Imperiestra pingveno
El Vikipedio
| Imperiestra pingveno | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Biologia klasado | ||||||||||||||||||
|
La imperiestra pingveno (Aptenodytes forsteri) estas la plej granda de ĉiuj pingvenoj. Ĝi estas la nur pingveno kiu reproduktiĝas dum la vintro en Antarktio. Imperiestraj pingvenoj manĝas ĉefe krustacojn (kiel kriloj sed ankaŭ konsumas malgrandaj fiŝoj kaj loligoj. Sovaĝe, imperiestraj pingvenoj tipe vivas por 20 jaroj, sed iuj registroj indikas maksimuma vivdaŭro de proksime 40 jaroj.
Pingvenoj estas antarktaj marbirdoj, kies piedoj sidas preskaü ĉe la vosto, kaj kiuj ne kapablas flugi, ĉar iliaj flugiloj estas tre malgrandaj. La plej granda el tiuj sfeniskoformaj birdoj (palmopiedaj birdoj) nomiĝas imperiestra pingveno (Aptenodytes forsteri). Unu metron alta kaj 40 kilogramojn peza, la sfenisko sin nutras en la oceano kaptante fiŝojn kaj krustulojn. Dank' al siaj flugiloj, kiuj fariĝis naĝiloj, ĝi kapablas naĝi tiel bone kiel la delfeno, uzante la piedojn kiel stirilon.
Komence de l' antarkta aŭtuno, la pingvenoj forlasas la oceanon, kie abundas nutraĵoj, por migri dum pluraj semajnoj sur la bankizo ĝis firma grundo. Tie ili grupiĝas en grandaj kolonioj, pariĝas kaj kopulacias. Maje, kiam regas la antarkta nokto, la ino demetas sian solan ovon, kiun ŝi konfidas al la masklo. Tiu ĉi metas la ovon sur siaj piedoj, kies polmoj bone trafluataj per sango estas sufiĉe varmaj. Poste la masklo per sia poŝo, kiu rolas kiel vivanta nesto, kovas la ovon dum du monatoj. Bone protektate interne de la poŝkavo, la ovo ne povas fali eksteren, dum la birdo moviĝas. Fakte la patro devas ŝpari siajn kaloriojn, ĉar komenciĝas la fasta periodo. La birdoj sin protektas kontraü la blizardo kaj la frostego dank' al la dika tavolo da graso, kiu troviĝas sub ilia haŭto – tial ili povas elteni temperaturojn je −60°C. Krome, la kompatindaj patroj, kiuj kovas stare, kuniĝas grupe, alpremiĝante unu kontraŭ la alian, dorsalvente, por formi rondon nomatan "testudo", kiu mairapide antaŭen paŝetas kaj turniĝetas, por ke la bestoj alterne povu lokiĝi interne de la cirklo. Transdoninte sian ovon al la masklo, la ino tuj reiras al la maro por sin nutri kaj retrovi siajn fortojn. Sata je kelkaj kilogramoj da fiŝo kaj provizita per nova grastavolo, ŝi revenas al la kolonio. Alveninte, ŝi ekserĉas sian edzon, kiun ŝi identigas laŭ la voĉo. Estis la lasta tempolimo: La maskio, fastinta dum 3 monatoj, perdis preskaŭ duonon de la pezo.
La birdido eloviĝas post 2 monatoj en la poŝo kaj partoprenas la familian manĝon englutante taŭgan fiŝnutraĵon digestitan de la patrina stomako. De nun la ido ŝirmas sin en la patrina poŝo, dum la patro reiras al la maro por sin nutri kaj libertempi antaŭ ol reveni hejmen kun abunda nutraĵo. La ido restadas pliajn 5 semajnojn en la patrina poŝo. Poste ĉiuj idoj grupiĝas laŭ "infanĝardenoj", gardate kaj nutrate de siaj gepatroj. Ili malrapide kreskas, ĉar la nutraĵo alportita laŭvice de la gepatroj celas nutri la tutan familion.
La idoj fariĝas sendependaj, kiam ili aĝas 5 monatojn. Tiutempe regas la antarkta somero kaj ĉiuj forlasas la pingvenejojn. La glacio fendiĝas, rompiĝas pro la varmo, kaj malfermiĝas la vojo al la oceano.
|
Aptenodytes forsteri Distribuzione.jpg
|

