حزقیال
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
حزقیال (عبری:יחזקאל به معنی خداوند نیرومندی میبخشد)، کاهنی از خانواده صادوق[۱] و از پیامبران بنیاسرائیل[۲] بود. حزقیال در سال ۶۲۷ قبل از میلاد ولادت یافت[۳]، و در سن سیسالگی، کاهن اورشلیم شد. حزقیال ازدواج کرد[۴] و در تلابیب در نزدیکی نیپور بابل[۵] و در منزل شخصی خودش[۶] زندگی میکرد، و مشایخ یهود با او مشورت میکردند(حزقیال ۱:۸؛۱:۱۴؛۱:۲۰). زن حزقیال در زمان کاهنی وی به طور ناگهانی مُرد[۷] ولی خدا حزقیال را از عزاداری منع کرد.[۸] او به سال ۵۹۲ قبل از میلاد، به پیغمبری بنیاسرائیل رسید[۹]، و بیست و دو سال بنیاسرائیل را از بتپرستی بازداشته[۱۰] و به سوی خدا دعوت میکرد. در ابتدا بنیاسرائیل تحتتأثیر او قرار نمیگرفتند[۱۱] تا این که سرانجام با شکسته شدن بتها[۱۲] به خدای یگانه روی آوردند.[۱۳] او ابیهود (عبری:אבא של יהודים به معنی پدر یهود)، پسر انسان (عبری:ילד של איש) و تسلیدهنده اسرائیل (عبری:עמת) نامیده شدهاست.[۱۴]در زمان حمله بابلیها، حزقیال در بابل سکونت داشت[۱۵] و بعد از محاصره اورشلیم در سال هشتم پادشاهی نبوکدنصر همراه با یهویاکین به اسارت برده شد.[۱۶] او پیامبری بود که داوری بر هفت قوم آمون، موآب، فلسطین، صور، صیدون و مصر را اعلام کرد.[۱۷] کتاب نبوتی حزقیال شعرگونهاست، و در آن وزن و آهنگ وجود دارد. این کتاب شامل چهار رویا[۱۸] و پنج پیغام اصلی کتاب به شکل مثل ارائه شدهاست.[۱۹] حزقیال در روستای کفل در بینالنهرین مدفون شد.یهودیان و مسلمانان عراق قبر او را زیارت میکنند.
[ویرایش] پانویس
- ↑ حزقیال ۳:۱
- ↑ حزقیال ۱۷:۱۴
- ↑ حزقیال ۱:۱
- ↑ حزقیال ۱۸:۲۴
- ↑ حزقیال ۱۵:۳
- ↑ حزقیال۲۴:۳؛ارمیا ۱:۲۹
- ↑ حزقیال ۱۶:۲۴
- ↑ حزقیال ۲۱:۲۴
- ↑ حزقیال ۲:۱
- ↑ حزقیال ۱۷:۲۹
- ↑ حزقیال ۱:۱۴
- ↑ حزقیال ۱۹:۳
- ↑ حزقیال ۲۵:۳
- ↑ قاموس کتاب مقدس، ۱۱۴:۲
- ↑ دانیال ۷:۱
- ↑ حزقیال ۲۱:۳۳
- ↑ حزقیال ۲۵:۳۳
- ↑ حزقیال ۳:۱؛۱:۳۷؛۱۱:۸؛۱۴:۳۷
- ↑ حزقیال ۶۱:۱۵؛۲۳:۱۹
[ویرایش] منابع
- عاطف الزین، سمیح، داستان پیامبران علیهم السلام در قرآن، ترجمه علی چراغی، اول، تهران: ذکر، ۱۳۸۰، ISBN ۹۶۴۳۰۷۱۶۳۴
- کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، ISBN ۹۶۴۳۳۱۰۶۸-X
- یاردون سیز. دانشنامه کتاب مقدس. ترجمهٔ بهرام محمدیان. چاپ سوم، تهران: روز نو، ۱۳۸۰، ۱۹۱۲.
- جیمز هاکس. قاموس کتاب مقدس. ترجمهٔ عبدالله شیبانی. چاپ سوم، تهران: اساطیر، ۱۳۷۵، ۱۱۴.
| کتابهای عهد عتیق | |
|---|---|
| ارمیا | استر | اشعیا | امثال سلیمان | اول پادشاهان | اول تواریخ | اول سموئیل | ایوب | جامعه | حبقوق | حجی | حزقیال | دانیال | دوم پادشاهان | دوم تواریخ | دوم سموئیل | روت | زکریا | سفر اعداد | سفر پیدایش | سفر تثنیه | سفر خروج | سفر لاویان | صحیفه یوشع بن نون | صفنیا | عاموس | عزرا | عوبدیا | غزل غزلهای سلیمان | کتاب داوران | مراثی | مزامیر یا زبور داود | ملاکی | میکاه | ناحوم | نحمیا | هوشع | یوئیل | یونس | |

