Ιώτα
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
| Ελληνικό αλφάβητο | |
|---|---|
| Αα Άλφα | Νν Νι |
| Ββϐ Βήτα | Ξξ Ξι |
| Γγ Γάμμα | Οο Όμικρον |
| Δδ Δέλτα | Ππϖ Πι |
| Εεϵ϶ Έψιλον | Ρρϱ Ρω |
| Ζζ Ζήτα | ΣϹϽσςϲͻ Σίγμα |
| Ηη Ήτα | Ττ Ταυ |
| Θϴθϑ Θήτα | Υϒυ Ύψιλον |
| Ιι Ιώτα | Φφϕ Φι |
| Κκϰϗ Κάππα | Χχ Χι |
| Λλ Λάμδα | Ψψ Ψι |
| Μμ Μι | Ωω Ωμέγα |
| Γράμματα που δε χρησιμοποιούνται σήμερα | |
| Ϝϝ Δίγαμμα | ϞϘϟϙ Κόππα |
| Ϛϛ Στίγμα | Ϡϡ Σαμπί |
| Ϻϻ Σαν | Ϸϸ Σχω |
Το γράμμα Ιώτα (επίσης Γιώτα) (κεφαλαίο Ι, πεζό ι) είναι το ένατο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου.
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητική αξία ι´ = 10.
Προήλθε από το φοινικικό γράμμα yodh, που στα φοινικικά σήμαινε χέρι.
Σε αρχαιότερο ελληνικό σύστημα αρίθμησης που ονομάζονταν ακροφωνικό είχε αριθμητική αξία I = 1.
Έχει άμεση σχέση με το γράμμα I,i αλλά και με το J, j άλλων αλφαβήτων.
Στο πολυτονικό σύστημα το συναντάμε και ως υπογεγραμμένη στους καταχρηστικούς διφθόγγους πχ Αι ως ᾳ, Ηι ως ῃ και Ωι ως ῳ.
Το ι χαρακτηρίζεται δίχρονο φωνήεν. (Δηλαδή άλλοτε μακρόχρονο και άλλοτε βραχύχρονο, χαρακτηρισμός κυρίως της αρχαίας προφοράς)

