ویکی‌پدیا:پروژهٔ مترجمان/بازیهای المپیک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

الگو:دبلینک

تصویر:پرچم جنبش المپیک svg
پنج حلقه المپیک در سال 1913 طراحی شده، در سال 1914 تایید شده و نخستین بار در بازیهای آنتورپ، 1920 مورد استفاده قرار گرفت

.

بازیهای المپیک، یا المپیک، رویداد چند ورزشی بین المللی است که هر چهار سال یکبار انجام شده و شامل بازیهای تابستانی و زمستانی است. این بازیها که در اصل از سال 776 پیش از میلاد آغاز شده، تا سال 393 میلادی در المپیا، یونان برگزار می شد. در سال 1896، یک اشرافزاده فرانسوی، با نام پیر فردی، بارون دو کوبرتین بازیهای المپیک را احیا کرد، و بدین ترتیب دوران "المپیک نوین" را بنیان نهاد.

به استثنای سالهای 1916، 1940، و 1944 به دلیل جنگهای جهانی المپیک تابستانی ("بازیهای المپیاد") از سال 1896هر چهار سال یکبار انجام شده است.

بازیهای زمستانی، المپیک زمستانی، نخستین بار در سال 1924 برگزار شد. نخستین رقابتهای المپیک زمستانی به صورت یک جشنواره غیر المپیکی برگزارشد، اما کمیته بین المللی المپیک در سال 1925 آن را بازیهای رسمی اعلام کرد. المپیک زمستانی نیز در اصل در همان سالی که المپیک تابستانی برگزار می شد انجام می شد اما از (بازیهای لیلهمر) المپیک زمستانی و تابستانی با دو سال فاصله انجام می شود.

فهرست مندرجات

[ویرایش] المپیک باستان

پالسترا در المپیا.jpg|200px|thumb|راست|در دوران رونق المپیا ورزشکاران در آن آموزش می دیدند. {{اصلی|بازیهای المپیک باستان

در مورد خاستگاه بازیهای المپیک روایات متعددی وجود دارد. یکی از این روایات نخستین بازیهای المپیک را با مفهوم εκεχειρία" (اکچیریا)" یا آتش بس المپیک مرتبط می داند. بر اساس شمارش سالهای المپیادها تاریخ آغاز این بازیها به سال 776 پیش از میلاد مسیح بازمی گردد، گرچه نظرات محققان در مورد زمان آغاز مسابقات بین سالهای 884 پیش از میلاد تا 704 پیش از میلاد در نوسان است.

از آن زمان به بعد، این مسابقات در یونان باستان از اهمیت بسیار بیشتری برخوردار شد، و این مسابقات در قرون شش و پنج پیش از میلاد مسیح به اوج اهمیت خود دست یافت. المپیک از اهمیت مذهبی بنیادینی برخوردار بود، و در بین رقابتها قربانی و مراسمی برای ادای احترام به زئوس و پلوپس برگزار می شد. (زئوس مجسمه عظیم در المپیا مستقر بود)، و پلوپس، قهرمان آسمانی و پادشاه المپیا بود که مسابق ارابه رانی وی از شهرت بسیاری برخوردار بود و مسابقات به افتخار وی برگزار می شد. تعداد ورزشها به 20 رسید، و جشن تا چندین روز ادامه می یافت.از برندگان رقابتها تجلیل بسیاری به عمل می آمد و آنان در شعر و مجسمه جاودانگی می یافتند. این مسابقات هر چهار سال یکبار انجام می شد، و فاصله زمانی بین برگزاری دو دوره از مسابقات 'المپیاد' نام گرفت. یونانیان از المپیادها به عنوان روشی برای شمارش سالها استفاده می کردند. مشهورترین ورزشکار المپیک در این دوره می زیست: کشتی گیر قرن ششم پیش از میلاد میلو از کروتون تنها ورزشکار المپیک است که در شش المپیک قهرمان شده است. با به قدرت رسیدن رومیان در یونان از اهمیت مسابقات کاسته شد. زمانی که مسیحیت تبدیل به دین رسمی امپراطوری روم شد، بازیهای المپیک به عنوان جشنواره ای کفرآمیز و مغایر با اخلاقیات مسیحیت تلقی شد، و در سال 393 دوران مسیحیت امپراطور تئودوسیوس برگزاری المپیک را ممنوع کرده و بدین ترتیب به سنتی هزار ساله پایان داد.

در دوران باستان معمولا تنها مردان جوان می توانستند در مسابقات شرکت کنند. شرکت کنندگان معمولا برهنه بودند، این امر نه تنها به خاطر شرایط مساعد آب و هوایی بود بلکه ناشی از آن بود که این جشنواره، تا حدودی، جشن دستیابی به جسم بشر بود. برنده مسابقه، نه تنها از شهرت کسب مقام اول برخوردار می شد بلکه به وی تاجی از برگهای زیتون نیز اهدا می شد. شاخه زیتون نماد امید و صلح است.

در حین رقابت برای برخی رویدادها، بسیاری از شرکت کنندگان برای آنکه پوست خود را نرم نگه دارند و نیز برای آنکه نظر تماشاچیان را جلب کنند بدن خود را چرب می کردند.

گرچه حمل مشعل بخش ثابتی از جشن های یونانیان بود، اما در بازیهای المپیک باستان چنین مشعلی یا نماد متشکل از پنج حلقه متصل به هم وجود نداشت. این نمادهای المپیک نخستین بار در المپیک نوین مورد استفاده قرار گرفت.

بر اساس اساطیر، پادشاه ایفیتوس از الیس، که به دنبال برقراری صلح در میان یونانیان در حال جنگ بود به ملاقات اوراکل از دلفی رفت. در آنجا به ایفیتوس توصیه شد هر چهار سال یکبار با جایگزین کردن رقابتهای ورزشی دوستانه به جای جنگ، حلقه درگیریها را قطع کند. ایفیتوس از پادشاه لیکورگوس از اسپارتا و پادشاه کلئوستنس از پیسا برای این کار دعوت به همکاری کرد. آنان آتش بسی را که "اکهیریا" نام گرفت پذیرفتند و نخستین بازیهای المپیک را در المپیا برگزار کردند. جنگ از 12 روز قبل از مسابقات تا 12 روز پس از آن قطع می شد، و بدین ترتیب ورزشکاران، هنرمندان، و تماشاگران می توانستند به المپیا سفر کنند، تا در مسابقات شرکت کرده و دوباره در آرامش به سرزمینهای خود بازگردند.


[ویرایش] احیای بازیهای امپیک

در قرن هفدهم، جشنواره ورزشی بازیهای المپیک در ماچ ونلاک، شروپشایر، انگلستان، برگزار شد و پس از آن بازیهای ملی المپیک، از قرن نوزدهم آغاز شد و تا به امروز ادامه یافت. بعدها، رویدادهای مشابهی در فرانسه و یونان اتفاق افتاد، اما همه این رویدادها در سطحی محدود و نه در سطحی بین المللی اتفاق می افتاد.

پس از آنکه خرابه های المپیا توسط باستان شناسان آلمانی در اواسط قرن نوزدهم کشف شد علاقه به احیای المپیک به عنوان یک رویداد بین المللی افزایش یافت. همزمان، بارون پیر دوکوبرتین در جستجوی دلیلی برای شکست فرانسه در جنگ فرانسه و پروس (1870&ndash؛1871) بود. او تصور می کرد که دلیل این شکست آن است که فرانسویان فاقد تربیت بدنی مناسب هستند، و به دنبال برطرف کردن این مشکل بود. در سال 1890 او در انجمن المپین ونلاک حضور یافت. کوبرتین همچنین به دنبال راهی برای نزدیکتر کردن ملتها به یکدیگر، و ایجاد زمینه ای برای رقابت جوانان جهان در ورزش و نه در میدان جنگ بود. از نظر وی، احیای بازیهای المپیک می توانست به هر دوی این اهداف دست یابد.

در کنگره در سوربون، در پاریس، که از 16 ژوئن تا 23 ژوئن، 1894 برگزار شد او عقاید خود را برای حضاری از سرتاسر جهان بیان کرد. در آخرین روز کنگره، تصمیم گرفته شد که نخستین مسابقات المپیک نوین در سال 1896 در آتن، در کشور زادگاه المپیک برگزار شود. برای سازماندهی این رقابتها، کمیته بین المللی المپیک (IOC) ایجاد شد، و دیمیتریوس ویکلاس یونانی به عنوان نخستین رئیس این کمیته انتخاب شد.

تعداد کل ورزشکاران حاضر در نخستین المپیک نوین، کمتر از 250 نفر بود، که با توجه به معیارهای امروزی اندک به نظر می رسد، اما این رقابتها بزرگترین رویداد ورزشی بین المللی تا زمان خود بود. مقامات یونان و مردم نیز مشتاقانه از این رقابتها استقبال کردند و حتی پیشنهاد در اختیار داشتن انحصار برگزاری رقابتها را نیز مطرح کردند. اما کمیته بین المللی المپیک تصمیمی خلاف خواست آنان اتخاذ کرد، و دومین المپیک در پاریس، فرانسه برگزار شد. در المپیک پاریس نخستین بار به زنان اجازه حضور در رقابتها داده شد.

[ویرایش] المپیک نوین

تصویر:پوستر المپیک 1924.jpg
پوستر المپیک تابستانی 1924.
نوشتار اصلی را بخوانید: بازیهای المپیک تابستانی

المپیک پس از موفقیت اولیه، با مشکلاتی مواجه شد. مراسم پاریس (1900) و سنت لوئیس (1904)تحت الشعاع نمایشگاه جشنواره جهانی که همزمان با المپیک برگزار می شد قرار گرفت. بازیهای میانه (چون خارج از نوبت برگزار شد، چرا که 1906 به چهار بخش پذیر نیست) در سال 1906 به عنوان نخستین دور از سلسله متناوب المپیک آتن در این شهر برگزار شد. گرچه کمیته بین المللی المپیک این بازیها را در آن زمان به رسمیت شناخته و از آنها حمایت کرد، اما در حال حاظر کمیته بین المللی المپیک این بازیها را به عنوان بازیهای المپیک به رسمیت نمی شناسد، و در شرح دلیل خود هدف از این بازیها را گرامیداشت دهمین سالگرد المپیک مدرن می داند. مسابقات سال 1906بار دیگر شاهد حضور گسترده شرکت کنندگان از سراسر جهان بود&mdash؛ در سال 1904، 80 درصد حاضران در المپیک آمریکایی بودند&mdash؛ و استقبال گسترده مردم از این رقابتها، سرآغاز افزایش محبوبیت مسابقات را رقم زد.

[ویرایش] رشد

شمار شرکت کنندگان در المپیک از 245 شرکت کننده از 15 کشور جهان در سال 1896، به حدودا 11,100 ورزشکار از 202 کشور جهان در المپیک تابستانی 2004 در آتن رسید. شمار شرکت کنندگان در المپیک زمستانی بسیار کمتر از شرکت کنندگان در المپیک تابستانی است؛ در المپیک زمستانی 2002 در سالت لیک سیتی، 2,400 ورزشکار از 77 کشور جهان در 78 رشته ورزشی با یکدیگر به رقابت پرداختند.

المپیک یکی از بزرگترین رویدادهای رسانه ای است. در سیدنی در سال 2000 بیش از 16,000 گزارشگر و روزنامه نگار حضور داشتند و حدود 8/3 میلیارد بیننده از طریق تلویزیون بازیها را مشاهده کردند. رشد المپیک یکی از بزرگترین مشکلاتی است که المپیک در حال حاضر با آن مواجه است. گرچه در دهه 1980، ورود ورزشکاران حرفه ای و کمک مالی توسط شرکت های بزرگ بین المللی مشکلات مالی را برطرف کرد، اما شمار زیاد ورزشکاران، خبرنگاران و تماشاچیان شهرهای میزبان را در مورد سازماندهی المپیک با مشکل مواجه می کند.

[ویرایش] عضویت

الگو:رجوع شود به در حال حاضر 203 کشور در رقابتهای المپیک شرکت می کنند. این رقم از 193 کشوری که سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته بیشتر است. کمیته بین المللی المپیک بر خلاف دیگر سازمانهای بین المللی به کشورهایی که دارای استقلال سیاسی نیستند نیز اجازه شرکت در رقابتهای المپیک را می دهد. در نتیجه، بسیاری از مستعمرات و کشورهای غیر مستقل اجازه دارند تا تیمها و ورزشکاران خاص خود را روانه مسابقات المپیک کنند حتی اگر این ورزشکاران دارای شهروندی یک کشور دیگر عضو کمیته المپیک باشند. سرزمینهایی همچون پورتوریکو، برمودا، و هونگ کونگ، نمونه های بارز این مساله هستند، و تمامی آنها گرچه قانونا بخشی از یک کشور دیگر هستند اما به صورت کشورهایی مستقل در این رقابتها شرکت می کنند. همچنین، از سال 1980، تایوان تحت عنوان "چین تایپه"، و تحت پرچمی که کمیته بین المللی المپیک طراحی کرده در این رقابتها شرکت می کند. پیش از این سال جمهوری خلق چین به بهانه آنکه تایوان تحت عنوان "جمهوری چین" در این رقابتها شرکت می کرد از شرکت در این رقابتها امتناع می کرد. کمیته بین المللی المپیک در 9 فوریه،2006، جمهوری جزایر مارشال را به رسمیت شناخت و این سرزمین نیز می تواند در المپیک 2008 پکن شرکت کند.

[ویرایش] وقفه در المپیک

[ویرایش] جنگ

به رغم آنچه که کوبرتین امید آن را داشت، المپیک نتوانست مانع از وقوع جنگ شود در حقیقت، به خاطر جنگ سه المپیاد بدون برگزاری مسابقات المپیک سپری شد؛ المپیک 1916 به خاطر جنگ جهانی اول برگزار نشد، و رقابتهای 1940 و 1944 نیز به دلیل جنگ جهانی دوم برگزار نشد. همچنین، کشورهای پیروز جنگ جهانی اول مانع از حضور کشورهای مغلوب در المپیک 1920 شدند.

[ویرایش] تروریسم =

در سال 1972، زمانیکه بازی های تابستانی در ]] مونیخ،آلمان غربی،در حال انجام بود، 11 عضو تیم المپیک اسرائیل توسط تروریست های[[ ]] فلسطینی گروگان گرفته شدند. طی یک حمله آزادسازی نافرجام 9 نفراز ورزشکاران، یک پلیس و 5 نفر از گروگانان کشته شدند. از آن واقعه اکنون بنام کشتار مونیخ[[ یاد می شود.

در زمان بازی های المپیک تابستانی سال 1996 در]] آنتالیا، جورجیا|آنتالیا،جورجیا(ایالات متحده)|جورجیا،ایالات متحده، انفجار بمبی در المپیک پارک سنتینال باغث کشته شدن 2 نفر و زخمی شدن بیش از صد نفر شد.گفته می شود بمب گذار اریک رابرت رودلف بوده است که امنون در سوپرمکس در فلورنس، کلورادو[[ در حبس ابد بسر می برد; با این حال چندین تئوری توطئه در این مورد وجود دارد.الگو:برای منبع{{رجوع شود به |بمب‌گذاری المپیک پارک سنتینال{{

]] المپیک زمستانی 2002 در شهر سالت لیک،ایالات یوتا، ایالات متحده آمریکا، اولین سری از بازیهای المپیک زمستانب ود که پس از حملات 11 سپتامبر 2001[[ برگزار شد. از آن زمان تا کنون شرایط امنیتی سختی بر روی بازیهای المپیک اعمال می شود تا از فعالیت های تروریستی احتمالی جلوگیری شود.

[ویرایش] سیاست =

سیاست نیز در چند مورد در بازیهای المپیک اختلال ایجاد کرد که مهمترین آنها در]] المپیک تابستانی سال 1936 در برلین رخ داد. حزب نازی|نازیسم آلمان از بازیها بعنوان حربه ای تبلیغاتی استفاده کرد. در این بازیها لوزلانگ با کمکی که به جسی اونز (یک سیاهپوست |ورزشگار سیاه پوست[[) در مسابقه پرش طول کرد، باعث شد او اول شود و خود در جایگاه دوم ایستاد و بدین گونه روح ورزشکاری را در بازیهای المپیک به نمایش گذاشت.

]]اتحاد جماهیر شوروی تا بازیهای المپیک تابستانی سال 1952 در هلسینکی این بازیها شرکت نکرده بود. در عوض این کشور بازیهای بین المللی بنام اسپارناکاید از سال 1928 براه انداخته بود. بسیاری از ورزشکاران عضو اتحادیه های تحت رهبری کومونیست|کومونسیت ها[[ یا وابسته به آنها بازیهای المپیک را تحریم نموده یا از آن منع می شدند و در عوض در بازیهای اسپارتاکاید شرکت می کردند.

بازی سیاسی دیگری که در مقیاس کوچکتری اتفاق افتاد مربوط یه ]]بازیهای المپیک تابستانی 1968 در مکزیکوسیتی است. دو ورزشکار دومیدانی تامی اسمیت وجان کارلوس بخاطر پیروزی در مسابقات دومیدانی 200 متر به نشانه جنبس حمایت از حقوق سیاهان[[ ]] سلام نظامی# ادای احترام با مشت های گره خورده|سلام نظامی دادند. در پاسخ ریاست مستبدIOC اوری براندیژ[[ از USOC خواست که این دو ورزشکار را به کشورشان باز گرداند و یا تیم دو ومیدانی را اخراج کند. USOC به اجبار آن دو را به کشورشان بازگرداند.

در پاسخ به حرکت IOC در سال 1963 تعدادی از ملت های تازه به استقلال رسیده حرکتی را با نام ]] گانفو|بازیهای نیروهای تازه شکل یافته (گانفو) آغاز کردند که به صراحت طرفدار سیاست در ورزش بود. IOC اعلام کرد که شرکت کنندگان در بازیهای گانفو حق حضور[[ در بازیهای المپیک را ندارند.

]]آفرقای جنوبی در میان سالهای 1964 تا 1992 بدلیل اتخاذ سیاست آپارتاید[[ از حضور در بازیهای المپیک محروم شد.

در سال های 1999 تا 2002، حضور کمیته ملی بازیهای المپیک ]] افغانستان در المپیک معلق گذاشته شد. پس از برکناری رژیم طالبان در سال 2001 افغانستان باردیگر در المپیک تابستانی 2004|2004[[ حضور یافت.

[ویرایش] تحریم

بدلیل سرکوبی ]] انقلاب 1956 مجارستان|شورش مجارستانی ها توسط پیمان ورشو کشورهای هلند، اسپانیا،سویس[[ ]]المپیک تابستانی 1956|المپیک ملبورن 1956 را تحریم کردند.کشورهای کمبوجیه،مصر،عراق و لبنان نبز بدلیل بحران کانال سوئز[[ این بازیها را تحریم کردند.

در ]]المپیک تابستانی 1972|1972 والمپیک تابستانی 1976|1976 جمع کثیری از کشورهای آفریقایی برای اجبار IOC به محروم کردن آفریقای جنوبی،رودزیا، نیوزیلند تهدید به تحریم بازیها کردند. IOC در دو مورد اول همکار ی کرد، اما در سال 1976 اقدامی نکرد، زیرا تهدید تحریم از سوی تور تیم راگبی[[ نیوزیلند به آفریقای جنوبی بود و راگبی جزو بازیهای المپیک محسوب نمی شد. با شروع بازیها کشورهای تهدید کننده تیم های خود را به کشورشان بازگرداندند، در حالیکه برخی از ورزشکاران آفریقای جنوبی رقابت خود را آغاز کرده بودند. با این ورزشکاران که به اجبار دولتهایشان مجبور به ترک دهکده المپیک بودند همدردی شد. با این حال در خارج از آفریقا با این حرکت دولتها به سردی برخورد شد. 22 کشور (گوانا تنها کشور غیر آفریقایی در این میان بود) بازیهای ]]مونترال[[ را تحریم کردند، زیرا نیوزیلند از بازی محروم نشده بود.

همچنین در سال 1976، بدلیل فشارهایی که از سوی ]] جمهوری خلق چین اعمال شد، کانادا به تیم اعضامی از جمهوری خلق چین( تایوان) اعلام کرد که این تیم نمی تواند تحت نام "جمهوری چین" در المپیک تابستانی مونتریل بازی کند، با این حال توافق شد که تایوان از پرچم جمهوری چین|پرچم ROC و سرود ملی جمهوری چین|سرود استفاده کند. تایوان مخالفت کرد و تا سال 1984 در این بازیها حضور نیافت، تا اینکه بار دیگر با نام " چین تایپه[[" و با پرچم مخصوص خود بازگشت.

]]تصویر:تحریم المپیک 1976 تا 1980.PNG|thumb|220px|.کشورهایی که بازیهای سال 1976 تحریم کردند (زرد)، 1980(آبی) و 1984 (قرمز). [[ در سال 1980 و 1984 طرفین درگیر در ]]جنگ سرد بازیهای یکدیگر را تحریم کردند. ایالات متحده بهمراه 64 کشور غربی دیگرالمپیک تابستاتنی 1980|المپیک موسکو در سال 1980 را به دلیل حمله شوروی به افغانستان[[ تحریم کردند; این در حالیست که 16 کشور غربی در بازیهای لمپیک موسکو حضور یافتند.بدلیل این تحریم تنها 80 کشور در این المپیک حضور یافتند.از سال 1956 تا کنون این کمترین تعداد کشورهای حاضر در المپیک بوده است.]]اتحاد جماهیر شوروی و 14 عضو بلوک شرق ( بجز رمانی) با عنوان این مطلب که امنیت ورزشکارانشان تامین نیست در المپیک تابستانی 1984|المپیک لس آنجلس در سال 1984 حضور نیافتند.تحریم کنندگان بازیهای المپیک سال 1984 در ماه های جولای-آگوست جام دوستی[[ را آغاز کردند.

در سال 1988 ]]کره شمالی در اعتراض به اینکه با کره جنوبی میزبان مشترک نشد، در المپیک تابستانی 1988|المپیک سئول شرکت نکرد. سه کشور دیگر کوبا، اتیوپی، نیکاراگوئه[[ (بیشتر بدلیل مشکلات اقتصادی و عدم توانایی فرستادن ورزشکاران) متحدا از حضور در بازیها انصراف دادند، اما برای اینکه توسط IOC تحریم نشوند، رسما اعلام تحریم کردند.

]]ایران هم که عموما مسابقات خود با اسرائیل را بایکوت کرده است این کار را بطور واضح انجام نمی دهد (تا از احریم توسط کشورهای دیگر خود را برهاند و از "صدمات " و راه های مشابه وارد می شود. در المپیک تابستانی 2004|بازیهای سال 2004 در اتن[[ ]] جودوکار ایرانی آرش میر اسماعیلی با پرخوری قصدی و افزایش وزن بیش از حد مجاز از مسابقه با حریف اسرائیلی خود اهود واکس[[ محروم شد.چنین اتفاقی در تاریخ برگزاری مسابقات المپیک بی سابقه بود.

پس از آنکه معلوم شد دولت چین 800 هزار متر مربع از جنگل هلی استوایی و در معرض انقراض ]] پاپوا(اندونزی)|استان پاپوا(اندونزی) را برای بازیهای المپیک 2008 به قیمت یک میلیارد دلار خریده است، گروه های طرفدار محیط زیست نیز المپیک تابستانی 2008[[ را تحریم کردند. [۱].

[ویرایش] نهضت المپیک

چندین سازمان در براقراری بازیهای المپیک نقش دارند. آنها در کنار هم نهضت المپیک را شکل می دهند. قوانین و راهکارهایی که این سازمانها بر اساس آن فعالیت می کنند در ]] بخش المپیک[[ عنوان شده اند.

]]کمیته بین المللی المپیک (IOC) که اکنون ژاک روژ[[ ریاست آنرا بر عهده دارد، قلب نهضت المپیک را تشکیل می دهد. از این کمیته به عنوان دولت المپیک یاد می شود، زیرا کار حل و فصل مشکلات ، تصمیم گیریهای حیاتی مانند انتخاب میزبان مسابقات و برنامه ریزی برای المپیک بر عهده این کمیته است.

سه سازمان در سطحی تخصصی کمیته المپیک را تشکیل می دهند:

  • فدراسیون بین المللی (IFs)، هیئت های کنترل کننده هر ورزش (برای مثال ]]فیفا یا فدراسیون بین المللی فوتبال[[ و FIVB، یا فدراسیون بین المللی ]] والیبال[[ .)
  • کمیته ملی المپیک (NOCs)، که نهضت های المپیک در هر کشور را هدایت و کنترل می کنند (برای مثال USOC، یا کمیته ملی المپیک در ]] ایالات متحده[[)
  • کمیته برنامه ریزی برای بازیهای المپیک (OCOGs)، که مسئول کنترل رویدادهای خاص در المپیک است.

در حال حاضر نهضت المپیک 202 عضو NOC و 35 عضو IF دارد. OCOG ها قبل از هر المپیک تشکیل می شوند و پس از خاتمه آن و کامل شدن گزارشات کتبی منحل می گردند.

به بیان دیگر نهضت المپیک متشکل از هر شخص و ارگانی است که در المپیک نقش دارند، مثل هیئت های داوری ورزش ملی، مرزشکاران، رسانه ها و حمایت کنندگان بازی های المپیک.

[ویرایش] نقد

اغلب بازی های المپیک در شهرهای اروپایی و آمریکای شمالی برکزار شده اند و تنها چند دوره معدود از بازیها در مکان های دیگر بوده که این مکان ها نیز محدود به شهرهای ]] شرق آسیا|آسیای شرقی[[ می شود تمامی پیشنهادها از سوی آفریقا و آمریکای جنوبی رد شده اند. بسیاری بر این باورند که بازیهای المپیک باید در مناطق فقیرتر دنیا نیز برگزار شود. ]] اقتصاددانان به این نکته اشاره می کنند که سرمایه گذاریهای عظیم زیربنایی می تواند شهرهای فقیر تر را پس از برگزاری بازیها با جهشی بزرگ به شهرهایی با تولید ناخالص داخلی[[ بیشتر تبدیل کند.

IOC اغلب مورد انتقاد قرار گرفته است که چرا سازمانی انعطاف نا پذیر است و تعدادی از اعضای آن حتی تا زمان مرگ عضو باقی می‌مانند. در این میان ]]خوان آنتونیو سامارانچ[[ رئیس IOC بیش از دیگران مورد انتقاد قرار گرفته است. تحت ریاست او نهضت المپیک رشد چشمگیری داشته است؛ این درحالیست که نهضت همچنان مستبد و فاسد باقی مانده است. از مواردی که از او انتقاد شده است یکی ارتباطات او با دولت ]]فاشیسم|فاشیستی سابق در اسپانیا[[ و دیگری دوره ریاست اوست (21 سال)---تا سن 81 سالگی.

در سال 1998 مشخص شد که چند عضو IOC از کمیته برنامه‌ریزی برای ]]المپیک زمستانی 2002[[ ]]رشوه گرفته‌اند|رسوایی در قرعه کشی المپیک زمستانی 2002 تا سالت لیک سیتی در ایالت یوتا[[ را به عنوان میزبان بازی‌ها انتخاب کنند. طی تحقیقاتی که از سوی IOC صورت گرفت، 4 عضو آن استعفا دادند و 6 عضو دیگر اخراج شدند.

این رسوایی باعث بروز اصلاحات جدیدی شد تا رویه انتخاب شهر میزبان تغییر کرده و مسئله رشوه‌گیری دیگر رخ ندهد. همچنین ورزشکاران فعال‌تر و قدیمی نیز توانستند به IOC راه یابند و شرایط عضویت نیز محدود شد.

برنامه‌ای مستند از BBC در ماه آگوست سال 2004 با عنوان ]]پانوراما|پانوراما (تلویزیون) "فروش بازی‌ها" پخش شد که به بررسی رشوه گیری در فرایند پیشنهاد میزبانی برای المپیک تابستانی 2012[[ اختصاص داشت. این برنامه نشان داد که چگونه می‌توان به اعضای IOC رشوه داد تا به نفع شهر خاصی برای میزبانی رای دهند. در این برنامه 2 عضوی که مخصوصا به آنها اشاره شد ایوان اسلاوکو از ]]بلغارستان[[ و مطلب احمد از کنسول المپیک آسیا بود. با این حال آنها این اتهامات را رد کردند. برخی دیگر ادعا کردند که مقامات رسمی با رشوه دادن به اعضای IOC باعث شدند شهر ]]تورین برای المپیک زمستانی 2006 انتخاب شود و شهر سیون، سوییس[[ (که شهر مطلوبی بود) انتخاب نشد.

نهضت المپیک همچنین متهم به حفاظت بیش از حد از نماد المپیک شده است.(آنها مخصوصا برای هرگونه ترتیبی از 5 حلقه خواهان حق کوپی رایت اختصاصی شده اند). این نهضت حتی در برابر مسائلی که هیچ ارتباطی با ورزش ندارند مثل ]]بازی نقشی " افسانه پنج حلقه[[" جبهه گیری کردند.

[ویرایش] استفاده از سکوی مدال

به گفته پروفسور امریتوس رابرت کی بارنی، بنیانگذار ]]مرکز بین المللی مطالعات المپیک در دانشگاه وسترن آنتاریو، ایدهِ برپایی سکوی مدال برای ورزشکاران برنده، ایده ای کانادایی است که از سال 1930 در همیلتون، آنتاریو[[ بوجود آمد.

مقاله 25 صفحه ای پروفسور بارنی در "مجله بین المللی مطالعات المپیک" نشان می دهد که از سکوی مدال ابتدا در مسابقات امپراتوری انگلیس در سال 1930 (اکنون]] بازیهای مشترک المنافع[[) در همیلتون استفاده شد و پس از آن در بازیهای المپیک تابستانی 1932 در لس آنجلس و بازیهای زمستانی در لیک پلاسید.

[ویرایش] نمادهای المپیک

تصویر:Flag of the Olympic Movement.svg
The five Olympic rings were designed in 1913, adopted in 1914 and debuted at the Games at Antwerp, 1920.
نوشتار اصلی را بخوانید: نمادهای المپیک

نهضت المپیک نمادهای بسیاری دارد که بیشتر آنها نشاندهنده ایده ها و ایده آل های کوبرتین هستند. معروفترین نما در این میان ]]حلقه‌های المپیک است. این پنج حلقه در هم بافته شده نمادی از اتحاد میان پنچ قاره است.(آمریکا یک قاره محسوب شده است).این پنج حلقه در پنج رنگ روی زمینه سفید در پرچم المپیک[[ کشیده شده اند. رنگ های شفید(رنگ زمینه)، قرمز، آبی، سبز، زرد و سیاه بگونه ای انتخاب شده است که هر کشوری حداقل یکی از این رنگ ها را در پرچم ملی خود دارد. پرچم المپیک در سال 1914 انتخاب شد، اما اولین بار در ]] المپیک تابستانی 1920|آنتورپ،1920[[ برافراشته شد. این پرچم برای هر یک از جشنهای بازیها برافراشته می شود.

]]اشعار رسمی المپیک "Citius, Altius, Fortius"عبارتیلاتین به معنی "سریعتر، بالاتر، قدرتمندتر" است. ایده های کوبرتین بیش از همه در آیین المپیک[[ نمود دارد:

مهمترین مسئله در بازیهای المپیک حضور در آن است، نه برنده شدن.همانگونه که در زندگی مهمترین اصل تلاش است نه پیروزی، اصل مهم فتح کردن نیست، بلکه خوب جنگیدن است.""

]]آتش المپیک[[ در جایگاه مخصوص المپیک روشن می شود و مشعل آن را دوندگان بصورت امدادی حمل می کنند. این آتش نقش مهمی در مراسم افتتاحیه بازی می کند. با اینکه مشعل از قبل در تاریخ بوده است، اما حمل امدادی آن از]]بازی ‌های المپیک تابستانی سال 1936|1936[[ اغاز شد.

[ویرایش] مراسم افتتاحیه

Opening ceremonies climax with the lighting of the Olympic Flame. For lighting the torch, modern games feature elaborate mechanisms such as this cauldron-spiral-cauldron arrangement lit by the 1980 U.S. Olympic ice hockey team at the 2002 Winter Olympics.
Opening ceremonies climax with the lighting of the Olympic Flame. For lighting the torch, modern games feature elaborate mechanisms such as this cauldron-spiral-cauldron arrangement lit by the 1980 U.S. Olympic ice hockey team at the 2002 Winter Olympics.

جدای از عناصر سنتی، کشور میزبان هم نمایش های هنری از رقص و تئاتر مرسوم در آن کشور را اجرا می کند.

عناصر سنتی بسیاری در مراسم افتتاحیه بازیهای المپیک حضور دارند. مراسم معمولا با برافراشتن پرچم کشور میزبان و اجرای سرود ملی آن کشور آغاز می شود. بخش سنتی جشن با رژه ملت‌ها شروع می شود که در آن ورزشکاران هر کشور به ترتیب در استادیوم رژه می روند. ورزشکار برجسته هر کشور پرچم آن کشور را در جلوی گروه ورزشکاران آن کشور حمل می‌کند.

در امری سنتی( که از ]]المپیک تابستانی 1928 شروع شد[[) یونان بدلیل موقعیت تاریخی خود به عنوان مبد‌ا بازیهای المپیک، اولین کشور و کشور میزبان، آخرین کشوری هستند که رژه می روند. (استثنائا در سال 2004 که المپیک در آتن برگزار شد، یونان آخرین کشوری بود که رژه رفت; با این حال ]]پرچم یونان[[ جلوتر از بقیه حمل شد.) دیگر کشورهای شرکت کننده بر اساس حروف الفبای زبان اصلی کشور میزبان و اگر زبان آن کشور به حروف لاتین نباشد، بر اساس حروف الفبای انگلیسی رژه می روند. در ]]المپیک تابستانی 1992 در بارسلونا هر دو زبان اسپانیایی|زبان اسپانیایی و کاتالان|زبان کاتالان زبان رسمی بازیها بودند، اما بدلیل عوامل سیاسی در حاشیه استفاده از زبان کاتالان، کشورها به ترتیب بر اساس حروف الفبای زبان فرانسه|فرانسوی[[ وارد شدند.

پس از رژه کشورها، ابتدا رئیس کمیته المپیک کشور میزبان سخنرانی می کند و.پس از آن رئیس IOC سخنرانی کرده و در انتهای سخنرانی خود ]]رهبر[[ کشور میزبان را معرفی می کند که پس از سخنرانی رئیس IOC رسما المپیک را افتتاح می کند. در برخی موارد اشخاص دیگری به جای رهبر کشور میزبان المپیک را افتتاح می‌کنند. دو مثال از این مطلب به ایالات متحده بر می گردد. در سال 1960]]معاون رئیس جمهور ایالات متحده|معاون رئیس جمهور[[ ]]ریچارد نیکسون بجای وایت آیزن هاور[[ ]] رئیس جمهور ایالات متحده|رئیس جمهور[[ ]]بازیهای المپیک زمستانی 1960 را در دره اسکوا در کالیفرنیا افتتاح کرد.بار دیگر در سال 1980والترماندال ، معاون رئیس جمهور بجای رئیس جمهور جیمی کارتر[[ ]]بازیهای المپیک زمستانی1980 را در لیک پلاسید، نیویورک[[ افتتاح کرد. علیرقم این افتخار برگزاری بازیها به شهر اعطا می شود و نه به کشور.

پس از آن پرچم المپیک را وارد استادیوم می‌کنند و در حالیکه ]]سرود المپیک در حال اجرا است، آنرا برافراشته می‌کنند. سپس حمل کنندگان پرچم هر کشور به دور یکدیگر حلقه زده و جایگاه مانندی را درست می کنند که در وسط آن یک ورزشکار (از زمان المپیک تابستانی 1920) و یک داور (از زمانالمپیک تابستانی 1972 ) قسم المپیک را یاد می کنند که بر طبق قوانین باز ی کرده و داوری می کنند. در آخرمشعل المپیک[[ وارد استادیوم می شود و پس از آنکه از دست هر ورزشکار عبور کرد به آخرین حمل کننده مشعل می‌رسد که معمولا ورزشکاری مطرح از کشور میزبان است.او آتش را در جایگاه مخصوص خود در استادیوم روشن می کند. (آتش المپیک از زمان ]]المپیک تابستانی 1928 روشن بوده است، اما حمل امدادی مشعل از المپیک تابستانی 1936 آغاز شده است) از زمان المپیک تابستانی 1920 پس از جنگ جهانی اول، 68 سال است که پس از روشن شدن شعله المپیک کبوترها را به نشانه صلح رها می کنند. اما پس از اینکه چند کبوتر در آتش المپیک در زمان افتتاح المپیک تابستانی 1988[[ سوختند، این کار متوقف شد.

مراسم افتتاحیه در فضای باز اجرا می‌شود، اما قرار است در ]]المپیک زمستانی 2010 این مراسم در فضای سبز در استادیومBC [[ برگزار شود.

[ویرایش] مراسم اختتامیه

نشانه های تاریخی بسیاری نیز در زمان برگزاری مراسم اختتامیه، یعنی پس از اتمام تمامی مسابقات ورزشی، به اجرا گذاشته می شود. در ابتدا حمل کنندگان پرچم از هر یک از کشورهای شرکت کننده در یک ردیف وارد استادیوم می شوند ، اما در پشت آنها تمامی دیگر ورزشکاران بدون هیچ نشانه یا دسته بندی خاصی رژه می روند. این سنت از بازیهای تابستانی 1956 و به پیشنهاد دانش‌آموزی از ملبورن اجرا می‌شود.به پیشنهاد او با این کار ورزشکاران جهان در کنار یکدیگر "یک ملت" خواهند بود. (در ]]المپیک زمستانی 2006|2006[[ ورزشکاران با هموطنان خود وارد استادیوم شدند و در ادامه جشن همه با هم مخلوط شدند.)

پرچم سه كشور هر يك در هر بار همزمان با نواخته شدن سرود ملي كشورشان در ميله هاي پرچم به اهتزاز درآمده است. پرچم يونان (كه افتخار خواستگاه مسابقات المپيك را يدك مي كشد)، پرچم كشور ميزبان و سر انجام پرچم كشوري كه ميزبان مسابقات المپيك تابستاني يا زمستاني در سال آينده خواهد بود. (استثنائا در سال 2004 كه مسابقات المپيك در آتن برگزار شد، تنها يك پرچم؛ يعني پرچم يونان به اهتزاز در آمد.)

طي مراسمي موسوم به ‹ مراسم آنتورپ ›، (علت اين نام گذاري آن است كه اين سنت در خلال المپيك تابستاني 1920 در شهر آنتورپ براي اولين بار اجرا شد) شهردار شهري كه مسابقات را سازماندهي كرده است، يك پرچم مخصوص المپيك را حمل مي كند و آن را به رئيس كميته ملي المپيك مي رساند. رئيس كميته ملي المپيك پس از دريافت پرچم المپيك، آن را به شهردار شهري كه ميزبان مسابقات المپيك است، مي دهد. شهردار نيز پس از دريافت پرچم، آن را هشت مرتبه مي چرخاند. از اين پرچمها 3 عدد بيشتر وجود ندارد و اين 3 پرچم با همه ديگر پرچمها فرق دارند؛ تفاوت اين پرچمها با ساير پرچمها در آن است كه دور آن پرچمهاي 3 گانه يك حاشيه 6 رنگي وجود دارد و نيز آن پرچمها توسط روبان هاي 6 رنگي به ميله پرچم بسته شده اند.

  • پرچم آنتورپ: اين پرچم توسط شهردار شهر ‌آنتورپ، بلژيك در المپيك تابستاني 1920 به كميته ملي المپيك عرضه شد و تا مسابقات ‍‍]]المپيك تابستاني 1988| سئول 1988]] به ديگر شهر سازمان دهنده المپيك تابستاني انتقال داده مي شد.
  • پرچم اسلو: اين پرچم توسط شهر [[اسلو|اسلو، نروژ‍‍[[ در المپيك زمستاني 1952 به كميته ملي المپيك عرضه شد و پس از آن به ديگر شهر سازمان دهنده المپيك زمستاني انتقال داده مي شد.
  • پرچم سئول: : اين پرچم توسط شهر [[ سئول|سئول ، سئول، كره جنوبي ‍‍[[ در المپيك تابستاني 1988 به كميته ملي المپيك عرضه شد و پس از آن به ديگر شهر سازمان دهنده المپيك تابستاني انتقال داده مي شد.

پس از به اهتزاز درآمدن اين 3 پرچم سنتي، كشور ميزبان با اجراي هنرمندانه صحنه هايي از رقص و نمايش خاص سرزمينش به معرفي خود مي پردازد. اين سنت از زمان مسابقات 1976 شروع شد.

پس از سخنراني رئيس كميته برگزاري مسابقات المپيك كشور ميزبان، رئيس كميته ملي المپيك به ايراد سخنراني مي پردازد و در پايان سخنراني خود رسما مسابقات را خاتمه مي بخشد. مشعل المپيك خاموش مي شود و در حالي كه سرود المپيك نواخته مي شود، پرچم المپيك كه در مراسم افتتاحيه به اهتزاز درآمده بود، از ميله پرچم پايين كشيده مي شود و به بيرون از ورزشگاه برده مي شود.


[ویرایش] تاريخچه المپيك

در مسابقات المپيك پاييزه بين سالهاي 1000 تا 1896 از مسابقات المپيك تحت عنوان الم(Olym) ( كه از روي نام يك رب النوع گذاشته شده است) ياد مي شد. ماري گولد، آنتاريو (تورنتو فعلي، آنتاريو كانادا)، نيسو (#REDIRECT رجينا، ساس كاتون، كانادا و بنگلوريا، هندوستان (سه كلمه از بنگلوريا – افتاده است و حرف جديد به هندوستان فرستاده شده است). سمبول الم حرف o" است. الم در سال 1896 به المپيك تغيير يافت و هنوز هم o" در آن حفظ شده بود.


[ویرایش] مسابقات ورزشي المپيك

}}اصلي{{

بر اساس شمارش كميته ملي المپيك، مسابقات المپيك تابستاني 2004 در 28 رشته ورزشي برگزار شد. اگر هر رشته ورزشي، از قبيل ورزشهاي آبي، به طور جداگانه شمرده مي شد، شمار رشته هاي ورزشي به 37 مي رسيد. 9 رشته ورزشي در برنامه اوليه المپيك جاي داشتند: ورزش (دو و ميداني)، دوچرخه سواري، شمشيربازي، ژيمناستيك، وزنه برداري، تيراندازي، شنا و كشتي. اگر مسابقاتقايق راني در سال 1896 به سبب شرايط نامناسب جوي لغو نمي شد، اين ورزش نيز مي توانست به فهرست ورزشهايي كه نامشان در آن المپيك ثبت شد، افزوه شود.

آخرين المپيك زمستاني  با 7 رشته ورزشي برگزار شد و اگر بخواهيم هر رشته ورزشي، از قبيل اسكي، و  اسكيت را به طور جداگانه بشماريم، بايد بگوييم با 15 رشته ورزشي برگزار شد. از ميان اين رشته ها، اسكي بيرون از جاده، اسكيت بازي نمايشي، هاكي روي يخ، عمليات مركب اسكانديناويايي، پرش با اسكي، و اسكdت سرعت در برنامه تمامي المپيك هاي زمستاني قرار داشته است. افزون بر آن، اسكيت بازي نمايشي و هاكي روي يخ، حتي قبل از ظهور مسابقات المپيك زمستاني، بخشي  از مسابقات المپيك تابستاني بود و تيمها در اين زمينه با يكديگر به رقابت مي پرداختند. 


در سالهاي اخير، كميته ملي المپيك به منظور جلب توجه تماشاچيان جوان چندين ورزش ديگر را نيز به برنامه مسابقات افزوده است. به عنوان مثال مي توان به اسنو بورد، و واليبال ساحلي اشاره كرد. رشد المپيك همچنين باعث مي شود كه ورزش هاي كم طرفدار ‍‍)]] مسابقات پنج گانه]] يا ورزشهاي پر هزينه ([[بلم راني آبهاي سفيد) جايگاه خود را در برنامه المپيك از دست بدهند. كميته ملي المپيك تصميم گرفته است از سال 2012 بيس بال و سافت بال را از برنامه مسابقات المپيك خارج كند.


مطابق ماده 48.1 منشور المپيك، هر دوره مسابقات المپيك تابستاني بايد با دست كم 15 ورزش برگزار شود. كميته ملي المپيك پس از نشست صد و چهاردهم (114) خود در (مكزيك 2002)، تصميم گرفت برنامه المپيك تابستاني را به حداكثر 28 ورزش،301 مسابقه، و 10500 ورزشكار محدود كند. مسابقات المپيك عبارت است از ورزشهايي كه تحت نظارت فدراسيون هاي بين المللي قرار دارد و فهرست آن درماده64 منشور المپيك داده شده است. راي دو سوم (3/2) اعضاي كميته ملي المپيك كافي است تا بتوان با آن منشور المپيك را اصلاح كرد و يك فدراسيون به رسميت شناخته شده را به جايگاه المپيك ارتقا داد و رشته هاي ورزشي تحت نظارت آن را براي قرار گرفتن و گنجانده شدن در برنامه المپيك قابل قبول و واجد شرايط تلقي كرد. ماده 47 منشور المپيك مي گويد: ‹‹ تنها ورزشهاي المپيكي›› را مي توان در برنامه المپيك گنجاند.

كميته بين المللي المپيك در اولين جلسه اي كه پس از هر المپياد يرگزار مي كند به تجديد نظر و بررسي در مورد برنامه المپيك مي پردازد. براي آنكه بتوان نام ورزشي را در برنامه المپيك نوشت، تنها به راي اكثريت نياز است. بر اساس قوانين فعلي، هر يك از ورزشهاي المپيك كه براي قرار گرفتن در مسابقات المپيك خاصي انتخاب  نشده اند، كماكان ورزش المپيك محسوب مي شوند  و ممكن است در مسابقات آتي به شرط حصول راي اكثريت در برنامه المپيك جاي گيرند. در هفدهمين جلسه كميته ملي المپيك، 26 ورزش براي قرار گرفتن در برنامه المپيك 2012 لندن انتخاب شدند. 

تا سال 1992، ورزش هاي نمايشي نيز در برنامه المپيك قرار داشتند. هدف از گنجاندن اين ورزشها در برنامه المپيك آن بود كه اين ورزشها بتوانند تماشاچيان بيشتري براي خود جذب كنند؛ از اين رو برندگان ورزشهاي نمايشي قهرمان رسمي المپيك محسوب نمي شدند. در پاره اي اوقات ورزشهاي نمايشي تهنا ورزشهايي بودند كه در كشور ميزبان طرفدار داشتند، اما ورزشهايي كه در سطح بين المللي مطرح بوده اند نيز در المپيك به نمايش در مي آمدند. شماري از ورزشهاي نمايشي سرانجام به عنوان ورزشهاي مدال گير و رسمي وارد برنامه المپيك شدند.


متن پررنگ==آماتوريسم و حرفه اي گري==

}} به |آماتورسيم مراجعه شود{{.

 مدارس خصوصي انگليس درنيمه دوم قرن نوزدهم تاثير و نفوذ زيادي بر بسياري از ورزشها داشت. اين مدارس به شكل گيري قوانين كمك كردند و تاثير فوق العاده زيادي بر هيات هاي حاكمه اين ورزشها داشتند. 

آنها اين باور يونان باستان و روم را تقويت بخشيدند كه ورزش بخش مهمي از آموزش را تشكيل مي دهد و اين نگرشي بود كه در يك ضرب المثل قديمي خلاصه شده بود: ‹‹ عقل سالم در بدن سالم››mens sana in corpore sano &ndash. با توجه به اين روح و خلقيات، شركت كردن در ورزش مهم تر از پيروزي در ميدان مسابقه بود؛ چرا كه جامعه خواهان آن بود كه نجيب زادگان تبديل به آدم هاي همه فن حريف شوند؛ نه اينكه الزاما در هر حوزه و زمينه سرآمد و بهترين باشند. نفرت و انزجار طبقات مختلف از ‹‹تجارت›› بر شدت و حدت اين باور افزوده بود. خانه والدين محصلان مدارس خصوصي ورودي ويژه و جداگانه اي براي نجيب زادگان داشت؛ چرا كه تجار و نجيب زادگان از لحاظ طبقه اجتماعي در يك رديف و پايه قرار نمي گرفتند. مدارس خصوصي نفوذ و دخالت زيادي در شكل گيري و رشد تيمهاي ورزشي و مسائل مربوط به آنها از قبيل مجموعه قوانين فوتبال بريتانيا و كريكت و هاكي داشته اند. مضاف بر آن، عادات و خلقيات مدارس خصوصي انگليس تاثير بسيار زيادي بر پي ير دو كوبرتين (پايه گذار مسابقات المپيك) داشت. كميته بين المللي المپيك از نماينده مجمع مديران مدارس (انجمن مديران مدارس) مدارس خصوصي انگليس دعوت به عمل آورد تا در جلسات اوليه آنها حضور يابد. اعضاي مجمع مديران مدارس رابرت لافانمحترم مدير مدرسه كالج چلتنهام را به عنوان نماينده خود براي حضور در جلسات كميته بين المللي المپيك انتخاب كردند. در سال 1897 او يكي از اعضاي كميته بين المللي المپيك شد و پس از اولين حضور كميته در لندن كه به سال 1904 اتفاق افتاد، اين نماينده منتخب نقش بسيار حياتي و سرنوشت سازي در شكل گيري انجمن المپيك بريتانيا داشت كه يك سال پس از آن تاسيس شد. .[۲][۳][۴]


به نظر كوبرتين ورزشکاران باید نجیب زاده باشند. در ابتدا اين گونه تصور مي شد كه تنها ورزشكاران آماتور داراي اين خصلت هستند؛ ورزشكاران حرفه اي اجازه نداشتند در بازي هاي المپيك حضور يابند. مربيان شمشير بازي، كه انتظار مي رفت خود نجيب زاده باشند، از اين قاعده مستثني بودند. مستثنا قائل شدن در مورد حرفه اي ها باعث به وجود آمدن منازعه و جنجال بسياري در سراسر تاريخ معاصرالمپيك شده است. هنگامي كه معلوم شدجيم تورپي قهرمان ورزشگاههاي پنج گانه و ورزشهاي دهگانه المپيك 1912 قبل از به دست آوردن مدال هايش به صورت نيمه حرفه اي بيس بال بازي مي كرده است ، عناوين قهرماني اش از وي گرفته شد. اما در سال 1983 كميته بين المللي المپيك از روي ملاحضات انساني عنوان قهرماني اش را به او پس داد. اسكي بازان سوئيسي و اتریشی در حمایت از مربیان خود، كه به سبب درآوردن پول از طريق ورزش و قرار گرفتن در ردیف ورزشکاران حرفه ای از شرکت در مسابقات المپيك زمستانی 1936 محروم شده بودند، آن مسابقات را تحریم کردند.

رفته رفته برای بسیاری روشن شد که قوانین آماتوریسم از رده خارج شده‌اند. با این حال کمیته بین‌المللی المپیک به قوانین سنتی مربوط به آماتوریسم پایبند ماند. در دهه هفتاد شرایط آماتوریسم از منشورالمپیک حذف شد و تصمیم‌گیری در مورد حضور حرفه‌ای‌ها در هر رشته ورزشی، به فدراسیون بین‌المللی محول شد. شاید مثال بارز این تغییر جهت، تیم رویایی امریکا بود که از ستارگان گرانقیمت NBA تشکیل شده بود و در سال 1992 برنده مدال طلای المپیک شد. از سال 2004 به بعد تنها رشته‌ای که در آن هیچ ورزشکار حرفه‌ای شرکت نمی‌کند بکس است (البته همین نیز نیازمند تعریفی ساده از آماتوریسم باشد چراکه برخی بوکسرها از کمیته‌های ملی المپیک کشور خود جوایز نقدی دریافت می‌کنند)؛ در فوتبال مردان تعداد بازیکنان بالای 23 سال در هر تیم نباید بیشتر از 3 نفر باشد.

مقررات تبلیغات حداقل در زمین بازی، هنوز هم بسیار سختگیرانه است هر چند که رسمی بودن "حامیان مالی المپیک" پدیده‌ای عادی است. ورزشکاران تنها مجازند که نام لباس‌ها و لوازم ورزشی را بر روی لباس‌های خود داشته باشند. اندازه این نام‌ها نیز محدودیت دارد.

[ویرایش] استفاده از داروهای نیروزا

یکی از مهمترین مشکلات پیش روی المپیک (وبطور کلی رقابت‌های ورزشی بین‌المللی)، استفاده از داروهای نیروزا یا داروهای تقویت عملکرد می‌باشد. در اوایل قرن بیستم، بسیاری از ورزشکاران برای تقویت عملکرد خود به استفاده از دارو رو آوردند. به عنوان مثال، برنده ماراتن در بازیهای سال 1904 توسط مربی خود حتی در حین مسابقه از استریکنین و کنیاک استفاده کرده بود.

با شدت گرفتن استفاده از این روش‌ها، به تدریج این آگاهی پدید آمد که چنین روش‌هایی در ورزش سالم نیستند.

اولین و آخرین مورد مرگ در اثر استفاده از داروهای نیروزا در المپیک، در سال 1960 رخ داد. در میدان دوپرخه‌سواری رم، کنت انه‌مارک دانمارکی از دوچرخه‌اش به زمین خورد و پس از آن فوت کرد. بررسی پزشکی قانونی نشان داد که مرگ وی در اثر استفاده از امفتامین بوده است.

در اواسط دهه 60، فدراسیون‌های ورزشی استفاده از داروهای نیروزا را منع کردند و در سال 1967، کمیته بین‌المللی المپیک نیز عینا همین رویه را دنبال کرد.

اولین ورزشکاری که در المپیک جواب آزمایش دوپینگش مثبت بود، هانس گونار لیلینوال سوئدی بود که در مسابقات پنجگانه شرکت کرده بود و به دلیل استعمال الکل، مدال برنز خود را از دست داد. طی 38 سال بعدی، هفتاد و سه ورزشکار دیگر نیز به سرنوشت وی دچار شدند که در میان آنان چندین برنده مدال نیز حضور دارد. مشهورترین رد صلاحیتی که به خاطر دوپینگ صورت گرفت، مربوط به بن جانسون دونده دو سرعت از کانادا بود. او در المپیک 1988 سئول برنده دو صد متر شد اما جواب آزمایش استانوزولول وی مثبت شد.

با وجود انجام آزمایش‌ها، بسیاری از ورزشکاران بدون اینکه گیر بیافتند به استفاده از مواد نیروزا ادامه دادند. در سال 1990، اسنادی فاش شد که نشان می‌داد بسیاری از ورزشکاران زن آلمان شرقی به عنوان بخشی از سیاست‌های دولت کشورشان به دستور مربیان خود از آنابولیک استروید استفاده کرده‌اند.

در اواخر دهه نود، کمیته بین‌المللی المپیک در حرکتی سازمان‌یافته‌تر علیه دوپینگ دست به اقدام زد که این حرکت به تشکیل آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ (WADA) در سال 1999 منجر شد. درالمپیک تابستانی اخیر در سال 2000 و المپیک زمستانی 2002، معلوم شد که این نبرد هنوز پایان نیافته است چراکه بسیاری از مدال‌آوران رشته‌های وزنه‌برداری و اسکی میدانی، به دلیل استفاده از داروهای نیروزا رد صلاحیت شدند. اخیرا، در طی المپیک زمستانی 2006، تنها یک ورزشکار در آزمایش دوپینگ مردود شد و مدالش لغو شد. در تنها مورد دیگر، سطح هوموگلوبین 12 نفر دیگر بالا تشخیص داده شد و جریمه آن یک تعلیق 5 روزه به دلیل ملاحظات بهداشتی بود.

در طی این بازیها، کمیته بین‌المللی المپیک برای اولین بار طرح آزمایش خون را به اجرا گذاشت.

[ویرایش] قهرمانان و مدال‌آوران المپیک

دارنده 10 عنوان المپیک از جمله: بازیهای میان‌دوره‌ای، ری ایوری را می‌توان یکی از موفق‌ترین ورزشکارانی دانست که در عصر حاضر در مسابقات المپیک شرکت کرده است.
دارنده 10 عنوان المپیک از جمله: بازیهای میان‌دوره‌ای، ری ایوری را می‌توان یکی از موفق‌ترین ورزشکارانی دانست که در عصر حاضر در مسابقات المپیک شرکت کرده است.
تصویر:Larisa Latynina.jpg
لارسیا لاتینینا برنده 18 مدال المپیک از جمله 9 طلا، که در المپیک‌های برگزار شده در عصر مدرن بیشترین و بالاترین سطح مدال‌های کسب شده به‌شمار می‌آید.
Main article: مدال آوران المپیک

ورزشکاران (یا تیم‌هایی) که در هر رشته به مقام اول، دوم یا سوم می‌رسند مدال دریافت می‌کنند. به برندگان اول «مدال طلا» اهدا می‌شود. (اگرچه تا سال 1912 این مدال‌ها از طلای خالص بودند، اما در حال حاضر از نقره طلاکاری شده ساخته می‌شوند. برندگان دوم مدال نقره دریافت می‌کنند و به ورزشکاران رتبه سوم، مدال برنز اهدا می‌شود. در برخی رقابت‌ها که در یک دور مسابقه تک‌حذفی صورت می‌گیرد (از جمله بکس)، ممکن است مقام سوم مشخص نشود که در این حالت هر دو بازنده مرحله نیمه نهایی مدال برنز دریافت می‌کنند. رسم اهدای مدال به سه شرکت‌کننده برتر از سال 1994 رایج شد؛ در المپیک 1896 تنها به دو مقام اول و دوم مدال‌های نقره و برنز اهدا شد و این در حالیست که در 1900 مدالهای متنوعی اعطا شدند. با این وجود در المپیک 1904 نیز به نفرات اول مدال نقره اهدا می‌شد، که همین امر 1906 آتن را به اولین دوره‌ای تبدیل کرد که در آن سه مدال اهدا می‌شد. علاوه بر این از سال 1948 به بعد، به ورزشکارانی هم که رتبه‌های چهارم، پنجم و یا ششم را دریافت می‌کنند گواهینامه‌هایی اهدا می‌شود که بصورت رسمی از آنها با عنوان «دیپلم پیروزی» یاد می‌شود. از سال 1976، این گواهینامه‌ها به کسانی که مدال دریافت کرده‌اند نیزاهدا می‌شوند. از سال 1984 دیپلم پیروزی به رتبه‌های هفتم و هشتم نیز اهدا می‌شود تا اطمینان حاصل شود کلیه بازندگان رقابت‌های مرحله یک‌چهارم نهایی که در آنها ساختار تک-حذفی حاکم است دیپلم پیروزی را کسب کرده‌اند تا بدین ترتیب نیاز به برگزاری مسابقات دلجویی (یا بالفظ رسمی "رده‌بندی") با هدف مشخص کردن نفر پنجم از بین هشت نفر مرتفع شود. (جالب اینکه رتبه مذکور هنوز هم در بسیاری از مسابقات حذفی محل اختلاف است). در المپیک 1896 نیز این گواهینامه‌ها اهدا می‌شدند اما در آن زمان، این گواهینامه‌ها به همراه مدال به نفرات اول و دوم اهدا می‌شد. مدال‌ها و دیپلم‌های یادبود&mdash که از لحاظ طراحی با مدال‌ها و دیپلم‌های ذکر شده متفاوت هستند نیز به ترتیب به شرکت کنندگانی که مقامی پایین‌تر از سوم و هشتم را کسب کرده‌اند اهدا می‌شود. در المپیک تابستانی 2004 آتن، به سه نفر اول علاوه بر مدال تاج گل نیز اهدا شد.


از آنجا که رقابت‌های المپیک هر چهار سال یکبار برگزار می‌شوند، عموم مردم و ورزشکاران این رقابت‌ها را از رقبت‌های قهرمانی جهان و سایر رقابت‌های بین‌المللی که بصورت سالانه برگزار می‌شوند مهمتر و ارزشمندتر می‌دانند. بسیاری از ورزشکاران پس از کسب قهرمانی المپبک، در کشورهای خود و یا حتی در سطح جهانی، به قهرمان یا فردی مشهور تبدیل شده‌اند.

تنوع رشته‌های ورزشی و نیز تفاوت‌های عمده‌ای که از المپیک 1896 تا کنون ایجاد شده، قضاوت در این مورد که کدام ورزشکار موفق‌ترین ورزشکار در کل تاریخ المپیک بوده را سخت می‌کند. به علاوه با توجه به اینکه کمیته بین‌المللی المپیک دیگر رقابت‌های میان مدتی را ترتیب نمی‌دهد اینکار بسیار پیچیده‌تر شده است. اما اگر بخواهیم با توجه به تعداد رتبه‌های کسب شده این مقایسه را انجام دهیم، ورزشکاران زیر جزء موفق‌ترین‌ها به شمار می‌آیند (در امتیازات ری ایوری دو مدال طلا مربوط به رقابت‌های میان مدتی هستند.)


ورزشکار (کشور) ! ! ورزش ! ! المپیک ! ! اول ! ! دوم ! ! سوم ! ! کل
لاریسا لاتینینا ( USSR) ژیمناستیک 1956&ndash؛ 1964 9 5 4 18
پئاوو نورمی ( FIN دو میدانی 1920&ndash؛ 1928 9 3 0 12
مارک اسپیتز ( ایلات متحده امریکا) شنا 1968&ndash؛ 1972 9 1 1 11
کارل لوییس ( ایالات متحده امریکا) دو میدانی 1984&ndash؛ 1996 9 1 0 10
بویرن دهلی ( NOR) اسکی میدانی 1992&ndash؛1998 8 4 0 12
بریگیت فیشر ( آلمان) قایقرانی (آبهای صاف) 1980&ndash؛2004 8 4 0 12
ساوائو کاتو ( JPN) ژیمناستیک 1968&ndash؛1976 8 3 1 12
جنی تامپسون (ایالات متحده امریکا) شنا 1992&ndash؛2004 8 3 1 12
مت بیوندی ( ایالات متحده امریکا) شنا 1984&ndash؛ 1992 8 2 1 11
ری ایوری (ایالات متحده امریکا) دو میدانی 1900&ndash؛ 1908 10 0 10

[ویرایش] مدال‌های المپیک به ترتیب کشورها

Main articles: شمار کل مدال‌های المپیک, شمار مدال‌های المپیک تابستانی, and شمار مدال‌های المپیک زمستانی


در حالیکه شمار مدال‌های هر کشور ثبت می‌شود، کمیته بین‌المللی المپیک هیچ «برنده» مشخصی را اعلام نمی‌کند. برخی رسانه‌ها همچون روزنامه‌ها و حتی سایت کمیته بین‌المللی المپیک در طی بازیها، در فهرستی مدال‌های تیم‌ها را بطور غیر رسمی پیگیری می‌کنند. روال متداول اینست که ترتیب کشورها با توجه به مدال‌های طلایی که کسب کرده‌اند مشخص می‌شود اما مشخص کردن ترتیب کشورها با توجه به تعداد کل مدال‌ها نیز صورت می‌گیرد.

همچنین شمارش کل مدالها در طول تاریخ المپیک از سوی منابع مختلفی تعیین می شود. با این حال این جدول های آمار مدالها ممکن است گمراه کننده باشد، چراکه کشورهایی مثل ایالات متحده مرتبا و همواره در المپیک شرکت کرده اند، در حالی که ممکن اسی کشورهای دیگر به اندازه امریکا شرکت نکرده باشند و یا شمار مدالهای آنها بین لیست کودهای کشوری IOC تقسیم شود.

منابع مختلفی نیز کل مدال‌ها و یا تعداد کل مدال‌های کسب شده از گذشته تا کنون را معیار قرار می‌دهند. این جداول ممکن است گمراه کننده باشند با این حال برخی کشورها همچون ایالات متحده از آغاز بطور مرتب و پیوسته در رقابت‌های المپیک شرکت کرده‌اند در حالیکه ممکن است برخی کشورهای دیگریا بطور پیوسته شرکت نکرده باشند و یا اینکه شمار مدال‌های آنها به عنوان یک کشور بین کدهای کمیته بین‌المللی المپیک پخش شده باشد.

[ویرایش] مکان‌ بازیهای المپیک در عصر جدید

جدول زیر بصورت اجمالی، حاوی اسامی کلیه شهرهای میزبان المپیک‌های زمستانی و تابستانی است. در بین این اسامی نام پکن، لندن و ونکوور که قرار است در آینده میزبان این رقابت‌ها باشند نیز ثبت شده است.

برای مطالعه جزییات بازیها وروند انتخاب شهر میزبان بر روی اعداد کلیک کنید. بازیهای تابستانی با توجه به المپیک مربوطه شماره‌گذاری شده‌اند و در نتیجه در مورد جنگ‌های جهانی فاصله ایجاد شده؛ بازیهای زمستانی بصورت متوالی شماره‌گذاری شده‌اند.

شماره‌ای که در پرانتز بعد از نام شهر/کشور قرار دارد نشان دهنده تعداد دفعات میزبانی آن شهر/ کشور است.


[ویرایش] مکان بازیهای المپیک تابستانی در عصر جدید

  بازیهای المپیاد (بازیهای المپیک تابستانی)
«سال» «رقابتها» «شهر میزبان» «کشور»
1896 الگو:المپیک تابستانی 1896چین (1)
2012 30 لندن، انگلیس (3) بریتانیا (3)
1 رقابتهایاسب‌سواری در استوکهولم، سوئد برگزار می‌شد.
2 رقابت‌های اسب‌دوانی در هنگ‌کنگ برگزار خواهد شد.


کشورهایی که بازیهای المپیک را میزبانی کرئده یا قرار است آنرا میزبانی کنند:

ایالات متحده(8)، فرانسه(5)، کانادا(3)، آلمان(3)، بریتانیا(3)، ایتالیا(3)، ژاپن(3)، سوئد(2)، سوییس(2)، اتریش(2)، نروژ(2)، استرالیا(2)، یونان(2)، بلژیک(1)، هلند(1)، فنلاند(1)، مکزیک(1)، روسیه/اتحادجماهیرشوروی(1)، یوگوسلاوی(1)، کره جنوبی(1)، اسپانیا(1)، جمهوری خلق چین (1)

کشورهایی که المپیک‌های تابستانی را میزبانی کرده یا برای میزبانی آن انتخاب شده‌اند:


ایالات متحده(4)، بریتانیا(3)، فرانسه(2)، آلمان(2)، سوئد(2)، استرالیا(2)، یونان(2)، ایتالیا(1)، کانادا(1)، ژاپن(1)، بلژیک(1)، هلند(1)، فنلاند(1)، مکزیک(1)، روسیه/اتحادجماهیرشوروی(1)، کره‌جنوبی(1)، اسپانیا(1)، جمهوری خلق چین(1)

[ویرایش] مکان‌های برگزاری بازیهای المپیک زمستانی در عصر جدید

  «بازیهای زمستانی المپیک»
«سال» «رقابتها» «شهر میزبان» «کشور»


1924 1 چامونیکس (1) فرانسه (1)
1928 2 سنت موریتس (1) سوییس (1)
1932 3 لیک پلاسید، نیویورک (1) ایالات متحده (1)
1936 4 گارمیسک-پارتن‌کرچن (1) آلمان (1)
1940 5 گارمیسک-پارتن‌کرچن (لغو) آلمان (لغو)
1944 5 کورتینا دی آمپرزو (لغو) ایتالیا (لغو)
1948 5 سنت مورتس (2) سوییس (2)
1952 6 اوسلو (1) نروژ (1)
1956 7 کورتینا دی آمپزو (1) ایتالیا (1)
1960 8 دره اسکوا، کالیفرنیا (1) ایالات متحده (2)
1964 9 اینزبروک (1) اتریش (1)
1968 10 گرنوبل (1) فرانسه (2)
1972 11 ساپورو (1) ژاپن (1)
1976 12 اینزبروک (2) اتریش (2)
1980 13 لیک پلاسید، نیویورک (2) ایالات متحده (3)
1984 14 سارایوو (1) یوگوسلاوی (1)
1988 15 کالگری، آلبرتا (1) کانادا (1)
1992 16 آلبرتویل (1) {{فرانسه (3)
1994 17 لیله هامر (1) نروژ (2)
1998 18 ناگانو (1) ژاپن (2)
2002 19 سالت لیک سیتی، یوتا (1) ایالات متحده (4)
2006 20 تورین (1) ایتالیا (2)
2010 21 ونکوور، بریتیش کلمبیا (1) کانادا (2)

کشورهایی که المپیک‌های زمستانی را میزبانی کرده‌اند و یا برای میزبانی آن انتخاب شده‌اند:

ایالات متحده(4)، فرانسه(3)، کانادا(2)، ایتالیا(2)، ژاپن(2)، سوییس(2)، اتریش(2)، نروژ(2)، آلمان(1)، یوگوسلاوی(1)

[ویرایش] منابع

  • Buchanan, Ian & Mallon, Bill (2001). Historical dictionary of the Olympic movement. Lanham: Scarecrow Press. ISBN 0-8108-4054-5.
  • Wallechinsky, David (2000). The complete book of the Summer Olympics – Sydney 2000 edition. New York: Overlook Press. ISBN 1-58567-033-2.
  • Wallechinsky, David (2002). The complete book of the Winter Olympics – Salt Lake City 2002. New York: Overlook Press. ISBN 1-58567-195-9.
  • Kamper, Erich & Mallon, Bill (1992). The Golden Book of the Olympic Games. Milan, Italy: Vallardi & Associati. ISBN 88-85202-35-7.
  • Simson, Vyv & Jennings, Andrew (1992). Dishonored Games: Corruption, Money, and Greed at the Olympics. New Tork: S.P.I. Books. ISBN 1-56171-199-3
  • The Economics of staging the Olympics. A comparison of the Games 1972-2008. Edward Elgar Publishing, Glos 2005, ISBN 1-84376-893-3

[ویرایش] همچنین نگاه کنید به

پیشنهادات برای بازیهای المپیک پیشنهادات برای بازیهای المپیک (رأی ها سیاست در المپیک فیلم های المپیک]]

[ویرایش] لینک های بیرونی

ویکی‌انبار
در ویکی‌انبار منابعی در رابطه با
موجود است.

الگو:Portalpar

[ویرایش] وب سایت های رسمی

[ویرایش] دیگر لینک ها


الگو:Olympic Games الگو:مقاله برتر

مقوله: یونان باستان

مقوله: رویدادهای چند ورزشی مقوله: المپیک مقوله: رقابت های ورزشی مقوله: ورزش و سیاست

زبان‌های دیگر