سید برِت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

راجر کیس سید برت (۱۹۴۶ - ۲۰۰۶) ترانه‌سرا، گیتاریست، خواننده و هنرمند انگلیسی بود. او را معمولا به عنوان رهبر گروه پینک فلوید در اوان کار گروه می‌شناسند. با وجود اینکه کل دوره فعالیت موسیقیایی او پیش از دوران گوشه‌نشینی در حدود هفت سال طول کشید، او را یکی از موثرترین چهره‌های موسیقی راک در انگلیس می‌دانند.


راجرسید برت مانند یک ستاره دنباله دار در مدتی کوتاه ظهور کرد و در این زمان اندک بسیار درخشید. او نشانی ماندگار بر موسیقی راک پیشرو (progressive) و راک سایکدلیک (psychedelic موسیقی راک دوران هیپی ها که بیشتر تحت تاثیر مصرف مواد توهم زا ساخته و شنیده میشد) باقی گذاشت و به عنوان یکی از بنیان گذاران و همچنین خواننده اصلی، ترانه سرا و نوازنده گیتار و سولوی گروه پینک فلوید (Pink Floyd)، از یکی از موثرترین موسیقیدانان عصر خود به شمار میرفت.

برت عامل اصلی شکل گیری آلبوم درخشان اولیه گروه پینک فلوید تحت عنوان The Piper at the Gates of Dawn در سال 1967 بود. با این وجود او در سال 1968، به خاطر اخلاق و رفتار غیر قابل پیش بینی خود که کنار آمدن با او را بسیار دشوار می ساخت، گروه را ترک کرده و یا به قولی از گروه اخراج میشود. هرچند او در یکی دو ترانه از آلبوم بعدی به نام A Saucerful of Secrets نیز حضور دارد.

حضور او در میان اعضای گروه چنان قدرتمند بود که تنها تعداد اندکی تصور میکردند که گروه پینک فلوید بتواند بدون او پابرجا باقی بماند. درواقع مدیران اولیه گروه تصمیم گرفته بودند که برت را حفظ کرده و بقیه اعضا را به حال خود رها کنند. گروه پینک فلوید هرگز نتوانست دوباره آن شوخ طبعی با روح و انرژی دیوانه وار دوران کار با برت را به دست آورد.

آلبومهای سولو برت پس از ترک پینک فلوید خود را از انظار عمومی دور نگه داشت. با این وجود به خواسته کمپانی ضبط صفحه EMI و Harvest Records (که یکی از زیر شاخه های کمپانی بزرگ EMI بود و اساسا به ضبط و پخش آثار راک پیشرو میپرداخت)، دوران کوتاهی را به انجام فعالیت های سولو مشغول شد و دو آلبوم به نامهای The Madcap Laughs و Barrett منتشر نمود.

برداشت یک از ترانه Love Song از آلبوم Barrett 


سید برت با گروه پینک فلوید تهیه این دو آلبوم با حمایت فراوان هم گروهان سابق او ، به خصوص از طرف جانشین او دیوید گیلمور (David Gilmour) که کار تهیه چند جلسه ضبط را بر عهده گرفت، انجام شد. در این دو آلبوم اعضای گروه The Soft Machine (از موثرترین گروههای موسیقی زیرزمینی دهه 60) هم به نوازندگی پرداختند و به آن حال و هوایی از موسیقی فولک دادند که در عین ناهمواری و نیمه کاره به نظر رسیدن، جذاب بود.


شوخ طبعی نامتعارف برت، بازی کنایه آمیزش با کلمات و ملودیهای مسری ترانه هایش، آثاری را در دو آلبوم سولوی او به وجود آورده اند که بعضی درخشان و بعضی آشفته و کابوس وار هستند.

این آثار با وجود اینکه از قدرت کنترل شده آثار سال 1967 او با پینک فلوید بی بهره اند، با این حال آنها منظری سحرانگیز و تکان دهنده به روح خلاقی هستند که به قولی، پس از شهرت بسیار و مواد مخدر فراوان،در زمانی کوتاه به بیراهه رفت.

دیوید گیلمور با نواختن گیتار بیس و جری شیرلی (Jerry Shirley) نوازنده پرکاشن، برت را در تنها کنسرت زنده او در این دوران همراهی کردند. این کنسرت در 6 ژوئن 1970 در سالن المپیا Olympia در لندن اجرا شد که بخشی از جشنواره موسیقی و مد بود. این گروه سه نفری در زمانی کمتر از 30 دقیقه چهار ترانه اجرا کردند و به دلیل میکس ضعیف، صدای خواننده تا نیمه آخرین ترانه شنیده نمیشد. در انتهای ترانه چهارم، برت به طور ناگهانی و مودبانه گیتار خود را کنار گذاشت و صحنه را ترک کرد.

Baby Lemonade 

آخرین حضور او در رادیو BBC در 16 فوریه 1971 برای ضبط سه ترانه در استودیو آنجا بود که هر سه از آلبوم "برت" بودند و احتمالا قرار بود برای تبلیغ این آلبوم پخش شوند.هرچند که در این دوران سید برت برای ضبط موسیقی خود چندان رغبتی نشان نمیداد و حتا برای اجرای زنده آن هم بی رغبت تر مینمود. پس از این جلسه در استودیو، او به مدت بیش از یک سال از صحنه موسیقی دور شد.


سید برت با گروه پینک فلوید سالهای بعدی برت در سال 1972 گروهی به نام Stars تشکیل داد که عمری کوتاه داشت. در سال 1974 نیز با ترغیب پیتر جنر (Peter Jenner) تصمیم به ضبط آلبوم دیگری گرفت که پس از سه جلسه ضبط ، کار به جایی نرسید و برت بار دیگر از صنعت موسیقی کنار کشید.


او حقوق آلبومهای سولوی خود را کمپانی های سازنده فروخت و به یک هتل در لندن نقل مکان کرد و پس از به پایان رسیدن پولش، در زیرزمین خانه مادرش، واقع در کمبریج ساکن شد.

از این پس تمام کوششها برای به صحنه برگرداندن او بی نتیجه ماند. او تا زمان مرگ هنوز سهم خود را با انتشار هر نوع آلبوم و مجموعه از آثار مشترک با پینک فلوید دریافت میکرد و گیلمور همواره بر انجام یافتن این نقل و انتقال مالی نظارت داشت.

ایکاش تو در کنارم بودی سید برت و گروه پینک فلوید در سال 1975 برای جلسات ضبط آلبوم Wish You Were Here به هم پیوستند. برت به طور غیر منتظره وارد یکی از جلسات شد و کار ضبط ترانه Shine on You Crazy Diamond را تماشا کرد که اتفاقا، ترانه ای درباره خودش بود.

در آن زمان، سید مقدار زیادی اضافه وزن پیدا کرده و تمام موی سر و ابروهایش را تراشیده بود، به طوری که هم گروه های سابقش در ابتدا او را به جا نیاوردند.

راجر واترز پس از اینکه سید برت را به جا آورد، به قدری منقلب شد که به گریه افتاد. اشاره پینک فلوید به این دیدار، در فیلم "دیوار" جایی که قهرمان داستان پس از تسلیم شدن در زیر بار زندگی و شهرت، ابروهای خود را میتراشد، کاملا آشکار است.

ریک رایت (Rick Wright) نوازنده پیانو و کی بورد گروه، این دیدار را وحشتناک توصیف میکند و می گوید :

"من و راجر هر دو اشک میریختیم. خیلی تکان دهنده بود ... هفت سال بی خبری و ناگهان دیدن او درست پس از اجرای آن ترانه به خصوص، نمیدانم [ کار چه بود ]، تصادف، کارما، سرنوشت، کسی چه میداند؟ اما هرچه بود بسیار بسیار قدرتمند بود."


سید برت با گروه پینک فلوید مجموعه آثار در سال 1988، کمپانی EMI مجموعه ای از آثار استودیویی پخش نشده برت در طی سالهای 1968 تا 1970 را جمع آوری و در آلبومی به نام اوپل Opel منتشر کرد.


در سال 1993، این آلبوم همراه با دو اثر دیگر برت در یک مجموعه سه تایی به نام Crazy Diamond منتشر شد که همه آنها شامل ترانه ها و قطعاتی از موسیقی استفاده نشده ای است که سندی عالی بر ناتوانی یا امتناع برت از اجرای مجدد یکسان از یک ترانه هستند.

ترانه Bob Dylan Blues برای اولین بار در مجموعه بهرین آثار سید برت به نام The Best of Syd Barrett: Wouldn't You Miss Me منتشر شده در سال 2001 به پخش عمومی رسید. این ترانه از یک نوار نمونه کار سید برت استخراج شده بود که دیوید گیلمور آنرا از یک جلسه ضبط در اوایل دهه 70 تا کنون نگه داشته بود.

Bob Dylan Blues 

مجموعه ای از 19 CD صوتی / تصویری به نام Have You Got It Yet شامل چندین اجرای زنده برت در زمان پینک فلوید و در دوران کار سولوی خود منتشر شد که جذابیت آن به خاطر اجرای ترانه هایی که اجرای تمرینی آن زیباتر از نسخه منتشر شده آن شده اند، دو چندان شده است. ترانه هایی از سومین آلبوم نیمه کاره او و همچنین مصاحبه هایی با اعضای گروه پینک فلوید و هنرمندان دیگر نیز از جمله بخشهای بسیار جالب این مجموعه موجود هستند.

سالهای آخر استفاده برت از مواد روان گردان به خصوص LSD در طی دهه 60 امری واضح و ثبت شده است. عده ای عقیده دارند که سوء مصرف این مسیر رو به سمت فروپاشی روحی او را هموار کرده است. در مطلبی منتشر شده در سال 2006، از دیوید گیلمور چنین نقل قول شده است:

"به نظر من، او در هر صورت دچار این فروپاشی میشد. مشکل او بسیار ریشه دار بود. اما آن تجربیات هیپیوار با داروهای روانگردانشان، میتواند به عنوان نوعی کاتالیزور عمل کرده باشد. من هنوز هم فکر میکنم که او نمیتوانست با تصور شهرت و همه پیامدهای آن کنار بیاید."

برت با افزایش مشکلات روحی خود، وارد یک زندگی انزوا طلبانه مطلق شد و نه تنها به انتشار هیچ یک از آثار خود نپرداخت، که اصولا به کار نواختن و اجرا نیز تمایلی نشان نمیداد.

هر چند آلبومهای او در هنگام انتشار توجه اندکی به خود جلب کردند، اما مخاطبین آیینی و هواداران سبک و ثیاق مخصوص به خود را داشتند.موسیقی و جاذبه عرفانی برت موجب پیدایش تاثیری پایدار شد که در طی دو دهه بعد از انتشار بسیار گسترده تر شد. بسیاری از هنرمندان آثار خود را متاثر ار سید برت میدانند که از جمله آنها میتوان به پاول مک کارتنی (Paul McCartney)، جیمی پیج (Jimmy Page)، دیوید بووی (David Bowie) و برایان انو (Brian Eno) اشاره نمود که همه در زمانهای مختلف برای انجام کار مشترک با برت اظهار علاقه کرده بودند. ............................................................................................


بنیان گذار پینک فلوید در گذشت

سید برت (Syd Barrett) گیتاریست و بنیانگذار گروه پینک فلوید که بعدها گروه و موسیقی را کنار گذاشته تصمیم گرفت زندگی را در آرامش و انزوا سپری کند در سن شصت سالگی زندگی را بدرود گفت.

سخنگوی پینک فلوید با اعلام این خبر به مطبوعات افزود : او چند روز پیش در کمال آرامش درگذشت. مراسم تدفین به طور کاملا خصوصی و با حضور خانواده اش برگزار خواهد شد.

این خواننده و گیتاریست مشهور در ششم ژانویه سال 1946 متولد شد، در سال 1965 به همراه راجر واترز، نیک میسون و ریچارد رایت گروه پینک فلوید را بنیانگذاری نمود. آنها نام گروه خودر را از نام دو تن از نوازندگان موسیقی بلوز آمریکایی یعنی پینک اندرسون (Pink Anderson) و فلوید کانسل (Floyd Council) گرفتند.

بسیاری از آهنگ های اولیه و موفق این گروه راک از جمله آلبوم The Piper at the Gates of Dawn را که در سال 1967 ساخته شد و همچنین اولین تک ترانه های گروه با عناوین Arnold Layne و See Emily Play توسط سید برت نوشته و تهیه شده بود.

اشعار عجیب و مسحور کننده او، ترکیبی بود از متون کودکانه و ملودیهای غلطان که با ترتیبی نامتعارف کنار هم قرار می گرفتند. عناوین اسرار آمیز اشعار او معمولا اشاره به فضا و مکان های ناشناس داشت بعنوان نمونه Astronomy Domine ، Lucifer Sam و Chapter 24.

به بخشی از متن ترانه Bike از آلبوم Piper توجه کنید :

"من موشی را می شناسم که خانه ای ندارد، علتش را نمی دانم، اسم او را جرالد گذاشته ام / هر چند تقریبا پیر شده است، اما موش خوبی است."


سید برت در سالهای اخیر پینک فلوید با تکیه بر فعالیت های نورمن اسمیت (Norman Smith)، مدیر تولید گروه Beatles خیلی زود توانست به موفقیت بزرگ دست پیدا کند. اما پس از مدت کوتاهی مشکلات روانی و اعتیاد شدید سید به مواد مخدر سبب شد او رفتارهای غیر قابل پیش بینی و جنون آمیزی در کنسرت ها از خود بروز دهد که نتیجتآ در سال 1968 گروه را ترک کرد.


پس از او دیوید گیلمور به عنوان پنجمین عضو گروه که در ابتدای همان سال به جمع اعضای پینک فلوید پیوسته بود، جانشین برت بعنوان نوازنده گیتار شد.

سید برت در سال 1970 دو آلبوم سولو با نام های The Madcap Laughs و Barrett را منتشر کرد.

در سال 1975، در زمانی که گروه پینک فلوید مشغول ضبط آلبوم Wish You Were Here بود، برت بصورت کاملا غیر منتظره و در کمال ناباوری، هنگام ضبط Shine On You Crazy Diamond، که شعری درباره خود او بود وارد استودیو شد. اعضای گروه در ابتدا سید برت را که در آن زمان کاملا چاق شده و ابروهایش را نیز تراشیده بود، به جا نیاوردند.

در اصل آلبوم "کاش تو اینجا بودی" پینک فلوید به سید برت تقدیم شده است، به قسمتی از ترانه زیبای "کاش تو اینجا بودی" گوش کنید.

خبرگزاری آسوشیتدپرس در اینباره می نوسید : "او که از بیماری دیابت رنج می برد سال های آخر عمرش را به صورت ناشناس در کمبریج واقع در شرق انگلستان می زیست."

این نوشتار دربارهٔ موسیقی خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.