استوت ارت
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اَستَوت اِرِتَ نام سومین و آخرین سوشیانت مزداپرستان است که در پایان سومین هزاره ی پس از زرتشت از تخمه بازمانده ی وی در آب دریاچه ی کیانسیه (هامون) و از مادری به نام اردت فذری زاده می شود و کار فَرَشکَرد (نو کردن جهان و دین مزداپرستی) را به پایان می رساند. در زامیادیشت (بندهای 93-96) از خویشکاری و کامیابی «استوت ارت» سخن به میان آمده ایت. در اوستا هرجا که «سوشیانت» مفرد آمده به استوت ارت و غالباً به جای نام او همین صفت به کار می رود و صفت پیروز را نیز همراه دارد. از نشانه های پدیدار شدن استوت ارت ایستادن خورشید در میان آسمان است و چون او پیدا شود, همه ی جاودانگان (کیخسرو و گودرز و گیو و توس و پشوتن و گرشاسپ و دیگران) به وی پیوندند و رستاخیز بر پا گردد و جهان استومند پایان پذیرد و جهان اَشَه (جهان مینوی) آغاز شود.

