کمال خجندی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

کمال‌الدین خُجندی، معروف به «شیخ کمال» از عارفان و شاعران پارسی‌گوی قرن هشتم هجری بود. تولدش در خجند ماوراءالنهر بود. اما پس از سفر حج در تبریز ساکن شد و همانجا هم مرد. با اینکه شاعری پیشهٔ اصلی او نبوده‌است، دیوانش مشتمل بر حدود هشت‌هزار بیت است که بخش اصلی‌اش غزل‌های اوست. نمونه‌ای از غزلیات:

عرفات عشقبازان سر کوی یار باشد بطواف کعبه زین در نروم که عار باشد
چو سری بر آستانش ز سر صفا نهادی بصفا و مروه‌ ایْ دل دگرت چه کار باشد
قدمی ز خود برون نِه بریاض عشق، کاینجا نه صداع نفحهٔ گل نه جفای خار باشد
بمعارج اناالحق نرسی ز پای منبر که سری شناسد این سِرّ که سزای دار باشد
ز میِ شبانه ساقی قدحی بیار پیشم نه از آ» میی که او را بسحر خمار باشد
نکند کمال دیگر طلب حضور باطن که قرارگاه زلفش دل بی‌قرار باشد

[ویرایش] منبع

  • صفا، ذبیح‌الله. تاریخ ادبیات ایران (جلد دوم). با تلخیص محمد ترابی. چاپ چهاردهم، [تهران]: انتشارات فردوس، ۱۳۸۱، ISBN 964-5509-17-3، ‏۱۹۶–۱۹۷.