زبان لووی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبان لووی ، از زبانهای مرده خانواده زبانی زبانهای هندواروپایی و از شاخه زبانهای آناتولی آن است. زبان لووی از خویشاوندان نزدیک زبان هیتی است، و در میان زبانهایی جای میگیرد که مردمان ارزاوا، تا باختر و جنوب باختری ناحیه کانون هیتینشینی، با آن گپ میزدهاند. در کُهَنترین نوشتارها، این ناحیه را لوویا خوانده اند؛ چندی پس، همین ناحیه با نام لیدیا یا لودیا خوانده شدهاست. نیز نیای بلاواسطه زبان لیکیهای یا از خویشاوندان نزدیک نیای زبان لیکیهای است. زبان لوویان بهترین زبانی است که میتوان گمان برد ترواییان با آن گپ میزدهاند.
از همین سرزمین، گویشوَران زبان لووی، کم کم به سوی خاوران پراکندند و از دست اَندَرکاران سرنگونی امپراتوری هیتی شدند. زبان لووی هم چون این، زبان استانهای پشت-هیتیایی از سوریه مانند میلید و کارکمیش، و نیز پادشاهی تابال که حدود ۹۰۰ پیش از میلاد مسیح گل کرد، بودهاست.
[ویرایش] پیوند بیرونی
- Arzawa, to the west, throws light on Hittites
- Alekseev Manuscript
- Hieroglyphic Luwian Phonetic Signs
- Catalog of Hittite Texts: TEXTS IN OTHER LANGUAGES
- Genitive Case and Possessive Adjective in Anatolian

