پیمان بغداد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

پیمان بغداد در دوران جنگ سرد و با هدف مبارزه با شوروی و نفوذ مارکسیسم تشکیل شد. کشورهای ایران، عراق، ترکیه و پاکستان زیر نظر انگلستان اعضای پیمان بغداد بودند.

در آن سال‌ها بیش از آنکه امریکا از نفوذ شوروی در خاورمیانه نگران باشد، جمال عبدالناصر زبان مشترک اعراب، انگلستان را به وحشت انداخته بود. برای پیشگیری از نفوذ و گسترش نهضت مصر، ایران می‌بایست در رأس پیمان نظامی بغداد باشد.

پیمان بغداد متعاقب كودتای عبدالكریم قاسم در عراق ـ 23 تیر 1337 ـ ضربه اساسی دید. قاسم كه یك نظامی چپگرا بود به این پیمان روی خوش نشان نداد، در نتیجه مركزیت پیمان به آنكارا انتقال یافت و بعدها با خروج بغداد از آن به پیمان سنتو شهرت یافت.

تفاوت پیمان بغداد با پیمان سعدآباد كه در 1316 ش. میان ایران، تركیه و افغانستان به امضا رسید در این بود كه در آن پیمان این سه كشور متعهد شده بودند به خاك یكدیگر تعرض نكنند ولی در پیمان بغداد، همكاریهای متقابل نظامی پیشبینی شده بود.

[ویرایش] جستارهای وابسته

[ویرایش] منابع