Luksemburgia dinastio
El Vikipedio
Ĉeĥio > Historiaj ŝtatestroj de Ĉeĥio > Luksemburgia dinastio
Luksemburgia dinastio, kiu regis en Ĉeĥio 127 jarojn, devenis el Limburgo. Devenaj sinjoroj de Luksemburgio, grafoj el Namuro kaj Luksemburgio formortis en la jaro 1196 pro morto de Henriko la 1-a La blinda. Lia filino Ermesinda edziniĝis plej baldaŭ al duko el Bar kaj en la jaro 1214 al duko Valramo la 3-a Limburga. Post lia morto en 1226 liaj provincoj disdividis inter du filoj – inter Henriko, filo el la unua geedzeco, kiu ekregis en Limburga dukolando kiel Henriko la 4-a, kaj inter Henriko, filo el la alia geedzeco kun Ermesinda, dum kiu regis lia patrino ĝis sia morto en la jaro 1247 kaj poste li ekregis mem kiel grafo Henriko la 2-a nomata La granda. Tiu regis ĝis la jaro 1281 kaj li ekzorgis pri evoluo de la lando. Lia filo Henriko la 3-a regis nur sep jarojn, do ĝis la jaro 1288, kiam li estis mortigita en batalo ĉe Worringen proksime de Kolonjo, kie li renkontiĝis kun soldataroj de Johano la 1-a Brabanta en batalo je Limburgo, kie formortis la reganta dinastio. Henriko la 3-a postlasis tri filojn – Henrikon, Valramon kaj Balduinon. La unuenaskita filo surtroniĝis sur luksemburgian tronon kiel grafo Henriko la 4-a kaj li ligis al porfranca politiko de siaj antaŭuloj. Francaj reĝoj tiutempe akiris unuan lokon en eŭropa politiko, kiam ili sukcesis devigi papon, por ke li transŝovu papan sidejon el Romo ĝis franca Avinjono, kaj uzi tiel ilian potencon por realigi la sian propran. Por realigi sian influon franca reĝo Filipo la 4-a La bela atingis nomigon de luksemburgano Petro el Aspelt, sia proksima amiko kaj amiko de luksemburgia grafa dinastio, kiu estadis kanceliero de ĉeĥa kaj pola reĝo Venceslao la 2-a Přemyslido, al posteno de ĉefepiskopo en Majenco. Plua lia ŝatato fariĝis ĉefepiskopo en Koljono kaj fine la 10-an de decembro de 1306 estis nomita ĉefepiskopo de triera Balduino Luksemburga. En la jaro 1308 estis murdita romia reĝo Albreĥto la 1-a Habsburga kaj Filipo la 4-a anoncis kandidecon de sia frato Karolo el Valois. Sed kontraŭ tio stariĝis plimulto de regnaj princoj kaj ĉefepiskopoj kunsumigis sole tri voĉojn. Kaj do estis interkonsentita kandideco de Henriko la 4-a Luksemburgia, kun kiu interkonsentis eĉ rejna falcgrafo Rudolfo, per kio estis akirita bezona la kvara princ-elektista voĉo. La 6-an de januaro de 1309 okazis en Aĥeno reĝa kronado, per kiu Henriko ricevis titolon reĝo romgermana kaj nomon Henriko la 7-a.
- 1310 – 1437 Ĉeĥa reĝlando
- 1310 – 1437 Moravia margrafujo
- 1327 – 1437 Supra Silezio, dukolando
- 1368 – 1437 Suba Silezio, dukolando
- 1319 – 1437 Supra Luzacio, margrafujo
- 1368 – 1437 Suba Luzacio, margrafujo
- 1310 – 1335 Pola reĝlando
- 1387 – 1437 Hungara reĝlando
- 1308 – 1313 Romia imperio
- 1347 – 1400 (reĝlando Germana kaj
- 1410 – 1437 reĝlando Lombardio)
- 1335 – 1341 Tirola grafujo
- 1365 – 1378 Arelata reĝlando
- 1214 – 1437 Luksemburgia dukolando
- 1355 – 1437 Brabanta dukolando
- 1355 – 1437 Limburga dukolando
- 1373 – 1417 Brandenburgia margrafujo

