Tajĝiĉuano
El Vikipedio
Tajĝiĉuano (en la ĉina: 太極拳; en pinjina skribo: Tàijíquán, tradukebla kiel "suprema fina pugno"), estas ĉina interna luktarto, kreita de Ĉang San Feng en 1247, kvankam verŝajne elementoj de la luktarto jam ekzistis antaŭe. La populareco de Tajĝiĉuano, kiu havas tutmonde milionojn da praktikantoj, kredeble havas jenajn kaŭzojn:
La ekzercado per Tajĝiĉŭano tre utilas al nia sano en maniero ne same oportune trovebla en aliaj sportoj. En okcidentaj landoj Tajĝiĉŭan estas konata kiel malpeza sporto aŭ ĉina matena gimnastiko. Tajĝiĉŭan konvenas por ĉiaj homoj, inkluzive de la maljunaj kaj malfortaj. La konstanta ekzercado kun malstreĉiĝo de korpo, koncentriĝo de spirito kaj mildaj movoj havas efikojn por akceli la funkcion de la nerva sistemo, teni la artikojn flekseblaj kaj plibonigi la funkcion de la interno de la korpo. Precipe ĝi multe helpas por kontraŭefiki hipertension, ulceron, kormalsanon, ftizon ktp.
Tajĝiĉŭan estas sindefendeca luktarto kun siaj specialaj teknikoj, konate kiel unu el la internaj skoloj de ĉina luktarto, kiu kontrastas kun la pli konataj eksteraj. Multaj homoj, precipe junuloj, interesiĝas pri tiu ĉi luktarto, ili lernas kiel resti en bona ekvilibro dum movado, kiel lerte uzi sian forton.
Tajĝiĉŭan povas esti kiel simbolo de ĉina kulturo. Ĝi estis elfarita surbaze de ĉina tradicia kulturo dum miloj da jaroj. Pere de lernado de Tajĝiĉuano oni povas pli bone kompreni ĉinajn kulturon kaj popolon.

