نواختر
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] ریشه ی واژه
نواختر به معنی تازه و نو است و در زبان لاتین نیز نُوا خوانده می شود. انگیزه ی کاربرد این واژه آن است که گذاشتگان می پنداشتند نواختر به راستی زایش یک ستاره است زیرا که این ستارگان ناگهان بیشتر از همیشه درخشان می شدند. هر چند امروزه ما می دانیم که که نواختر و ابرنواختر نمودار مرگ یک ستاره اند.
[ویرایش] تاریخچه
کهن ترین گزارش دیدن یک نواختر به ۱۳۴ سال پیش از زادروز باز میگردد و از آن سال تا ۱۹۰۰ زادروزی، ۱۶۰ نواختر دیگر هم دفترینه شده است. با پیشرفت در فناوری نورشناسی و برنامه ریزی پایه ای شمار نواختر های شناسایی شده به دو برابر افزایش پیدا کرده است.
[ویرایش] چکیده
زایش یک ستاره ی نو در یک ابر غول آسایی که از گاز و غبار ساخته شده رخ میدهد. این ابر با کشش گاز و غبار به درون با نیروی گرانش آغاز به فروپاشی میکند و صدها ستاره جوان را بنیاد می نهد. هر ستاره جوان یا پیش ستاره با ساخت انرژی هستهای آغاز به درخشش میکند. سپس ستاره میلیاردها سال از سوخت هسته ای بهره می گیرد و پرتو افشانی می کند. ولی سرانجام گازها که به عنوان سوخت واکنش هستهای ستاره عمل میکنند، پایان مییابد. برآیند اینکه ستاره داغ و داغتر میشود، تا جایی که ستاره به یک غول سرخ دگرش می یابد. هنگامی که همه ی سوخت ستاره پایان یافت، ستاره در خود کوچک میشود و تبدیل به یک کوتوله سفید می گردد که با گذر زمان کم نور و کم نور تر میشود. برخی از ستارههای بزرگ با چنان سرعتی کاهش حجم می یابند که به گونه ی یک ابرنواختر در می آیند و می پکند.
این پدیده در ستارگان کوچک مانند خورشید رخ نمی دهد ونکه آن ها سرانجام به کوتوله ی سپید تبدیل می شوند و میزان روشنایی نواختران از ابرنواختر ها کمتر است. یک نواختر یک پکش هسته ای بزرگ است که به خاطر رشد هیدروژن در پوسته یک کوتوله سفید رخ می دهد.
[ویرایش] همچنین ببینید
[ویرایش] سرچشمه ها
- دانشنامه ی رشد
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا، «Nova»، ویکیپدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد. (بازیابی در ۲۸ اوت ۲۰۰۷).


