به‌آفرید (دین‌آور)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

به‌آفرید فرزند ماه فرودین یک‌ ایرانی خراسانی بود که در زمان ابومسلم خراسانی (در قرن اول و دوم هجری) آیینی جدید آورد و مبنای آن همان دین زردتشتی بود که با تعلیمات اسلامی مزج شده بود. همانند تحریم شراب، غسل جنابت و پنج نوبت نماز.[۱] کتاب مذهبی او به فارسی بود. وی دستور داد که پیروانش خورشید را پرستش کنند و هنگام نماز به هر سمتی که خورشید باشد متوجه شوند، و ثروتشان از چهارصد درهم نمی‌بایست تجاوز کند. آنان مکلف بودند در آبادی راه‌ها و پل‌ها کوشش کنند و همیشه یک هفتم دارایی خود را در این راه صرف کنند. پیروان او را «به‌آفریدیه» گویند.

به‌آفریدیان به عنوان نخستین شورشیان ایرانی ضد عرب و ضد اسلام شناخته شده‌اند، که در ناحیه بین نیشابور و هرات شروع به فعالیت کردند.[۲] موبدان زردتشتی با او مخالفت کردند و شکایت نزد ابومسلم بردند و گفتند وی نه مسلمان است و نه زردتشتی و موجب اخلال هر دو آیین است. عبدالله، شعبه او را در کوه‌های بادغیس بگرفت و نزد ابومسلم برد و او را کشتند. نویسندگان تا اوایل قرن پنجم هجری به وجود پیروانان به‌آفرید اشاره کرده‌اند.[۳]

[ویرایش] پاورقی

  1. چالش میان فارسی و عربی. ۴۱
  2. چالش میان فارسی و عربی. ۴۱
  3. چالش میان فارسی و عربی. ۴۱

[ویرایش] منابع

این مقاله شامل بخش‌هایی به قلم محمد معین (درگذشته در ۲۱ تیر ۱۳۵۰) است. حقوق معنوی آن بخش‌ها برای محمد معین محفوظ است.

  • فرهنگ فارسی دکتر معین
  • آذرنوش، آذرتاش. چالش میان فارسی و عربی، سده‌های نخست. تهران. نشر نی. ۱۳۸۵. ISBN 964-312-868-7