Limbo (religio)
El Vikipedio
En katolikismo, Limbo estas ejo por la animoj de infanoj kiuj mortis senbapte. Se ili kreskus kaj ne ricevus bapton, ili irus al Infero. Post bapto, ili rajtus iri al Ĉielo, aŭ Purgatorio, laŭ indeco.
Infanoj mortitaj en frua aĝo, ne farinte iun ajn malbonon, ne povas esti komdamnitaj al la eterna fajro. Se, aliflanke, ne farinte bonon, ili ne rajtas ĝui la superegan feliĉon. Ili restas en la limboj, diras la Eklezio, en tiu neniam difinita situacio, en kiu se ili ne suferas, ili ankaŭ ne ĝuas la feliĉecon. Ĉar tiu sorto estas neŝanĝebla, tiu feliĉego en postmorto restas al ili malpermesita por ĉiam. Tia malpermeso estas, alie, relativa torturo eterna, ĉar la limbanoj komprenas ke ne atingos la paradizon. Tio samas okazas al homoj kiuj, ne ricevinte la gracon de la bapto kaj la lumon de la katolika religio, pekas pro nescio, forlasite al la naturaj instintoj. En "Dia Komedio" de Danto, ankaŭ estas en Limbo la justaj paganoj, kiuj pro nebaptitaj ne rajtis Ĉielon.
Figure, oni nomas Limbon ankaŭ nedifinitan staton inter pluraj klaraj eblecojn.

