شگون‌آوری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

برخی از خانواده‌های روستایی ایران بویژه در مازندران به هنگام نوروز سفره عید نوروز را چند ساعت پیش از تحویل سال می‌چینند و در اشتیاق تحویل سال منتظر کسی می‌شوند که خود برای خود شگون آور قرار داده‌اند تا در نخستین ساعتهای سال نو به خانه شان بیاید و برایشان شگون بیاورد. هر یک از خانوادهای روستا، یکی از همسایه‌ها یا یکی از منسوبان به خود را برای خانه خود شگون آور می‌دانند و او را باصطلاح خودشان «سال‌مِج» مینامند. سال مج هر خانه ای، اولین کسی است که پس از تحویل سال به آن خانه وارد می‌شود. او با خوشروئی و نشاط با ظرفی آب به خانه میآید. آب را در حیاط خانه میپاشند و سال نو را به اهل خانه تبریک می‌گوید. افراد خانه، با سرور و شادمانی باستقبال سال مج خود میروند و او را به کنار سفره عید و سینی دعوت می‌کنند. آنها از سال مج با کلوچه‌ها و حلوا‌ها و نان و عسل و آجیل و میوه به گرمی پذیرائی می‌کنند و اعتقاد دارند که از یمن حضور سال مج و از شگون این پذیرائی، سفره شان در سال جدید همیشه پربرکت خواهد بود. به این مراسم، شگون‌آوری گفته می‌شود. برای مطالعه بیشتر به اینجا رجوع نمایید.

این نوشتار خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.