عورت
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عورت، واژهای عربی است و در در لغت عرب، به هر چیز آسیب پذیر که مورد نگرانی است اطلاق میشود. در فرهنگ اسلامی، به نقاطی از بدن انسان که پوشش آن در برابر نامحرم ضروری است، عورت میگویند. حدود عورت، در مذاهب مختلف اسلامی متفاوت است. عورت مرد، بنا به اعتقاد علمای اسلامی، از ناف تا زانو را در بر میگیرد. بنا به اعتقاد مالک بن انس، سفیان ثوری، جعفر بن محمّد صادق، تمام بدن زن جز چهره و کف دستها عورت محسوب میشود. ابوحنیفه معتقد است که پای زن نیز تا مچ عورت محسوب نمیشود. ابوبکر بن عبدالرّحمن بن هشام، احمد بن حنبل و امام شافعی معتقدند که تمام بدن زن بدون استثناء عورت است و باید در برابر نامحرم پوشیده بشود. بعضی از علمای معاصر چون شیخ ابن عثیمین، شیخ عبدالعزیز بن باز ، یوسف بن حکیم، عبدالکریم قلعاد، صدای زن را نیز عورت میدانند و معتقدند که شنیدن صدای زن توسط نامحرم حرام است.
[ویرایش] عورت در فرهنگ ایرانی
در ایران واژه عورت برای اشاره به زنان اهل حرم و دختران جوان به کار می رفته است كه اشاره به ناتواني و ضعف زنان و دختران دارد.
[ویرایش] منابع
معین، محمد، فرهنگ فارسی، انتشارات امیرکبیر جلد پنجم

