کتابخانه ملی ایران
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کتابخانه ملّی ایران به طور رسمی و با همین عنوان در ۱۳۱۶ ه.ش ، پس از یک دوره نسبتاً طولانی تغییر نام و مکان (از ۱۲۴۰ه.ش و با تأسیس کتابخانه دارالفنون) آغاز به کار کرد.
تاریخچه تشکیل مجموعه کتابخانه به آغاز دهه ۱۲۴۰ ه.ش باز میگردد. در ۱۲۳۱ ه.ش، مدرسه دارالفنون در تهران کار خود را آغاز کرد ،کتابخانه کوچکی در آن مدرسه تأسیس شد که سنگ بنای کتابخانه ملی گردید.
در اواخر ۱۳۱۳ ه.ش مهدی بیانی که به ریاست کتابخانه عمومی معارف منصوب شده بود، در تلاش و مکاتبات خود برای رفع مشکل جا و فضای کتابخانه عمومی معارف، از فرصت استفاده کرد و تأسیس «کتابخانه ملّی ایران» را به علی اصغر حکمت، وزیر معارف، پیشنهاد کرد که مورد قبول قرار گرفت و با اقبال روبه رو شد.
سپس از آندره گدار، باستان شناس و معمار فرانسوی، که نقشهٔ موزه ایران باستان را تهیه کرده بود خواسته شد تا نقشهای برای کتابخانه ارائه دهد تا سبک دو ساختمان بسیار به هم شبیه شود و کتابخانه در قسمت شمالی ساختمان موزه ایران باستان قطعه زمینی بایر به مساحت حدود ۳۵۰۰ متر مربع بنا شد.[۱]
فهرست مندرجات |
[ویرایش] ساختمان جدید
ساختمان جدید کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران روز سه شنبه یازده اسفند ۱۳۸۳ ه.ش با حضور رئیس جمهور وقت (محمد خاتمی) ، رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی و وزیر مسکن و شهرسازی و مسؤولین کشوری و جمعی از نویسندگان و ناشران و سفرای کشورهای خارجی افتتاح شد.[۲]
[ویرایش] پانویس
- ↑ http://www.nlai.ir/nli/nli_history.asp وبگاه کتابخانه ملی ایران
- ↑ http://www.farhangeiran.com/National-Library-March1105.htm وبگاه رایزنی فرهنگی ایران - اوتاوا
[ویرایش] منابع
- وبگاه رایزنی فرهنگی ایران - اوتاوا
- وبگاه کتابخانه ملی ایران

