فرخ‌رو پارسا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

فَرُّخ‌رو پارسا
فَرُّخ‌رو پارسا با ردای رسمی وزارت
زمینه فعالیت فرهنگ و آموزش و پرورش
تولد اسفند سال ۱۳۰۱خ
قم، ایران
مرگ ۱۸ اردیبهشت سال ۱۳۵۹خ
تهران، ایران



فَرُّخ‌رو پارسا نخستین زن ایرانی بود که در دوران حکومت پهلوی به مقام وزارت رسید. پست وی وزارت آموزش و پرورش در کابینه دوم و سوم امیرعباس هویدا بود.

فهرست مندرجات

[ویرایش] تولد

وی در اسفند سال ۱۳۰۱خ در باغی خارج از شهر قم از پدر و مادر بهایی به دنیا امد.[نیاز به ذکر منبع]

مادر وی فخر‌آفاق پارسا مدیر مجله «جهان زنان» و پدرش فرخ‌دین پارسا کارمند وزارت بازرگانی و مدیر مجله های «اتاق بازرگانی و صنايع و معادن ايران» و «عصر جدید» بود.

وی از آن روی در شهر قم زاده شد که مادرش به دلیل نشر مقاله ای با عنوان «لزوم تعليم و تربيت مساوي براي دختر و پسر» در تبعید به سر می‌برد. این مقاله که با متون اسلامی در تعارض بود، اعتراضات گسترده‌ای را در بطن جامعه آن دوران برانگیخت و موجب تبعید مادر وی گشت؛ ولی پس از تولد وی با میانجیگری میرزاحسن‌ خان مستوفی‌الممالک (نخست وزیر وقت) به تهران بازگردانده شد.

[ویرایش] تربیت و تحصیلات

فرخ‌رو پارسا دارای شخصیتی متفاوت با دیگر دختران دوران خویش بود. وی یکی از شاخص ترین چهره های نسل اول فمینیستهای ایرانی بود. وی، دوره تحصیلات ابتدایی خویش را در دبستان همای تهران سپری نمود و برای ادامه تحصیل در دوره متوسطه به دانشسرای مقدماتی رفت. وی توانست دوره متوسطه را با کسب رتبه اول به پایان رسانده و به دانشسرای عالی راه یابد. او در سال ۱۳۲۱خ دانشسرای عالی را با اخذ مدرک لیسانس در رشته علوم طبیعی به پایان رسانید و به دانشگاه تهران راه یافت. وی تحصیلات دانشگاهی خویش را در رشته پزشکی ادامه داد و توانست در سال ۱۳۲۹خ با اخذ درجه دکترا از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل گردد.

[ویرایش] زندگی اجتماعی و سیاسی

دکتر فرخ‌رو پارسا در سال ۱۳۲۱خ با احمد شیرین سخن ازدواج کرد و از همان سال پس از اخذ مدرک لیسانس از دانشسرای عالی به تدریس در دبیرستانهای تهران پرداخت. او پس از پایان تحصیلات دانشگاهی، علیرغم اینکه در رشته پزشکی فارغ التحصیل شده بود کار طبابت را رها کرد و ترجیح داد که به کار فرهنگی بپردازد؛ بدین ترتیب او در وزارت فرهنگ آن دوران مشغول به کار شد. وی در سال ۱۳۳۳خ به همراه تنی چند از همکارانش «انجمن بانوان فرهنگی» را جهت حل معضلات[نیاز به ذکر منبع] دبیرستانهای دخترانه آن دوران تاسیس نمود و در سال ۱۳۳۵خ به عنوان یکی از اعضای هیات رئیسه «شورای همكاری جمعيت‌های بانوان ايرانی» انتخاب شد.

[ویرایش] وزارت

او در سال ۱۹۶۸ به عنوان وزیر آموزش و پرورش ایران انتخاب شد.

[ویرایش] مرگ

پس از انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ خورشیدی، وی به اتهام بهایی بودن[نیاز به ذکر منبع] در دادگاه انقلاب اسلامی شعبه تهران به ریاست صادق خلخالی محاکمه شد و با اتهامات مختلف و به عنوان "مفسد فی‌الارض" (عامل فساد بر روی زمین) در تاریخ ۱۸ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ برابر با ۸ مه سال ۱۹۸۰ در حالی که گونی بر سرش کشیده بودند، با طناب دار اعدام گردید.[نیاز به ذکر منبع]

[ویرایش] منابع

  • کتاب «سالار زنان ایران»، نوشته: منصوره پیرنیا چاپ: انتشارات مهر ايران، مریلند [1]
  • بنیاد برومند، یادنامه امید، فرخ رو پارسا [2]
  • مقاله فرخ رو پارسا، نوشته: نرگس کلاکی چاپ: ماهنامه حورا [3]
  • یادداشتهای هفتگی دکتر علی‌رضا نوری‌زاده، 14 فوریه ۲۰۰۷ [4]
  • مقاله نجابت اغراق شده، معضل اساسی زنان و جامعه؛ نوشته: شهرنوش پارسی‌پور، چاپ: وبگاه گذار. [5]
  • روزنامه کیهان، ٧، ٨ و ۹ اردیبهشت ۱۳۵۹
  • روزنامه اطلاعات، ٣، ۷، ٨ و ١٥ اردیبهشت ۱۳۵۹
  • روزنامه انقلاب اسلامی ٩ و ١٨ اردیبهشت ١٣٥٩
  • کتاب «از سيد ضياء تا بختيار »، نوشته: مسعود بهنود، چاپ: تهران، نشر جاويدان، 1369.
  • کتاب «زنان دربار به روايت اسناد ساواک»، تالیف: مركز بررسي اسناد تاريخي وزارت اطلاعاتجمهوری اسلامی، 1382.
  • كارنامه زنان مشهور علم و ادب، خشایار وزيری و فخری قویمی