سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی نام سازمانی سیاسی است که پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران از اتحاد و ادغام چند گروه مذهبی مخالف حکومت محمدرضاشاه تشکیل شد.
رهبران و اعضای این سازمان مناصبی در حکومت جمهوری اسلامی ایران داشتهاند و با وجود اختلافات با دیگر نیروهای حاکم، همچنان بخشی از آنان شمارده میشوند. بهزاد نبوی، محسن آرمین و محمد سلامتی از جمله رهبران این سازمان هستند.
فهرست مندرجات |
تاریخچه
این سازمان با به هم پیوست ۷ گروه توحیدی صف، موحدین، فلاح، منصورون، توحیدی بدر، فلق و امت واحده تشکیل شد که همگی سابقهی مبارزهی مسلحانه داشتند. از اعضای کلیدی آن در بدو تشکیل میتوان بهزاد نبوی، محسن رضايی، محمد سلامتی، محسن آرمین، محمد باقر ذوالقدر، مجتبی شاکری، محسن مخملباف، فیض الله عرب سرخی، مرتضی الویری، حسین فدایی، سید مصطفی تاجزاده، سعید حجاریان و حسن واعظی را نام برد. [۱]
چالشها
انفجار دفتر نخستوزیری
سخنرانی هاشم آغاجری
در ۲۹ خرداد ۱۳۸۱، به مناسبت سالروز درگذشت دکتر شریعتی، هاشم آغاجری به دعوت شورای هماهنگی جبههی دوم خرداد در دانشگاه تربیت معلم شهر همدان دربارهی پروتستانیسم اسلامی و دکتر شریعتی به سخنرانی پرداخت. بعد از این سخنرانی، آغاجری به خاطر توهین به اسلام تحت تعقیب قرار گرفت.[۲] سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی این عضو خود را تحت حمایت قرار داد. این حمایت درحالی بود که گروههای دیگر سیاسی مواضع بسیار تندی نسبت به این سخنرانی داشتند. تا آنجا که جامعهی مدرسین حوزه علمیه قم در بیانیهای سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی را به بدبین كردن نسل جوان به اسلام و روحانیت و تفكیك دین از سیاست متهم کرد. این اطلاعیه که در ۱۸ تیر ۱۳۸۱ منتشر شد و به امضای علی مشکینی رسیدهاست، سازمان را فاقد مشروعیت دینی مىداند و از متدینین میخواهد که با آن همكارى نکنند. [۳] هاشم آغاجری ابتدا در دادگاه همدان به جرم ارتداد به اعدام محکوم شد که این امر انتقادات فراوان و اعتراضات دانشجویی را در پی داشت. [۴] سرانجام در ۲۰ ژوییهی ۲۰۰۴ پس از تجدیدنظر در دادگاه تهران به ۵ سال حبس و محرومیت از حقوق اجتماعی محروم شد. [۵]
منابع

