آرامش دوستدار
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
آرامش دوستدار (زاده ۱۳۱۰ در تهران) فیلسوف و روشنفکر ایرانی است.
مشهورترین اثر وی کتاب امتناع تفکر در فرهنگ دینی است که با واکنشهای گستردهای از جانب مذهبیها رو به رو شد. دوستدار در این کتاب با نام گذاری فرهنگ دینخو بر فرهنگ دینی ایرانی، نیندیشایی و ناپرسایی آن را به چالش می کشد[۱].
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگی
دوستدار در سال ۱۳۳۶ برای تحصیل فلسفه به آلمان رفت و مدرک دکترا در رشته فلسفه را از دانشگاه بن دریافت کرد. موضوع رساله دکتری دوستدار رابطه اخلاق و اراده سلطهگرا در آثار نیچه بود. وی از ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۸ استاد گروه فلسفه دانشگاه تهران بود و پس از بسته شدن دانشگاهها بار دیگر به آلمان بازگشت.
[ویرایش] نظریه
شهرت دوستدار به خاطر نظریات انتقادی معروفش درباره دین و فرهنگ دینی در جامعه ایران است. وی بر این باور است که فرهنگ ایرانی فرهنگی دینخو است و از این روی قدرت اندیشیدن ندارد. او روشنفکری است که در مواجهه با حوادث پس از انقلاب نظیر قتلهای زنجیرهای و حکومت روحانیان مردم ایران و فرهنگ ایرانی را مقصر میداند و نه حزب، گروه یا دسته خاصی[نیاز به ذکر منبع].
[ویرایش] آثار
- ملاحظات فلسفی در علم، دین و تفکر، تهران، ۱۳۵۹
- امتناع تفکر در فرهنگ دینی، انتشارات خاوران، پاریس، ۱۳۷۰
- درخششهای تیره، انتشارات خاوران، پاریس، ۲۰۰۴
[ویرایش] منابع
[ویرایش] پانویس

