شیخ مفید
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
«محمّد بن محمّد بن نعمان» معروف به شیخ مفید، فقیه و متکلم و از علمای برجسته شیعه و مورد تحسین و احترام بزرگان اهل تسنن از قبیل، ابن حجر عسقلانی، ابن عماد حنبلی، یافعی و... بود.[1] او در سال ۳۳۸ ه.ق به دنیا آمد. شیخ طوسی درباره او در «فهرست» مینویسد: محمد بن محمد بن نعمان، معروف به ابن المعلم، از متکلمان امامیهاست. درعصر خویش ریاست و مرجعیت شیعه به او منتهی گردید. در فقه و کلام بر هر کس دیگر مقدم بود. حافظه خوب و ذهن دقیق داشت و در پاسخ به سؤالات حاضر جواب بود. او بیش از ۲۰۰ جلد کتاب کوچک و بزرگ دارد...[2]
«شیخ مفید» در سوّم رمضان سال ۴۱۳ هجری قمری از دنیا رفت و در حرم کاظمین به خاک سپرده شد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] شاگردان
او دارای شاگردان بسیاری بود که معروفترین آنان عبارتند از:
- سید مرتضی علم الهدی برادر سید رضی
- شیخ طوسی
- نجاشی
[ویرایش] آثار
برخی از آثار او عبارتند از:
- المقنعه
- الفرائض
- الکلام فی دلائل القرآن
- وجوه اعجاز القرآن
- النصرة فی فضل القرآن
- البیان فی تالیف القرآن
- اوائل المقالات
- الافصاح
- الایضاح
- الارکان
- الارشاد العیون و..
نجاشی که از شاگردان اوست در کتاب رجال خود ۱۷۱ اثر او را نام بردهاست. (به نقل از: فقهای نامدار شیعه)
[ویرایش] پاورقی
- ^ شیخ مفید
- ^ عقیقی بخشایشی. فقهای نامدار شیعه
[ویرایش] منبع
- سید نژاد، سید صادق. حضرت مهدی فروغ تابان ولایت. ص ۲۴۹.
- پایگاه حوزه

