حسن ابن علی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
برای دیگر کاربردها به صفحهٔ امام حسن (ابهامزدایی) مراجعه کنید.
| اصول دین |
| اصول خاص تشیع |
| فروع دین |
| فروع تشیع |
|
خمس |
| منابع اسلامی |
| شخصیتها |
|
محمد |
| مذهبها |
| مذاهب فقهی |
| مذاهب کلامی |
| علوم اسلامی |
| تاریخ اسلام |
|
زندگانی محمد |
| جغرافیای اسلام |
|
مکه • مدینه |
حسن پسر امام علی و فاطمه است. وی بیشتر با نام امام حسن مجتبی شناخته می شود. امام حسن مجتبی از اهل بیت و نیز پنج تن آل عبا به حساب می آید. وی در سال ۳ هجری متولد شد و پس از پدر به امامت(در نظر شیعه) و خلافت مشغول شد. ولی پس از مدت کوتاهی برای جلوگیری از تفرقه به صلح با معاویه رضایت داد و به گوشه گیری پرداخت. سرانجام در سال ۵۰ هجری با تحریک معاویه[نیاز به ذکر منبع] و بدست همسرش مسموم شده[نیاز به ذکر منبع] و مرد.
شیعهها کمک به بینوایان ،اخلاق پسندیده و رسیدگی نیازمندان را از ویژگیهای حسن میشمارند و روایات مختلفی از وی که راجع به تقسیم اموال مختصر خویش با فقیران میباشد را میگویند. لقب مجتبی اشاره به بخشندگی وی دارد. در سالهای اخیر از وی با نام کریم اهل بیت هم نام برده می شود.
[ویرایش] خلاصه متن عهدنامه حسن و معاویه
۱-حسن بن علی حکومت را به معاویه واگذار نماید مشروط به آنکه وی طبق دستور قرآن و روش پیامبر عمل کند. ۲-بعد از معاویه خلافت به عهده حسن بن علی خواهد بود و اگر حادثه ای برای او پیش آمد حسین بن علی صاحب زمام امور مسلمین باشد و معاویه حق ندارد کسی را به جانشینی خود انتخاب کند[نیاز به ذکر منبع]. ۳-بدعت ناسزاگویی به علی بن ابیطالب و لعن او در نماز متوقف گردد و از علی جز به نیکی یاد نشود. ۴-مبلغ ۵ میلیون درهم در بیت المال کوفه موجود است که از تسلیم به حکومت معاویه مستثنی است و زیر نظر حسن به صرف امور لازم برسد[نیاز به ذکر منبع]. ۵-معاویه تعهد کند همه مردم اعم از شام یا عراق و حجاز از تعقیب و آزار او مصون باشند و مال و شرف و ناموس آنان را حفظ کند و بواسطه فعالیتهای گذشته اشان در صدد انتقام نباشد. اما پس گذشت مدتی عهدنامه را زیر پای نهاده و بر خلاف مفاد آن ٍ یزید را به ولایت عهدی منصوب کرد .

