خطوط استیجاری
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
خط استيجاري يك خط ارتباطي تلفني شبيه و برابر مي باشد كه براي اتصال همزمان دو موقعيت استفاده مي شود. برخلاف خطوط PSTN سنتي، اين خطوط شماره تلفن ندارند و هر كدام از طرف ارتباط شروع به اتصال و ارتباط ثابت با طرف ديگر مي كند و اين خطوط مي تواند براي تلفن، يا سرويس هاي اينترنتي استفاده شود. در U.K (انگليس) ، خطوط استيجاري در سرعت هاي K 64، K128، K256، K512، M2 ، 021X براي مشتري ها مهيا شده است . سرعت هاي بالاتر نيز در رابط هاي جايگزين مهيا شده است. در U.S (آمريكا) خطوط استيجاري با سرعت پايين (kbps 56) و پايين تر از آن معمولاً براي استفاده مودم هاي آنالوگ توليد شده اند. خطوط استيجاري با سرعت بالاتر معمولاً به منظور استفاده FT1 استفاده شده اند. يك برتري در مقايسه با سيستم هاي UK اين است كه بيشتر از يك ارتباط منطقي بر روي حمال ميتواند قرار بگيرد و عمل به روز شدن اطلاعات به صورت ساده تر انجام مي گيرد. به هر حال مشتري ها مي بايست عمل كنترل كردن واحد سرويس كانال وسايل پاياني شبكه خودشان يا واحد سرويس داده (CSU/DUS) را به عهده گيرند. جهت برآورده شدن مقاصد خاصي، اين خطوط استيجاري به ندرت در حال تعويض با خطوط ارتباطي DSL مي باشد.
منبع: صفحه قبلي شبكه گسترده در بخش فارسي ويكي پديا

