Goiânia

El Vikipedio

Goiânia estas urbo de Brazilo, ĉefurbo de subŝtato Goiás. Ĝi estas 16°40' S kaj 49°15' U, 749 m je marnivelo. La municipo havas 1,2 milionon da loĝantoj en areo 739,5 km².

[redaktu] Esperanto en Goiânia

Eble la unua esperantisto en Goiânia estis José Veiga Jardim, kiu vivis kiel ermito en ĉambro de konstruaĵo en Avenuo Goiás.

Goiânia Esperanto-Klubo estis fondita de Carlos de Almeida Wutke, el Uberlândia, invitita de la prezidanto de spiritisma centro “Tenda do Caminho”. Kunvenintaj en “Ĉambro de la Komerco”, la interesatoj elektis la unuan estraron, kies prezidanto estis Aloísio Correia Melo. Li gvidis bazan kurson dum du aŭ tri monatoj en ĉambro de Fakultato de Medicino, cedita de la direktoro, D-ro Francisco de Almeida Neto, kie instruadis D-ro Raul Conde. Unu el la lernantoj estis D-ro Aymoré Vaz Pinto, poste estrarano de Brazila Esperanto-Ligo. En tiu sama ĉambro Raul Conde gvidis bazan kurson, unu fojo semajne, dum pluraj jaroj, kie ekkomencis lerni la lingvon Néia Lúcia Souza, poste ankaŭ prezidanto de BEL.

En 1978 Raul Conde proponis al la Departemento de Anatomio de la Federacia Universitato de Goiás, bazan kurson de Esperanto kiel nedevigan lernobjekton sed kun validaj poentoj por la studentoj. Aprobite, Raul Conde gvidis la kurson dum multaj jaroj, ĝis sia translokiĝo, en aprilo 1995, al la urbo Araxá.


Aktiva homo estis la emerita kapitano de la armeo Francisco Rodrigues de Morais Sobrinho, kiu ankaŭ instruis la bazan kurson en sia hejmo.

Reorganizita la estraro de la klubo, ĝi funkciis dum pli malpli du jaroj ĉe la Municipa Biblioteko, kies kursfinintoj ricevis BEL-atestojn. La klubo funkciis en Federacia Teknika Lernejo almenaŭ unu jaron, kiesdirektoro estis Niso Prego, simpatianto de la lingvo.

Pro la granda nombro da gejunuloj estis kreita la Junulara Departemento de la klubo, kies direktoro estis Dilmar Ferreira, kiu post kelkaj monatoj proponis al la gejunuloj fondi sendependan institucion nomatan “Akademio de Esperanto”, organizante ekskurson al Urugvajo kaj Argentino. Pro la fiasko, la klubanoj proponis kunigi la du organizojn, kiam naskiĝis Instituto Goiano de Esperanto.

En la 1990-aj jaroj Dilmar fondis Kulturan Esperanto-Centron, kiu funkciis dum kelkaj jaroj. Fabrício Valle estis aktiva movadano, kaj li fondis eldonejon “Zamenhof Editores”.