Marvojo Sankt-Laŭrenco
El Vikipedio
Marvojo Sankt-Laŭrenco, aro de kanaloj kaj kluzoj en la rivero Sankt-Laŭrenco kiuj permesas la perakvan atingon de la Grandaj Lagoj al varŝipegoj. Ĝi komenciĝas ĉe la haveno de Montrealo, kie la Kanalo de la Suda Bordo (kluzoj Saint-Lambert kaj Sainte-Catherine) permesas la preterpason de la kataraktoj de Lachine. Okcidente de la insulo Montrealo kaj la lago Sankt-Luizo, la kanalo kaj kluzoj Beauharnois permesas la preterpason de la samnoma hidroelektrika centralo.
La ŝipvojo sekve foriras Kebekion tra la lago Sankt-Francisko kaj la Akwesasne indiana nacio, kaj pasas inter Novjorko kaj Ontario; en Novjorko, la ŝipkanalo Wiley-Dondero, kun la kluzoj Snell kaj Eisenhower, preterpasas la centralon Moses-Saunders.
Fine, la kluzo Iroquois permesas malgrandan supreniron por preterpasi la akvonivel-regulilon Iroquois.
Oni ofte konsideras la marvojon Sankt-Laŭrenco en unu sistemo kun la Akvovojo de la Grandaj Lagoj: Welland kluzoj kiuj forpasas la akvofalon Niagaro, kaj la Sault kluzoj kiuj forpasas la akvofalojn Sankt-Maria ĉe Sault Sainte-Marie, Ontario.
La marvojo estas kunadministrita de Kanado kaj Usono, kaj malfermiĝis en la jaro 1959.

