میکاه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

میکاه(در عبری:מִיכָה به معنی «چه کسی مانند یهوه است»)پسر املاه از پیامبران بنی‌اسرائیل بود که در مورشت[۱]، شهر کوچکی در یهودیه واقع در جنوب غربی اورشلیم و نزدیکی شهر فلسطینی جاد زندگی می‌کرد.[۲]میکاه هم‌زمان با اشعیا[۳] و هوشع[۴] به پیامبری رسید. او در طول سلطنت‌های یوتام،آحاز و حزقیا در پادشاهی شمالی و جنوبی خدمت می‌کرد[۵] و خودش را اهل سامرا و اورشلیم می‌دانست. میکاه سقوط سامرا و ویرانی یهودیه را پیش‌بینی کرد. میکاه بت‌پرستی،بی‌عدالتی و یاغیگری را محکوم کرده[۶] و شکوه صهیون و ظهور مسیح را نبوت کرد.[۷] کتاب میکاه از بخش‌های عهد عتیق است که در هفت باب تنظیم شده است.

[ویرایش] پانویس

  1. میکاه ۱:۱
  2. هوشع ۴:۳
  3. اشعیا ۱:۱
  4. هوشع ۱:۱
  5. دوم پادشاهان ۱۸:۱۹
  6. میکاه ۲:۱۱
  7. میکاه ۵:۵

[ویرایش] منابع

  • کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، ISBN ۹۶۴۳۳۱۰۶۸-X
  • یاردون سیز. دانشنامه کتاب مقدس. ترجمهٔ بهرام محمدیان. چاپ سوم، تهران: روز نو، ۱۳۸۰، ۱۹۱۲. 
  • جیمز هاکس. قاموس کتاب مقدس. ترجمهٔ عبدالله شیبانی. چاپ سوم، تهران: اساطیر، ۱۳۷۵، ۱۱۴. 
زبان‌های دیگر