طراحی مدارهای VLSI
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
واژه VLSI مخفف عبارت Very Large Scale Integration (مجتمعسازی در مقیاس بسیار بزرگ) میباشد. طراحی VLSI شاخهای از علم است که به بررسی یکپارچه سازی (مجتمعسازی) مدارات خیلی پیچیده در یک مجموعه تراشه (Chip set) میپردازد.
این شاخه از علم به دو بخش کلی طراحی و پیادهسازی تقسیم شده است که در شاخه پیادهسازی مباحث عملی مربوط به پیادهسازی مدارات یکپارچه در مقیاس بزرگ عنوان میشود. در شاخه طراحی مباحث مربوط به طراحی با توجه به روشهای پیادهسازی عنوان میشوند.
از آنجایی که در صنعت نیمه هادی ها برای به وجود آوردن فطعات الکترونیکی از تزریق ناخالصی استفاده میشود، در VLSI نیز قطعات الکترونیکی را با تزریق کردن ناخالصی بر روی یک Wafer به وجود می آورند. به این طریق که ابتدا روی سطح Wafer را توسط یک ماده فتولیتوگراف میپوشانند. سپس روی یک ورق شفاف نقشه ای از جایی که قرار است ترانزیستور ها توسط تزریق ناخالصی به وجود آیند را طراحی میکنند به گونه ای که هیچ نوری از آن جا عبور نکند. سپس از بالای ورق توسط لامپ، نور ماوراء بنفش را به یک ذره بین میتابانند و ذره بین نیز این نور را روی سطح Wafer متمرکز میکند. به این ترتیب نقشه کلی ترانزیستورها در مقیاسهای بسیار کوچک روی Wafer می افتد. جایی که نور به آنجا رسیده است، به دلیل فعل و انفعالات ماده لیتو گراف، سفت میشود و بقیه جاها این ماده براحتی توسط شستشو پاک میشود. سپس Wafer را درون کوره هایی با دمای بالا قرار داده و برای مدت های طولانی ویفر در مجاورت گازهای آلومنیوم یا فسفر قرار میگیرد، در نتیجه در نقاطی که ترانزیستور باید قرار بگیرد، توسط نفوذ ناخالصی ترانزیستور ساخته میشود. سپس توسط همین روش مدار سیم کشی شده و کارهای نهایی روی آن صورت میگیرد و پس از قرار دادن یک پوشش نهایی بر روی مدار به مشتری تحویل داده میشود.

