کاپریس (موسیقی)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

کاپریس (ایتالیایی: capriccio) عنوانیست که از قرن شانزدهم به قطعاتی با شخصیت و صفات خاص دادند این قطعه دارای فرمی آزاد و کاراکتری شاد و سرزنده. کاپریس‌ها پرشتاب و اغلب قطعاتی ویرتوئوزیک هستند.

این فرم در آثار متفاوتی به‌کار گرفته شده است. کاپریس در دوران باروک برای آثار کوتاه کلاویه‌ای استفاده می‌شد (برای نمونه یوهان سباستین باخ پارتیتای دو ماژور خود را با یک کاپریس به پایان رساند). مشهورترین کاپریس‌ها مجموعه بیست و چهار کاپریس نیکولو پاگانینی است برای ویلن سولو که قطعاتی ویرتئوزیک و مشکل از نظر تکنیک نوازندگی هستند. آهنگسازان دیگری نیز همچون لویجی لنیانی از آن برای مجموعه‌ای شامل سی و سه قطعه برای گیتار سود جست و پیتر ایلیچ چایکوفسکی و نیکولای ریمسکی کورساکف آن را در کارهای ارکستری به‌کار بردند (به ترتیب در کاپریس ایتالیایی و کاپریس اسپانیول). یوهانس برامس نیز در سال‌های پایانی زندگی خود، کاپریس‌های بسیاری را برای پیانو نوشت.

[ویرایش] منابع

  • ویکی پدیا انگلیسی