John Cage

El Vikipedio

John Milton CAGE (naskiĝis la 5-an de septembro 1912, mortis la 12-an de aŭgusto 1992) estis eksperimenta muzika komponisto kaj verkisto, eble plej konata (aŭ eble fifama) pro sia verko 4′ 33″, ofte priskribata (iom erare) kiel kvar kaj duona minutoj da kvieto. Li estis frua verkisto de tio, kion li nomis ŝanca muziko (kaj kion aliaj decidis nomi aleatora muziko), muziko, kie kelkajn elementojn oni lasas al ŝanco; li estas ankaŭ bone konata pro sia nestandarda uzado de instrumentoj kaj sia pionira esplorado de elektronika muziko.

Cage estis amatora fungologo kaj kolektanto de fungoj.

Enhavo

[redaktu] Frua vivo kaj verko

Cage naskiĝis en Los-Anĝeleso, Kalifornio. Lia patro estis iom originala inventisto de plejparte senutilaj aparatoj, kiu rakontis al li, ke se iu diras 'ne eblas', tio montras al vi, kion fari. Cage priskribis sian patrinon kiel virinon kun senco de societo, kiu estis neniam feliĉa. Estis ne evidente el lia frua vivo, ke li iĝos komponisto; li naskiĝis en episkopana familio, kaj lia patra nepo rigardis la violonon kiel instrumenton de la diablo. Cage mem en juna aĝo planis iĝi ministro kaj pli malfrue verkisto.

Kvankam evidente muziko ne povis esti lia elektita vojo, li diris pli malfrue, ke li havis nefokusitan volon krei, kaj radikojn de lia posta anti-establa pozo oni povas vidi en okazaĵo, kiam li lernis en la Pomona kolegio. Ŝokite trovi, ke granda nombro da lernantoj en la bibloteko legas la saman tekston, li ribelis: li iris en la provizejon kaj legis la unuan libron, verkitan de verkisto, kies nomo komencas per Z. Li ricevis la plej altan noton en la klaso. Li forlasis la kolegion en sia dua jaro kaj veturis en Eŭropon, kie li restis por 18 monatoj. Ĝuste tie li komponis siajn unuajn muzikverkojn, sed kiam li aŭdis ilin, li trovis, ke ili ne plaĉas al li; li forlasis ilin, revenante en Amerikon.

[redaktu] Lernoservado

Li revenis al Kalifornio en 1931, lia entuziasmo por usono reviviĝis, kiel li diris, de legado de Folioj de Herbo de Walt Whitman. Li prenis lecionojn pri komponado de Richard Buhlig, Henry Cowell ĉe la Nova Lernejo por Socia Esplorado, Adolph Weiss kaj, fame, Arnold Schönberg, kiun li laŭlitere adoris. Schoenberg informis Cage, ke li instruos lin senkoste sub la kondiĉo, ke li dediĉas sian vivon al muziko. Cage rapide konsentis, sed haltis la lecionojn post du jaroj. Cage pli malfrue skribis en sia lekcio Indeterminacy: post kiam mi studis kun li por du jaroj, Schoenberg diris, 'por verki muzikon, vi devas havi senton pri harmonio.' Mi klarigis al li, ke mi havis neniun senton pri harmonio. Li tiam diris, ke mi ĉiam trovos obstaklon, ke ĉiam estos kvazaŭ mi alvenus al muro, tra kiu mi ne povas iri. Mi diris, 'en tiu kazo mi dediĉos mian vivon al batado de mia kapo kontraŭ tiu muro'.

CAGE komencis eksperimenti kun perkutaj instrumentoj kaj ne-instrumentoj. Iom post iom, ritmo anstataŭis harmonion kiel la bazo de lia muziko. Pli ĝenerale, li strukturigis verkojn laŭ la daŭro de sekcioj. Li vidis precedencojn por ĉi tio en la muziko de Anton Webern iugrade, sed precipe en la muziko de Erik Satie, unu el liaj plej ŝatataj komponistoj.

[redaktu] La Kornvalaj lernejaj jaroj

En la fino de la 1930-aj jaroj li iris al la Kornvala Lernejo de la Artoj en Seattle, Vaŝingtono. Tie li trovis laboron kiel akompanisto por dancistoj. Oni petis, ke li verku iom da muziko por akompani dancon de Syvilla Fort nomitan Bacchanale. Li deziris verki perkutan verkon, sed en la ludloko ne estis orkestrotruo por perkuta ensemblo kaj li devis verki por piano. Dum verkado de la muzikaĵo, Cage eksperimentadis, metante metalan platon sur la kordoj de la instrumento. Li ŝatis la sonon, kiun tio produktis, kaj ĉi tio fine gvidis al lia invento de la preparita piano, en kiu ŝraŭboj, boltoj, bendoj de kaŭĉuko kaj aliaj objektoj estas metataj inter la kordoj de la piano por ŝangi la karakteron de la instrumento. Estas verŝajne, ke li estis influata de sia antaŭa instruisto Henry Cowell, kiu ankaŭ traktis la pianon en nestandarda maniero, petante ludantojn pinĉi la kordojn per la fingroj, ekzemple. La Sonatoj kaj Interludoj de 19461948 estas large vidata kiel lia pli granda verko por preparita piano. Pierre Boulez estis inter ĝiaj admirantoj kaj organizis la unuan Eŭropan prezenton de la verko. La du komponistoj komencis korespondadi, sed ĉi tio haltis, kiam ili venis al malkonsento koncerne la uzadon de ŝanco en la muziko de Cage.

Ĝuste en la Kornvala Lernejo Cage fondis perkutan orkestron, por kiu li komponis sian unuan konstruon (en Metalo) en 1939, verkon kiu uzas metalajn perkutinstrumentojn por fari laŭtan kaj ritman muzikon. En tiu jaro li ankaŭ komponis la Imagan Pejzaĝon N-ro 1, kiu uzas gramofonon kiel instrumenton, tio estis unu el la unuaj (se ne la unua) ekzemploj de ĉi tio. Cage verkis aron da aliaj Imagaj Pejzaĝoj en pli malfruaj jaroj.

En la Kornvala Lernejo Cage interesiĝis pri multaj aĵoj, kiuj formis liajn pli malfruajn verkojn. Li lernis, danke al Gita Sarabhai, ke la celo de muziko estas malebrigi kaj kvietigi la menson, tiel farante ĝin impresebla al diaj influoj. Ĉi tio igis lin komponi muzikon denove post periodo de malcerteco pri la valoro de penado esprimi ĉion per muziko. Li interesiĝis pri hinduismo kaj Zen budhismo kaj renkontis la danciston kaj koreografon Merce Cunningham, kiu iĝis lia vivpartnero kaj krea kunlaboranto.

[redaktu] Malkovranta ŝancon

Post forlasanta la Kornvalla Lernejo, Cage kunigis la fakulton de la Ĉikago Lernejo de Desegno. Kiam tie li demandiĝis verki sonan efekan bazan muzikan akompanadon por la radia teatraĵo la City Wears a Slouch Hat' de Kenneth Patchen. Cage tiam movis al Novjorka Urbo, sed trovis ĝin tre malfacila preni laboron tie. Tamen, li daŭris verki muzikon, kaj establi novajn muzikajn kontactojn. Li turneis Usonon kun la Merce CUNNINGHAM Danca Kompanio pluraj tempoj, kaj ankaŭ turneis Eŭropon kun la eksperimenta pianisto (kaj pli malfrua komponisto) David Tudor, kun kio li laboris prokksime multaj aliaj tempoj.

Enplektis al la I Ching de Christian Wolff, Cage ekis uzi ĝin en la komponado de lia muziko enplekti elementon de ŝanco super kiu li havos ne kontrolon. Li uzis ĝin, eksemple, en la Muziko de Ŝangoj por solo piano en 1951, determini kiojn notojn uziĝus kaj kiam ili sonus. Li uzis ŝancon en aliaj manieroj ankaŭ; Imaginary Landscape No. 4 (1951) estas komponata por dekdu radia riceviloj. Ĉio radio havas du ludantojn, unu kontroli la frekvencon al kio la radio sintoniĝas, la alia kontroli la voluman nivelon. Cage verkis tre preciza instruojn en la partituro pri kial la ludantoj ekus iliajn radiojn kaj ŝangus ilin super tempo, sed li ne povas kontroli la realan sonon el ili, kiu estis dependanta sur kii radiaj programoj ludis ĉe tio specifa placo kaj tempo de ludado.

[redaktu] Nigra Monto

En 1948, Cage kunigis la fakulton de la Nigra Monto Kolegio, kie li regule kunlaboris kun Merce Cunningham. Ĉirkaŭ ĉi tio tempo, Cage vizitis la anekoikan ĉambron ĉe Harvard Universitato. Anekoika ĉambro estas dormo desegniĝas en kiel maniero tio la muroj, plafono kaj planko sorbos tutajn sonojn kio estas farata en la dormo, anstataŭ resaltiganta ilin malantaŭe kiel eĥoj. Ili estas ankaŭ ĝenerale sonopruvata. Cage eniris la ĉambron atendanta aŭdi silencon, sed kiel li verkis pli malfrua, li aŭdis du sonojn, unu alta kaj kaj malalta. Kiam mi describis ilin al la kontrolanta enginiero, la enginiero informis lin ke la alta unu estis lia nervous sistemo, kaj la malalta, lia sango en cirkulado. Kio estas la vero de ĉi tioj eksplikoj, Cage iris al placo kie li atendata ne sonon, kaj ankoraŭ tie estis iom. Ĝis li mortos, tio estos sonoj. kaj sono daŭros post lia morto. Unu ne bezonas timi ĉar la estonto de muziko. La kompreno kiel li vidis ĝin de la malebleco de silenco gvidis al la komponaĵo de lia plej notinda verko, 4′ 33″.

Alia citata influo por ĉi tio verko elvenis la kampon de la visual artoj. La amiko de Cage kaj Negra Monta kolego Robert Rauschenerg produktis, kiam laboranta ĉe la kolegio, serion de blanka pentraĵoj. Ĉi tioj estis ŝajne blankaj kanvasoj ke, vere, ŝangis depende de variantaj lumaj kondicioj en la dormoj en kiu ili pendiĝis, la ombroj de homoj en la dormo kaj tiel plu. Ĉi tioj pentraĵoj inspiris Cage uzi similan ideon, uzanta la 'silenco' de la verko kiel 'aura blanka kanvaso' reflekti la dynamikan flukson de ambient sonoj ĉirkauanta ĉio ludado.

[redaktu] 4′ 33″

La unua prezento de la tri movado 4′ 33″ doniĝis de David TUDOR sur la 29-a de augusto, 1952, ĉe Woodstock, Novjorko kiel parto de recitalo de samtempa piana muziko. La audentaro vidis lin sidas ĉe la piano, kaj levas la kovrilon de la piano. Iom tempo pli malfrua, sen ludanta ĉioj notoj, li mallevas la kovrilon. Iom tempo post tio, denove ludanta nenio, li levas la kovrilo. kaj post iom periodo de tempo, li mallevas la kovrilo denove kaj ekstaranta el la piano. La verkoj pasigis sen noto ludiĝas, fakte sen TUDOR aŭ ajnulo sur la estrado faris iu ajn volan sonon kvankam li tempiĝis la largecojn sur klikhorloĝo kiam turneanta la paĝojn de la partituro. Richard Kostelanetz proponas ke la fakto ke TUDOR, homo konata por ĉampioniganta eksperimentan muzikon, estis la performer, kaj ke Cage, homo konata por enplektanta malatendanta nemuzikan bruon en lian verkon, estis la komponisto, gvidos la audentaron atendi malatendantajn sonojn. Iu audanta intense aŭdiĝis ilin: kiam neniu produktas sonon vole, estas sonoj en la koncerta halo (je estis sonoj en la anekoa ĉambro ĉe Harvard). Ĝi estas ili sonoj, malantaŭvidebla kaj malvola, ke konsistigas la muzikon en ĉi tio verko. La verko restas diskutata al ĉi tio tago, kaj vidiĝas ke defianta la definaĵoj de muziko.

Kiam ĝi defias la definaĵo de muziko, ĝi ne defias iu defino de komponaĵo — la pli frua partituro estis skribanta en konvenca granda staba notacio escepte estis ne notoj. Ĝi havas tri parta partituro, tuto de la partoj diranta Tacet. en muziko notacio ĉi tio estas kutime uzata kaj signifas 'faru ne sonon'. La partituro provizas ne tempo limigoj por iu de la partoj nek la tuta verko, kaj kiel en la spirito de Cage la daŭro de la unua ludado decidis uzanta ŝancajn operaciojn. La verko povas havi cion daŭron kaj tiel ĉion titolon, sed estas gluata kun la fama unua ludada dauro kaj titolo (tio estas movado 1: 30″- movado 2: 2′23″- movado 3: 1′40″). Cage mem referas al ĝi kiel lia silenta verko kaj skribas; "Mi pasigis miajn plezurajn horojn en la arboroj konduktas ludadojn de mia silenta verko ... por audentaro de mem, de kiam ili estis tro pli longa ol la populara longeco kiu m eldoniĝis. Ke unu ludado ... la dua movado estis ekstreme drama, eko kun la sonoj de cervo kaj cervino saltanta supren al ene de dek futoj de mia roka podio." (en John Cage: Silenco, lekcioj kaj verkaĵoj).

Ĝi estas unu problemo kvankam se oni volas rigardi la malantaŭvidebla sonoj konsistigas la muzikon en ĉi tio verko. ĉi tio venas klare antaŭe en la sonbendo de la verko de Amadinda Percussion Group, en kiu la grupo lokas sijn en parko. Oni aŭdas birdkantoj, kompreneble, nur interrompanta duope kauziĝas de la pauzoj poste ĉio parto. Se la sonoj dum la partoj estas la muziko, tiam la sonoj inter la partoj ne estas, kaj tiam la Amadinda sonbendo estas vero al ĝia fondo. Kiam en ludado la aŭdano ne povas distingi la partojn en sonoj, nur en la agoj de la ludanoj. En ĉi tio respekto la Silenta Verko de Cage ne konsistas de iu muziko aŭ sonoj, sed teatro.

4′ 33″ registariĝas sur pluraj okazoj, unu versio ludiĝis de Frank Zappa (parto de Ŝanca Operacio: la John Cage Tributo, sur la Koch etikedo, 1993). 'Orkestra' versio de 4′ 33″ donis de la BBC Symfonia Orkestro estis elsendiĝis sur BBC Radio 3 en januaro, 2004.

En 2002, brita kantoverkisto Mike BATT ellasis albumon enhavanta trakon nomiĝas unu minuta silenco. La postlasaĵo de CAGE lanĉis proceso kontraŭ BATT, pretendanta ke ĝi malobservas la copirajton de la pli frua CAGE verko. la proceso finaranĝis ekster de korto por granda kaŝanta sumo.

[redaktu] Metodo kaj verkoj

La detala naturo de la komponaĵa uzado de Cage de ŝanco restis malbone komprenata. Generale, Cage eliris el la plejlargaj aspektoj de nova komponaĵo to ekstreme specifikaj oni. Por tuto ĉi tioj decidoj, li determinis la nombro de ebloj por ĉio aspekto kaj tiam uzis ŝancon selekti apartan eblon: la nombro de eblon estus relatata ol unu aŭ serio de nombroj kunrespondata al la sesdek kvar pentagram de la Ĉina klasika texto, I Ching. Eksemple, Cage povas selekti muzikan tonalton el tri eblojn. Eblon A povas relati al I Ching nombrojn 1–24, eblo B al 25–48, kaj eblo C al 49–64. La efektiva elekto de I Ching nombro, kiel priskribas en la libro mem kiam ĝi estas uzata kiel oraklo, estis atingis de jetanta monerojn aŭ (pli malfrua) de kuranta komputilon programon desegniĝis de la adjunkto de CAGE, la komponisto Andrew Culver. Cage vokis la generacianta de I Ching nombro ŝanca operacio. Finiĝis komponaĵon generale sekviganta numerajn ŝancajn operaciojn.

CAGE uzis ŝanco komponi varieco de malsamaj verkoj, inkluzivanta tiel verkoj kiel Aria (1958), HPSCHD (19671969), kaj Roaratorio: Irish Circus on Finnegans Wake (1979). li ankaŭ verkis plurajn librojn, inkluzivanta Silence (1961), Year From Monday (1968), M (1973), Empty Words (1979) kaj X (1983). Intervjuoj kun CAGE kaj la kritikisto Daniel CHARLES kolektiĝas en la libro For the Birds (1981), la titolo de kio estas referenco al unu de la favora parolado de CAGE, kiu estas typika de lia ofte subtila, mem-referenca humoro: "Mi estas por la birdoj, ne por la kagoj en kion homoj metas ilin". Richard KOSTELANETZ kunmuntis glubildon de varaj intervjuoj en Conversing with Cage (dua ed., 2003), kaj volumo de interparoladoj kun Joan RETALLACK el la 1990s, Musicage, aperis en 1996.

Dum lia pli malfrua jaroj, la verko de Cage restis eksperimentan, konbinanta multajn de lia muzika kaj liberaj formoj konceptoj en publikaj atelieroj. Ankoraŭ aliaj verkoj, tia kiel Cheap Imitation (1969), Hymns and Variations (1979), kaj Litany for the Whale (1980) similas la malpli radikalajn verkojn de lia frua kariero. En du grupoj de komponaĵoh el lia last jaroj — Music for _____ kaj la Number Piece serio — Cage klopodis repaciĝi la eksperimentan, procesorientatan karakteron de lia maturaj komponaĵoj kun la ideo de muzika verko aŭ objekto. En la Number Piece serio, speciale, Cage kredas ke li fine malkovris manieron verki muzikon ke havis harmonion, kiu li nun definas kiel sonoj perceptanta ĉe la sama tempo.

Alia de verkoj de Cage, Organ² / ASLSP, nuntempe ludiĝas proksime la Germania vilaĝeto de Halberstadt; en imageco kaj diskutata interpreto de la instrukcioj de CAGE por la verko ludiĝi As SLow aS Possible (kiel malrapide kiel eble) , la ludado, ludiĝas sur speciale konstruata aŭtonoma orgeno konstruata en la malfruan kirkon de St. Burchardi, estas horariganta preni tuton de 639 jaroj post inicio ke meznokto sur la 5-a de septembro, 2001.

John Cage mortis en Novjorko.

[redaktu] Ekstera ligilo