کلاژ
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کلاژ (مأخوذ از زبان فرانسه: Coller به معنی چسباندن) روشی در تولید آثار تجسمی است كه در آن مصالح و مواد مختلف (چون كاغذهای رنگی، مقوا، پارچه، ریسمان، بریده روزنامه، عكس و جز اینها) را بر سطح بوم، تخته یا مقوا با تركیب توامان و مناسب میچسبانند. و گاه با نقاشی و طراحی به تكمیل آن میپردازند.
کلاژ در اوایل قرن بیستم به تکنیک محبوب هنرمندان نوگرا تبدیل شد. نقاشان كوبیست، داداییست و سورئالیست این اسلوب را بكار میگرفتند. پابلو پیكاسو، نقاش كوبیست، اولین فردی بود كه این روش را برای نقاشی (طبیعت بیجان با صندلی، 1912) بكار برد. هانری ماتیس، كازیمیر مالهویچ، دیوید هاكنی و بسیاری دیگر آثاری را با این اسلوب خلق كردهاند.

