Alejandro Mon y Pidal
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Alajandro Mon y Pidal (Oviedo, 1801 - id. 1 de novembro de 1882). Político e xurista español.
Cursou os estudos de Dereito na Universidade de Oviedo. Inquedo pola actividade política, foi Vicepresidente das Cortes Xerais e durante a Rexencia de María Cristina foi nomeado Ministro de Facenda dende 1837 até 1838 e de novo con Narváez entre 1844 e 1846 durante o cal soporta a grave crise económica fa Facenda Pública como consecuencia da Primeira Guerra Carlista. Por un breve lapso de tempo deixa o Ministerio, até que volve a ser nomeado por Francisco Javier de Istúriz até o 1847 derante a Década Moderada do reinado de Isabel II. En 1849 e 1857 volve a ser Ministro de Facenda por curtos períodos de tempo.
Despois de ser embaixador de España en Roma e París rexeitará as ofertas para volver á vida política activa até que o 1 de marzo de 1864 é nomeado Presidente do Consello de Ministros substituíndo a Lorenzo Arrazola no período de crise da Unión Liberal e que soamente duraría nove meses, aínda que para a súa fama quedou a incorporación por primeira vez dunha das figuras máis influíntes na vida política española tras a restauración borbónica como foi Antonio Cánovas del Castillo.
Despois da revolución de 1868 separouse da vida política de maneira definitiva, aínda que foi nomeado Senador vitalicio en 1876.
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Lorenzo Arrazola |
Alejandro Mon y Pidal (1864-1864) |
Precede a: Ramón María Narváez |
| Presidente do Goberno de España | ||

