دستگاه مختصات استوانه‌ای

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

مختصات استوانه‌ای نوعی مختصات متعامد است که در آن یک نقطه، در فضا بر روی قاعدهٔ یک استوانه در نظر گرفته می‌شود. مکان آن نقطه بر اساس شعاع و ارتفاع استوانه (r و z) و زاویه‌ای که شعاع قاعده گذرنده از آن نقطه با محور x می‌سازد (θ)، بیان می‌شود. این دستگاه، در حالت دوبعدی، با حذف مختص z به مختصات قطبی تبدیل می‌شود. در فیزیک و به ویژه در الکترومغناطیس (رشتهٔ مخابرات) به جای r ،θ ،z به ترتیب از حروف ρ ،φ ،z استفاده می‌شود.

[ویرایش] جستارهای وابسته


این نوشتار در زمینهٔ ریاضیات خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.