توقیع

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

توقیع در زبان روایات، تقریباً مطابق با مفهومی است که در عرف به کار می‌رود، و آن عبارت است از کلمات کوتاه بزرگان، ذیل نامه‌های رسیده و عریضه‌ها مکتوب می‌داشتند، و با آن خواستهٔ سائل را برآورده می‌نمودند. در نتیجه توقیعات مهدی همان مطالبی بود که او به خط خود در جواب سوال‌ها و عریضه‌ها ذیل نامه‌ها مرقوم می‌داشت و توسط یکی از سفرا به صاحبان نامه‌ها باز می‌گرداندند.

اگر چه به لحاظ معنای اصطلاحی، «توقیع» در معنا و مفهوم آن سوال از مسئله نهفته‌است ولی در بعضی موارد بر بیانات امام که به صورت ابتدایی صادر می‌شد (گرچه از آن سؤال نشده بود) نیز توقیع اطلاق شده‌است.