سید برت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

راجر کیت برت
 {{{تصویر_توضیح}}}
 
اطلاعات کلی
ملیت انگلیس
سبک راک توهم زا، اسپیس راک، سایک فولک
ساز گیتار، آواز، باس ، ماندولین، بانجو، یوکللی، گیتار اسلاید
مدت فعالیت ۱۹۶4 - 1974
برچسب EMI، Harvest


راجر کیت (سید) برت انگلیسی: (Roger Keith –Syd- Barrett) خواننده، آهنگساز، گیتاریست و هنرمند بریتانیایی، پایه گذار و عضو اصلی گروه موسیقی پینک فلوید به شمار می رفت. او به مدت ده سال هنرمند فعال عرصه موسیقی بود اما پس از این مدت به انزوا گروید و 35 سال باقی عمرش را دور از آشنایان، رسانه ها و دوستان گذراند و در هیچ جمعی حضور نیافت.

فهرست مندرجات

[ویرایش] دوران کودکی

سید برت در شهر کمبریج انگلستان، در خانواده ای از طبقهٔ متوسط چشم به جهان گشود. پدرش «آرتور مکس برت» آسیب شناس خبره ای بود و به همراه همسرش «وینفرد» نقش مهمی در تشویق پسرش راجر (که آن زمان به این نام خوانده می شد) در زمینهٔ موسیقی داشت. او در 11 دسامبر سال 1961 و یک ماه پیش از 15 سالگی پسرش به علت بیماری سرطان جان خود را از دست داد. راجر به دبیرستان پسرانه کمبریج شایر رفت و سال 1964 در هنرستان «کمبرول» (Camberwell Art School) واقع در جنوب لندن نام نویسی نمود و یک سال بعد اولین گروه موسیقی اش را پایه گذاری کرد. برت در 14 سالگی نام جدید «سید» را برای خود برگزید. سید برت (Sid Barrett) نام یک نوازندهٔ قدیمی ساز درام در کمبریج بود و برت جوان برای ایجاد تفاوت بین نام خود و همنامش، حرف دوم اسم مستعارش را از «i» به «y» تغییر داد. در ابتدای تشکیل پینک فلوید او آهنگ هایی از قبیل «فیل پر جوش و خروش» (Effervescing Elephant) را برای اجرا در مهمانی ها نوشت. گفته هایی مبنی بر اینکه او این آهنگ را در 16 سالگی ساخت وجود دارد.*[1] *[2]

[ویرایش] فعالیت موسیقایی

[ویرایش] همراه با پینک فلوید (1968 – 1965 )

گروه در سال 1964 پا گرفت و قبل از پینک فلوید نام هایی از قبیل «The Abdabs»، «The Screaming Abdabs»، «Sigma 6»، «Meggadeaths» (با Megadeth اشتباه گرفته نشود) را بر خود داشت. در سال 1965 که برت به آنها پیوست نام «The Tea Set» را انتخاب کرده بودند و از آنجا که با گروهی با نام مشابه مواجه شدند که در حال برگزاری کنسرت بود، برت نام «صدای پینک فلوید» را پیشنهاد کرد که بعدها به پینک فلوید خلاصه شد. سید این نام را با ترکیب کردن نام پینک اندرسون (Pink Anderson) و فلوید کنسل (Floyd Council) که دو خواننده سبک بلوز بودند ساخت. پینک فلوید با بازخوانی آهنگ های آر ان بی و گروه های هم دوره اش از قبیل رولینگ استونز (The Rolling Stones)، یارد بردز (The Yard Birds) و کینکس (The Kinks) فعالیتش را آغاز کرد. تا سال 1966 آنها به تدریج سبک خاص خود را که تحت تأثیر راک ان رول، جاز و پاپ-راک بریتانیایی بود به دست آوردند(کاری که پیش از این گروه بیتلز انجام داده بود).

در همان زمان باشگاه جدیدی در لندن برای اجرای موسیقی تحت نام «یو اف او»(UFO) بازگشایی شد که به زودی به مرکز اجرای موسیقی توهم زا (Psychedelic Music) تبدیل گشت. پینک فلوید نیز همان جا عنوان پرطرفدارترین گروه موسیقی زیرزمینی لندنی در سبک توهم زا را به دست آورد.

در سال 1966 اعضای پینک فلوید «اندرو کینگ» (Andrew King) و «پیتر جنر» (Peter Jenner) را به عنوان مدیر برنامه استخدام کردند. با همکاری امریکایی تبعید شده ای به نام جو بوید (Joe Boyd) که در عرصه موسیقی بریتانیا فعال بود و به دنبال استعدادهای نو می گشت، اولین آهنگ پینک فلوید، نسخهٴ مقدماتی «آرنولد لین» (Arnold Layne) در ژانویه 1967 در چلسی ضبط شد و کینگ و جنر آهنگ ضبط شده را به مؤسسهٴ نشر موسیقی EMI بردند. آهنگ مزبور EMI را آن قدر تحت تأثیر قرار داد که برای ضبط یک آلبوم با گروه قرارداد بستند.هنگام انتشار آلبوم، «آرنولد لین» با وجود تحریم شدن از بی بی سی، رتبهٴ بیستم جدول فروش آهنگ های بریتانیا را به دست آورده بود و آهنگ بعدی، «See Emily Play»، بازخوردی حتی بهتر از قبلی داشت و به رتبه ششم رسید.

این دو آهنگ به همراه تک آهنگ بعدی، سیب ها و پرتقال ها (Apples And Oranges) ، توسط خود سید برت نوشته شده بودند. برت اکثر آثار اولیه پینک فلوید را خود به تنهایی ساخت، و مؤلف اصلی تصویرپردازی های نغز و خیال پردازانه آلبوم نخست گروه، «نی زن بر دروازه های سپیده دم» (1967) به شمار می رفت که تحسین محافل و منتقدان موسیقی را در پی داشت. از یازده آهنگ این آلبوم، برت 9 آهنگ را خود به تنهایی ساخت و سهم دیگر اعضا تنها دو آهنگ بود*[3] برت همچنین نوازنده خلاق و مبتکر گیتار به شمار می رفت و در نوازندگی اش از تکنیک های پیشرفته از قبیل اختلال اصوات(dissonance)، اعوجاج صدا(distortion)، بازخورد(Feedback)، ایجاد کنندهٴ طنین (The Echo Machine) نوارها و دیگر عوامل استفاده می کرد و تجربیات او در این زمینه را بیشتر الهام گرفته از گیتاریست بداهه نواز، کیت رو (Keith Rowe)می دانند.

جلد اولین آلبوم پینک فلوید:نی زن بر دروازه سپیده دم (1967)

«نی زن بر دروازه های سپیده دم» بین ماه های ژانویه و جولای 1967 در استودیوی شمارهٴ 2 مؤسسهٴ «ابی رود استودیوز» (Abbey Road Studios) ضبط شد، در حالی که گروه بیتلز در استودیوی شمارهٴ 1 مشغول ضبط آلبوم خود بودند. وقتی آلبوم «نی زن...» انتشار یافت در جدول فروش بریتانیا جایگاه ششم را بدست آورد وبازخورد وسیعی داشت (اتفاقی که در ایالات متحده نیفتاد). در این زمان هر چه گروه به موفقیت بیشتری دست می یافت، فشار وارده بر سید برت نیز افزوده می شد و وضعیت روحی و روانی اش را متزلزل تر می کرد. رفتار برت به علت استفادهٴ مکرر از داروهای توهم زا از قبیل ال اس دی به شدت غیر قابل پیش بینی شده بود و این رفتار غیر عادی در بعضی کنسرت ها مشکلاتی را برای گروه ایجاد می کرد*[4]

به دنبال یک تور کوتاه مدت و مصیبت بار در ایالات متحده، از دیوید گیلمور (David Gilmour)، دوست قدیمی دوران مدرسه برت، خواسته شد عضو گروه شود تا به عنوان گیتاریست دوم پشتیبانی برت را که رفتار غیر معقولش او را از اجرای درست آهنگ ها باز می داشت پشتیبانی کند. برای مدتی دیوید نوازندگی و خوانندگی را در کنسرت ها به جای برت که جز سرگردانی در صحنه و گاهی هم نواختن ساز کار خاصی انجام نمی داد به عهده گرفت. بقیه اعضای گروه خیلی زود از رفتارهای سبکسرانه برت خسته شدند و بالاخره در کنسرتی که قرار بود در ژانویه 1968 در دانشگاه سوتمپتن (Southampton) برگزار شود او را کنار گذاشتند. گروه در عوض قصد استفاده از او به عنوان آهنگ ساز را داشت ( مانند گروه بیچ بویز (The Beach Boys) و برایان ویلسون) اما به آنها ثابت شد که چنین کاری عملی نیست.

بعد از «یک نعلبکی پر از راز» (A saucerful of secrets) که در سال 1968 منتشر شد، برت در هیچ کدام از آثار تولیدی پینک فلوید نقش نداشت. از آهنگ هایی که سید بعد از «نی زن...» برای گروه نوشت، تنها یکی به آلبوم دوم گروه راه یافت (Jugband Blues)، یکی از آهنگ های نیمه موفق او بود (Apples And Oranges)، و دو تای دیگر، Scream Thy Last Scream، و Vegetable man، هرگز به طور رسمی منتشر نشدند. برت گاه گاه مدتی را بیرون استودیوی ضبط موسیقی می گذراند و منتظر می شد تا او را به داخل دعوت کنند. گاهی هم به داخل استودیو می رفت و بعد از خیره شدن به دیوید گیلمور بر می گشت. برت در آهنگ «روزی را به یاد بیاور» (Remember A Day) ، یکی از آهنگ هایی که بعد از ارائهٴ «نی زن...» برای گروه ساخته بود مقداری از نوازندگی را انجام داد. اما سهم اصلی او در آلبوم، آهنگ "Jugband Blues" است که بسیاری از طرفداران آن را تصدیق برت بر این می دانند که روزهایش در گروه به سر رسیده است. جمله های «این لطف مهیبانهٴ توست که به فکر منی که اینجایم هستی / و من هم مجبورم این قضیه را برایت روشن کنم / که من اینجا نیستم» افتتاحیهٴ آهنگ است. در مارس 1968رسماً اعلام شد که سید برت دیگر عضو گروه پینک فلوید محسوب نمی شود.

[ویرایش] فعالیت مستقل (1972 – 1968)

جلد آلبوم: دیوانه می خندد (1970)

بعد از جدایی از پینک فلوید، برت از جامعه کناره گرفت و منزوی گشت. با این حال طبق دستور شرکت EMI و کمپانی ضبط موسیقی هاروست (Harvest Records)، فعالیت کوتاهی به عنوان هنرمند مستقل انجام داد و دو آلبوم «دیوانه می خندد» (The Madcap Laughs) و «برت» (Barrett) را ارائه کرد. طرح اولیهٴ بیشتر این آثار، به دورهٴ فعالیت زیاد او (بین 1966 تا اواسط 1967) بر می گردد و گفته می شود که آهنگ های ساخته شده توسط او بعد از ترک پینک فلوید انگشت شمار بوده است. آلبوم اول در دو دورهٴ جداگانه در استودیوی «ابی رود» ضبط شد: چند اثر مقدماتی بین ماه می و ژوئن 1968 با تهیه کنندگی پیتر جنر و بخش اعظم آلبوم بین آوریل و جولای 1969 تهیه شد. تهیهٴ آلبوم ابتدا بر عهدهٴ «مالکوم جونز» (Malcom Jones)، مدیر اجرایی جوان EMI بود. اما سپس «دیوید گیلمور» و «راجر واترز» این وظیفه را به عهده گرفتند. مالکوم جونز می گوید: «هنگامی که دیوید پیش من آمد و گفت که سید می خواهد او و راجر کارهای باقیماندهٴ آلبوم را بکنند، من تسلیم شدم.» تعدادی از آهنگ های آلبوم با همراهی اعضای گروه سافت مشین (Soft Mashine) ساخته شدند. سید همچنین در گیتار نوازی قطعاتی از دوست نزدیکش «کوین ایرز» (Kevin Ayers) که عضو و مؤسس سافت مشین بود شرکت کرد و بدین صورت تک آهنگ ابتدایی سافت مشین، «لذت عروسک» (Joy Of A Toy) ساخته شد.

جلد دومین آلبوم مستقل برت: Barrett

آلبوم بعدی، «برت» دوره ای تر از قبلی و بین فوریه و جولای 1970 تولید شد. هرچند این آلبوم از قبلی هم آراسته و پرداخته تر بود، با این حال سید برت شخصاً در اوضاع روحی نامناسب تری به سر می برد. در این آلبوم «دیوید گیلمور» گیتار باس نواخت، ریک رایت نوازنده کی بورد بود، و جری شرلی (Jerry Shirley) نوازنده گروه هامبل پای (Humble Pie) نیز درام نوازی کرد. با وجود فعالیت در استودیو بین سال های 1968 و 1972 و تولید دو آلبوم مستقل، سید برت به ندرت خارج از استودیو فعالیت می کرد. در 24 فوریه 1972 برت در برنامه رادیویی Top Gear با مجریگری جان پیل (John Peel) و تولیدی شبکهٴ بی بی سی شرکت کرد و پنج آهنگ اجرا نمود که تنها یکی از آنها قبلاً منتشر شده بود. سه تای دیگر برای آلبوم «برت» دوباره خوانده و ضبط شدند و آهنگ آخر، «Two Of A Kind» تنها همان جا اجرا شد (این آهنگ در گرد آوری سال 2001 تحت نام «بهترین های سید برت: دلتان برایم تنگ نمی شود؟» ((The Best Of Syd Barrett: Wouldn't You Miss Me? نیز وجود دارد) و ترانه و تنظیمش بر عهده ریچارد رایت (Richard Wright) بود. دیوید گیلمور و جری شرلی در این اجرا او را همکاری کردند و به ترتیب نوازنده گیتار و پرکاشن بودند.

شرلی و گیلمور همچنین در تنها کنسرت سید برت که در این دوره اجرا نمود به همراهش بودند. این کنسرت در 6 ژوئن 1970 و در تالار نمایش المپیا (Olympia Exhibition Hall) در لندن و به عنوان بخشی از «جشنواره موسیقی و مد» اجرا شد. این سه نفر تنها چهار آهنگ در مدتی کمتر از نیم ساعت اجرا کردند و میکس صداها آنقدر بد بود که مانع از شنیدن صدای خواننده می شد. در انتهای آهنگ چهارم، برت به طور غیر منتظره و ناگهانی اما مؤدبانه گیتارش را زمین گذاشت و از صحنه خارج شد و گیلمور و شرلی را تنها گذاشت.

سید برت حضور دیگری نیز در رادیو بی بی سی داشت و در 16 فوریه 1971 سه آهنگ در استودیو آنها ضبط کرد. هر سه آهنگ در آلبوم «برت» منتشر شدند و احتمالاً به علت ترغیب مردم به خرید آلبوم از رادیو پخش شدند. در این زمان به نظر می رسید برت دیگر علاقه به ضبط موسیقی در استودیو ندارد و نسبت به اجراهای زنده حتی بی علاقه تر بود. بعد از این دوره وقفه ای در فعالیت موسیقی برت ایجاد شد که بیش از یک سال به طول انجامید.

[ویرایش] واپسین سال ها(2006 - 1972)

در سال 1972 برت گروه موسیقی «ستاره ها» (The Stars) را با توینک (Twink) عضو سابق گروه پینک فریز (Pink Fairies)، به عنوان نوازنده درام و جک مونک (Jack Monck)، نوازنده باس ایجاد کرد که چندان به طول نینجامید. با اینکه گروه در ابتدا بازخورد مناسبی داشت اما یکی از اجراها در کمبریج فاجعه بود (جک مونک در مستند «الماس خوش تراش» (Crazy Diamond) شبکه بی بی سی که در سال 2001 و به عنوان بخشی از برنامه مینی بوس بی بی سی (Omnibus) پخش شد دقیقاً همین عبارت را به کار می برد) چند روز بعد از این نمایش آخر، توینک در خیابان برت را صدا زد و به او بخشی از نقد تندی که دربارهٴ اجرای آنها چاپ شده بود را به وی نشان داد و از گروه کنار کشید.*[5]

در آگوست 1974 پیتر جنر برت را متقاعد کرد که به استوذیوی «ابی رود» باز گردد تا شاید آلبوم دیگری تولید کند. به هر حال چیز زیادی از این فعالیت ها که تنها سه روز طول کشید تولید نشد، جز تعدادی قطعه بلوز و گیتار نوازی های آزمایشی و آشفته. تنها قطعه ای که با یک نام از این دوره باقی ماند، قطعهٴ «اگر می روی، معطل نکن» (If You Go, don't Be Slow) بود. یک بار دیگر برت از صنعت موسیقی کناره گیری کرد. او تمام حقوق آلبوم هایش را به شرکت تولیدی فروخت و به هتلی در لندن نقل مکان کرد. پس از تمام شدن پول ها، با پای پیاده به کمبریج برگشت و در زیر زمین خانهٴ مادرش زندگی کرد. تلاش های بعدی برای بازگرداندن او به صحنهٴ موسیقی (از قبیل اصرار گروه دمد (The Damned) برای همکاری او در تولید آلبوم دومشان) همگی بی نتیجه بود. تا زمان مرگش در سال 2006، برت همچنان حق امتیاز کارهایی که با پینک فلوید انجام داده بود دریافت می کرد.

[ویرایش] «کاش اینجا بودی»

سید برت در سال 1975 یک بار دیگر به دیدن گروه پینک فلوید در استودیو «ابی رودز» رفت. در آن هنگام گروه مشغول ضبط آهنگ «بدرخش ای الماس خوش تراش» (Shine On You Crazy Diamond) از آلبوم «ای کاش اینجا بودی» (Wish You Were Here) که اتفاقا آهنگی دربارهٴ سید برت است بودند. برت در این مدت اضافه وزن پیدا کرده بود، تمام موها و حتی ابروهایش را تراشیده بود و چنان تغییر کرده بود که اعضای گروه ابتدا او را نشناختند. (یکی از عکس های کتاب نیک میسن به نام «پشت و رو: تاریخچه شخصی پینک فلوید» که با زیرنویس سادهٴ «سید برت، 5 جولای 1975» مشخص شده ست به نظر می رسد که مربوط به همان دوره باشد). در هرصورت گروه بالاخره او را به جا آورد و راجر واترز حتی از دیدن برت در آن وضعیت به گریه افتاد. این رویداد در فیلم «دیوار پینک فلوید» (1982) به کارگردانی آلن پارکر هم گنجانده شد. در فیلم نامبرده شخصیت «پینک» به علت از پا در آمدن در اثر فشار زندگی و شهرت تمام موهای بدنش و ابروهایش را می تراشد.

[ویرایش] آثار موسیقی

[ویرایش] تک آهنگ ها به همراه پینک فلوید

  • 1967: Arnold Layne / Candy and a Currant Bun (رتبهٴ 20 در جدول بریتانیا)
  • 1967: See Emily Play / The Scarcrow (رتبهٴ 6 در بریتانیا و 143 در ایلات متحده)
  • 1967: Apples And Oranges / PaintBox (ریک رایت)

[ویرایش] آلبوم ها با همکاری پینک فلوید

  • The Piper At The Gates OF Dawn (نی زن بر دروازه های سپیده دم) 5 آگوست 1967، رتبه 6 بریتانیا
  • A Saucerfull Of Secrets (یک نعلبکی راز) 29 ژوئن 1968، رتبهٴ 9 بریتانیا
  • London 1966/1967 2005

[ویرایش] گردآوری ها به همراه پینک فلوید

  • Reclis (می 1971)، رتبهٴ 34 بریتایا، رتبهٴ 152 ایالات متحده
  • A Nice Pair ،1974
  • Masters Of Rock، 1974، اروپا، (نام دیگر: بهترین های پینک فلوید)
  • Works - 1983
  • Shine On - 1992
  • Echoes: The Best Of Pink Floyd (نوامبر 2001)، رتبهٴ 2 بریتایا و رتبهٴ 2 ایالات متحده

[ویرایش] آلبوم های مستقل

  • The Madcap Laughs (دیوانه می خندد) 3 ژانویه 1970
  • Barrett نوامبر 1970

[ویرایش] همکاری ها

  • Joy Of A Toy (لذت یک عروسک) ، کوین ایرز، گیتارنوازی در قطعهٴ Religious Experience ارائه شده در آلبوم Remastered (2003)

[ویرایش] گردآوری کارهای مستقل

  • Syd Barrett، نوامبر 1974، رتبهٴ 163 ایالات متحده، مجموع آلبوم های Madcap Laughs و Barrett
  • Opel، اکتبر 1988
  • Octopus: The Best Of Syd، می 1992
  • Crazy Diamond، آوریل 1993، مجموعه هر سه آلبوم استودیویی و آهنگ های اضافه
  • The Best Of Syd Barrett: Wouldn't You Miss Me?، آوریل 2001، دازای آهنگ منتشر نشدهٴ "Bob Dylan Blues"

[ویرایش] اجراهای زندهٴ مستقل منتشر شده

  • The Peel Session (اول جولای 1991) ضبط شده برای برنامهٴ رادیویی بی بی سی جان پیل، Top Gear، با همراهی دیوید گیلمور و جری شرلی، دارای آهنگ ارائه نشدهٴ "Two Of A Kind"
  • The Radio One Sessions مارس 2004، آلبوم دارای پنج آهنگ جان پیل و سه آهنگ که در برنامهٴ رادیویی باب هریس در 1971 اجرا شد (با کیفیت اجرا شده) می باشد.

[ویرایش] تک آهنگ های مستقل

  • Octopus / Golden Hair - نوامبر 1969

[ویرایش] فیلم های تولیدی

  • اولین سفر سید (Syd's First Trip)، سید برت که هنگام استعمال روان گردان توسط یکی از دوستانش فیلمبرداری می شود - 1966
  • Tonite Let's All Make Love In London در سال(1968)

[ویرایش] پانویس

1-^  Bloomberg.com

2-^ The Australian

3-^  با استناد به جلد آلبوم «نی زن بر دروازه های سپیده دم» (1967)، منتشره توسط شرکت ضبط و توزیع موسیقی EMI

4-^  Economist.com. Syd Barrett Obituary

5-^  Madcap: The Half-Life of Syd Barrett, Pink Floyd's Lost Genius (نوشته شده توسط تیم ویلیس، (کتای جیبی، 2002) ISBN 1-904095-24-0