ملاکی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ملاکی یا ملاخی(در عبری:מַלְאָכִי،در یونانیΜαλαχίας به معنی «یاری‌رساننده به خدا»)یکی از پیامبران عهد عتیق در انجیل و تنخ عبری بود که نامش در بین انبیای کوچک آمده‌است.[۱] ملاکی از قبیله زبولون بود و پس از آزادی قوم یهود به دستور کورش ولادت یافت.ملاکی با نحمیا[۲] و عزرا[۳] معاصر بوده است. نبوت او پس از حجی و زکریا بوده‌است.[۴] در زمان ملاکی، عدم پرداخت هدایا و عشر،شکستن سبت،ازدواج یهودیان با زنان بیگانه و رشوه‌خواری کاهنان در بین بنی‌اسرائیل شایع بود[۵]که ملاکی قوم را برای اجتناب از ازدواج با دیگر اقوام، و نگه داشتن حرمت سبت و دیگر قوانین شریعت موسی متقاعد ساخت.[۶]در روایات یهودی آمده است که ملاکی از کاهنین زمان نحمیا بود و پیمان او را برای بازسازی اورشلیم مهر کرد.[۷] یهودیان کتاب ملاکی را وحی الهی می‌دانند؛[۸] متن این کتاب به شکل شعر بلند است.ملاکی در اورشلیم مرد؛ بسیاری او را آخرین پیامبر عهد عتیق می‌‌دانند.

[ویرایش] پانویس

  1. ملاکی ۱:۱
  2. ملاکی ۲:۱۱؛ نحمیا ۱۳:۲۱
  3. ملاکی ۳:۱۴؛عزرا ۸:۲۱
  4. ملاکی ۱:۱۰؛۳:۱۰
  5. ملاکی ۳:۸؛نحمیا ۱۳:۱۰؛۱۰:۱۰
  6. ملاکی ۱:۶؛۲:۱۴؛۳:۱۱
  7. نحمیا ۴:۸
  8. ملاکی ۱:۳

[ویرایش] منابع

  • کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، ISBN ۹۶۴۳۳۱۰۶۸-X
  • یاردون سیز. دانشنامه کتاب مقدس. ترجمهٔ بهرام محمدیان. چاپ سوم، تهران: روز نو، ۱۳۸۰، ۱۹۱۲. 
  • جیمز هاکس. قاموس کتاب مقدس. ترجمهٔ عبدالله شیبانی. چاپ سوم، تهران: اساطیر، ۱۳۷۵، ۱۱۴.