بوستان سعدی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بوستان سعدی یا سعدینامه نخستین اثر سعدی است که کار سرودن آن در سال ۶۵۵هجری قمری پایان یافته است. سعدی این اثر را در زمانی که در سفر بوده است، سروده و هنگام بازگشت به شیراز آن را بر دوستانش عرضه داشته است.این اثر در قالب مثنوی و در بحر متقارب سروده شده است، و از نظر قالب و وزن شعری حماسی است هر چند که از نظر محتوا به اخلاق و تربیت و سیاست و اجتماعیات پرداخته است. بوستان سعدی به ده باب تقسیم شده است:عدل،احسان،عشق،تواضع،رضا،ذکر،تربیت،شکر،توبه،مناجات و ختم کتاب.این کتاب حدود چهارهزار بیت دارد، و سعدی آن را به نام اتابک ابوبکر بن سعد زنگی نامبردار کرده است.
[ویرایش] نمونهٔ اشعار بوستان سعدی
| شبی یاد دارم که چشمم نخفت | شنیدم که پروانه با شمع گفت | |
| که من عاشقم گر بسوزم رواست | تو را گریه و سوز باری چراست | |
| شمع را باید از این خانه به در بردن و کشتن | تا به همسایه نگوید که تو در خانهٔ مایی | |
| بگفت ای هوادار مسکین من | برفت انگبین یار شیرین من | |
| چو شیرینی از من به در میرود | چو فرهادم آتش به سر میرود | |
| همیگفت و هر لحظه سیلاب درد | فرو میدویدش به رخسار زرد | |
| که ای مدعی، عشق کار تو نیست | که نه صبر داری، نه یارای ایست | |
| تو را آتش عشق گر پر بسوخت | مرا بین که از پای تا سر بسوخت |
[ویرایش] منابع
- ذبیحالله صفا. تاریخ ادبیات در ایران. چاپ سوم، تهران: ابنسینا، ۱۳۴۲، ۴۴۸.

