میگساری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

نوشیدن می، بصورت دست جمعی و یا انفرادی. در این حالت شخص بین حس درونی در همان لحظه و ابراز آن، احساس نزدیکی می‌کند و از ابراز آن پروا نمی‌کند. که این خود باعث لذت و رضایت می‌شود[نیاز به ذکر منبع].

فهرست مندرجات

[ویرایش] میگساری در ادیان مختلف

[ویرایش] میگساری در یهودیت

در یهودیت، نوشیدن مشروبات مست‌کننده و شراب و حتی انگور تازه یا خشک، به علت تأثیرات مخرب و زیانبار[۱] نهی شده است.[۲] در شریعت یهود، مجازات کاهنینی که شراب و دیگر مسکرات را می‌نوشیدند، مرگ بود.[۳] افرادی که خود را برای خداوند نذر می‌کردند نیز می‌بایست از نوشیدن شراب پرهیز می‌کردند.[۴] سلیمان اعتقاد داشت که شخص حکیم به شراب نزدیک نمی‌شود[۵] و برای دوری از مصیبت و غم و پیروی از اراده خدا نباید مشتاق شراب بود زیرا باعث فساد و گناه می‌شود.[۶]

[ویرایش] میگساری در مسیحیت

در انجیل آمده است که عیسی در شام خداوند شراب نوشیده است.[۷] در نظر مسیحیان، نوشیدن شراب نوعی شکرگزاری به درگاه خداست.[۸] و فرصتی برای یادآوری نجات و سعادت و مرگ عیسی مسیح است.[۹] با این حال اعتدال و میانه‌روی در نوشیدن شراب توصیه شده است.[۱۰]

[ویرایش] میگساری در اسلام

[ویرایش] میگساری در هندوگرایی

[ویرایش] میگساری در بوداگرایی

[ویرایش] میگساری در فرهنگ‌ها و جوامع مختلف

میگساری در برخی کشورها آیین و رسوم خود را دارد، برای نمونه در ارمنستان و گرجستان حتماً باید کسی از میان جمع بر پا ایستاده و اعلام کند که آن می‌‌یا عرق به سلامتی چه کسی و یا به چه مناسبتی خورده می‌شود. از دیدگاه قوانین ایران، میگساری جرم بوده و جزای آن ۸۰ ضربه شلاق است.

[ویرایش] واژه

فعل گُساردن به معنی مصرف کردن است و می‌گساری از دیدگاه واژگانی به معنای مصرف شراب است. میگساری و واژگان وابسته به آن در ادبیات فارسی کاربرد و پیشینه زیادی دارد. می‌چامه‌ها یا خمریات یکی از سبک‌های ادبی در فارسی است.