علامه حلی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
جمال الدین، حسن بن یوسف بن مطهّر حلّی معروف به «علامه حلّی»، از نوابغ جهان اسلام و علمای برجستهٔ سدهٔ هشتم هجری است. نیاکان او اهلِ حله بودند و درگذشت او را سال ۷۲۶ ه.ق نوشتهاند و پیکر اش در نجف اشرف به خاک سپرده شده.
او نه تنها در علوم اسلامی استادی دانشمند بود، در علوم دقیقه نیز چیرهدست و بیهمتا بود. تالیفات او را بیش از ۵۰۰ جلد تخمین زدهاند.
علامه، با خواجه نصیرالدین طوسی و میر حیدر آملی همروزگار بود و با ایشان نشست و برخاست داشت. «سلطان محمّد خدابنده» ایلخان مغول، تشیع خود را وامدارِ علامه بود.
[ویرایش] منبع
- «حضرت مهدی (عج)، فروغ ...»، ص ۲۴۹

