گازهای گلخانهای
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
گازهایی که باعث اثر گلخانهای در جو میشوند، به گازهای گلخانهای معروفند. این گازها میتوانند تا مدت زیادی حرارت را در خود نگه دارند، و امروزه اضافه شدن بیش از حد گازهای گلخانهای به جو زمین، باعث افزایش دمای زمین شدهاست. از مهمترین این گازها میتوان از بخار آب و دیاکسیدکربن نام برد. از دیگر گازهای گلخانهای میتوان متان را نام برد که دراثر خوردن چوب توسط موریانه تولید میشود.
گازهای گلخانهای گازهای گلخانهای عبارتند از ترکیبات گازی که در «اثر گلخانه ای» نقش دارند. عمده ترین گازهای طبیعی از این دسته عبارتند از: بخار آب (۶۰ درصد)، دی اکسید کربن (۲۶ درصد) و اوزون. دیگر گازها که اهمیت کمتری دارند عبارتند از: متان، اکسید نیتروژن، سولفید هگزافلوراید، هالوکربنها مثل فرئون و دیگر CFCها.
ترکیبات گازی عمده اتمسفری یعنی اکسیژن و نیتروژن (N۲ and O۲) جزء گازهای گلخانهای محسوب نمیشوند به این دلیل که گازهای دو ملکولی همسان مثل: N۲, O۲, H۲ و غیره نقشی در جذب اشعه مادون قرمز ندارند.
فعالیتهای صنعتی و کشاورزی انسانها در افزایش این گازها نقش دارند. بیشترین اثر فعالیتهای انسانی بر افزایش گاز دی اکسید کربن است. موارد زیر نمونهای از نقش انسان در افزایش این گازها میباشند: • سوختهای فسیلی و جنگل زدایی – افزایش دی اکسید کربن. • چرای دامها و کشتهای غرقابی مثل برنج - افزایش غلظت متان. • استفاده از CFCs در یخچال و فریزر و مبردها و ... .
- پروتکل کیوتو
این معاهده با هدف موظف ساختن کشورهای جهان به کاهش اثرات گازهای گلخانهای و تبعات منفی گرم شدن زمین، میان کشورهای جهان به امضا رسید. معاهده در محل کیوتوی ژاپن و در دسامبر ۱۹۹۷ تنظیم شد و از مارچ ۱۹۹۸ جهت امضاء کشورهای مختلف ارائه شد و در ۱۵ مارچ ۱۹۹۹ نهائی شد. در این معاهده مشخص شده که تا چه سال و تا چند درصد از گازهای گلخانهای کاسته شود. و گازهای مورد نظر عبارتند از: دی اکسید کربن، متان، اکسید نیتروژن، سولفورهگزافلوراید، HFCها و PFCها. همچنین کشورهای ثروتمند ضمن متعهد شدن به اجرای مفاد این عهدنامه موظف به کمک به دیگر کشورها در این زمینه شدند.

