جنید بغدادی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نامش ابولقاسم جنید بن محمّد بن جنید بن محمّد خزاز قواریری است که در سال ۲۲۰هجری در نهاوند متولّد شد. در بغداد و در نزد ابوثور و ابوعبدالله حارث بن اسد محاسبی و ابوعبدالله سری سقطی ، فقه و حدیث و عرفان و تصوف آموخت. او در سفرهایش با ابوحفص حداد نیشابوری، یوسف بن حسین رازی، یحیی بن معاذ رازی و عبیدالله بن ارنب ملاقات کرد. از دیگر یاران و شاگردان او ابوسعید خراز، ابومحمد حسین ، ابوالحسین نوری ، ابوبکر بن احمد ، ابن عطاء آدمی هستند. از او آثاری چون شطحیات و رسایل جنید بر جای ماندهاست. اشعار وی در حلیة الأولیاء ابی نعیم و کتاب لمع سراج نقل شدهاست. وی در ۲۹۷ هجری قمری درگذشت و در شونیزیه ی بغداد مدفون گردید.
[ویرایش] منابع
جستجو در تصوف ایران، عبدالحسین زرین کوب، تهران: امیرکبیر، ۱۳۷۶، ISBN ۹۶۴۰۰۰۲۳۹۹-X

