موج نو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

موج نو جنبشی در سینمای فرانسه‌است. که در دهه ۱۹۵۰ به رهبری منتقدین جوان در فرانسه شکل گرفت. این منتقدین از آنچه که به عنوان فیلمهای ادبی در فرانسه ساخته میشد، ناراضی بودند و به نظر آنان در اینگونه فیلمها، نقش فیلمنامه نویس بیشتر از کارگردان مشهود بود.

آنان معتقد بودند که تنها کارگردانان هالیودی مانند آلفرد هیچکاک به معنی واقعی سازنده فیلم هستند ، زیرا از آنجاییکه آنها خود نویسنده فیلمهایشان هستند، توانایی کاملی در به تصویر کشیدن آنها دارند. انها عقیده داشتند صرف نظر از اینکه چه کسانی این فیلم‌ها را تولید، فیلمبرداری یا بازی کرده‌اند یا نوشته‌اند، علی رغم نوع استدیو و مقدار پولی که یک فیلم با آن ساخته می‌شود، می‌بایست تداوم را در مجموعه فیلم‌هایی یافت که تحت یک عنوان به یکدیگر پیوسته‌اند: کارگردان

در اواخر ۱۹۵۰ چند تن از این منتقدین اولین فیلمهایشان را کارگردانی کردند که منعکس کننده این نظریه آنان بود که به عنوان موج نوی فرانسه از آن یاد میشود. از پیشروان این نظریه میتوان از فرانسوا تروفو با فیلم چهار صد ضربه و ژان لوک گدار با اولین فیلم بلندش از نفس افتاده نام برد که این فیلم توانست قواعد عصیانگرانه موج نو را به بهترین شکل ممکن مجسم کند.

از دیگر منتقدین فرانسوی که بر اساس همین نظریه پا به عرصه کارگردانی نهادند، میتوان از ژاک ریوتی، اریک رومر، کلود چاربول نام برد، همچنین فیلمسازانی چون آلن رنه ،ژاک دمی و اگنس واردا نام برد. موج نوی فرانسه باعث حیات دوباره سینمای این کشورگردید و باردیگر سینمای فرانسه را در راس سینمای فرهنگی جهان قرارداد. موج نو تمام فیلمسازان جوان سرکش را تحت تاثیر قرار داد و دنباله‌های آن به سایر کشورها از جمله چکسلواکی، ژاپن و برزیل نیز سرایت نمود.