سده ی چهارمِ هجری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

سده ی چهارم هجری، یعنی از سال 301 تا 400 پس از هجرت رسول اکرم، از درخشان‌ترین و پرفروغ‌ترین روزگاران تاریخ و تمدن ایران و اسلام است. در این دوره، هنرمندان، دانشمندان، سخن‌وران، پژوهندگان، فقیهان، نویسندگان، فیلسوفان و پزشکان بزرگی پدیدار شدند که نگاه‌ها و نظرهای اشان- تا چند سده پس از ایشان- بر جامعه ی علمی سایه افکنده داشت. همچنین کشاورزی، صنعت و بازرگاری نیز در بسیاری از سرزمین‌های اسلامی رونق داشت و از کرانه‌های دریای چین تا دروازه‌های بیزانس، جولان‌گاهِ بازرگانانِ مسلمان بود. با این همه، جنگ و خون‌ریزی و کشاکشِ قدرت‌ها و دولت‌های محلی در کنارِِ همه ی رویدادهای دیگر، در جریان بود و حکومت‌های پرشماری در سراسرِ سرزمین‌های اسلامی، بر گروهی از مسلمانان فرمان می‌راندند.

برافتادنِ سامانیان

برآمدنِ زیاریان

برآمدنِ بویهیان در ایران

سقوطِ بغداد به دستِ بویهیان

از رخدادهای سیاسیِ مهم و سترگِ این سده اند.