مؤذن
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مؤذن كه در عربي أذين نيز گفته مي شود، شخصي است كه مردم را به نماز دعوت مي كند. مؤذن معمولا در جايي بلند مي ايستد، در صدر اسلام، مؤذن بر بام مسجد مي رفت امّا پس از مدّتي در مساجد مناره يا گلدسته به وجود آمد و مؤذّن از آن جا اذان مي گفت.در مساجد قديمي تركيه، سكّويي مقابل منبر مسجد وجود داشت كه مؤذن روي آن سكّو قرار گرفته از آن جا اذان مي گفت.مسلمانان معتقدند كه مؤذّن بايد شخصي باشد كه عربي فصيح بداند، وقت شناس باشد، و صداي بلند داشته باشد.در زمان هاي قديم، معمولاً مؤذن ها را از ميان نابينايان انتخاب مي كردند زيرا ممكن بود گلدسته ها به حريم خصوصي خانه شهروندان اشراف داشته باشند.
نخستين مؤذن اسلام بلال حبشي بود. معروف است كه بلال نمي توانست عربي را صحيح تلفّظ كند. و حرف شين را سين تلفّظ مي كرد. مثلا به جاي «اشهد ان لا اله الّا الله» « اسهد ان لا اله الّا الله» مي گفت.هم چنين بلال «حي علي الصّلوة» را «هي علي السلوة» تلفّظ مي كرد. وقتي گروهي از صحابه به محمّد اعتراض كردند كه چرا مؤذّن ديگري برنمي گزيند، گفت: « سين بلال عند الله شين» يعني سين بلال در نزد خدا شين است.
امروزه علماي سلفي و برخي ديگر از علماي اهل سنت و شيعه اصرار دارند كه اذان حتماٌ بايد توسط انسان خوانده شود و پخش يك نوار از قبل ضبط شده را صحيح نمي دانند هر چند همين علما تقويت الكتريكي صداي مؤذن به وسيله تكنولوژي جديد را بدون اشكال مي دانند.
[ویرایش] منابع
ويكي پدياي انگليسي
تاريخ عبادات اسلامی، محمود كدخدايان، مشهد: شعله، 1385
نامه هاي عين القضات، عين القضات ميانجي همداني، دانشگاه تهران: 1361

