پوسیدگی دندان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
پوسیدگی دندان نوعی بیماری است. در این بیماری بافت سخت دندان (مینا و سپس عاج) در اثر ترشح اسید از باکتریهای پوسیدگی زا (عمدتا استرپتوکوک موتان) مواد معدنی کلسیم و فسفر را ازدست داده و به تدریج از بین میروند. پوسیدگی دندان مرحله غیر قابل برگشت در فرآیند حل شدن مواد معدنی مینا توسط اسید محسوب شده و درمان آن تنها از راه جایگزینی بافت سخت از دست رفته دندان با مواد ترمیمی دندانپزشکی امکان پذیر میباشد. اگر پوسیدگی تاج دندان به موقع متوقف و جایگزین نشود و پوسیدگی به ریشه دندان برسد ممکن است نیاز به خارج کردن یا اصطلاحا کشیدن دندان باشد.
[ویرایش] منابع
پوسیدگی دندان و روشهای پیشگیری از آن- دکتر کاظم مهرداد

