نوشیجان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بنای تاریخی نوشیجان در حدود 60 کیلومتری جنوب همدان و 20 کیلومتری شمال غرب ملایر بر فراز تپه ای طبیعی به ارتفاع تقریبی 37 متر قرار گرفته است . این اثر که ابتدا به صورت تپه ای باستانی بود از سال 1346 مورد کاوشهای باستان شناسی قرار گرفت ودر نتیجه 6 فصل کاوش صورت گرفته 3 دوره تاریخی در آن شناسایی شد . آثار فوقانی مربوط به دوره پارت لایه میانی استقرارهایی از دوره هخامنشی وآثار تحتانی که روی سازه طبیعی تپه بنا گردیده از دوره ماد بر جای مانده است . سازه های مختصر دو دوره پارتی و هخامنشی این تپه باستانی پس از مطالعات کافی برداشته شد و آثار اصلی که شامل دژ و معبد و تالار ستوندار از اوایل دوره پابرجاست . عناصر این مجموعه به عنوان نخستین الگوهای معماری ایرانی در فلات قاره ایران از منحصر به فرد ترین و ارزشمندترین آثار موجود کشور محسوب می گردد . نوشیجان شامل اجزای زیر است : 1. بنای قدیمی جبهه غربی( نخستین نیایشگاه ) 2. تالار ستوندار ( آپادانا ) 3. معبد مرکزی( دومین نیایشگاه ) 4. اتاق ها و انبارها 5. تونل 6. حصار و دژ این اثر به شماره 763 در تاریخ 3/11/1346 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است . --Nooshijan ۱۴:۱۳، ۸ ژوئن ۲۰۰۷ (UTC)1386/3/18 شراهی

