محمد عوفی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نورالدین محمد عوفی بخاری، تاریخنگار، مترجم و ادیب ایرانی که در اواخر سدهٔ ششم و اوایل سدهٔ هفتم هجری، میزیست. او به محمدبن محمد عوفی بخاری و سدیدالدین محمد عوفی نیز مشهور و ملقب است به سديدالدين يا نورالدين.
از اعقاب عبدالرحمانبن عوف از صحابه پیامبر اسلام بود و بهمین سبب خاندان او به عوفی شهرت دارند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگی
در نیمهٔ دوم سدهٔ ششم هجری در بخارا بهدنیا آمد و در همان شهر تحصیل کرد و سپس به بسیاری از شهرهای ماوراءالنهر و خراسان و سیستان سفر کرد. او تا اواخر حکومت سلطان محمد خوارزم شاه در خراسان به سر میبرد و ضمن دیدار و گفتوگو با بزرگان و مشاهیر همعصرش به گردآوری اطلاعات تاریخی دست پیدا میکرد که در کتابهایاش ثبت شده است. در هنگام حملهٔ مغول رهسپار هندوستان شد و عمر را در دستگاه مملوکهای غوریه در سند گذارند. از اواخر عمر او و چگونگی و تاریخ دقیق مرگش اطلاعی در دست نیست.[۱]
[ویرایش] آثار
آثار معروف او:
- لبابالالباب (تأليف در حدود سال ۶۱۸ ق.)ف نخستین زندگینامه مدون به زبان فارسی.[1]
- جوامع الحکایات و لوامع الروایات (تأليف در حدود سال ۶۳۰)، کتابی حجیم شامل حکایات ادبی و تاریخی.
- الفرج بعد الشده نوشتهٔ تنوخی را از عربی به فارسی برگرداند.[۲]
[ویرایش] پانویس
[ویرایش] منابع
بر پایه دادههایی در: تاریخ ادبیات
- دهخدا، علیاکبر. لغتنامه دهخدا جلد ۳۵ شماره مسلسل۸۵. زیر نظر محمد معین. تهران: دانشگاه تهران، سازمان لغتنامه،
- عوفی، سدیدالدین محمد. «مقدمه». گزیدهٔ جوامع الحکایات و لوامع الروایات. به کوشش جعفر شعار. چاپ هفتم، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۸۲، ISBN 964-445-300-X.

