مجموعهٔ نظم فارسی مورخ ۸۱۳ هجری موزه سالار جنگ
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مجموعهٔ نظم فارسی مورخ ۸۱۳ هجری موزه سالار جنگ، نسخهٔ خطی از منتخبی از اشعار ۱۶ شاعر پارسیسرا و منتخبی از کتابی در پزشکی. این نسخه در موزهٔ سالار جنگ حیدرآباد نگهداری میشود.
| نسخهٔ خطی | |
| مجموعهٔ نظم فارسی مورخ ۸۱۳ هجری موزه سالار جنگ | |
|---|---|
| زبان اصلی: | فارسی |
| شامل آثار: | اشعار ۱۶ شاعر پارسیسرا و یک نثر پزشکی |
| کاتب: | نامشخص |
| تعلق: | موزه سالار جنگ حیدرآباد |
| کشور: | هند |
| تاریخ کتابت: | محرم ۸۱۳ هجری |
| خط: | نستعلیق قدیم |
| آخرین جمله: | تم الکتاب بعون الله الملک الوهاب فی تاریخ شهر محرم الحرام لسنته ثلث عشره و ثمانمائة(ورق ۱۱۸ الف) |
| توضیح: | شامل ۴۷ غزل از حافظ است که جزو قدیمیترین نسخههای خطی غزلیات حافظ محسوب میشود. |
فهرست مندرجات |
[ویرایش] آثار
ا- نثر، منتخب علائی از سید اسماعیل جرجانی (م: ۵۳۱ یا ۵۳۳).
- در متن
ب- نظمهایی از شاعران به ترتیب درج در کتاب:
- کمال اسماعیل، برگ ۱۹-۱۳
- انوری ابیوردی، ۲۰- ۳۰
- ظهیر فاریابی، ۳۰ – ۴۳
- سلمان ساوجی، ۴۳- ۴۸
- شمس طبسی، ۴۸- ۵۴
- [ناشناس]، ۵۵- ۶۱
- سعدی شیرازی، ۶۱- ۶۵
- عراقی (ترجیعات)، ۶۶- ۷۳
- نظامی گنجوی:
- جلال طیب، ۱۵۳- ۱۶۲
- مخزنالاسرار، ۱۶۳-۱۷۱
- در حاشیه
- حافظ شیرازی، برگ ۲۰-۳۰
- کمال خجندی، ۳۰-۳۹
- امیر خسرو، ۳۹-۴۳
- حسن سجزی، ۴۳-۴۸
- جلال طبیب، ۴۸-۵۴
- عراقی (مقطعات)، ۷۳-۶۶
- امیر خسرو دهلوی
- خسرو شیرین، برگ۱۰۷-۷۴
- لیلی و مجنون، ۱۰۷- ۱۲۹
- هشت بهشت، ۱۲۹- ۱۴۳
- (آیینهٔ سکندری)، ۱۴۳- ۱۵۳
- کمال خجندی، ۱۵۳- ۱۶۲
- مطلع الانوار خسرو، ۱۶۳- ۱۷۱
[ویرایش] وپژگیهای نگارشی
- بیت «دال» و «ذال» تفاوت گذاشته نشده است. فقط کلمهٔ «خدا» به صورت «خذا» نوشته شده است.
- در جمع بستن کلمات با «ها» های بیان حرکت حذف شده است. مانند: میوهای بهشتی (= میوههای بهشتی)
- "که" در بیشتر جاها به صورت "کی" نوشته شده است.
- "چ" و "گ" بهصورت "ج" و "ک" نوشته شده است اما "پ" و "ژ" به همین صورت امروزی نوشته شده است.
- در کلماتی که به های بیان حرکت ختم میشوند در حالت مضاف علامت اضافه به شکل "ء" آمده است مانند: «کرشمهٔ حسن».
- اکثر کلمات دارای علامتهای آوایی هستند(اعراب) و این کمک میکند تا تلفظ کلمات در آن دوران بهدست آید.
- از نوشتن همزه در کلماتی مانند: طایر، مایل، لایق، ملایک، آیین، تایید، آیینه و غیره خودداری شده است.
- در بعضی از کلمات زیر حرف "ح" علامت "ح" کوچک، زیر حرف "ع" علامت "ع"، حرف "س" علامت "س" و حرف "ی" دونقطه گذاشته شده است.
- بای اضافه همیشه همراه کلمه آمده است مانند: بآب.
- «کلمات مرکب اکثر جدا جدا نوشته شده است، مانند یک رنگ، شاه باز، بی وفائی، بی کسی، آب رو، گناه کاران، ره روی، سیاه دلی، گل گشت؛ اما بعضی کلمات پیوست نوشته شده مانند: رستگاری، میخانه، دلشاد، صبحگاه، بزمگاه، ستمگری. می از فعل اصلی جدا آمده. اما «نه» همراه فعل نوشته شد، الف، است، بر افتاده است و اکثر با لفظ ما قبل پیوست درج شده، مانند ادبیست، غربیست، مستغنیست. همچنین الف «اند» نیز اکثر افتاده مثلا: رهند، بی گنهند، پادشهند، بی کلهند، دل سپهند.»[۱]
[ویرایش] تاریخ نگارش
در برگ ۱۱۸ پس از متن لیلی و مجنون تاریخ کتابت این نسخه محرم ۸۱۳ هجری درج شده است.

