عبدالعظیم پسر علی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عبدالعظیم فرزند علی، یا عبدالعظیم فرزند عبدالله، از نوادگان حسن امام دوم شیعیان بودهاست. آرامگاه او در شهر ری بنام شاه عبدالعظیم زیارتگاه مسلمانان است.
[ویرایش] وفات عبدالعظیم
عبدالعظیم در حال خوف از خلیفه وقت فرار کرده و به شهرری وارد میشود و در سرداب خانه یکی از شیعیان آن شهر سکنی میگیرد. او روزها روزه میگرفت و شبها به نماز میایستاد. او گاهی پنهانی از خانه بیرون میآمد و قبری را که اکنون روبروی آرامگاهش است زیارت میکرد.
خبر ورود او در بین شیعیان شهر پیچید. در همین روزها یکی از شیعیان، پیامبر را در خواب دیده و پیامبر به او خبر میدهد که یکی از فرزندان من در این شهر سکنی گرفتهاست که در «کوی بردگان» زندگی میکند؛ او به زودی از دنیا میرود و نزدیک درخت سیبی که در باغ عبدالجبار بن عبدالوهاب هست مدفون میشود و پیامبر درخت معهود را به او نشان میدهد. فردای آن شب به خانه صاحب باغ رفته و به او میگوید میخواهم باغ را بخرم. صاحب باغ دلیل را از او میپرسد و او هم خواب شب پیش را برایش میگوید. صاحب باغ میگوید من هم چنین خوابی دیدم و قصد دارم این باغ را برای سادات و شیعیان وقف کنم.
پس از مدتی عبدالعظیم بیمار میشود و چندی بعد در میگذرد. هنگامی که خواستند او را غسل بدهند کاغذی را در پیراهنش مییابند که او خود و پدرانش را نام میبرد: من ابوالقاسم پسر عبدالله پسر علی پسر حسن پسر زید پسر حسنبنعلی پسر علی بن ابیطالب هستم.
[ویرایش] منبع
- زندگانی حضرت عبدالعظیم. عزیزالله عطاردی. صفحه ۲۷

