حج
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
حج یکی از مهمترین آیین های دینی اسلام است و جزء فروعات دین است. مسلمانان با داشتن شرایطی مکلفند در دهه اول ماه ذیالحجه به شهر مکه در عربستان سعودی رفته و مجموعهای از اعمال نیایشی را برجاآورند.
«حج» تقریبا برای تایید و تثبیت عادات قومی عرب مقرر شده است. تمام مناسک حج و عمره، احرام، لثم و لمس حجرالاسود، سعی بین صفا و مروه، وقفه در عرفات و رمی جمره، همگی در دوره جاهلیت متداول بود و تنها بعضی تعدیلات در حج اسلامی نسبت به دوره جاهلیت روی داده است.
اعراب قبل از اسلام هنگام طواف «لبیک یا لات»، «لبیک یا عزی» ئ «لبیک یا منات» میگفتند و هر قومی بت خود را میخواندو در اسلام، «اللهم» جای بتها را گرفت و آن عبارت بدین شکا تعدیل شد: لبیک اللهم لبیک.
عربها صید را در ماه حج حرام میدانستند. پیغمبر حرمت صید را مخصوص ایام حج و هنگام احرام مقرر فرمود. عربها گاهی لخت به طواف کعبه میپرداختند. اسلام آن را منع کرد و همان پوشیدن لباس دوخته نشده را مقرر کرد. عرب از خوردن گوشت قربانی اکراه داشت. و پیغمبر آن را مجاز ساخت.
مشهور است که مسلمانان پس از فتح مکه و برانداختن اصنام قریش از سعی بین صفا و مروه اکراه داشتند زیرا قبل از اسلام بر این دو کوه دو بت سنگی قرار داشت که حاجیان و زائران دوره جاهلیت سعی بین صفا و مروه را برای نزدیک شدن به آنها و دست کشیدن و بوسیدن آنها مسب تبرک میکردند. ولی پیغمبر نه تنها بین صفا و مروه را مجاز کرد، بلکه در آیه ۱۵۸ سوره بقره،آن را از شعائر الله قرار داد.

