عرفان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عرفان، دانشی است که موضوع آن معرفت خداوند و راههای نیل به آن است. و به عبارتی، شناخت خداوند در درون خویش و تسلیم شدن به او و عشق ورزیدن به او با عقل و دل و جان می باشد.
عرفان در اصطلاح عبارت است از معرفت قلبى که از طریق کشف و شهود, نه بحث و استدلال , حاصل مى شود و آن را علم وجدانى هم مى خوانند. کسى را که واجد مقام عرفان است عارف گویند.
از نگاهي ديگر عرفان نه علم است نه تكنيك عرفان طرز نگاه به خود به آفريننده و جهان دور و بر است.و در يك جمله عرفان قدرت تجزيه و تحليل و برداشت از جهان درون وبرون و ديروز و امروز و فرداست هر قدر اين نگاه را دروني تر و بدون سفسطه و بازي با كلمات ارج نهيم وبشناسانيم و حد و مرزي براي آن چه از نظر جنسيت و دين و جغرافيا و سواد و سن قائل نشويم كه در اصل نيز بر اين موضوع مترتب نيست آنرا رواج داده ايم.

