اصلاح طلبان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اصلاح طلبان در ایران با پیروزی در انتخابات هفتمین دوره ریاست جمهوری سال 1376 و با به قدرت رسیدن سید محمد خاتمی بعنوان رییس جمهوری اسلامی ایران توانستند وارد عرصه حاکمیت بشوند. انتخابات نهمین دوره ریاست جمهوری سال 1384 خروج کامل اصلاح طلبان از قدرت را در پی داشت. اصلاح طلبان قبل از آن در انتخابات شورای شهر و انتخابات دوره هفتم مجلس شورای اسلامی هم شکست خورده بودند. اصلاح طلبان در آذر 1385 با کسب 4 کرسی از 15 کرسی شورای شهر تهران و پیروزی نسبتا گسترده در دیگر شهرهاي ایران به حضور مجدد در قدرت امیدوار شدند.
شاید بتوان این واقعه را این بزرگترین رویداد سیاسی پس انقلاب در ایران نام نهاد. این واقعه نه تنها تمرکز سیاسی و قدرت در ایران را دگرگون ساخت, بلکه نشانه بزرگی از روحیه انقلابی مردم ایران بود. با وجود فشارهای وارده در طول مدت ریاست جمهوری اقای خاتمی این حرکت هنوز هم ردپای خود را بر روی سیستم سیاسی ایران بر جاگذاشته و از ان پس سیاست مداران محافظه کار و راست گرا در ایران با تردید بیشتری بر روی طرح های بلند مدت سیاسی خود تاکیید دارند. به هر صورت شروع حرکت دوم خرداد در ابتدا بیشتر به یک حادثه شبیه بود تا یک به یک رویداد برنامه ریزی شده. اما با حرکت سریع و غافل گیر کننده طرفداران این حرکت این حرکت به یک رویداد تاریخی تبدیل شد. بدین صورت که در مدتی نزدیک به چهار سال بسیاری از پستهای حساس (یا به ظاهر حساس) در کنترل اعضای احزاب چپ گرا در ایران در امده بود. به هر حال مرحله مهم در این حرکت را بیشتر می توان پایان تراژدی گون این حرکت در ایران در نظر گرفت. گرچه حرکت دوم خرداد هنوز هم مانند اتش زری خاکستر فعال است. اما سنگینی خاکستر عملکرد ناامید کننده انها در طول مدت قدرتشان می تواند انها را تا مدتها در ایران در هاشیه نگه دارد.

