ذات‌باوری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ذات‌باوری[1] از اصطلاحات فلسفه است.

ذات‌باوری دیدگاهی فلسفی است که اعلام می کند همهء هستندگان دارای ویژگی یا ویژگی های ذاتی خود هستند. ویژگی یا بنیاد هر چیز سبب می شود که آن چیز همان که هست باشد. در این دیدگاه هیچ چیز بدون ویژگی ذاتی خود نمی تواند وجود داشته باشد.هرگاه تعریف از چیزی ویژگی یا ویژگی های بنیادین اش را بیان کند در حکم تعریف دقیق، درست و تغییر ناپذیر آن چیز خواهد بود.

[ویرایش] منبع

بابک احمدی، کار روشنفکری، نشر مرکز، ۱۳۷۴.

[ویرایش] پانویس

^ نام‌های دیگر: ذات‌گرایی، جوهرگرایی، ماهیت‌گرایی، ماهیت‌باوری، مکتب اصالت ماهیت، اصل‌نگری.

در انگلیسی: (Essentialism) از لفظ رایج (Essence) به معنای"گوهر" و "ماهیت" ساخته شده که ریشه در واژهء لاتین متأخر (esse) به معناهای "هستی" و "گوهر" دارد، و (esse) هم از لفظ یونانی (ousia) به معنای "هستی" آمده است.

این نوشتار در زمینهٔ فلسفه خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.