اصول دین
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اصول دین، پایههای اعتقادی دین است که نخست باید بدانها ایمان آورد و سپس به فروعای که از آن بر خواستهاست پای بندی کرد. اصول دین مربوط به اعتقاد است و فروع دین مربوط به عمل[۱].
فهرست مندرجات |
[ویرایش] اعتقاد
اعتقاد به اصول دین باید از روی تحقیق باشد، نه تقلید. کسی که به اصول دین اعتقاد ندارد، از دین بیرون است. در آغاز برخی از رسالههای عملیه از اصول دین سخن رفته است. توحید، نبوت و معاد اصول دین اسلاماند و دو اصل امامت و عدل از مسلّمات مذهب شیعهاند و هر کس به آنها ایمان ندارد از مذهب شیعه بیرون است گر چه از اسلام بیرون نیست[۲].
[ویرایش] اصول
- توحید: به معنای یگانگی خداوند متعال است.
- نبوت: به معنای پیامبری محمد بن عبدالله و دیگر پیامبران الهی است.
- معاد: به معنای آن است که روزی همه مکلفان برای بازخواست و حساب در پیشگاه الهی گرد هم میآیند و هر کس به پاداش و کیفر خویش میرسد.
- عدل: به معنای آن است که افعال خداوند متعال از سر دادگری و شایستگی است و به هیچ کس ستم نمیکند و هر چیزی را در جای خویش نگه میدارد و با هر موجودی، چنانکه شایستهاست رفتار میکند.
- امامت: بدین معنا که پس از پیامبر اسلام دوازده امام معصوم منصب خلافت و امامت را بر عهده دارند و آنان منصوب خداوند متعالاند.
[ویرایش] پانویس
[ویرایش] منابع
- سجادی، سید جعفر. فرهنگ معارف اسلامی. چاپ اول، تهران: شرکت مؤلفان و مترجمان ایران،

