رقابت‌های انتخاباتی در ایالات متحده آمریکا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

داوطلبین گروههای انتخاباتی
داوطلبین گروههای انتخاباتی

پس ازاعلام رسمي نامزد حزب از سوی كنوانسيون های ملی در ایالات متحده آمریکا ، رقابت های انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا آغاز مي شود. درمدت 6تا8 ماه بعد ، تمام توجهات به سمت شعارها و تبليغات نامزدها معطوف مي شود. اين نامزدها كه درحقيقت اكنون تشكيلات حزب را با تمام امكانات مالي، تبليغاتي و رسانه اي پشت سر دارند، با قدرت وارد ميدان مي شوند و در هر گوشه از كشور به سخنراني و برگزاري میتينگ هاي تبليغاتي مي پردازند. گاهي لازم مي شود نامزد حزب در يك روز د چهار نقطه اين كشور پهناور حضور يابد و به سخنراني بپردازد. رسانه ها و شبكه هاي راديو وتلويزيوني در پيروزي انتخابات نقش تعيين كننده اي دارند، ونامزدها مجبور هستند ازيك تيم قوي و با تجربه روابط عمومي رسانه اي كمك بگيرند.

باتوجه به خصوصي بودن رسانه هاي گروهي در ایالات متحده آمریکا و هزينه هاي سرسام آور تبليغات ، نامزدی مي تواند در مبارزات انتخاباتي به پيروز دست یابد كه از پشتوانه مالي تقريباً نامحدودي برخوردار باشد و حاميانش بتوانند ميليون ها دلار در اين راه هزينه نمايند. با نگاهي به جدول زير مشخص مي شود كه هزينه هاي انتخاباتي رياست جمهوري هر دوره به نسبت گذشته به شكل چشمگيري افزايش یافته است . جمهوريخواهان ( حزب جمهوریخواه آمریکا ) به توجه به حاميان ثروتمند خود همواره بيشتر ازدموكرات ها ( حزب دمکرات آمریکا ) در انتخابات پول خرج می کنند . اگر چه در آمریکا پول شرط لازم براي پيروزي در هر انتخاباتي است، ليكن ضرورتاُ شرط كافي به شمار نمي آيد. چرا كه بارها دیده شده است كه یک حزب و يا يك فرد با هزينه كمتري به پيروزي دست يافته اند .


اهميت مسائل مالي در انتخابات طي چند دهه اخيرآنچنان افزايش يافته كه همواره پس از پايان انتخابات بحث وجنجال هاي فراواني در خصوص تخلفات مالي از سوي رقبا عليه يكديگر مطرح مي شود. تاپيش از رسوایی واترگیت ، نظارت چنداني بر عملكرد مالي احزاب و نحوه جذب اعانات صورت نمي گرفت. هر حزب بر اساس پايگاه اجتماعي خود و حاميانش به جمع آوري پول براي پرداخت هزينه هاي انتخاباتي مي پرداخت و دراين راه نيز حتي به اعمال فشار، تهديد وباج خواهي نيز متوسل مي شد. همچنين گروههاي ذي نفوذ وثروتمندان با پرداخت مبالغ كلان به صورت اعانه به احزاب و نامزدها تلاش دارند بر روند تصميم گيري قوه مجریه و کنگره تاثير بگذارند . درمقابل ، نامزدها نیز پس از پیروزی در انتخابات با استفاده از جایگاه سیاسی خود از حامیانشان حمایت می کنند.

افشاء رسوايي واترگيت در اواسط دهه 1970 ، ضرورت نظارت دقیق تر بر عملكرد مالي احزاب در جریان انتخابات را مطرح کرد . درماجرای واترگیت اطرافيان ریچارد نیکسون بطور غیر قانونی دستگاه شنود در دفتر مركزي حزب دموكرات قرار دادند تا از استراتژی انتخاباتی آنان مطلع شوند . همچنین تحقیقات قضایی ثابت کرد که چند ميليون دلار اعانات كلان در اختيار حزب جمهوريخواه قرار گرفته شده بود و به حاميان نيكسون نيز قول داده شده بود كه از قراردادهاي دولتي سهم زیادی بدست خواهند آورد . پس از این ماجرا نمايندگان كنگره براي جلوگيري از تكرار این رسوایی قانون نحوه تامين هزينه هاي انتخاباتي احزاب و همچنين پرداخت اعانات را به تصویب رساندند .


[ویرایش] قانون رقابت هاي انتخاباتي فدرال

این قانون درسال 1974 به تصويب رسيد. بر اساس قانون رقابت های انتخاباتی فدرال، يك كميسيون انتخاب فدرال ( Fedral Election Commission (FEC دو حزبي تشكيل شد كه دارای 6 عضو است . این کمیسیون مسئوليت نظارت بر هزينه هاي انتخاباتي را بر عهده دارد . ميزان مجاز پرداخت اعانات به نامزد ها و يا احزاب در حال حاضر براي افراد حداكثر 1000 دلار و براي سازمان ها حداكثر 5000 دلار است . برای جبران اين محدوديت ، دولت فدرال موظف است بخشي از هزينه هاي انتخاباتي را تامين كند تا از اين طريق وابستگي نامزدها به گروههاي ذي نفوذ و افراد متنفذ و ثروتمند تا حد امكان كاهش يابد. درازای هر 5000 دلار اعانه اي كه هر نامزد انتخاباتی از حامیانش کسب می کند ، دولت فدرال 250 دلار به وی پرداخت می كند . بعلاوه دريافت كننده كمك از سوي دولت فدرال ملزم است از يك سو هزينه هاي تبليغاتي خود را به سطح معقول محدود كند و از سوي ديگر پرسشنامه هايي را تکمیل كند كه در آن نحوه تامين در آمد ها و چگونگي هزينه مشخص شود. از اين طريق كميسيون انتخابات فدرال قادر است ، بر سالم بر گذار شدن انتخابات نظارت و داشته باشد.

قانون رقابت هاي انتخاباتي فدرال اغلب از سوی احزاب نادیده گرفته می شود و در جریان انتخابات ، نامزدها به شیوه های مختلف و بعضا" دست زدن به شیوه های غیر قانونی به دریافت هرچه بیشتر اعانات انتخاباتی می پردازند .