ابوالعباس نیریزی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ابوالعباس فضل بن حاتم نیریزی، ریاضی‌دان و اخترشناس ایرانی‌است که در پایان سدهٔ سوم و آغار سدهٔ چهارم هجری زیسته‌است.

زادگاه او به درستی معلوم نیست، همین‌قدر دانسته شده که وی اهل نی‌ریز در استان فارس بوده است. ابوالعباس معاصر معتضد خلیفهٔ عباسی بود. ابن ندیم نام او را در کتاب الفهرست ذکر نموده و از او به عنوان یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان علم نجوم و هیئت نام برده‌است. منابع لاتین او را آناریتیوس «Anaritius» نامیده‌اند.

ابوالعباس در ستاره‌شناسی، دنباله‌رو نگرش سامانهٔ جهان زمین‌مرکز بطلمیوس بود. در زمینهٔ ریاضیات نیز پژوهش‌هایی دربارهٔ هندسهٔ اقلیدسی و مثلثات انجام داد.

«شرح کتاب اصول اقلیدس»، «رسالة فی بیان‌المصادرة المشهورة الاقلیدس»، «تفسیر کتاب المجسطی»، «زیج کبیر» و «زیج صغیر» از آثار اوست.

وفات او را به سال ۳۱۰ هجری دانسته‌اند.

[ویرایش] منابع

  • حقیقت، عبدالرفیع، تاریخ نهضت‌های فکری ایرانیان: از آغاز قرن چهارم تا پایان قرن ششم هجری (از ظهور رودکی تا شهادت سهروردی)، شرکت مؤلفان و مترجمان ایران، بخش دوم، صفحهٔ 702، چاپ اول، آذر ۱۳۵۷ خورشیدی.
زبان‌های دیگر