ناحوم
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ناحوم(در عبری:נחום به معنی «تسلی») از پیامبرانی بود که همزمان با اشعیا و میکاه، به نبوت رسید.[۱] او در القوش،روستایی در جلیل و در نزدیکی کفرناحوم، سکونت داشت. ناحوم، سقوط آمون و تبس در مصر را یاد کرده، و ویرانی نینوا را پیشبینی نمود. ناحوم نویسنده کتاب ناحوم در عهد عتیق بودهاست؛ زبان کتاب ناحوم شعری بوده و در آن عبارات کوتاه آمده است.ناحوم در اَلقوش مُرد و در مکان مرگ وی، کنیسهای به نام او برپا شدهاست.
[ویرایش] منابع
- کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، ISBN ۹۶۴۳۳۱۰۶۸-X
- یاردون سیز. دانشنامه کتاب مقدس. ترجمهٔ بهرام محمدیان. چاپ سوم، تهران: روز نو، ۱۳۸۰، ۱۹۱۲.
- جیمز هاکس. قاموس کتاب مقدس. ترجمهٔ عبدالله شیبانی. چاپ سوم، تهران: اساطیر، ۱۳۷۵، ۱۱۴.

