عبد الله بن جعفر بن ابیطالب
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عبدالله فرزند جعفر بن ابیطالب ومادرش اسماء بنت عمیس بود عبدالله اولین کودک از مسلمانان بود که در حبشه به دنیا آمد. او همراه والدینش در سال هفتم پس از هجرت قدم وارد مدینه شد . عبدالله در حالی که هفت سال بیشتر نداشت با پیامبر بیعت نمود. پیامبر با دیدن عبدالله تبسمی فرمود و دست خود را برای بیعت با او دراز کرد. در سال هشتم هجری پدرش، جعفر طیار، در جنگ موته به شهادت رسید پیامبر (ص) سرپرستی عبدالله را به عهده گرفت.پس از رحلت پیامبر(ص) امیر مومنان علی (ع) تکفل او را بر عهده گرفت تا آنکه عبدالله به سن رشد رسید. او همیشه مورد عنایت و توجه حضرت امیر (ع) بود و او را همچون حسنین گرامی می¬داشت . همه ي مورخاني که از عبدالله سخن گفته اند، او را به کرامت و عزت نفس ستوده اند و مخصوصا در جنبه ي بخشش او بسيار بحث کرده اند. به عنوان مثال، تاريخ عصر او، از ده سخاوتمند معروف عرب نام مي برد که در راس آنها عبدالله قرار دارد؛ تا جائي که حتي برخي از مورخان او را قطب السخاء (قطب و مرکز سخاوت) نيز ناميده اند. و این صفت به برکت دعای پیامبر(ص) بود که در حق عبدالله بن جعفر نموده بود که پیامبر (ص) در حق ایشان چنین دعا فرمود که: «اللهم بارک له فی صفقة» خدایا به معامله او (عبدالله بن جعفر) برکت بده، که پس از آن عبدالله بن جعفر همیشه در معاملات خود سودی می برد. و هیچگاه ضرر نمیکرد. عبدالله بن جعفر مورد وثوق اميرالمؤمنين (عليه السلام) بود و بعدها نيز در جنگها و برنامه هاي آن حضرت شرکت و حضوري چشمگير داشت تا جائي که در جنگ صفين او يکي از فرماندهان سپاه امام (عليه السلام) به حساب مي آمد... عبدالله علاقه مند بود که با حضرت زينب (عليها السلام) ازدواج کند؛ ولی حیاء و شرم مانع از این بود که اظهار مطلب نماید بالاخره فردی از سوی عبدالله بن جعفر خدمت امیرالمؤمنین (ع) آمد و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین شما می دانید که رسول خدا(ص) به اولاد جعفر طیار چقدر علاقه داشت و روزی نظر به آنان نموده و فرمود: «بناتنا لبنینا و بنونا لبناتنا» همانا دختران ما از آن پسران ما هستند و پسران ما به دختران ما اختصاص دارند. بنابراین مناسب است که حضرت زینب(س) را به تزدیج عبدالله بن جعفر در آورید. و صداق او را مانند صداق مادرش فاطمه زهرا(س) چهارصد و هشتاد درهم معین فرمائید. حضرت امیر المؤمنین(ع) قبول فرمودند. وحضرت زینب (س) را به عبدالله بن جعفر طیار تزویج نمودند. البته مشروط بر این که هرگاه امام حسین(ع) خواست به مسافرت برود و حضرت زینب(س) خواست همراه او برود عبدالله بن جعفر جلوگیری نکند. عبدالله این شرط را پذیرفت و زندگی مشترک آنان آغاز گردید. عبدالله بن جعفر به برکت این ازدواج مبارک تا چند روز مردم را اطعام می نمود و بر فقراء و مساکین انفاق بسیار کرد. حضرت امیرالمؤمنین(ع) همه روزه به خانه عبدالله بن جعفر و حضرت زینب(س) رفت و آمد داشت و به همان گونه که با فرزندان خود حسن(ع) و حسین(ع) رفتار میکرد با عبدالله بن جعفر هم همان رفتار را داشت عبدالله بن جعفر نیز در تمام مراحل تابع اهل بیت(ع) بود. نمونههای این تابعیت عبارتند از: فرماندهی سپاه جنگی امام علی(ع) در جنگ صفین، امضای صلح نامه ماجرای حکمیت در نزد امام علی(ع) شرکت در جنگ درسال 36 هـ.ق ، بدرقه ابوذر غفاری همراه با امام علی(ع) و حسنین(ع) باوجود جلوگیری و اعتراض مروان بن حکم حاکم وقت مدینه. اما در رابطه با سؤالی که چرا عبدالله بن جعفر در کربلا حضور نداشته است. پاسخهای متعددی وجود دارد. اولاً اینکه: امام حسین(ع) قیام را بر وی واجب ننموده بود. ثانیاً اینکه: در آن روزگار عبدالله بن جعفر نابینا بود. ثالثاً اینکه: اجازه داد تا فرزندانش (عون، محمد) به کربلا روند. بنابراین باید دلیل قابل توجهی برای عدم حضور داشته باشد و شاید تشخیص می داده است که ماندن او در مدینه از جهات مختلفی به صلاح و مصلحت نزدیکتر است. در مجموع می توان گفت که رفتارهای او بعد از شهادت امام حسین(ع) بهترین دلیلی است بر اخلاص و ایمان و صداقت و اطاعت او از خاندان امامت(ع). در رابطه با وفات عبدالله بن جعفر اختلاف وجود دارد برخی وفات وی را در سال 62 هـ.ق درسن 62 در واقعه حرّه دانستهاند و برخی دیگر وفات وی را در سال 80 هـ.ق در سن 90 سالگی ثبت نمودهاند. که قول دوم مشهورتر است

