Sankta Kinga
El Vikipedio
Sankta Kinga (1224-1292) el la Arpad-dinastio estis filino de hungara reĝo Belo la 4-a kaj edzino de Boleslavo pola reĝo.
Li iĝis reĝino en aĝo de 15 kiel edzino de Boleslavo, princo de Krakovo, post kiam oni elektis sian edzon reĝo. La reĝa paro ĵurpromesis eternan virgecon (netuŝitecon t.n. jozefan geedziĝon), je peto kaj influo de Kinga. Tio okazis antaŭ la krakova episkopo Prandotha. Ili vivis kiel gerfatoj en asketismo.
Kinga tre helpis la riĉiĝon, evoluon de la lando, sian geedziĝan heredon donacis ŝi por la defendo kontraŭ la mongoloj (40.000 ormarkojn). Post la mongola invado de 1241-42, la reĝino disdonis multajn subvenciojn por la rekonstruado.
Kinga konstruigis multajn templojn, klostrojn kaj okupiĝis pri ties ekipaĵoj. El tiuj konstruaĵoj plej gravas la franciska klostro, fondita en Stary Sącz, kiu iĝis kultutra centro de Mez-Eŭropo.
Post morto de sia edzo, ŝi iĝis franciska klarissa monaĥino kaj eĉ dum la entombigo de la edzo aperis en vesto de tiu ordo. (1279)
Ŝi disdonis sian posedon inter la malriĉuloj kaj retiriĝis al monaĥinejo de Sandec, kie oni elektis ŝin prioro. Lastan parton de sia vivo ŝi dediĉis al preĝado, almozdonado, prizorgo de malsanuloj. Li mortis en 1292, oni beatigis ŝin en 1690, sanktigis en 1999 (Johano Paŭlo la 2-a).
Kelemeno la 9-a igis ŝin patrono de Litvanio kaj Pollando en 1715.
[redaktu] legendoj
Ŝi hejmenveturis (Hungarion) en 1249 por peti helpon de sia patro por Pollando. Dum sia vizitvojaĝo petis ŝi sian patron en la salminejo doni salblokojn por la poloj. La patro plenumis tiun peton kaj Kinga - por signi la posedaĵon - ĵetis sian orringon en la minsapeon, kiun oni trovis post du jaroj en la pollanda Wieliczka, kie oni malfermis la tiean minejon (laŭ la legendo).
[redaktu] Literaturo
- Jan Dlugosz /Johannes Longinus/ (1415-1480): „Vita beatae Cunegundis" (1474)
- Wojciech Ketrzynski: „Vita et miracula sanctae Kyngae ducissae Cracoviensis" (Lemberg, 1884)
- Schmied W.: Die K.-Sage (1891)

