معماری ایرانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.


برسی ها و کاوش ‌های باستانشناسی حکایت از آن دارد که سابقه معماری ایران به حدود هزاره هفتم قبل از میلاد می رسد. از آن زمان تا کنون پیوسته این هنر در ارتباط با مسائل گوناگون، بویژه علل مذهبی، توسعه و تکامل یافته است.

معماری ایران دارای ویژگیهایی است که در مقایسه با معماری کشورهای دیگر جهان از ارزشی بخصوص برخوردار است: ویژگیهایی چون طراحی مناسب، محاسبات دقیق، فرم درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی در ساختمان، ایوانهای رفیع، ستونهای بلند و بالاخره تزئینات گوناگون که هریک در عین سادگی معرف شکوه معماری ایران است.

[ویرایش] اصول معماری ایرانی

  • درون‌گرایی (حفظ کرامت و احترام انسان)
  • نیارش (فن اجرای ساختمان)
  • خود بسندگی (استفاده از مصالح بوم آورد ایدری)
  • مردم‌واری (تبعیت از نیازها و ابعاد انسانی)
  • پیمون (مدول)
  • پرهیز از بیهودگی

[ویرایش] سبک شناسی معماری ایران

از شش شیوه معماری ایران دو شیوه پارسی و پارتی مربوط به پیش از اسلام و چهار شیوه ی دیگر مربوط به دوره اسلامی می باشد. غربی ها برای شیوه های اسلامی نام هایی را به کار می برند مانند شیوه های اموی و عباسی. اما به نظر خیلی ها هیچ یک از کشورها و ملت ها یعنی ترک ها، عرب ها و... نمی توانسته اند در معماری کشوری که پیشینه معماری چند هزارساله دارد کارساز باشند، زیرا آنها در آن زمان معماری ارزشمندی نداشته اند.

[ویرایش] منبع

  • سبک شناسی معماری ایران
  • جزوه معماری ایران دوره اسلامی مهندس زهره بزرگمهری 1386
  • معماری ایران دوره اسلامی
گونه های معماری ایرانی تخت جمشید

بازار | عصارخانه | کبوتر خانه | مناره | کاخ | کاروانسرا | حمام | پل | آب‌انبار | قلعه | مصلی | تکیه | مدرسه | مقبره | مسجد | قنات


هنر ایرانی پارسه

معماری | نگارگری | ادبیات | فولکلور | سینما | آشپزی | رقص | موسیقی | نقش و نگار | جواهرسازی | قالی | باغسازی | نقاشی | کاشیکاری | صنایع دستی

زبان‌های دیگر