امیر عشیری
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
امیر عشیری زاده ۱۳۰۳ خ. نویسنده ایرانی است. وی پایهگذار ادبیات پلیسی در ایران است. او همچنین در موضوعات تاریخی مینوشت.
امیر عشیری گاهی همزمان در دو، سه مجله پاورقیهای شبه جنایی - پلیسی و جاسوسی منتشر میکرد و طرفداران خاص خود را داشت.[۱] نخستین اثر او در سال ۱۳۲۸ به نام به صورت پاورقی در مجله "آسیای جوان" چاپ شد.[۲] او همچنین در اطلاعات هفتگی و تهران مصور مینوشت.[۳]
محمدعلی جمالزاده، پس از خواندن کتاب "سیاهخان" او، آنچنان شيفته قلم او میشود که او را "الکساندر دوما"ی ایران مینامد.[۴]
[ویرایش] آثار
عشیری بیش از ۵۰ عنوان داستان نوشتهاست.[۵] برخی از آثار امیر عشیری:[۶]
- اعدام یک جوان ایرانی در آلمان
- جای پای شیطان
- ۳ + ۱ = ۰
- تصویر قاتل
- سیاهخان (در سال ۱۳۵۴)
- لبخند در مراسم تدفین
- جاسوس دو بار میمیرد
- معبد عاج
- پرتگاه
- پاترونا
- چکمه زرد
- عقاب الموت
- جلاد پاریس
- دیوار اقیانوس
- قطار نیمهشب
- شبح گرگ
- کوکائین
- شبزندهداران[1]
- قلعه قهقهه[2]
[ویرایش] منابع
- همشهری جوان، ۱۵ اردیبهشت ۱۳۸۶

