مخابرات
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
یک گرایش از مهندسی برق است که خود به سه زیر مجموعه میدان و امواج، سیستم و رمز تقسیم میشود.
در گرایش سیستم هدف فرستادن اطلاعات از یک نقطه به نقطهای دیگر است. اطلاعات معمولاً به صورت سیگنالهای الکترونیکی وارد "فرستنده" میشوند، با روش های مختلف به "گیرنده" انتقال پیدا میکنند، و سپس دوباره به سیگنال های الکترونیکی حامل اطلاعات فرستاده شده تبدیل میگردند. مدیومهای(محیط، کانال، رسانه) انتقال سیگنالها از فرستنده به گیرنده شامل سیم مسی (زوج سیم، کابل هم محور)، امواج رادیویی (بی سیم)،موجبرها، و فیبر نوری میشوند.
سیگنالها و سیستمهای مخابراتی به دو نوع تقسیم میشوند: آنالوگ و دیجیتال. سیگنالهای آنالوگ دارای مقادیر پیوسته در زمانهای پیوسته هستند، در حالی که سیگنالهای دیجیتال فقط در زمان های معینی (samples) دارای مقادیر گسسته (مثلاً ۰ یا ۱) هستند. رادیوهای AM و FM و تلفنهای شهری نمونههایی از سیستمهای مخابراتی آنالوگ هستند. مودمهای کامپیوتر، تلفنهای همراه جدید و بسیاری از دستگاههای جدید دیگر مخابراتی با سیگنال های دیجیتال کار میکنند.
اهداف اصلی مهندسی مخابرات عبارتاند از فرستادن اطلاعات با بالاترین سرعت ممکن (برای سیستمهای دیجیتال)، پایینترین آمار خطا و کمترین میران مصرف از منابع (انرژی و پهنای باند). برای دستیابی به این اهداف و تجزیه و تحلیل عملکرد سیستمهای مخابراتی، این رشته مهندسی از آمار و احتمالات بهره فراوانی میگیرد.

