سوره مکی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.


اسلام

اصول دین

توحید
نبوت
معاد

اصول خاص تشیع

امامتعدل

فروع دین

نمازروزهزکات
حججهاد

فروع تشیع

خمس
امر به معروف
نهی از منکر
تولا • تبری

منابع اسلامی

قرآنعقل
سنت(حدیث)

شخصیت‌ها

محمد
علیفاطمه
اهل بیت
خلفای راشدین
امامان شیعه
یاران پیامبر

مذهب‌ها

تسننتشیعتصوف

مذاهب فقهی

جعفریشافعی
حنفیمالکی
حنبلی • مذاهب دیگر

مذاهب کلامی

امامیهاسماعیلیه
خوارجمرجئه
اشاعرهمعتزله
مذاهب دیگر

علوم اسلامی

حدیثتفسیر
فقهکلام
فلسفهعرفان

تاریخ اسلام

زندگانی محمد
روزگار خلفای راشدین
تاریخ امامان شیعه
امویانعباسیان
فاطمیان • مملوکان
عثمانیانصفویان
آخرالزمان
عصر ظهور مهدی

جغرافیای اسلام

مکهمدینه
بیت‌المقدس
کوفهنجف
کربلاسامرا
کاظمینمشهد
بغداددمشق
عربستانیمن
عراقشام
ایرانمصر
اندلسشمال آفریقا
آسیای میانههندوستان

به سوره‌هایی از قرآن که قبل از هجرت پیامبر اسلام و در مکه نازل شده‌اند مکی می‌گویند.

[ویرایش] ویژگی‌های سوره‌های مکی

موضوعات این سوره‌ها بیشتر تبیین اصول عقائد، خدا، قیامت، بهشت و جهنم و دعوت به توحید و اخلاق متعالی در مقابل فساد اخلاق در دوران جاهلی است. وجود بحث با مشرکان و ابطال نظریات آنان و نیز داستان‌های پیامبران و پیروان و مخالفان آنان از دیگر مطالبی است که در آن‌ها دیده می‌شود. در این سوره‌ها سوگند بسیار دیده می‌شود و در اول آیات از عبارت «یا ایها الناس» بیشتر از «یا ایها الذین آمنوا» استفاده شده است.

[ویرایش] مطالب مرتبط

سوره‌های مدنی

[ویرایش] منبع

سایت حوزه