گویش بروجردی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

گویش بروجردی زبان/گویشی است که مردم منطقه بروجرد با آن صحبت می‌کنند. با توجه به قرارگیری بروجرد در لرستان و نیز با نگاه به سابقه مشترک تاریخی و فرهنگی، بیشتر منابع، بروجردی را گویش یا لهجه‌ای از لُری در نظر می‌گیرند. لغت نامه دهخدا بروجردی را لهجه‌ای از لُری در نظر گرفته و خود لری را هم زیرشاخه‌ای از فارسی دانسته‌است.

در لرستان، گویش مردم دورود، خرم آباد و پلدختر را لری می‌گویند و گویش مردم بروجرد را بروجردی و متمایز از لری می‌دانند.

این گویش بازمانده از زبانهای قدیمی مانند پارسی میانه و پهلوی است و واژه‌های کهن زیادی در آن دیده می‌شود.

[ویرایش] ویژگی‌های گویش بروجردی

  • برخی افعال در گویش بروجردی با افزودن الف مکسور به اول فعل آغاز می‌شوند. مانند:
اِشناختن = شناختن
اِشنفتن = شنفتن
اِشکستن = شکستن
اِشکاندن = شکاندن
  • در این گویش تبدیل گ در میانه جمله بهٔ زیاد دیده می‌شود:
وُریَشتن = برگشتن
مَیَز = مگس
  • گویش بروجردی دارای واژه‌هایی از دوره‌های کهن است:
ایواره = غروب
مِهرآوه = جای رختخواب

[۱].

[ویرایش] گیرشگاه‌ها

  1. مقدمه گویش بروگردی بازدید ۱۱/۳/۱۳۸۶

این نوشتار خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
زبان‌های دیگر