باغ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

باغ فضایی است که در آن به دست انسان گل یا درخت کاشته شده باشد.

فهرست مندرجات

[ویرایش] ریشه‌شناسی واژه

صورت فارسی میانهٔ کلمه همان باغ و احتمالاً صورت فارسی باستان آن باگَ بوده‌است به معنی بخش یا تقسیم یا قطعه زمین زیر کشت.[۱] باغ، واژه ای فارسی است که در پهلوی و سغدی نیز به همین شکل (BAGH) بکار برده می شود. برخی باغ را مشترک در فارسی و تازی می دانند و بعضی نیز بر آنند که این واژه در اصل تازی بوده است. واژه باغ معادل "پردیس" است که این خود لغتی است ماخوذ از زبان مادی (پارادئزا) به معنی باغ و بوستان. پارادئزا در اوستا نیز دو بار بکار برده شده است. این واژه در پهلوی پالیز شده و در فارسی دری هم بکار رفته است، هرچند که امروز پالیز را کشتزار خیار و هندوانه و گاه سبزیکاری گویند. در دوران هخامنشیان و بعد از آن سرتاسر ایران پر بود از باغ های بزرگ و باشکوه، به گونه ای که گزنفون نیز چندین بار از آنها یاد می کند. این باغ ها که در روزگار خود بی نظیر بود در دیگر تمدن های بزرگ سابقه اینچنانی نداشت و مردم بسیاری نقاط جهان را جالب نظر آمد. لذا به اقتباس از ایرانیان باغ هایی در بسیاری نقاط جهان ساخته شد و همان واژه فارسی برای نامگذاری آنها به کار برده شد. امروزه این واژه در زبان یونانی به صورت Paradeisos به معنی باغ، و زبان های فرانسه و انگلیسی به ترتیب Paradis و Paradise به معنای بهشت بکار می رود.


مصطفی مصطفی زاده-دانشجوی کارشناسی ارشد معماری--Archimstf ۰۱:۴۷، ۱۷ سپتامبر ۲۰۰۷ (UTC)

[ویرایش] پانویس

  1. حسن‌دوست. مدخل:باغ ۱۶۷

[ویرایش] منبع

  • حسین‌دوست، محمد. فرهنگ ریشه‌شناسی زبان فارسی (جلد اوّل). زیر نظر بهمن سرکارتی. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، نشر آثار، ۱۳۸۳، ISBN 964-7531-28-1. ‏

[ویرایش] جستارهای مرتبط

  • باغ‌های ایرانی