زبانهای برنامهنویسی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبانهای برنامهنویسی ساختارهای زبانی دستورمداری در رایانهها هستند که بهوسیلهٔ آنها میتوان یک الگوریتم را بهوسیلهٔ ساختارهای دستوری متفاوت برای اجرای رایانه توصیف کرد و با این روش امکان نوشتن برنامه جهت تولید نرمافزارهای جدید بوجود میآید. معمولاً هر زبان برنامهنویسی دارای یک محیط نرمافزاری برای وارد کردن متن برنامه، اجرا، همگردانی و رفع اشکال آن هستند.
عموما زبانهاي برنامه نويسي را به پنج نسل تقسيم ميكنند: نسل اول زبان ماشين - زبان صفرو يك نسل دوم زبانهايي مانند اسمبلي -قابل فهم تر براي انسان نسل سوم زبانهايي مانند كوبول و پي ال وان و... -دستورات قابل فهم تر براي انسان و نياز به كمپايلرها نسل چهارم مثل زبانهاي اوراكل و فاكس پرو و اس كيو الها - نزديك به محاوره هاي انساني نسل پنج زبانهايي مانند prolog , ops5 - تمركز بر حل مسئله و استفاده از الگوريتمهاي نوشته شده توسط برنامه نويس
تعداد زبانهای برنامهنویسی رایانهای بسیار زیاد است، اما از میان معروفترین و اصلیترین آنها میتوان به این موارد اشاره کرد :
Visual Basic, C#, C++, Java, Python, Delphi, Turbo Pascal, Foxpro, Fortran, Cobol, PL1, Qbasic, Gwbasic,
| زبانهای اصلی برنامهنویسی (ویرایش) | |||
|
صنعتی-تجاری: آباپ | آدا | اسمالتاک | اسمبلی | ایدبلیوکی | ایفل | بیسپ معمولی | پاسکال | پاوربیلدر | پایتون | پرل | پیاچپی | پیال/اسکیوال | تیاسکیوال | تیسیال | جاوا | جاوااسکریپت | دلفی | روبی | ساس | سی | سی شیءگرا | سی++ | سیشارپ | فرترن | کوبول | کلدفیوژن | لیسپ | ویژوال بیسیک دات نت | ویژوال بیسیک | ویژوال سی درون کار | ویژوال سی دات نت | ویژوال سی شارپ دات نت | ویژوال سی | ویژوال فاکس پرو
|

