مجمع انتخاباتی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مجمع انتخاباتی [1] در حقیقت آخرین مرحله از روند طولانی و طاقت فرسای انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا محسوب میشود . انتخابات رئیس جمهور در ایالات متحده آمریکا در حقیقت به صورت دو مرحلهای انجام میشود . مردم در روزانتخابات ، از یکسو بطور مستقیم به نامزد ریاست جمهوری و معاون وی رای میدهند و از سوی دیگر اعضای هیاتهای انتخاباتی را برمی گزینند . بر اساس قانون اساسی ایالات متحده آمریکا ، تعداد اعضاء هیاتهای انتخاباتی هر ایالت معادل از مجموع تعداد نمایندگان مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا و سناتورها همان ایالت است . هر چه ایالتی پر جمعیت تر باشد ، تعداد اعضاء هیاتهای انتخاباتی آن نیز بیشتر خواهد بود . به همین دلیل نقش ایالتهایی نظیر کالیفرنیا ، تگزاس و نیویورک به نسبت ایالتهایی همانند یوتا، وایومینگ و یا مونتانا در انتخاب رئیس جمهور آمریکا به مراتب بیشتر است.
درحال حاضر بیشترین تعداد هیاتهای انتخاباتی به کالیفرنیا با ۵۴ عضو تعلق دارد و پس از آن نیویورک با ۳۳ عضو در مکان بعدی قرار میگیرد. ۷ ایالت نیز به همراه واشنگتن دی سی ( بخش کلمبیا ) تنها دارای ۳ عضو هیات انتخاباتی هستند . شهروندان واشنگتن دی سی تا سال ۱۹۶۰ از شرکت در انتخابات ریاست جمهوری محروم بودند و بر اساس اصلاحیه بیست و سوم اجازه یافتند همانند دیگر شهروندان آمریکایی رئیس جمهور خود را برگزینند.از آنجا که واشنگتن دی سی در کنگره نماینده دارای حق رای ندارد، اصلاحیه بیست و سوم تعداد اعضاء هیات انتخاباتی این شهر را همانند ایالتهای کم جمعیت ۳ عضو تعیین کرد. در ابتدا شیوه انتخاب اعضاء هیاتهای انتخاباتی به این صورت بود که مجالس قانونگذاری ایالت ها پیش از بر پایی انتخابات عمومی ، افرادی را انتخاب میکردند و آنان نیز برای تعیین رئیس جمهور رهسپار کنگره ایالات متحده آمریکا در شهر واشنگتن میشدند. اما اکنون این افرادمستقیماً توسط مردم و در روز انتخابات ریاست جمهوری برگزیده میشوند . افراد انتخاب شده که نباید هیچ سمت دولتی داشته باشند ، در ماه دسامبر، یک ماه بعداز برگزاری انتخابات عمومی، در کنگره ایالات متحده آمریکا گرد هم جمع میآیند و آراء خود را برای انتخاب رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا به صندوقها میاندازند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] رای مردمی
بطور معمول همواره نامزدی که در ایالتی توسط مردم ، حائز ” رای مردمی ” Popular Vote) بیشتری شده باشد ، از سوی هیات انتخاباتی آن ایالت برگزیده میشود، هرچند که استثنائاتی نیز در طول دو قرن وجود داشتهاست . درانتخابات عمومی ماه نوامبر، پس از مشخص شدن میزان ” آراء مردمی ” هر نامزد در هر ایالت ، میتوان با شمارش تعداد هیاتهای انتخاباتی ، نامزد پیروز در انتخابات ریاست جمهوری را شناسایی کرد. اعلام رسمی نتایج انتخابات تا جلسه مشترک مجلس نمایندگان و سنا در ماه دسامبر طول شود که در آنجا معاون رئیس جمهور به عنوان رئیس سنا، نتایج آراء هیاتهای انتخاباتی را قرائت میکند و بدین ترتیب رئیس جمهور بعدی ایالات متحده آمریکا بعدی بطور رسمی اعلام میشود.
[ویرایش] روسای جمهوری اقلیت
دو مرحلهای بودن انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا مشکلاتی نیز به همراه آوردهاست. مهمترین عامل در پیروزی و یا شکست یک نامزد ، تعداد آرای مردمی آنان نیست ، بلکه میزان کسب آرای هیاتهای انتخاباتی سرنوشت انتخابات را رقم میزند . هر نامزد برای پیروزی درانتخابات ریاست جمهوری از مجموع ۵۳۸ رای به حداقل ۲۷۰ رای انتخاباتی نیاز دارد تا بتواند به کاخ سفید راه یابد . به همین دلیل ممکن است فردی با آرای هیاتهای انتخاباتی بیشتر و آرای مردمی کمتر به پیروزی دست یابد ، در حالی که رقیب وی ، رای مردمی بیشتری بدست آورده باشد . تاکنون چندین بار روسای جمهور منتخب بدون آنکه ۵۰ درصد آراء مردمی را بدست آورده باشند ، تنها با اتکا به کسب حداقل ۲۷۰ رای انتخاباتی وارد کاخ سفید شدهاست. این دسته از روسای جمهورآمریکا را اصطلاحاً ” روسای جمهور اقلیت ” مینامند.
[ویرایش] نقش کنگره در انتخاب رئیس جمهور
پیچیدگی نظام هیاتهای الکترال هنگامی افزایش مییابد که هیچ از نامزدها موفق نشوند حداقل آرای هیاتهای انتخاباتی را کسب نمایند. براساس قانون اساسی ایالات متحده آمریکا ، در چنین صورتی وظیفه انتخاب رئیس جمهور بر عهده کنگره گذاشته خواهد شد . اگر تعداد آرای هیاتهای انتخاباتی نامزدها برابر باشد ، مجلس نمایندگان برای معرفی رئیس جمهور باید تشکیل جلسه دهد . در این جلسه ، هرایالت تنها یک رای دارد و تفاوتی میان ایالتهای پر جمعیت و ایالتهای کم جمعیت نیست. بنابراین ممکن است اعضای یک حزب در داخل هیات رای دهنده به نفع حزب رقیب آرای خود را به صندوق بریزد. اگر آرای الکترال دو نامزد با یکدیگر برابر باشد، انتخابات میان این دوتن صورت میگیرد. تاکنون تنها یک بار درتاریخ ایالات متحده آمریکا ، رئیس جمهور توسط مجلس نمایندگان برگزیده شدهاست. درسال ۱۸۲۴ پس از آنکه چهار رقیب اصلی ، هر یک تعدادی از آرای انتخاباتی را به خود اختصاص دادند و امکان معرفی رئیس جمهور منتخب فراهم نشد، مجلس نمایندگان به رای گیری پرداخت و سرانجام جان آدامز را به عنوان دهمین رئیس جمهور ایالات متحده معرفی کرد. وی درجریان انتخابات عمومی، تنها موفق به کسب ۵/۳۰ درصد آرای مردمی و ۸۴ رای انتخاباتی شده بود . آندروجکسون با ۱۵ رای انتخاباتی بیشتر، بدلیل ناکامی در مجلس نمایندگان از آدامز شکست خورد. در صورتی که در جریان رای گیری درمجلس نمایندگان امکان تعیین رئیس جمهور فراهم نشود، این وظیفه بر اساس قانون اساسی به سنا محول میگردد. در این مرحله ، سناتورها به جای انتخاب رئیس جمهور، معاون رئیس جمهور را انتخاب میکنند و پس از آن در یک روند اتوماتیک ، معاون رئیس جمهور به مقام ریاست جمهوری برگزیده میشود. به عبارت دیگر هنگامی که امکان انتخاب رئیس جمهور محقق نشود، سنا معاون رئیس جمهور را معرفی میکند و وی به عنوان جانشین رئیس جمهور، مسئولیتهای وی را بر عهده میگیرد. درحقیقت این آخرین مرحله از روند بسیار طولانی و طاقت فرسای انتخاب رئیس جمهور است که از انتخابات مقدماتی توسط احزاب آغاز میشود و تا معرفی رئیس جمهور منتخب توسط سنا ادامه مییابد. در تاریخ ۲۲۰ ساله ایالات متحده آمریکا تاکنون رئیس جمهور توسط سنا انتخاب نشدهاست.

