Marianne H. Vermaas
El Vikipedio
| La neŭtraleco de ĉi tiu artikolo estas disputata. Klarigo troviĝas en la diskutpaĝo. Se vi redaktas la paĝon, klopodu restarigi neŭtralan vidpunkton, kaj forigu ĉi tiun averton nur kiam la disputita artikolero estos plibonigita. |
Marianne VERMAAS (naskiĝis la 23-an de septembro 1911 - mortis la 23-an de septembro 1991, precize je sia 80-a datreveno, en Roterdamo) estis iama direktorino de la Centra Oficejo de UEA kaj honora membro de UEA.
Vermaas lernis Esperanton en 1934, supozeble de sia patro, unu el la unuaj delegitoj de UEA kaj aktivulo en la loka E-movado. Aktiva jam de la unuaj postmilitaj jaroj, ŝi dum jardekoj sekretariis en la roterdama E-klubo "Merkurio" kaj longe servis kiel komitatano de Nederlanda E-Asocio. Ŝi estis unu el la fondintoj kaj multjaraj estraranoj de la iama mondcivitana organizaĵo Universala Ligo. Vermaas fakte majstris la internacian lingvon: dum sia vivo ŝi aperigis amason da artikoloj kaj foje trovis tempon produkti rimarkindajn tradukojn.
Al tio aldoniĝas grandaj kuraĝo kaj sindediĉo. En 1953 ŝi fariĝis komitatano de UEA, por baldaŭ poste, en 1955 transpreni el le la plej rnalfacilan movadan taskon, tiun de la direktoro de la Centra Oficejo. Temas pri kriza periodo, kiam la Asocio decidis transloki sian sidejon el Anglio. Estis Vermaas, kiu trovis unue provizoran lupreizitan oficejon en Roterdamo, kaj poste la nunan sidejon, aĉetitan en 1961. Al la ankoraŭ nur, ne malofta demando kial la CO de UEA trovigas en Roterdamo, ekzistas unu simpla kaj ĝusta respondo - pro la sindediĉo kaj kuraĝo de Marianne Vermaas. Kiam ŝi en 1968 retiriĝis de la posteno de direktoro, UEA elektis ŝin honora membro. Tio tamen neniel signifis movadan malaktiviĝon de Vermaas, kiu samjare iniciatis la fondon de Institucio Hodler '68, kies administranto ŝi estis ĝis 1976. La elektorezultoj de UEA en la jaro 1974 eĥis ĉe Vermaas kiel bombo kaj transformiĝis en personan tragedion. Ŝi subite frontis la devon disigi sian lojalecon, ĉar ŝajnis, ke UEA staras antaŭ splitiĝo. Ke tio estis malfacila (eĉ ne farebla) montras la fakto, ke ŝi - rezigninte sian honoran membrecon - tamen neniam ĉesis rilati kun la CO. Tio ja estus aparte malfacila en ŝia kazo, ĉar ŝi daŭre loĝis je kelkcentmetra distanco de la UEA-sidejo. Antaŭ kelkaj jaroj, oni invitis ŝin repreni sian honoran membrecon, sed ŝi malakceptis tion. Vermaas estis brava virino de altaj principoj. Tion necesas respekti eĉ kiam oni ne samopiniias. Marianne Vermaas private restis enigma personeco eĉ por siaj parencoj.

