علی اکبر سعیدی سیرجانی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگی
علی اکبر سعیدی سیرجانی، ادیب، پژوهشگر و نویسنده ایرانی در تاریخ بیست آذر ماه هزار و سیصد و ده در سیرجان متولد شد. ماههای آخر زندگی او در بازداشت گذشت. وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی در ۴ آذر ماه ۱۳۷۳ مرگ او را در روزنامههای حکومتی اعلام نمود. درست همان زمانی که جهان آزاد آخرین مهلت برای نشان دادن سعیدی سیرجانی توسط جمهوری اسلامی اعلام نموده بود[1].
سعیدی سیرجانی پس از شروع به نامهنگاری به مسئولین طراز اول در اعتراض به توقیف کتابهایش، در سال 1373 به اتهام شرکت در کودتای نوژه، خرید و فروش اسلحه و مواد مخدر و مصرف و توزیع مشروبات الکلی و ... توسط وزارت اطلاعات بازداشت شد[2].
[ویرایش] مرگ
مطابق اعترافات امیرفرشاد ابراهیمی، سعیدی سیرجانی در تاریخی میان نیمه تیر ماه ۱۳۷۳ تا آذر ماه همان سال به دست عوامل وقتِ وزارتِ اطلاعات جمهوری اسلامی به قتل رسید.
[ویرایش] آثار منظوم
سوز و گداز (1330)، آخرین شرارهها (1332)، افسانهها (1342)، زیر خاکستر (1344)
[ویرایش] آثار مکتوب
آشوب یادها (1356)، شیخ صنعان (1358)، در آستین مرقع (1363)، ای کوتهآستینان (1367)، سیمای دو زن (1367)، ضحاکِ ماردوش (1364)، ته بساط (1369)، بیچاره اسفندیار (1369)، قافلهسالارِ سخن خانلری (1370)، شهسوار عرصهی آزادگی (1373) (که به چاپ نرسیده و گویا در بایگانی وزارت اطلاعات است[نیاز به ذکر منبع])
[ویرایش] شیوهٔ نگارش
این حافظشناس[نیاز به ذکر منبع] و استاد ادبیات، از معدود نویسندگانی است که نثر دوپهلو و روانش، هم به مذاق اهل ادب خوش می نشیند و هم خوانندگان عادی به دور از پیچیدگیهای استعارات و صنایع ادبی از آن لذت میبردند. از ویژگیهای نثر وی آوردن امثال و کنایات و سخنان بزرگان در لابلای جملات و به صورت متعادل است که باعث می شود خواننده، بدور از خستگی از خواندن لذت ببرد. آنچه خوانندگان- بالاخص خوانندگان عادی- را علاقمند به نوشته هایش می کند، پرهیز از ریا و تزویر و التزام به اخلاق و آزادگی و انسانیت در جای جای نوشتههایش است.
[ویرایش] پانویس
[ویرایش] منابع
[ویرایش] پیوند به بیرون
- وبگاه سعیدی سیرجانی شامل برخی از آثار وی

