آذر بیگدلی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
لطفعلیبیک آذر بیگدلی، (پسر آقاخان بیگدلی شاملو)، متخلص به آذر، شاعر و ادیب قرن دوازدهم هجری، در سال ۱۱۳۴ (هجری قمری) در اصفهان دیده به جهان گشود. وی در سال ۱۱۹۵ (هجری قمری) درگذشت.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگی
آذر بیگدلی چهاده سال در قم اقامت گزید و پس از اتمام تحصیلات خود به سیر و سیاحت پرداخت، او چندی در خراسان و اصفهان و شیراز گذراند و مدتی مداح جانشینان نادرشاه بود و سپس به مدح کریمخان زند پرداخت.
[ویرایش] آثار
آذر در سنّ چهلسالگی (۱۱۷۴ هـ. ق.)، تذکره آتشکده یا آتشکده آذر را که ترجمهٔ احوال بسیاری از شعرای بزرگ است، تألیف کرد. این تذکره بارها به چاپ رسیده است. وی با هاتف، مشتاق، و استادان دیگری که دورهٔ بازگشت ادبی را آغاز کردهاند معاصر و معاشر بود. او منظومهای نیز به نام یوسف و زلیخا به تقلید از یوسف و زلیخای جامی سروده است. آذر بیگدلی در قصیده و غزل مهارت داشت و پیرو سبک شاعران پارسیگوی بود.
[ویرایش] نمونه شعر
| به شیخ شهر، فقیری ز جوع برد پناه | بدین امیدکه از جود، خواهدش نان داد | |
| هزار مسئله پرسیدش از مسائل و گفت: | اگر جواب ندادی نبایدت نان داد! | |
| نداشت حال جدال آن فقیر و شیخ غیور | ببرد آبش و نانش نداد تا جان داد | |
| عجبکه با همه دانایی این نمیدانست | که "حق" به "بنده" نه روزی به شرط ایمان داد | |
| من و ملازمت آستان پیر مغان | که جام می به کف کافر و مسلمان داد |
[ویرایش] منبع
- فرهنگ فارسی معین، جلد پنجم، چاپ بیستم، انتشارات امیرکبیر/ ۱۳۸۲ خورشیدی
- سایت مجموعه1 M-J

