شمس‌الدین محمد خفری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

محمد بن احمد خَفری جهرمی شیرازی (درگذشتهٔ ۹۴۲ یا ۹۵۷ ق.) ملقب به شمس‌الدین از کلام‌شناسان و حکمت‌دانان سدهٔ دهم هجری ایران است. خفری از عرفان، تفسیر، ریاضیات، ستاره‌شناسی و دانش‌های نهانی نیز سررشته داشته.

او از مردم خفر از نواحی فارس بوده و در روزگار شاه اسماعیل صفوی می‌زیسته. خفری نخست در شیراز و سپس در کاشان زندگی می‌کرده. در هرات و عربستان نیز اقامت داشته‌است. بیشتر منابع کیش او را سنی دانسته‌اند.

بر حاشیه‌ای که او بر شرح تجرید قوشچی نوشت ۲۰ تن از بزرگان فلسفه از جمله میرداماد، شمسای گیلانی و غیاث‌الدین منصور دشتکی حاشیه نوشته‌اند.

[ویرایش] آثار

  • ۱- اثبات الواجب تعالی
  • ۲- رسالة فی الهیولی
  • ۳- المحاکمات بین الطبقات
  • ۴- حاشیه بر شرح تجرید قوشچی بر الهیات تجرید
  • ۵- سواد العین: حاشیه بر شرح حکمة العین
  • ۶- حسرة الفضلاء در حل شبههٔ جذر الأصم
  • ۷- رسالهٔ حل ما لاینحل
  • ۸- تفسیر آیةالکرسی
  • ۹- التکلمة فی شرح التذکرة النصیریة
  • ۱۰- منتهی الادراک فی الهیة
  • ۱۱- اسفار العارفین
  • ۱۲- حاشیه بر نهایت الادراک قطب‌الدین شیرازی
  • ۱۳- رسالة فی الرمل (به فارسی)
  • ۱۴- رسالة فی الزاویة
  • ۱۵- رسالة فی القضیة و التصدیق

[ویرایش] منابع

بر پایهٔ داده‌هایی در: احمد خفری، شمس‌الدین محمد، تعلیقه بر الهیات شرح تجرید ملا علی قوشچی، مقدمه و تصحیح فیروزهٔ ساعتچیان، تهران: میراث مکتوب، ۱۳۸۲خ.، ص۱۴-۱۱.

این نوشتار دربارهٔ زندگی‌نامهٔ افراد، خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.