تراویح

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

تراویح لغتی عربی است و به نمازهایی اطلاق می‌شود که مسلمانان سنی در شب های ماه رمضان به جماعت می‌خوانند. این نماز پس از نماز عشاء خوانده می شود. در بین اهل سنت رسم است که هر شب یک جزء قرآن را در این نمازها تلاوت کنند تا در پایان ماه رمضان، قرآن ختم شود.نماز تراویح هشت رکعت است اما پس از هر دو رکعت سلام داده می شود، که پس از هر سلام می‌توان از حالت نماز خارج شد.نماز تراویح در مساجد اهل سنت در کشورهای مختلف برگزار می‌شود.هر ساله در ماه‌ رمضان جمعیت بسیاری برای شرکت در نماز تراویح مسجدالحرام در مکه و مسجد نبوی در مدینه جمع می‌شوند.

[ویرایش] دیدگاه اهل سنت

اهل سنت عقیده دارند که نماز تراویح، سنت محمد پسر عبدالله، است. از نظر اهل سنت نخستین کسی که نماز تراویح خواند، پیامبر اسلام بوده است و مسلمانان به او اقتدا می‌کرده اند. از نظر اهل سنت، نماز تراویح مستحب است و به همین دلیل قطع طواف و سعی برای تراویح جایز نیست. در فقه سنی نماز تراویح را می توان فرادا و یا به جماعت خواند و ختم قرآن در آن هم واجب نیست.

[ویرایش] دیدگاه شیعیان

از نظر شیعیان نماز تراویح، همان نماز وتر و یا نماز تجهد است که در ماه رمضان و غیر از آن مستحب و سنت است. شیعیان اعتقاد دارند که خواندن نمار مستحب به جماعت صحیح نیست. بر اساس بحارالانوار، نخستین کسی که دستور به جماعت در تراویح داد عمر بن خطاب بود. شیعیان معتقدند که جماعت در تراویح بدعت است. در حالی که اهل سنت گفته‌اند علی بن ابی طالب خود امام جماعت در تراویح بوده است، شیعیان اعتقاد دارند که علی بن ابی طالب همواره یاران و پیروانش را از این نماز باز می‌داشته است.