Veik beyging

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Veik beyging er hugtak í málfræði.

[breyta] Veik beyging í íslensku

[breyta] Veik beyging sagna

Sagnorð hafa ýmist veika eða sterka beygingu.

  • Sagnorð sem hafa endinguna -ði-, -di-, -t- í þátíð eintölu 1. persónu (t.d. ég elskaði, ég faldi, ég datt) eru veikar. Flest sagnorð í íslesnku hafa veika beygingu.
  • Dæmi: Ég keyrði (veik sögn) börnin í skólann.
  • Dæmi: Ég lamdi (veik sögn) hann óvart þegar hann gekk inn.
  • Dæmi: Hann veit hvort ég sótti (veik sögn) bókina.

Sterkar sagnir hinsvegar eru endingarlausar í þátíð 1. persónu eintölu. Sterkar sagnir eru aðeins eitt atkvæði.

  • Dæmi: Ég svaf (sterk beyging) frameftir.
  • Dæmi: Ég leit (sterk beyging) upp í tréið.

[breyta] Veik beyging lýsingarorða

Lýsingarorð sem er veikbeygt endar á sérhljóða í öllum föllum, bæði í eintölu og fleirtölu og standa oftast með nafnorði með ákveðnum greini. Hinsvegar hafa lýsingarorð sem standa með nafnorðum án með óákveðnum greini oftast sterka beygingu.

  • Dæmi: Skemmtilega konan. (veik beyging)
  • Dæmi: Skemmtileg kona. (sterk beyging)
  • Dæmi: Fagri skógurinn. (veik beyging)
  • Dæmi: Fagur skógur. (sterk beyging)
  • Dæmi: Ég þekki fallega manninn. (veik beyging)
  • Dæmi: Ég þekki fallegan mann. (sterk beyging)