الفبای عربی جنوبی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
الفبای عربی جنوبی باستانی یا مُسنَد (به عربی المسند) شاخهای از الفبای نیاسینایی میباشد که در سده ۹ (پیش از میلاد) پدیدآمد. این الفبا برای نگارش زبان عربی جنوبی باستان در یمن و گویشهای صبایی،قطبانی ،حدرامی،مینایی،حمیاری و زبان نیاحبشی-سامی در دمت به کار بردهمیشد. این دبیره در آغاز در سده نهم پیش از میلاد در اکله گزی در اریتره و در سده ۸ (پیش از میلاد) در یمن و بابل پدیدار گشت. این دبیره در ۵۰۰ (پیش از میلاد) به برنایی رسید و تا سده ۷ (میلادی) به کار میرفت. در این زمان الفبای عربی جایگزین آن شد. در اتیوپی این الفبا برناتر شده و الفبای گعز را ساخت. ریخت شکسته این دبیره با نام خط زبور حروف کوچک عربی جنوبی برای نگارش روزانه بر روی چوب کاربرد داشت.
[ویرایش] الفبا
[ویرایش] منبع
- نویسندگان ویکیپدیای انگلیسی،South Arabian alphabet. (نسخه ۱۷ مارس ۲۰۰۷)

