خواجوی کرمانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

' کمال‌الدین ابوالعطاء محمودبن علی‌بن محمود' معروف به خواجوی کرمانی' (زاده: ۶۸۹ - درگذشت: ۷۵۳ ه.ق.) یکی از شاعران بزرگ سدۀ هشتم است.مقبره او در تنگ‌الله اکبر شیراز است. او در [قصیده]، [مثنوی]، و [غزل] طبعی توانا داشته، به طوری که گرایش [حافظ] به شیوۀ سخن پردازی خواجو و شباهت شیوۀ سخنش با او مشهور است.

{{ب|استاد غزل سعدی ست نزد همه کس اما|دارد سخن حافظ طرز غزل خواجو} {پایان شعر}

[ویرایش] آثار

  • 1-دیوان؛شامل قصاید،غزلیات،قطعات،ترجیعات و رباعیات که برروی هم به دو بخش صنایع الکمال و بدایع الجمال تقسیم می شود.

2- شش مثنوی؛در وزن های گوناگون با این نام ها : سام نامه،همای وهمایون، گل و نوروز،روضه الانوار، کمال نامه و گوهر نامه. پنج مثنوی اخیر برروی هم خمسه ی خواجو را تشکیل می دهد.

[ویرایش] منابع

  • معین، محمد، فرهنگ فارسی، انتشارات امیرکبیر جلد پنج
  • دیوان حافظ با ترجمه و شرح اردو توسط عبادالله اختر، پیشگفتار از دکتر محمّد ریاض خان، ناشران: مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان - اسلام آباد، و مؤسسۀ الکتاب گنج بخش رود - لاهور، ۱۳۹۹ هجری / ۱۹۷۹م
  • حافظ نامه، شرح الفاظ، اعلام، مفاهیم کلیدی و ابیات دشوار حافظ، نوشتۀ بهاءالدّین خرّمشاهی، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۷۳

[ویرایش] جستارهای وابسته

زبان‌های دیگر