زیباییشناسی (هنر)
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
به فلسفهٔ زیبایی و هنر، زیباییشناسی میگویند.
حس زیبا دانستن یک کار هنری یا یک پدیده، از شخص به شخص فرق میکند ولی میتوان یکسری اصول کلی برای درک و حس زیبایی یافت که به آنها «اصول زیباشناختی» میگویند.
هنرمندان غالباً از اصول زیباشناختی خبر دارند و با بهرهگیری از آنها در کار خود، سعی در تأثیرگذاری بر دیگران را دارند. برای نمونه در شعر و ادبیات یکسری اصول مانند وزن و قافیهٔ درست و تشبیهات بجا، بیان و بدیع جزو اصول زیباشناختی بشمار میآیند.
گاه یک نقاشی بسیار ساده و ابتدایی را میبینید که بخاطر ترکیب خاص رنگآمیزی آن، شما را مجذوب خود میکند. بنابراین در این رنگآمیزی، عمداً یا بطور اتفاقی، برخی از اصول زیباشناسی (تئوری رنگ) رعایت شدهاست.
[ویرایش] منبع
یکی از منابع: ویکیپدیای انگلیسی.
| موضوعات فلسفه |
| کلی | فلسفه شرقی · فلسفه غربی · تاریخ فلسفه: باستان · قرون وسطی · نوین · معاصر |
| فهرستها | مقالات فلسفه · فیلسوفان · ایسمهای فلسفی · جنبشها |
| شاخهها | زیباییشناسی · اخلاق · شناختشناسی · منطق · ماوراءالطبیعه |
| فلسفهٔ | آموزش · جغرافیا · تاریخ · سرشت انسان · زبان · قانون · ادبیات · ریاضیات · ذهن · متا-فلسفه · فیزیک · سیاست · روانشناسی · دین · علم · علوم اجتماعی · فناوری · جنگ |
| مکاتب | اثباتگرایی منطقی · اثباتگرایی · ابطالگرایی · آرمانگرایی · افلاطونگرایی نو · افلاطونگرایی · انسانگرایی · پدیدارشناسی · پساساختارگرایی · پوچگرایی · تجربهگرایی · جبرگرایی · خردگرایی · رواقیگری · ساختارشکنی · ساختارگرایی · سودمندگرایی · شکگرایی · فراانسانباوری · فلسفه اصلاحگرا · پیشاسُقراطی · فلسفه تحلیلی · فلسفه زبان متعارف · فلسفه غیرانگلیسی اروپا · پسانوین · کاربردگرایی · ماتریالیسم دیالکتیک · مادهگرایی · مُدَرسیگری · نسبیگرایی · نظریه انتقادی · هرمنوتیک · هستیگرایی · هگلیگرایی |

