انصار

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

انصار در لغت به معنی یاریگران است و در اصطلاح به گروهی از یاران پیامبر اسلام اطلاق می‌شود که ساکن مدینه بودند و اسلام آوردند. انصار به محمد و دیگر مهاجرین جا و پناه دادند و در جنگ‌ها با سپاه اسلام می‌جنگیدند. انصار در دو طایفه اوس و خزرج بودند.سعد پسر عباده،حسان پسر ثابت ، ابی پسر کعب و انس پسر مالک از مهم ترین افراد قبیله بنی خزرج بودند که اسلام آوردند. سعد پسر معاذ ،بشیر پسر سعد، و معاذ پسر جبل از مهم ترین اوسیان بودند که دین اسلام را پذیرفتند. برخی از انصار مانند ابومسعود انصاری، ابوایوب انصاری،سعد پسر عباده، جابر پسر عبدالله انصاری و عثمان پسر حنیف در هیچ یک از دو قبیله اوس و خزرج جای نمی‌گیرند. محمد پس از ورود به مدینه اعلام کرد که تمام مسلمانان با هم برادرند و انصار یا مهاجرین بر هم فضیلتی ندارند. محمد دستور داد که هر یک از مهاجرین با یکی از انصار پیوند برادری ببندند.

[ویرایش] منبع

  • بامداد اسلام، عبدالحسین زرین کوب، چاپ دوم، تهران: امیرکبیر،۱۳۶۲
زبان‌های دیگر