ذاتباوری
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ذاتباوری[1] از اصطلاحات فلسفه است.
ذاتباوری دیدگاهی فلسفی است که اعلام می کند همهء هستندگان دارای ویژگی یا ویژگی های ذاتی خود هستند. ویژگی یا بنیاد هر چیز سبب می شود که آن چیز همان که هست باشد. در این دیدگاه هیچ چیز بدون ویژگی ذاتی خود نمی تواند وجود داشته باشد.هرگاه تعریف از چیزی ویژگی یا ویژگی های بنیادین اش را بیان کند در حکم تعریف دقیق، درست و تغییر ناپذیر آن چیز خواهد بود.
[ویرایش] منبع
بابک احمدی، کار روشنفکری، نشر مرکز، ۱۳۷۴.
[ویرایش] پانویس
^ نامهای دیگر: ذاتگرایی، جوهرگرایی، ماهیتگرایی، ماهیتباوری، مکتب اصالت ماهیت، اصلنگری.
در انگلیسی: (Essentialism) از لفظ رایج (Essence) به معنای"گوهر" و "ماهیت" ساخته شده که ریشه در واژهء لاتین متأخر (esse) به معناهای "هستی" و "گوهر" دارد، و (esse) هم از لفظ یونانی (ousia) به معنای "هستی" آمده است.
| موضوعات فلسفه |
| کلی | فلسفه شرقی · فلسفه غربی · تاریخ فلسفه: باستان · قرون وسطی · نوین · معاصر |
| فهرستها | مقالات فلسفه · فیلسوفان · ایسمهای فلسفی · جنبشها |
| شاخهها | زیباییشناسی · اخلاق · شناختشناسی · منطق · ماوراءالطبیعه |
| فلسفهٔ | آموزش · جغرافیا · تاریخ · سرشت انسان · زبان · قانون · ادبیات · ریاضیات · ذهن · متا-فلسفه · فیزیک · سیاست · روانشناسی · دین · علم · علوم اجتماعی · فناوری · جنگ |
| مکاتب | اثباتگرایی منطقی · اثباتگرایی · ابطالگرایی · آرمانگرایی · افلاطونگرایی نو · افلاطونگرایی · انسانگرایی · پدیدارشناسی · پساساختارگرایی · پوچگرایی · تجربهگرایی · جبرگرایی · خردگرایی · رواقیگری · ساختارشکنی · ساختارگرایی · سودمندگرایی · شکگرایی · فراانسانباوری · فلسفه اصلاحگرا · پیشاسُقراطی · فلسفه تحلیلی · فلسفه زبان متعارف · فلسفه غیرانگلیسی اروپا · پسانوین · کاربردگرایی · ماتریالیسم دیالکتیک · مادهگرایی · مُدَرسیگری · نسبیگرایی · نظریه انتقادی · هرمنوتیک · هستیگرایی · هگلیگرایی |

