فروغی بسطامی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

میرزا عباس بسطامی با تخلصِ فروغی در سال ۱۲۱۳هجری زاده شد. او شاعری بود که در چامه هایش پادشاهان نخستین قاجار را می‌‌ستود. بیشترین و برجسته‌ترین شعرهایش در قالب غزل است.

[ویرایش] نمونهٔ اشعار

مردان خدا پردهٔ پندار دریدند یعنی همه جا غیر خدا هیچ ندیدند
یک طایفه را بهر مکافات سرشتند یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند
یک فرقه به عشرت درکاشانه گشادند یک زمره به حسرت سرانگشت گزیدند
جمعی به در پیر خرابات خرابند قومی به بر شیخ مناجات مریدند
یک جمع، نکوشیده، رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به جایی نرسیدند
فریاد، که در رهگذر آدم خاکی بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند
همّت طلب از باطن پیران سحرخیز زیرا که یکی را ز دوعالم طلبیدند
زنهار، مزن دست به دامان گروهی کز حق ببریدند و به باطل گرویدند
چون خلق در آیند به بازار حقیقت ترسم نفروشند متاعی که خریدند
کوتاه‌نظر غافل ازآن سرو بلند است کاین جامه به اندازهٔ هرکس نبریدند
مرغان نظر‌باز سبک‌سیر، فروغی از دامگه خاک برافلاک پریدند

[ویرایش] پیوندهای بیرونی

این نوشتار دربارهٔ ادبیات خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.