ابوالعباس سرخسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ابوالعباس احمد بن الطیب سرخسی از فیلسوفان و جغرافی‌نویسان ایرانی است. او بزرگ‌ترین شاگرد یعقوب بن اسحاق کندی بوده است.[1]

او به سال ۲۱۸ هجری زاده شد و به سال ۲۸۶ به دست قاسم بن عبیدالله وزیر معتضد عباسی به قتل رسید. وی پنجاه و چهار کتاب و رساله نگاشته بود.[2]

ابن ابی اصیبعه پنجاه و چهار کتاب و رساله از او نام‏ می‏برد که ظاهراً هیچکدام در دست نیست.

هانری کُربَن می‏نویسد:

"او الفبای صداداری اختراع کرد که وسیله حمزه‏ اصفهانی تکمیل شد" ... " در مورد تسمیه‏هائی که در زبان‏ عربی برای تعیین رواقیون به کار میرود، اطلاعات گرانبهائی به دست داد که بدون‏ آنها خاطره رواقیون در روایات اسلامی اندکی در پرده ابهام قرار داشت " این مرد نیز از تکفیر بی نصیب نمانده است.

سرخسی برپایه بازگویی ریحانة‌الارب از اعیان‌الشیعة از لسان‌المیزان شیعه بوده است.

[ویرایش] منابع

  • ^  التعریف بطبقات الامم ، ص۲۲۱.[3]
  • ^ تاریخ علوم عقلی در تمدن اسلامی، جلد اول، ص ۱۶۵
  • وب‌گاه غدیر