بامشاد (نوازنده)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

[ویرایش] بامشاد دوره ساسانی

از موسیقی دانان بنام ایرانی به عهد خسرو پرویز پادشاه عهد ساسانی می‌باشد. گفته می‌شود وی به هنگام بامداد چنان با شور و هیجان می‌نواخت که همه را شاد و خندان میکرد. بدین ترتیب بامشاد لقبش دادند. در سلسله ساسانی هنر نوازندگی بسیار مورد توجه و احترام مردم و دربار بوده‌است.

از دیگر موسیقیدانان بنام آن روزگار می‌توان باربد، نکیسا و رامتین را نام برد. گفته می‌شود که موسیقی در ایران زمین در عهد ساسانیان در اوج خود بوده‌است. در این دوره موسیقی در دبیرستانها تدریس می‌شده و عموم مردم کمابیش با موسیقی مقدماتی آشنایی داشتند.

از کتاب موسیقی ایران - روح الله خالقی آمده‌است: «اعراب پس از فتح ایران موسیقی ایرانی را عیناً اقتباس کردند، شاید آهنگهای زیبای ایرانی به وسیله معماران و بنایان ایرانی که در عصر عبدالله بن زبیر به تعمیر خانه کعبه مشغول بودند بین اعراب متداول شد و افرادی چون سعید بن مسجح و نشیط فارسی و ابن محرز و یونس کاتب موسیقی ایرانی را بین اعراب رایج کردند. از آغاز اسلام تقریباً موسیقی متروک بوده ولی در دوره خلافای اموی و عباسی دوباره رونق گرفت. در زمان خلافت هارون الرشید و پسرانش موسیقی مقامی ارجمند یافت و بزرگانی چون: ابراهیم و اسحق موصلی ظاهر شدند. در هر حال موسیقی قبل از اسلام را باید یک نوع موسیقی عملی دانست و قاعده و نظمی بین صوتها و لحن‌ها پیدا نکرده بودند، ولی در دوره اسلامی به دست ایرانیان با توجه به قاعده‌های موسیقی که فیلسوفان یونانی طرح کرده بودند نهضتی در موسیقی ایران پدید آمد.»

[ویرایش] بامشاد، بهاء الدین

از موسیقی دانان معاصر ایران است. ایشان از فارغ التحصیلان دوره اول مدرسه موسیقی می‌باشد. در دهه ۱۳۳۰ هجری خورشیدی اداره هنرستان عالی موسیقی بر عهده ایشان بوده‌است.