طول جغرافیایی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

نقشه زمین
طول جغرافیایی (λ)
در نقشه بالا طول جغرافیایی،‌ به صورت خطوطی عمودی و خمیده نشان داده‌اند. ولی هر کدام در واقع نیمی از یک دایره بزرگ هستند، با شعاع‌های برابر.
عرض جغرافیایی (φ)
خطوط عرض جغرافیایی، به صورت خطوطی صاف و افقی نشان‌داده‌شده‌اند. ولی در واقع دایره‌هایی هستند به شعاع‌های متفاوت.
خط استوا،‌ زمین را به دو نیمکره شمالی و نیمکره جنوبی تقسیم می‌کند. استوا عرض جغرافیایی صفر است.

طول جغرافیایی،‌ سیستم مختصات جغرافیایی شرقی، غربی‌ است که در نقشه‌کشی و جهت‌یابی از آن استفاده می‌گردد. این سیستم مختصات مکانی را بر اساس فاصله‌اش از یک نصف‌النهار اصلی نشان‌میدهد. عدد طول جغرافیایی، به صورت زاویه‌ای بین صفر و مثبت ۱۸۰ یا منفی ۱۸۰ درجه بیان می‌گردد. معمولا (نه همیشه) طبق قرارداد، اعداد مثبت نشان‌گر طرف شرق بودن نقطه نشان‌داده شده‌است.


در طول تاریخ مبداهای زمانی گوناگونی برای "نصف‌النهار اصلی" استفاده می‌شده‌است. تا اینکه در سال ۱۸۸۴ طی کنفرانس جهانی نصف‌النهاری، قرار گذاشته‌شد تا بعد از این تنها از رصدخانه گرینویچ به عنوان مبدا استفاده‌گردد.

هر درجه جغرافیایی معمولا به ۶۰ دقیقه تقسیم می‌گردد و هر دقیقه نیز متعاقبا از ۶۰ ثانیه تشکیل شده‌است. بنابراین یک صورت معمول نشان‌دادن طول جغرافیایی به صورت روبروست:‎ 23° 27′ 30" E‏ البته این مقدار به صورتهای دیگری نیز نشان داده‌می‌شود. (مثلا ده‌دهی بیان کردن قسمت ثانیه)


خورشید هر ۲۴ ساعت یک بار دور کره زمین را می‌گردد و کل زمین نیز ۳۶۰ درجه طول جغرافیایی است. در نتیجه هر ۱۵ درجه تغییر طول جغرافیایی یک "ساعت" محسوب می‌شود. این امر مبنای تعیین مناطق زمانی است.

زبان‌های دیگر