خلیفه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

خلیفه به معنای جانشین به کسانی گفته ‌می‌شود که پس از پیامبر اسلام محمد فرزند عبدالله به عنوان جانشین حضرت تعیین شده باشد. پس از مرگ محمد به ترتیب ابوبکر، عمر و عثمان به خلافت مسلمانان رسیدند. عثمان که نتوانست رضایت مردم را کسب کند، توسط آنان به قتل رسید و سرانجام پس از 25 سال به اصرار مردم علی پسر ابوطالب بر مسند خلافت نشست. پس از علی میان حسن پسر علی که نوه محمد یعنی فرزند فاطمه زهرا بود و معاویه فرمانروای دمشق و داودار خلیفه‌گری درگیریهایی رخ داد که سرانجام معاویه خلیفه گشت. معاویه نخستین سلسله خاندان خلیفه‌گری را پایه گذارد که در تاریخ بدان امویان می‌‌گویند. از این پس خلیفه پشت در پشت به فرمانروایی می‌‌رسید. واپسین خلیفه اموی مروان حمار بود که به دست سپاهیان ابومسلم خراسانی کشته شد. آنگاه دومین خاندان خلیفه گری که از فرزندان عباس عموی پیامبر اسلام بودند با نام عباسیان روی کار آمد. سرانجام تومار فرمانروایی آنها نیز با تازش مغول در هم پیچیده شد. عثمانیان نیز که بر آسیای کوچک فرمان می‌‌راندند نیز خود را خلیفه می‌‌خواندند.