مزامیر
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مزامیر یا زبور داوود (عبری:תהילים تِهیلِم، در یونانی:Ψαλμοί به معنی «دعاهای پرستش») یا سرودهای چنگ، یکی از بخشهای تنخ یهودی و عهد عتیق در انجیل است.مزامیر در هیکل دوم زروبابل و هرود و برای استفاده از کنیسهها، به عنوان کتاب دعا و پرستش به کار میرفت.[۱] شکلگیری مزامیر به روزهای سلطنت داوود پسر یسی بازمیگردد.[۲] از ۱۵۰ مزمور فقط سی و چهارتای آن عنوان ندارند، که به آنها مزامیر یتیم گفته میشود. مزامیر به صورت شعر بیوزن عبری نگاشته شدهاست.
[ویرایش] پانویس
[ویرایش] منابع
- عاطف الزین، سمیح، داستان پیامبران علیهم السلام در قرآن، ترجمه علی چراغی، اول، تهران: ذکر، ۱۳۸۰، ISBN ۹۶۴۳۰۷۱۶۳۴
- کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، ISBN ۹۶۴۳۳۱۰۶۸-X
- یاردون سیز. دانشنامه کتاب مقدس. ترجمهٔ بهرام محمدیان. چاپ سوم، تهران: روز نو، ۱۳۸۰، ۱۹۱۲.
- جیمز هاکس. قاموس کتاب مقدس. ترجمهٔ عبدالله شیبانی. چاپ سوم، تهران: اساطیر، ۱۳۷۵، ۱۱۴.
| کتابهای عهد عتیق | |
|---|---|
| ارمیا | استر | اشعیا | امثال سلیمان | اول پادشاهان | اول تواریخ | اول سموئیل | ایوب | جامعه | حبقوق | حجی | حزقیال | دانیال | دوم پادشاهان | دوم تواریخ | دوم سموئیل | روت | زکریا | سفر اعداد | سفر پیدایش | سفر تثنیه | سفر خروج | سفر لاویان | صحیفه یوشع بن نون | صفنیا | عاموس | عزرا | عوبدیا | غزل غزلهای سلیمان | کتاب داوران | مراثی | مزامیر یا زبور داود | ملاکی | میکاه | ناحوم | نحمیا | هوشع | یوئیل | یونس | |

