عفت
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عِفَّت در دیدگاه ادیان و شرایع، از شاخصه های جامعه ی مطلوب است و در اصطلاح روانشناسی جدید به شرم جنسی تعبیر می شود. علمای دین و شریعت، عفّت را از امور فطری و روان شناسان آن را امور اکتسابی دانسته اند. پوشش واکنشی است که انسان بر اثر شرم جنسی و حیا به آن روی آورده است. هر چند عفت هم در بین زنان و هم در بین مردان وجود دارد، اما عفت در بین زنان عموماً بیش تر است. در آثار به جای مانده از انسانهای اولیه، زنان خود را بیشتر از مردان می پوشاندند. آرتمیس در روم و دیانا در یونان الهه های عفت هستند.

