مردمواری
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] مفهوم در معماری
مردمواری به معنای رعایت تناسب میان اندامهای ساختمانی با اندام های انسان و توجه به نیازهای او در کار ساختمان سازی بوده و در ایران بیش از هر جای دیگر. چنانکه آرایش معماری نیز همواره به دست زندگی بوده و در هر زمان روش زندگی بوده که برنامه ریزی کار معماری را پی ریخته است.
[ویرایش] توضیح و مثال
مردمواری در اندام(فضا)های ساختمان و اجزا آن چنین نمایان می شود که برای نمونه اتاق سه دری که بیشتر برای خوابیدن به کار می رود ، به اندازه ای است که نیاز یک خانواده را براورده کند. اجزایی چون در و پنجره ، تاقچه، رف و نیز پستویی که برای انبار رختخواب بکار می رفته اندازه هایی مناست داشتند.
معمار ایرانی افراز (بلندا) درگاه را به اندازه بالا(قد)ی مردم می گرفته و روزن و روشندان را چنان می آراسته که فروغ خورشید و پرتو ماه را به اندازه دلخواه به درون سرای آورد. پهنای اتاق خواب به اندازه یک بستر بوده و افراز تاقچه و رف به اندازه ای است که نشسته و ایستاده به آسانی در دسترس باشد. روزن بالای پنجره یا گلجام معمولاً دارای شیشه های رنگی به رنگهای زرد و لیمویی و آبی بوده که این شیشه ها را از غرابه های شکسته بدست می آورند. برای جلوگیری گرما به درون، ار ارسی بهره می برند یا دیوار آسمانه(سقف) را دو پوسته می ساختند تا لایه پنام (عایق) جلوگیر گرما باشد.
اگر خوابگاه ایرانی اندازه ای خرد و درخور گسترش یک یا دو بستر داشته، در برابرش تالار و سفره خانه ای باشکوه و پهناور بوده است. اگر خوابگاه خرد بوده، از آن خداوند خانه بوده و شایسته نبوده که بیگانه ای به آن راه یابد، اما تالار، باید که شایسته پذیرایی معمان گرامی باشد.
[ویرایش] جستارهای وابسته
- معماری ایرانی
- خانه ایرانی
[ویرایش] منابع
- سبک شناسی معماری ایرانی - استاد محمد کریم پیرنیا

