شبکه محلی بیسیم
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
شبکه محلی بی سیم یا WLAN به نوعی از شبکه محلی اطلاق میشود که در آن برای انتقال اطلاعات از یک نقطه به نقطه دیگر از امواج رادیویی استفاده شود . مزیت مهم یک شبکه بی سیم این است که نیاز به سیم کشی ندارد و در نتیجه کاربران می توانند در محدوده شبکه جابجا شوند .
توسعههای قدیمی شامل راه حلهای ویژه صنعتی و قرادادهای (پروتکل های) اختصاصی، بجز اواخر دهه 1990، اینها تماما با استانداردهای جدید تعویض میشوند، بویژه نگارشهای متفاوت از IEE 802.11 (Wi-Fi) (تعاریف متفاوت را نگاه کنید) و HomeRF (خطوط 2 Mbit/s که برای کاربری خانگی درنظر گرفته شده بودند). یک فناوری جایگزین شبیه به ATMهای 5 گیگاهرتزی، HIPERLAN، کمتر موفق بنظر رسید، بنا به عوامل سیاسی و بازاری.
برای برپایی یک شبکه محلی بی سیم یا WLAN دو نوع زیر ساخت یا توپولوژی وجود دارد : نقطه به نقطه (peer-to-peer) یا موردی (ad-hoc) و حالتی که به آن اصطلاحآ حالت شالودهای یا(infrastructure) گفته میشود.
نقطه به نقطه: در این روش ارتباط دو نقطه مد نظر می باشد، یعنی کاربران مستقيماً با يكديگر به شكل Peer- to- peer ارتباط برقرار می نمايند همچنین کاربران برای ارتباط بايد در محدوده يكديگر قرار داشته باشند. اين نوع شبكه براي پشتيباني از تعداد محدودي از کاربر، مثلاً در محيط خانه يا دفاتر كوچك طراحی می شود .

