексия Коломийца ''Фараони''. Витомир Бодянєц стої штварти з права.
&lt;/gallery&gt;

== Литература ==

* Дюра Латяк - 50 роки Драмского меморияла Петра Ризнича Дядї, Завод за културу войводянских Руснацох, НВУ Руске слово и Дом култури Руски Керестур, 2018, Витомир (Янко) Бодянєц, боки 128-130

* Червена ружа 1962-2011, [https://zavod.rs/izdavastvo/monografiyi/ Витомир Бодянєц, биоґрафия и композициї,] том 2, бок 484.

* Витомир Бодянєц 1932-1995 (In memoriam) - Дзвони, християнски часопис, чис. 7 юлий 1995, бок 26

* ТЕАТЕР ТО ЦИ ДОСЦ ВЄДНАК &quot;ВДЕРЕНИ ЛЮДЗЕ&quot; (Витомир Бодянєц) - МАК ч. 10, рок 13, октобер 1984, б. 10-13

== Вонкашнї вязи ==

* [https://www.ruskeslovo.com/%d0%90%d0%a0%d0%a2-%d0%94%d1%8f%d0%b4%d1%8f-%d0%b1%d1%83%d0%bb-%d1%8f%d0%ba-%d0%b7%d0%b0%d1%87%d0%b0%d1%82%d0%bd%d1%97%d0%ba/ АРТ „Дядя” бул як зачатнїк]

* [https://www.youtube.com/watch?v=iZDsggo-gUw&amp;t=1387s Велї Витомирово улоги] - портрет Витомира Бодянца

* ЗАБИВАЧКИ ШВИНЬОХ - [https://www.youtube.com/watch?v=l3io_ylQOaI&amp;t=337s Обичаї з традициї Руснацох у Войводини] - 1. часц

* ЗАБИВАЧКИ ШВИНЬОХ - [https://www.youtube.com/watch?v=dcep4H_hJmg Обичаї з традициї Руснацох у Войводини] - 2. часц

* ЗАБИВАЧКИ ШВИНЬОХ - [https://www.youtube.com/watch?v=JPchZFcJHX0 Обичаї з традициї Руснацох у Войводини] - 3. часц
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Керестурци]]
[[Катеґория:Учителє]]
[[Катеґория:Ґлумци]]
[[Катеґория:Ґлумци аматере]]
[[Катеґория:Композиторе]]
[[Катеґория:Шпиваче]]
[[Катеґория:Дириґенти]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Народзени 1932.]]
[[Катеґория:6. юлий]]
[[Катеґория:Умарли 1995]]
[[Катеґория:20. юний]]</text>
      <sha1>bmo9pyezkz4ncw9n3b0fc02rjcqmlm6</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Владимир Бесерминї</title>
    <ns>0</ns>
    <id>77</id>
    <revision>
      <id>10440</id>
      <parentid>10251</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:31:45Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <minor />
      <origin>10440</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="12056" sha1="0bvmw5mwrkm125qq2rv3porce2vbpph" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300п
|+
! colspan=&quot;2&quot; |&lt;big&gt;Владимир Бесерминї&lt;/big&gt;
|-
| colspan=&quot;2&quot; |[[Файл:Beserminji Vladimir.jpg|алт=Владимир Бесерминї|центар|мини|300x300п|Бесерминї (1983. року)]]
|-
|'''Народзени'''
|8. мая 1946.
|-
|'''Умар'''
|20. марца 2014 (68)
|-
|'''Державянство'''
|югославянске, сербске
|-
|'''Язик творох'''
|руски
|-
|'''Школа'''
|Ґимназия у Шидзе
|-
|'''Универзитет'''
|Филизофски факултет, Нови Сад
|-
|'''Период твореня'''
|1965—2010.
|-
|'''Жанри'''
|просвита, литература, култура, прекладательство
|-
|'''Поховани'''
|у Руским Керестуре
|-
|'''Припознаня'''
|Златна значка КПЗ Сербиї 
Искри култури КПЗ Войводини
 
Зарї култури КПЗ Кула

припознаня Фестивала култури Червена ружа и РНТ Дядя

|}

'''Владимир Бесерминї''' (*8. май 1946—†20. марец 2014), професор у керестурскей ґимназиї, [[писатель]], прекладатель и визначни роботнїк у култури Руснацох.

== Биоґрафия ==
Владимир Бесерминї народзени 8. мая 1946. року у [[Шид|Шидзе]]. Оцец Янко и мац Ана родз. Палєш. Владимир мал ище шестри Веру и Наду. Основну школу и ґимназию Владимир закончел тиж у Шидзе. Студирал на Филозофским факултету у Новим Садзе и под час студийох бул активни у литературней секциї КУД ''Максим Горки''. Дипломовал на Филозофским факултету у Новим Садзе, на ґрупи за югославянски литератури, а як професор сербского и мацеринского, руского язика, Владимир Бесерминї почал робиц у керестурскей ОШ и тедишнєй ґимназиї 1. септембра 1970. року. Од 1977. по 1982. рок бул заняти як лектор у Прекладательней служби Скупштини АП [[Войводина|Войводини]], а як активни и замерковани културни роботнїк од 1982. року бул на професийней функциї секретара Културно-просвитней заєднїци [[Општина Кула|општини Кула]]. 

Владимир Бесерминї бул оженєти зоз Зузану родз. Кукучкова, у малженстве мали сина Владимира и дзивку Ярославу. 

До керестурскей школи ше Владимир Бесерминї знова врацел 1. януара 1989. року, одкаль пошол до пензиї у новембрe 2010. року. Як професор у керестурскей ґимназиї велїм ґенерацийом школярох улял любов ґу рускому язику, хтори добре познал, унапредзовал и почитовал - и як фаховец и як [[поета]] и писатель, а ище вецей як позарядови активиста у рецитаторским руху у Войводини и Сербиї. 

== Творча робота у литератури и култури ==
Ище як школяр ґимназиї у Шидзе Владимир Бесерминї свойо писнї обявйовал у ''Литературним слове'', а познєйше обявени му 5 кнїжки - збирки поезиї ''Очи у морю'' (1969) и ''Раз повем'' (2003), збирка текстох ''Критики, рецензиї и огляди'' (2011), автобиоґрафски призначки ''Бешеда самим зоз собу'' (2012) и збирка поезиї ''З писню поведзене'' (2013, [[Ужгород]]). Писнї, рецензиї, кнїжкох, фахово и уметнїцки критики обявйовал у ''Шветлосци'' и у других виданьох, бул рецензент виданьох писательом и на сербским язику, прекладал поезию зоз сербского и словацкого, хтори тиж добре познал и бешедовал.

Владимир Бесерминї свой вельки и нєзаобиходни печац зохабел у нашей култури, перше у своїм родним Шидзе, а после приходу до Керестура - у [[Дом култури Руски Керестур|Домe култури]] и АРТ / РНТ Дядя и, вообще, у наших найзначнєйших манифестацийох и фестивалох. Бул ґлумец и режисер дзецинских и младежских представох у Дядї, у младших рокох водитель програмох, потим автор числених конферансох, автор рециталох хтори виводзени на манифестацийох Червеней ружи и з других нагодох, бул на чолє вецей манифестацийох того нашого найвекшого фестивалу култури, на вецей заводи и предсидатель його орґанизацийного одбору, бул на чолє Драмского мемориялу и Костельниковей єшенї, дзе бул и єден з єй сновательох. Як предсидатель Костельниковей єшенї запровадзел и барз добре сотруднїцтво з найпознатшима литературнима менами з Дружтва писательох Сербиї.

У рецитаторским руху бул прейґ 30 роки, перше як педаґоґ рецитаторох у керестурскей школи и Доме култури, а потим як селектор на месних, општинских смотрох и член фаховей комисиї на уровню Покраїни, чий єден час бул и предсидатель. Виховал велїх наших терашнїх фахових руководительох у рецитаторским руху, у руским язику, писаню конферансох и, вообще, у анґажованю у рускей култури и просвити. Владимир Бесерминї бул єден од найвреднєйших членох [[Дружтво за руски язик, литературу и културу|Дружтва за руски язик, литературу и културу]] од самих початкох та по остатнї роки (у мат. кнїжки є уписани под ч. 57/1974). Брал учасц у литературних стретнуцох на науково-фахових сходох, прекладал кнїжки. Роботи-прилоги му обявйовани у часопису Дружтва ''Studia Ruthenica''. 

За роботу на полю култури и просвити достал Златну значку Културно-просвитней заєднїци (КПЗ) Сербиї, Искри култури КПЗ Войводини, Зарї култури КПЗ Кула, вецей припознаня Фестивалу култури Червена ружа, РНТ Дядя и други. 

Владимир Бесерминї умар 20. марца 2014. року у 68. року живота. Поховани є на теметове у [[Руски Керестур|Руским Керестуре]].

Даєдни з писньох Владимира Бесерминя [[Композитор|композиторe]] похасновали за свойо [[Композиция|композициї]] хтори, потим, виводзени на манифестацийох Фестивала култури Червена ружа. 

'''ТЕКСТИ ПИСНЬОХ''' 

'''Червена ружа''' 
{| class=&quot;wikitable&quot;
|+
! colspan=&quot;3&quot; |У народним духу
|-
|'''Рок'''
|'''Наслов писнї'''
|'''Автор музики'''
|-
|1976
|Фалшива любов
|Витомир Бодянец
|-
|1993
|Валцер любови
|Михайло Бодянец
|-
|2008
|Чловек и жена 
|Любомир Загорянски
|-
! colspan=&quot;3&quot; |У забавним духу
|-
|1986
|Червена ружа
|Йован Адамов
|-
|1986
|Най ружа останє
|Юлиян Рамач
|-
|1994
|Майске стретнуце
|Драґан Новакович
|-
|2003.
|Пребач
|Владимир Олеяр
|}  

'''Червене пупче''' 
{| class=&quot;wikitable&quot;
|+
!Рок
!Наслов писнї
!Автор музики
|-
|1974
|Синови
|Яким Сивч
|-
|1988
|Семафор
|Юлиян Рамач
|-
|1989
|Зебра
|Юлиян Рамач
|-
|1990
|Волай до диска
|Михайло Бодянец
|-
|1993.
|Велька любов 
|Юлиян Рамач
|-
|1994.
|Татов хлоп
|Драґан Новакович
|}

== Литература ==
* Тамаш, др Юлиян, „Просвитни роботнїки 1944-1991. рокуˮ, ''Руски Керестур, лїтопис и история (1745-1991)'', Месна заєднїца Руски Керестур, 1992, бок 414.

== Вонкашнї вязи ==
* [[Михайло Зазуляк]], [http://www.druztvo.org/ruski/vidania/5a%20Studia%20Pdf%20Ruthenica%2018%20za%202013..pdf Владимир Бесерминї: професор, писатель културни творитель,] ''Studia Ruthenica'', Дружтво за руски язик, литературу и културу, ч. 18, 2013, б. 208-210.]

* [https://zavod.rs/wp-content/uploads/2019/04/CERVENA-RUZA-II-WEB.pdf Владимир Бесерминї] (биоґрафия и список композицийох), ''Червена ружа 1962-2011, Том II,'' Завод за културу войводянских Руснацох, Нови Сад, 2014, б. 481.

* М. Джуджар, [https://www.ruskeslovo.com/jeden-zoz-simvoloh-nasoho-valalu/ Єден зоз символох нашого валалу], новини ''Руске слово,'' 7. септембер 2024.

* Владимир Кирда, [https://www.youtube.com/watch?v=Zh9-1_3Nn_A Владимир Бесерминї, педаґоґ, културни дїяч и поета], Ютюб, 2002 / 2014.

* [https://www.youtube.com/watch?v=OuATpMX6XLY ''Запаметайце мойого сушеда''] - рецитує Владимир Бесерминї, Ютюб, 28. април, 2018.

* [https://www.youtube.com/watch?v=BifY-mZxMRU ''Очи у морю,''] рецитує автор Владимир Бесерминї, Ютюб, 28. април 2018.
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Шидянє]]
[[Катеґория:Просвита]]
[[Катеґория:Писателє]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Народзени 1946]]
[[Катеґория:8. май]]
[[Катеґория:20. марец]]
[[Катеґория:Умарли 2014]]</text>
      <sha1>0bvmw5mwrkm125qq2rv3porce2vbpph</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Владимир Дудаш</title>
    <ns>0</ns>
    <id>80</id>
    <revision>
      <id>10441</id>
      <parentid>10119</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:34:59Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <minor />
      <origin>10441</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="7819" sha1="tofwb3eym6sd8wazlhv5wqvmz9nceak" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300п
|+
! colspan=&quot;2&quot; |Владимир Дудаш
|-
| colspan=&quot;2&quot; |[[Файл:Dudas Vladimir.jpg|alt=Владимир Дудаш|center|мини|300x300п|Владимир Дудаш (1999. року)]]
|-
|'''Народзени''' 
|4. децембра 1933.
|-
|'''Умар''' 
|3. марца 2021. (88)
|-
|'''Державянство''' 
|югославянске, сербске
|-
|'''Язик творох''' 
|руски
|-
|'''Школа''' 
|Штредня зубарска школа, Нови Сад
|-
|'''Период твореня'''
|1951—1992
|-
|'''Жанри''' 
|зубна протетика, аматерска ґлума, 
режия
|-
|'''Поховани''' 
|у Руским Керестуре
|-
|'''Припознаня ''' 
|плакета Аматерского руского театру
„Дядя”, „Искри култури” КПЗ Войводини,

„Зарї култури” КПЗ Општини Кула
|}
'''Владимир Дудаш''' (*4. децембер 1933—†3. марец 2021), културни дїяч-ґлумец, режисер и длугорочни директор Аматерского руского театру ''Дядя''.

==  Биоґрафия ==

Владимир Дудаш народзени 4. децембра 1933. року у [[Руски Керестур|Руским Керестуре]]. Оцец Дюра и мац Мелания родз. Колошняї. Владимир мал шестри Феброну и Леону. Основну школу Владимир закончел 1944. року а потим и 4 класи ґимназиї з малу матуру у Руским Керестуре. Штредню зубарску школу закончел у Новим Садзе 1951. року. Перше роботне место як зуботехнїчар достал 1951. року у Сенти, а  од 1952. по 1955. рок робел у Оджаку, два роки у [[Кула|Кули]] а од 1958. року по пензионованє (1992) вон робел у Руским Керестуре.

Владимир Дудаш бул оженєти зоз Ану родз. Папуґа, у малженстве мали сина Александра и дзивку Златку.

== Анґажованє у култури ==
Зоз театралну дїялносцу  Владимир Дудаш ше почал занїмац 1952. року, кед почал робиц як зуботехнїчар у Сенти, а предлужел 1953. року у Руским Керестуре дзе почал перше ґлумиц, а вец и режирац. У нашим театралним живоце бул присутни и як член рижних руководзацих целох. Полни 22 роки Владимир Дудаш бул директор Аматерского руского театра ''Дядя'' з його сценами у Руским Керестуре и Новим Садзе.  

Владимир Дудаш бул активни член [[Дружтво за руски язик, литературу и културу|Дружтва за руски язик, литературу и културу]]. Бул предсидатель Надпатраюцого одбору Дружтва и длугорочни предсидатель Секциї Дружтва у Руским Керестуре. 

Владимир Дудаш бул активни член [[Руска матка (други период)|Рускей матки]].

Владимир Дудаш бул активни член предсидательствох Културно-просвитней заєднїци Войводини и КПЗ општини Кула, член Союзу аматерских театрох Войводини а за свой дружтвени и аматерски анґажман достал вецей награди, медзи хторима плакети Аматерского руского театру ''Дядя'', ''Искри култури'' КПЗ Войводини, ''Зарї култури'' КПЗ Општини Кула.

Владимир Дудаш умар 3. марца 2021. року у Петроварадину. Поховани є 4. марца 2021. року на теметове у Руским Керестуре.

=== Владимир Дудаш ґлумел у тих театралних фалатох ===
{| class=&quot;wikitable&quot;
|+
!Рок
!Театрални фалат
!Улога
|-
|1953.
|М. Ковач: НА ШВИТАНЮ
|Митро
|-
|1961.
|В. Суботич: ЛЮДЗЕ
|Саша
|-
|1967.
|Б. Нушич: ПОДОЗРИВА ОСОБА
|Милисав
|-
|1967.
|К. Трифкович: ШКОЛСКИ НАД'ЗОРНЇК
|Писаревич
|-
|1969.
|М. В. Ґоґоль: ЖЕНЇДБА
|Жевакин
|-
|1970.
|О. Коломиєц: ФАРАОНЄ
|Генка Гаврило
|-
|1971.
|О. Ананєв: ВОВЧИЦА
|Василь
|-
|1972.
|Ж. Фейдо: ПАН ЛОВАР
|Бридоа
|-
|1972.
|И. Франко: УКРАДЗЕНЕ ЩЕСЦЕ
|Турман
|-
|1974.
|Б. Нушич: ОЖАЛОСЦЕНА ФАМИЛИЯ
|Адвокат
|}
Театрални фалати В. Суботича &quot;ЛЮДЗЕ&quot; и К. Трифковича &quot;ШКОЛСКИ НАД'ЗОРНЇК&quot; Владимир Дудаш и режирал.
== Литература ==

* Дюра Латяк - Владимир Дудаш, биоґрафия, 50 роки Драмского меморияла Петра Ризнича Дядї, Завод за  културу войводянских Руснацох, НВУ ''Руске слово'' и Дом култури Руски Керестур, Нови Сад, 2018, бок 144.

== Вонкашнї вязи ==
* [[Михайло Зазуляк]]: [http://www.druztvo.org/ruski/vidania/5a%20Studia%20Pdf%20Ruthenica%2018%20za%202013..pdf З нагоди 80 рокох од народзеня Владимира Дудаша], ''Studia Ruthenica,'' Дружтво за руски язик, литературу и културу, ч. 18, 2013, б. 177-180.

* [http://www.druztvo.org/ruski/vidania/Studia%20Ruthenica%2027%202021.pdf  Владимир Дудаш (1933-2021)], ''Studia Ruthenica,'' Дружтво за руски язик, литературу и културу, ч. 27, 2021, б.149

* [https://www.ruskeslovo.com/%d1%83%d0%bc%d0%b0%d1%80-%d0%b2%d0%bb%d0%b0%d0%b4%d0%b8%d0%bc%d0%b8%d1%80-%d0%b4%d1%83%d0%b4%d0%b0%d1%88-1933-2021/ Умар Владимир Дудаш (1933-2021)], С. Орос/Дю. Латяк, Рутенпрес,  3. марец 2021. 

* [https://www.rtv.rs/rsn/%D0%B4%D1%80%D1%83%D0%B6%D1%82%D0%B2%D0%BE/%D1%83%D0%BC%D0%B0%D1%80-%D0%B2%D0%BB%D0%B0%D0%B4%D0%B8%D0%BC%D0%B8%D1%80-%D0%B4%D1%83%D0%B4%D0%B0%D1%88-%D0%B4%D0%BB%D1%83%D0%B3%D0%BE%D1%80%D0%BE%D1%87%D0%BD%D0%B8-%D0%B4%D0%B8%D1%80%D0%B5%D0%BA%D1%82%D0%BE%D1%80-%D0%B0%D0%BC%D0%B0%D1%82%D0%B5%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B3%D0%BE-%D1%80%D1%83%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B3%D0%BE-%D1%82%D0%B5%D0%B0%D1%82%D1%80%D1%83-%D0%B4%D1%8F%D0%B4%D1%8F_1214508.html  Умар Владимир Дудаш длугорочни директор Аматерского руского театру ''Дядя''], РТ Войводина, 3. марец 2021.
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Керестурци]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Театер]]
[[Катеґория:Народзени 1933]]
[[Катеґория:Умарли 2021]]
[[Катеґория:4. децембер]]
[[Катеґория:3. марец]]</text>
      <sha1>tofwb3eym6sd8wazlhv5wqvmz9nceak</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Владимир Рогаль</title>
    <ns>0</ns>
    <id>90</id>
    <revision>
      <id>10442</id>
      <parentid>10279</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:41:17Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <minor />
      <origin>10442</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="8183" sha1="2q846buz7pxhibhnllbzobrh0eybfpv" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |&lt;big&gt;Владимир Рогаль&lt;/big&gt;
|-
|'''Народзени'''
|20. юния 1925.
|-
|'''Умар'''
|31. октобра 1984. (59)
|-
|'''Державянство'''
|югославянске
|-
|'''Язик творох'''
|руски
|-|-
|'''Школа'''
|Учительска школа, Зомбор
|-|-
|'''Период твореня'''
|1946—1976. 
|-|-
|'''Жанри'''
|просвита, информованє
|-
|'''Поховани'''
|на варошским теметове у Шидзе
|-
|'''Припознаня'''
|Орден заслугох за народ III шора, 
Награда ''6. децембер'' општини Шид
|}
'''Владимир Рогаль''' (*20. юний 1925—†31 октобер 1984), учитель, єден з перших редакторох часопису за руски дзеци ''Пионирска заградка'', дружтвено-политични дїяч.

== Биоґрафия ==

Владимир Рогаль ше народзел 20. юния 1925. року у Соту (при Шиду), у селянскей фамилиї.  Оцец Штефан и мац Анка. Владов оцец Штефан бул спочатку тишлїр, а вец ше пошвецел землєдїлству. Окремну увагу пошвецовал винїцарству и пчоларству. Владов дїдо Янко Рогаль, приселєл ше зоз Лукова (Бардейовски срез у Словацкей) до околїска Лежимиру у Сриме, а потим до Привиней Глави. Ту ше му народзели 11-ецеро дзеци, спомедзи хторих пецеро умарли. Владо закончел штири класи основней школи у своїм родним месце, а гражданску школу у Шидзе. Три класи учительскей школи Владимир Рогаль закончел пред войну у Сримских Карловцох, а матуровал у учительскей школи у Зомборе 1946. року.   

Уж од 1941. року, як шеснацрочни леґинь, прежил велї войново страхоти. За презвиско Рогальовей фамелиї вязани и познати фрушкогорски Рогаль-бази под час НОВ. Владимир Рогаль, як учаснїк у Народноошлєбодительней войни (НОВ), бул на першей паради у ошлєбодзеним Беоґрадзе 1944. року, одкаль шицки борци рушели до борби за конєчне ошлєбодзенє жеми.

По ошлєбодзеню, як визначному дружтвено-политичному роботнїкови, були му зверени одвичательни длужносци на планє образованя и култури у [[Бачка|Бачкей]], дзе службовал од 1946. по 1954. рок. У тим периодзе, як млади просвитни роботнїк, розпоредзени є на службу до Сентянского Ґунарошу (познєйше Нове Орахово), дзе ше праве приселєли, як колонисти, Руснаци з [[Руски Керестур|Руского Керестура]], як перши учитель у новооснованей основней школи за руски дзеци.

Медзитим, уж о рок бул премесцени до Руского Керестура за управителя основней школи, а вец знова о рок бул послати до Беоґраду на курс за новинара. По врацаню з Беоґраду 1949. року бул меновани за главного и одвичательного редактора часопису за руски дзеци ''Пионирска заградка''. У периодзе кед Владими Рогаль бул редактор ''Пионирскей заградки'' видруковани 17 числа того дзециского часопису, зоз хторих шейсц були двочисла. Владо вельо зробел на звекшаню тиражу, як и на преширйованю сотруднїцтва.

Од 1951. по 1954. рок робел як други секретар Секциї за Руснацох при Союзу културно-просвитних дружтвох АП Войводини, дзе у исти час окончовал и значни дружтвено-политични функциї. 

Владимир Рогаль ше 1951. року оженєл зоз учительку Єлисавету Славку Будински з Руского Керестура. У малженстве мали сина Владимира и дзивку Надежду.
[[Файл:Vladimir i Slavka Rohalj.jpg|alt=Славка и Владимир Рогаль зоз школярами у Бикич Долу|thumb|420x420px|Славка и Владимир Рогаль зоз школярами у Бикич Долу]]
У 1954. року ше, по власней дзеки, преселєл до [[Бикич Дол]]у, дзе як учитель робел у Бикичу, Соту и Беркасове, вєдно зоз свою супругу Славку. 

У Бикичу Владимир орґанизовал велї успишни роботни акциї: вибудов базену за купанє валала (Бикич бул теду преглашени за найушоренши валал у шидске општини), снованє добродзечного огньогасного дружтва, уводзенє електричного ошвиценя (перша електрична грушочка у валалє зашвицела 1. юлия 1960. року) итд. Вєдно зоз супругу Славку робел и у рамикох Културно-просвитного дружтва Иван Котляревски. 

У 1962. року Владимир Рогаль прешол на роботу до Скупштини општини Шид, дзе водзел образованє и културу. 

За свою дружтвену и просвитну роботу Владимир Рогаль достал вецей дипломи и плакети, бул одликовани з Орденом заслугох за народ III шора, а бул и добитнїк награди ''6. децембер'' општини Шид. 

Пензионовани є 1976. року кед бул на роботним месце помоцнїка директора Основней школи ''Бранко Радичевич'' у Шидзе. 

Владимир Рогаль умар 31. октобра 1984. року у Шидзе. Поховани є на варошским теметове.

== Литература ==

* [[Янко Рац]], ''Владимир Рогаль (1925-1984);'' ''Руски календар 1985, Руске слово'', Нови Сад, 1983, боки 69-71.

* [[Василь Мудри]], ''З нагоди означованя 70-рочнїци народзеня Владимира Рогаля (1925-1984-1995),'' ''Studia Ruthenica,'' Дружтво за руски язик, литературу и културу, ч. 5, 1996-1997, б. 121-123.''[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]''
[[Катеґория:Шидянє]]
[[Катеґория:Учителє]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Одликовани]]
[[Катеґория:20. юний]]
[[Катеґория:Народзени 1925]]
[[Катеґория:31. октобер]]
[[Катеґория:Умарли 1984]]</text>
      <sha1>2q846buz7pxhibhnllbzobrh0eybfpv</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Владимир Сабо Дайко</title>
    <ns>0</ns>
    <id>91</id>
    <revision>
      <id>10443</id>
      <parentid>10177</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:42:53Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <minor />
      <origin>10443</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="8226" sha1="dc3sst35r6jl7jmfwvbnh58u40xjzzs" xml:space="preserve"> {| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |&lt;big&gt;Владимир Сабо Дайко&lt;/big&gt;
|-
| colspan=&quot;2&quot; | [[Файл:Vladimir Sabo Dajko 1928 2013.jpg|alt=Владимир Сабо Дайко|center|thumb|274x274px]]
|-
|'''Народзени'''
|9. новембер 1928.
|-
|'''Умар'''
|25. децембер 2013.(85)
|-
|'''Державянство'''
|югославянске, сербске
|-
|'''Язик творох'''
|руски
|-
|'''Школа'''
|основне образованє
|-
|'''Период твореня'''
|1953—2012
|-
|'''Жанри'''
|литература, културна дїялносц
|-
|'''Поховани'''
|на теметове у Коцуре
|-
|'''Припознаня'''
|Златна значка Културно-просвитней
заєднїци Сербиї, 

почесни член Рускей матки
|}  
'''Владимир Сабо Дайко''' (*9. новембер 1928—†25. децембер 2013) писатель, културно-просвитни дїяч. 

== Биоґрафия ==

Владимир Сабо Дайко, народзени 9. новембра 1928. року у Коцуре, бул активни културни роботнїк и инициятор велїх културно-просвитних активносцох у [[Коцур]]е: библиотекар, писатель, ґлумец, режисер, дописователь новинох ''Руске слово''. 
 
Понеже под час Другей шветовей войни коцурска Читальня була заварта, а кнїжки порозношени по обисцох, значне доприношенє обновйованю єй роботи, попри Миколи Гардия, дал и Владимир Сабо Дайко. Читальня зоз роботу почала 1953. року, а єй перши библиотекар бул по 1955. рок праве Владимир Сабо Дайко.  

Опробовал ше и як режисер и ґлумец у своїх, и нє лєм у своїх, театралних фалатох. Режирал драми ''Франтовнїца'' (1963), ''Заврачане благо'' (1964) и ''Стецко'' (1965). Ґу тому, вон и идейни творитель и орґанизатор перших Стретнуцох дзецинского театру 1993. року, хтори приведли до оживйованя дзецинского театралного живота и драмскей творчосци у Коцуре.

Владимир Сабо Дайко бул медзи першима порушователями и творителями даєдних значних културних активносцох у Коцуре, насампредз снованя ''КУД Жатва'', а бул и активни член Клубу писательох, поетох и рецитаторох ''Нашо крочаї''. Владимир Сабо Дайко бул єден зоз сновательох обновеней ''[[Руска матка|Рускей матки]]'', єй активни, а потим и почесни член. Бул и єден з найактивнєйших членох ''[[Дружтво за руски язик, литературу и културу|Дружтва за руски язик, литературу и културу]] у Коцуре''. Сабо Дайко ше у каждей нагоди закладал за очуванє и розвиванє руского язика и, вообще, рускосци.

==  Литературна робота ==
[[Файл:Rovnji car.jpg|alt=Ровнї цар|thumb|290x290px|Ровнї цар]]
        
Писал приповедки и писнї. Обявйовал их у ''Руским календаре, Заградки, Руским слове (Литературним слове), Ерату над Куцуром / Коцуром, Шветлосци''. Од писньох спомнїме: Чловек и ровнїна, Я глєдам, Дзецко Бачки, Руска мац, Балада о Руснакови, Визия оцовщини и др. Владимир Сабо Дайко ше як прозаїст окреме визначел. Медзи найлєпшима приповедками му ''Тереза, Канада Канада, Санканє'', приповедки за дзеци ''Ровнї цар'' (1. виданє 1996, 2. виданє 2005. року). У ''Ровнї цару'' ше намагал подаровац малому рускому читательови юнака-защитнїка свойого народу. Понеже велї народи маю свойого юнака, напр. Серби – Кральовича Марка, Анґлийци – Робина Гуда, Швайцарци – Вилиєма Тела итд., Сабо Дайко жадал створиц и руского юнака и описал го у подоби Ровнї цара (цара ровнїни). Треба визначиц же Сабо Дайко у ''Ровнї цару'' окреме успишни у креированю атмосфери валалского стредку и твореню заплєту. Його опис жими у фебруаре (у приповедки Кед Шандор завяло), опис чуваня овцох, як и опис  каменцу и бурї влєце охабяю моцни и тирваци упечаток на читателя.         

На початку 21. вику Сабо Дайко, и у своєй дзевятей децениї живота, творел зоз вельку креативну енерґию. Охабел у рукопису дзецински роман ''Кеша'', хтори  публиковани 2018. року у кнїжки ''Вибрани писнї и проза'' Дружтва за руски язик, литературу и културу.  

Владимир Сабо Дайко бул одборнїк у Општини [[Вербас]], член Совиту Месней заєднїци Коцур, а у єдним мандату бул и предсидатель Совиту. Як щири вирнїк, нє занєдзбовал свою виру и церкву. 

За свою рижнородну и квалитетну дїялносц на планє култури, попри вецей припознаньох, наградзени є и зоз Златну значку Културно-просвитней заєднїци Сербиї. 

Умар 25. децембра 2013. року у Коцуре .

==  Литература ==
* Рецензия Владимира Сабо Дайка на осучаснєне виданє  кнїжки Гавриїл Костельник: ''Идилски венєц З мойого валалa'', Нови Сад . Руски Керестур, 2004. ''Studia Ruthenica ч. 11, рок 2006,'' б. 181

* Рецензия Владимира Сабо Дайка на репринт кнїжочки писньох Янка Хромиша ''Квиток младосци'', Ерато над Куцуром/Коцуром 8, 2005. ''Studia Ruthenica ч. 11, рок 2006,'' б. 187

==Вонкашнї вязи ==

* [https://sr.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D1%83%D1%86%D1%83%D1%80%D0%B0#%D0%97%D0%BD%D0%B0%D1%87%D0%B0%D1%98%D0%BD%D0%B8_%D0%9A%D1%83%D1%86%D1%83%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%B8&amp;#x20;  Значни&amp;#x20;Коцурци] Куцура, Википедија, слободна енциклопедија
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Коцурци]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Писателє]]
[[Катеґория:Писателє за дзеци]]
[[Катеґория:Народзени 1928]]
[[Катеґория:9. новембер]]
[[Катеґория:Умарли 2013]]
[[Катеґория:25. децембер]]</text>
      <sha1>dc3sst35r6jl7jmfwvbnh58u40xjzzs</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Владислав Югас</title>
    <ns>0</ns>
    <id>95</id>
    <revision>
      <id>10444</id>
      <parentid>10344</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:45:06Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <minor />
      <origin>10444</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="9015" sha1="tq6ryasmjd1fnyumc5xb6bvle46w86b" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |&lt;big&gt;Владислав Югас&lt;/big&gt;
|-
| colspan=&quot;2&quot; |[[Файл:Vladislav Juhas.jpg|алт=Владислав Югас|центар|мини|295x295п]]
|-
|'''Народзени'''
|13. юлия 1938.
|-
|'''Умар''' 
|1. януара 1993. (54)
|-
|'''Державянство'''
|югославянске
|-
|'''Язик творох'''
|руски, сербски
|-
|'''Школа'''
|Штредня польопривредна школа, Зомбор 
|-
|'''Универзитет'''
|Польопривредни факултет, Нови Сад
|-
|'''Период твореня'''
|1957–1993.
|-
|'''Жанри''' 
|дружтвено-политични анґажман, менаджмент
|-
|'''Поховани'''
|у Новим Садзе
|-
|'''Припознаня'''
|Орден заслугох за народ зоз стриберну гвизду
|}
'''Владислав Югас''' (*13. юлий 1938–†1. януар 1993), дружтвени роботнїк, главни и одвичательни редактор рускей редакциї Радио Нового Саду и директор Радио Нового Саду у єдним мандату.

== Биоґрафия ==
Владислав Югас народзени 13. юлия. 1938. року у [[Руски Керестур|Руским Керестуре]] Керестуре. Оцец Лука Югас и мац Мелана родз. Паплацко. Владислав мал младшого брата Янка. Основну школу Владислав Югас закончел у Руским Керестуре. По законченю Штреднєй польопривредней школи у Зомборе 1956. року єден час робел у Землєдїлскей задруґи у [[Коцур]]е як польопривредни технїчар, а 1959. року ше уписал на Польопривредни факултет у Новим Садзе дзе дипломовал 1963. року. После дипломованя ше знова врацел до коцурскей задруґи дзе полни седем роки робел  як руководитель кооперациї. 

Владислав Югас бул у малженстве зоз Марию родз. Скубан зоз Коцура. Мали дзивче Александру. 

Уж  под час роботи у коцурскей  задруґи Владислав Югас  ше активовал и на  дружтвено-политичним планє та 1971. року  бул вибрани за предсидатєля ОК ССРН у Вербаше. Медзитим, вон уж од 1969. року бул член Покраїнскей конференциї ССРН Войводини и член єй Предсидательства и Вивершного одбору и член делеґациї ССРНВ у Союзней  конференциї ССРН Югославиї.    

Главни и одвичательни редактор Редакциї програми на руским язику Радио Нового Саду Владислав Югас постал  1973. року. Бул и член Дїловодного одбору РТВНС, а у єдним мандату и директор Радио Нового Саду.

== Анґажованє у културним живоце Руснацох ==

Од перших дньох роботи у Рускей редакциї Радио Нового Саду Владислав Югас ше активно уключел и до културного живота Руснацох. Вибрани бул за члена Совиту ''Руского слова,'' а од 1978. року  вон бул делеґовани як представитель Радио Нового Саду до Аматерского руского театру ''Дядя'', до Скупштинскей ради сцени у Новим Садзе и ту бул вибрани за  єй предсидателя. Року 1982. мандат му обновени и теди бул вибрани и за члена Предсидательства Театра, познєйше и за предсидателя Предсидательства. У маю 1991. року Владислав Югас бул вибрани за предсидателя Руского народного театру ''Дядя'' и за його  уметнїцкого руководителя. 

Владислав Югас бул позитивно ориєнтована особа, дружелюбиви, мал широки круги приятельох и познатих, и совисно окончовал  свойо роботни и  дружтвени обовязки. Вон удатно  водзел  Театер як предсидатель його руководзацих целох, театер зоз своїма витворенями теди наступал на зонских, на Покраїнскей смотри, на Републичним и Союзним фестивалу театрох, а  театер под його руководством  преширел свою медзнародну  афирмацию и у иножемстве з наступами у Словацкей и  на Закрпатю ([[Ужгород]], Хуст, Берегово,  Виноградов и Сторожница). Медзи иншим, Владислав Югас теди бул вибрани и до жирию  Медзинародного  фестивала професийних  театрох у Ужгородзе.

Штредком 1980-их Владислав Югас бул уключени до орґанизациї Фестивала култури ''Червена ружа''.
[[Файл:Vladislav Juhas fodbaler.jpg|thumb|393x393px|Стоя Владислав Югас ''Шереш'' и Любомир Сопка а кучи ґолман Янко Варґа Шокец]]
За свой професийни и дружтвени анґажман одликовани є зоз Орденом заслугох за народ зоз стриберну гвизду.

Владислав Югас, познати медзи фодбалерами и приятелями як ''Шереш,'' бул бавяч ФК ''Русин'' у Руским Керестуре од 1956. по 1958. рок. Кед прешол, после закончених студийох,  жиц и робиц до Коцура Владислав Югас бавел фодбал за ФК ''Искра'' од 1965. по 1971. рок кед закончел спортску кариєру. 

Владислав Югас страдал у транспортним нєщесцу 1. януара 1993. року. Поховани є на Новим теметове у Новим Садзе.

== Ґалерия ==
&lt;gallery&gt;
Файл:RedakcijaRNS1974 a.jpg|алт=Члени рускей редакциї РНС 1974. року|Члени рускей редакциї РНС 1974. року, Владислав Югас други з права
Файл:Radijska redakcija 2.jpg|алт=Руска редакция РНС, друга половка 1974. року|Руска редакция РНС, друга половка 1974. року. Владислав Югас кучи, перши з лїва.
&lt;/gallery&gt;

== Литература ==

* Дюра Латяк, ''25 роки АРТ РНТ Дядя'', Покраїнски секретарият за витворйованє правох националних меншинох, Нови Сад 1995, б. 232.

== Вонкашнї вязи ==
* [https://nar.org.rs/rue/%d0%b2%d0%bb%d0%b0%d0%b4%d0%b8%d1%81%d0%bb%d0%b0%d0%b2-%d1%8e%d0%b3%d0%b0%d1%81/   Владислав Югас,] биоґрафия на НАР, 13. марец 2018.

* Ґрупа авторох: [https://nar.org.rs/wp-content/uploads/2019/10/%D0%93%D0%9B%D0%90%D0%A1%D0%98-%D0%98-%D0%A7%D0%90%D0%A1%D0%98_compressed_compressed.pdf ''Гласи и часи, 70 роки Рускей редакциї Радио Нового Саду'',] Новинарска асоцияция  Руснацох - НАР, Нови Сад 2019, б. 31, 36 и 139.
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Керестурци]]
[[Катеґория:Руководителє]]
[[Катеґория:Политика]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Спортисти]]
[[Катеґория:Одликовани]]
[[Катеґория:Народзени 1938]]
[[Катеґория:Умарли 1993]]
[[Катеґория:13. юлий]]
[[Катеґория:1. януар]]</text>
      <sha1>tq6ryasmjd1fnyumc5xb6bvle46w86b</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Дюра Биндас</title>
    <ns>0</ns>
    <id>136</id>
    <revision>
      <id>10445</id>
      <parentid>10289</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:50:31Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Кориґовани  катеґориї</comment>
      <origin>10445</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="11206" sha1="eixtoiqjiefc5bdp3joz1ty00885ea4" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |&lt;big&gt;о. Дюра Биндас&lt;/big&gt;
|-
|'''Народзени''' 
|23. марца 1877.
|-
|'''Умар''' 
|21. януара 1950. (73)
|-
|'''Державянство'''
|угорске, югославянске
|-
|'''Язик творох'''
|руски
|-
|'''Школа'''
|Ґимназия у Винковцох и Заґребе
|-
|'''Универзитет'''
|Богословия у [[Ужгород]]зе
|-
|'''Период твореня'''
|1901—1944.
|-
|'''Жанри'''
|свяшенїцтво, редакторство, 
дїялносц у култури
|-
|'''Поховани'''
|у Вербаше
|}
'''о. Дюра Биндас''' (*23. марец 1877—†21. януар 1950), инициятор и главни реализатор снованя [[Руске народне просвитне дружтво|Руского народного просвитного дружтва (РНПД)]], його перши подпредсидатель, а познєйше и предсидатель; длугорочни редактор Руского календара, наш визначни священїк и културни дїяч.
== Биоґрафия ==
Дюра Биндас ше народзел у [[Руски Керестур|Руским Керестуре]] 23. марца 1877. року у селянскей фамилиї. Оцец Янко, мац Мария родз. Киш. До основней школи започал ходзиц у своїм валалє, а предлужел у Винковцох, дзе закончел и першу класу ґимназиї. Школованє предлужел у Заґребе, дзе матуровал 1896. року, як питомец Грекокатолїцкей семинариї. Штири роки богословиї закончел у Ужгородзе. Оженєл ше 1901. року зоз Емилию Лабош, дзивку Владимира Лабоша, священїка у Миклошевцох, зоз котру мал єденацецеро дзеци. Єден син (Михайло) тиж бул священїк, єден син (Дюра) бул висококвалификовани графичар и руководитель друкарнї РНПД (од 1945. року и Друкарнї „Руске слово“), дзивка Олґа постала монахиня, дзивка Мария ше одала за будуцого священїка Михайла Юристу, а дзивка Ана – за будуцого священїка [[Онуфрий Тимко|Онуфрия Тимка]].

За священїка є рукоположени 7. априла 1901. року. Пошвецел го крижевски владика Юлий Дрогобецки. Як священїк Дюра Биндас перше робел у владическей канцелариї у Крижевцох, а вец од 1. януара до 1. юния 1902. року бул дочасни администратор парохиї у Сошицох (Жумберак). Отамаль пришол до Руского Керестура, дзе окончовал длужносц пароха (бо актуални парох Андри Лабош уж бул стари), а полни 11 роки робел и як катехета. Вец є 1912. року меновани за пароха у [[Дюрдьов]]е, а 1923. року за пароха у [[Коцур]]е, а оталь 1933. року за пароха у Старим Вербаше, дзе Дюра Биндас остал по конєц живота (21. януара 1950. року) и там є поховани.

== Препородна дїялносц Дюри Биндаса ==
[[Файл:Учительски колектив Руски Керестур 1912.jpg|alt=Учительски колектив Руски Керестур 1912.|thumb|552x552px|о. Дюра Биндас шедзи други з права]]
Ище як студент богословиї Дюра Биндас ступел до контакту зоз [[Володимир Гнатюк|Володимиром Гнатюком]] и дописовал ше з нїм. Слухал його совити и инспировал ше з його идеями у вязи зоз националним препородом Русинох у тедишнєй Угорскей. Його дїялносц на тим планє постала обачлїва од конца 1912. року, кед постал парох у Дюрдьове. Отамаль вон розпосила циркуларне писмо рускей интелиґенциї у котрим предклада перше видаванє новинох (нє витворене пре Першу шветову войну), а вец и зволованє „народней рускей просвитней оранизацийней схадзки“. Тота схадзка и отриман а у Новим Садзе 2. юлия 1919. року, кед ше територия нєшкайшей Войводини нашла у гранїцох новоствореней держави Кральовини Сербох, Горватох и Словенцох. На тей схадзки принєшена одлука з котру основане Руске народне просвитне дружтво зоз шедзиском у Руским Керестуре. За предсидателя вибрани керестурски парох [[Михайло Мудри]], а Дюра Биндас постал його перши подпредсидатель.

Од 1921. по 1932. и од 1936. по 1940. рок (полни 15 роки) Дюра Биндас ушорйовал ''Руски календар''. Попри тим, зложел и видал Молитвенїк як окремну кнїжочку. 

Як длугорочни редактор, Биндас свою дїялносц пошвецел унапредзованю тей публикациї и витворйованю програмней дїялносци РНПД, окреме после 1936. року, кед ше, после шмерци о. Михайла Мудрого, поднял стануц на чоло Дружтва. Як актуалному предсидательови под час Другей шветовей войни, кед Бачку окупировало мадярске фашистичне войско, припадла длужносц остарац ше же би ше зачувал чежко здобути маєток РНПД. Ришенє найдзене у тим же би ше РНПД формално приключело ґу тедишнєй власцом лоялней ''Орґанизациї грекокатолицкей молодежи'' (ОГМ або Калот) зоз шедзиском у Унґваре ([[Ужгород]]зе). Теди фактично и престало исновац Руске народне просвитне дружтво.

Цалого живота, по своїх опредзелєньох, о. Дюра Биндас бул проукраїнскей ориєнтациї медзи войводянскима Руснацами. Єден час, концом першей шветовей войни, вон указал и промадяронске опредзелєнє у часох кед ше одлучовало о твореню новей держави познєйше познатей як Югославия.

После ошлєбодзеня, 21. октобра 1945. року у Руским Керестуре основана нова руска орґанизация под меном [[Руска матка]], хтора превжала основни инґеренциї загашеного РНПД, алє „на нових идейних основох“. А то значело же священїки нє були пожадни як руководзаци особи у нєй. Од теди и о. Дюра Биндас шицки свойо творчи потенцияли пошвецел душпастирскей роботи. 

== Литература ==

* о. Проф. Др Роман Миз: Священїки дакедишнього Осєцкого викарията; видавателє: Парохия св. Петра и Павла, Нови Сад и ''Максима'' друкарня и видавательна хижа, Петроварадин, 2016, б 55-60.

* [[Янко Фейса]]: 20 роки од шмерци Дюри Биндаса – Орґанизатор културного препороду; ''Шветлосц ч. 1/1970,'' 72-74.

* [[Янко Рамач]]: На крижней драги, Руснаци у Югославиї од 1918-1941. року; статя Đura Bindas kao publicista u kulturno-prosvetnom i nacionalnom preporodu Rusina u Jugoslaviji (1918-1941) ''Руске слово'', Н. Сад, 2016, б. 31-48.

* Дюра Латяк: Улога о. Дюри Биндаса у националним препороду бачванско-сримских Руснацох; ''Шветлосц ч. 4/2017,'' б. 573-610.

== Вонкашнї вязи ==
* [https://uk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B8%D0%BD%D0%B4%D0%B0%D1%81_%D0%94%D1%8E%D1%80%D0%B0  Биндас Дюра], Українська Вiкiпедiя, 7. вересня 2014, M.maryniak

* [https://nar.org.rs/rue/o-d%D1%8Era-bindas/ о. Дюра БИНДАС], децембер 28, 2017
* [https://www.ruskeslovo.com/%d0%9d%d1%94%d1%88%d0%ba%d0%b0-%d0%bf%d1%80%d0%be%d0%bc%d0%be%d1%86%d0%b8%d1%8f-%d0%ba%d0%bd%d1%97%d0%b6%d0%ba%d0%b8-%d0%be-%d0%b6%d0%b8%d0%b2%d0%be%d1%86%d0%b5-%d0%b8-%d0%b4%d1%97%d0%bb%d1%83-%d0%be/ Нєшка промоция кнїжки о живоце и дїлу о. Биндаса], Рутенпрес, 5. май 2018. 
* [https://web.archive.org/web/20230830164925/https://www.ecclesia-ruthena.com/post/%D0%BA%D0%B0%D0%BA-%D1%81%D0%BE%D0%B7%D0%B4%D0%B0%D1%82%D1%8C-%D0%BA%D1%80%D0%B0%D1%81%D0%B8%D0%B2%D1%8B%D0%B9-%D0%B1%D0%BB%D0%BE%D0%B3 ДЮРДЬОВСКИ РУСНАЦИ И ЗЛУЧЕНЄ ВОЙВОДИНИ ҐУ КРАЛЬОВИНИ СЕРБИЇ 1918. року], Михаил Холошняй, 9 февр. 2019 г.
* [https://rdsa.tripod.com/rnpdcleni.html Руске народне просвитне дружтво, члени], вебсайт ''Руснаци у Панониї''
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Керестурци]]
[[Катеґория:Священїки]]
[[Катеґория:Редакторе]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Українофили]]
[[Катеґория:Народзени 1877]]
[[Катеґория:Умарли 1950]]
[[Катеґория:23. марец]]
[[Катеґория:21. януар]]</text>
      <sha1>eixtoiqjiefc5bdp3joz1ty00885ea4</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Дюра Варґа</title>
    <ns>0</ns>
    <id>137</id>
    <revision>
      <id>10446</id>
      <parentid>10296</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:53:45Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Корекция  катеґорийох</comment>
      <origin>10446</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="14373" sha1="hg1rcl419nhbtuf53nfn6e0ro1e41op" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |Дюра Варґа
|-
| colspan=&quot;2&quot; | [[Файл:Djura Varga 1925-2003.jpg|alt=Дюра Варґа|center|thumb|297x297px|Дюра Варґа (1987. року)]]
|-
|'''Народзени 
|25. мая 1925.
|-
|'''Умар 
|25. октобра 2003. (78)
|-
|'''Державянство 
|югославянске, сербске
|-
|'''Язик творох
|руски, сербски
|-
|'''Школа 
|Учительска школа Сомбор, Нови Сад
|-
|'''Период твореня
|1947—1987.
|-
|'''Жанри 
|просвита, новинарство, политика, култура
|-
|'''Поховани 
|на Новим теметове у Новим Садзе
|-
|'''Припознаня 
|вецей одликованя; 
''Искри култури'' КПЗ Войводини, 

''Вукова награда'' КПЗ Сербиї
|}
'''Дюра Варґа''' (*25. май 1925. - †25. октобер 2003.), учитель, новинар, дружтвено-политични и всестрани дїяч у култури и просвити.
== Биоґрафия ==

Дюра Варґа ше народзел 25. мая 1925. року у [[Дюрдьов]]е. Родичи оцец Михал и мац Ксения родз. Олеяр. Дюра мал брата Янка и шестру Марию. У родним валалє Дюра Варґа закончел основну школу, а нїзшу ґимназию у Новим Садзе (1937-1940). Першу класу учительскей школи закончел у Сомборе 1941. року, други три класи у Новим Садзе, алє пре одход до НОВ нє дипломовал. Дипломски испит положел аж после демобилизованя 1947. року у Вершцу. Такой истого року є поставени за учителя и управителя школи у Дюрдьове, алє уж у октобрe истого року бул премесцени до [[Руски Керестур|Руского Керестура]] на длужносц наставнїка у нїзшей Ґимназиї, а у исти час волонтерски окончовал длужносц главного и одвичательного редактора новинох ''Руске слово'' по 1948. рок. Од 1948. року професийно бул на функциї секретара [[Руска матка|Рускей матки]], а по єй &quot;прерастаню&quot; до Секциї за Руснацох Союзу културно-просвитних дружтвох Войводини, остал на функциї єй секретара аж по 1955. рок.

Дюра Варґа ше 1954. року винчал зоз Еуфемию родз. Няради, учительку. У малженстве мали сина Дюру и дзивку Ясну.

У периодзе 1955-1965 Дюра Варґа бул директор Новинско-видавательного подприємства ''Руске слово'', а у периодзе 1955-1963 бул и главни и одвичательни редактор новинох ''Руске слово'' и других виданьох. Од 1965. по 1979. рок робел як редактор Рускей редакциї у [[Завод за видаванє учебнїкох, Нови Сад|Покраїнским заводзе за видаванє учебнїкох у Новим Садзе]]. Од 1979. по 1987. рок бул на длужносци секретара Културно-просвитней заєднїци Нового Саду. Зоз тей длужносци 1987. року пошол до заслуженей пензиї.

==  Значна улога у културно-образовним живоце ==
За живота Дюра Варґа охабел глїбоки шлїди у нашим културно-образовним живоце. Як учитель почал робиц у Дюрдьове, алє є пошвидко розпоредзени за наставнїка до керестурскей ґимназиї (1947), же би такой бул вибрани и за секретара тедишнєй Рускей матки, котра тиж мала шедзиско у Руским Керестуре. У исти час вон и главни и одвичательни редактор новинох ''Руске слово'' (1947-1948) и редактор дзецинского часопису ''Пионирска заградка'', а бул и редактор даскелїх календарох и других публикацийох на руским язику тедишнього часу. Од 1952. року вон постал перши рердактор новооснованого часопису ''Шветлосц'', а у периодзе 1955–1965 бул меновани за директора НВП ''Руске слово'' и у исти час и главного и одвичательного редактора новинох з истим меном.

Од 1965. року Дюра Варґа прешол до новооснованого Покраїнского заводу за видаванє учебнїкох у Новим Садзе за редактора учебнїкох на руским язику, а єден час и за помоцнїка директора того заводу. Ту вон основал солидну мрежу руских фаховцох з обласци образованя – прекладательох, лектороx и рецензентох и удало му ше за кратки час комплетовац шицки учебнїки за основни школи з руским наставним язиком. А кед обновена и ґимназия на руским наставним язику Варґа и за ню за кратки час обезпечел одвитуюци учебнїки.

Єден час Дюра Варґа бул и посланїк у Скупштини АПВ и член Совиту САП Войводини. Та, заш лєм, найглїбши шлїди охабел у обласци култури. Док бул у Керестуре вон бул и предсидатель тедишнього Културно-просвитного дружтва ''Ґабор Костельник'' у валалє, бул ґлумец у Дядьовим керестурским Аматерским театре, шпивач руских шпиванкох &quot;на живо&quot; у Радио Новим Садзе и мобилизатор на културним планє по шицких наших местох, автор даскелїх учебнїкох и автор значних написох у ''Шветлосци'', котра виходзела по 1954. рок.

По преселєню до Нового Саду активно ше уключел до роботи у тедишнїм Културно-просвитним дружтве ''Максим Горки'' и през вецей роки бул його предсидатель. У чаше його руководзеня Дружтво посцигло найвисши уметнїцки досяги у своєй историї. Як доказ тому, окрем других, тиж значних, служи и додзелєна Дружтву Октоберска награда Нового Саду за успихи у културно-уметнїцкей дїялносци. 

У 1977. року Дюра Варґа вибрани на професийну функцию секретара Културно-просвитней заєднїци Нового Саду. Ту остал аж до 1987. року, кед пошол до заслуженей пензиї.
[[Файл:SkupstinaDruztva81b.jpg|alt=Скупштина Дружтва за руски язик, литературу и културу 1981. року|thumb|396x396px|Скупштина Дружтва за руски язик, литературу и културу 1981. року. з лїва: Гавриїл Колєсар, предсидатель, Дюра Варґа, Василь Мудри, Микола Каменїцки, Мария Латяк и секретар Янко Рац  ]]

==  Єден зоз сновательох Дружтва за руски язик и литературу ==

Барз значне доприношенє Дюра Варґа дал и дїялносци [[Дружтво за руски язик, литературу и културу|Дружтва за руски язик и литературу]] (познєйше Дружтва за руски язик, литературу и културу) од самого початку його иснованя, а особлїво од часу кед постал його треци по шоре предсидатель (1974-1981) року. У його мандатним периодзе приходзи до значного звекшаня числа членох (зоз 60 после снованя, на 400), сновало ше секциї Дружтва по шицких наших местох и робело ше на анґажованю фаховцох за пририхтованє наукових проєктох и водзенє семинарох за сотруднїкох на реализациї наукових проєктох. Дюра Варґа бул єден зоз сновательох и перши редактор часописа Дружтва ''Творчосц'' (1975). Часопис Творчосц виходзел по 1987. рок а од 1988. року виходзи як ''Studia Ruthenica''.

Значна робота и доприношенє Дюри Варґи були на видаваню Правопису руского язика (1971) и Терминолоґийного словнїка (1972) [[Микола М. Кочиш|Миколи М. Кочиша]], як и робота на Лексиколоґийней картотеки руского язика хтора, у сотруднїцтве зоз познатим линґвистом др Митром Пешиканом зоз Беоґраду, познєйше резултовала з видаваньом двотомного Сербско-руского словнїка (1995, 1997).

Дюра Варґа автор прейґ 20 есейох и других написох з обласци руского язика и литератури. Вон пририхтал за видаванє Позберану прозу Миколи М. Кочиша (1978), кнїжку о [[Яким Яша Баков|Яшови Баковови]] (1983) и други виданя. Призберовал градзу и писал о руских просвитних преднякох як цо то [[Петро Кузмяк]], [[Михайло Врабель]], Ладислав Каменца, [[Михаил А. Поливка]] и [[Михаил Лїкар]], о подобовому уметнїкови [[Еуґен Кочиш|Йовґенови Кочишови]], о новинарови дописовательови Янкови Скубанови и других. 

Дюра Варґа достал вецей одликованя и велї награди и припознаня з обласци култури медзи хторима Искри култури КПЗ Войводини и Вукова награда КПЗ Сербиї.[[Файл:Aktivisti u sportu R Kerestura 1943.jpg|alt=Активисти у спорту Руского Керестура 1943/44. року|thumb|389x389px|Активисти у спорту Руского Керестура 1943/44. року: стоя, з лїва, Дюра Варґа, [[Єфрем Колєсар]], [[Евґений Джуня]], Яким Олеяр, Юрай (Дюра) Сеґеди. Шедза, з лїва, [[Йовґен Медєши|Евґений Медєши]], Яким Сабадош, [[Ириней Тимко]], Цап, [[Йовґен Планчак]].]]Як пензионер Дюра Варґа жил у Новим Садзе. Упокоєл ше 25. октобра 2003. року, а поховани є у Новим Садзе на Новим теметове.
	
== Литература ==
* [[Штефан Гудак]]: Дюра Варґа - як орґанизатор, аниматор и автор твореня учебнїкох на руским язику, ''Studia Ruthenica,'' Дружтво за руски язик, литературу и културу, ч. 7, 1999-2000, б. 109

* Ирина Папуґа: Дюра Варґа – перши редактор першого гласнїка Дружтва за руски язик и литературу ''Творчосц ч. 11, 2006,'' б. 130-134.

* Дюра Латяк: Дюра Варґа  (1925-2003), ''Шветлосц, часопис за литературу, културу и уметносц,'' НВУ ''Руске слово, ч. 4/2003,'' б. 521-522.
==  Вонкашнї вязи ==
* [http://druztvo.org/ruski/o_druztve/varga/index.htm ДЮРА ВАРҐA – ПEРШИ РЕДAКTOР ПEРШОГО ГЛАСНЇКA ДРУЖТВА ЗA РУСКИ ЯЗИК И ЛИТЕРАТУРУ &quot;TВОРЧОСЦ&quot;], Ирина Папуґа, вебсайт Дружтва за руски язик, литературу и културу
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Дюрдьовчанє]]
[[Катеґория:Учителє]]
[[Катеґория:Редакторе]]
[[Катеґория:Публицисти]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:25. май]]
[[Катеґория:Народзени 1925.]]
[[Катеґория:25. октобер]]
[[Катеґория:Умарли 2003]]</text>
      <sha1>hg1rcl419nhbtuf53nfn6e0ro1e41op</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Дюра Лїкар</title>
    <ns>0</ns>
    <id>139</id>
    <revision>
      <id>10447</id>
      <parentid>10259</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:57:11Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Корекция катеґорийох</comment>
      <origin>10447</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="13087" sha1="ft86yae2r9p586v1pb5izt3ls7mpjws" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300п
|+
! colspan=&quot;2&quot; |&lt;big&gt;Дюра Лїкар&lt;/big&gt;
|-
! colspan=&quot;2&quot; |[[Файл:Djura Ljikar.jpg|alt=Дюра Лїкар|center|мини|300x300п|Дюра Лїкар (1982. року)]]
|-
|'''Народзени'''
|29. мая 1941. року
|-
|'''Умар'''
|4. януара 2018. року (77)
|-
|'''Державянство'''
|югославянске, горватске
|-
|'''Язик творох'''
|руски, горватски
|-
|'''Школа'''
|Учительска школа Славонски Брод
|-
|'''Период твореня'''
|1961—2017
|-
|'''Жанри'''
|просвита, публицистика, режия, новинарство
|-
|'''Поховани'''
|на Грекокатолїцким теметове у Миклошевцох
|-
|'''Припознаня'''
|Орден зоз стриберним венцом,
Плакета Стєпан Супанц општини Вуковар,

Златна плакета за трицецрочну роботу з дзецинскима ансамблами
|}

'''Дюра Лїкар''' (*29. май 1941—†4. януар 2018), народни учитель, публициста, режисер-аматер, новинар-дописователь и спортски роботнїк. 

== Биоґрафия ==
Дюра Лїкар народзени 29. мая 1941. року у Миклошевцох. Оцец Крешимир Лїкар и мац Мария родз. Шовань зоз Бачинцох. У фамелиї бул народзени и младши син Кирил Лїкар. Дюра Лїкар закончел основну школу у Миклошевцох и Вуковаре, а Учительску 1961. року у Славонским Броду. Такой по законченю Учительскей школи почал робиц як учитель у Миклошевцох у класней настави, а 1970. року почал водзиц наставу за руски дзеци на мацеринским язику. На тей длужносци робел по 1991. рок. Пре воєни збуваня на тих просторох нє робел по 1997. рок кед є знова уключени до класней настави.

== Робота на културним планє ==
Дюра Лїкар ше окреме анґажовал у роботи КУД ''Яким Ґовля''. Водзел фолклорну секцию, а сам або з помоцу режисерох Витомира Бодянца и Драґена Колєсара на сцену поставел вецей як 40 дзецински и театрални фалати за старших. Окреме замеркована була сказка Кристини Бренковей ''Белава ружа за принцезу'' осемдзешатих рокох. Зоз театралну дїялносцу Дюра Лїкар ше почал занїмац ище як школяр учительскей школи кед под час лєтнього одпочивку 1960. и 1961. року режирал и ґлумел у пар театралних фалатох (опатриц долу реґистер). Єден є з найплоднєйших руских режисерох у цалей Славониї и заходним Сриме. Режирал як при дзецох, так и при старших театралних аматерох у Миклошевцох.              

Зоз фолклорну и драмску секцию мал вельо наступал, а окреме на културних манифестацийох ''Петровски дзвон, Червена ружа'' и ''Червене пупче''. Вецей мандати бул член Управного одбору Фестивала ''Червена ружа'' и Драмского мемориялу Петра Ризнича Дядї. Бул єден з иницияторох и орґанизаторох Културней манифестациї ''Миклошевци''.              

Попри роботи у школи и дружтвених орґанизацийох, Дюра Лїкар бул стаємни сотруднїк НВУ Руске слово, Новинскей аґенциї Рутенпрес, ''(Пионирскей) Заградки'', ''Новей думки'', ''Вуковарских новинох'' и Рускей редакциї ТВ Нови Сад. У тим чаше му обявени вецей як 1000 статї и фельтони на рижни теми, углавним зоз и о живоце миклошевских Руснацох.            

Дюра Лїкар бул скоро 45 роки активни бавяч и спортски роботнїк у СД ''Русин'' у Миклошевцох.  

Дюра Лїкар ше 1967. року оженєл зоз учительку Ксению родз. Чижмар з [[Руски Керестур|Руского Керестура]]. У малженстве мали двойо дзеци, сина Желька и дзивку Татяну.   

== Публицистична робота ==
Дюра Лїкар видал 11 кнїжки, медзи хторима и фото-моноґрафия ''Миклошевци под сримским нєбом'' (2015) з нагоди 165-рочнїци приселєня Руснацох до Миклошевцох. Попри своєй просвитней роботи и велїх културних и дружтвених активносцох Дюра Лїкар писал и обявйовал кнїжки, насампредз зоз обласци просвитного, културного, спортского и дружтвеного живота Руснацох у Миклошевцох.   

Дюра Лїкар бул член [[Дружтво за руски язик, литературу и културу|Дружтва за руски язик, литературу и културу]] од самого снованя 70-тих рокох и предсидатель Секциї Дружтва у Горватскей. Бул член Активу наставнїкох руского язика того Дружтва. Од 11 обявених кнїжкох два му вишли у рамикох Едициї „Одняте од забуца“ Дружтва за руски язик, литературу и културу, Нови Сад: ''Колїше ше жито класате/газдовање миклошевачких Русина'' (2011) и ''Жвератко нашей младосци'' (2014). Други наслови його кнїжкох и тоти: ''Хронїка Руснацох у Миклошевцох'' (2003)'', Най ше нє забудзе Руснаци у Горватскей'' (2009)'',  155 роки школства у Миклошевцох'' (2006)'', Квитки нашей младосци, Миклошевци под сримским нєбом'' (2015)'', Златни нїтки Миклошевцох'' итд.

Бул учашнїк 10. Стретнуца руских школох. 2004. року у [[Бачинци|Бачинцох]], а иницировал и орґанизовал, вєдно зоз Основну школу у Чаковцох и Миклошевцох два Стретнуца руских школох хтори отримани 2006. и 2015. року у Миклошевцох.

За закладанє у роботи и посцигнути успихи достал вецей припознаня на уровню општини и Републики, як цо то Орден зоз стриберним венцом од Йосипа Броза Тита, Найвисше општинске припознанє на подручу култури и просвити ''Плакета Стєпан Супанц'', Златну плакету за трицецрочну роботу з дзецинскима ансамблами. Бул тиж и добитнїк припознаня ''Миколи М. Кочиша'' (2011).

Дюра Лїкар пошол до пензиї 31. августа 2006. року, бул то период кед интензивно робел як публициста, кед пририхтал и видал даскельо кнїжки.  

Дюра Лїкар умар у шпиталю у Осєку, 4. януара 2018. року а поховани є 5. януара 2018. року на месним Грекокатолїцким теметове у Миклошевцох.

== Театрална дїялносц ==
{| class=&quot;wikitable&quot;
|+
! colspan=&quot;7&quot; |Дюра Лїкар ґлумел у тих фалатох
|-
!'''Рок'''
!'''Театрални фалат'''
!'''Улога'''
| rowspan=&quot;17&quot; |
| rowspan=&quot;17&quot; |
| '''Рок'''
|       '''Театрални фалат'''
|-
|1960.
|Й. С. Попович: СПРЕВЕДЗКОШЕ
|Алекса
|1972.
|Коста Трифкович: ЛЮБОВНЕ ПИСМО
|-
|1963.
|Й. С. Попович: ЗЛА ЖЕНА
|Ґроф
|1973.
|Жак Конфино: НА СТРЕДУ ШЕ РЕҐИСТРУЄМ
|-
|1966.
|Дюра Лїкар: ОДАВАНКА
|Син
|1974.
|:СОН МАЛЕЙ ҐОРДАНИ
|-
|1970.
|Петро Ризнич: ФРАНТОВНЇЦА
|Костюк
|1975.
|:МЕДВЕДЖАТКО
|-
! colspan=&quot;3&quot; |Дїра Лїкар режирал тоти фалати
|1975.
|Дюра Лїкар: ОДАВАНКА
|-
|1960.
| colspan=&quot;2&quot; |Й. С. Попович: СПРЕВЕДЗКОШЕ
|1977.
|:ХРАБРА ЧЕТА
|-
|1961.
| colspan=&quot;2&quot; |Й. С. Попович: ПОКОНДИРЕНА ТИКОВКА
|1977.
|:ПРЕД ДВАЦЕЦ РОКАМИ
|-
|1963.
| colspan=&quot;2&quot; |Й. С. Попович: ЗЛА ЖЕНА
|1978.
|Емил Ґалнер: УЛЇЧКА
|-
|1963.
| colspan=&quot;2&quot; |                 : ТРИ ДРАМСКИ СЛИЧКИ
|1979.
|                :ДРОБНИ ДУШИ
|-
|1966.
| colspan=&quot;2&quot; |Дюра Лїкар: ОДАВАНКА
|1979.
|Кристина Бренкова: БЕЛАВА РУЖА ЗА ПРИНЦЕЗУ
|-
|1966.
| colspan=&quot;2&quot; |Петро Ризнич: ФРАНТОВНЇЦА
|1980.
|Милан Чечук: МУДРИ ЦИҐАН
|-
|1967.
| colspan=&quot;2&quot; |Жак Конфино: НА СТРЕДУ ШЕ РЕҐИСТРУЄМ
|1981.
|Х. К. Андерсен: КАНДУР У ЧИЖМОХ
|-
|1967.
| colspan=&quot;2&quot; |                 : ОСТРОВО ТОВАРИШОХ
|1984.
|Мирон Канюх: ПЧОЛКА СМОЛКА
|-
|1968.
| colspan=&quot;2&quot; |Микола Сеґеди: МИЖО ПУТУЄ НА МЕШАЦ
|1989.
|Желько Хел: ЧУДОТВОРНА КНЇЖКА
|-
|1971.
| colspan=&quot;2&quot; |              : ЙОЦОВ МУЗИЧНИ АВТОМАТ
|1990.
|Миленко Ґрґар: ВИДУМНЇЦА
|-
|1972.
| colspan=&quot;2&quot; |              : ПУТОВАНЄ ДЇДА МРАЗА
|
|
|}

== Литература ==
* Звонимир Ерделї, [http://www.druztvo.org/ruski/vidania/3a%20Studia%20Ruthenica%20Pdf%2016%202011.pdf Здогаднїк и драгоказ будуцим ґенерацийом]. Дюра Лїкар: Колїше ше жито класате - ґаздованє миклошевских Руснацох, ''Studia ruthenica, чис. 16, 2011,'' боки 107-109.

* [http://www.druztvo.org/ruski/vidania/Studia%20rutenika%2023%202018%20za%20BMS.pdf Дюра Лїкар (1941–2018), учитель, публициста - просвитни и културни творитель], Зборнїк роботох ''Studia ruthenica чис. 23 (36), 2018,'' бок 212.

== Вонкашнї вязи ==
* [https://www.youtube.com/watch?v=tHCFW4PMIDA&amp;t=767s Там остали алє нє побановали] - фамелия Лїкар зоз Миклошевцох

* [https://gkvu.hr/predstavljanja-knjiga-zlatne-niti-miklusevaca/ PREDSTAVLJANJA KNJIGA: ZLATNE NITI MIKLUŠEVACA]

* [http://katalog.nsk.hr/F/?func=direct&amp;doc_number=000877848 Жвератко нашей младосци / Ogledalo naše mladosti]

* [https://katalog.kgz.hr/pagesresults/rezultati.aspx?&amp;searchById=10&amp;spid0=10&amp;spv0=Ljikar%2C+Djura&amp;xm0=1  Katalog Knjižnica grada Zagreba], 7 кнїжки Дюри Лїкара, каталоґ

== Ґалерия ==
&lt;gallery&gt;
&lt;/gallery&gt;
[[Катеґория:Руснаци у Горватскей]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Учителє]]
[[Катеґория:Публицисти]]
[[Катеґория:Спортисти]]
[[Катеґория:Одликовани]]
[[Катеґория:Народзени 1941]]
[[Катеґория:Умарли 2018]]
[[Катеґория:29. май]]
[[Катеґория:4. януар]]</text>
      <sha1>ft86yae2r9p586v1pb5izt3ls7mpjws</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Иван Канюх</title>
    <ns>0</ns>
    <id>170</id>
    <revision>
      <id>10453</id>
      <parentid>1886</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T01:23:22Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Унєшени катеґориї</comment>
      <origin>10453</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4273" sha1="0rin2aj6ewm60y98zx73qiydk6l16es" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |Иван Канюх
|-
|'''Народзени'''
|1899.
|-
|'''Умар'''
|1951.
|-
|'''Державянство'''
|австроугорске, югославянске
|-
|'''Язик творох'''
|сербски
|-
|'''Школа'''
|Ґимназия, Вербас 
|-
|'''Универзитет'''
|Будапешт, Берлин, Беоґрад
|-
|'''Период твореня'''
|1920—1951.
|-
|'''Жанри'''
|просвита, прекладательство,
археолоґия
|-
|'''Поховани'''
|у Беоґрадзе
|}
'''Иван Канюх''' (*1899—†1951.), педаґоґ, прекладатель.

== Биоґрафия ==
Иван Канюх народзени 1899. року у [[Руски Керестур|Руским Керестуре]]. Основну школу закончел у Руским Керестуре. Ґимназию у [[Вербас|Вербаше]] закончел за два роки. Школованє предлужел у Будапешту, Берлину и Беоґраду дзе студирал философию и язики насампредз старо гречески и латински. Мал притоку ґу ученю язикох та добре знал французки и нємецки.

Знанє старогреческого и латинского язика одведли го трицетих рокох двацетого вику до Битолю и Охриду дзе участвовал як член фахового тиму  на археолоґийних викопованьох  на локалитету Хераклеї Линкестис хтори нєшка под защиту УНЕСКА. 

Професор Иван Канюх прекладал вецей дїла старогреческих философох, найчастейше Платона, и то у периодзе  од 1930. по 1939. рок.

Бул оженєти зоз Олґу родз. Симич зоз хтору мал двох синох [[Владимир Канюх|Владимира]] хтори член Сербскей академиї наукох и уметносци и Дьордя хтори тиж мал високу академску кариєру.

После Другей шветовей войни Иван Канюх бул директор Учительскей школи у Земуну а єден час робел на Висшей педаґоґийней школи у Беоґрадзе.

Умар 1951. року у Беоґраду дзе є и поховани.

== Вонкашнї вязи ==

* [https://nar.org.rs/rue/%d0%b8%d0%b2%d0%b0%d0%bd-%d0%ba%d0%b0%d0%bd%d1%8e%d1%85/ Иван Канюх], НАР, Нови Сад, марец 30, 2018

* Платон.[https://books.google.ca/books?id=W1koAQAAMAAJ&amp;pg=PA304&amp;lpg=PA304&amp;dq=%D0%98%D0%B2%D0%B0%D0%BD+%D0%9A%D0%B0%D1%9A%D1%83%D1%85&amp;source=bl&amp;ots=vUVPKgyWju&amp;sig=ACfU3U0pn6XZRZpt_NG8XKda21UCY_SXQQ&amp;hl=en&amp;sa=X&amp;ved=2ahUKEwjKp8O994WBAxW7ODQIHR7YCIc4ChDoAXoECAQQAw#v=onepage&amp;q=%D0%98%D0%B2%D0%B0%D0%BD%20%D0%9A%D0%B0%D1%9A%D1%83%D1%85&amp;f=false Мисли о васпитању].  Изд. књижара Рајка Рајковића, Теразије 16, стр. 55.

* Иван Кањух, [https://books.google.ca/books?id=u6IkAQAAIAAJ&amp;pg=RA2-PA324&amp;lpg=RA2-PA324&amp;dq=%D0%98%D0%B2%D0%B0%D0%BD+%D0%9A%D0%B0%D1%9A%D1%83%D1%85&amp;source=bl&amp;ots=aoPTp8YEa3&amp;sig=ACfU3U1hfmjeTqZBwE1IzjdN5wIW2tGFzA&amp;hl=en&amp;sa=X&amp;ved=2ahUKEwjKp8O994WBAxW7ODQIHR7YCIc4ChDoAXoECAMQAw#v=onepage&amp;q=%D0%98%D0%B2%D0%B0%D0%BD%20%D0%9A%D0%B0%D1%9A%D1%83%D1%85&amp;f=false Росолимова метода  психолошког профила и њен педагошки значај.]  Савремена библиотека, св. 4, &quot;Рајковић&quot;, Београд.

* [https://babambitola.mk/proslava-denot-na-treznite-vo-bitola/ Прослава на Денот на трезните во Битола]
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Керестурци]]
[[Катеґория:Прекладателє]]
[[Катеґория:Народзени 1899]]
[[Катеґория:Умарли 1951]]</text>
      <sha1>0rin2aj6ewm60y98zx73qiydk6l16es</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Ирина Рот</title>
    <ns>0</ns>
    <id>181</id>
    <revision>
      <id>10457</id>
      <parentid>2004</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T01:34:43Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Ушоренє катеґорийох</comment>
      <origin>10457</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="7077" sha1="dooz9lw72mfo51qtf1u71u8togdjqmp" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |Ирина Джуня Рот
|-
| colspan=&quot;2&quot; |[[Файл:Irina Rot 1936.jpg|alt=Ирина Рот, перша учителька у керестурскей оводи|center|thumb|240x240px]]
|-
|'''Народзена''' 
|
|-
|'''Умарла''' 
|
|-
|'''Державянство''' 
| угорске, югославянске
|-
|'''Язик творох'''
|руски, мадярски
|-
|'''Школа''' 
|Школа за виховательки, Зомбор
|-
|'''Период твореня'''
|1902—1938.
|-
|'''Жанри''' 
| виховательска робота, образованє, просвита
|-
|'''Похована''' 
|
|-
|}
'''Ирина Джуня Рот''' (*—†), перша школована вихователька у оводи у Бачкерестуре (Руским Керестуре).

==Биоґрафия==

Ирина Джуня  була по походзеню зоз познатей учительскей Джуньовей фамелиї з Бачкерестуре ([[Руски Керестур|Руского Керестура]]). Єй оцец [[Михаил Джуня]] бул перши школовани руски учитель. Робел у Бачкерестуре як дзияк у церкви и як учитель у школи. Єй шестра Наталия Джуня тиж була учителька. По законченим дворочним образованю або такв. курсу за виховательки  1902. року у Зомборе, Ирина Джуня постала перша школована вихователька. Истого року, 10. новембра, була поставена на роботу у оводи у Бачкерестуре.

Ротова фамелия, дзе ше Ирина Джуня одала, була зоз Торжи, нєшка Савине Село, а по Другей шветовей войни члени фамелиї ше виселєли до Нємецкей.

== Була чувар рускосци при дзецох ==
Главни документ же под час Державней школи у Руским Керестуре була овода и же у нєй робела вихователька Ирина Джуня Рот, то фотоґрафия зоз 1904. року на хторей учительски збор зоз управительом [[Михаил А. Поливка|Михайлом А. Поливком]]. Мено Ирини Ротовей ше находзи и у записнїкох Наставнїцкей ради у Бачкерестуре за 1906–1916. рок. Тиж так у записнїкох на початку каждого школского року дате и число уписаних дзецох до оводи. Було од 50 до 60 дзеци, медзитим, през рок ше число дзецох звекшовало, та през жимски час у оводи було и по 300 дзеци.1

У оводи було найвецей дзеци возросту пред школу. Од 1902. по 1918. рок, у периодзе найтвардейшей асимилацийней державней политики, урядови язик и у оводи бул мадярски. И попри того же Ирина Джуня Рот  такв.  курс за виховательки у Зомборе закончела на мадярским язику вона у оводи з дзецми бешедовала по руски и учела их на їх мацеринскей бешеди, преношела на нїх руски обичаї и традицию та прето дзеци барз любели ходзиц до оводи. Жадали чуц свой язик, язик хтори розумели, гоч у тедишнїм чаше то нє було дошлєбодзене. Мисия учительки Ротовей и любов ґу свойому була моцнєйша од каждого державного закону. То Керестурци знали почитовац, та по тим паметали тоту виховательку. Вона була чувар рускосци при дзецох наймладшого возросту, а познате же тото цо ше научи у дзецинстве, през живот ше нє забува. Прето по нєшка дзецински заградки медзи Руснацами маю нє лєм воспитну улогу, алє и глїбоку националну, бо су чуваре рускосци. 

Пред Другу шветову войну, 1936. року, у Руским Керестуре була руска школа, робели 10 учителє, єдна оводашка Ирина Рот (од 1902. по 1938. рок), до школи ходзели 800 школяре, а до оводи 200–300 дзеци. 

Ирина Джуня Рот  робела у керестурскей оводи 36 роки, од 1902. по 1938. рок, кед пошла до пензиї.
==Литература==

* [[Янко Рамач]], Школа у Руским Керестуре (1753-1918), ''Грекокатолїцка  парохия св. Петра и Павла,'' Нови Сад, 1995. б. 118-119.
* Тамаш, др Юлиян, Учителє у школи у Руским Керестуре 1753-1941, ''Руски Керестур, лїтопис и история (1745-1991),'' Месна заєднїца Руски Керестур, 1992, бок 412-413.

==Вонкашнї вязи==

* [https://issuu.com/ruskeslovo2015/docs/ruskeslovo_52_4025_30.december_2022.  Така овода нєт на цалим швеце,] вебсай issuu.com/ruskeslovo, ''Руске слово ч. 52, 2022, януар 5, 2023,'' б. 24

* Олена Папуґа, [http://druztvo.org/ruski/vidania/1%20Studia%20Rutenika%2029%202023.%20Pdf..pdf  120 роки предшколского вихованя и образованя у Руским Керестуре (1902–2022),] ''Studia Ruthenica,'' Дружтво за руски язик, литературу и културу, ч. 29, 2023, б. 98.

* Янко Рамач, [https://issuu.com/rusnak/docs/kratka_istorija_rusnacoh Кратка история Руснацох (1745-1918),] ''Грекокатолїцка  парохия  Св. Петра и Павла Нови Сад, 1993.'' б. 54.

* [https://petrokuzmjak.com/primer-strane/  Историят. Учителє у Керестурскей школи од єй снованя, од 1753. до 1918. року.] Вебсайт petrokuzmjak.com
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Керестурци]]
[[Катеґория:Виховательки]]
[[Катеґория:Просвита]]</text>
      <sha1>dooz9lw72mfo51qtf1u71u8togdjqmp</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Иван Бесерминї</title>
    <ns>0</ns>
    <id>841</id>
    <revision>
      <id>10450</id>
      <parentid>8091</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T01:16:53Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Унєшени катеґориї</comment>
      <origin>10450</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="7177" sha1="cjlpax3fq34y4ceblw4n44rwfaca2in" xml:space="preserve">{| class=&quot;wikitable&quot; align=right width=300px
|+
! colspan=&quot;2&quot; |&lt;big&gt; Иван Бесерминї &lt;/big&gt;
|-
| colspan=&quot;2&quot; |(портрет)
|-
|'''Народзени'''
|8. юния 1929.
|-
|'''Умар'''
|9. септембра 1987 (58)
|-
|'''Державянство'''
|югославянске
|-
|'''Язик творох'''
|руски
|-
|'''Школа'''
|Учительска школа Сримски Карловци
|-
|'''Висша школа'''
|Висша педаґоґийна школа Зренянин
|-
|'''Период твореня'''
|1946—1987.
|-
|'''Жанри''' 
|новинарство, аматерска ґлума
|-
|'''Поховани'''
|на Городским теметове у Новим Садзе
|-
|}

'''Иван Бесерминї''' (*8. юний 1929—†9. септембер 1987), учитель, новинар, режисер и ґлумец аматер.

== Биоґрафия ==
Иван Бесерминї ше народзел 8. юния 1929. року у Петровцох, у численей священїцкей фамилиї. Оцец Михайло и мац Мария родз. Лусканци мали осмеро дзеци, Иван бул штварте дзецко по шоре. Основну школу започал у Петровцох, а закончел у [[Дюрдьов|Дюрдьове]], дзе му оцец службовал як парох. Учительску школу закончел у Сримских Карловцох, а службовал як учитель у [[Коцур|Коцуре]] и Пули, вец як новинар у Рускей редакциї Радио Нового Саду, потим знова як учитель у [[Вербас|Вербаше]], а од 1. децембра 1967. року як новинар у Редакциї новинох ''Руске слово'', дзе бул и редактор културней рубрики як и редактор рижних додаткох цо виходзели у новинох.

Иван Бесерминї бул у малженстве зоз Еуфемию родз. Папуґова (Дюрчова) з [[Руски Керестур|Руского Керестура]].

Под час роботи у Руским слове Иван Бесерминї ше дошколовал на Висшей педаґоґийней школи у Зренянинє, дзе здобул висшу школску приготовку.

Вон, по своїх опредзелєньох, цалого животa бул прихильнїк українскей ориєнтациї медзи войводянскима Руснацами.

Иван Бесерминї нєсподзивано умар 9. септембра 1987. року. Поховани є на Городским теметове у Новим Садзе. 


Зоз театралним аматерзмом Иван Бесерминї ше почал занїмац ище як школяр учительскей школи под час ферийох, котри препровадзовал у Дюрдьове, вєдно зоз своїма школскима колеґами, од 1946. року.

Иван Бесерминї преложел тоти театрални фалати:

1972. А. П. Чехов: Спитованє

1972. А. П. Чехов: Медведз

1976. M. В. Ґоґоль: Женїдба	
{| class=&quot;wikitable&quot; 
|+
! colspan=&quot;3&quot; |Иван Бесерминї режирал тоти театрални фалати
|-
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Рок''' 
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Театрални фалат'''
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Место'''
|-
|1949.
|М. В. Ґоґоль: ЖЕНЇДБА
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;Коцур
|-
|1956.
|Й. С. Попович: ЛАЖА И ПАРАЛАЖА
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;Вербас
|-
|1956.
|Й. С. Попович: ПОКОНДИРЕНА ТИКОВКА
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”
|-
|1957.
|М. В. Ґоґоль: ЖЕНЇДБА
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”
|-
|1959.
|Б. Дьордєвич: ХИЖА НА УГЛЄ
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”
|-
|1959.
|Воїн Дюрдєвич: ПОПРИК
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”
|-
|1960.
|Й. С. Попович: ЖЕНЇДБА И ОДАВАНКА
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”
|-
|
|
|
|-
! colspan=&quot;3&quot; |Ґлумел у тих театралних фалатох
|-
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Рок'''
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Театрални фалат'''
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;'''Место'''
|-
|1946.
|М. В. Ґоґоль: ЖЕНЇДБА
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;у Дюрдьове
|-
|1946.
|Драґо Трн: НЄВОЛАНИ ГОСЦИ  
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”
|-
|1957.
|М. В. Ґоґоль: ЖЕНЇДБА
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;у Вербаше
|-
|1959.
|Б. Дьордєвич: ХИЖА НА УГЛЄ
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”
|-
|1960.
|Й. С. Попович: ЖЕНЇДБА И ОДАВАНКА (Питач)
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;”
|-
|1971. 
|Питер Юстинов: РОМАНОВ И ДЮЛИЄТА (Вадим)
|&lt;div style=&quot;text-align: center;&quot;&gt;у Н. Садзе
|}
== Литература ==

* Дюра Латяк, „Иван Бесерминї - учитель - новинар, режисер и ґлумец аматерˮ, ''50 роки Драмского меморияла'' [[Петро Ризнич Дядя|''Петра Ризнича Дядї'']], Завод за културу войводянских Руснацох, НВУ Руске слово и [[Дом култури Руски Керестур]], Нови Сад, 2018, бок 127.

* Дюра Латяк, „Треци розвойни период (од 1965)ˮ, ''Руске слово  1945-1985,'' НВРО Руске слово, Нови Сад, 1985, б. 138.

* Ґрупа авторох, „Управяцки и роботни орґани фестивалаˮ, ''30 Червни ружи'', НИУ Руске слово, Нови Сад, 1991, бок 139, 143.

==Вонкашнї вязи==

* Ґрупа авторох, „Чудо технїки - Радиоˮ, [https://nar.org.rs/wp-content/uploads/2019/10/%D0%93%D0%9B%D0%90%D0%A1%D0%98-%D0%98-%D0%A7%D0%90%D0%A1%D0%98_compressed_compressed.pdf ''Гласи и часи''], 70 роки Рускей редакциї Радио Нового Саду, Новинарска асоцияция  Руснацох - НАР, Нови Сад 2019, б. 12, 13, 61, 138.
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Дюрдьовчанє]]
[[Катеґория:Учителє]]
[[Катеґория:Новинаре]]
[[Катеґория:Редакторе]]
[[Катеґория:Українофили]]
[[Катеґория:8. юний]]
[[Катеґория:Народзени 1929]]
[[Катеґория:9. септембер]]
[[Катеґория:Умарли 1987]]</text>
      <sha1>cjlpax3fq34y4ceblw4n44rwfaca2in</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Йоаким Будински</title>
    <ns>0</ns>
    <id>1189</id>
    <revision>
      <id>10448</id>
      <parentid>10415</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T00:59:57Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Корекция  катеґорийох</comment>
      <origin>10448</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="7878" sha1="tsd2l409z8lyu2yz9cnlac403kzilso" xml:space="preserve">{{Инфорамик 
| headerstyle = background: #ccf;
| header1 =&lt;big&gt; Йоаким Будински &lt;/big&gt;
| label2 = |  data2 = 
[[Файл:Joakim Budinski.jpg|мини|алт=Йоаким Будински Будинєц]]
| label3 = Назвиско | data3 = Будинєц, Андри Гуздер Билянски
| label4 = Народзени |  data4 =25. децембра 1927.
| label5 = Умар |  data5 =20. юлия 1999 (72)
| label6 = Державянство |  data6 = югославянске
| label7 = Язик творох |  data7 = руски, сербски 
| label8 = Школа |  data8 = ґимназия, Вербас и Зомбор
| label9 = Универзитет |  data9 = Студиї французкого и нємецкого язика, универзитет, Беоґрад и у Нємецкей
| label10 = Период твореня |  data10 =1952—1998.
| label11 = Жанри |  data11 = каталоґизация кнїжкових фондох, прекладательство, литература,
| label12 = Поховани |  data12 = Руски Керестур 
| label13 = Припознаня |   data13 = 

}}
'''Йоаким Будински''' (*25. децембер 1927–†20. юлий 1999), [[поета]], ерудита и културни дїяч.

== Биоґрафия==

Йоаким Будински народзени 25. децембра 1927. року на салашу на Билей Пустари ([[Руски Керестур]]). Бул єдине дзецко у Будинсковей фамелиї, оцец Михал и мац Мелана родз. Шовш. До основней школи ходзел на Билей и у Руским Керестуре, до ґимназиї почал ходзиц у Вербаше а закончел ю у Зомборе. Студиї нємецкого и французкого язика Йоаким комплетовал у Беоґрадзе, з тим же два семестри бул и на студийох у Нємецкей.
[[Файл:Keresturski studenti u Bgdu.jpg|алт=Керестурски студенти хтори студирали у Беоґрадзе|мини|409x409п|Керестурски студенти хтори студирали у Беоґрадзе под час преходзки по Калемеґднє. З лїва: Янко Сабадош Ганц, Владимир Новта Корпащик, [[Яким Сивч]], [[Петро Хома]], Йоаким Будински Будинєц и Янко Колошняї. Леґенда до леґенди.]]

Робел у вецей институцийох спомедзи хтори треба спомнуц Институт за странски язики у Беоґрадзе кед бул, медзи иншим, анґажовани за прекладателя у Гарареу на схадзки нєвязаних жемох на найвисшим уровню. Потим у ОШ ''Петро Кузмяк'' у Руским Керестуре викладал нємецки язик. Оталь пошол до Конїцу (БиГ) дзе робел у воєней фабрики. О єден час Йоаким Будински ше врацел до Нового Саду на роботу у Библиотеки Матици сербскей дзе робел на каталоґизациї кнїжкових фондох, на редиґованю каталоґох и на месце информатора. 

Бул сотруднїк НВУ Руске слово, окреме є запаметани по своїх поетских прилогох у рамикох додатка за културу, уметносц, литертуру и творчосц ''Култ''. Свойо твори звичайно обявйовал под псевдонимом Андри Гуздер Билянски. Медзи своїма приятелями у ґрупи студентох и штредньошколцох у Руским Керестуре, Йоаким Будински бул познати по назвиску Будинєц. Ридши знали хто то Йоаким або Яким Будински, алє шицки знали хто то Будинєц.

За поезию обявену у ''Култу'' Йоаким Будински 1998. року достал награду того подлїстку новинох Руске слово.

Йоаким Будински бул вельки ерудита, мал нєзвичайно широке образованє и бешедовал седем язики - нємецки, французки, анґлийски, мадярски, италиянски, гречески и шпански. Його поетска творчосц и вон як [[писатель]] и поета будзе заберац значне место, окреме кед слово о поетских витвореньох зоз хторима овиковичел памятки на часц керестурского и кулского хотара под назву Била, єй [[Салаш|салащаньох]] и своїх ближнїх. Нєт сумнїву же його поетске дїло постало свойофайтови памятнїк Билей пустари. 

Йоаким Будински бул у малженстве зоз Еуфемию родз. Белак, у малженстве мали сина Мирослава.  

Йоаким Будински умар 20. юлия 1999. року. Поховани є 22. юлия 1999. року на теметове у Руским Керестуре.

== Литература ==

* Михал Симунoвич, Прoцив шицких страхoх / Рoзгварка з Андрийoм Гуздeрoм Билянским, ''Руске слово'', Нови Сад, 1999, 12. марец, б. 16 (''Култ'', ч. 3). 

* Мирон Джуня, Шлїдом предсказаньох Билянского, ''Литературне слово'', Нови Сад, 2007, децембер, число 12, б. 1. – (Руске слово, Нови Сад, 28. децембер 2007, число 52)

* Юлиян Тамаш, Винїцар  (Ґу 80-рочнїци од народзеня Андрия Гуздера Билянского), ''Шветлосц'', Нови Сад, 2007, число 4, октобер-децембер, б. 559.

* Мария Чурчич, ''Библиоґрафия Руснацох у Югославиї 1918-1980'', Будински, Йоаким 2340 , Библиотека Матици  сербскей, 1990, б. 329.

* Будински, Јоаким, Три песме, ''Мостови'', год. 35, бр. 139/140 (2007), ISSN 0350-6525, ср. 23-26

*(Автор нєпознати), „Умар Андри Гуздер Билянскиˮ, ''Руски календар'', 2000, б. 174.

== Вонкашнї жридла ==

* Будински, Йоаким, [https://plus.cobiss.net/cobiss/sr/sr/bib/216105479#full Винїцар: позберани твори, Андри Гуздер Биљански], НВУ ''Руске слово'', 2006. ISBN 978-86-7105-164-1

* Андри Гуздер Билянски, [https://knjizkiporuski.com/product/%d0%b2%d0%b8%d0%bd%d1%97%d1%86%d0%b0%d1%80/ Винїцар], НВУ ''Руске слово'', 2006, ISBN: 978-86-7105-164-1

[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Писателє]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]
[[Катеґория:Народзени 1927]]
[[Катеґория:Умарли 1999]]
[[Катеґория:25. децембер]]
[[Катеґория:20. юлий]]</text>
      <sha1>tsd2l409z8lyu2yz9cnlac403kzilso</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Керестурски теметови</title>
    <ns>0</ns>
    <id>1320</id>
    <revision>
      <id>10459</id>
      <parentid>10309</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T10:11:25Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sveletanka</username>
        <id>20</id>
      </contributor>
      <comment>ушорйованє и вики вязи</comment>
      <origin>10459</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="8414" sha1="hr7mp7673ilo0jfm2zphu3tusq8z9l1" xml:space="preserve">Руснаци ше зоз Горнїци почали насельовац на теди ткв. пустару Вельки Керестур 1751. року. 

За єден час, одприлики 10 до 12 роки, настал вельки валал, єден зоз найвекших населєних местох у тей часци [[Бачка|Бачкей]]. У валалє понаправяни хижи, перша [[Святи храм|церква]], школа и други явни будинки. Алє, скорей як цо ше сам валал почало будовац, мушело ше отвориц [[теметов]]. Дзе ше єдни родзели, други по вичним законє умерали.

Перши теметов бул при самей церкви, як то спомина Г. Костельник у Хронїки Руского Керестура, по старим руским обичаю. О тим теметове єст лєм шлїди у архиво и старих кнїжкох. Так у Хронїки Руского Керестура записане же кед калочски архиепископ Йосиф Батянь 1767. року окончовал канонску визитацию керестурскей парохиї, бул барз нєзадовольни кед видзел керестурки теметов хтори „бул оградзени з прощами, алє таки бул зароснути, же лєдво у нїм було видно и чловека, а од крижох, цо стали при гробох, анї єден ше нє видзел.” Прето архиепископ строго опомнул валалску власц же би ушорела теметов, та загрожел и з кару, кед ше то нє зроби.

Шлїдуюци податок о теметове зазначени кед ше копало фудаменти за нову школу Замок, 1913. року. На месце копаня ше шором находзели гроби. А познєйше, 70-их рокох 20. вику, кед ше копало септични долїни у дворе Замку, ту знова пренаходзени остатки старого теметова.

Найстарши зачувани надгробни памятнїки у Керестуре то тоти цо ше находза у порти керестурскей церкви. Тоти памятнїки 1978. року дал пренєсц з велького теметова, дзе уж були повиврацани и поставиц до порти, тедишнї керестурски парох о. Михайло Макай.

Терашнї теметов пошвецени 1816. року, та ше предпоставя же ше праве теди престало ховац умартих на теметове при Замку. За тот час, од снованя Керестура 1751. року по 1816. рок, кед пошвецени нови, терашнї теметов, на теметове при церкви могли буц поховани, а то мож вираховац зоз зачуваних матичних кнїжкох, коло 3500 покойни.

Други теметов, а спомина ше го у шематизме Крижевского владичества хтори видати 1962. року, бул на южней часци валала, при беґелю, алє вон уж нє активни. На тим теметове ше престало ховац коло 1910. року. Можебуц и познєйше, прето же єст твердзеня старших жительох же ше ту ховало и 30-их рокох 20. вику, односно же остатнє хованє було 1936. року. Мож заключиц же ше на тим теметове вше менєй ховало прето же ше находзел коло беґелю, на барз подводним терену. То бул стари ткв. Мали бачки канал хтори бул над поверносцу жеми, односно вон нє копани у жеми алє направени гаци. На теметове ше престало ховац старших прето же ше у викопаних гробох наиходзело на воду, а дзецински гроби ше єден час ище и копало прето же були плїтши и у нїх ридше було води.

Нєт податки кеди ше почало ховац на теметове при беґелю. Там нєшка справена хижа и жем ше обрабя, а шлїди же там дакеди бул теметов вецей нєт.

Треци теметов, односно нєшкайши, пошвецени 1816. року, а найстарши гроб цо ма надгробни памятнїк то гроб дакедишнього керестуркого пароха Петра Копчая, хтори умар 1818. року. Року 1924. пре очкодованосц старого памятнїка поставени нови хтори стої на штред теметова. Так надгробни памятнїк о. Петра Копчая, хтори бул парох у Керестуре од 1783. по 1818. рок , найстарши гроб на теметове за хтори ше зна хто у нїм поховани.

Терашнї керестурски теметов преширени 1916. року. Приношели людзе своїх покойних поєдинєчно, алє и масовно, векше число у єдним дню. Так було кед ше у валалє преширели даяки обераци хороти.

Перша и найвекша колера у Керестуре пановала од 16. юлия по 24. авґуст 1836. року. Умарли коло 570 особи (коло 1/6 жительства). Зоз Крижевского владичества сцигол розказ же би ше ховало так як ше сцигує, а дзвонєло ше двараз на дзень, на 10 и на 16 годзин. Нє дзвонєло ше каждому умартому окреме, же би ше зоз частим дзвонєньом нє знємирйовало и так позлєканих людзох. Найвецей людзе умарли 2, авґуста, аж 61 особа.

Друга колера у Керестуре тирвала длужей як перша, од 9. юния по 15. септембер 1849. року. Однєсла 277 животи. Найвецей у єдним дню умарли 9 особи.

Треца колера тирвала од 2. юлия по 29. септембер 1873. року и однєсла 281 живот. Найвецей у єдним дню умарли 13 особи.

Тоти податки нам гуторя же найвецей хованя у єдним дню було праве под час тих трох колерох.

У Ювилейним шематизме Крижевского владичества ше тиж спомина же у Керестуре єст практично штири теметови у рамикох єдного. На вельким теметове найвекша часц то грекокатолїцки теметов, а вец ту ище и жидовски, православни и назаренски теметов, гоч су физично нє видвоєни з велького теметова.

Теметов велїм заєднїцом и народом пиха, бо там спочиваю тоти хторих вони почитую и жадаю их навики паметац.

Почитайце и тото:

::•[[Три керестурски теметови]]

== Литература ==

* Др Янко Рамач, ''Дзвони'', християнски часопис, юлий – авґуст, число 7, 8, 2000, бок 16-17.</text>
      <sha1>hr7mp7673ilo0jfm2zphu3tusq8z9l1</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>10460</id>
      <parentid>10459</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T10:13:06Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sveletanka</username>
        <id>20</id>
      </contributor>
      <comment>словна корекция</comment>
      <origin>10460</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="8407" sha1="2y72eequ0x4c6ftpe0tvep7yi3rnzdp" xml:space="preserve">Руснаци ше зоз Горнїци почали насельовац на теди ткв. пустару Вельки Керестур 1751. року. 

За єден час, одприлики 10 до 12 роки, настал вельки валал, єден зоз найвекших населєних местох у тей часци [[Бачка|Бачкей]]. У валалє понаправяни хижи, перша [[Святи храм|церква]], школа и други явни будинки. Алє, скорей як цо ше сам валал почало будовац, мушело ше отвориц [[теметов]]. Дзе ше єдни родзели, други по вичним законє умерали.

Перши теметов бул при самей церкви, як то спомина Г. Костельник у Хронїки Руского Керестура, по старим руским обичаю. О тим теметове єст лєм шлїди у архиво и старих кнїжкох. Так у Хронїки Руского Керестура записане же кед калочски архиепископ Йосиф Батянь 1767. року окончовал канонску визитацию керестурскей парохиї, бул барз нєзадовольни кед видзел керестурки теметов хтори „бул оградзени з прощами, алє таки бул зароснути, же лєдво у нїм було видно и чловека, а од крижох, цо стали при гробох, анї єден ше нє видзел.” Прето архиепископ строго опомнул валалску власц же би ушорела теметов, та загрожел и з кару, кед ше то нє зроби.

Шлїдуюци податок о теметове зазначени кед ше копало фудаменти за нову школу Замок, 1913. року. На месце копаня ше шором находзели гроби. А познєйше, 70-их рокох 20. вику, кед ше копало септични долїни у дворе Замку, ту знова пренаходзени остатки старого теметова.

Найстарши зачувани надгробни памятнїки у Керестуре то тоти цо ше находза у порти керестурскей церкви. Тоти памятнїки 1978. року дал пренєсц з велького теметова, дзе уж були повиврацани и поставиц до порти, тедишнї керестурски парох о. Михайло Макай.

Терашнї теметов пошвецени 1816. року, та ше предпоставя же ше праве теди престало ховац умартих на теметове при Замку. За тот час, од снованя Керестура 1751. року по 1816. рок, кед пошвецени нови, терашнї теметов, на теметове при церкви могли буц поховани, а то мож вираховац зоз зачуваних матичних кнїжкох, коло 3500 покойни.

Други теметов, а спомина ше го у шематизме Крижевского владичества хтори видати 1962. року, бул на южней часци валала, при беґелю, алє вон уж нє активни. На тим теметове ше престало ховац коло 1910. року. Можебуц и познєйше, прето же єст твердзеня старших жительох же ше ту ховало и 30-их рокох 20. вику, односно же остатнє хованє було 1936. року. Мож заключиц же ше на тим теметове вше менєй ховало прето же ше находзел коло беґелю, на барз подводним терену. То бул стари ткв. Мали бачки канал хтори бул над поверносцу жеми, односно вон нє копани у жеми алє направени гаци. На теметове ше престало ховац старших прето же ше у викопаних гробох наиходзело на воду, а дзецински гроби ше єден час ище и копало прето же були плїтши и у нїх ридше було води.

Нєт податки кеди ше почало ховац на теметове при беґелю. Там нєшка справена хижа и жем ше обрабя, а шлїди же там дакеди бул теметов вецей нєт.

Треци теметов, односно нєшкайши, пошвецени 1816. року, а найстарши гроб цо ма надгробни памятнїк то гроб дакедишнього керестуркого пароха Петра Копчая, хтори умар 1818. року. Року 1924. пре очкодованосц старого памятнїка поставени нови хтори стої на штред теметова. Так надгробни памятнїк о. Петра Копчая, хтори бул парох у Керестуре од 1783. по 1818. рок , найстарши гроб на теметове за хтори ше зна хто у нїм поховани.

Терашнї керестурски теметов преширени 1916. року. Приношели людзе своїх покойних поєдинєчно, алє и масовно, векше число у єдним дню. Так було кед ше у валалє преширели даяки обераци хороти.

Перша и найвекша колера у Керестуре пановала од 16. юлия по 24. авґуст 1836. року. Умарли коло 570 особи (коло 1/6 жительства). Зоз Крижевского владичества сцигол розказ же би ше ховало так як ше сцигує, а дзвонєло ше двараз на дзень, на 10 и на 16 годзин. Нє дзвонєло ше каждому умартому окреме, же би ше зоз частим дзвонєньом нє знємирйовало и так позлєканих людзох. Найвецей людзе умарли 2, авґуста, аж 61 особа.

Друга колера у Керестуре тирвала длужей як перша, од 9. юния по 15. септембер 1849. року. Однєсла 277 животи. Найвецей у єдним дню умарли 9 особи.

Треца колера тирвала од 2. юлия по 29. септембер 1873. року и однєсла 281 живот. Найвецей у єдним дню умарли 13 особи.

Тоти податки нам гуторя же найвецей хованя у єдним дню було праве под час тих трох колерох.

У Ювилейним шематизме Крижевского владичества ше тиж спомина же у Керестуре єст практично штири теметови у рамикох єдного. На вельким теметове найвекша часц то грекокатолїцки теметов, а вец ту ище и жидовски, православни и назаренски теметов, гоч су физично нє видвоєни з велького теметова.

Теметов велїм заєднїцом и народом пиха, бо там спочиваю тоти хторих вони почитую и жадаю их навики паметац.

Почитайце и тото:

::•[[Керестурски теметови]]

== Литература ==

* Др Янко Рамач, ''Дзвони'', християнски часопис, юлий – авґуст, число 7, 8, 2000, бок 16-17.</text>
      <sha1>2y72eequ0x4c6ftpe0tvep7yi3rnzdp</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>10461</id>
      <parentid>10460</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T10:14:43Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sveletanka</username>
        <id>20</id>
      </contributor>
      <origin>10461</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="8324" sha1="2i8x9nzuyntsjm34cz67ftf74882sxf" xml:space="preserve">Руснаци ше зоз Горнїци почали насельовац на теди ткв. пустару Вельки Керестур 1751. року. 

За єден час, одприлики 10 до 12 роки, настал вельки валал, єден зоз найвекших населєних местох у тей часци [[Бачка|Бачкей]]. У валалє понаправяни хижи, перша [[Святи храм|церква]], школа и други явни будинки. Алє, скорей як цо ше сам валал почало будовац, мушело ше отвориц [[теметов]]. Дзе ше єдни родзели, други по вичним законє умерали.

Перши теметов бул при самей церкви, як то спомина Г. Костельник у Хронїки Руского Керестура, по старим руским обичаю. О тим теметове єст лєм шлїди у архиво и старих кнїжкох. Так у Хронїки Руского Керестура записане же кед калочски архиепископ Йосиф Батянь 1767. року окончовал канонску визитацию керестурскей парохиї, бул барз нєзадовольни кед видзел керестурки теметов хтори „бул оградзени з прощами, алє таки бул зароснути, же лєдво у нїм було видно и чловека, а од крижох, цо стали при гробох, анї єден ше нє видзел.” Прето архиепископ строго опомнул валалску власц же би ушорела теметов, та загрожел и з кару, кед ше то нє зроби.

Шлїдуюци податок о теметове зазначени кед ше копало фудаменти за нову школу Замок, 1913. року. На месце копаня ше шором находзели гроби. А познєйше, 70-их рокох 20. вику, кед ше копало септични долїни у дворе Замку, ту знова пренаходзени остатки старого теметова.

Найстарши зачувани надгробни памятнїки у Керестуре то тоти цо ше находза у порти керестурскей церкви. Тоти памятнїки 1978. року дал пренєсц з велького теметова, дзе уж були повиврацани и поставиц до порти, тедишнї керестурски парох о. Михайло Макай.

Терашнї теметов пошвецени 1816. року, та ше предпоставя же ше праве теди престало ховац умартих на теметове при Замку. За тот час, од снованя Керестура 1751. року по 1816. рок, кед пошвецени нови, терашнї теметов, на теметове при церкви могли буц поховани, а то мож вираховац зоз зачуваних матичних кнїжкох, коло 3500 покойни.

Други теметов, а спомина ше го у шематизме Крижевского владичества хтори видати 1962. року, бул на южней часци валала, при беґелю, алє вон уж нє активни. На тим теметове ше престало ховац коло 1910. року. Можебуц и познєйше, прето же єст твердзеня старших жительох же ше ту ховало и 30-их рокох 20. вику, односно же остатнє хованє було 1936. року. Мож заключиц же ше на тим теметове вше менєй ховало прето же ше находзел коло беґелю, на барз подводним терену. То бул стари ткв. Мали бачки канал хтори бул над поверносцу жеми, односно вон нє копани у жеми алє направени гаци. На теметове ше престало ховац старших прето же ше у викопаних гробох наиходзело на воду, а дзецински гроби ше єден час ище и копало прето же були плїтши и у нїх ридше було води.

Нєт податки кеди ше почало ховац на теметове при беґелю. Там нєшка справена хижа и жем ше обрабя, а шлїди же там дакеди бул теметов вецей нєт.

Треци теметов, односно нєшкайши, пошвецени 1816. року, а найстарши гроб цо ма надгробни памятнїк то гроб дакедишнього керестуркого пароха Петра Копчая, хтори умар 1818. року. Року 1924. пре очкодованосц старого памятнїка поставени нови хтори стої на штред теметова. Так надгробни памятнїк о. Петра Копчая, хтори бул парох у Керестуре од 1783. по 1818. рок , найстарши гроб на теметове за хтори ше зна хто у нїм поховани.

Терашнї керестурски теметов преширени 1916. року. Приношели людзе своїх покойних поєдинєчно, алє и масовно, векше число у єдним дню. Так було кед ше у валалє преширели даяки обераци хороти.

Перша и найвекша колера у Керестуре пановала од 16. юлия по 24. авґуст 1836. року. Умарли коло 570 особи (коло 1/6 жительства). Зоз Крижевского владичества сцигол розказ же би ше ховало так як ше сцигує, а дзвонєло ше двараз на дзень, на 10 и на 16 годзин. Нє дзвонєло ше каждому умартому окреме, же би ше зоз частим дзвонєньом нє знємирйовало и так позлєканих людзох. Найвецей людзе умарли 2, авґуста, аж 61 особа.

Друга колера у Керестуре тирвала длужей як перша, од 9. юния по 15. септембер 1849. року. Однєсла 277 животи. Найвецей у єдним дню умарли 9 особи.

Треца колера тирвала од 2. юлия по 29. септембер 1873. року и однєсла 281 живот. Найвецей у єдним дню умарли 13 особи.

Тоти податки нам гуторя же найвецей хованя у єдним дню було праве под час тих трох колерох.

У Ювилейним шематизме Крижевского владичества ше тиж спомина же у Керестуре єст практично штири теметови у рамикох єдного. На вельким теметове найвекша часц то грекокатолїцки теметов, а вец ту ище и жидовски, православни и назаренски теметов, гоч су физично нє видвоєни з велького теметова.

Теметов велїм заєднїцом и народом пиха, бо там спочиваю тоти хторих вони почитую и жадаю их навики паметац.

== Литература ==

* Др Янко Рамач, ''Дзвони'', християнски часопис, юлий – авґуст, число 7, 8, 2000, бок 16-17.</text>
      <sha1>2i8x9nzuyntsjm34cz67ftf74882sxf</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Петро Хома</title>
    <ns>0</ns>
    <id>1359</id>
    <revision>
      <id>10449</id>
      <parentid>10417</parentid>
      <timestamp>2025-06-13T01:04:39Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Корекция у катеґориї</comment>
      <origin>10449</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="8925" sha1="jpxaj7z9ysulv77t5qydhx6kp6mbury" xml:space="preserve">{{Инфорамик 
| headerstyle = background: #ccf;
| header1 =&lt;big&gt;Петро Хома&lt;/big&gt;
| label2 = |  data2 = [[Файл:Petro_Homa.jpg|мини|center]]
| label3 = Назвиско | data3 =  
| label4 = Датум народзеня |  data4 = 1934
| label5 = Датум упокоєня |  data5 = 20. октобра 2020 (86)
| label6 = Державянство |  data6 = югославянске, сербске
| label7 = Язик творох |  data7 = руски, сербски
| label8 = Школа |  data8 = Штредня будовательна школа, Нови Сад
| label9 = Универзитет |  data9 = Будовательни факултет, Беоґрад
| label10 = Период твореня |  data10 = 1961—2007.
| label11 = Жанри |  data11 = будовательство, култура
| label12 = Поховани |  data12 = У Руским Керестуре
| label13 = Припознаня |   data13 = 
}}
'''Петро Хома''' (*1934—†20. октобер 2020), инженєр, културни дїяч хтори охабел специфични шлїд у  културним и материялним живоце Руснацох у вецей местох

== Биоґрафия ==

Петро Хома ше народзел 1934. року у [[Дюрдьов|Дюрдьове]], алє дзецинство препровадзел и основну школу з двома класами нїзшей ґимназиї закончел у [[Руски Керестур|Руским Керестуре]], а трецу у Новим Садзе. Штредню будовательну школу (гидротехнїчни напрям) 1952. року закончел тиж у Новим Садзе. Єден час робел як гидротехнїчар у Неґотинє, а 1954. року ше уписал на Будовательни факултет у Беоґрадзе и 1961. року дипломовал на Гидротехнїчним  оддїлу.

После дипломованя Петро Хома почал робиц у новосадским Комуналним подприємстве ''Водовод и канализация'', чий бул стипендист под час остатнїх двох рокох студираня, а под час служеня войска у Требиню пол рока робел на вибудови аеродрома Чилипи. По одслуженю войска Петро Хома ше врацел до новосадского Водоводу и ту робел по 1967. рок, у подприємстве ''Герой Пинки'' по 1974. рок, вец єден час у новосадским ''Урбису'' як проєктант у проєктним бироу. Наступни 11 роки робел у Покраїнским заводу за урбанизем, на роботох проєктованя, а после того, од 1987. по 1994. рок робел на истих роботох у Старей Пазови. Теди пре хороту мушел пойсц до инвалидней пензиї.

По його проєктох (подарованих безплатно) реновирани новосадски парохиялни будинок у хторим ше находзи нєшкайши Руски културни центер и направена лєтня бина. У тей роботи вельо помогнул колеґа инженєр Силвестер Дудаш зоз Петровцох, окреме на реновираню велькей сали.

Петро бул активни член КУД ''Максим Горки'' (так ше теди волал Руски културни центер) од 1960. року и бул член Управного одбору, та и його подпредсидатель, задлужени за инвестицийни роботи. Кед у 1970. року Новосадска сцена тедишнього АРТ ''Дядя'' освоєла перше место и златну плакету на тедишнїм Союзним фестивалу аматерских театрох Югославиї на Хвару, городски власци додзелєли на хаснованє и просториї у сушедним будинку. Дзекуюци велькей упартосци руководзацих целох и Петрови як фаховцови, удало им ше физично повязац тоти просториї и у їх рамикох вибудовац мокри ґузел, якого до теди анї у єдним будинку нє було.
[[Файл:Keresturski studenti u Bgdu.jpg|алт=Ґрупа керестурских студентох хтори студирали у Беоґрадзе у другей половки 50-их|мини|509x509п|Керестурски студенти хтори студирали у Беоґрадзе под час преходзки по Калемеґднє. З лїва: Янко Сабадош Ганц, Владимир Новта Корпащик, [[Яким Сивч]], Петро Хома, [[Йоаким Будински|Йоаким Будински Будинєц]] и Янко Колошняї. Леґенда до леґенди.]]
Тото цо по тераз наведзене, то лєм єдна часц Петрового доприношеня припаднїком рускей националней заєднїци. Вельо значнєйши допринос Петро Хома дал жительом Руского Керестура. У сотруднїцтве зоз тедишнїм секретаром Месней заєднїци Нестором Микитом, удало им ше прешвечиц жительох валала же би вигласали месни самодопринос за вибудов асфалтних драгох по шицких валалских улїцох. През цали час їх вибудови Петро бул официйни надпатраюци орґан. У медзичаше, на його инициятиву вибудовани будинок Младежского дому и додатни будинок тедишнєй керестурскей друкарнї. И там вон бул надпатраюци орґан. Як часто знал за живота спомнуц, по 2007. рок вон жил на релациї Руски Керестур-Нови Сад. 

На тей релациї упознал и свою супругу Фемку (родз. Малацкову), зоз хтору виховал и тройо дзеци.

Вельо ше закладал и коло того же би керестурска [[Стара хижа у Руским Керестуре|етно-хижа]] була преглашена за историйни будинок и положена под защиту держави. Мало познате же кельо коло того  Петро мал ходзеня и утрошеней енерґиї. И, гоч зоз значним запожнєньом, успих посцигнути!

Кед у Вербаше купени будинок за потреби КУД ''Карпати'', Петро ше и там анґажовал коло добудови сали за концерти. А тиж так, нє виостала анї його учасц у адаптациї просторийох дюрдьовскей Матки. О тей часци Петрового анґажованя наша сучасна явносц барз мало зна. 

Петро бул скромна особа и нє вимагал награду за свой уложени труд. Вон то тримал як свою длужносц. 

Инж. Петро Хома ше упокоєл 20. октобра 2020. року у Новим Садзе. Поховани є, по власним жаданю, на теметове у Руским Керестуре дня 22. октобра 2020. року.

== Вонкашнї вязи ==

* Дюра Латяк, [https://www.ruskeslovo.com/%d1%83%d0%bc%d0%b0%d1%80-%d0%b8%d0%bd%d0%b6-%d0%bf%d0%b5%d1%82%d1%80%d0%be-%d1%85%d0%be%d0%bc%d0%b0-1934-2020/  Умар инж ПЕТРО ХОМА (1934–2020).] ''Рутенпрес'', ruskeslovo.com, 26. октобер 2020.
[[Катеґория:Руснаци]]
[[Катеґория:Руснаци у Сербиї]]
[[Катеґория:Умарли 2020.]]
[[Катеґория:20. октобер]]
[[Катеґория:Народзени 1934]]
[[Катеґория:Дїяче у култури]]</text>
      <sha1>jpxaj7z9ysulv77t5qydhx6kp6mbury</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Катеґория:8. юний</title>
    <ns>14</ns>
    <id>1376</id>
    <revision>
      <id>10451</id>
      <timestamp>2025-06-13T01:17:12Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Направљена празна страница</comment>
      <origin>10451</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="0" sha1="phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1" />
      <sha1>phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Катеґория:9. септембер</title>
    <ns>14</ns>
    <id>1377</id>
    <revision>
      <id>10452</id>
      <timestamp>2025-06-13T01:17:40Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Направљена празна страница</comment>
      <origin>10452</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="0" sha1="phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1" />
      <sha1>phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Катеґория:Прекладателє</title>
    <ns>14</ns>
    <id>1378</id>
    <revision>
      <id>10454</id>
      <timestamp>2025-06-13T01:23:36Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Направљена празна страница</comment>
      <origin>10454</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="0" sha1="phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1" />
      <sha1>phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Катеґория:Народзени 1899</title>
    <ns>14</ns>
    <id>1379</id>
    <revision>
      <id>10455</id>
      <timestamp>2025-06-13T01:23:55Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Направљена празна страница</comment>
      <origin>10455</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="0" sha1="phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1" />
      <sha1>phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Катеґория:Умарли 1951</title>
    <ns>14</ns>
    <id>1380</id>
    <revision>
      <id>10456</id>
      <timestamp>2025-06-13T01:24:26Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Направљена празна страница</comment>
      <origin>10456</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="0" sha1="phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1" />
      <sha1>phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Катеґория:Виховательки</title>
    <ns>14</ns>
    <id>1381</id>
    <revision>
      <id>10458</id>
      <timestamp>2025-06-13T01:35:05Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Keresturec</username>
        <id>18</id>
      </contributor>
      <comment>Направљена празна страница</comment>
      <origin>10458</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="0" sha1="phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1" />
      <sha1>phoiac9h4m842xq45sp7s6u21eteeq1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Богослужебни особи</title>
    <ns>0</ns>
    <id>1382</id>
    <revision>
      <id>10462</id>
      <timestamp>2025-06-13T10:23:59Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sveletanka</username>
        <id>20</id>
      </contributor>
      <comment>нова статя</comment>
      <origin>10462</origin>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="6622" sha1="t73s7r34ebp9022elbk3j7iqmptr4io" xml:space="preserve">'''Богослужебни особи (священство)''' то окремни стан одредзених членох [[Святи храм|Церкви]]. До того стану ше приходзи з одредзену моралну, интелектуалну и фахову приготовку и пошвецаньом.

Стан священства може буц витворени у форми рижних чинох:

Нїзши чини:

Швичкар

Читач и шпивач

Висши чини:

Поддиякон

Презвитер (єрей, т.є. [[священїк]])

Епископ (владика)

Кед у питаню низши чини священства, їх приготовка єдноставнєйша и швидша, а кед ше роби о приманю висших чинох, вельо озбильнєйша и длугша.

Швичкарох, читачох и [[дзияк|дзияцох]] и поддияконох ше пририхтує на уровню и у рамикох парохиї. Найєдноставнєйше пририхтованє за швичкарох, алє ше го вшелїяк нє може подценьовац. У тей служби єст одредзени правила, так же хлапци озбильнєйши и мудрейши, побожнєйши. Найчастейше зоз швичкарох поставаю аж и священїки. 

Пририхтованє за читача и шпивача вельо компликованше. И ту ше муши препознац характер кандидата за дзияка. Потим приходзи вецейрочне озбильне ученє, бо мац глас и слух то лєм нужне предусловиє. Оспособйованє за дзияка представя виучованє предмету музики вообще, вец виучованє богослужебного уставу, розуменє цеку церковного року. Дакеди ше дзияци учели у пивцоучительских школох. То було школованє за учительох хтори источашнє були и дзияци. Школованє тирвало три до штири роки, и учело ше шицко цо требал знац и учитель и дзияк. Тоти цо таку школу закончели були дипломовани пивцоучителє и могли буц учителє або дзияци, або и єдно и друге.

После пивцоучительского периоду настал период дзияцкого ученя по способе [[ремесло|ремеселнїцкого]] ученя. До клиросу ґу дзияцом почал ставац кандидат за будуцого дзияка. Од дзияка учел дзияцтво, як цо учел [[шеґерт]] и [[калфа]] майсторство од майстра. Таке ученє тирвало тельо кельо дотичному требало звладац компликоване дзияцке знанє, потим пред комисию покладал испит зоз шицких дзияцких предметох. Кед испит положел, кандидат достал диплому, бул пошвецени и мог ше явиц на конкурс за дзияка.

Поддиякон то нїзши послужитель при богослуженю. То и церковнїк. Будуци поддиякон мушел тиж звладац устав о богослуженю у тей часци хтора ше одноши на його служенє. После того шлїдзи пошвецанє и уключованє при одредзеним храму.

Диякон то висши послужитель у богослуженю. Тот чин як окремна установа у Католїцкей церкви остатнїх стоткох рокох знїкнул. При грекокатолїкох знїкнул пре упатранє на римокатолїкох, гоч нашо богослуженє, окреме Службу Божу, без диякона нє мож як треба одслужиц. Римокатолїки, медзитим, у остатнїм чаше оживюю окремну дияконску установу. На Заходзе интензивно, а Суботицке владичество ма уж даскелїх дияконох.

Презвитер (єрей, священїк, паноцец) то служитель Служби Божей и других святих тайнох, учитель закона Божого, локални пастир народу Божого, пошвецователь шицких и шицкого, алє лєм як „предлужена рука” свойого власного владики. Шицку свою дїялносц паноцец окончує у сотрудїцстве зоз владиком. Пре таку вельку и одвичательну улогу, кандидати за єрейски чини муша мац и найозбильнєйшу приготовку зоз шицких бокох.

Владика то пошвецитель, учитель и пастир помесней церкви. За владику нє предвидзена окремна приготовка, алє ше спомедзи священства за владику вибера найприкладнєйшого. Так и од владикох, найприкладнєйшого ше вибера за папу, верховного поглавара Церкви.

Попри богослужебних особо хтори у чину священства, у богослуженю участвую и други богослужебни особи, мирянє. Вони присутни и активни у богослуженю, маю обовязку: кед ше шпива – шпивац, кед ше рецитує – рецитовац, кед ше чита – слухац, а шицко тото з осторожним меркованьом.

Литература

Дзвони, християнски часопис число 10, октобер 2002, „Упознай свой обяд” о. Михайо Малацко</text>
      <sha1>t73s7r34ebp9022elbk3j7iqmptr4io</sha1>
    </revision>
  </page>
</mediawiki>