گز (درخت)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

درخت گز پرو كوخرد هرمزگان
درخت گز پرو كوخرد هرمزگان
برای دیگر کاربردها به صفحهٔ گز مراجعه کنید.

گـََز یا گِز درختی است کهن سال، این درخت به علت رسیدن ریشه‌اش به آب سطحی زمین عمر طولانی می‌آورد، گویند که در بعضی مناطق گرمسیر بیش از هزار سال عمر کرده‌است. غالباً بیشترین ارتفاع این درخت به ۱۰ تا ۱۵ متر می‌رسد. درخت گز از خانوادهٔ Tamarix است و در نقاط مختلفی از دنیا از جمله ایران می‌روید.

[ویرایش] درختى زيبا

درختی است زیبا دارای برگهایی باریک، نوک تیز و فشرده به هم دارد. از شاخه‌های این درخت ماده‌ای به خارج ترشح میشود که به گز انگبین موسوم است و دارای ساکارز، موسیلاپ و پراکسیداز است. و به علت شور بودن برگهای آن فقط شتر و شترسانان از آن استافاده می‌کنند، اما برای تغذیهٔ سایر حیوانات دیگر نا مرغوب است.

در ایران پنج گونه از درخت گز می‌روید: گز شاهی که گاهی از ۱۵ متر هم فراتر می‌رود، گز خوانسار یا گز انگبین که از آن انگبین تهیه می‌شود، یلقون (با اسم علمی تاماریکس پالازی) که در حوالی کرج یافت می‌شود، تاماریکس تتراندر که در حوالی شیراز می‌روید و تمیس که در جنگل‌های شمالی ایران دیده می‌شود.[۱]

[ویرایش] منبع

  1. ساعی، کریم. جنگل شناسی. ج۱، ص ‎۱۹۸-۲۰۰‏. به نقل از: دهخدا، علی‌اکبر. لغت‌نامه دهخدا. مدخل گز.
  • محمدیان، کوخری، محمد ، “ «به یاد کوخرد» “، جلد دوم. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۳ میلادی.
این نوشتار مربوط به دانش گیاه‌شناسی، خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[ویرایش] تصاویر