اختلال شخصیت اسکیزویید
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اختلال شخصیتی اسکیزیزویید نوعی شخصیت است که فرد علاقهای به داشتن روابط اجتماعی ندارد و نسبت به دیگران بیتفاوت است. این رفتار حالت مزمن دارد و علت آن هنوز مشخص نیست و شیوع آن حدود ۱٪ از جامعه است.
هر چند شخصیت اسکیزویید با روانگسیختگی علائم و عوامل ریسک مشترکی دارند امّا این مشکل به اندازه روانگسیختگی شخص را ناتوان نمیکند چون باعث توهم یا خیال و جدایی از واقعیت نمیشود. البته برخی آن را یک اختلال شخصیت نمیدانند و فقط آن را شخصیت اسکیزویید مینامند.
[ویرایش] علائم
طبق طبقهبندی بینالمللی آماری بیماریها اختلال شخصیتی اسکیزویید با حداقل ۴ مورد از موارد زیر قابل شناسایی است:
- سردی احساسات، کمبود علاقه و کنارهگیری
- عدم توانایی در ابراز احساسات مثبت و منفی نسبت به دیگران
- پافشاری برای انجام فعالیتها به تنهایی
- تعداد کم دوستان نزدیک و روابط و کمبود علاقه برای گسترش روابط
- بیتفاوت نسبت به تعریف و تمجید یا نقد و نکوهش
- فقط از کارهای معدودی لذت میبر.
- بیتفاوت نسبت به شرایط و عرف جامعه
- تمایل به درونگرایی و خیالپردازی
- کمبود تمایل به تجربیات جنسی با دیگران

