انگور
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
درخت انگور با نام علمی Vitis vinifera از خانواده انگورسانان Vitaceae است. در این خانواده حدود 11 جنس و بیش از 600 گونه وجود دارد. مهمترین جنس این خانواده جنس انگور است. این گیاه حالت بوتهای و رونده دارد و دارای پیچک در مقابل بعضی از برگها میباشد.
میوه انگور به نوع دانه دارو بی دانه تقسیم میشود هر یک از این دو نوع در رنگهای قرمز وسیاه وزرد و تقریبا سبز دیده میشوند این میوه در مناطقی که حداکثر دمای ان بیش از ۴۰ درجه سانتیگرادو حد اقل ان کمتر از ۱۵ درجه زیر صفر نباشد بهتر رشد میکند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] طریقه کاشت و برداشت انگور
برای کاشت بوته مو ابتدای قلمه هائی از انرا در فصل بهار قبل از جوانه زدن ان در جائی بهعنوان مخزن میکارنددربهاراینده که دارای ریشه شده است از مخزن با احتیاط در میآورند وانرا در گودال های آماده شده به ردیف میکارند پس از کاشت انرا آب میدهند بوته جدید با گرم شدن هواباید هر ۵ روز یا هر هفته آب داده شود این بوته بعد از چهار سال بار میاورد و در ده سالگی باران کامل خواهد شد یک بوته کامل میتوا ند بیش از دویست کیلو انگور بیاورد بوته مو را بعد از چهار ساله شدن هرس میکنند یعنی شاخهای فرعی و دراز یا شاخهای ضعیف انرا میبرند تاهم فرصت رشد به شاخها قوی تر داده باشند وهم مقدار بار انرا تحت کنترل درآورند وکیفیت بار انرا بالا ببرند بوته مو رامی توان روی زمین یا در حال تکیه بر چیزی بالا تر از خاک وزمین قرار داد محل کشت موهایی که روی زمین قرار گرفته است با بیل شخم میزنند تا علفهای موجود که در فصل بهار میروید از بین برده شود زیرا این علفها میتوانند به بوته مو و بار آن آسیب وارد کنند بعلاوه باشخم کردن زیر مو نفوذ آب برای رسیدن بریشه راحتر انجام میپذیرد نوع بی دانه وکشمشی انگور از نظر شیرینی بهترین آن است البته انواع دانه دار بخاطر درشتی آنها از شکل بسیار زیبا برخوردار هستند.
استان قزوین و آذربایجان غربی از استانهای انگورپرور و شهرستان ملكان ملكان شهر خوشه هاي طلائي از بزرگتر شهرهاي توليد كننده انگور ایران است.
[ویرایش] انواع انگور
کتاب رستمالتواریخ نامهای انواع انگور در ایران زمان کریمخان زند را اینگونه میآورد[۱]: شاهانی، یاقوتی، خلیلی، عسکری، ریشبابا، انگور کشمش، فخری، انگور شصت عروسان سیاه، الغی سیاه، مثقالی، رازقی، شیرازی، نباتی، مادربچه.
[ویرایش] جستار وابسته
[ویرایش] منابع
- ↑ محمد هاشم آصف (رستمالحکما)، رستمالتواریخ، به اهتمام عزیزالله علیزاده، تهران: انتشارات فردوس، چاپ دوم، ۱۳۸۲، ص۲۹۲.

