واپاشی هسته‌ای

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

نماد خطر پرتوزایی. کدبندی یونیکد برای این نماد (☢) U+2622 است.
نماد خطر پرتوزایی. کدبندی یونیکد برای این نماد (☢) U+2622 است.

واپاشی هسته‌ای (فروپاشی هسته ای) به مجموعه فرآیندهای مختلفی گفته می‌شود که در هسته اتم های ناپایدار (رادیواکتیو) رخ می‌دهد و منجر به تولید ذرات زیراتمی می‌شود. به این ذرات زیراتمی که از واپاشی تدریجی اتم های ناپایدار حاصل می شوند، تشعشعات رادیواکتیو می گویند. در اثر واپاشی هسته ای پس از یک زمان تصادفی (که نیمه عمر آن قابل تعیین است.) هسته های بزرگ به هسته های کوچک تر و معمولا پایدارتر تجزیه می شوند و ماده اولیه به تدریج از بین می رود(البته جرم مواد جدید تنها به میزان اندکی کمتر از ماده اولیه خواهد بود). این فرایند یک پدیده‌ای تصادفی است، یعنی نمی توان زمان واپشی یک اتم مشخص را در زمان پیش‌بینی کرد.

[ویرایش] دسته بندی واپاشی‌های هسته‌ای

  • دسته اول: واپاشی آلفا که یک هسته هلیوم را بروز می‌دهد
  • دسته دوم: واپاشی بتا که یک الکترون و یک نوترینو بروز می‌دهد
  • دسته سوم: واپاشی گاما که فوتون بروز می‌دهد

[ویرایش] جستار های وابسته

تصویر:physics-stub.jpg این نوشتار دربارهٔ فیزیک خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.