منطق‌الطیر

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

منطِقُ‌الطِّیر منظومه‌ای از عطار نیشابوری‌است که به زبان فارسی و در قالب مثنوی سروده شده است.کار سرودن این مثنوی در قرن ششم هجری قمری(۱۱۷۷ میلادی)پایان یافته است.این مثنوی که حدود ۴۶۰۰ بیت دارد،از مثنوی‌های تمثیلی عرفان اسلامی به شمار می‌آید. مرحله‌ها و منازل در راه پوییدن و جُستن عرفان یعنی شناختن رازهای هستی در منطق‌الطیر عطار هفت منزل است. او این هفت منزل را هفت وادی یا هفت شهر عشق می‌نامد. هفت وادی‌ به ترتیب چنین است: طلب، عشق، معرفت،استغنا، توحید،حیرت و فقر که سرانجام به فنا می‌انجامد.در داستان منطق‌الطیر گروهی از مرغان برای جستن و یافتن پادشاهشان سیمرغ، سفری را آغاز می‌کنند. در هر مرحله،گروهی از مرغان از راه باز می‌مانند و به بهانه‌هایی پاپس می‌کشند تا این که پس از عبور از هفت مرحله،از گروه انبوهی از پرندگان تنها «سی مرغ» باقی می‌مانند و با نگریستن در آینه حث در می‌یابند که سیمرغ در وجود خود آن‌هاست؛ و در نهایت با این خودشناسی مرغان جذب جذبه خداوند می‌شوند و حقیقت را در وجود خویش می‌یابند.


[ویرایش] پیوندهای بیرونی

[ویرایش] منابع

  • منطق‌الطّیر عطّار
  • ذبیح‌الله صفا. تاریخ ادبیات در ایران. چاپ سوم، تهران: ابن‌سینا، ۱۳۴۲، ۴۴۸. 
زبان‌های دیگر