شکنجه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

هرگونه آزار و اذیت بدنی در شرايطی را كه فرد قدرت دفاع از خود را نداشته باشد را شكنجه می نامند.


فهرست مندرجات

[ویرایش] تاریخچه شکنجه

در حدود سال ۱۷۰۰ میلادی کشیش های کاتولیک مراسم شکنجه مردی را که متهم به ارتداد از کلیسای کاتولیک شده است را قبل از اعدام وی نظارت و صحنه گردانی میکنند.
در حدود سال ۱۷۰۰ میلادی کشیش های کاتولیک مراسم شکنجه مردی را که متهم به ارتداد از کلیسای کاتولیک شده است را قبل از اعدام وی نظارت و صحنه گردانی میکنند.

در طول تاریخ, عنصر شکنجه از جمله مهمترین وسایل ایجاد رعب و وحشت در میان مردم از حکومت ها و نظام های مختلف جامعه بشری بوده که هنوز هم این روش های قرون وسطائی در برخی کشورهای جهان ادامه دارد.

در دوران جمهوری رم, گواهی برده قبل از شکنجه ارزشی نداشت و آن برده ابتدا حتما باید شکنجه میگشت تا در زیر شکنجه به واقعیت اعتراف کند و بعد ممکن بود از شهادتش در دادگاه استفاده شود.

پیامبران و افراد مورد احترام مذهبی مشهوری از جمله در دین مسیحیت عیسی مسیح, مریم مجدلیه و در دین اسلام سمیه دختر خباب (اولین شهید اسلام/ مادر عمار) و یاسر پسر عامر (دومین شهید اسلام/ پدر عمار) از دیگر قربانیان شکنجه هستند.

در تاریخ ایران می توان از مزدک, مانی, بابک خرمدین, سید علی محمد باب، آقا محمد خان قاجار و محمد علی رجایی نام برد که در طول زندگیشان مورد شکنجه قرار گرفتند.

در طول تاریخ, فلاسفه و دانشمندان مشهوری از جمله ارسطو, گالیله و فرانسیس بیکن از مشهورترین قربانیان شکنجه دولتی هستند که توسط نظام های وقت و بعضا توتالیته مذهبی و در دادگاه های قرون وسطائی به زیر دستگاه شکنجه سپرده میشدند.

در دوران فرمانروایی مطلق کلیسای کاتولیک در اروپا, بسیاری در دادگاه های تفتیش عقاید متهم به ارتداد, شرک و جادوگری می شدند. این افراد ابتدا محکوم به تحمل شکنجه و نهایتا اعدام به صورت های بسیار غیر انسانی می گشتند.

نهایتا پاپ ژان پل دوم, با تایید جنایات کلیسا برای اولین بار در تاریخ کلیسای کاتولیک و با "اشتباه" نامیدن بیش از یکصد عمل اشتباه کلیسا در آن دوران از قربانیان شکنجه و مردم جهان عذرخواهی نمود. [1]

[ویرایش] قعطنامه سازمان ملل متحد بر علیه اعمال شکنجه

کشورهای عضو پیمان منع شکنجه در رنگ سبز و کشورهایی که این معاهده را امضا نکرده اند (از جمله ایران) در رنگ خاکستری نشان داده شده اند.
کشورهای عضو پیمان منع شکنجه در رنگ سبز و کشورهایی که این معاهده را امضا نکرده اند (از جمله ایران) در رنگ خاکستری نشان داده شده اند.

سازمان ملل متحد در قعطنامه ای در سال ۱۹۸۷ انجام هر گونه اذیت, آزار و رفتار غیر انسانی و بشری در کره زمین رو محکوم کرد و در منشور قعطنامه ای با همین نام خواستار پیوستن کشورهای جهان به معاهده منع شکنجه (UNCAT) و مجازات و پیگیری عوامل شکنجه (مخصوصا شکنجه های دولتی) در سرتاسر دنیا شد. مهمترین بخش های این قطعنامه بندهای ۱, ۲ ,۳ و اولین پاراگراف از بند ۱۶ هستند. [2]

[ویرایش] جُستارهای وابسته

[ویرایش] منابع