ویکیپدیا:پروژهٔ مترجمان/پاراگوئه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
الگو:جعبه اطلاعات کشورها "پاراگوئه" با نام رسمی " جمهور پاراگوئه" (زبان اسپانیایی: República del Paraguay re'puβlika del para'ɣwaj | IPA}} {{ ، زبان گوارانی | گوارانی: " Tetã (Paraguái "، کشوری محصور در خشکی در آمریکای جنوبی است. این کشور در امتداد طرفین رودخانه ی پاراگوئه قرار دارد و از جنوب و جنوب غربی با آرژانتین، از شرق و شمال شرقی با برزیل و از شمال غربی با بولیوی هم جوار است و درست در مرکز آمریکای جنوبی قرار گرفته است. کلمه ی پاراگوئه از لغت پاراگوئه درزبان گوارانی به معنی" یک رودخانه ی بزرگ" گرفته شده است. این رودخانه ی بزرگ، رودخانه ی پارانا است که بیش ترین میزان نیروی هیدروالکتریک در دینا را تولید می کند. Itaipu. Gov.py*
فهرست مندرجات |
[ویرایش] تاریخچه
برای اولین بار اروپایی ها در اوایل قرن 16 میلادی این کشور را کشف کردند و شهر آسونسیون در تاریخ 15 آگوست 1537 توسط جهانگرد اسپانیایی، خوان د سالارز بنا نهاده شد. پس از مدتی این شهر به مرکز مستعمره ی اسپانیا در آمریکا | ایالت مستعمره ی اسپانیایی و جایگاه اولیه ی هیأت جامعه ی جیسوس | جیسویت و محل سکنی گزینی در آمریکای جنوبی در قرن 18 تبدیل شد. پاراگوئه درتاریخ 14 مه 1811 با برانداختن متولیان اسپانیایی، استقلال خود را اعلام کرد. تاریخ پاراگوئه شاهد دروه های طولانی سلطه ی دولتهای بیگانه، عدم ثبات سیاسی، جنگهای داخلی و جنگهای ویرانگر کشورهای همسایه بوده است. تاریخ مستعمره بودن این کشور را می توان به دوره های مشخص تقسیم کرد:
- 1811-1816: پیدایش تمدن
- 1816- 1840: دولت خوزه گاسپار رودریگز د فرانسیا
- 1840- 1865: دولت های کارلوس آنتونیو لوپز و فرانسیسکو سولانو لوپز
- 1865- 1870: جنگ دول سه گانه
- 1870- 1904: بازسازی پس از جنگ و دولت حزب کلورادو (پاراگوئه) حزب کلورادو
- 1904- 1932: حزب آزادیخواه و حرکت بسوی جنگ چاکو
- 1932- 1935: جنگ چاکو
- 1935- 1940: دولت های حزب انقلابی فبرریستا و خوزه فلیکس استیگاریبیا
- 1940- 1948: دولت هیگینیو مورینیگو
- 1948- 1954: جنگ داخلی پاراگوئه، روی کار آمدن مجدد حزب کلورادو
- 1954-1989: دیکتاتوری آلفردو استروسنر
- 1989- زمان حال: جنبش بی مسیر- - تحول به سول دموکراسی
جنگ دول سه گانه و جنگ چاکو مراحل مهمی از تاریخ پاراگوئه اند، زیرا استقلال این کشور از اسپانیا، تقریباً بدون جنگ و خونریزی بود. پاراگوئه در جنگ دول سه گانه، با برزیل آرژانتین و اروگوئه مبارزه کرد و در سال 1870 پس از پنج سال جنگ خونین در آمریکای جنوبی، شکست خورد. پاراگوئه مقدار زیادی از اراضی خود را توسط برزیل و آرژانتین از دست داد. جنگ چاکو با کشور بولیوی بود که بولیوی در اوایل دهه ی 30 میلادی شکست خورد. پاراگوئه حاکمیت خود را بر منطقه ی چاکو تجدید کرد و برای بدست آوردن صلح، اراضی زیادی را به عنوان جریمه از دست داد. تاریخ پاراگوئه مملو از اختلاف نظر بین تاریخ شناسان، فرهیختگان و سیاستمداران است. بسیاری از وقایع تاریخی، بخصوص جنگ ها، بسته به اینکه کتاب تاریخی نوشته شده در پاراگوئه، آرژانتین، برزیل یا بولیوی را بخوانید، تغییر می کنند. همچنین احزاب اصلی پاراگوئه مانند حزب کلورادو و حزب آزادیخواه (پاراگوئه) (حزب آزادیخواه نیز بر سر تاریخ پاراگوئه با یکدیگر اتفاق نظر ندارند.
[ویرایش] امور سیاسی
<!- - لطفاً اطلاعات جدید را به مقاله ی مربوطه در سری اضافه کنید -- > الگو:سیاست اضافی امور سیاسی پاراگوئه در چهارچوب نظام سیاسی رئیس جمهوری | رئیس جمهوری، دمکراسی جایگزینی | دمکراتیک جایگزینی، جمهوری قرار دارد که رئیس جمهور پاراگوئه هم نفر اول کشور و هم نفر اول دولت است و رئیس تقسیمات چند جزئی به حساب می آید.
قوه ی مجریه در اختیار دولت است. قوه ی مقننه به دولت و دو خانه ی کنگره ی پاراگوئه | کنگره ی ملی واگذار شده است. قوه ی قضاییه مستقل از قوه ی مقننه و قوه ی مجریه است.
[ویرایش] تقسیمات مدیریتی
پاراگوئه از 17 استان و یک بخش پایتخت (دیستریتو کاپیتال) تشکیل شده است. اسامی این استان ها با نام مرکزشان در داخل پرانتز، آورده شده اند:
|
< 01 شروع = 10>
|
عرض = "210" حالت = " ردیف – عمودی: میانه؛ " تصویر * استانهای پاراگوئه | }
[ویرایش] جغرافیاتصویر:Itaipu3.jpg
بین پاراگوئه و برزیل Itaipu Dam
در کناره ی جنوب شرقی، رودخانه ی پارانا قرار دارد که سد ایتایپو، بطور مشترک با برزیل بر روی آن احداث شده است. ای نسده در حال حاضر بزرگترین نیروگاه هیدروالکتریک در دنیا است و تقریباً تمام برق مورد نیاز پاراگوئه را تامین می کند. نیروگاه هیدروالکتریکی دیگری که بر روی رودخانه ی پارانا قرار دارد، سد یا کیرتا) یاکیرتا است که بطور مشترک بین آرژانتین و پاراگوئه احداث شده است. امروزه پاراگوئه بزرگترین صادرکننده ی انرژی هیدروالکتریک در دنیا است. آب و هوای محلی بین آب و هوای شبه استوایی | شبه استوایی تا آب و هوای معتدل | معتدل تغییر می کند، در نواحی شرقی بارش زیاد باران و در نواحی غربی مناطق تقریباً خشک به چشم می خورند. [ویرایش] اقتصاد
پاراگوئه اقتصاد بازاری دارد که نشانه ی بارز آن، فعالیت عمده ی بخش خصوصی است که در زمینه ی صادرات مجدد کالاهای مصرفی وارداتی به کشورهای همسایه و هزاران بنگاه اقتصادی، فعالیت می کنند. عمده ی فعالیتهای اقتصادی پاراگوئه بر مبنای کشاورزی، بازرگانی محصولات کشاورزی و دامپروری قرار دارد. پاراگوئه سومین کشور صادر کننده ی سویا است و صادرات گوشت آن نیز با توجه به وسعت این کشور، قابل توجه است. درصد زیادی از مردم پاراگوئه، از طریق کشاورزی | کارهای کشاورزی امرار معاش می کنند. پتانسیل اقتصادی پاراگوئه در طول تاریخ به علت محصور بودن این کشور در خشکی، محدود بوده است. هرچند این کشور از طریق رودخانه ی پارانا به اقیانوس آتلانتیک وصل می شود. به خاطر حالت مدیترانه ای، اقتصاد پاراگوئه وابستگی زیادی به برزیل و آرژانتین دارد. بنابر عهدنامه های متعدد، پاراگوئه در کشورهای آرژانتین، اروگوئه و برزیل دارای گمرک آزاد است که محصولات را به آنجا صادر می کند. مهمترین این بنادر آزاد، در پاراناگوا ساحل برزیلی آتلانتیک قرار دارد. پل دوستی _ پاراگوئه – برزیل) | پل دوستی که بر روی رودخانه ی پارانا بین شهر سیوداد دل استه و شهر برزیلی فوز دو ایگواچو نصب شده است، باعث تردد حدود 40.000 مسافر بین دو کشور شده است و راهیابی زمینی پاراگوئه به پاراناگوا را نیز تضمین می کند. اقتصاد پویایی بین سیوداد دل استه و فوزدو ایگواچو در جریان است که عمدتاً مبتنی بر تجارت بین المللی و خرید و فروش بازرگانان برزیلی موسوم به ساکولیروس،می باشد. حدود %60 تولید ناخالص ملی GDP| از تجارت و صادرات به برزیل و آرژانتین حاصل می شود. با وجود مشکلات ناشی از ناپایداری سیاسی و اصلاحات ساختاری آهسته، پاراگوئه از سال 1991 عضو بلوک تجارت آزاد MERCOSUR بوده است. [ویرایش] سرشماری نفوساز نوع نژاد، فرهنگ و آداب اجتماعی، پاراگوئه یکی از یکنواخت ترین مردمان را در بین کشورهای آمریکای لاتین دارد. حدود %95 مردم از نژاد مستیزو اند که ترکیب نژادهای اسپانیایی و گوارانی – هندی است. تنها نشان باقیمانده از فرهنگ گوارانی، زبان گوارانی است که %94 مردم به این زبان صحبت می کنند. زبانهای گوارانی و اسپانیایی هر دو رسمی هستند. گروهای کوچکی از مردم ایتالیایی | ایتالیایی، مردم آلمانی | آلمانی، ژاپنی، کره ای ها، چینی ها، اعراب، برزیلی ها و آرژانتین ها نیز در پاراگوئه سکنی گزیده اند که تا حدود زیادی زبان و فرهنگ پیشین خود را حفظ کرده اند. جمعیت پاراگوئه بصورت ناهمگون در تمامی کشور پخش شده است. حدود %56 پاراگوئه ای ها در نواحی شهری زندگی می کنند. تعداد کثیری از مردم در ناحیه ی شرقی و نزدیک پایتخت و بزرگترین شهر، آسونسیون زندگی می کنند که %10 جمعیت کشور را در بر دارد. منطقه ی چاکو که تقریباً %60 وسعت پاراگوئه است. کمتر از %2 جمعیت را در خود جای داده است. اغلب مردم کشور دارای دین کاتولیک کلیسای رم و تعداد کمی منونیت و همچنین تعدادی اقلیت پروتستان می باشند. [ویرایش] فرهنگپاراگوئه ای ها فرهنگ خود را با هنرهایی نظیر قلابدوزی ("آهو پوی") و توری بافی ("ناندوتی") ابراز می کنند. موسیقی آنها | موسیقی پاراگوئه شامل رقص موزون پولکا، رقص گالوپا و رقص آرام گوارانیاس می باشد که با چنگ بومی نواخته می شود. آنها همچنین از خوردن سوپا پاراگوئیما لذت می برند که شبیه به نان ذرت ضخیم است. این غذا از پنیر، پیاز، فلفل دلمه ای، پنیر روستایی، آرد ذرت زرد، شیر، ادویه جات، کره، تخم مرغ و مغز ذرت تازه تهیه می شود. سالهای 1950 و 1960 شاهد شکوفایی نسل جدیدی از رمان نویسان و شاعران پاراگوئه مثل خوزه ریکاردومازو، روکه والیوس و آگرستو روآ باستوس بود. فیلم های پاراگوئه ای زیادی نیز ساخته شد. مردمان طبقه ی بالا عموماً یک یا دو نسل قبلشان رعیت بوده اند. این به آن معنی نیست که سلسله مراتب اجتماعی وجود ندارد. بلکه رابطه ی بین شهرنشین و روستانشین، کارفرما و کارگر، کارگر یدی و فکری کماکان وجود دارد. از طرفی تغییر طبقاتی زیاد رخ می دهد و گاهی رعیتی فقیر، سربلندتر از مردم مرفه است. الگو:واقعیت زندگی اجتماعی عمدتاً حول خانواده ی بزرگ پدر و مادر، بچه ها و نزدیکان و پدربزرگ و مادر بزرگ می چرخد. پاراگوئه ای ها به خانواده ی خود بسیار وفادارند. و خانواده پناهگاه و حامی آنها محسوب می شود. علایق خانواده در ایسنت که وارد چه حزبی شوند، با چه کسی ازدواج کنند، چه نوع کاری برای خود پیدا کنند. گاهی لباس قانون بر تن می کنند و گاهی در برخی موارد – از کشور مهاجرت می کنند. به جز دوستان معتمد قدیمی، به هر کسی که خارج از خانواده باشد با بی تفاوتی و گاهی با بدگمانی برخورد می کنند. الگو:واقعیت در داخل خانواده، ارزشهای سنتی ارجحیت دارند. کودکان باید مطیع والدین خود باشند و زنان باید تابع شوهر خود باشند. والدین تعمیدی روابط خاصی با خانواده دارند. زیرا اغلب آنها را به خاطر جایگاه اجتماعی مطلوبشان انتخاب می کنند تا امنیت بیشتری برای کودکان فراهم شود. خانواده احترام زیادی برای آنها قائل می شود و در مقابل، توقع حمایت و پشتیبانی را از آنها دارد. الگو:واقعیت [ویرایش] همچنین ببینیدتصویر:Ciudad del Este from the Friendship Bridge.jpg
چشم انداز خط افق Ciudad del Este
الگو:منبع ویکی
[ویرایش] مطالعه ی بیشتر
[ویرایش] لینک های خارجی =الگو:لینکهای مشابه پاراگوئه به زبان اسپانیایی تاریخ
[ویرایش] روزنامه های اصلی[ویرایش] روزنامه های آن لاین و دیگر رسانه ها[ویرایش] موتور جستجوالگو:آمریکای جنوبی الگو:اتحادیه ی لاتین الگو:SACN الگو:Mercosur الگو:OAS رسته: پاراگوئه | رسته: کشورهای آمریکای جنوبی رسته: کشورهای محصور در خشکی رسته: کشورهای اسپانیایی زبان انگلیسی:Paraguay |

