حق ریشه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

در حقوق ایران عقدی بنام مزارعه وجود دارد این درماده ۵۱۸ قانون مدنی ایران تعریف شده‌است دراین عقد چون زارع ریشه کشت خودرا با اذن واجازه مالک درزمین ایجادنموده‌است وازطرفی مطابق قاعده فقهی-(حقوقی الزع لزارع ولو کان غاصب) ، ریشه موجود درزمین متعلق به زارع است حتی بعداز اتمام عقد مزارعه ، ریشه حقی رابرای زارع درزمین مالک ایجاد مینماید که اصطلاحاًبدان حق ریشه می‌گویند.

طبق ماده ۵۱۸ قانون مدنی ایران مزارعه عقدی است که بموجب آن احد از طرفین زمینی رابرای مدت معینی بطرف دیگر می دهد که آنرا زراعت کرده وحاصل راتقسیم کنند.

[ویرایش] منبع

  • قانون مدنی ایران