Montanismo
El Vikipedio
Montanismo estis apokalipta konfesio, estis fondita far pastro Montanus el Müsia en ĉ. 160. La anoj de la konfesio kredis je proksima mondofino kaj je baldaŭa veno de lando de Dio. Ĝis alveno de Lando de Dio, ili necesis vivi en rigora askezo, tiel ili manĝis nur sekiigtajn manĝaĵojn, daŭre fastis kaj ĵuris je virgeco, kaj admoris, laŭis la martirecon.
La montanistoj dismigris en la 2-a – 6-a jarcento el Malgranda Azio dise en la Romia imperio. La administra centro kaj la plej sankta loko estis Pepuza, kie oni atendis alvenon de la „Nova Jerusalemo" , kiel aŭguris la libro de la Fenomenoj(?).
La tiamaj gvidantoj de la frukristana eklezio deklaris la montanizmon herezo, ĉar ne plaĉis al ili la ekstataj deklaroj, pastriĝo de virinoj, kaj suspektis influon de la friga, pagana diino Kübele.
La konfesio eltenis preskaŭ 400 jarojn kaj malaperis nur en 550, kiam la soldatoj de la Orient- Romia imperio ruinigis la sanktejon en Pepuza kun aliaj konstruaĵoj kaj neniigis la keston, kiu rezervis la ostojn de la fondinto kaj sia du pastrinoj Prisca kaj Maximilla.

