فریتهوف شوئون

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

فریتهوف شوئون یا فریتیوف شوآن یا شیخ عیسی نورالدین احمد؛نقاش، شاعر، نویسنده و محقق سنت‌گرای مسلمان و از شاگردان شیخ احمد علوی است.

در هجدهم ژوئن ۱۹۰۷ در باسیل،در سوییس متولد شد. پدرش موسیقی‌دان آلمانی و مادرش نقاش بود. در جوانی برای تحصیل هنر به پاریس رفت. در دوران جوانی چند سفر به پاکستان،اسرائیل، هند، مراکش،آمریکای جنوبی و ترکیه داشت. در دوران جنگ جهانی دوم، مدت چهارسال در میان سرخپوست‌ها زندگی کرد.شوئون در سفر به الجزایر با شیخ احمد علوی ملاقات کرد. وی پس از دیدار با شیخ احمد علوی به دین اسلام علاقه‌مند شد و سرانجام در سال ۱۹۳۰ به دین اسلام درآمد و نام عیسی نورالدین احمد را برای خود برگزید.شوئون در سال ۱۹۳۸ به قاهره سفر کرد و عاقبت به نزد رنه گنون رفت.او به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، ایتالیایی، اسپانیایی، پرتغالی،عربی، یونانی، ترکی،سانسکریت، چینی، ژاپنی ولاتین تسلط داشت. شوئون در در پنجم مه ۱۹۹۸ در بلومینگتون، ایندیانا در ایالات متحده آمریکا درگذشت.


[ویرایش] عقاید

شوئون معتقد به وحدت ادیان در سطح درونی بود. او معتقد بود که هر دینی یک سطح بیرونی و یک سطح درونی دارد اما با وجود تفاوت در ظاهر ادیان، در معنا و باطن هماهنگ وهم‌جهت هستند.

شوئون به ادیان یهودیت، مسیحیت، اسلام، هندوییسم و بوداگرایی علاقه داشت. وی از مکاتب سنتی مسیحی مانند بونونتور،اگوستین و توماس اکوئیناس دفاع می‌کرد.

شوئون در کتاب شناخت اسلام، به جنبه‌های اسلام از جمله قرآن و نبوت پرداخت. وی کیهان‌شناسی اسلامی را در کتاب ابعاد اسلام مورد مطالعه قرار داد. وی در عرفان اسلامی، از ابن عربی و احمد غزالی سخت تاثیر پذیرفته بود.

وی در آثارش به اهمیت اخلاق آیین زرتشت و مانی در یکتاگرایی می‌پردازد. شوئون معتقد به پیوند فرهنگ اسلامی و ایرانی بود و از این نظر آثارش به آثار سهروردی شبیه‌است.

در کتاب زبان خود،دیدگاه‌های شوئون درباره آیین هندو بیان شده‌است. شوئون بر خلاف دیگر مورخان اروپایی، دین بودا را دینی خدامحور می‌دانست و نسبت به هنر و معنویت بودایی توجه داشت. وی در پاریس به مطالعه سنت ژاپنی و سنت چینی و آیین شینتو نیز پرداخت.

شوئون دین را موضوعی اصلی در فرهنگ و تمدن بشری می‌دانست و بر خلاف بعضی فلاسفه غربی برای آن احترام بسیاری برخوردار بود.

[ویرایش] آثار و نوشته‌ها

  • وحدت متعالی ادیان، ۱۹۵۳
  • حقیقت آدمی و گستره معنوی، ۱۹۵۴
  • عرفان دانش ابدی است، ۱۹۵۹
  • زبان خود، ۱۹۵۹
  • مقام حکمت، ۱۹۶۱
  • شناخت اسلام، ۱۹۶۳
  • چراغی بر جهان‌های باستان، ۱۹۶۶
  • گنج‌های بودا، ۱۹۶۸
  • منطق و تعالی، ۱۹۷۵
  • فلسفه اسلامی،۱۹۷۶
  • ابعاد اسلام،۱۹۶۴
  • سنت گرایی، ۱۹۸۱
  • راه و مرام اخلاقی در اسلام، ۱۹۹۰
  • نژادها و طبقات، ۱۹۵۹
  • گوهر و صدق عرفان اسلامی، ۱۹۸۱
  • از خدا تا انسان، ۱۹۸۲
  • مسیحیت و اسلام، ۱۹۸۵
  • آثار گوناگون فریتیوف شوئون، ۱۹۹۱
  • نگاهی به چهره حقیقت، ۱۹۸۹
  • خورشید پوشیده، ۱۹۹۰
  • متافیزیک و سنت گرایی، ۱۹۸۶
  • مریم باکره، ۱۹۷۵
  • ریشه‌های وضع انسان، ۱۹۹۱
  • زیبایی عرفان، ۱۹۹۲
  • حکمت جاوید، ۱۹۹۲
  • نمایشنامه نقاب‌ها، ۱۹۹۲
  • راهی به قلب، ۱۹۹۵
  • تغییر آدمی، ۱۹۹۵
  • چشم دل، ۱۹۹۷
  • آهنگی برای زائر مقدس، ۲۰۰۲
  • تطبیق و قیاس ادیان، ۲۰۰۲


[ویرایش] منبع

  • ویکی پدیای انگلیسی
  • نظم و راز/ مجموعه مقالات و گفت‌وگوهایی در موضوع حکمت الهی و هنر مقدس؛ محمود بینای مطلق، حسن آذرکار. تهران: آگاهان ایده: هرمس، چاپ دوم، ۱۳۸۶
  • آموزه‌های صوفیان از دیروز تا امروز/سیدحسین نصر، ترجمه حسین حیدری و محمدهادی امینی، تهران: قصیده سرا، ۱۳۸۲
  • گوهر و صدف عرفان اسلامی/ فریتهوف شوئون/ ترجمه مینو حجت؛ تهران، نشر عرفان و فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۳
  • علم مقدس، سید حسین نصر، حسن میانداری، ترجمه احمدرضا جلیلی و حسن میانداری، قم: نشر طه، ۱۳۷۸