پهنای باند
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
پهنای باند محدوده ای از فرکانس است که در آن، خروجی سیستم دست کم دارای درصدی از حداکثر خروجی باشد. این نسبت معمولاً مقدار (۰/۵-) ۲ معادل ۳dB است.
علاوه بر این در سیستمهای مخابرات دیجیتال، از سرعت انتقال داده برحسب بیت بر ثانیه (bps) با عنوان عرض باند یا پهنای باند یاد میکنند.

