حسین منصور حلاج
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابومغیث عبدالله بن احمد بن ابی طاهر مشهور به حسین بن منصور حلاج (زادهٔ ۲۴۴ هجری) از عارفان ایران در سدهٔ سوم و دهه اول قرن چهارم هجریاست. او از مردم بیضای فارس بود.
او در حالت سکر عرفانی، به گفتن «انا الحق» پرداخت و متشرعین او را به جرم «کفرگویی» اعدام نمودند. او را سنگسار کردند، جان نسپرد، و به گفتن اذکار مشغول بود. مثله کردند، همچنان میخواند. تا زبانش بریدند و آسمان بگرفت و آب دجله بالا آمد. برحسب وصیتاش خاکسترش به رود سپردند تا رود آرام شد.
فصلی از کتاب تذکرةاولیاء عطار به او اختصاص دارد.
حافظ در این باره گفتهاست:
| گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند | جرمش این بود که اسرار هویدا میکرد |
آیتالله خمینی نیز در یکی از اشعار عارفانهٔ خود به این موضوع اشاره کردهاست:
| من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم | چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم | |
| فارغ از خود شدم و کوس اناالحق بزدم | همچو منصور خریدار سر دار شدم |
[ویرایش] منبع
- اطلاعاتی از فرهنگسرا
- مصائب حلاج، نوشتهٔ لویی ماسینیون
- تذکرة الاولیا

