Sunkolektoro
El Vikipedio
Sunkolektoro estas instalaĵo por energiogajno. La kolektoro "kolektas" kaj absorbas la radiojn (energio), kiam – male al la fotovoltaikaj instalaĵo - ĝi uzas ankaŭ la de la longondaj ĝis la infraruĝa radia areo (varmoradiado) ĉe difuza lumo.
Sunkolektoroj atingas relative altan efikecon – tipe inter 60 kaj 75 % - ĉe prilaboro de la radiado. Plej gravaj partoj de la kolektoroj estas la absorbilo, kiu akceptas la avrmon kaj direktas ĝin al plej ofte likva varmoportanto. Per helpo de la varmoportanta likvo estas la varmo forportita e la kolektoro kaj fine rezervita aŭ uzita rekte.
Por eviti la malgajnon je varmo, necesas la bona izolado de la absorbilo kontraŭ la medio. Post la izola teknologio oni distingas
- platkolektorojn, kiuj uzas la tradician izolaĵojn;
- vakutubaj kolektoroj, kiuj la izolas per vakuo;
- naĝejajn absorbilojn, kiuj celas la varmigon de la naĝejo per malalt-temperaturaj kolektoroj, plej ofte konsistante el plasto kaj aldone ne estas izolitaj.
La kolektoro estas la centa parto de la termika suninstalaĵo, kiu uzatas por produkti varman akvon kaj malofte por hejtado.
Specialeco estas la termosifonkolektoro, kiu estis evoluita por suninstalaĵoj, kiuj laboras sen pumpilo per la gravito. La termosifonkolektoro entenas ofte jam varmakvan rezervujon kaj prezentas tiel kompletan, simplan suninstalaĵon precipe en la varmegaj landoj (Grekio, Turkio, Izraelo).
Enhavo |
[redaktu] Konstrua skemo
La apudstaranta skemo skizas la konstruon de platkolektoro kun la plej gravaj partoj. La radioj trapasas vitroplaton kaj tarfas absorbilon. Ĉe la altrafo de la radioj, la kurtonda radio transformiĝas al longonda radio (varmoradiado). La tiam estiĝantan varmon rezervas la izolaĵoj de la kolektoro ĉiuflanke.
La varmo, kiun la absorbilo ne kapablis akcepti aŭ de tiu kiel emisio estas denove elradiita, estas reflektita per vitra plato. Tie la radiado estas kaptita en la kolektoro. Tiun efikon oni priskribas kiel varmokaptilo aŭ forceja efiko.
La varmegigita absorbilo transdonas la varmon al la – kun la absorbilo kunligita – varmoportanta likvaĵo, fluanta en kupro- aŭ aluminiotuboj. La likvaĵo transportas la kolektitan varmoenergion al la konsumanto aŭ varmodeponejo. Ekzistas solarinstalaĵoj kun malfermitaj likvoflua cirkulado, ĉe kiuj la absorbilon trafluas la uzota akvo (antaŭ ĉio ĉe termosifoninstalaĵoj). En al regionoj, kie minacas pli granda frostodanĝero, oni uzas dividitan likvofluan cirkuladon, ĉe kiuj la varmo estas transigita al la uzota akvo en fermita likvoflua cirkulado per varmoŝanĝilo.
[redaktu] absorba tekniko
La absorbilo devas la rektan kaj difuzan radiadon akcepti kaj transformi al varmo (absorbo). Ĝi devas samtempe kaj laŭeble malmultan varmon emisii, tio estas ĝi devas teknike selekte funkcii.
En la varmegaj landoj, oni ofte uzas absorbilojn, kiuj estas kovritaj nur per t.n. sunlako. Tiu lako estas tre varmorezista kaj ĝenerale nigra, por atingi la plej altajn absorbajn valorojn. Sed samtempe ankaŭ la emisiaj valoroj estas altaj kaj tiel malbonaj; granda parto de la kaptita varmo estas denove rekte elradiita.
Por minimumigi la energiajn malgajnojn, oni uzas en la malpli aj landoj alte-selektan kovraĵojn, kiu certigas la absorban valoron super 90 % kaj emisiajn valorojn sub 10 %.
Kovraĵoj:
- nigrakroma kovraĵo kovris per glavana proceso la kupran kaj aluminian absorbilan platon. Ĝi estis ĝis 1997 markatorega, sed ne medioamika kovraĵo.
- nigra nikelo
- titanbazita blua farbaĵo, en formo de titan-nitrit-oksida kovraĵo (firmao TiNox [1]).
[redaktu] solarvitro
Oni evoluigis specifan vitron por la kolektoroj, kiu entenas malpli da fero ol normala vitro. Optike ĝi estas klara ĉe la rando, dum fenestra vitro havas verdetan koloron.
[redaktu] uzareo
- lavado
- banado
- domhejtigo
Oni devas distingi de la termikaj kolektoroj la solarĉelojn, [[solarpanelo]jn, kiuj la energion transformas al elektra energio (fotovoltaiko).
Legu: termika suninstalaĵo, termokemia varmodeponejo, sunforno,

