گویش بروجردی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
گویش بروجردی زبان/گویشی است که مردم منطقه بروجرد با آن صحبت میکنند. با توجه به قرارگیری بروجرد در لرستان و نیز با نگاه به سابقه مشترک تاریخی و فرهنگی، بیشتر منابع، بروجردی را گویش یا لهجهای از لُری در نظر میگیرند. لغت نامه دهخدا بروجردی را لهجهای از لُری در نظر گرفته و خود لری را هم زیرشاخهای از فارسی دانستهاست.
در لرستان، گویش مردم دورود، خرم آباد و پلدختر را لری میگویند و گویش مردم بروجرد را بروجردی و متمایز از لری میدانند.
این گویش بازمانده از زبانهای قدیمی مانند پارسی میانه و پهلوی است و واژههای کهن زیادی در آن دیده میشود.
[ویرایش] ویژگیهای گویش بروجردی
- برخی افعال در گویش بروجردی با افزودن الف مکسور به اول فعل آغاز میشوند. مانند:
-
- اِشناختن = شناختن
- اِشنفتن = شنفتن
- اِشکستن = شکستن
- اِشکاندن = شکاندن
- در این گویش تبدیل گ در میانه جمله بهٔ زیاد دیده میشود:
-
- وُریَشتن = برگشتن
- مَیَز = مگس
- گویش بروجردی دارای واژههایی از دورههای کهن است:
-
- ایواره = غروب
- مِهرآوه = جای رختخواب
[۱].
[ویرایش] گیرشگاهها
- ↑ مقدمه گویش بروگردی بازدید ۱۱/۳/۱۳۸۶

