شیخ مفید

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

«محمّد بن محمّد بن نعمان» معروف به شیخ مفید، فقیه و متکلم و از علمای برجسته شیعه و مورد تحسین و احترام بزرگان اهل تسنن از قبیل، ابن حجر عسقلانی، ابن عماد حنبلی، یافعی و... بود.[1] او در سال ۳۳۸ ه.ق به دنیا آمد. شیخ طوسی درباره او در «فهرست» ‏می‏نویسد: محمد بن محمد بن نعمان، معروف به ابن المعلم، از متکلمان امامیه‌است. درعصر خویش ریاست و مرجعیت‏ شیعه به او منتهی گردید. در فقه و کلام بر هر کس‏ دیگر مقدم بود. حافظه خوب و ذهن دقیق داشت و در پاسخ به سؤالات حاضر جواب‏ بود. او بیش از ۲۰۰ جلد کتاب کوچک و بزرگ دارد...[2]


«شیخ مفید» در سوّم رمضان سال ۴۱۳ هجری قمری از دنیا رفت و در حرم کاظمین به خاک سپرده شد.

فهرست مندرجات

[ویرایش] شاگردان

او دارای شاگردان بسیاری بود که معروفترین آنان عبارتند از:

  1. سید مرتضی علم الهدی برادر سید رضی
  2. شیخ طوسی
  3. نجاشی

[ویرایش] آثار

برخی از آثار او عبارتند از:

  1. المقنعه
  2. الفرائض
  3. الکلام فی دلائل القرآن
  4. وجوه اعجاز القرآن
  5. النصرة فی‏ فضل القرآن
  6. البیان فی تالیف القرآن
  7. اوائل المقالات
  8. الافصاح
  9. الایضاح
  10. الارکان
  11. الارشاد العیون و..

نجاشی که از شاگردان اوست در کتاب رجال خود ۱۷۱ اثر او را نام برده‌است. (به نقل از: فقهای نامدار شیعه)

[ویرایش] پاورقی

  1. ^  شیخ مفید
  2. ^  عقیقی بخشایشی. فقهای نامدار شیعه


[ویرایش] منبع

  • سید نژاد، سید صادق. حضرت مهدی فروغ تابان ولایت. ص ۲۴۹. 
  • پایگاه حوزه
زبان‌های دیگر