الفبای عربی جنوبی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

الفبای عربی جنوبی باستانی یا مُسنَد (به عربی المسند) شاخه‌ای از الفبای نیاسینایی می‌باشد که در سده ۹ (پیش از میلاد) پدیدآمد. این الفبا برای نگارش زبان عربی جنوبی باستان در یمن و گویش‌های صبایی،قطبانی ،حدرامی،مینایی،حمیاری و زبان نیاحبشی‌-سامی در دمت به کار برده‌می‌شد. این دبیره در آغاز در سده نهم پیش از میلاد در اکله گزی در اریتره و در سده ۸ (پیش از میلاد) در یمن و بابل پدیدار گشت. این دبیره در ۵۰۰ (پیش از میلاد) به برنایی رسید و تا سده ۷ (میلادی) به کار می‌رفت. در این زمان الفبای عربی جایگزین آن شد. در اتیوپی این الفبا برناتر شده و الفبای گعز را ساخت. ریخت شکسته این دبیره با نام خط زبور حروف کوچک عربی جنوبی برای نگارش روزانه بر روی چوب کاربرد داشت.

[ویرایش] الفبا

الفبای عربی جنوبی
نماد
Transcription
IPA
آوا

h
[h]
ه

l
[l]
ل


[ħ]
ح

m
[m]
م

q
[q]
ق

w
[w]
و

s2 (š)
[ɬ]
ش

r
[r]
ر

b
[b]
ب

t
[t]
ت

s1 (s)
[s]
س

k
[k]
ک

n
[n]
ن


[x]
خ

s3 (ś)
[s̪]

f
[f]
ف

ʾ
[ʔ]
الف

ʿ
[ʕ]
ع


[ɬʼ]
ض

g
[g]
ج

d
[d]
د

ġ
[ɣ]
غ


[tʼ]
ط

z
[z]
ز


[ð]
ذ

y
[j]
ي


[θ]
ث


[tˢʼ]
ص


[θʼ]
ظ

[ویرایش] منبع

  • نویسندگان ویکی‌پدیای انگلیسی،South Arabian alphabet. (نسخه ۱۷ مارس ۲۰۰۷)
زبان‌های دیگر