بحث:میرزا غلامرضا اصفهانی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
میرزا غلامرضا اصفهانی، از خوشنویسان بنام و نوابغ خطوط نستعلیق و شکسته است که حدود یک قرن پیش – یعنی قرن سیزده هجری – زندگی مینموده است. پدر میرزا در سال 1212 از اصفهان به تهران آمده و به کسب قنادی مشغول شد. از آنجا که با وجود چند فرزند دختر، هیچ پسری نداشته، به زیارت امامرضا(ع) مشرف شده و با توسل به آن حضرت خداوند در سال 1246 ه.ق. پسری به وی میدهد که به همین دلیل نام وی را غلامرضا نهادند. غلامرضا در 5 سالگی به مکتب رفت پس از دو سال قادر به خواندن قرآن به تمامی شد. میرزا در خاطراتش مینویسد که در همان سال در رؤیایی صادقه به محضر امیرالمؤمنین علی(ع) شرفیاب شده و همین واقعه سیر زندگی او را دگرگون می کند. میرزا در قطعهای به خط شکستهی خفی چنین مینویسد: «قریب هفتسال از سنین عمرم گذشته در دبستان به خواندن قرآن اشتغال داشته. شبی به خواب، بزرگواری ارشادم نمود به تقبیل آستان شاهاولیا در دنبالش شتافتم. در گوشهی آن جا حضرت شاه اولیا ارواح العالمین له الفدا توقف داشتند. چون نزدیکتر شدم فرمود مشقت بیاور. علیالفور صفحه کاغذ و دواتی به حضور مبارک تقدیم نمودم. در وسط آن صفحه لام و الف و یایی نگاشته و فرمودند از این رو بنگار. فردای آن شب در دبیرستان معلم صورت خواب را سؤال نمود. این بنده ی حقیر ماجرا کماجرا باز گفت. دیگر حقیر را به تحصیل خط واداشت...» میرزا پس از آن نزد میر سید علی تهرانی به تعلیم خط پرداخته تا جایی که در نه سالگی به حسنخط نامی میشود و در طول عمر نچندان بلندش آثار بسیاری را آفریده که برخی از آنها در زمرهی آثار ملی هنری کشور ثبت شدهاند.
هنگامی که میرزا 54 ساله بود، صاحب فرزندی میشود که نامش را محمد رضا میگذارد. اما محمد رضا در سه سالگی فوت نموده و داغ بزرگی به جان میرزا مینشیند تا جایی که آرزوی مرگ مینماید و طولی نکشید که به آرزویش رسید و در روز پنجشنبه چهارم ربیعالثانی سال 1304 هجریقمری به سرای باقی کوچ کرد و در باغ میرزا حسین خان سپهسالار در چشمهعلی شهرری به خاک سپرده شد. از آن جا که میرزا در زمان حیات نامیترین استاد مسلم خوشنویسی بود، نگارش آثار بسیاری به وی سفارش داده میشد که برخی را به شاگردان خود سپرده (مانند کاشیهای پیرامون بقعهی شیخ صدوق این بابویه که به محمد ابراهیم تهرانی واگذار نمود.) و تعدادی را نیز خود رقم زد که از آثار جاودانهی هنر خوشنویسی به شمار میروند. که میتوان کتیبههای مدرسهی سپهسالار (مدرسهی عالی شهید مطهری فعلی در میدان بهارستان تهران) را مثال زد که در سال 1301 نگاشته شده و از بهترین نمونههای کتیبهنویسی به خط نستعلیق است. میرزا غلامرضا شاید تنها خوشنویسی است که هر دو خط نستعلیق و شکستهنستعلیق را به مهارت و استادی تمام مینوشته و در هر دو نیز صاحب سبک ویژهی خود است. رسالهی تحفهالوزراء در سال 1259، مناجاتنامهی منظوم منسوب به حضرتعلی(ع)، 298 صفحه بیاض که تنها سند کتبی اشعار میرزا میباشد، رسالهال در اصطلاحات صوفیه، گلستان سعدی به خط شکسته، سفرنامهی حاج سیاح در 216 صفحه به خط شکسته(ناتمام)، کتاب پاتولوژی ترجمهی میرزا علی خان رئیسالاطباء در حدود 200 صفحه به خط شکسته و تعداد نسبتا زیادی از قطعات نفیس شکسته و نستعلیق از جملهی آثاری که از میرزا غلامرضا به یادگار ماندهاست. شیوهی میرزا در خط از محکمترین و قویترین شیوههای خوشنویسی است و کتنیبهها و قطعات و سیاهمشقهای وی نیز در صدر آثار خطوط شکسته و نستعلیق محسوب میشوند.

